คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The destiny Episode1[ปริศนา]
ความรักของฉัน ปริศนาของเธอ
“ขอโทษน่ะแต่ฉันจำเป็นจริงๆ”ภายในเงามืดหญิงสาวร่างเล็กวางเด็กหญิงวัยสามเดือนลงหน้าสถานรับเลี้ยงเด็ก...
............................................................................................................................................
20ปีต่อมา
“ครูค่ะ”สาวร่างเล็กวิ่งเข้ามาในลานกว้าง
“จูฮยอนมีอะไรจ๊ะ”หญิงสาววัย53ปีมองหน้าเด็กสาวแล้วยิ้มให้อย่างใจดี
“มีคนมาหาค่ะ”ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของซอจูฮยอนทำให้เธอดูสวยไร้เดียงสาและเมื่อไหร่ที่เธอยิ้มเธอมีใบหน้าราวเทพธิดา...
“พี่ค่ะมีเรื่องอะไรเหรอ”เด็กสาววัย7ขวบวิ่งเข้ามาหาจูฮยอนที่ยืนอยู่กลางลานกว้าง
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันจียอน”จูฮยอนมองตามด้วยความสงสัยแล้วจูงมือของเด็กหญิงเข้าไปในห้อง
............................................................................................................................................
“ผู้ชนะได้แก่บริษัทปาร์คครับ”เสียงของผู้ประกาศบนเวทีทำให้ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองปีมองด้วยความพอใจ
“ยินดีด้วยน่ะครับท่านประธาน”ยงฮวาหันไปมองประธานปาร์คที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ยังไงงานนี้ก็เหมือนเป็นงานของคุณ”ประธานปาร์คยิ้มให้แล้วเดินออกไปด้วยความสบายใจแต่สายตาอาฆาตของชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังสุดของห้องโถงกว้าง
“ท่านประธานครับเราควรจะทำยังไงต่อดีครับ”เลขาหนุ่มเดินเข้ามาถามซึงกิที่นั่งมองยงฮวาด้วยความๆม่สบอารมณ์
“ปล่อยมันไปก่อนบางทีฉันมีวิธีที่ดีกว่านี้”ซึงกิมองประธานปาร์คที่ขึ้นไปบนเวทีอย่างมีเลศนัย
“ครับ”เลขาหนุ่มนั่งลงด้านหลัง ซึงกิมองรอบๆด้วยแววตาเย็นชาแล้วลุกออกไปอย่างไม่สนใจ
“ยงฮวาไหนๆปู่ของฉันก็ได้ตำแหน่งแล้ว นายก็น่าจะมีรางวัลให้ท่านหน่อยน่ะ”ชินฮเยหวังเป็นการได้แต่งงานการผู้ชายแสนเพอร์เฟกต์อย่างยงฮวา
“จำเป็นเหรอ รางวัลนี่ถ้าไม่ใช่ฉันปู่เธอคงนั่งแห้วอยู่ตรงนี้แล้วหล่ะ”ยงฮวามองชินฮเยด้วยความเย็นชาแล้วลุกออกไป ทิ้งชินฮเยให้โมโหอยู่คนเดียว
“คอยดูละกันยงฮวา ฉันต้องทำให้เธอแต่งงานกับฉันให้ได้”ชินฮเยกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานให้ทุกคน
............................................................................................................................................
“พี่ค่ะ”สาวน้อยร่างเล็กโผเข้ามากอดพี่ชายที่เดินเข้ามาในบ้าน
“ไง ยัยเหม่ง”ยงฮวาใช้นิ้วของเขาจิ้มไปที่หน้าผากน้องสาวเบาๆ
หญิงสาวย่นจมูกให้เขาเบาๆ“ฉันมีเรื่องจะขอร้องพี่”ยุนอาซบลงที่ไหล่ของยงฮวาเบาๆ
“เรื่องอะไรล่ะ เด็กน้อย”ยงฮวามองหน้ายุนอาด้วยความเอ็นดู
“พรุ่งนี้วันเกิดฉันพี่ต้องไปกับฉัน”ยุนอาจ้งอหน้าพี่ชาย ยงฮวามองหน้ายุนอาด้วยความสงสัย
............................................................................................................................................
“เด็กๆมีคนมาหา”จูฮยอนเดินเข้ามาบอกเด็ก ๆนับสิบคนที่นั่งอยู่ในโรงอาหาร
“ใครหรอค่ะ/ครับ”เสียงของเด็กๆที่ถามจูฮยอนด้วยความสงสัย
“พี่ยุนอาจ๊ะ”จูฮยอนพูดเสียงหวาน
“พี่ยุนอา”เสียงเด็กๆดังไปทั่วโรงอาหาร เด็กๆวิ่งออกจากโรงอาหารทิ้งจูฮยอนไว้ลำพัง
............................................................................................................................................
“ยุนอาพี่ไปเดินเล่นก่อนน่ะ พี่ไม่ชอบเด็ก”ยงฮวาเดินออกไปปล่อยให้ยุนอายืนอึ้งอยู่คนเดียว
ซอจูฮยอนที่นั่งอ่านหนังสือพัฒนาตัวเองในสวนดอกไม้กว้าง
“ขอโทษน่ะครับ”เสียงของชายหนุ่มดังมาแต่ไกลจูฮยอนหันกลับไปยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ แสงแดดยามเช้าที่สะท้านกับดอกหญ้าและผิวขาวนวลของเธอในชุดกระโปรงยาวสีขาวขับให้ผิวของเธอขาวขึ้นจนทำให้ชายหนุ่มเผลอไผลไปชั่วขณะ
“คุณค่ะ”จูฮยอนร้องเรียกสติของยงฮวาให้กลับมาที่เดิม
“อ๋อ ผมจะถามคุณว่าห้องน้ำไปทางไหนครับ”ยงฮวาเรียกสติของเขากลับมาหน้าตาของเขากลับมานิ่งสงบเหมือนเดิม
“คุณมาผิดทางแล้วหล่ะค่ะ ห้องน้ำอยู่ในตัวตึกนู่นค่ะ”ซอฮยอนชี้มือไปทางซ้ายแล้วยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ
“ขอบคุณครับ”ยงฮวาเดินออกไปเขาเผลอยิ้มอย่างๆไม่รู้ตัว
............................................................................................................................................
ภายในคฤหาสน์หรูคืนนั้นยงฮวานอนคิดถึงรอยยิ้มของหญิงสาวนิรนาม... “เธอเป็นใคร”ยงฮวาผุดลุกขึ้นจากเตียงเขารีบโทรไปหาเลขาผู้จงรักภัคดีกับเขา
“ท่านประธานมีอะไรให้ผมรับใช้หรอครับ”เสียงของจงฮยอนง่วงเต็มทน
“ไปหาประวัติของผู้หญิงคนนึงให้ฉันหน่อย”
“ท่านประธานเคยสนใจผู้หญิงด้วยเหรอครับ”จงฮยอนพูดแบบไม่ทันคิด
“ทำไม”เสียงของยงฮวานิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความโกรธ
“ผมหมายถึงท่านประธานไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลยครับ”จงฮยอนแก้ตัวให้ตัวเอง
“เอาเถอะนายไปหาประวัติของผู้หญิงที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า xxx ให้ฉันหน่อย อายุน่าจะพอๆกับยัยยุน เข้าใจไม๊”ยงฮวาบอกเสียงเด็ดขาด
“เข้าจครับท่านประธานให้ผมไปตามหาผู้หญิงที่อายุเท่าคุณยุนอาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า xxx ใช่ไม๊ครับ”จงฮยอนทวนคำสั่งของเจ้านายหนุ่มอีกที
“ใช่”ยงฮวาตอบด้วยความรำคาญใจอยู่ไม่น้อย
“แล้วไอ้สถานที่ที่ท่านประธานว่ามันอยู่ส่วนไหนของประเทศหรอครับ คังนัม โซล ปูซานหรือ...”จงฮยอนพูดไม่จบประโยคยงฮวาแทรกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่ใครได้ฟังก็ต้องเกรง “ที่ไหนถ้านายหาไม่ได้นายก็ควรจะไปขายต๊อกโปกกีกับแม่นายซะ”ยงฮวาตัดสายไปทิ้งให้จงฮยอนหนักใจอย่างบอกไม่ถูก
............................................................................................................................................
เวลาเดียวกันในคฤหาสน์หรูกลางใจโซล “คุณปู่ค่ะ คุณปู่ต้องทำให้หนูได้แต่งงานกับยงฮวาน่ะค่ะ”แววตาอ้อนวอนของชินฮเยทำให้ประธานปาร์คอดจะช่วยเหลือหลานสาวหัวแก้วหัวแหวนไม่ได้
“ปู่มีหลานแค่คนเดียวยังไงปู่ก็ต้องช่วยเราอยู่แล้ว”ประธานปาร์ครับปากอย่างหนักใจอยู่ไม่น้อย
“งั้นหนูขึ้นไปนอนแล้วน่ะค่ะ หนูรักคุณปู่น่ะค่ะ”คำบอกรักที่ไร้ซึ่งความจริงใจของชินฮเยที่ถึงแม้เขาจะเป็นคนในครอบครัวของเธอก็ตาม
“ยังไงมันก็ต้องเก็บเป็นความลับ ใครจะรู้ไม่ได้โดยเฉพาะยัยชินฮเย”เสียงการทะเลาะกันของคนในห้องทำให้ชินฮเยต้องหยุดฟัง “เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“คุณเอาเด็กคนนั้นไปไว้ที่ไหน”เสียงของชายกลางคนผู้เป็นบิดาของเธอดังออกมานอกห้อง
“ฉันจะไปไว้ที่ไหนมันก็ญี่สิบปีมาแล้วเด็กคนนั้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้”คราวนี้หญิงสาวผู้เป็นมารดาตะคอกเสียงดัง
“เด็กอะไรกัน”ชินฮเยเงี่ยหูฟังอย่างสนใจ
“คุณมันงูพิษ เพี๊ย”เสียงของชายวัยกลางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดากำลังบันดาลโทสะตบหน้าของหญิงผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาของเธอ
............................................................................................................................................
ปล.ตอนแรกเป็นยังไงกันบ้างเป็นการแต่งแฟนฟิคครั้งแรกของเรา(นิยายด้วยแหละ)ยังไงอ่านแล้วสนุกไม่สนุกก็คอมเม้นต์ให้กันนิดนึงน่ะค่ะ
ความคิดเห็น