คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำที่เลือนลางกับดอกพรีเชียส
Phase 4 ความทรงจำที่เลือนลางกับดอกพรีเชียส
ประตูไม้สลักสวยหรูของห้องหนึ่งในคฤหาสน์ White Symphony ได้เปิดออกร่างบางในชุดสีเหลืองอ่อนที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำเยื้องกายเข้ามาในห้องสีขาว เธอเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับแกะดอกไม้สีเหลืองนวลออกจากเส้นผมสีกุกลาบวางไว้บนโต็ะนั้นอย่างนุ่มนวล จากนั้นร่างบางได้เดินไปยังหน้าห้องอาบน้ำเธอค่อยๆถอดชุดที่เปียกน้ำและยางรัดผมสีแดงออก ชุดสวยของเธอหล่นลงไปกองกับพื้นเส้นผมสีกุหลาบงามปล่อยสยาย เธอก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้นใส่ลงไปในตะกร้าสานที่อยู่ข้างๆห้องน้ำ
ภายในห้องน้ำหินอ่อนอันสวยหรูร่างบางเดินไปเปิดฝักบัวพลันนั้นน้ำอุ่นๆก็ไหลออกมาชโลมร่างกายที่หนาวเย็นของเธอ ขณะที่น้ำใสและอุ่นกระทบถูกตัวเธอมืออันเย็นเฉียบของเธอก็ได้มากุมไว้ที่อกข้างซ้าย ใจของเธอเต้นแรงขึ้นเมื่อนึกถึงชายคนที่เพิ่งโอบกอดและปลอบเธอด้วยความอ่อนโยน ไม่นานเธอก็ปล่อยมือออกและชำระกายด้วยน้ำจากฝักบัว
--------------------------
เมื่อประตูห้องน้ำได้เปิดออกไอน้ำในห้องนั้นได้ไหลออกมาข้างนอกพร้อมกับร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวบางเบา เธอเช็ดผมที่เปียกชุ่มด้วยผ้าขนหนูจากนั้นเธอก็เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วหยิบหวีขึ้นมาสางเส้นผมสีกุหลาบ ในระหว่างนั้นคำพูดของชายหนุ่มได้หวนกลับมาอีกครั้ง
'ตอนนี้คุณคงเจ็บปวดมากสินะ'เสียงอันอ่อนโยนที่แสดงถึงความสงสารของเขาได้หวนกลับมา
"เจ็บปวดงั้นหรือ..นี่เรายังมีความรู้สึกอยู่อีกหรือ ตัวเราที่ทอดทิ้งความรู้สึกทั้งหมดไปตั้งแต่กาลก่อนแล้วยังเจ็บปวดอยู่อีกหรือ..."เธอวางหวีลงแล้วเยื้องกายไปที่เตียงสีขาวร่างบางเอนลงไปบนเตียงเส้นผมสีกุหลาบสยายไปตามเตียงตามแรงที่ร่างของเธอเอนลง ดวงเนตรสีเงินงามหันไปมองดอกไม้สีเหลืองนวลที่อยู่บนโต๊ะพร้อมกล่าวออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา
"ครั้งสุดท้ายที่เรายังมีความรู้สึกคือเมื่อไรกันนะ..."เปลือกตาของเธอค่อยๆหรี่ลงสติของเธอได้จางหายไป เธอได้หลับไปบนเตียงอันอ่อนนุ่มพร้อมกับบางสิ่งที่ผุดขึ้นมาในใจของเธอ เราเรียกสิ่งนี้ว่า ความฝัน...
...............
..........
"เฟรย์.."เสียงของใครบางคนเรียกเธอ
'ใครกันนะที่เรียกเรา..'เธอรู้สึกสงสัยในเสียงนั้น
และแล้วสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของเธอคือภาพที่เธอกำลังยืนคุยกับชายคนหนึ่ง ชายนนั้นมีเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปนส้ม
"ไม่ไปไม่ได้หรือ"ตัวเธอเองถามเขา ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้าช้าๆ
"งั้นหรือ.."ตัวเธอก้มหน้าลงและตอบกลับไปด้วยเสียงที่เจ็บปวดหยาดน้ำอุ่นได้ไหลออกมาจากเนตรคู่งามของเธอ แต่แล้วชายหนุ่มตรงหน้าได้เดินเข้ามาหาเธอพร้อมทั้งติดอะไรบางอย่างบนเส้นผมของเธอ
"นี่มัน.."
"ดอกพรีเชียส ดอกไม้ที่ไม่มีวันเหี่ยวเฉาเปรียบเหมือนเป็นรักนิรันดร์เป็นดอกไม้ที่จะมอบให้คนสำคัญเท่านั้น.."เขาบอกกับเธอ หญิงสาวเงยหน้ามองเขา
"ผมขอสัญญาว่าผมจะต้องกลับมาหาคุณอีกครั้ง ขอสัญญาต่อดอกไม้ดอกนี้"
"ท่าน.."
"เฟรย์ได้โปรดเรียกชื่อของผมเถอะ"เธอพยักหน้าและยิ้มทั้งน้ำตา
"ค่ะ ข้าจะรอท่านตลอดไป ท่านไ.."ภาพของเธอและเขาได้หายไปก่อนที่เธอจะเอ่ยชื่อชายหนุ่มจบ
'เดี่ยวสิ'เธอร้องเรียก แต่แล้วเมื่อภาพที่ปรากฏออกมาก็กลายเป็นอีกภาพหนึ่ง ภาพนั้นคือภาพของชายหนุ่มอีกคนที่เธอไม่รู้จัก
'ใครกันนะ'เธอเปรยออกมา
"ขอโทษนะ.."ชายคนนั้นกล่าวขอโทษเธอ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วภาพก็ตัดไปที่ชายคนนั้นกำลังสวมกอดใครบางคนอยู่และยังมีคนหนึ่งที่แอบร้องไห้อยู่หลังผนังที่เชื่อมกับประตูที่เปิดอ้าอยู่
'ใครกันที่ร้องไห้'เธอคิด เมื่อภาพนั้นเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ สิ่งนั้นก็ทำให้เธอต้องตกใจอย่างมากเพราะคนที่ร้องไห้อยู่มีเส้นผมสีกุหลาบ หยาดน้ำตาที่ไหลออกมานั้นมาจากดวงเนตรสีเงิน คนที่ร้องไห้ก็คือตัวเธอเอง
'คนที่ร้องไห้คือเรางั้นหรือ..นี่มันเรื่องอะไรกัน'ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อภาพที่อยู่ตรงหน้าก็มลายหายไปสิ้น
'เดี๋ยว..'แล้วตัวเธอที่นอนอยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอหอบเล็กน้อย
"นี่เรา..เรา..."แต่พอเธอจะพูดเท่านั้นเอง
"เอ้ะ..เมื่อกี๊เราฝันถึงเรื่องอะไรกัน"เธอได้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอฝันไปจนหมด เธอหันหน้าไปมองทางหน้าต่าง
"เช้าแล้วงั้นหรือ"เธอค่อยๆลุกจากที่นอนไปอาบน้ำ
-----------------------------
ไม่นานร่างบางก็ออกจากห้องแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าพร้อมหยิบชุดแบบเดียวกับเมื่อวานออกมาสวมแล้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง มืออันบอบบางได้หยิบดอกไม้สีเหลืองนวลหน้ากระจกขึ้นมา
"นี่มันดอกพรีเชียส ทำไมเราถึงได้ติดของแบบนี้นะ"แต่แล้วมือของเธอก็ได้นำมันมาประดับบนเส้นผมสีกุหลาบอย่างไม่รู้ตัว เธอเดินไปหยิบฮาร์พอันเดิมขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องไป หลังทานอาหารเช้าเธอได้เดินอออกไปจากคฤหาสน์เพื่อไปยังสถานที่เดิม
ทางเดินถูกปูด้วยหินอ่อนสีนุ่มนวลทอดยาวไปไกล ดอกไม้หลากสีสันตามทางต่างบานสะพรั่ง ทั้งที่น่าจะเป็นเช้าอันสดใสแต่จิตใจของเธอกลับสับสน ความคิดต่างๆได้วนไปมาภายในใจของเธอ
"ทำไมเมื่อวานเขาถึงได้กลับมานะแล้วเราเองทำไมถึงได้ยอมกลับไปอย่างนั้นนะ ตัวเราที่อยู่ตรงนี้กำลังหวังในสิ่งไหนกันแน่นะ"เธอเดินไปพลางคิดแบบนี้ตลอดทางจนเมื่อเท้าของเธอได้แตะไปบนพื้นหญ้าสีเขียวชอุ่มเธอจึงเลิกคิด แสงแดดที่สาดส่องลงมาทำให้สถานที่ที่เคยเปียกไปด้วยน้ำแห้งสนิท เธอนั่งลงบนก้อนหินก้อนเดิมแต่จิตใจของเธอกลับไม่เหมือนเช่นทุกวัน แม้กระนั้นเธอก็ยังคงบรรเลงเพลงต่อไป
-----------------------------
"อืม....."บนเตียงของห้องๆหนึ่งในคฤหาสน์ชายหนุ่มเส้นผมสีน้ำตาลเงางามได้ปรือตาขึ้น นัยน์ตาสีไวโอเล็ตมองไปยังหน้าต่างที่แดดส่องจ้าเข้ามาที่เป็นการบ่งบอกว่าช่วงเช้าได้ผ่านไปแล้ว เขาเคลื่อนตัวลงจากเตียงอย่างช้าๆ
"เอาล่ะ"เขาบิดตัวสองสามทีก่อนเดินไปอาบน้ำ
10นาทีผ่านไป
"อรุณสวัสดิ์อัสรัน คางาริ"เขาเดินไปที่ห้องรวมพร้อมทักเพื่อนสนิทกับน้องเช้าเช่นทุกวัน
"อรุณสวัสดิ์อะไรกันคิระสายขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ"อัสรันบอกกับเพื่อนสนิทที่เพิ่งนั่งลงบนเก้าอี้
"นั่นสิไม่สบายเหรอคิระ"แฝดผู้น้องพูดพร้อมกับเอามือไปจับหน้าผากเขา
"อืม..ไม่มีไข้นะ"
"ชั้นไม่เป็นไรแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ"
"งั้นเหรอ.."เพื่อนสนิทพูดพลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ ไม่นานมิลี่ก็นำอาหารเช้ามาให้คิระพอกินเสร็จคิระก็ลุกขึ้นแทบจะทันที
"จะไปไหนน่ะคิระ"อัสรันถาม
"เดี๋ยวก็กลับ"คิะไม่ได้บอกอะไรนอกจากคำพูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกไป
"ไปไหนของเค้านะ"น้องสาวบ่นพี่ชายพลางนั่งลงข้างๆแฟนหนุ่มแล้วหยิบคุ๊กกี๊เข้าปาก
-----------------------------
ชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างนอกมองไปบนท้องฟ้าอย่างสบายใจ
"ดีจังที่วันนี้ฝนไม่ตกไม่งั้นเธอคงต้องเปียกฝนอีกแน่"เมื่อเขาคิดถึงเธอคนนั้นใบหน้าอันแสนเศร้าของเธอก็ลอยขึ้นมา
"เฟรย์...ในตอนนั้นเธอร้องไห้รึเปล่านะเราจะทำยังไงดีนะถึงจะทำให้เธอหายเศร้านะ"ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งในขณะนั้นเองก็มีกลีบดอกไม้สีแดงปลิวมาหาเขา
"หืม..นี่มัน"เขาเอื้อมมือไปคว้ามันมา
"กลีบกุหลาบงั้นเหรอ...จริงสิ"เขานึกอะไรขึ้นได้พลันนั้นเขาก็รีบวิ่งไปที่ทางเข้าทันที
"ถึงมันจะทำให้เธอหายเศร้าไม่ได้แต่ก็คงทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น"เขาคิดขณะนี่เดินกึ่งวิ่งขึ้นไปบนบันไดสูง ชายหนุ่มขึ้นไปถึงเนินสีเขียวที่ปกคลุมด้วยหญ้าเขาไม่รอช้ารีบสาวเท้าไปหาเธอคนนั้นทันที
"เฟรย์"เขาเรียกเธอ ทำให้เนตรสีเงินหันมามองด้วยความตกใจ
"ท่านคิระ!"
"แฮ่ก..แฮ่ก..."เขาหอบเล็กน้อยเพราะระยะทางที่เขาวิ่งมานั้นไกลพอควร
"มีอะไรเหรอคะ"เธอถามเขาด้วยความฉงน
"คือว่า..ช่วยไป..กับผมหน่อยได้มั้ยครับ"คำพูดของเขาติดขัดเล็กน้อยเพราะเขายังเหนื่อยอยู่
"แต่ว่าข้า..."
"ไม่เป็นไรครับ แค่ครู่เดียวก็ยังดี"เธอทำท่าจะปฏิเสธเขาจึงรีบบอก หญิงสาวมองท่าทางเหนื่อยของเขาแล้วจึงตอบตกลง
"ค่ะ แต่ว่าแค่ครู่เดียวนะคะ"
"ขอบคุณครับ งั้นก็มาเถอะครับ"เขายิ้มอย่างดีใจพร้อมยื่นมือไปจับมือเธอให้ลุกขึ้น พอเธอลุกขึ้นยืนแล้วเขาก็ลืมปล่อยมือเธอ
"ท่านคิระคะ คือว่า.."เธอพูดพลางมองไปที่มือของเขา
"อ้ะ ขอโทษครับ"เขารีบปล่อยมือออกใบหน้าของเขามีสีแดงเจืออยู่เล็กน้อย
"ไม่เป็นไรค่ะ"เธอตอบด้วยท่าทีเฉยๆ
"ไปกันเถอะครับ"เขาบอกพลางหันหลังเดินไป หญิงสาวมองมือที่เมื่อสักครู่เขากุมเอาไว้แล้วเดินตามไป
-----------------------------
"นี่ท่านจะพาข้าไปที่ใดหรือคะ"เธอถามหลังจากที่เดินมานานพอควร
"เดี๋ยวก็รู้ครับ"เขาตอบโดยไม่หันกลับไปนัยน์ตาคู่งามของเธอมองเส้นทางโดยรอบก็กล่าวว่า
"นี่เป็นทางไปคฤหาสน์White Symphonyไม่ใช่หรือคะ"
"ครับแต่ก่อนจะถึงที่นั่นผมมีที่ที่นึงอยากให้คุณไปดู"คำตอบของเขาสร้างความสงสัยให้เธอเพราะเธอเองก็อยู่ที่นี่มานานไม่น่าจะมีที่ใดที่เธอไม่รู้จัก พอเดินไปได้ซักครู่ชายหนุ่มก็เหลียวซ้ายแลขวาราวกับหาอะไรอยู่
"เอ..จำได้ว่าอยู่แถวนี้นี่นา...อืม....อ้ะ เจอแล้ว"ชายหนุ่มเดินตรงไปทางนั้น เธอเองเดินตามเขาไปเมื่อมองไปทางที่เขาเดินไปเธอก็ต้องตกใจเพราะสิ่งที่เธอเห็นคือรอยแยกใหญ่ๆที่อยู่บนผนังในซอกหลีบของตึก รอยแยกนั้นใหญ่มากใหญ่พอจะให้คนผ่านไปได้ด้วยซ้ำ
"ตามผมมาเลยครับ"เขากล่าวพร้อมกับเดินลอดผ่านช่องนั้นไป เธอเองก็เดินตามเขาเข้าไปเมื่อผ่านพ้นเข้าไปภายในนั้นภาพที่เธอได้เห็นก็คือ....ทุ่งกุหลาบสีแดงสดอันงดงาม ผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยหลากสีสันต่างบินไปมาระหว่างดอกกุหลาบดอกนั้นดอกนี้ เหล่าวิหคตัวน้อยต่างร้องเพลง เธอรู้สึกตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้าจนกระทั่งเสียงของชายหนุ่มที่พาเธอมาก็ขัดขึ้น
"นี่ครับ"เขายื่นดอกกุหลาบสีแดงสวยให้เธอ ในวินาทีนั้นเธอเห็นภาพของใครบางคนซ้อนอยู่บนตัวเขาเธอนิ่งไปทันที
"เอ่อ..เฟรย์"
"!"เสียงเรียกของชายหนุ่มทำให้เธอได้สติ ภาพของคนๆนั้นได้หายไปแล้ว
"ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่ท่านรู้จักที่นี่ได้อย่างไรขนาดข้าเองยังมิทราบมาก่อนเลยว่ามีสถานที่ที่งดงามเช่นนี้อยู่"นัยน์ตาสีเงินมองไปที่ดอกกุหลาบในมือและเลื่อนสายตาไปยังพื้นดินที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบงาม แล้วปลายเท้าของเธอได้นำพาเธอเดินไปยังจุดกึ่งกลางของสวนกุหลาบนั้น พลางก้มลงจับดอกกุหลาบสีแดงที่ต้นกุหลาบ
'ดีจังที่เธอชอบ'เขามองดูเธอแล้วระบายยิ้มออกมา จนกระทั่งเธอสังเกตเห็นท่าทางของเขา
"มีอะไรเหรอคะ ท่านคิระ"เสียงหวานของเธอถามเขา
"อะ..เปล่าครับ คือผมคิดว่าดีใจที่คุณชอบ"เขาตอบตามจริง ในเวลานั้นเขาไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าชั่วแว่บหนึ่งที่เขาเห็นว่าเธอหน้าแดง เธอหลบตาเขาแทบจะทันทีชายหนุ่มจึงก้มลงไปข้างๆเธอ
"คือ ผมเห็นว่าท่าทางของคุณเศร้าๆก็เลยคิดว่าสิ่งนี้คงทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น"คำพูดของเขาทำให้เธอหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่จะมีความรู้สึกใหม่แทรกเข้ามา
'ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน แล้วทำไมเราต้องใจเต้นด้วย'ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะแต่เธอก็แทบจะไม่แสดงอาการให้ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเห็น เธอค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถ้อยคำออกมา
"ข.ขอบคุณมากค่ะท่านคิระ"
"เรื่องอะไรเหรอครับ"เขาถามพลางลุกขึ้นยืนตามเธอ
"ก็เรื่องที่ท่านอุตส่าห์เป็นห่วงข้าทั้งที่เพิ่งพบกันได้ไม่นาน"เธอตอบโดยไม่หันหลับกลับมาเพราะกลัวว่าเขาจะได้เห็นใบหน้าของเธอในตอนนี้
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอครับเรื่องแค่นี้เอง"เขาตอบด้วยท่าทีเขินเล็กน้อย
"ว่าแต่ทำไมถึงได้พาข้ามาที่สวนกุหลาบแห่งนี้ล่ะคะ"เธอถามเขาด้วยความสงสัย
"คือ...ผมคิดว่า...ดอกกุหลาบมันเหมาะกับคุณน่ะครับ"
"!"ในชั่ววินาทีนั้นภาพของชายคนเดิมที่เธอไม่รู้จักได้ซ้อนทับบนตัวของคิระอีกครั้ง เธอรู้สึกเจ็บหน้าอกจนทำให้เซไปหาเขา
"! เฟรย์"เขาตะโกนเรียกเธอที่เซเข้ามาในอ้อมแขนของเขา แต่เธอไม่ได้ตอบอะไรทั้งสิ้นสติของเธอค่อยๆจางหายไปจนในที่สุดเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
.................
............
'อืม...นี่เราอยู่ที่ไหนนะ ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นอย่างนี้ ใครกันนะที่กอดเราเอาไว้'เมื่อเนตรสีเงินงามปรือขึ้นคนที่โอบอุ้มเธออยู่ก็คือ ชายหนุ่มเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม เนตรสีไวโอเล็ตก้มมองเธออย่างโล่งอก
"..ท่านคิระ"เธอพูดอย่างอ่อนแรง
"ดีจริงๆที่คุณรู้สึกตัวแล้ว คุณคงตากฝนมากไปทำให้ไม่สบายเพราะงั้นตอนนี้คุณไปพักเถอะนะ"เขาขอร้องให้เธอไปพักตามที่เขาบอก
"...ค่ะ"เธอตอบรับอย่างง่ายดายเพราะตอนนี้เธอเองก็รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว
"นี่ห้องของคุณสินะครับ"เขาพูดพลางใช้มืออีกข้างเปิดประตูออก เขาย่างก้าวเข้าไปในห้องแล้วค่อยๆวางเธอลงบนเตียงอันอ่อนนุ่มอย่างนุ่มนวล
"คุณพักให้สบายเถอะนะ"เขาบอกพร้อมกับมองดวงตาคู่งามของเธอ
"..เข้าใจแล้วค่ะ"เขายิ้มน้อยๆพร้มกลับค่อยๆลุกเดินออกไปจากห้อง
เมื่อเหลือเธออยู่ภายในห้องคนเดียวเธอก็พลันนึกถึงภาพของชายคนเดิมที่ซ้อนอยู่บนร่างของคิระ
"คนๆนั้นใครกันนะ ทำไมถึงได้รู้สึก..."เธอผล็อยหลับไปก่อนที่ได้กล่าวจนจบ
#############################
ขออภัยที่อัพช้าค่ะพอดีติดสอบยุ่งมากๆไว้พรุ่งนี้ถ้าว่างจะมาอัพอีกตอนนะคะ อ้อตรงที่เป็นตัวเอียงสีแดงนี่หมายความว่าเฟรย์(คนที่ฝันอยู่)เป็นคนพูดค่ะ
ความคิดเห็น