ตอนที่ 2 : Chapter 02 :: The Shepherd Girl
N a u g h t y L o l i t a
#02
The Shepherd Girl
“สรุปคือมีอะไรกันถึงขั้นเลยเถิดแล้ว แต่อยู่ ๆ เพื่อนก็มีแฟน เค้าเลยตีตัวออกห่าง?”
“อือ”
“นั่นแหละความสัมพันธ์หอกหักที่เรียกว่าเพื่อน เธอมันซื่อบื้อรู้ไหมปาร์คโบยอง”
“โบยอนค่ะอาเซจุน”
“เซฮุน โอเคนะ?”
“คนเรามีผิดพลาดกันได้ ถือซะว่าหายกันนะคะ” ชายวัยกลางคนเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มมองเด็กสาวที่นั่งพับเพียบกวนตีนตาใสพิงกับหัวเตียง ส่วนเขานั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวติดผนังซึ่งถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะทะลุไปอีกห้องให้รู้แล้วรู้รอด
สุดท้ายเราก็มาจบที่โมเทลเล็ก ๆ ซึ่งมีแสงสีวูบวาบชวนให้นึกสยิวถ้าหากว่ามากับสาวสวยสักคน
แต่เด็กนั่นไม่ใช่ ยังไงก็ไม่
“ถ้าข้ามคำนั้นไปไม่ได้เธอก็จะถูกจัดอยู่ในหมวดเพื่อนกันมันส์ดี พอมันมีคนใหม่เธอก็ถูกถีบกลับไปอยู่ในหมวดเฟรนด์โซน แล้วมันก็จะเอาคำว่า ‘เราเป็นเพื่อนกัน’ มาอ้างเพื่อไม่ให้ตัวเองดูบริสุทธิ์”
“แล้วหนูต้องทำยังไง หนูว่าหนูรักเค้าไปแล้ว”
“ไหน ขอดูรูปเพื่อนเธอกับแฟนหน่อย”
โบยอนยื่นสมาร์ทโฟนให้แต่คนแก่ขี้เกียจก็เอาแต่ถลึงตาใส่ไม่ยอมเดินมาเอาเอง อีกทั้งยังพยักหน้าพร้อมกระดิกนิ้วเหมือนอยากบอกว่าน้องควรคลานเอาไปให้ ซึ่งโบยอนก็หยุดตรงปลายเตียงเมื่ออาเซฮุนยกมือปราม
“อืม...” น้องมองอย่างคาดหวังว่าจะได้ยินคำแนะนำดี ๆ จากปากผู้ใหญ่ที่น่าเชื่อถือได้ เพราะอาเซฮุนไม่มีท่าทีว่าจะลวนลามน้องเหมือนที่พ่อจ๋ากลัวเลย ผู้ชายทุกคนในโลกไม่ได้น่ากลัว น้องอยากแอบถ่ายรูปอาเซฮุนไปอวดพ่อจ๋าจัง
“หล่อใช้ได้ ผู้หญิงก็สวย เอางี้ เดี๋ยวฉันจะสรุปให้ง่าย ๆ แบบไม่ต้องลงดีเทลให้งงนะ” เซฮุนโยนมือถือขึ้นไปบนเตียงและเด็กเด๋อก็รับไว้ได้แม้ว่าจะทุลักทุเล “เธอแพ้เพราะอ้วน”
“หนูอ้วน?” เด็กนั่นก้มลงมองพุงตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อคำพูดของเขา ก่อนเราจะสบตากันและโอเซฮุนก็ตั้งใจแล้วว่าจะส่งความเอือมระอาไปให้อย่างไม่กักเก็บ
“ใช่ ต่อให้คนทั้งโลกจะบอกว่า ‘ฉันรักเธอที่หัวใจ รักในสิ่งที่เธอเป็น ไม่ใช่หน้าตา’ แต่รู้ไหมว่าความจริงมันไม่ใช่ ถ้าไม่มีเรื่องหน้าตาเข้ามาเกี่ยวมันก็ต้องเป็นเรื่องของความรวย ถ้าเธอไม่สวย ไม่รวย งั้นเธอต้องตลก ไม่งั้นไม่รอด” พูดจบก็ยกเบียร์กระป๋องขึ้นกระดก
“ถึงจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่อาเซฮุนกำลังจะบอกว่าหนูแพ้เพราะน้ำหนักเยอะสินะคะ”
“ก็อาจจะ” เขาเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง “ไม่สิ อันที่จริงฉันงงมากกว่าว่ามันยอมนอนกับเธอในสภาพนี้ได้ยังไง?”
“เพราะเค้ารักหนูแต่มีคำว่าเพื่อนมาคั่นกลางระหว่างเราไงคะ”
“เลอะเทอะ” ชายวัยสี่สิบต้น ๆ กล่าวตัดบทพร้อมแค่นหัวเราะ เด็กสมัยนี้แม่งเพ้อเจ้อกันจริงโว้ย “มันชอบคนอื่นที่สวยกว่า นมใหญ่กว่า หุ่นน่าอึ๊บกว่า จบไหม?”
“จบเหรอ”
“อ่า ฉันนึกออกแล้ว” เซฮุนดีดนิ้วพลางสบตากับอีกฝ่าย “เพื่อนเธอคงมีอารมณ์สุด ๆ แต่ไม่มีที่ลงก็เลยพลั้งพลาดนอนกับบอลลูนลมอย่างเธอ และพอรู้ว่าทำกับเธอเมื่อไหร่ก็ได้มันเลยย่ามใจมีครั้งที่สองไง”
“อย่างนี้นี่เอง...”
“เป็นไง ฉันบอกแล้วว่าเคยแช่ออนเซ็นมาก่อนเธอ นี่แค่เห็นภาพยังอธิบายออกมาได้เป็นฉาก ๆ แบบนี้ พูดก็พูดเถอะ สมัยฉันเรียนมหาลัยฉันแทบไม่ได้หันไปอ่านสไลด์ตอนรายงานหน้าชั้น”
“งั้นคุณอาอยากนอนกับหนูไหม?”
“WHAT THE x?”
“ตอนนี้เราอยู่ในโมเทล แสงสีวูบวาบ บรรยากาศมันใช่ ใจพร้อม กายพร้อม ทุกอย่างพร้อม เหมือนในนิยายที่หนูอ่านเรื่องล่าสุดไม่มีผิด”
“แต่นั่นนางเอกก็ต้องสวย หุ่นเอ็กซ์น่าฟัดแม้ว่าหล่อนจะไม่เคยออกกำลังกายมาทั้งชั่วชีวิตของหล่อนเองหรือเปล่า เธอน่ะหยุดพูดเรื่องน่าขนลุกสักทีเถอะ ให้ตาย” เซฮุนกุมขมับ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ ๆ เด็กบ้าก็เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ โซฟาพร้อมนั่งคุกเข่ากับพื้น แล้วจับแขนเขาไปถูกับร่องหน้าอกตัวเอง “ทำบ้าอะไร”
“ปลุกอารมณ์ไง แค่นี้ต้องให้หนูอธิบายด้วยเหรอ ไหนบอกว่าช่ำชอง”
“ที่ฉันถามคือเธอทำแบบนี้ทำไม มันน่ากลัว”
“หนูไม่แจ้งตำรวจหรอกค่ะ สัญญาด้วยเกียรติตระกูลปาร์ค”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น โอย...” อยากจะบ้า พอหันไปอีกทียัยเด็กแก่แดดก็ปลดกระดุมออกจนมองเห็นร่องหน้าอกใหญ่ ๆ ตามไซส์ร่างกายเสียแล้ว
“ช่วยทำให้หนูลืมเขาทีนะคะคุณอา”
“ฟังนะยัยบอลลูนลม เธอจะเอาคำพูดในนิยายน้ำเน่าพวกนั้นมาใช้ในชีวิตจริงไม่ได้ นอกจากจะเลี่ยนสุด ๆ แล้วมันยังทำให้ฉันขนลุกเพราะกลัวเธอจนตัวสั่นด้วย”
“อ่อนโยนกับหนูด้วยนะคะ” เด็กสาวหันไปกรึ๊บโซจูอึกใหญ่ก่อนจะนิ่วหน้ากับรสชาติห่วยแตกของมันราวกับว่าอยากย้อมใจก่อนขึ้นสังเวียน
โอเซฮุนยังคงยืนยันว่าเขาเป็นคนเลือกคู่นอน แม้ว่าจะมีนางแบบหน้าใหม่หุ่นเอ็กซ์ ๆ มาให้ท่าก็ไม่เคยหวั่นไหวถ้าใจไม่ชอบ และเด็กผู้หญิงที่เอนตัวลงนอนพร้อมมองมาด้วยสายตาพยายามจะยั่วยวนนั่นก็ไม่ได้กระตุ้นความเป็นชายของเขาได้เลยสักนิด นอกเสียจากคำสั่งในหัวที่บอกว่า ‘อยากสั่งสอนให้เด็กมันเข็ดหลาบหน่อยไหมล่ะไอ้เสือ?’
นั่นแหละ... ที่ทำให้เรื่องบ้า ๆ กำลังจะเกิดขึ้น
ชายวัยกลางคนยกเบียร์ขึ้นดื่มก่อนจะขยำกระป๋องแล้วโยนทิ้งบนพื้นอย่างไม่ใยดี ได้ยินเสียงยัยเด็กนั่นอุทานอย่างตกใจตอนทิ้งตัวหนัก ๆ ลงไปบนเตียงเหมือนพร้อมโดนเชือดแล้วก็ต้องย้ำถามตัวเองอีกครั้งว่า ‘มึงเอาจริงใช่ไหมเซฮุน’
เขามองฆาตกรเลือดเย็นทางสายตาที่นอนแผ่อยู่บนเตียง เอาไงดีวะ ไอ้สั่งสอนน่ะปล่อยให้เป็นหน้าที่พ่อแม่หรือผู้ชายคนไหนในโลกก็ได้ไหม แต่ยัยเด็กบอลลูนลมนั่นก็น่าเคาะกะโหลกให้หลาบจำจริง ๆ
“เขินจัง” ท่าทางตอนยกมือปิดตาแล้วดีดดิ้นชวนอยากทำร้ายร่างกายมากกว่าดึงเข้ามาบดขยี้จูบให้ปากเจ่อ นอกจากจะไม่ช่วยทำให้ไอ้นั่นตื่นตัวแล้วยังจะทำให้หดอีกเหรอ ปาร์คโบยอนคือฆาตกรจริง ๆ
“หายใจเข้าลึก ๆ ล่ะ เพราะของฉันมันคงทำเธอเจ็บจนน้ำตาไหล”
*
บุหรี่ตัวที่สามถูกจุดสูบอย่างต่อเนื่องโดยไม่ทิ้งจังหวะขาดตอน เซฮุนไม่สนว่าเด็กบอลลูนลมนั่นจะสำลักควันตายหรือไม่ เพราะถ้าหล่อนจะตายมันก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว เวรเอ๊ย เขารู้สึกเหมือนจะมีไข้ทุกครั้งที่หันไปเห็นปาร์คโบยอนนั่งยิ้มแห้ง ๆ อยู่บนเตียง หลังจากเกิดเรื่องอัปยศขึ้นเมื่อสิบห้านาทีก่อน
กะไว้แล้วว่าต้องเสียใจทีหลังเมื่อตัดสินใจคิดจะฟาดยัยเด็กนั่น ที่หงุดหงิดไม่ใช่เพราะฟันเด็กอ้วน แต่เป็นเพราะตัดสินใจแล้วแต่ดันไม่ใช่อย่างที่คุยโวไว้ แล้วอะไรคือการที่ใส่เข้าไปแค่หัวก็เลือดออก
นังเด็กตอ –
เห็นไหมว่าโอเซฮุนไม่เคยมองผิด ต่อให้หลับตายืนอยู่บนดาวอังคารก็ยังรู้ได้เองเลยว่าปาร์คโบยอนยังซิงแบบไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความจริงได้ โมโหจริง ๆ ให้ตาย สุดท้ายยัยเด็กบอลลูนลมก็ยอมสารภาพว่า
‘เพื่อนหนูคือผู้หญิงในรูป’
โอเซฮุนรู้สึกเหมือนเป็นไข้หวัดใหญ่อย่างฉับพลัน สรุปก็แค่เด็กสองคนเล่นเบี้ยนกันจนเลยเถิดเป็นความรัก แต่ไม่มีใครเคยสอนหรือไงว่านิ้วกับไอ้นั่นมันมีความแตกต่างอย่างกับฟ้าและเหว
คดีพลิกพอหรือยังวะวันนี้ ยัง... ยังไม่จบหรอก... พอหลุดปากออกมาหนึ่งเรื่องเขาจึงแย่งกระเป๋าเงินยูนิคอร์นมาเอาบัตรประชาชน และความจริงอีกอย่างก็เปิดเผยว่ายัยเด็กบอลลูนลมเพิ่งอายุสิบห้าเมื่อเดือนก่อน ขอบคุณมาก
กลิ่นคุก กลิ่นตารางมาแต่ไกล... โชคดีแค่ไหนที่ใส่หัวเข้าไปไม่ได้ ไม่งั้นล่ะโอเซฮุนคงได้ทิ้งกล้องตัวละหลายแสนไปนอนกินข้าวแดงในกรง
“หนูไม่ท้องหรอกค่ะ หนูเรียนมา”
“ฉันยังไม่ทันใส่ไปด้วยซ้ำ จะเอาอะไรมาท้อง?” เดี๋ยวปั๊ดเดินไปเขกกะโหลก
“หนูหมายถึงกับเพื่อน ไม่ท้อง ๆ อาไม่ต้องห่วง”
“ถ้านิ้วกับลิ้นทำคนท้องได้ฉันคงต้องใส่ถุงยางครอบทุกสัดส่วนในร่างกายเลยมั้ง โธ่ให้ตาย มันถึงเวลาที่ฉันควรจะกลับ ขืนอยู่ต่อพรุ่งนี้คงมีข่าวหน้าหนึ่งออกมาว่าโอเซฮุนฆ่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตายโดยไม่คิดจะข่มขืนก่อน”
“คุณอาอย่าโกรธสิ หนูบอกแล้วไงว่าขอเวลาให้มันหายเจ็บก่อนแล้วค่อยเริ่มกันอีกรอบ”
“เริ่มก็บ้าแล้ว ฉันจะกลับบ้าน เธอก็เหมือนกันปาร์คโบยอน”
“ฮึก”
“ไม่ต้องมาแสดงละคร” เขามองคาดโทษเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู
“ทิ้งเงินค่ารถไว้ให้หนูด้วยสิคะ ถ้าทำอย่างนั้นคุณอาจะได้หล่อจนสุดทาง”
เซฮุนแค่นหัวเราะกับความไม่ประสีประสายันวินาทีสุดท้ายของอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปสบตากับเธออีกครั้ง เพื่อบอกให้รู้ว่าพระเอกในปัจจุบันต้องแบบเขา ไม่ใช่ไอ้นิยายหลอกเด็กงี่เง่านั่น
“ฉันหล่อแค่กับคนสวยเท่านั้น ลาก่อน”
*
“ข้าวสามถ้วยแล้วนะโบยอน”
“ให้ลูกกินเถอะที่รัก ลูกกำลังโต”
“โตอะไรกันคะ ลูกสาวพี่อ้วนจะเป็นหมูอยู่แล้ว”
“น้องเป็นหมูเหรอ?” โบยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจกับประโยคต้องห้าม น้องเพิ่งได้สติกลับคืนมาหลังจากปล่อยให้ใจลอยไปกับอากาศเพราะคำพูดของชายหล่อคนเมื่อคืน
“พี่น่ะห่วงเรื่องสุขภาพโบยอนด้วยค่ะ ไม่ใช่ขุนให้ลูกอ้วนเพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาจีบ” คนพ่อทำหูทวนลม ไม่ฟังเสียงภรรยาที่กำลังพูดกรอกหู
“พ่อจ๋าขุนให้น้องอ้วนเหรอ?”
“...” คนถูกถามมองลูกสาวอย่างหวาด ๆ กับสายตาคาดโทษที่ลูกสาวส่งมาเหมือนโกรธจนลมพร้อมจะออกหูจนไม่เหมือนเด็กสาวที่เคยร่าเริง
“พ่อจ๋าอยากให้น้องไม่สวยเหรอ?!!!!”
“อะไรล่ะลูก...” ชานยอลสะดุ้งสุดตัว แม้แต่แบคฮีที่มักจะตั้งหลักรับมือกับลูก ๆ บ้านหลังนี้ได้ก็ยังยกมือขึ้นทาบอก
“น้องไม่สวยอะ น้องอ้วนจริง ๆ ด้วย เนี่ย แม่ดูสิ แขนน้องข้างเดียวเท่าแขนแม่สองข้างแล้ว”
“น้องก็เวอร์ไป...”
“ไม่ต้องมาพูดเลย น้องเกลียดพ่อ!!!” คนฟังหัวใจแทบสลาย กับเสียงที่มาพร้อมน้ำตาแห้งที่เหมือนตั้งใจจะบีบมาสร้างซีนแต่ก็ไม่ใช่ เดี๋ยวก่อน... ปาร์คชานยอลกำลังพยายามตั้งสติและทำความเข้าใจ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรอยู่ ๆ ลูกสาวถึงได้โวยวายแบบนี้
“โบยอน ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ขึ้นเสียงกับพ่อแบบนั้นมันใช่เหรอ?”
“ก็พ่อทำร้ายจิตใจน้อง... แม่ก็ด้วย!” แบคฮียกมือขึ้นทาบอกอีกครั้ง สองสามีภรรยาหันไปมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจเหตุผลว่าอะไรเป็นต้นเหตุให้ปาร์คโบยอนตกมันอย่างนี้ “ไหนบอกว่าชวนผู้ชายเข้าโรงแรมแล้วได้ผลไง!”
“เดี๋ยว ฉันไปบอกเธอแบบนั้นเมื่อไหร่กัน?”
ชานยอลยกมือขึ้นกุมขมับหลังจากได้ยินเสียงภรรยาซึ่งเขารู้ได้เลยว่าแบคฮีคงไม่ล้อเล่น ถึงกับใช้คำว่า ‘ฉันกับเธอ’ วันนี้โบยอนคงไม่รอดแน่ เหมือนอย่างที่ชานอีเคยเจอมาตลอด
“ก็แม่เคยบอกว่าได้พ่อมาเพราะชวนเข้าโรงแรมนี่!”
“โบยอนลูก... อันนั้นแม่เค้าเล่าให้เราฟังนะ ไม่ใช่สอนให้ทำตาม น้องหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนนะลูก”
“เดี๋ยว” แบคฮีทาบมือลงกับท่อนแขนสามีขณะที่สายตายังไม่ละออกห่างจากยัยตัวดีที่เบ้ปาก ขมวดคิ้วเถียงอย่างไม่ยอม “เรื่องชวนผู้ชายเข้าโรงแรมที่ว่านั่นหมายความว่ายังไง?”
“...” ถึงคราวที่ไฟมอดลงเพราะโดนน้ำเย็นจัดสาดใส่ โบยอนนั่งถลึงตาตัวเกร็งหลังจากเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเสียงเกรี้ยวกราดที่แผดออกไปเมื่อครู่กำลังจะย้อนกลับมาเล่นงานตนเอง
“น้อง?” ทำไมพ่อจ๋าต้องย้ำ ถ้าเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังปีศาจแบคฮีต้องฆ่าน้องแน่ ๆ ไม่ได้หรอก... คนคิดการใหญ่ใจต้องนิ่ง
“น้องเล่าเรื่องพ่อกับแม่ให้เพื่อนฟัง เพื่อนเลยบอกว่าเรื่องแบบนั้นไม่มีจริงหรอก มีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ”
“แต่ฉันคือเรื่องจริง และฉันก็ได้พ่อจ๋าของเธอมาแล้ว”
“อ่าที่รัก อย่าพูดอย่างนั้นสิเดี๋ยวลูกอาย”
“พ่อจ๋าหลงผิดมากกว่า ความจริงพ่อจ๋าอยากแต่งงานกับผู้หญิงหน้าอกใหญ่ ๆ กว่านี้ น้องรู้ น้องเห็นพ่อจ๋าคุยกับลุงอี้ฝาน”
งานเข้าอีกระลอก ชานยอลนั่งถลึงตาตัวเกร็งขณะสบตากับลูกน้อยที่ปาขี้ใส่กันได้อย่างหน้าตาเฉยโดยไม่สนว่าพ่อคนนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
“จริงเหรอคะที่รัก?”
“บอกไปเลยพ่อจ๋า อย่าไปกลัว!” ลูกก็เชียร์ส่วนเมียก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังพร้อมวางมือลงบนบ่าเสียงดังปั๊ก สะท้านไปจนถึงกระดูกเชิงกราน
“โธ่ที่รัก อย่าไปฟังลูกเลย ลูกคงหูเพี้ยน”
“ลุงอี้ฝานยังบอกอีกด้วยว่าถ้าพ่อจ๋าเหยียบไปไมอามี่จะแนะนำฝรั่งแจ่ม ๆ ให้สักคน”
โบย๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!
“ที่รักเมื่อยไหมคะ?”
“ไม่เลยจ้ะ พี่แข็งแรงมาก ให้ไปยืนสอนเด็กทั้งวันก็ยัง -- โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
เฮ้อ... ดูสิ น้องเข้าใจแล้วว่าพ่อแม่รังแกฉันเป็นยังไง
TBC
ข้าาาเลือกเจ้าไว้
ฮ่าฮ๊าาาา
ฮ่าฮ๊าาาา
เจ้าคือทายาท... คนต่อไป...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ๊ย แสบมากน้อง 555555
ไรท์มาต่ออออออออออออออ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 29 ตุลาคม 2561 / 19:23
โบยอนหนูน่ารักจังวะ 55555