คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ของขวัญที่มอบให้คนสำคัญ
ขอบคุณท่าน teagardenมากค่ะที่มาเปิดดูทุกวันเพราะงั้นเราจะพยายามอัพบ่อยๆนะคะฟิคของเราส่วนใหญ่จะมาอัพหลังสองทุ่มคะ(แต่บางทีก็อัพตอน7โมงกว่าๆในวันหยุดแต่ส่วนใหญ่ก็สองทุ่มขึ้นไปค่ะ) เรื่องคาดว่าคงไกน30ตอนจบค่ะ(ยกเว้นคนเขียนนึกสนุกไม่อยากจบ)เดี๋ยวตอนหน้าจะมีรูปตัวละครมาให้ชมกันนะคะ(เฉพาะฝ่ายหญิงฝ่ายชายวาดไม่สวยเลยอู้ไว้ก่อน)
Phase 5 ของขวัญที่มอบให้คนสำคัญ
แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้าไป ณ ห้องหนึ่งในคฤหาสน์ White Symphony สาวน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงพลิกตัวไปมาเล็กน้อยบนเตียงไม้ที่ไม่หรูหรามากนัก ไม่นานดวงตาของสาวน้อยก็ปรือขึ้น เธอบิดตัวไปมาเล็กน้อยเพื่อขับไล่ความง่วงก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปเปิดม่านสีขาวนัยน์ตาสีฟ้าสวยมองบรรยากาศยามเช้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเริ่มจัดเตียงให้เรียบร้อยแล้วเแต่งตัวเพื่อเตีรยมทำงานในวันนี้ ร่างบางยืนสำรวจชุดสวยของตนเองครู่หนึ่งก่อนก้าวออกจากห้องไป
--------------------------
"อรุณสวัสดิ์ มิลี่"เสียงเจื้อยแจ้วเสียงแรกที่กล่าวทักเธอในเช้าวันนี้คือเสียงของสาวน้อยผมสีทานตะวัน
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านคางาริวันนี้ไม่ต้องให้ท่านอัสรันไปปลุกเหรอคะ"เธอแหย่เพื่อนสาวเล็กน้อย แต่สำหรับคนที่โดนแหย่มันไม่เล็กเลย หน้าเธอแดงเป็นสีมะเขือเทศ
"พ.พูดอะไรน่ะ มิลี่"สาวน้อยจอมแก่นพูดตะกุกตะกัก
"ฮิๆ ท่านคิระน่ะเล่าให้ข้าฟังหมดแล้วล่ะค่ะ"เธอสารภาพ
"หนอย~คิระนะ คิระ"เธอเปรยอย่างโกรธๆและเป็นจังหวะเหมาะที่คิระเดินออกมาจากห้องพอดีพลันนั้นเธอก็หันไปหาคุณพี่ชายฝาแฝดด้วยสายตาที่คาดโทษไว้ก่อนโดยที่คิระเองก็รับรู้ถึงรังสีอำมหิตได้แต่พอหันไปหาคางาริเขาก็งงๆที่เธอหันหน้าหนี
"อรุณสวัสดิ์คางาริ"พออัสรันทักเธอเท่านั้นเธอก็ส่งสายตาอาฆาตไปให้อีกคนทำเอาชายหนุ่มเหวอไปเลย
"อะ อะไรเหรอคางาริ"ชายหนุ่มถามอย่างเกรงๆเพราะรู้ดีว่าเวลาเธอโกรธนั้นน่ากลัวแค่ไหน
"เปล่า!"เธอตอบห้วนๆแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ มิลี่ยืนมองเพื่อนสาวพร้อมกับหัวเราะเบาๆแต่บังเอิญคางาริดันได้ยินเข้า
"หัวเราะอะไรน่ะมิลี่"เธอถามพร้อมเหล่ตาไปที่สาวน้อยผมสั้น
"เปล่าค่ะไม่มีอะไร ข้าขอตัวไปเตรียมอาหารเช้าก่อนนะคะ"แล้วเธอก็รีบเดินไป ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับชุดอาหารเช้าที่มีซุปข้นสีนวล ขนมปังและกาแฟสำหรับ 3 ที่
ผ่านไปประมาณ 15 นาทีทุกคนก็ทานอาหารกันเสร็จและแยกย้ายกันกลับห้องไปยกเว้นแต่สาวน้อยจอมแก่นเธอเดินมาหาสาวน้อยผู้เรีบยร้อยที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่
"มิลี่ ไปเที่ยวกันเถอะน้า~~"เธอลากเสียงยาวพลางชวนมิลี่ไปเที่ยว
"เอ๋ อีกแล้วเหรอคะเราก็เพิ่งจะไปเมื่อไม่กี่วันนี้เองนี่คะ"เธอบอกพร้อมกับนึกถึงเมื่อ 2-3 วันก่อนที่คางาริมาชวนเธอไป
"ก็อยู่เฉยๆมันน่าเบื่อนี่นา นะไปเถอะน้า~"
"..ก็ได้ค่ะ แต่ขอข้าทำงานให้เสร็จก่อนนะคะ"ในที่สุดเธอก็ทนคางาริอ้อนไม่ไหวจึงต้องตอบตกลง
"จ้า ขอบใจนะมิลี่"พูดจบคางาริก็เดินหน้าบานไป มิลี่อมยิ้มนิดๆก่อนหันกลับไปทำงานต่อ
ซักครู่หนึ่งมิลี่ก็เดินมาหาคางาริพร้อมด้วยตะกร้าใส่ขนมกับน้ำชา
"ขอโทษที่ปล่อยให้รอค่ะ"เสียงใสกล่าว
"ไม่เป็นไรไปกันเถอะนะ"เจ้าของผมสีทานตะวันบอกพร้อมกับจูงมือมิลี่เดินออกจากคฤหาสน์สีขาว
เมื่อเดินไปตามถนนหินอ่อนได้ซักชั่วโมงหนึ่งสาวผมสีน้ำตาลก็พูดว่า
"ท่านคางาริคะเราไปหาที่นั่งพักดื่มน้ำชากันมั้ยคะ"เธอชวนคางาริ
"อืมก็ดีนะ เดินมานานชักหิวแล้วสิ ว่าแต่จะพักตรงไหนดี"
"เอ...งั้นตรงนั้นเป็นไงคะ"มิลี่บอกพร้อมชี้ไปทางใต้ต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่ที่ภายใต้ต้นนั้นมีโต๊ะม้าหินอ่อนตั้งอยู่
"อืมก็ดีนะมีโต๊ะด้วย"ว่าแล้วร่างเพรียวบางก็ไม่รอช้ารีบเดินไปทันที
ระหว่างที่นั่งพักดื่มน้ำชากันนั้นคางาริก็คุยเกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่ไปผจญภัยมา แต่ว่าจะมีชื่อของอัสรันปรากฏออกมาอยู่เสมอจนมิลี่อดจะพูดไม่ได้ว่า
"ท่านคางารินี่ท่าทางชอบท่านอัสรันมากเลยนะคะ"ทันใดนั้นเองคางาริก็หยุดชะงักการสนทนาไปพร้อมกับหน้าแดงก่ำ
"มิ.มิลี่!"เธอพูดตะกุกตะกัก
"เขินสินะคะ"เสียงใสหยอกล้อเพื่อนสาวเล็กน้อย
"....."คางาริได้แต่นิ่งเงียบ
'จะว่าเขินก็เขินน่ะสิถามมาได้'คางาริลอบบ่นในใจแต่สาวน้อยผมสีน้ำตาลอ่อนก็พอสังเกตออก
"ช่วยเล่าเรื่องของท่านคางาริกับท่านอัสรันก่อนหน้านี้ให้ข้าฟังหน่อยได้มั้ยคะ"
".แต่ว่า"
"เล่ามาเถอะค่ะ ข้าอยากจะฟัง"มิลี่คะยั้นคะยอคางาริ
"ก.ก็ได้ เรื่องก็มีอยู่ว่า..."
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปีก่อน
"อย่าหนีนะ ยัยตัวแสบ!"เสียงตะโกนไล่ตามสาวน้อยผมสั้นสีทานตะวันอย่างเดือดดาลพร้อมกับคนอีก 4-5 คนที่วิ่งตามมาเสียงนั้นดังขึ้น ณ ใจกลางหมู่บ้านเฮลิโอโปลิส
"เรื่องอะไรกันล่ะขืนอยู่ก็โดนพวกนายเล่นงานน่ะสิแล้วอีกอย่างนะ นายน่ะมาลวนลามชั้นก่อนทำไมล่ะ"เธอตะโกนกลับไปพร้อมเร่งฝีเท้าขึ้น
"แค่ชวนไปกินข้าวด้วยกันเนี่ยนะลวนลาม แถมเธอยังชกชั้นซะตาเขียวขนาดนี้จะให้ยกโทษให้ได้ยังไง!"
"ชิ..ตามมาอยู่ได้ อะ!"พอเธอเลี้ยวเข้ามุมตึกไปเธอก็พบว่ามันเป็นทางตัน
"แย่แล้วจะทำไงดีล่ะ"เธออุทาน ระหว่างที่เธอกำลังหันรีหันขวางอยู่นั่นเองก็มีมือหนึ่งดึงเธอเข้าไปในซอกตึกเล็กๆ
"อุ้บ..อื้อ!"เธอเริ่มอาละวาด แต่มันก็ไม่แปลกละนะที่อยู่ๆมีคนมาจับไว้แบบนี้
"อยู่นิ่งๆสิ"เสียงของชายคนที่จับเธออยู่สั่ง พอเธอได้ยินเสียงนั้นเธอก็นิ่งไปทันที
"หายไปไหนแล้ว!"ชายคนที่ไล่ตามมองไปมาโดยไม่ได้สังเกตเห็นภายในซอกตึกเล็กๆนั้น
" อย่าให้เจออีกก็แล้วกัน"ชายคนนั้นกล่าวอย่างหัวเสียกับเพื่อนแล้วเดินไป
"ไปแล้วสินะ"ชายหนุ่มที่จับคางาริไว้ปล่อยมือที่จับเธอไว้
"นายคิดจะทำอะไรน่ะ!"สาวน้อยตวาดใส่ชายหนุ่มแทบจะทันทีที่เขาคลายมือออก
"นี่คางาริอุตส่าห์ช่วยเอาไว้นะจะไม่ขอบคุณกันซักคำเลยเหรอ"ชายหนุ่มบอกพลางค่อยๆเดินออกจากซอกตึก
"ข..ขอบใจ"เธอกล่าวเบาๆแต่เขาก็ได้ยิน ชายหนุ่มระบายยิ้มออกมาแล้วบอกว่า
"งั้นไปกันเถอะป่านนี้คิระรอแย่แล้ว"
"อืม..ไปกันเถอะ อัสรัน"เธอตอบพร้อมเดินตามชายหนุ่มไป
----------------
"อัสรันน่ะย้ายมาจากซาฟท์ตอนที่อายุ 6 ขวบซึ่งเท่ากับชั้นและคิระพ่อแม่ของพวกเราค่อนข้างจะสนิทสนมกันดี พวกเราจึงไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ "แล้วคางาริก็เล่าต่อ
----------------
"อัสรัน"
"หืม มีอะไรเหรอคางาริ"ชายหนุ่มผมสีครามหันไปถามตามเสียงเรียก
"คือว่าเย็นนี้ว่างรึเปล่า"
"อือ...ก็ว่างนะทำไมเหรอ"เขาตอบหลังจากที่นั่งทบทวนตารางของวันนี้
"แบบว่าอยากให้ช่วยไปซื้อของด้วยกันหน่อยน่ะ ได้มั้ย"
"ได้สิ"เขาตอบ
"จริงๆนะ"เธอดีใจจนทำให้อัสรันอดยิ้มไม่ได้
"ว่าแต่จะไปซื้ออะไรเหรอ"คำถามของเขาทำให้เธอเงียบไปในทันที
"ก็ซื้อ..."แต่ยังไม่ทันที่คำตอบจะหลุดออกมาจากปากของเธอก็มีเสียงน่ารักเรียกอัสรัน
"พี่อัสรันคะ"เจ้าของเสียงน่ารักนั้นเป็นเด็กผู้หญิงที่ดูท่าทางจะมีอายุน้อยกว่าอัสรันและคางาริเล็กน้อย เธอมีเส้นผมสีดำที่ถูกถักเป็นเปียเดียวไว้และดวงตาสีน้ำเงินกลมโต
"หืม..มีอะไรเหรอมิซึนะ"เขาถาม
"คือ..เย็นนี้หนูอยากให้พี่อัสรันไปเที่ยวในเมืองกับหนูน่ะค่ะ"สาวน้อยผมสีนิลบอกด้วยความเคอะเขิน
"เอ่อ..งั้นชั้นไปก่อนนะอัสรัน"คางาริรีบปลีกตัวออกมาพลางคิดว่า
"วันนี้คงต้องไปคนเดียวแล้วละมั้งก็น้องคนนั้นเค้าอุตส่าห์มาขอให้ไปด้วยแล้วอย่างอัสรันคงไม่กล้าปฏิเสธเด็กน่ารักขนาดนั้นหรอก.."เธอคิดขณะที่เท้าของเธอก้าวเดินไปบนพื้นถนนที่เป็นทางสู่บ้านของเธอ
เย็นวันนั้น
ขณะที่สาวน้อยจอมแก่นเดินออกจากบ้านเธอก็สังเกตเห็นว่ามีใครยืนรอเธออยู่ที่หน้าบ้าน
"มาช้าจังเลยนะคางาริฉันมารอตั้งนานแล้วนะ"ชายหนุ่มผมสีครามกล่าว
"อ.อัสรัน นี่นายไม่ได้ไปกับเด็กคนนั้นเหรอ"เธอถามด้วยความสงสัยบวกกับความตกใจ
"ก็ฉันสัญญาว่าจะไปกับเธอแล้วนี่นา"คำตอบของชายที่อยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวดีใจอย่างบอกไม่ถูก
"งั้นไปกันเถอะนะ"เธอพูดด้วยรอยยิ้มพลางเดินไปกับเขา
ในเมืองที่มีร้านค้ามากมายทั้งร้านดอกไม้ ร้านอาหารหรือร้านขนมมากมายแต่ร้านที่เธอกำลังจะไปนั้นเป็นร้านขายของที่ระลึกเนื่องในโอกาสต่างๆ ทันทีที่เธอแง้มประตูไม้สลักก็มีพนักงานต้อนรับกล่าวต้อนรับเธอพร้อมโค้งให้อย่างสุภาพ
"ยินดีต้อนรับค่ะ"พอเข้าไปคางาริก็เดินเข้าไปดูของที่ตั้งโชว์ภายในร้านอย่างตั้งใจ ของในร้านมีทั้งนาฬิกาสีทองเรือนงามตั้งโชว์อยู่บนโต็ะไม้ขัดเงา ตุ๊กตาฝรั่งเศสที่มีรายละเอียดเรียบร้อย กรอบรูปไม้ที่สลักลวดลายต่างๆเอาไว้รวมทั้งของจำพวกเครื่องประดับด้วย
"อืม~จะซื้ออะไรดีน้า"เธอเอ่ยขณะที่มองของมากมายทั่วร้านและแล้วเนตรสีอำพันของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับของสิ่งหนึ่ง สร้อยสีเงินบางธรรมดาที่มีจี้รูปหยดน้ำสีแดง
"สวยจังเลย"เธอบอกขณะที่จับจ้องมันอย่างไม่วางตา
"จริงด้วยฉันก็ว่ามันสวยดีนะ"อัสรันกล่าวสนับสนุน
"งั้นก็เอาอันนี้ค่ะ"เมื่อได้ยินที่อัสรันพูดเธอไม่รอช้ารีบซื้อมันแทบจะทันที เป็นเวลาเดียวกันที่ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่งเข้าเหมือนกันเขาเองก็ตัดสินใจซื้อมันทันทีเช่นเดียวกัน
พอทั้งคู่ออกมานอกร้านเธอก็ถามเขาทันที
"ซื้ออะไรมาเหรอ"
"ความลับน่ะ..ว่าแต่คางาริเธอล่ะซื้อสร้อยเส้นนั้นไปให้ใครเหรอ"และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอหลบตาเขาและลังเลที่จะตอบ
"คือ..ชั้นซื้อให้..เอ่อ..คนสำคัญของชั้นน่ะ"เธอตอบด้วยท่าทางที่เอียงอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าคำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มตรงนี้ใจหายไปไม่น้อย
"ระ.เหรอ"เขาพยายามตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติที่สุด
"งั้นฉันกลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้"เขาบอกลาเธอพร้อมรีบเดินไป สาวน้อยมองตามชายหนุ่มไปไม่นานก็มีอีกเสียงหนึ่งเรียกเธออย่างสนิทสนม
"คางาริ"เธอหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับพี่ชายฝาแฝดของเะอ
"อ้าวคิระมาเหมือนกันเหรอ"
"ก็นะ ต้องมาซื้อของขวัญนี่นาแล้วนี่เธอซื้อเสร็จแล้วใช่มั้ย"เขาถามพลางมองถุงที่อยุ่ในมือของเธอซึ่งมีกล่องของขวัญสีส้มกล่องเล็กอยู่
"เหรองั้นพรุ่งนี้ฉันให้อภิสิทธิ์เธอไปให้หมอนั่นก่อนเลยละกันนะ"น้องสาวของเขาพยักหน้าเป็นเชิงรับด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
"งั้นก็กลับกันเถอะ"เขาบอกแล้วทั้งคู่ก็เดินกลับบ้านด้วยกัน
วันต่อมา
ในตอนเย็นของวันนี้คางาริรีบจัดเตรียมของทุกอย่าง เธอแต่งตัวด้วยชุด
กระโปรงสีเขียวแบบเรียบๆพร้อมจัดแต่งทรงผมด้วยริบบิ้นสีเดียวกับเสื้อ แม้ปรกติเธอจะไม่ชอบใส่กระโปรงแต่วันนี้นับเป็นข้อยกเว้น ดวงตาสีอำพันมองสำรวจตนเองในกระจกแล้วยิ้มบางๆ
"ทุกอย่างโอเคแล้วไปเลยดีกว่า"มือเรียวหันไปหยิบกล่องของขวัญสีส้มที่วางไว้บนโต๊ะมาใส่ถุงแล้วรีบออกไป
"ไปก่อนนะ"เธอบอกพ่อ แม่และพี่ชายฝาแฝดขณะที่สวมรองเท้าอยู่
"อืม เดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลังนะ"พี่ชายบอกซึ่งตอนนี้เขาเองก็ยังหวีผมยุ่งๆให้เข้าที่แต่ก็ไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไหร่ เด็กสาวหันมาโบกมือให้พี่ชายแล้วออกไปทันที
บนท้องถนนในเมืองอันคุ้นเคยร่างบางในชุดกระโปรงสีเขียวมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ในเมืองซึ่งอยู่ไกลออกไปเล็กน้อย ทันทีที่ถึงคฤหาสน์มือเรียวสวยก็เคาะลงไปบนประตูไม้อย่างเป็นจังหวะ ซักครู่หนึ่งประตูบานนั้นก็เปิดออกพร้อมกับมีสาวใช้ผมสีฟ้ายืนต้อนรับอยู่
"ยินดีต้อนรีบค่ะ คุณคางาริ แต่ว่าตอนนี้คุณหนูไม่อยู่ค่ะต้องขออภัยด้วย"สาวใช้พูดราวกับอ่านใจเธอออก
"งั้นเหรอ.."เธอมีท่าทางค่อนข้างผิดหวังกับคำพูดที่ได้ฟัง แล้วเดินออกไปจากแถวนั้นเพื่อกลับบ้านระหว่างทางเธอเกิดรู้สึกกระหายน้ำจึงเดินแวะไปแถวๆร้านค้า แต่ที่นั่นเธอก็ต้องตกใจอย่างมากเมื่อเธอเห็นว่าเขาคนนั้นกำลังซื้อน้ำหวานให้เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักผมสีดำที่เธอเห็นเมื่อวานนี้ พอเขายื่นแก้วน้ำให้เด็กคนนั้นก็โผเข้ากอดเขาทันที นัยน์ตาสีมรกตของเขามองเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะลูบผมสีนิลของเด็กคนนั้น
"อัสรัน..."วินาทีนั้นราวกับน้ำตาจะไหลออกมาเธอจับจ้องเขาและเด็กคนนั้นนิ่งและมันก็ยังเป็นจังหวะเดียวกันที่เขาหันมาสบตากับเธอ
"คางาริ.."พอถูกเรียกชื่อเธอก็รีบวิ่งหนีไปในทันที
"พี่อัสรันคะ"มิซึนะมีท่าทางตกใจ
"กลับไปรอพี่ที่บ้านนะ"เขาสั่งแล้วรีบวิ่งตามคางาริไป
'ทำไมกัน...ทำไม..อัสรัน'เธอคิดขณะที่วิ่งไปข้างหน้าและเธอก็เห็นทางที่จะไปมันคือสวนสาธารณะซึ่งในเวลานี้แทบจะไม่มีใครผ่านไปมา เธอตัดสินใจวิ่งเข้าไปที่นั่นแต่ชายหนุ่มก็วิ่งมาทันเห็นจึงวิ่งตามเข้าไป ทั้ง 2 วิ่งไปจนกระทั่งเธอวิ่งไปถึงต้นไม้ใหญ่ที่ขวางหน้าอยู่ทำให้เธอต้องหยุดชะงักไป เป็นโอกาสให้อัสรันเข้ารวบตัวเธอไว้
"ฟังชั้นก่อนสิคางาริ!"เขาบอกขณะที่พยายามจับเธอที่กำลังดิ้นเพื่อหนีอยู่
"ไม่! ก็นายน่ะชอบเด็กคนนั้นไม่ใช่เหรอ ชั้นมันก็แค่เพื่อนไม่มีความสำคัญอะไรไม่ใช่เหรอ"เธอพูดด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาไหลอาบแก้ม
"ไม่ใช่นะ!"เขาปฏิเสธ
"ทำไมจะไม่ใช่ชั่นมันก็แค่.."เขาไม่รอให้เธอพูดจบริมฝีปากของเขาก็ประทับบนริมฝีปากของเธอก่อนที่เธอจะพูดอะไรที่ทำให้เขาเศร้าไปมากกว่านี้ ไม่นานเขาก็ถอนริมฝีปากออก การกระทำของเขาทำให้ดวงตาสีอำพันถึงกับหยุดหลั่งน้ำตา
"คางาริสำหรับฉันน่ะเธอไม่ได้เป็นแค่เพื่อนนะ เธอเป็นคนสำคัญของฉัน!"เขารีบบอก
"อัสรัน..."
"เพราะงั้นขอร้องได้โปรดอย่าได้บอกว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันเลย ฉัน..ฉัน...รักเธอนะคางาริ"คำสารภาพรักของเขาทำให้หญิงสาวนิ่งไป
"แล้วเด็กคนนั้นล่ะ"เธอถามถึงเด็กสาวผมสีนิลทันที
"มิซึนะน่ะเหรอ เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน"
"....จริงนะ"
"ใช่ เพราะงั้นหยุดร้องไห้เถอะนะ"เขาเอานิ้วเช็ดน้ำตาเธอพร้อมเอ่ยอย่างอ่อนโยน ซักพักหนึ่งริมฝีปากบางก็พูดขึ้นว่า
"นี่ อัสรันนายชอบชั้นจริงๆเหรอ"เธอถามอีกครั้ง
"จริงสิชั้นน่ะแอบชอบเธอมาตั้งนานแล้ว"พลันนั้นน้ำอุ่นใสก็ไหลรินออกมาจากอัญมณีสีอำพันอีกครั้งทำให้ชายหนุ่มถึงกับตกใจ
"คางาริ"
"ชั้นดีใจนะ เพราะชั้นเองก็...ชอบนายเหมือนกัน"เธอบอกด้วยเสียงที่แฝงไว้ด้วยความดีใจแล้วเธอก็หยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมา
"นี่ สุขสันต์วันเกิดนะ"เธอยื่นกล่องของขวัญสีส้มให้เขา ทำให้ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา
"ขอบใจนะ"เขายื่นมือไปรับมาแล้วเปิดดูสิ่งที่อยู่ในนั้นก็คือสร้อยสีเงินบางที่มีจี้เป็นหยดน้ำสีแดงสวย เขาจำได้ทันทีว่ามันคือสิ่งที่คางาริซื้อมาแล้วบอกว่าจะมอบให้คนสำคัญ
"งั้นที่เธอบอกวันนั้นก็..."เธอพยักหน้าโดยที่ไม่ต้องรอให้เขาพูดจบ เธอเอื้อมมือไปหยิบมันมาสวมให้เขาทันที
"ฉันเองก็มีของจะให้เธอเหมือนกัน"เขาเอามือล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อแล้วใช้มือของเขาอีกข้างหนึ่งจับมือเธอขึ้นมาพร้อมสวมแหวนสีเงินมีพลอยสีแดงให้
"มันเป็นของที่คู่กับสร้อยที่เธอซื้อมาน่ะ ฉันเห็นว่ามันน่าจะเหมาะกับเธอก็เลย..."เขาเบนหน้าหนีไปด้วยความเขินโดยที่ยังพูดไม่จบ สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้ากุมมือข้างซ้ายตรงที่นิ้วนางมีแหวนมาประดับเอาไว้
"อัสรัน..."เขาหันหน้ากัลบมาหาเธอพร้อมเอ่ยคำนั้นออกมาอีกครั้ง
"ฉันรักเธอ...คางาริ"
...........
..............
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละนะ เอาล่ะกลับกันได้แล้ว"เจ้าของผมสีทานตะวันรีบบอกพร้อมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความเขิน
"ของขวัญที่มอบให้คนสำคัญงั้นเหรอ"มิลี่เปรยออกมาแล้วกุมจี้รูปสายฟ้าสีทองพร้อมกับยิ้มก่อนที่จะลุกขึ้นเดินตามคางาริไป
เมื่อกลับถึงคฤหาสน์สาวน้อยนัยน์ตาสีฟ้าก็รีบไปที่ห้องโถงใหญ่ทันที ที่นั่นเจ้าหญิงผมสีซากุระยืนนิ่งอยู่ตรงจุดกึ่งกลางเหมือนกับรอใครอยู่
"คงมาทันนะ เจสสิก้า"เธอกล่าวกับเพื่อนสาวใช้ที่มายืนอยู่ก่อนแล้ว
"จ้ะ มิลี่"เจสสิก้าตอบ
"พวกเค้ามากันแล้วล่ะ"เสียงหวานกล่าวออกมา สิ้นเสียงนั้นก็เผยให้เห็นร่างหลายร่างยืนตระหง่านอยู่ตรงกลางโถงกับลักซ์ ไคลน์
"ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะ เหล่าเทพทั้งหลาย"
#############################
คอมเม้นต์กันมากๆนะคะ
ความคิดเห็น