คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : บอกรัก
โป้ก!!
“โอ้ย!มึงมาตบหัวกูทำไมเนี้ย- -***" มินโฮให้ไปพูดใส่จงฮยอนอย่างหัวเสีย
"มึงลืมอะไรไว้ในห้องกูล่ะ!!"จงฮยอนมองหน้าอย่างเอาเรื่อง
"ก็แค่หนังสือโป๊"มินโฮลดความดังของเสียงอีกเท่าตัว
"แค่นี้งั้นเหรอฮะ!!!"
โป้ก!!!
"เฮ้ย! มึงอย่าทำเหมือนหนังสือกูไปทำให้มึงมีอารมณ์แล้วไปข่มขืนคนอื่นได้ไหมวะ!"มินโฮพูด
พรวดดดด!!
ก่อนที่มินโฮจะพูดคำนี้ออกมาจงฮยอนได้กินน้ำเข้าไปเต็มๆครึ่งขวดก่อนที่มันจะพ่นออกมากระจุยกระจายลอยเต็มๆอากาศ
"ไอ้เหี้ย! มึงแม่งสกปรกสัตว์!!"มินโฮพูดอย่างหัวเสียแล้วเช็ดหน้าเช็ดตาอย่างรังเกียจ
"กูขอโทษ เดี๋ยวกูไปห้องสมุดนะ"จงฮยอนพูดอย่างมีพิรุธก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้ออกไป
"ห้องสมุด? เหอะ! หน้าอย่างมันสะกดคำว่าห้องสมุดเป็นด้วยเหรอวะ" มินโฮหัวเราะก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาไปพลางๆ
มินโฮนั่งเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จก็ตัดสินใจเดินไปที่สนามบอลของโรงเรียนที่ห่างออกไปอีกหนึ่งตึก ก่อนที่เขาจะลุกออกไปเขาก็ไม่ลืมที่จะหันไปขยิบตาหวานฉ่ำใส่นักเรียนหญิงที่นั่งจับตามองเขาตาเป็นมัน เด็กเรียนหญิงที่เห็นสายตาสุดเท่ของมินโฮก็ต่างละลายกันเป็นแทบๆ มินโฮพอใจในการกระทำของตัวเองมากก่อนจะเดินออกไปอย่างหน้าตาเฉย
ใต้ตึก A
มินโฮเดินมาอย่างสบายใจมือทั้งสองถูกซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงอย่างเท่ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
'มินโฮอ่า...เย็นนี้แม่รอทานข้าวเย็นอยู่นะจ๊ะ'
มินโฮอดยิ้มกับข้อความที่ถูกส่งมาให้ไม่ได้ ทุกๆครั้งที่แม่กลับมาจากต่างประเทศแม่จะส่งข้อความมาเสมอแต่เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่นอกจากที่เขาจะไปหาแม่ที่ต่างประเทศเท่านั้น
"เอ่อ...รุ่น..พะ..พี่มินโฮ..ครับ"เสียงของเด็กชายหน้าตาหวานน่ารักเหมือนผู้หญิงดังขึ้นก่อนจะเบี่ยงเบนความสนใจจากมินโฮ
"?"มินโฮทำได้เพียงแต่ทำหน้างงให้เท่านั้น
" นะ..นี่ครับ " รุ่นน้องคนนั้นส่งการ์ดสีชมพูหวานแหววมาให้ก่อนที่จะวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว
"อะไรของมันวะ" มินโฮพูดก่อนจะเก็บการ์ดใส่กระเป๋าแล้วเดินไปถึงจุดมุ่งหมายทันที
"เฮ้ย!มึงไปกินข้าวกัน!"จงฮยอนพูดกับเพื่อนอย่างสนิทสนม
"ไม่ได้ว่ะ กูต้องกลับไปกินข้าวกับแม่" มินโฮพูดก่อนจะสะพานกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆสนามบอล
"งั้นเหรอ ถ้างั้นวันนี้กูฝากท้องไว้บ้านมึงแล้วกันนะ"จงฮยอนกอดคอเพื่อนรักแล้วเดินไปที่หน้าโรงเรียนเพื่อรอรถเมลล์
"มึงถามกูซักคำยังวะ - -"มินโฮพูดแล้วมองหน้าเพื่อนรัก
"น่า...กูรู้ว่ามึงใจกว้างพอ ป่ะ!รถเมลล์มาล่ะ" จงฮยอนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะลากคอเพื่อนรักขึ้นรถเมลล์ไป
บนรถเมลล์
ครืดดดดด~~~
โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของมินโฮสั่นขึ้นอย่างต่อเนื่องก่อนที่เขาจะกดรับแล้วกรอกสายลงไป
"สวัสดีครับ มินโฮพูดครับ"
[เอ่อ...]
"ฮัลโหล"
[อ่า...ระ..รุ่นพี่..มะ..มินโฮ] ปลายสายพูดอย่างตะกุกตะกัก
"นั้นใครครับ?"
[อ่า..เอ่อ...คือ...จดหมายนั้น]
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมวางนะครับ"
ติ๊ด!
ในที่สุดเขาก็วางไปแล้ว
.
.
เฮ้ออ~ ตอนไหนจะกล้าคุยกับรุ่นพี่ซะทีนะ
.
.
ร่างบางพูดอย่างเหนื่อยหน่ายตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงนุ่มสีขาวสะอาด
รุ่นพี่จะอ่านจดหมายรึยังนะ?
.
.
อ่านแล้วพี่เขาจะคิดว่าเรารุกเกินไปรึเปล่า?
.
.
ตายแล้ว! ลืมเอารูปรุ่นพี่ลงโทรศัพท์นี่!!
ร่างบางเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนแล้วเปิดคอมยี่ห้อดังอย่างร้อนรนก่อนที่จะโหลดรูปลงโทรศัพท์ยี่ห้อ Lollipop สีเขียวสดใส รูปที่เขาให้เพื่อนแอบถ่ายมาเป็นรูปทุกกิริยาบถของรุ่นพี่สุดหล่อที่เขาแอบหลงใหลในใบหน้าเถื่อนๆ(?)นั้น เขาแอบชอบได้มาปีกว่าๆแล้วจนตอนนี้ความกล้าที่จะเข้าไปทักมันก็ยังศูนย์เปอร์เซนต์เหมือนเดิม
ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืนแล้วเขากับจงฮยอนก็ไม่ปริปากพูดอะไรกันสักคำเพราะครั้งแรกของเรารึเปล่านะ? แต่!!คิดผิดไปจริงๆที่ไปอาศัยอยู่กับไอ้บ้าหื่นนั้นหนีเสือปะจรเข้จริงๆ!!
คีย์คิดนั้นคิดนี่ไปถึงเรื่องเมื่อวาน
.
.
ที่เขากับคิมจงฮยอน
.
.
มีอะไรกัน
.
.
.
ครั้งแรก
.
.
-/////- จะหน้าแดงทำไมว่ะ! ต้องโกรธสิ!!!
.
.
ครืดดดด~~~~ โทรศัพท์เครื่องสวยสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องมือบางรีบคว้ามารับทันที
"ฮัลโหล..."
[คุณคีย์รึเปล่าครับ?] ปลายสายกรอกเสียงมาอย่างลังเล
"ใช่นั้นใครน่ะ ?" ร่างบางกัดริมฝีปากแน่น
[เอ่อ...ผม...คิม..จงฮยอน]
"O.O! มะ..มีอะไร!!"คีย์พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นคลอเพราะความตกใจ
[คือผมอยากจะขอโทษ....เรื่อง....เมื่อคืน]
"ถ้าเรื่องเมื่อคืนละก็ ฉันพอจะเห็นความชุ่ยของนายแล้วล่ะ ไม่ต้องมาขอโทษหรอก"
[แต่ผมรู้สึกผิด...จริงๆนะ...คุณช่วยออกมาหน่อยได้ไหม ?]
"ออกมาให้นายปล้ำอีกรอบรึไง!!" คีย์ตะโกนใส่ปลายสายด้วยความโกรธ
[อ่า... ไม่ต้องห่วงหรอกผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอน ออกมาหน่อยได้ไหมผมมีอะไรจะให้...]
" ถ้ามีครั้งนี้อีกนะ...ฉัน! ฆ่า! มึง! แน่!!! "
[ = =;; ครับๆ งั้นผมรอที่ร้าน seoul coffee นะครับ บาย]
"เออ!!!" คีย์วางหูอย่างรวดเร็วก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปบนที่นอนก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อโค้ทสีช็อคโกแล็ตมาใส่อย่างหัวเสีย
แล้วเขาไม่ลืมที่จะเตรียมสเปรย์พริกไทยไปด้วย
.
.
งานนี้
.
.
ไม่ใครก็ใคร
.
.
ได้ตายกันไปข้างล่ะวะ!!!
.
.
ร้าน Seoul Coffee
ร่างบางกวาดสายตาหาคิมจงฮยอนทันทีที่มาถึงหน้าประตูของร้าน เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วก่อนจะพบคิมจงฮยอนที่นั่งอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แค่เห็นแผ่นหลังของเขาคีย์หวั่นไหวทันที
.
.
เขาจะต้องมีเสน่ห์มากแน่เลย
.
.
คีย์เดินไปโต๊ะของคิมจงฮยอนทันที
" สวัสดีครับ คุณคิม คีบอม " จงฮยอนลุกขึ้นทันทีที่คีย์มาถึง
"สวัสดี มีอะไรไม่ทราบ?" คีย์นั่งลงด้วยท่าทางสบายก่อนจะหันไปมองอีกคนที่มากับจงฮยอน
" สวัสดีครับ คุณคิม คีบอม ^^ "
" O_O!! "
ตอนนี้ต่อให้เอาเงินเอาทองมาล่อให้หลุดจากภวังค์ก็ไม่ไหวหรอก ผู้ชายตรงหน้าทำให้เขาตะลึง! รูปหน้าคมเรียว สันจมูกโด่งเป็นธรรมชาติบวกกับปากอมชมพูน่าลิ้มลองนั้นอีก! พระเจ้า!!จะแกล้งหัวใจกันไปถึงไหน!
"สะ..สวัสดี"คีบอมกล่าวทักทายก่อนจะนั่งลงตรงข้ามทั้งสองคน
"นี่เพื่อนผม...ชเว มินโฮ" จงฮยอนแนะนำเพื่อนให้คีบอมรู้จัก
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^"คีบอมส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้ก่อนจะหว่านเสน่ห์นิดๆหน่อยๆของตัวเองที่มี
"อะแฮ่มๆ - -^^^"จงฮยอนกระแอมขึ้นมามันทำให้เขาทั้งสองสปาร์คออกจากกันได้โดยอัตโนมัติ
"มีอะไรกับฉัน- -"คีย์เริ่มเปิดคำถามแรก
" คือ...ระ..เรื่องมือคืน..."
" เรื่องเมื่อคืนฉันบอกแล้วไงว่าฉันเห็นความเลวของนายแล้ว " คีย์เอ่ยขึ้นก่อนที่จะมองจงฮยอน
" ฟังผมพูดก่อนสิ " จงฮยอนทำสีหน้าอ้อนวอน
"ว่ามา"
จงฮยอนสะกิดเพื่อนเบาๆก่อนที่มินโฮจะพูดความจริงออกมา
" เรื่องเมื่อคืนที่คุณกับไอ้จงมีอะไรกันน่ะมันมีต้นเหตุอยู่นิดหน่อยนะ " มินโฮเกาต้นคอแก้เก้อก่อนจะเริ่มอธิบายต่อไป
" คือ หนังสือโป๊ที่อยู่ในห้องไอ้จงน่ะเราเอามาทำรายงานกัน..."
"เหอะ! รายงาน! เหตุผลเข้าท่าดีนะ"คีย์พูดแล้วมองจงฮยอนอย่างเหยียดๆ จงฮยอนก็ได้แต่ก้มหน้าให้เพื่อนเป็นผู้อธิบายแทน
" คุณจะคิดว่ายังไงก็แล้วแต่นะ แต่ผมจะบอกแค่ว่าคุณเข้าใจผิด "
"แล้วที่มันปล้ำฉันล่ะ!! จะให้ฉันคิดว่ายังไง!!!! ห๊า!!!!" เสียงของคีย์เริ่มเสียงดังและเข้มขึ้นจนคนระแวงโต๊ะรอบๆมองอย่างตกใจ ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนได้ตกเป็นเป้าสายของคนในร้านเกือบสิบคู่ที่จ้องมองมา
" เงียบๆสิคุณอยากให้คนอื่นรู้รึไง " มินโฮบอกเสียงเข้ม
"รู้ก็ดีแล้วนี่! คนอื่นเขาจะได้รู้จัก 'สันดาร' ของผู้ชายอย่างไอ้หมอนี่ซะบ้าง!!!" คีย์ตะคอกเสียงดังพลางชี้หน้าจงฮยอนที่กำลังกำหมัดแน่น
คนเขาจะได้รู้ สันดาร ของไอ้หมอนี่ซะบ้าง............
สันดารของไอ้หมอนี่.........
กูมันสันดารไม่ดีขนาดนั้นเลยใช่ไหม!?
ได้!! แล้วกูจะทำให้ดูว่าสันดารไม่ดีจริงๆเขาเป็นยังไง!!!
พรวด!
"มานี่!!!!"จงฮยอนลุกขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแล้วกระชากเข้าไปที่ข้อมือเรียวบางของคีย์ก่อนจะลากร่างบางตามออกไปอย่างไร้ปรานี
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ปล่อย!!!!"คีย์พยายามแกะมือของตัวเองออกมาจากการจับกุมของจงฮยอน แต่มันก็ไม่เกิดผลใดๆเลยคนข้างหน้าเอาแต่ลากเขาไปลูกเดียวไม่สนใจว่าเขาจะเจ็บขนาดไหน
เขากำลังเดือดสินะ
หึ! รับความจริงไม่ได้ล่ะสิ!!
"ปล่อยสิโว้ย!!" คีย์ใช้เล็บจิกมือของจงฮยอนอย่างแรงตอนนี้มือของจงฮยอนเริ่มมีเลือดไหลซิบๆออกมาแล้ว
" เก่งนักใช่ไหม!!! "จงฮยอนผลักคีย์เข้าไปในซอกๆเดิมที่เขาและจงฮยอนเคยวิ่งผ่ากระสุนมาหลบภัยที่นี่
"โอ้ย! ฉันเจ็บนะ!!" คีย์จับไหล่ตัวเองเบาๆ เมื่อกี้จงฮยอนเหวี่ยงเขามาชนกับผนังเต็มๆหัวไหล่ตอนนี้เจ็บช้ำไปหมด
"นายมันก็ไม่ต่างอะไรจากหมาเลย! ไง! ไม่มีใครให้ใช้บริการหรือไง?! ถึงได้ทำนิสัยทรามๆแบบนั้นกับฉันน่ะ!!!"คีย์ตะโกนก่นด่าจงฮยอนไม่เลิก ตอนนี้ความโกรธของจงฮยอนถึงขีดสุดแล้วเลือดที่เริ่มขึ้นหน้ามันทำให้เขาคิดถึงเรื่องที่จะจัดการคนปากเก่งที่อยู่ตรงหน้าจนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจออกไป
"ทำไม! ละลายกับสันดารของตัวเองรึไง! สายไป...อุ้บ!!" จงฮยอนจู่โจมริมฝีบากที่ร้อนรุ่มของตัวเองลงไปบดขยี้ริมฝีปากบางของคนตรงหน้าที่ก่นด่าตัวเองไม่เลิก
การบดขยี้ของจงฮยอนทำให้ริมฝีปากของร่างบางเริ่มแดงขึ้นมาเรื่อยๆเขาสอดลิ้นเข้าไปเอาความหวานในโพรงปากของร่างบางอย่างเร้าร้อนก่อนจะกลับมาบดริมฝีปากของร่างบางด้วยความรุนแรงจนตอนนี้ริมฝีปากบางๆที่ทนต่อการโจมตีที่รุนแรงมานานเริ่มที่จะทนไม่ไหว เลือดที่ค่อยๆไหลออกมาจากริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มแต่ตอนนี้มีเพียงแต่ริมฝีปากที่แตกบวม แต่ถึงขนาดนี้จงฮยอนก็ไม่สนเขาเริ่มลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอีกรอบก่อนจะดูดกินลิ้นร้อนของร่างบางอย่างสนุกสนานแม้แต่กลิ่นคาวเลือดเขาก็ไม่รู้สึกผิดปกติสักนิด ตอนนี้ร่างบางเจ็บระบมริมฝีปากไปหมดเขาอยากจะผลักคนตรงหน้าออกแต่ร่างกายมันไม่สั่งการให้เขาทำอย่างนั้น ร่างกายกลับยืนให้จงฮยอนรุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆจนตอนนี้จงฮยอนเริ่มบดขยี้ซอกคอขาวของเขาแล้ว จงฮยอนขบเม้มซอกคอขาวอย่างเมามันส์ก่อนจะเพิ่มความรุนแรงเร้าร้อนด้วยการเอามือล้วงเขาไปใต้เสื้อร่างบางแล้วลูบแผ่นหลังเนียนนุ่มน่าสัมผัสก่อนจะค่อยๆเลื่อนมาบริเวณด้านหน้า เรื่อยๆแต่ก่อนที่เขาจะได้มีความสุขกับยอดดอกสีชมพูนั้น มินโฮที่วิ่งตามหาสองคนนี้อย่างเหนื่อยหอบได้มาเจอทั้งสองคนกำลังรุกเร้ากันอย่างร้อนแรง
ไม่สิ...ต้องจงฮยอนเป็นคนรุกเร้ามากกว่า...!!
" เฮ้ย! มึงพอได้แล้ว คิมจงฮยอน " มินโฮรีบผลักจงฮยอนออก ทันทีที่จงฮยอนออกจากร่างของคีย์ ร่างบางที่ตอนนี้หมดสติไม่มีเรี่ยวแรงได้ทรุดลงไป ดีที่มินโฮเข้าไปประคองไว้ทัน
"มันไม่เกินไปหน่อยเหรอว่ะ จง " มินโฮเริ่มสอดส่ายสายตาไปทั่วก่อนจะไปเห็นแผลบวมเป่งที่ริมฝีปากของร่างบาง
"....."จงฮยอนเช็ดริมฝีปากของตัวเองด้วยมือขวาเบาๆ
"กูว่ามึงกลับไปก่อนเหอะเดี๋ยวให้เขาไปพักที่คอนโดกูก่อนก็ได้..." มินโฮมองร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอด
"แล้วแม่มึงที่อยู่ที่บ้าน...?"
" แม่กูขึ้นเครื่องไปแล้วเมื่อกี้ "
"....งั้นกูฝากมึงด้วยนะ..."
"อืม"
คอนโด S
มินโฮอุ้มร่างบางมาวางไว้ที่เตียงของตัวเองอย่างเบามือก่อนจะหาผ้าและน้ำมาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง
"..บอบบางขนาดนี้ทนยังไงไหว " มินโฮเอาชุบน้ำที่บิดหมาดมาบรรจงเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ร่างบาง
" คงจะเจ็บน่าดูเลยนะนั้น ไอ้จงแม่งรุนแรงว่ะ " มินโฮพูดแล้วมองรอยจ้ำแดงๆที่เต็มตัวของร่างบางก่อนจะจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างบาง
" ขอโทษนะ " มินโฮเริ่มปลดกระดุมของคีย์มาเรื่อยๆจนถึงเม็ดสุดท้ายแล้วหลับหูหลับตาเปลี่ยนเสื้อผ้าของร่างบางทันที แม้เขาจะแอบมีอารมณ์นิดๆแต่เขาก็ระงับมันไว้ได้
ร่างกายภายใต้เสื้อผ้าของคีย์นี่มันสวยจริงๆ....
เขาได้แต่เพียงคิดในใจเท่านั้นเพราะถึงจะอยากยังไง ความสงสารก็แล่นเข้ามาทันที เขาห่มผ้าให้ร่างบางก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มอีกหนึ่งฟอด
" ฝันดีนะครับ -///- " มินโฮเอ่ยก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเอาหมอนผ้าห่มมานอนบนโซฟาข้างๆด้วยความเพลีย ก่อนที่เขาจะปิดเปลือกตาลงเขาก็ดันนึงถึงจดหมายที่รุ่นน้องหน้าหวานคนนั้นเอามาให้ เขาเด้งตัวขึ้นมาก่อนจะหากางเกงนักเรียนที่ถอดทิ้งไว้เมื่อกี้
เขาหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนก่อนจะนั่งอ่านบนโซฟา
' ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี คือ...ผมค่อนข้างที่จะขี้อายน่ะ...ก็อาจจะมากก็ได้มั้ง .... ตอนที่อยู่โรงเรียนผมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปทักรุ่นพี่ ไม่กล้าจริงๆ เบอร์โทรศัพท์รุ่นพี่ผมก็มีแต่ผมก็ไม่กล้าโทรไปสักครั้ง แต่ตอนนี้ผมคิดว่าผมน่าจะรวบรวมความกล้าแล้วส่งจดหมายมาบอกว่า ผมแอบชอบรุ่นพี่มานานแล้วครับ .....'
มินโฮนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนโซฟาคนเดียวไม่รู้ทำไมถึงยิ้มออกมาทั้งๆที่เขาก็เคยได้จดหมายลักษณะนี้จากเด็กนักเรียนผู้หญิงเยอะแยะไป ทำไมเขามาหวั่นไหวเพราะจดหมายปัญญาอ่อนจากเด็กเฉิ่มๆแบบนั้นด้วย เขาโยนมันลงไปในถังขยะข้างๆอย่างไม่ปรานีก่อนจะห่มผ้าห่มนอนหลับด้วยความเพลียกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดในวันนี้ เขาจะลืมมันเพราะความง่วงของเขานี่แหละ!!
THE END PART!!!!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จบตอนซะที 55555 มาแบบนิดๆหน่อยๆนานแล้ว
วันนี้เลยจัดไปอย่าให้เสียจัดเต็มชุดใหญ่
พอเลื่อนขึ้นไปอ่านก็สงสารออมม่านะ นี่ฉันแต่งอะไรลงไป!!!!
แต่เพื่อความสนุกครบรสเราแต่งได้เสมอ 55555
พล่ามมานาน สุดท้าย.........
เม้นค่ะเม้น เม้นมาปัญญาเกิดดดดดด~~~~
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
^
สวยไหม ^ (บ้าเนอะ 55555)
ความคิดเห็น