คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The Destiny Episode4[Special Episode]ไดอารี่หัวใจ
[Seohyun’s Diary]
รั้วสีขาวที่เปรียบเสมือนรั้วบ้านของฉันตั้งแต่จำความได้แน่นอนมันเป็นที่ที่ฉันผูกพันที่สุดในชีวิตของฉัน การที่ฉันตัดสินใจไปอยู่กับยุนอานั้นเพื่อต้องการให้ทุกคนสุขสบายขึ้นโดยที่ฉันไม่อาจคาดเดาชะตาของฉันได้เลย...
คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็นในชีวิตนี้บ้านที่มีพื้นที่ใหญ่ราวกับพระราชวัง มีสนามกอล์ฟ สระว่ายน้ำส่วนตัวมันเป็นอะไรที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต ฉันก้าวขาตามยุนอาเข้ามาในตัวบ้านบันไดเวียนที่กว้างกว่าห้องนอนของฉันด้วยซ้ำ การเดินไปแต่ละก้าวช่างหนักอึ้งเปรียบเสมือนมีโซ่ล่ามขาฉันเอาไว้ ห้องนอนริมสุดทางเดินประตูไม้สีขาวที่อยู่ภายหน้าของฉันฉันตื่นเต้นเหมือนตอนประกาศผลมหา’ลัยเลย...
“เข้าไปได้แล้ว”ยุนอาเปิดประตูไม้สองบานแล้วผลักฉันเข้ามามันช่างเหลือเชื่อห้องนอนที่มีขนาดใหญ่กว่าห้องนอนของฉันหลายเท่า ห้องนอนสีชมพูเหมือนในเทพนิยายที่ฉันเคยฝันไว้มันยิ่งกว่าฝันซะอีกฉันไม่แม้แต่จะกล้าล้มตัวลงไปนอนบนฟูกนุ่น ไม่กล้าที่จะนั่งบนโต๊ะไม้ที่ราคาแพงซะยิ่งกว่าเงินค่าขนามของฉันทั้งปี ตุ๊กตาที่ฉันฝันว่าอยากจะได้ มันเหลือเชื่อจริงๆ...แต่สิ่งที่ยิ่งกว่าปาฏิหาริย์คือชายหนุ่มที่เปิดประตูเข้ามาในขณะที่ฉันยังเหมือนอยู่ในฝันอยู่...ใบหน้าที่ดูเย็นชาแต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกที่อ่อนโยน แววตาที่ยากจะขาดเดาแน่นอนเขาคือผู้ชายที่ฉันคิดถึงตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา...หัวใจของฉันเต้นแรงยิ่งกว่าที่ได้เป็นเจ้าของห้องนอนแห่งนี้เสียอีก
หัวใจของฉันเต้นแรงจนฉันเองรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนแรงภายในร่างกาย ใบหน้าของฉันแดงฉาดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เขาคือผู้ชายคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงคำว่า “ความรัก”แววตาของชายหนุ่มคนนี้ที่มองฉันมันทำให้ฉันแทบจะล้มไปกองลงกับพื้นโดยไม่ต้องสงสัย เขาคือ “ผู้ชายโรคจิต”ที่ฉันคอยคิดถึงและหวั่นไหวกับเขา มันเป็นปาฏิหาริย์หรืออะไรกันแน่
ซอ จูฮยอน
......................................................................................................................................................................................................
[Yonghwa’s Diary]
เช้าที่ขุ่นมัวของผมจากการอดหลับอดหลับอดนอนเพราะมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระที่ผมคิดอยู่ตลอดเวลานั่นคือการ “คิดถึงใครบางคน”ที่เธอเรียกผมว่าโรคจิตแต่คือคนที่สามารถพูดได้เต็มอกของผมว่า “รัก”แม้มันเป็นความรักที่ผมไม่สามารถเข้าใจได้ก็ตาม...
น้องสาวเจ้าปัญหาของผมบอกว่าจะมีเพื่อนของเธอมาขออาศัยกับเราสองพี่น้อง เธอบอกผมตอนเช้าในขณะที่เพื่อนเธอกำลังจะมาในตอนบ่าย เมื่อคืนผมรู้เหตุการ์ณที่น้องสาวผมหนีเที่ยวแต่เธอก็ไม่ยอมบอกอะไรกับผมเลยแล้วมันเกิดอะไรกับน้องสาวผมรึเปล่านั่นคือเรื่องที่ผมคิดไม่ตกแต่ก็เอาเถอะเธอกลับมาอย่างปลอดภัยก็ถือว่าพระเจ้าคุ้มครองแล้ว
ผมเปิดประตูเข้ามาเพื่อทักทายกับผู้ที่ต้องมาอยู่ร่วมบ้านกับผมแต่สิ่งที่ผมเห็นอยู่ข้างหน้าของผมคือหญิงสาวที่ผมเฝ้าคิดถึงตั้งแต่เช้า ใบหน้าของเธอที่แดงซ่านมันเหมือนกับลูกสตรอเบอร์รี่ที่แดงเต็มที่เธอสวยมากเวลาที่เธอเขินแต่ผมก็ไม่รู้ว่าเธอเขินผมเรื่องอะไรแต่ผมพยายามเข้าข้างตัวเองท่ีเธอได้เจอผมอีกครั้ง หัวใจของผมเต้นแรงแบบที่ผมไม่สามรถจับจังหวะตัวเองได้ เวลาทุกอย่างเหมือนหยุดเคลื่อนไหว น้องสาวที่ผมรักนักรักหนาเหมือนหายตัวไปจากโลก ตอนนี้ผมเห็นแค่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าผมเท่านั้น...
จอง ยงฮวา
......................................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น