คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : เริ่มเปลี่ยนไป ?
Chapter 6
เริ่มเปลี่ยนไป ?
“ค่อยๆพูดกันก็ได้มั้ง =0=;;” มินโฮที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่นานตัดสินใจพูดขึ้น
" พูดไปเขาคไม่ฟังหรอก งั้นกูกลับก่อนนะ " จงฮยอนมองหน้าคีย์อีกครั้งก่อนจะเดินออกไปเงียบๆด้วยใบหน้าของคนหมดหวัง
" คุณอยากกลับรึยัง ? " มินโฮเปลี่ยนประเด็นทันทีที่คีย์นั่งลงบนโซฟาเหนื่อยๆ
" อื้ม " คีย์ไม่พูดอะไรมากนอกจากตอบสั้นๆ แล้วหลับตาลง
"งั้นก็ไปกันเถอะ" มินโฮยื่นมือไปตรงหน้าคีย์
คีย์มองแล้วตบมือมินโฮออกเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
มินโฮมองตามคีย์ไปจนสุดประตูห้องก่อนจะเดินตามออกไปด้วย
จงฮยอนพาร่างอันไร้ความหวังออกมาจากคอนโดของเพื่อนรักอย่างไร้ที่ไป
กี่ครั้งแล้วนะ .... ที่ได้รับสายตารังเกียจแบบนั้น จากคีย์
ทั้งๆที่เราก็อยากจะขอโทษ....
หรือเราจะทำผิดจนเขาไม่อยากอภัย ......
"โธ่เว้ย!!!" จงฮยอนสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะเตะกระป๋องที่ขวางหน้าเขาอยู่ด้วยความรุนแรง
โป้ก !!
ก่อนที่กระป๋องนั้นจะไปโดนหัวผมสีช็อคโกแล็ตของหนุ่มหน้าหวานหน้าตาน่ารักที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เก้าอี้ใต้ร่มไม้ของสวนสาธารณะ
" โอ้ย !! " แทมินร้องออกมาเบาๆแต่มันก็ดังพอที่จะทำให้จงฮยอนได้ยิน
จงฮยอนหันไปมองเหยื่อผู้โชคร้ายคนนั้นเบาๆก่อนที่จะเดินเข้าไปหาแล้วถามด้วยสายตาสำนึกผิด
" เป็นอะไรมั้ยครับ ? เอ่อ...คือผมขอโทษนะ " จงฮยอนโค้งให้หน่อยๆก่อนที่แทมินจะเงยหน้าขึ้นมา
" ไม่เป็นไรฮะ ... เฮ้ย!!! O.O! " แทมินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
เพราะอะไรน่ะเหรอ
ก็เพราะพี่จงฮยอนเป็นเพื่อนกับพี่มินโฮน่ะสิฮะ -///-
" อ้าว ! น้องนี่เอง ตกใจอะไรครับ ? " จงฮยอนนั่งลงข้างๆแทมิน
"เอ่อ..เปล่าฮะ แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่เหรอฮะ?" แทมินเอียงคอสงสัย
" พี่.... มาเดินเล่นน่ะ " จงฮยอนพูดเบาๆแต่มันก็แฝงไปด้วยความเศร้าส้อยที่ไม่สามารถอธิบายได้ ไม่รู้ทำไมจงฮยอนต้องมานั่งเศร้ากับคนขี้วีนอย่างคิมคีบอมด้วยมันไร้สาระดี เนอะว่าไหม
ถึงมันจะไร้สาระขนาดไหน ใจของเขามันก็อยากจะทำ .....
" แล้วเราล่ะมาทำอะไร ? " จงฮยอนมองหน้าแทมินที่ละสายตาออกมาจากหนังสือ
" มาอ่านหนังสือฮะ มันเงียบดี " แทมินบอกก่อนจะฉีกยิ้มไร้เดียงสาให้จงฮยอน
" ไปเดินยืดเส้นยืดสายก่อนดีไหม? " จงฮยอนลุกขึ้นแล้วยิ้มเป็นมิตรให้
" ก็ดีฮะ " แทมินยิ้มอีกครั้งหนึ่งก่อนจะยัดหนังสือใส่กระเป๋าแล้วเดินตามจงฮยอนไปอย่างว่าง่าย
" นายมาที่นี่บ่อยไหม ? " จงฮยอนถาม แล้วทั้งสองก็เดินควบคู่กันไปช้าๆเอื่อยๆพอให้สายลมพัดเย็นพัดผ่านตัวเขาอย่างอ้อยอิ่ง
" ก็บ่อยนะฮะ เฉพาะตอนที่จะอ่านหนังสือน่ะฮะ " แทมินพูดแล้วยิ้มอย่างไร้เดียงสา
" ที่นี่มันทำให้เราปล่อยวางจริงๆนะ เวลามีเรื่องหนักใจ เฮ้อ.. " จู่ๆจงฮยอนก็ถอนหายใจออกมาซะดื้อๆ
" แสดงว่า พี่ก็มีเรื่องหนักใจน่ะสิฮะ? " แทมินเอียงคอถามอย่างสงสัย
" ประมาณนั้นแหละ ดื่มอะไรหน่อยไหมแทมิน ? " จงฮยอนหันมาถามก่อนจะพาแทมินเลี้ยวมาหน้าร้านเครื่องดื่มเล็กๆ ข้างหน้าร้านมีตู้ไอติมอยู่ตู้หนึ่ง แทมินเห้นก็เหมือนเด็กชอบใจวิ่งไปเกาะตู้อยู่อย่างนั้น
" ผมอยากกินไอติมฮะ พี่จงฮยอน พี่ฮะๆ ผมขอรสวนิลลาโคนนึงฮะ " แทมินสั่งตามันวาวเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นก็ไม่ผิดจงฮยอนเห็นก็แอบลอบยิ้มในใจก่อนที่จะสั่งเครื่องดื่มของตัวเองมั้ง
" คาปูชิโน่เย็นแก้วนึงครับ จ่ายรวมกับไอติมของเด็กนั้นด้วยนะครับ " จงฮยอนสั่งเสร็จก็มานั่งที่โต๊ะก่อนจะมองแทมินที่ยืนกินไอติมอยู่ที่เดิม
" มานั่งกินนี่สิ " จงฮยอนชี้เก้าอี้ตัวตรงข้ามเขา
" ฮะ " แทมินนั่งลงอย่าว่าง่ายก่อนจะซัดไอติมเข้าไปอย่างมูมมาม
" นายชอบมินโฮมานานรึยังแทมิน " จงฮยอนถามสีหน้าจริงจัง
" เอ่อ.... ก็... ปีนึงเห็นจะได้มั้งฮะ -////- " แทมินหยุดกินไอติมแล้วก้มหน้างุดเพราะความเขินอาย
" ฮ่าๆ พี่ถามเล่นๆน่ะ ไม่ต้องเขินๆ " จงฮยอนพูดแล้วหัวเราะเบาๆก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่คู่รักคู่หนึ่ง
นั้น...คนที่เพิ่งไล่ตะเพิดเขามา
ส่วนคนที่เดินมากับเขา.....ก็คือเพื่อนสนิทของจงฮยอนเอง
ไม่นานสายตาทั้งคู่ก็มาสบกันเหมือนฟ้าลิขิตก่อนที่จะตามมาด้วยสายตาของมินโฮเพื่อนรักของเขา
" เฮ้ย! ไอ้จง! " มินโฮจูงมือคีย์เดินเข้ามาหาจงฮยอนและแทมินที่นั่งอยู่หน้าร้านขายเครื่องดื่ม
" อืม.. มึงมาทำไรวะโฮ " จงฮยอนพยายามข่มสายตาตัวเองไม่ให้หันไปมองร่างบางที่ยืนหน้าเฉยที่ไม่แม้แต่จะปรายตามองเขาเลย
" คุณคีย์เขาอยากอารมณ์ดีน่ะ เลยพามาเดินเล่น " มินโฮลูบหัวป้อยๆก่อนจะเหลือบไปเห็น หนุ่มน้อยหน้าหวานที่มองหน้าเขาด้วยแววตาเจ็บปวด
" แล้วนี่ ? " มินโฮพอจะจำหน้าแทมินได้ลางๆ
" รุ่นน้องที่โรงเรียนเราไง ลี แทมิน " จงฮยอนแนะนำให้มินโฮรู้จัก
" สะ..สวัสดีฮะ พี่มินโฮ " แทมินพูดตะกุกตะกักก่อนจะก้มหน้างุด
" หวัดดีครับ แล้วมึงมาทำไรกันวะจง " มินโฮหันไปทักแทมินก่อนจะเบนความสนใจมาที่จงฮยอน
" เปล่า แค่เดินมาเจอน้องเค้าเลยชวนมากินไอติม " จงฮยอนพูดแล้วมองไปทางคีย์
แต่เขากลับได้แค่สายตารังเกียจตอบกลับมา.....
" นี่! ถ้าพวกนายจะคุยกันนานขนาดนี้นะ นั่งคุยกันซะเดี๋ยวฉันจะกลับเอง " คีย์พูดแล้วเดินนำออกไปก่อนที่มินโฮจะวิ่งตามออกไปอีกที
" เฮ้ย! กูไปก่อนนะ แล้วเจอกันว่ะ !! " มินโฮหันมาบอกลาเพื่อนของเขาแล้ววิ่งตามคีย์ไปปานพายุ
ทั้งแทมินและจงฮยอนก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังของทั้งคู่ออกไปตาละห้อย
" ฮึก.. " เสียงสะอื้นของแทมินทำให้จงฮยอนค่อยๆหันมาแล้วทำท่าลนลานด้วยความตกใจ
" เฮ้ย! เป็นไรไปเนี้ย ร้องไห้ทำไม ?!! " จงฮยอนจับแขนทั้งสองข้างของแทมินแล้วจับมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
" ฮึก..รุ่นพี่..มินโฮ..กับ..พี่คนนั้น..ฮึก เป็น..ฟะ..แฟนกัน...เหรอครับ " แทมินถามก่อนจะปล่อยน้ำตาแห่งความสิ้นหวังออกมาอีกระลอก
หมดแล้ว....ความหวังที่จะได้คุยกับรุ่นพี่
หมดแล้ว....ความหวังที่จะได้สนิทสนมรุ่นพี่
หมดแล้ว....ความหวังที่จะได้เปลี่ยนจากรุ่นน้องไปเป็น แฟน
" พี่ก็ไม่รู้...." ดูเหมือนคำถามของแทมินจะทำให้จงฮยอนสลดลงเหมือนกัน
" ฮึก...ฮือ.." แทมินโผเข้ากอดจงฮยอนอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาอีกเป็นสายเหมือนเขื่อนแตก
" อย่าร้อง เรายังไม่ได้รู้ความจริงซะหน่อย เพราะฉะนั้น... " จงฮยอนลูบหัวแทมินแล้วคิด
" อะไรเหรอฮะ ? " แทมินเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตาก่อนที่จะผละออกจากจงฮยอน
"เราต้องพิสูจน์..." จงฮยอนพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
" พิสูจน์ ?!! ยังไงฮะ ?" แทมินทวนคำอีกครั้งแล้วเลิ้กคิ้วอย่างสงสัย
" เดี๋ยวก็รู้ " จงฮยอนยิ้มแล้วจูงมือแทมินเดินออกไปทิ้งความงุนงงเป็นระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้แทมินคาดเดาต่างๆนาๆ
ภายในหัวใจจงฮยอนตอนนี้รู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด!!
THE END PART !!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มาต่อให้แล้วนะคะ รู้สึกจงคีย์จะพบกันบ่อยมาก!
นี่ใช่มั้ยที่เขาเรียกว่า พรหมลิขิต บันดารชักพา 5555
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ !!
เม้นแล้วคีย์จะไปกระแซะถึงบ้าน -//-
ความคิดเห็น