คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : ขอโทษอีกแล้ว ?
“โอ้ย.......” ร่างบางครางออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ริมีปากอันบวมเป่งบวกกับร่างกายที่มีรอยเขียวๆแดงๆสลับกันที่เกิดจากการฟกช้ำไปทั่วตัวก่อนที่เขาจะปรือตาขึ้นมา
ภายในห้องสีขาวตกแต่งด้วยฟอร์นิเจอร์ไม่มากนักโต๊ะและเก้าอี้ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ สายตาของคีย์สอดส่องไปเรื่อยๆจนไปเห็นร่างสูงที่นอนห่มผ้าอยู่บนโซฟานุ่ม ใบหน้าหล่อเหลามีผมปรกประปรายกำลังหลับตาพริ้มหลับไหลอยู่ในโลกแห่งความฝัน
ไม่นานคีย์ก็หลุดออกจากภวังค์ได้ร่างบางค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นอย่างสุดความสามารถแม้จะปวดตามร่างกายขนาดไหน ร่างบางค่อยๆพยุงร่างกายของตัวเองเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าโซฟาที่มินโฮนอนหลับใหลอยู่
ร่างบางค่อยๆก้มหน้าลงไปจ้องที่ดวงตาของมินโฮที่ตอนนี้หลับตาพริ้มอยู่เผยให้เห็นแพรขนตาของเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นก่อนจะก้มลงไปเรื่อยๆ
จนตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันไม่ถึงคืบแล้ว!! ไม่นานดวงตาที่คีย์จ้องอยู่นานก็ลืมตาขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
" เฮ้ย!!! " มินโฮตะโกนออกมาด้วยความตกใจก่อนจะกอดคีย์แล้วพลิกตัวให้คีย์มาอยู่ใต้ร่างของตัวเอง (ทำไมมินโฮตกใจแปลกจัง =___=;;)
ทั้งคู่จ้องมองเข้าไปในตาของกันและกันอย่างเนิ่นนานปานจะกลืนกินก่อนที่มินโฮจะมีสติอีกครั้ง
" คุณมาจ้องผมนอนทำไม ? " มินโฮพูดทั้งๆที่ยังไม่เคลื่อนร่างกายออกจากท่าที่ล่อแหลม(?)
"คือ....ฉันแค่อยากรู้ว่านายตื่นรึยังน่ะ" คีย์ตอบ
" มันใกล้เกินไปนะคุณ....อีกอย่าง....." มินโฮหยุดพูดไปก่อนจะมองเลื่อนลงไปตั้งแต่หัว ซอกคอขาว และเอวบางน่ากอดของคีย์
" อะไรหรอ? " คีย์ถาม
"....มันทำให้ผมเกิด....อารมณ์" มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงหื่นปนเซ็กซี่เล็กๆก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลงมาหวังจะประกบปากกับร่างบางที่อยู่ภายใต้ร่างกายของตัวเองแต่ก็ต้องหยุดความอยากเอาไว้เพราะร่างบางทำท่าทีขัดขืนแล้วผลักตัวเองออกจากท่าล่อแหลมทันที
" นายไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันจะทำอาหารเช้าไว้รอ " คีย์พูดแล้วเดินดุ่มๆไปที่ห้องครัว
“ลงมาซะทีนะแก วันนี้พี่ทำอาหารที่แกชอบไว้ด้วย" แทยอนเรียกน้องชายทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้ามาในห้องครัว
"ไม่หิว พี่กินเถอะ" จงฮยอนพูดแล้วเดินไปรินน้ำกิน
"เป็นอะไรของแก จงฮยอน?" แทยอน
"ไม่ได้เป็นอะไร..." จงฮยอนพูดก่อนจะดื่มน้ำสองสามอึกลงคอ
"อย่ามาโกหกหน่อยเลย...เอ๊ะ!! หรือว่าเลิกกับน้องคีย์แล้ว?" แทยอนหันไปจ้องหน้าจงฮยอนอย่างจับผิด
จงฮยอนนิ่งแล้วคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่เขาได้ทำกับคีย์ไว้
ป่านนี้เขาคงเกลียดเราไปแล้วมั้ง........
" เลิกอะไร ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ..." จงฮยอนตอบก่อนจะก้าวขาแล้วเดินออกจากประตูบ้านไป
" จะไปไหนของมันแต่เช้าว่ะ "
กริ๊ง กริ๊ง ~~
" สวัสดีค่ะ ... อ้าว จงฮยอน "
" สวัสดีครับ พี่ซันนี่ " จงฮยอนทักทายซันนี่เจ้าของร้านก่อนจะมองรอบๆร้านที่ตบแต่งไปด้วยดอกไม้นานาชนิดที่มีให้เลือกสรรตั้งแต่ซื้อไปนั่งเด็ดเล่นยันซื้อไปแสดงพันธไมตรีข้ามประเทศ(?)
" ลมอะไรหอบมาจ๊ะ? "
" พายุใต้ฝุ่นครับ เออ พี่ซันนี่ "
" -*- ว่า?"
" ผมอยากได้ดอกไม้ซักช่อไปขอโทษคนๆนึงอ่ะ " จงฮยอนเริ่มทำสีหน้าจริง
" ขอโทษ? " ซันนี่ทวนคำพูดของจงฮยอนอีกครั้ง
" ครับ "
"คนๆนั้นสำคัญขนาดไหนล่ะ?" ซันนี่ถาม
"ก็สำคัญในระดับนึง" จงฮยอนบอก
"ได้ๆรอสักครู่แล้วกัน"
" อร่อยไหม? " คีย์ถามร่างสูงที่นั่งจับแซนวิชเข้าปากอย่างมูมมาม
"ถ้าบอกว่าไม่อร่อยจะเชื่อไหม?"
"เชื่อ - -^^^ " คีย์พูดแล้วมองมินโฮนิ่ง
" -.- อร่อยๆแล้วนี่หรอกับข้าวที่คุณบอก?"มินโฮถาม
"นอกจากนี้ก็ทำไม่เป็นแล้วล่ะ ^^"
"- -;;; เออวันนี้ผมว่างไปเที่ยวกันไหม?" มินโฮถามแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
"ไปเที่ยว? ไปส่งฉันที่คอนโดเสร็จแล้วค่อยว่ากันนะ" คีย์พูดเรียบๆก่อนจะกินแซนวิชกับโกโก้ที่หอมกรุ่น
"แค่นี้ก็ต้องเล่นตัวด้วย -.-"
"เล่นตัว?!! นายว่าใครเล่นตัวห๊ะ!!!! "คีย์ตะคอกเสียงดังก่อนใช้มือข้างซ้ายจับส้อมดยนใส่มินโฮ แต่โชคดีที่มินโฮใช้มือรับไว้ได้ทัน
"ล้อเล่นเอง จะโกรธทำไมเนี้ย = =;;"
"หุบปากแล้วกินลงไปซะ!!! " คีย์พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
"ครับๆ =.=" มินโฮรับคำก่อนจะกินแซนวิชจนหมด
"เดี๋ยวจานฉันล้างเอง"คีย์พูดแล้วหยิบจานกับแก้วทั้งหมดมารวมกันในถาด
"เฮ้ย! ผมยังกินไม่หมดเลยนะ!" มินโฮทักท้วงทันทีที่คีย์ถือถาดเข้าครัวไป
"หมดเวลากินแล้วโว้ย!!" เสียงเล็กๆของคีย์ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องครัวทำให้มินโฮต้องตามเข้าไปด้วย
"โหดแบบนี้มีแฟนรึยังเนี้ย" มินโฮกอดอกพิงตู้เย็นยืนมองแผ่นหลังน่าถะนุถนอมของคีย์
"มีแต่เลิกไปแล้ว ...."
"พูดซะเหมือนเป็นเรื่องปกติเลยนะ ไม่เจ็บมั้งหรอ?"
" ก็มันไม่น่าจดจำนี่ จะเก็บเอามาทำให้เสียใจทำไม "
"ไม่น่าจดจำยังไงหรอ?"
"จะถามทำไมหนักหนา เป็นวู้ดดี้รึไง" คีย์เริ่มรำคาญกับคำถามที่ผุดออกมาอย่างมากมายจากมินโฮ
" ก็เปล่า....." มินโฮตอบก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาที่ก้นเล็กสวยของคีย์ด้วยสายตาหื่นกระหาย
"แค่คิดว่ามีใครได้เป็นเจ้าของก้นสวยๆของคุณรึยังน่ะ" มินโฮเผลอพูดออกไปด้วยความเคลิ้ม
“นี่นายแอบมองก้นฉันหรอ!!!” คีย์หันขวับมาอย่างรวดเร็วก่อนจะพูดอย่างใส่อารมณ์
“ตั้งนานแล้ว ...เฮ้ย!ไม่ใช่ๆ!!”กว่ามินโฮจะตั้งสติได้มันก็สายไปเสียแล้วตอนนี้ในมือทั้งสองข้างของคีย์มีจานใบสวยที่เพิ่งล้างเสร็จใหม่เอี่ยมที่พร้อมจะปาใส่หัวกลวงๆของมินโฮได้ทุกเมื่อ
“อะ..อย่าคิดอะไรวู่วามนะ ถ้าผมหัวแตกหรือเป็นอะไรไปคุณติดคุกนะจะบอกให้ -0-;;” มินโฮพยายามพูดหว่านล้อมให้คีย์หยุดความคิดนั้นซะ แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวเองออกมาจากห้องครัว
“แกตาย!!!!!!”
.
.
.
เพล้ง!
เสียงจานกระทบกันผนักห้องจนแตกละเอียดในที่สุด
“ =[]=!! ใจเย๊นนนนนน!!” มินโฮร้องเสียงหลง
ออด ออด
ระฆังช่วยชีวิตกู! = =;; เกือบหน้าแหกแล้วไหมล่ะ
“อย่าโยนนะมีแขก” มินโฮแล้ววิ่งไปเปิดประตู
“อ้าว!ไอ้จง! ถือดอกไม้ไปให้ใครวะ”มินโฮถามแล้วพาจงฮยอนมานั่งโซฟาในห้อง
“คุณคีย์อยู่ไหนวะ”จงฮยอนถามทันทีที่นั่งลง
“ดอกไม้นี่ก็จะให้คุณคีย์ด้วยงั้นสิ” มินโฮหรี่ตามองอย่างจับผิดก่อนจะยิ้มกรุ๋มกริ๋ม
“เออ แล้วตกลงเขาอยู่ไหน” จงฮยอนถามอีกรอบ
“ ฉันอยู่นี่ ถ้าคิดว่าแค่ดอกไม้ช่อเดียวจะทำให้ฉันลืมเรื่องทั้งหมดล่ะก็ เอาเก็บไปซะ..”
คีย์เดินออกมาจากห้องครัวแล้วปรายตามองจงฮยอนกับมินโฮ
“ผมแค่อยากมาขอโทษ”
“กี่ครั้งแล้วล่ะ!ห๊ะ!! ทำผิดแล้วก็มีแต่ขอโทษๆๆๆ! เอาดอกไม้ของนายกลับไปเลยนะ!!”
.
.
.
พลั่ก!
ช่อดอกไม้ที่ถูกจัดอย่างสวยงามด้วยกระดาษห่อสีครีมสวยหวังจะมาขอโทษให้คิมคีบอมยกโทษให้ตอนนี้ถูกคิมคีบอมปาใส่หน้าอย่างไม่มีชิ้นดี กลีบดอกกุหลาบสีแดงสดก็ร่วงออกมาจากก้านจนโปรยปรายเต็มพื้นห้อง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - -
จบตอนนี้แล้วเด้อค่ะ 55555
ขอโทษนะคะที่หายไปนานมากๆวันนี้ทะยอยอัพแค่นี้ก่อนเนอะแล้วจะมาอัพต่อเรื่อยๆนะคะ
1เม้น 1กำลังใจ ให้เราก้าวเดิน ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น