คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เหล่าผู้หวนกลับดินแดนมายา
ดีใจที่สุดของที่สุดข้าพเจ้าอัพฟิคได้แล้ว เอ้าเฮ
Phase 6 เหล่าผู้หวนกลับดินแดนมายา
"ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะ เหล่าเทพทั้งหลาย"คนหลายคนที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเจ้าหญิงลักซ์ ไคลน์นั้นมีทั้งหมด 5 คน เป็นผู้ชาย 2 คน ผู้หญิง 3 คน
ชายที่อยู่ตรงหน้าคนหนึ่งมีผมสีเงินผิวขาวดวงตาสีครามใส่ชุดกางเกงสีแดงมีผ้าคลุมสีดำ อีกคนหนึ่งมีผมสีทองผิวสีแทนดวงตาสีม่วง ใส่ชุดสีเขียวเข้มมีผ้าคลุมสีดำเช่นเดียวกับชายผมเงิน ทางฝ่ายหญิงคนหนึ่งมีผมสีบานเย็นสั้นซอยมีที่คาดผมประดับอยู่ ใส่ชุดกระโปรงยาวสีขาวอมแดงมีเข็มกลัดรูปพระจันทร์เสี้ยวติดอยู่กลางอก เด็กสาวอีกคนมีผมสีเดียวกันแต่เป็นผมยาวมัดคู่มีโบว์สีออกชมพูติดไว้ใส่เสื้อคล้ายกับหญิงสาวคนแรกแต่มีกระโปรงสั้นใส่อยู่ข้างในมีเข็มกลัดรูปดาวประดับอยู่บนอก ส่วนคนสุดท้ายมีใบหน้าและผมสีซากุระเหมือนลักซ์ แต่ใส่ชุดสีดำยาวแนบเนื้อและมีดวงตาที่ดูเย่อหยิ่งผิดกับลักซ์
"อืม ว่าแต่คนอื่นยังไม่มาอีกเหรอ"ชายผมเงินถามเธอ
"ค่ะ พวกท่านมาเป็นพวกแรกคาดว่าท่านอื่นคงตามมาทีหลังค่ะ"มิลี่ตอบแทนลักซ์
"เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ ชั้นเดินทางมาเหนื่อยนะขอไปพักก่อนได้มั้ย"สาวผมสีเดียวกับลักซ์กล่าวตัดบท
"อืม เฟรย์นำทางท่านลูน่า ท่านเมย์รินกับท่านมีอาไปทีสิ"เธอหันไปบอกเฟรย์ที่ยืนอยู่
"ส่วนมิลิอาเลีย พาท่านอิซ้าคกับท่านดิอัคก้าไปนะ"คราวนี้เธอหันมาบอกสาวน้อยผมสีน้ำตาลบ้าง
"ค่ะ ท่านลักซ์"ทั้ง 2 คนตอบรับพร้อมกันก่อนจะแยกนำทางไป
----------------------------------
ทางด้านมิลิอาเลีย
"นี่คือห้องของท่านอิซ้าค ส่วนห้องที่เยื้องไปนั้นคือห้องของท่านดิอัคก้าค่ะ"เธออธิบายพลางพาเดินไป
"อืม ขอบใจ"ชายผมเงินพูดสั้นๆแล้วเดินเข้าห้องไป แต่ชายอีกคนหนึ่งกำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สาวน้อยหันมายิ้มให้เขาดวงตาสีฟ้าใสทอประกายอย่างไม่น่าเชื่อ
"ข้ากลับมาแล้วนะ มิลี่"ชายหนุ่มกล่าว
"ค่ะ ยินดีต้อนรับท่านดิอัคก้า"สิ้นเสียงชายหนุ่มและหญิงสาวก็โผเข้าหากัน
"มิลี่ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน"
"ข้าก็เหมือนกันค่ะท่านดิอัคก้า ตอนที่ข้าได้ยินจากท่านลักซ์ว่าพวกท่านจะกลับมาข้าดีใจมากๆเลย
จากนั้นทั้ง 2 คนก็กอดกันพอหายคิดถึงแล้วก็ผละออกจากกัน
"ตอนนี้ดึกแล้วข้าขอตัวก่อนนะคะ"
"อืม เจอกันพรุ่งนี้นะ"เขากล่าวพร้อมก้มลงหอมแก้มหญิงสาวหนึ่งครั้งก่อนที่เธอจะไป
-----------------------------------
ทางด้านเฟรย์
"นี่คือห้องของท่านลูน่าค่ะ ถัดไปก็คือห้องของท่านเมย์ริน ส่วนห้องของท่านมีอาอยู่ทางนี้ค่ะ"เธอกล่าวพร้อมเดินนำไปทางห้องหนึ่ง
"เชิญค่ะ ท่านมีอา"
"อืม..นี่เธอน่ะชื่อเฟรย์ใช่มั้ยไปเอาไวน์แดงมาให้ชั้นหน่อยสิ"สาวผมสีชมพูสั่ง
"คือว่า..มันมิใช่หน้าที่ของข้า หน้าที่ของข้าคือการนำทางท่านมายังห้องพักเท่านั้น"เฟรย์ตอบเสียงเรียบ แต่คำพูดนั้นทำให้มีอาโกรธมาก
"นี่ชั้นบอกให้เอามาก็ไปเอามาสิเป็นแค่เทพรับใช้เท่านั้นอย่ามาขัดคำสั่งชั้นนะ!"
"ผิดแล้วค่ะ ท่านมีอาข้ามิใช่เทพรับใช้แต่เป็นเทพีแห่งการนำทางและข้าจะทำตามเฉพาะหน้าที่ของข้าเท่านั้น"สิ่งที่เฟรย์พูดออกไปนั้นยิ่งทำให้มีอาโกรธมากขึ้นเท่านั้น
"หนอย..ปากดีนักนะ"เธอก้าวสุขุมมาหาเฟรย์พลันนั้น
เพี๊ยะ!
มีรอยสีแดงชาดเจืออยู่บนใบหน้าสีขาวนวลของเธอทันที
"ไปเอามาซะ!"เธอสั่งอีกครั้ง
".....ทราบแล้วค่ะ ท่านมีอาข้าจะไปนำมาให้เดี๋ยวนี้"เธอรับคำสั่งเดินออกจากห้องไปเพื่อไม่ให้เกิดปัญหามากกว่านี้
"เชอะ ต้องให้ลงไม้ลงมือจนได้"เธอพูดอย่างหัวเสียแล้วเดินไปที่หน้าต่างพลางมองออกไปในเมืองที่มืดมิดด้วยเนตรสีคราม
"ที่นี่เองก็อยู่ได้อีกไม่นานสินะ ชั้นอยากจะเห็นเวลานั้นจริงๆ"เธอพูดพร้อมเหยียดยิ้มออกมา
...................
ร่างบางสาวเท้าไปตามทางเดินที่ปูพรมสีแดงในคฤหาสน์ที่เงียบสงัดพร้อมกับถาดสีเงินกลมที่มีขวดไวน์สีเขียวใสที่ภายในบรรจุน้ำองุ่นแดงเอาไว้กับแก้มแชมเปญใส ขณะนั้นเองเธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงหนึ่ง
"เฟรย์"นัยน์ตาสีเงินหันกลับไปแล้วก็พบกับชายหนุ่มนัยน์ตาสีไวโอเล็ต
"ท่านคิระ! ท่านมาทำอะไรในยามวิกาลเช่นนี้"
"คือ..ผมนอนไม่ค่อยหลับน่ะเลยออกมาเดินเล่น"ชายหนุ่มตอบตามจริง
"งั้นหรือคะ ถ้าอย่างนั้นข้าจะเตรียมชาสมุนไพรให้นะคะ"เธอตัดสินใจตอบแบบนั้นเพราะในเวลานี้คนอื่นๆก็คงนอนหลับกันหมดแล้ว เธอพาเขาไปยังห้องครัวที่จัดเก็บอย่างเรียบร้อย ร่างบางใช้เวลาไม่นานในการเตรียมน้ำชา
"เชิญดื่มค่ะ"มือบอบบางยื่นถ้วยชาที่มีกลิ่นหอมโชยออกมาให้เขา
"ขอบคุณครับ..!"ขณะที่มือกร้านยื่นไปรับน้ำชาเขาก็ได้สังเกตเห็นรอยแดงที่ตอนนี้บางลงแล้วอยู่บนใบหน้างามของเธอ
"ใบหน้าของคุณ"เขาหลุดปากออกไปอย่างไม่ตั้งใจ
"ไม่มีอะไรค่ะแค่อุบัติเหตุเล็กน้อย"เธอโกหกเขาด้วยเหตุผลที่เธอเองก็ไม่รู้
"..งั้นเหรอครับ"แม้จะตอบอย่างนั้นแต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าเธอโกหก เขาไม่คิดจะถามต่อเพราะคาดว่าเธอเองก็ไม่อยากจะตอบ
"ขอตัวก่อนนะคะ"ขณะที่เธอกำลังจะหันไปหยิบถาดสีเงิน มือของเขาก็ได้เอื้อมมาจับแก้มเนียนที่เป็นรอยแดง
"ท่าน.."เธอไม่สามารถที่จะกล่าวออกมาได้จนจบทุกอย่างเหมือนกับหยุดนิ่ง คำพูดของเธอถูกกลืนหายไปกับการสัมผัสของชายหนุ่มและดวงตาสีไวโอเล็ตที่มองทะลุเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนและใจดี มือนั้นลูบไล้บริเวณที่เป็นรอยแดงเบาๆ
"ท่านคิระ.."เขาชักมือกลับพร้อมยกถ้วยชาขึ้นดื่ม
"ราตรีสวัสดิ์นะครับ"เขากล่าว
"..ค่ะ ราตรีสวัสดิ์"เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้นเขาก็ระบายยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินไปโดยที่เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
"ท่านคิระ..."มือบางถูกยกขึ้นมาจับบริเวณที่ชายหนุ่มพึ่งสัมผัสเธอจับใบหน้าตรงนั้นราวกับว่าจะซึมซับความอบอุ่นของฝ่ามือนั้น แต่แล้วเธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา
'! นี่มีนอะไรกันความเจ็บปวดแบบนี้ ราวกับหัวใจจะแตกสลาย..'เธอเอามือมาจับที่หน้าผากอันร้อนผ่าวและยืนพิงกำแพงพลางหอบและเหมือนกับมีน้ำซึมอยู่รอบดวงตาด้วยเหตุผลที่เธอก็ไม่รู้ ซักพักหนึ่งลมหายใจของเธอก็เป็นเหมือนปรกติดวงเนตรคู่งามเหลือบไปเห็นขวดไวน์ในถาดสีเงินบนโต๊ะพร้อมนึกถึงคำสั่งที่ได้มา
"จริงสิ...ต้องนำสิ่งนี้ไปให้ท่านมีอา"มืออันอ่อนนุ่มหยิบฉวยถาดกลมขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องนั้นไปที่ห้องของมีอา
---------------------
"ชักช้าจริงๆ"เสียงแหลมสูงกล่าวตำหนิทันที
"ขออภัยค่ะท่านมีอา"หญิงสาวที่มีฐานะต่ำกว่ากล่าวคำขอโทษโดยที่สีหน้ายังคงไร้อารมณ์ทำให้สาวชั้นสูงคนนี้หงุดหงิดไม่ใช่น้อย
"จะไปไหนก็ไป"เธอคนนั้นออกปากไล่สาวผมสีกุหลาบทันที
"งั้นข้าขอตัว"ร่างบางโค้งให้เธอหนึ่งครั้งตามหน้าที่ก่อนก้าวออกจากห้องไป
"น่าโมโหจริงๆ"เสียงแหลมพูดอย่างฉุนเฉียวก่อนรินไวน์แดงลงไปในแก้วใสแล้วยกมันขึ้นดื่ม
----------------------
ตอนสายของวันถัดมา
ขณะที่พวกคิระกำลังนั่งคุยกันอยู่สาวร่างบางนามมิลิอาเลียก็มาเรียกพวกเขา
"ขออนุญาตค่ะ ท่านลักซ์ให้มาเชิญพวกท่านไปพบค่ะ"
"เรื่องอะไรเหรอ"สาวจอมแก่นถามอย่างสงสัย
"เมื่อคืนนี้มีพระญาติของท่านลักซ์มาเยือนค่ะ ท่านลักซ์เกรงว่าหากไม่แนะนำให้รู้จักคงเป็นการเสียมารยาท"มิลี่ชี้แจงอย่างง่ายๆ
"เหรอ งั้นไปกันเถอะ"เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มหันไปบอกเพื่อนสนิทและน้องสาวก่อนที่จะเดินตามมิลี่ไปที่ท้องพระโรง เมื่อถึงที่นั่นมิลี่ก็ขอตัวไปทำอย่างอื่น โดยให้พวกเขาเข้าไปพบเจ้าหญิงลักซ์กันเอง
ณ ที่ท้องพระโรงที่พวกเขาเคยมาเยือนเมื่อครั้งมาที่นี่ครั้งแรก ยังคงเหมือนเดิมหญิงสาวสวยสง่านั่งอยู่บนบัลลังก์สีทองอันเดิม หากแต่คราวนี้มีบุคคลใหม่ถึง 5 คนยืนอยู่เป็นชาย 2 หญิง 3และหญิงสาวหนึ่งในนั้นมีใบหน้าคล้ายกับลักซ์มาก
"ขอแนะนำให้รู้จักนะคะ ทั้ง 5 ท่านนี้คือพระญาติของข้าเองค่ะ"
"ข้าอิซ้าค จูลยินดีที่ได้รู้จัก"ชายผมเงินกล่าวเรียบๆด้วยท่าทีเคร่งขรึม
"ข้าดิอัคก้า เอลท์แมนยินดีที่ได้รู้จักนะ"ชายผิวเข้มกล่าวด้วยท่าทางเป็นกันเองผิดกับชายคนแรกลิบลับ
"ข้าลูน่ามาเรีย ฮอร์คส่วนนี่น้องสาวของข้าเมย์ริน ฮอร์คยินดีที่ได้รู้จักนะ"คราวนี้หญิงสาวผมสั้นสีชมพูแดงได้กล่าวแนะนำตนกับน้องสาวผมสีเดียวกันแต่เป้นแบบผมยาวมัดคู่
"ส่วนข้ามีอา แคมป์เบลล์ยินดีที่ได้รู้จัก"เธอพูดตามมารยาทด้วยท่าทีที่หยิ่งสุดขีดจนทำให้ชายหนุ่มและหญิงสาวทั้ง 3 คนที่ยืนอยู่อึ้งไปชั่วขณะ
"ทางนี้ก็คือผู้ที่มาเยือนนครแพล้นท์ค่ะ"ลักซ์หันมาแนะนำฝ่ายคิระบ้าง
"อะ ครับผมคิระ ยามาโตะยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"หืม..ชื่อคิระหรอกเหรอ...ชื่อเหมือนกันเลยแฮะมิน่าถึงได้เรียกเรามาแถมหน้าตายังคล้ายกันอีกด้วย"มีอาคิดเมื่อได้ยินชื่อของคิระ
"ชั้นคางาริ ยูระ อัสฮาน้องสาวฝาแฝดของคิระ"คางาริแนะนำตัวอย่างราบเรียบและก็มาถึงคนสุดท้าย
"ส่วนผมอัสรัน ซาล่าเป็นเพื่อนของคิระ"ขณะที่ชายหนุ่มผมสีครามแนะนำตนเองอยู่นั้นเขาสังเกตว่าสายตาของหญิงสาวเส้นผมสีชมพูแดง 2 คนจับจ้องเขาอย่างไม่วางตาจนอัสรันนึกสงสัย จากนั้นก็มีเสียงหวานกล่าวแทรกขึ้นมา
"ท่านคิระ ท่านคางาริและท่านอัสรันอยู่ที่นี่แล้วเป็นเช่นไรบ้าง"
"..ก็เงียบสงบดีครับไม่มีเรื่องวุ่นวายอะไร"คิระตอบตามจริง
"แล้วท่านพอใจจะอยู่ที่นี่หรือไม่"คำถามของลักซ์ทำให้เจ้าของเนตรสีไวโอเล็ตนิ่งเงียบรวมทั้งเพื่อนสนิทและน้องสาวของเขาด้วย
"เอ่อ..ผม.."เธอคนนั้นระบายยิ้มบางๆแล้วบอกว่า
"ข้าก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นท่านมิต้องใส่ใจหรอกค่ะ"เธอกล่าวออกมาด้วยคำพูดที่หวานใสแต่กลับเจือด้วยความเศร้า
"..ครับ"เขารับคำสั้นๆ
"นี่หมดธุระแล้วใช้มั้ย งั้นชั้นก็ไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน"เจ้าของร่างงามกล่าวออกมาก่อนจะสะบัดผมสีชมพูยาวแล้วเดินไป
"ถ้าเช่นนั้นก็เชิญทุกคนตามสบายนะคะ"กล่าวจบเธอเองก็เดินไปเช่นกัน เมื่อลักซ์ได้เดินไป 2 สาวผมสีบานเย็นก็ย่างก้าวมาหาชายหนุ่มผมสีครามทันที เนตรสีมรกตของเขามองอย่างสงสัยยิ่งกว่าเดิม
"ท่านอัสรันสินะคะ จากนี้ไปเรามาสนิทกันให้มากๆนะคะ"สาวน้อยนามลูน่าไม่พูดเปล่าเธอกอดแขนอัสรันเอาไว้อีกด้วย ยิ้มหวานที่ส่งให้เขานั้นทำให้คนที่ได้ชื่อว่าคู่หมั้นฉุนไม่น้อย ยังดีที่อัสรันทำหน้าลำบากใจ ถ้าอัสรันกำลังดีใจอยู่ละก็....
"พี่คะเมย์รินว่าปล่อนแขนท่านอัสรันเถอะค่ะ"สาวน้อยผมคู่บอกพี่สาวที่ตอนนี้เดินไปเกาะแขนชายหนุ่มอย่างสนิทสนมอยู่ซึ่งมันดูไม่เหมาะเลย แถมเธอยังรู้สึกถึงรังสีอาฆาตที่น่ากลัวอยู่และคงไม่ต้องคิดให้มากรังสีนั้นถูกแผ่ออกมาจากเจ้าของเนตรสีอำพันที่ยังยืนมองอยู่
"...ก็ได้เมย์ริน"เธอคลายวงแขนออกทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหายใจโล่งคอขึ้นมากทีเดียว
"แล้วเจอกันนะคะท่านอัสรัน"เธอขยิบตาให้อัสรันหนึ่งทีแล้วเดินไปพร้อมน้องสาวผมสีเดียวกัน โดยที่ชายหนุ่มยังยืนอ้ำอึ้งอยู่
"หึ ดีใจด้วยนะที่มีสาวน่ารักมาคุยด้วยตั้ง 2 คนแน่ะ"เธอพูดด้วยเสียงที่ธรรมดาแต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิด แม้เธอจะรู้ว่าอัสรันนั้นเป็นคนเสน่ห์แรงแต่เมื่อเจอคนแบบลูน่าที่อยู่ๆก็มาเกาะแขนแฟนหนุ่มของเธอทำให้เธออดที่จะโกรธไม่ได้
"โธ่..คางาริฉันไม่ได้สนใจเค้าซะหน่อย เอ้ะ..หรือว่านี่เธอหึงฉัน"เหมือนมีธนูแทงดัง ฉึก! ในใจของคางาริเพราะชายหนุ่มนั้นพูดถูกเผงเลยแต่เธอก็กลับตอบว่า
"ไม่ใช่ซะหน่อยตาบ้า!"เธอสะบัดหน้าพร้อมเดินหนีไปพร้อมใบหน้าที่กลายเป็นสีสตอเบอร์รี่
"คอยด้วยคางาริ!"และแล้วก็ราวกับกรรมตามสนองเขาต้องวิ่งตามไปง้อเธอจนได้
"ขอให้ง้อให้สำเร็จนะ อัสรัน"เพื่อนรักตะโกนไล่หลังไป
"เราเองก็ไปบ้างดีกว่า"เขาเปรยออกมาหลังจากมองห้องที่เขาอยู่ซึ่งชายหนุ่มอีกสองคนหายไปเมื่อไหร่ก็ไม่ไรู้
"อืม..กลับไปที่ห้องก่อนก็แล้วกัน"ว่าแล้วเขาก็หันหลังเดินไป
---------------------
"นี่อิซ้าค"ชายผิวเข้มเรียกเพื่อนผิวต่างสีกันขณะที่เดินอยู่
"อะไรเหรอ"เจ้าของผมสีเงินถามกลับ
"นายว่าคนที่ชื่อคิระเนี่ยหน้าตาคุ้นๆมั้ย"นายผิวเข้มถามแต่คนที่ฟังอยู่ก็ตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่
"เหรอ"
"ใช่ รู้สึกเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน"เขาพูดพร้อมครุ่นคิดแต่เพื่อนตัวดีก็ดันขัดขึ้นมาว่า
"อะไรกันอย่าบอกนะว่านายมีรักแรกเป็นผู้ชายน่ะ"
"ไอ้บ้าพูดมาได้ไงใช้สมองส่วนไหนกลั่นกรองออกมาเนี่ย!"โดนพูดซะขนาดนี้เลยเล่นเอาดิอัคก้าถึงกับเดือด
"ฉันล้อเล่นน่า อ้าวนั่นสุดที่รักของนายไม่ใช่เหรอ"นายผมเงินพูดพลางชี้ไปทางสาวน้อยผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนที่เดินผ่านมาพอดี
"จริงด้วย งั้นฉันไปก่อนนะ"ดิอัคก้าบอกพลางรีบรี่ไปหาสาวน้อยทันที
"หึ พอเจอสาวก็ทิ้งเพื่อนทันทีเลยนะ แต่จะไปว่าเค้าไม่ได้สินะ...จะว่าไปตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ"เขาพูดพลางนึกถึงใครบางคนก่อนจะยิ้มน้อยๆแล้วเดินไป
----------------------
"มิลี่!"เสียงห้าวของชายผิวเข้มทำเอาสาวน้อยผมสั้นน่ารักต้องชะงักการเดินไป
"ท่านดิอัคก้า มีอะไรเหรอคะ"เจ้าของตาสีฟ้าถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"ไปเดินเล่นกันมั้ย"เขาถามเธอทำหน้านิ่งไปนิดหนึ่ง
"เอ่อ..ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร"เขาพูดเสียงอ่อยไปนิดหนึ่ง แต่เธอก็ตอบว่า
"ว่างสิคะ ไปกันเถอะค่ะ"คำตอบของสาวน้อยทำให้ชายหนุ่มยิ้มแก้มปริก่อนจะจูงมือเธอเดินไป
#############################
ความคิดเห็น