คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : สิ่งที่อยากบอก
“ผมมีอะไรจะบอก...”
ผมมีอะไรจะบอก....?
“อะไร ?” คีย์ตอบออกไปห้วนๆ
“เอาหูมานี่หน่อยสิครับ” จงฮยอนพูดแล้วยิ้มที่มุมปาก
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ ฉันไม่มีเวลาว่างมาก” คีย์ทำท่าจะเดินหนีแต่ถูกจงฮยอนวิ่งมาขวางไว้เสียก่อน
“อ่าๆผมไม่กวนคุณแล้วมาๆผมจะบอก $%#^%$&%Y*^#$^@$#%@...” จงฮยอนก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูร่างบางด้วยความแผ่วเบาก่อนที่มันจะทำให้ร่างบางหันหลังขวับไปทันที
“อย่ามีพิรุธสิ...ค่อยๆตามผมมา..” จงฮยอนจับมือคีย์ไว้ก่อนจะค่อยๆก้าวขาไปช้าๆ คราวนี้จงฮยอนกระชับมือแน่นแล้วก้มลงมาบอกคีย์อีกครั้ง
“นับหนึ่งถึงสามวิ่งเลยนะ...หนึ่ง..สอง..สาม...วิ่ง!!!!”
ปั้ง! ปั้ง!!
“เฮ้ย! พวกมึงหยุดวิ่งเดี๋ยวนี้!!!” ผู้ชายข้างหลังสาดกระสุนผ่านขาคีย์ไปนิดเดียวก่อนจะตะโกนน้ำเสียงเหี้ยม
.
.
.
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกับกูอีกว่ะเนี้ย =________=!!!
คราวที่แล้วก็เกือบโดนปล้ำ
คราวนี้แม่งโดนไอ้จิ๊กโก๋วิ่งไล่สาดกระสุนใส่....
ชีวิตกูจะมีอะไรดีบ้างไหมว่ะ คิมคีบอม!!-_______-++
“พวกมึงไม่หยุดกันใช่ไหม!!” ไอ้หน้าตาเหี้ยกๆคนหนึ่งตะโกนอย่างเดือดดาลก่อนจะยกกระปอกปืนขึ้นมาแล้วยิงสองสามนัด
และหนึ่งในนัดนั้น.....
ได้เกือบจะฝังลงไปในน่องขาบางๆสีขาวเนียนของคีบอม
แต่ถึงจะไม่ฝังลงไปแต่ตอนนี้มันได้เฉี่ยวน่องของร่างบาง
จนตอนนี้น้ำเหนียวๆสีแดงสดที่เรียกกันว่าเลือดไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายจนไหลเป็นทาง
จงฮยอนกระชากคีย์ให้วิ่งตามมาเนิ่นนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ จนคีย์ตัดสินใจพาจงฮยอนหลบเข้าซอกเล็กๆแห่งหนึ่งทำให้พวกจิ๊กโก๋พวกนั้นไม่ทันสังเกตุว่าเขาทั้งสองคนอยู่ในนี้
ทันทีที่เขาไปได้ร่างบางทรุดตัวลงด้วยความเจ็บปวดแล้วก้มลงจับแผลตัวเองเบาๆ
“โอ้ย..”คีย์ร้องออกมาเบาๆก่อนจะมองแผลตัวเองอีกครั้ง
“นี่คุณโดนยิงหรอ..O.O!”จงฮยอนไม่พูดเปล่าก็นั่งลงมองดูแผลคีย์ทันที
“เฉี่ยวๆไปน่ะ...แต่โคตรเจ็บเลย” คีย์พูดแล้วแหยๆให้เชิงว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องตลก
“เดินไหวไหม?....ไอ้พวกนั้นคงจะไปกันหมดแล้วล่ะ”จงฮยอนส่องหน้าออกไปดูเพื่อให้แน่ใจว่าจิ๊กโก๋พวกนั้นไปกันหมดแล้ว
“กะ..ก็น่าจะไหวมั้ง..”คีย์ลองพยุงตัวเองขึ้นแต่ขาข้างที่บาดเจ็บเหมือนไม่มีแรงทำให้ตัวเขาทรุดลงไปเหมือนเดิมแต่ก่อนจะลงไปกองกับพื้นจงฮยอนก็ตรงดิ่งเข้ามาประคองร่างบางของคีย์เอาไว้
ใบหน้าของเขาและคีย์ตอนนี้มันห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ มันคุ้นๆนะเหมือนในละครหลังข่าวที่ไร้สาระพวกนั้น(แต่แกก็ดูหนิเป็ด - -;;) อ่า...มันชั่งโรแมนติกจริงๆวุ้ย!=///= จงฮยอนเริ่มหน้าแดงด้วยความเขินอาย
“ซ้อมไปเล่นโรมิโอกับจูเลียตรึไง...ปล่อยฉันสักทีสิ!” เสียงของคีย์ที่พูดทิ่มแทงฉากโรแมนติกของจงฮยอนจนละลายหายไปกับสายลมไปแล้ว
จงฮยอนปล่อยให้คีย์ยืนด้วยตัวเองจนเต็มความสูง แต่ดูอาการคีย์ตอนนี้ท่าจะไม่ดีซะแล้ว เขาจึงทำหน้าที่สุภาพบุรุษโดยการนั่งยองๆหันหลังให้คีย์
“ขึ้นมาสิคุณ กว่าจะคุณจะเดินกลับไอ้พวกนั้นคงกลับมาสาดกระสุนใส่เราอีกรอบแหละ” จงฮยอนเอี่ยวหน้ามาบอกคีย์ที่ยืนพิงผนักซอกเล็กๆนี่
“ มะ.. เฮ้ย! -0-!” ไม่ทันที่คีย์จะตอบปฏิเสธจงฮยอนก็จัดการอุ้มคีย์ขึ้นหลังตัวเองได้สำเร็จ อ่า...ตัวเบากว่าที่คิดไว้อีกนะเนี้ย เนื้อตัวก็นุ่มนิ่มน่ากินจริงๆ >///< (อะ..อิเป็ด-[]-!)
“ฉันเดินเองได้ปล่อยฉันลง!!” คีย์พยายามดิ้นและร้องประท้วงแต่เมื่อมันไม่เป็นผลคีย์จึงหยุดที่จะทำการกระทำแบบนั้นไปเอง
พวกเขาเลี่ยงที่จะเดินไปซอยเปลี่ยวๆแล้วเดินมาที่ถนนใหญ่ทันทีเนินนานกว่าที่จะถึงที่หมาย
ที่หมาย!
ที่หมายงั้นเหรอ =[]=!!
“นายๆปล่อยฉันลง! นายจะพาฉันไปไหน!!”ร่างบางทุบไปที่ไหลของจงฮยอนหนึ่งทีก่อนจะก้มลงไปถาม
“ไปบ้านผมก่อนละกัน ถ้าคุณกลับไปตอนนี้มีหวังโดนฉุดอีกรอบแหงมๆ” จงฮยอนพูดก่อนจะยิ้มหวานให้คีย์
“ฉันว่าอยู่กับนายอันตรายกว่านะ = =+”
“โธ่คุณ...ไม่ต้องห่วงหรอกผมอยู่กับพี่สาวอีกคน ถ้าผมจับคุณปล้ำจริงๆพี่สาวผมก็หักคอผมจิ้มน้ำพริกกินไปแล้วดิ...อ่า นั้นไงกลับมาพอดีเลย...” เสียงของจงฮยอนทำให้คีย์ต้องเงยหน้ามองอัตโนมัติ
บ้านชั้นเดียวเล็กๆมีรั้วบ้านเสียวขาวสะอาดหน้าบ้านยังมีสวนย่อมขนาดเล็กๆที่ตกแต่งด้วยต้นไม้นานๆพันธุ์ ตัวบ้านสีครีมสะอาดคล้ายๆบ้านยุโรปหน่อยๆทำให้คีย์อึ้งไปสักพัก
นี่แหละ!บ้านในฝัน =0=!!
“ อึ้งเลยอ่ะเด้! บ้านผมสวยใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆๆ” จงฮยอนรีบแบกคีย์วิ่งเข้าไปในบ้านก่อนที่จะทักพี่สาวด้วยความสนิทสนม
“พี่แทยอน! วันนี้ผมมีแขกนะจะมาพักที่นี่สักคืนเตรียมอาหารให้ด้วยล่ะ” จงฮยอนพูดก่อนจะแบกคีย์เข้าไปในห้องของตัวเอง
ในห้องที่ตกแต่งด้วยฟอร์นิเจอร์สีขาวสะอาด โต๊ะหัวเตียงมีรูปเด็กชายตัวน้อยท่าทางกะล่อนยืนยิ้มอยู่
ตู้เสื้อผ้ามีกระดาษโน๊ตเล็กๆติดเต็มไปหมด
"คุณเดี๋ยวผมไปเอากล่องยาสักครู่นะ อย่าค้นห้องผมล่ะเข้าใจไหม"จงฮยอนหันมากำชับกับคีย์ก่อนจะถอดเสื้อแจ็กเก็ตไว้ที่ปลายเตียงห่างจากคีย์ไปอีกนิดหน่อย
"อยากให้ฉันเลือดไหลท่วมห้องนายไหม?!! รีบๆไปเอามาเซ่!!!!" คีย์ตะคอกเสียงดัง
" ครับคุณชายยยย!!!"จงฮยอนหันมาประชดประชันนิดนึงก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงเหม่อมองในห้องของเขาได้ตามสบาย
.
.
.
รูปที่ตั้งอยู่บนหน้าคอม เด็กหนุ่มที่เริ่มจะโตยิ้มสดใสพร้อมกับกอดคอพี่สาว...
โน๊ตเล็กๆติดอยู่ตามหน้ากระจกเพื่อเตือนความจำ.....
แจกันสีขาวใบสวยตั้งบนโต๊ะหัวเตียงอีกฝั่งพร้อมกับดอกไม้สีสวยกลิ่นหอม.....
.
.
มีบางอย่างที่ทำให้ร่างบางต้องก้มลงไป...
ที่เท้าของเขาเหมือนมีอะไรบางอย่าง.......
ในที่สุดก็ตัดสินใจ ที่จะก้มลงไปดู..........
และหยิบขึ้นมาดู........
.
.
.
=[]=!!
.
.
บ็อกเซอร์สีแดงสดลายมิกกี้เม้าส์!!=[]=!!!!!
ไอ้นี่มันซกมกจริงๆ =______=****
.
.
"รอนานไหมคุณ..ฮะ..เฮ้ย!! นั้นมัน!!!-[]-!!" จงฮยอนรีบวางกล่องยาลงบนโต๊ะทำงานของเขาทันทีที่เห็นแขกหยิบบ็อกเซอร์สีแดงลายมิกกี้เม้าส์คู่ใจขึ้นมาด้วยท่าทีรังเกียจ เขาแทบจะกระโดดสูงไปแย่งมาเลยด้วยซ้ำ
"นี่มันยังไม่ได้ซักนะ =3=!" จงฮยอนพูดแก้เขินแล้วค่อยๆมองตามสีแดงลงไปเรื่อยๆ
.
.
เรื่อยๆ
.
.
.
จนกระจ่าง....
.
.
เลือดเต็มพื้นห้องกูแล้วววววว!!!!=[]=!!!
"เฮ้ยๆๆ! เลือดๆๆ!! กล่องยาๆ อยู่ไหนว่ะ!" จงฮยอนเอื้อมมือไปหยิบกล่องยาที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมาแล้วเปิดออกอย่างรนราน
" เพราะแกแหละไอ้บ้า! ถ้าจะไปเอานานขนาดนี้บอกให้ฉันนอนรอยังจะดีกว่าเลย!!!!" คีย์เริ่มบ่นบ้างและเขาก็รนรานไม่ต่างอะไรจากจงฮยอนเลย
จงฮยอนเริ่มเอาสำลีซับๆเลือดให้หมดก่อนจะเผยให้เห็นบาดแผลที่แท้จริง
"ซี้ด...แผลใหญ่อยู่นา..."จงฮยอนมองแผลแล้วซี๊ดปากเบาๆ ก่อนจะเอาสำลีชุบแอลกอฮอลมาเช็ดๆแผลเป็นการทำความสะอาด
"ไม่เจ็บใช่ไหม?"
"อืม...รีบๆทำด้วยฉันหิว.."คีย์มองจงฮยอนอย่างไม่วางตา
.
.
ภาพแบบนี้ที่เขาไม่เคยได้เห็น......
จากคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของเขา...........
แล้วจงฮยอนคือใคร.......
ทำไมถึงมาทำหน้าที่ที่คนรักของเขาน่าจะทำ............
.
.
ไม่สิ! เราเลิกกันแล้ว! เราจบกันไปแล้ว!!
จบกันตั้งแต่เค้าคิดอกุศลนั้น!!!
" อ๊ากกกกก!! TOT มาเหยียบมือผมทำม้ายยยย!!! " จงฮยอนร้องแหกปากออกมาอย่างเจ็บปวด เสียงของเขาทำให้คีย์หลุดออกจากภวังค์ทันที
"เอ่อ...โทษที ^^;;; รีบๆใส่ยาซะซิ! ฉันหิวแล้วนะ!" คีย์เปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วจริงๆ = =;;
จงฮยอนค่อยๆใส่ยาลงสำลีแล้วเอามาเช็ดขอบๆปากแผลแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะเงยหน้าขึ้นไปบอกคีย์ที่นั่งเหม่ออยู่
" เจ็บหน่อยนะคุณ " จงฮยอนค่อยๆทำอย่างเบามือก่อนจะทาลงไปที่แผลสดๆของคีย์
"ซี๊ดดดดด!! เบาๆหน่อยสิ..." คีย์ซี๊ดด้วยความเจ็บเบาๆก่อนจะตีลงไปที่แขนของจงฮยอน
"เบาสุดแล้วเนี้ย ยื่นออกมาอีกหน่อยสิ" จงฮยอนจับขาของคีย์ออกมาทำแผลอีกครั้ง
.
.
.
.
.
ที่หน้าห้องยังมีอีกคนที่แอบฟังอยู่
.
.
และคนๆนั้น
.
.
ก็คือคิมแทยอน พี่สาวแท้ๆของจงฮยอน
.
.
ไอหยา! สงสัยได้กันแล้วแหงมๆ =w=
.
.
เมื่อแอบฟังจนพอใจแล้วแทยอนก็เดินไปเตรียมอาหารไว้ให้น้องชายและ.....
.
.
สุดที่รักของน้องชาย >w<'
.
.
งานนี้มีเฮแน่!!
.
.
ประตูห้องสีขาวเปิดออกมาพร้อมกับจงฮยอนที่ค่อยๆพยุงคีย์ออกมาจากห้องเพราะความเดินไม่ถนัดของคีย์นี่แหละ แต่กระนั้นคีย์ก็ยืนกรานที่จะเดินออกมาเอง
ใครได้เป็นเมียมีหวังซวยแน่ๆเลย = =;;
คนอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัดสงสัยพ่อแม่ตามใจจนเกินไป -____-+
" อ้าว...มาแล้วเหรอจ๊ะเด็กๆมาๆมากินกันเร็ว" แทยอนพูดอย่างใจดีก่อนจะตักข้าวใส่จานมาวางไว้เป็นระเบียบ
ทั้งสามคนค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้สีน้ำตาลไม้ดีก่อนจะลงมือทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย
" ยำสาหร่ายนี่อร่อยไหมจ้ะ ? "แทยอนถามคีย์อย่างสนิทสนม
" อร่อยฮะ " คีย์ตอบเบาๆก่อนจะเอื้อมช้อนไปตักซุปกิมจิหม้อใหญ่
.
.
กำลังจะตักแล้ว...
.
.
ซุปกิมจิฝีมือจงฮยอนกำลังจะโดนแขกคนพิเศษ(?)ชิมแล้ว
.
.
เขากำลังตักมันใส่ปาก
.
.
สีหน้าที่คาดหวังว่าจะได้คำชมออกมาจากปากบางสวยนั้น
.
.
"พรวดดดดดด!!"
.
.
แต่บัดนี้.....
.
.
ซุปที่กูหวังมากๆว่าจะได้คำชม
.
.
ถูกพ่นออกมาอย่างไม่ปรานีปราศัย
.
.
ออกมากองอยู่....
.
.
หน้ากู -__________-^^^^^
" -[]-!!! "
มีแค่นั้นเหรอ ?
มีแค่สีหน้าตกใจแค่นั้นเหรอ ?
"ใครก็ได้หาน้ำให้ที แสบตาโว้ยยยยยยยยยยย!!!!! "
The END Part
นั่งแต่งไปก็ขำไป เพื่อนที่นั่งข้างๆบอก
'มึงบ้าเปล่าวะ - -^^'
แต่เราจะสนใย ?
แต่งต่อสิครับท่าน ฮ่าๆๆๆ
ความคิดเห็น