ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Epilogue
Epilogue
Athrun Zala : Vanish
ยามเมื่อได้รู้สึกตัวอีกครั้งสิ่งแรกที่เห็นก็คือเพดานสีขาวที่ถูกแสงอาทิตย์ลอดผ่านมาทางหน้าต่างจนกลายเป็นสีส้ม ร่างกายของผมอยู่บนเตียงที่อ่อนนุ่มในห้องที่ดูสะอาดที่ดูแล้วน่าจะเป็นห้องพยาบาล
"รู้สึกตัวแล้วเหรอ"เสียงที่เคยได้ยินดังมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างประตู
หญิงสาวเรือนร่างปราดเปรียวในชุดสีแดงกางเกงทหาร เส้นผมสีทองสั้นที่ไม่เคยรวบเก็บกับนัยน์ตาสีอำพันงดงามนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอคนนั้น คางาริ
ผมเดาได้ทันทีเลยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง คงจะมาหาคิระสินะเพราะเธอเคยอยู่ที่อาร์คแองเจิ้ลมาก่อนจะรู้จักหมอนั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เธอพูดอะไรอีกเล็กน้อยที่ไม่ได้เข้าหัวผมเลยจนกระทั่งเธอได้ถามออกมา
"คิระล่ะ..หมอนั่นอยู่ที่ไหน"
ณ เวลานั้นทุกอย่างดูสับสนไปหมดเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น
คิระ....เพื่อนสนิทของผมคนที่ฆ่านิโคล...
คิระ..คนที่เราจัดการด้วยมือของตัวเอง
ผมนึกอะไรไม่ออกอีกเลยแม้แต่อย่างเดียว หลังจากที่ใช้อีจิสระเบิดตัวเองร่างกายก็กระเด็นไปเพราะแรงระเบิดแล้วสมองของผมก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีกไม่ว่าจะนึกเท่าไหรทุกอย่างก็มีแต่ความว่างเปล่ารู้เพียงว่า มือที่เคยกุมมือของคิระเมื่อวัยเยาว์นั้นก็คือมือที่ชโลมไปด้วยเลือดของเพื่อนรักตนเองเท่านั้น
และแล้วผมก็ได้พูดในสิ่งที่หลงเหลืออยู่เพียงสิ่งเดียวในความทรงจำ
"ถ้าหมอนั่นละก็...ชั้นฆ่ามันไปแล้ว..."
Kira Yamato : Awake
"อืม..."
ทำไมรู้สึกแสบตาจัง...ที่นี่ที่ไหน...ผมตายไปรึยังนะ...
ถ้าตายแล้วทำไมมันถึงได้รู้สึกสบายแบบนี้...
ฮาโล่..ฮาโล่...
เสียงอะไรหนวกหูจัง...
ผมค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ร่างของผมอยู่บนเตียงนุ่มนอนสบายและรายล้อมไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้มากมายที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆกับเสียงที่อ่อนหวานของเธอคนนั้นเอ่ยออกมา
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและเริ่มพูดอะไรบางอย่างที่ผมเพียงแค่ฟังผ่านหูไปก่อนจะนึกถึงเรื่องแสนเศร้าที่มันไม่ใช่เพียงแค่ความฝันดังที่ผมอยากจะให้มันเป็น
ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจจะอดกลั้นเอาไว้ได้ ความตายที่อัสรันเป็นคนมอบให้นั้นมันช่างเจ็บปวดเหลือเกินเธอกอดปลอบผมเอาไว้จนกระทั่งผมเริ่มสงบลงคนที่ชื่อมาร์คิโอก็บอกว่าเขาพบผมมาสลบอยู่ที่หน้ากระท่อมของเขา พอผมได้ถามว่ามีคนอื่นอีกไหมคำตอบก็คือ ไม่...
ทั้งลักซ์และคนที่ชื่อมาร์คิโอบอกว่าผมคงจะเดินโซซัดโซเซมาเรื่อยจนสลบที่หน้ากระท่อม แต่ผมก็จำไม่ได้เลยว่าตนเองทำเช่นนั้นจริงหรือไม่ ร่างกายของผมบาดเจ็บสาหัสจะมีแรงเดินไปได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ ความจริงจะเป็นเช่นไรผมไม่อาจรู้ทุกอย่างมันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน
สิ่งเดียวที่ยังจำได้ติดตาก็คือภาพของอัสรันที่กุมมือผมเอาไว้ ทว่ามันคงจะเป็นแค่ความฝันเสียมากกว่า ทำไมน่ะเหรอ..ก็ผมน่ะเป็นศัตรูกับอัสรันนี่นา
เพียงแต่ว่า...
ทำไมความรู้สึกอบอุ่นนั้นยังคงหลงเหลืออยู่บนฝ่ามือของผม
ทั้งที่มันน่าจะเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น
ทำไมกันนะ...
END
จบแล้วค่ะเม้นต์กันด้วยนะคะแล้วพบกันใหม่ค่ะ
Athrun Zala : Vanish
ยามเมื่อได้รู้สึกตัวอีกครั้งสิ่งแรกที่เห็นก็คือเพดานสีขาวที่ถูกแสงอาทิตย์ลอดผ่านมาทางหน้าต่างจนกลายเป็นสีส้ม ร่างกายของผมอยู่บนเตียงที่อ่อนนุ่มในห้องที่ดูสะอาดที่ดูแล้วน่าจะเป็นห้องพยาบาล
"รู้สึกตัวแล้วเหรอ"เสียงที่เคยได้ยินดังมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างประตู
หญิงสาวเรือนร่างปราดเปรียวในชุดสีแดงกางเกงทหาร เส้นผมสีทองสั้นที่ไม่เคยรวบเก็บกับนัยน์ตาสีอำพันงดงามนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอคนนั้น คางาริ
ผมเดาได้ทันทีเลยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง คงจะมาหาคิระสินะเพราะเธอเคยอยู่ที่อาร์คแองเจิ้ลมาก่อนจะรู้จักหมอนั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เธอพูดอะไรอีกเล็กน้อยที่ไม่ได้เข้าหัวผมเลยจนกระทั่งเธอได้ถามออกมา
"คิระล่ะ..หมอนั่นอยู่ที่ไหน"
ณ เวลานั้นทุกอย่างดูสับสนไปหมดเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น
คิระ....เพื่อนสนิทของผมคนที่ฆ่านิโคล...
คิระ..คนที่เราจัดการด้วยมือของตัวเอง
ผมนึกอะไรไม่ออกอีกเลยแม้แต่อย่างเดียว หลังจากที่ใช้อีจิสระเบิดตัวเองร่างกายก็กระเด็นไปเพราะแรงระเบิดแล้วสมองของผมก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีกไม่ว่าจะนึกเท่าไหรทุกอย่างก็มีแต่ความว่างเปล่ารู้เพียงว่า มือที่เคยกุมมือของคิระเมื่อวัยเยาว์นั้นก็คือมือที่ชโลมไปด้วยเลือดของเพื่อนรักตนเองเท่านั้น
และแล้วผมก็ได้พูดในสิ่งที่หลงเหลืออยู่เพียงสิ่งเดียวในความทรงจำ
"ถ้าหมอนั่นละก็...ชั้นฆ่ามันไปแล้ว..."
Kira Yamato : Awake
"อืม..."
ทำไมรู้สึกแสบตาจัง...ที่นี่ที่ไหน...ผมตายไปรึยังนะ...
ถ้าตายแล้วทำไมมันถึงได้รู้สึกสบายแบบนี้...
ฮาโล่..ฮาโล่...
เสียงอะไรหนวกหูจัง...
ผมค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ร่างของผมอยู่บนเตียงนุ่มนอนสบายและรายล้อมไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้มากมายที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆกับเสียงที่อ่อนหวานของเธอคนนั้นเอ่ยออกมา
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและเริ่มพูดอะไรบางอย่างที่ผมเพียงแค่ฟังผ่านหูไปก่อนจะนึกถึงเรื่องแสนเศร้าที่มันไม่ใช่เพียงแค่ความฝันดังที่ผมอยากจะให้มันเป็น
ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจจะอดกลั้นเอาไว้ได้ ความตายที่อัสรันเป็นคนมอบให้นั้นมันช่างเจ็บปวดเหลือเกินเธอกอดปลอบผมเอาไว้จนกระทั่งผมเริ่มสงบลงคนที่ชื่อมาร์คิโอก็บอกว่าเขาพบผมมาสลบอยู่ที่หน้ากระท่อมของเขา พอผมได้ถามว่ามีคนอื่นอีกไหมคำตอบก็คือ ไม่...
ทั้งลักซ์และคนที่ชื่อมาร์คิโอบอกว่าผมคงจะเดินโซซัดโซเซมาเรื่อยจนสลบที่หน้ากระท่อม แต่ผมก็จำไม่ได้เลยว่าตนเองทำเช่นนั้นจริงหรือไม่ ร่างกายของผมบาดเจ็บสาหัสจะมีแรงเดินไปได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ ความจริงจะเป็นเช่นไรผมไม่อาจรู้ทุกอย่างมันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน
สิ่งเดียวที่ยังจำได้ติดตาก็คือภาพของอัสรันที่กุมมือผมเอาไว้ ทว่ามันคงจะเป็นแค่ความฝันเสียมากกว่า ทำไมน่ะเหรอ..ก็ผมน่ะเป็นศัตรูกับอัสรันนี่นา
เพียงแต่ว่า...
ทำไมความรู้สึกอบอุ่นนั้นยังคงหลงเหลืออยู่บนฝ่ามือของผม
ทั้งที่มันน่าจะเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น
ทำไมกันนะ...
END
จบแล้วค่ะเม้นต์กันด้วยนะคะแล้วพบกันใหม่ค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น