คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Destiny Episode2[ห้วงเวลาแห่งภวังค์] 100%
ห้วงเวลาแห่งภวังค์ 100%
“อยู่ไหนน่ะ”จูฮยอนก้มดูใบประกาศในมือ “ทำไมหายากแบบนี้น่ะ”จูฮยอนมองหาด้วยความสงสัยแต่ขาของเธอก็ยังคงก้าวไปตามทาง
“คุณระวัง”ซอฮยอนหันหลังไปมองรถมอร์เตอร์ไซค์วิ่งมาด้วยความเร็ว สมองของเธอกำลังประมวลภาพเหตุการณ์ทั้งหมดแต่มันก็ช้าเกินกว่าที่ชายหนุ่มนิรนามผู้อยู่ในความฝันและทำให้ใจของเธอเต้นรัวคว้าตัวของเธอหลบริมฟุตบาทได้อย่างหวุดหวิด
“ขอบคุณค่ะ”จูฮยอนหันมองชายหนุ่มหลังจากหายจากอาการช็อคแต่ตอนนี้กลับเป็นชายหนุ่มเองที่ค้างไปเหมือนถูกสาปไว้ให้เป็นหิน
“คุณ”จูฮยอนมองหน้ายงฮวาอย่างไม่เชื่อในสายตาตัวเอง หัวใจของจูฮยอนเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก จูฮยอนเผลอยิ้มออกมาเป็นเวลาเดียวกันที่ยงฮวาตั้งสติได้ รอยยิ้มของจูฮยอนที่จริงใจและบริสุทธิ์ของจูฮยอนทำให้ยงฮวาอดไม่ได้ที่จะตกหลุมรักเธออย่างจังอีกครั้ง
“คุณที่ผมเจอ”ยงฮวาพยายามเรียกคำพูดออกมาจากปากเขาแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถทำได้แม้แต่จะพูดออกมาด้วยซ้ำ
“ใช่ค่ะ เราเจอกันที่บ้านเด็กกำพร้า”เสียงของจูฮยอนค่อยลง
“คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ”ยงฮวาตั้งสติแล้วถามจูฮยอน
“ฉันมาหาบ้านพักค่ะ”จูฮยอนยื่นใบปลิวให้ยงฮวา เขามองก่อนยิ้มออกมาให้จูฮยอนคราวน้ีกลายเป็นจูฮยอนเองที่หัวใจตกวูบไปที่ตาตุ่ม
“ที่นั่นมันไม่มีแล้วหล่ะครับ”ยงฮวาชี้ไปที่ไซด์งานที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
“ไม่มีแล้วหรอ”จูฮยอนร้องออกมาอย่างเสียดาย
“แต่ผมรู้จักที่นึงถ้าคุณสนใจ”ยงฮวาพูดไปโดยไม่ทันคิด
“ที่ไหนหรอค่ะ”จูฮยอนที่ไม่รู้ในความคิดของชายหนุ่มจึงถามไปโดยไม่สงสัยอะไร
“บ้านของผมไง”ยงฮวาพูดออกมาอย่างไม่ทันคิด จูฮยอนตกใจ สมองของเธอพยายามเรียบเรียงเรื่องราวและสรุปได้ว่า “คุณเป็นพวกโรคจิต”จูฮยอนรีบวิ่งลิ่วไปทันทีทิ้งยงฮวาให้ยืนอยู่อย่างงงๆ
................................................................................................................................................
“ท่านประธานครับวันนี้ประธานจองไปดูงานแถวคังนัมครับ”ซึงกิหมุนเก้าอี้มาหาเลขาคนสนิทที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะกว้างภายในห้องทำงานหรู
“ส่งคนไปเก็บมันซะ”น้ำเสียงที่ราบเรียบของซึงกิทำใหเลขาของเขากลืนน้ำลายลงไปอย่างหวาดผวา สายตาของซึงกิไม่มีแม้แต่ความปราณีใดๆสายตาเขามุ่งมั่นเพียงการเอาชนะเท่านั้นแล้วใครกันที่จะมาทลายภูเขาน้ำแข็งที่อยู่ในใจของเขา
................................................................................................................................................
“ลองก่อนได้น่ะค่ะ”หญิงสาวผมทองที่กำลังพยายามโน้มน้าวลูกค้าสาวให้ซื้อเสื้อผ้าตัวสุดท้ายในล็อตนี้ให้ได้
“ลดหน่อยไม่ได้หรอ”ลูกค้าสาวมองหน้าหญิงสาวผมทอง
“ไม่ได้จริงๆค่ะตัวนี้ต้นทุนมาสูงมีตัวเดียวด้วย ร้านเรานี่หาแบบเองเลยน่ะค่ะ”หญิงสาวผมทองมองลูกค้าสาวด้วยสายตาอ้อนวอนจนลูกค้าสาวยอมซื้อเสื้อตัวสุดท้ายของเธอ
“ขอบคุณน่ะค่ะ”หญิงสาวโบกมาลาลูกค้าเดินลับหลังเธอไป “ขอโทษน่ะค่ะที่เอาเสื้อมีตำหนิไปให้แต่มันขายไม่ออกจริงๆ”หญิงสาวผมทองพูดขอโทษแม้ลูกค้าสวยจะเดินจากไปไกลหลายร้อยเมตรแล้วก็ตาม
“คุณครับหลอกขายของมีตำหนิแบบนี้มันไม่ดีน่ะครับ”จงฮยอนชายหนุ่มผู้เกลียดการโกหกดันมาได้ยินสาวผมทองจอมเจ้าเล่ห์เข้าพอดี
“หนิคุณ คนค้าขายน่ะค่ะจะมีสักกี่คนจริงใจกับคุณ”สาวผมทองมองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
“แต่มันไม่ดีน่ะคุณ”จงฮยอนพยายามบอกสาวผมทองอีกครั้ง
“มันไม่เกี่ยวกับคุณ เชิญค่ะฉันจะปิดร้าน”สาวผมทองดันชายหนุ่มออกจากห้องแถวใจกลางตลาดเมียงดงแล้วล็อกประตูใส่หน้าเขา
“อีตาบ้านั่นเกี่ยวอะไรด้วย”เจสสิก้าปิดประตูชั้นในแล้วค่อยๆล้มตัวลงบนเตียง
“จริงสิ”เจสสิก้าลุกขึ้นนั่งแล้วภาวนาบางอย่าง
“ขอให้หนูมีพ่อกับแม่เหมือนคนอื่นเค้าด้วยน่ะค่ะ”เจสสิก้าค่อยๆล้มตัวลงบนเตียงนอน
................................................................................................................................................
ปล.ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันมาในตอนที่แล้วขอบคุณจริงๆค่ะ
ความคิดเห็น