TEACH ME TO #ฟิคของทีมคุก SEASON 2 : PAINKILLER | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #49 : Season 2 | Painkiller 23 :: Dad (100%)

? cactus

Chapter 23

Dad 

 

“แหมพวกมึง มาแต่เช้าเลยนะห่า”

เด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งต่างยิ้มอย่างรู้กันหลังจากเห็นหน้าค่าตาเพื่อนชั่วที่ยอมแหกตาตื่นแต่เช้าทั้งที่อยู่ดูบอลกันจนดึกดื่นเพียงเพราะอยากรู้ผลอย่างอื่นที่มากกว่าสกอร์การแข่งขันเมื่อคืนว่าใครจะเตะเข้ากี่ลูก

“ว่าไม่ได้หรอก ถ้ามาสายเดี๋ยวพลาดทีเด็ดประเด็นร้อน”

“5555555555555555555555”

“ไอ้หรั่งจะตื่นไหวเปล่าวะ”

แจวอนยกขาขึ้นพาดโต๊ะพลางมองไปยังประตูห้องซึ่งมีเด็กหออื่นเดินผ่านไปพร้อมทำหน้าเหมือนร่างกายต้องการเบตาดีนใส่เขา จึงทำหน้าง้างหมัดใส่อย่างเอาเรื่อง ฝ่ายนั้นจึงรีบเสมองไปอีกทาง  

ให้ตายดิ ตอนนี้ทุกคนอดใจรอกันไม่ไหวแล้วว่าไอ้หรั่งมันเอาถุงน่องไปใช้งานหรือยัง ซึ่งความเป็นไปได้ที่จะใช้เมื่อคืนนั้นมันก็พอมีอยู่บ้าง... แต่ถ้ามันจะเก็บไว้ใช้วันหลังนี่นกกันทั้งคณะเลยนะ

“มาแล้ว ๆ” เด็กหนุ่มกลุ่มนั้นรีบสะกิดแขนกันพลางแสร้งทำเป็นมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ดูผิดปกติจนเกินไป แจวอนชำเลืองมองแบคฮยอนที่สะพายเป้สองใบเข้ามาในห้อง ก่อนดวงตาแป๋ว ๆ คู่นั้นจะหันไปทางรูมเมทซึ่งกำลังเดินเข้ามาในสภาพไม่สมประกอบสักเท่าไหร่

“เหยด... ไอ้เตี้ยแบคฮยอนถึงกับต้องเข้าไปช่วยประคองเลยนะมึง กูว่าหนัก...” เด็กคนหนึ่งกระซิบ แจวอนยกยิ้มอย่างชอบใจขณะจ้องมองทุกความเคลื่อนไหวของไอ้ลูกครึ่งที่เดินมานั่งเก้าอี้ได้ในที่สุด

“มันยังนั่งได้ว่ะ...”

“ถ้าไอ้หรั่งเป็นรับ มันต้องมีเอียงตูดนิดนึงปะวะ ไม่งั้นนั่งยาก”

“อาจจะเจ็บบั้นเอวแต่ตูดยังนั่งได้ไรงี้เปล่า...”

“แม่งเอ๊ย... ตอนนี้คิมไคจะเป็นไงบ้าง มองจากภายนอกกูว่ามันต้องเอาเก่ง”

“น็อตเอวหลุดแน่นวลคร้า”

แบคฮยอนและชาร์ลไม่ได้ยินเสียงซุบซิปเหล่านั้น ตอนนี้คนตัวเล็กกำลังรู้สึกผิดและเป็นห่วงแฟนจ๋าเสียจับใจ ทุกครั้งที่เห็นชาร์ลหลับตาทำหน้าเหยเก กุมเป้ามาจนถึงตอนนี้เพราะความผิดของเขาคนเดียวเลย

“ชาร์ล... เราขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย”

“เดี๋ยวตั้งนานแล้วอะ จนถึงตอนนี้ชาร์ลยังทำหน้าเหมือนโดนบีบน้องอยู่เลย” โถ... มีความเรียกน้อง เอ็นดูเหลือเกิน “เราไม่ถนัดทำแบบนั้นจริง ๆ คราวหลังไม่ทำแล้ว”

เห็นหน้าหงอย ๆ แล้วก็เอ็นดู ชาร์ลยีหัวคนข้าง ๆ ที่เบะปากทำตาแป๋ว ก่อนเขาจะมอบยิ้มฝืน ๆ ให้ทั้งที่เจ็บน้องชายจับใจ

ด้วยความคึกคะนองทั้งคู่ที่ริอาจมีเซ็กส์กันตอนเช้าทันทีที่ตื่น คนหื่นตื่นตัวง่ายก็จัดบทหนักแถมยังกระตุ้นให้โมจิมีอารมณ์ เล่นท่ากันไปสักพักจึงจับอีกฝ่ายขึ้นนั่งบนตัก บีบก้นนิ่มบังคับให้ขยับ และน้องน้อยคงอยากเอาใจถึงได้ควบม้าจนทั้งคู่หอบฮัก หายใจแทบไม่ทันแต่อยู่ ๆ ไอ้นั่นก็หลุดจังหวะขย่ม ซึ่งเขาโคตรเจ็บเหมือนมันหักไปแล้ว

แต่ความเจ็บเหล่านั้นก็เทียบไม่ได้ตอนน้องน้อยควบม้าล่ะวะ

“ชาร์ลจะหายเจ็บเมื่อไหร่เหรอ?”

“น่าจะอีกสักพัก ทำไม จะเป่าเพี๊ยงให้หรือไง?”

“บ้า จะเป่าได้ไงเล่า” ใบหน้าซื่อ ๆ หันซ้ายขวา มองสายตาเพื่อนร่วมห้องที่มองมายิ้ม ๆ คงถูกนินทาอีกแหงเลย พวกแจวอนอะ นิสัยไม่ดี

“นายทำมันเจ็บ เพราะงั้นคืนนี้ต้องโอ๋มันนะ” ชาร์ลกระซิบข้างหู แต่คนตัวเล็กกลับไม่แสดงท่าทีขลาดเขินเหมือนอย่างที่เคย ดวงตาคู่นั้นเพียงช้อนมอง ก่อนจะจับท่อนแขนแกร่งด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่ได้นะชาร์ล น้องเจ็บอยู่ จะมีการโอ๋ไม่ได้ ชาร์ลต้องรักษาตัวจนกว่าน้องจะหาย”

“ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวก็หายแล้ว”

“มันอาจจะช้ำในก็ได้นะ...” แบคฮยอนยังจำสีหน้าเหยเกของชาร์ลตอนนั้นได้ ตัวนี่ขดเข้าหากันเป็นไส้เดือนเลยอะ มันต้องเจ็บมากแน่ ๆ

“ไม่ช้ำหรอก ไม่เชื่อคืนนี้อ้าปากรอได้เลย...”

“ลามกอยู่เรื่อย เดี๋ยวเราจะทำให้เจ็บอีก”

“ก็เอาสิ ตอนนายขย่มแรง ๆ ฉันเสียวจนแทบแตก --” น้องน้อยรีบเอามือตะปบปากเขาก่อนที่จะได้พูดเรื่องน่าอายมากไปกว่านี้ ใบหน้าที่ว่าขาวนุ่มนิ่มกำลังขึ้นสีจัด แบคฮยอนรีบค้นกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วเอาหนังสือออกมาวาง แสร้งทำเป็นเปิดอ่านกลบความแก่แดดของตัวเองที่นับวันยิ่งจะมากขึ้นเรื่อย ๆ “โมจิ”

“เราจะอ่านหนังสือ” แบคฮยอนไม่สนใจเสียงทุ้มต่ำซึ่งกระซิบอยู่ข้างหู และมือแกร่งที่กำลังลูบไปตามต้นขา

“เห็นนายก้มหน้าอ่านหนังสือแบบนี้แล้วในหัวฉันมันก็มีภาพบางอย่างผุดขึ้นมา”

“...”

“มันคือภาพตอนฉันจับนายกดกับโต๊ะ ปลดเข็มขัดโง่ ๆ นั่นออกแล้วถลกกางเกงของนายลงจนเห็นกางเกงในที่เข้าไปในร่องก้นของนาย” แบคฮยอนเอามือปิดหูตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงได้ยินเสียง และจินตนาการภาพออกมาได้เป็นฉาก ๆ อย่างน่าอาย “ฉันยืนมองรอยดูดและรอยฟันตรงก้นนาย ที่ฉันทั้งกัดทั้งฟัดเพราะมันเขี้ยว แล้วฉันก็เริ่มแหวกกางเกงในของนายออก... และดันมันเข้าไปจนสุด”

“โห อยู่ดี ๆ ก็ปวดฉี่เฉยเลย!” คนตัวเล็กลุกขึ้นพรวดจนเพื่อนร่วมห้องต่างหันมามองเป็นตาเดียวกัน แบคฮยอนยิ้มเจื่อนพลางทำท่ากุมเป้ากางเกงกลบเกลื่อน ก่อนจะรีบวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมแก้มทั้งสองข้างที่ร้อนผ่าวราวกับมีไข้

“มึงก็ไปแกล้งมันน้อหรั่ง” ชาร์ลหันไปทางกลุ่มแจวอนที่พร้อมใจกันมองมา เขาจึงพยายามกลั้นยิ้มแล้วเอนหลังพิงกับเก้าอี้

“ทำไม มีปัญหาอะไร?”

“มันยิ่งซื่อ ๆ อยู่” แจวอนส่ายหน้า ที่แบคฮยอนวิ่งออกไปแบบนั้นคงเป็นเพราะว่าไอ้หรั่งเล่าเรื่องทีเด็ดเมื่อคืนนี้ให้ฟังแน่ ๆ แล้วไอ้เตี้ยก็ทนฟังไม่ไหวเพราะไม่เคย

“เออ เรื่องกล่องนั่นน่ะ” ชาร์ลถูนิ้วใช้กับจมูกพลางมองสายตาเพื่อนกลุ่มนั้นที่พร้อมจะล้อเขา “ไว้จะซื้อให้ใหม่นะ”

“ทำไมวะ ไหนบอกว่าจะเอามาคืนไง?” ถ้ามันตอบว่าใช้แล้วติดใจ จะแซวเอาให้แม่งไม่กล้ามาเรียนสักสามวันเลย

“ฉันทำมันขาด”

“...”

“เห็นปะ กูบอกแล้วว่าไอ้หรั่งใส่ไม่ได้หรอก ขามันกับขาผู้หญิงมันต่างกัน...” เด็กหนุ่มคนหนึ่งกระซิบแจวอน และหลาย ๆ คนก็เริ่มเห็นด้วย

เด็กหนุ่มตัวสูงก้มหน้าอมยิ้มกับตัวเอง เมื่อนึกถึงตอนสองมือนี้มันกระชากถุงน่องออกตอนที่น้องน้อยซบหน้าลงกับหมอน โก้งโค้งรับส่วนนั้นเข้าไปจนมิดครั้งแล้วครั้งเล่า เขาถึงได้รู้ว่าถุงน่องตอนขาดแล้วมันน่ามองกว่าตอนใส่ไว้เฉย ๆ เป็นไหน ๆ

*

“อรุณส --” จุนมยอนยกมือทักทายอย่างเก้อ ๆ พลางมองตามแผ่นหลังของเพื่อนตัวเล็กที่รีบวิ่งลงไปข้างล่างราวกับว่ามีเรื่องด่วนจนไม่มีเวลาหันมาทักทายเขา “รีบไปไหนกันนะ...” เด็กหนุ่มพึมพำเบา ๆ ก่อนจะลดระดับสายตาลงไปยังบันไดชั้นล่าง มองใครอีกคนที่มีท่าทางไม่ต่างกันหลังจากเห็นท่าทีของแบคฮยอน “อรุณสวัสดิ์คิมไค”

“อืม อรุณสวัสดิ์” เจ้าของชื่อเดินล้วงกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจนถึงขั้นเดียวกัน ก่อนทั้งคู่จะเริ่มเดินอีกครั้ง

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ทั้งสีหน้าและท่าเดินที่ดูแปลกไป จุนมยอนจึงถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเป็นใย และคิมไคก็พยักหน้าเป็นคำตอบ

“เมื่อวานถ่ายแบบแล้วพลาดตกจากสลิง ก็เลยปวดหลังนิดหน่อยน่ะ”

“อ้าว... แล้วไปหาหมอหรือยัง?”

เด็กหนุ่มผิวแทนพยักหน้า “หมอบอกว่าไม่ได้กระทบกระเทือนส่วนไหน เขาให้ยาแก้ปวดมากินกับยาหลอดนึงไว้ทา ที่มันมีกลิ่นฉุน ๆ หน่อยน่ะ”

“ฉันเคยเห็นเบื้องหลังการถ่ายละคร นอกจากจะใช้ความกล้าแล้วก็ต้องพร้อมกับความเสี่ยงด้วย” จุนมยอนเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองสีหน้าเพื่อนอีกครั้ง “แต่จะบอกให้นายระวังตัวก็ไม่ได้ เพราะเรื่องสลิงก็เป็นอุบัติเหตุทางอุปกรณ์”

“แต่ได้รูปเท่ ๆ เยอะนะ ไว้รอดูล่ะ ปกเล่มหน้าสาว ๆ ต้องตะลึง” เด็กหนุ่มผิวแทนยักคิ้ว พอเห็นสีหน้าคิมไคยังโอเคดี จุนมยอนจึงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพร้อมกัน

“ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ ฉันช่วยทายาให้ได้”

“เยี่ยมเลย เพราะฉันคงเอื้อมไปทาเองไม่ถึง” จุนมยอนวางกระเป๋าแล้วรับยาหลอดนั้นมาจากมือเพื่อน ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาที่ทั้งคู่ไม่ได้สนใจว่ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่

“ไอ้คิมไคเดินปวดเอวมาแบบนี้...”

“กูว่าใช่...”

“มึง เมื่อกี้กูแอบไปถามเมทไอ้คิมไคมา ได้ข่าวว่าเมื่อคืนมันไม่ได้กลับห้อง...”

“เชี่ย...”

“อย่าบอกนะว่ามันไปทำกันในห้องไอ้ชาร์ลี?”

“แล้วแบคฮยอนจะอยู่ยังไงวะนั่น...?”

“หรือว่ามันทำให้ไอ้เตี้ยดู ละเมื่อกี้ไอ้หรั่งก็สอน แต่แบคฮยอนมันรับไม่ได้เลยวิ่งหนีไป”

“เพื่อนมีเหตุผล”

“เหยด... มนต์รักถุงน่องขาด...”

“อะ... อา... ย้ำตรงนั้นหน่อยจุนมยอน อืม... ดี” ทุกสายตาหันไปทางนายแบบสุดฮอตที่ยืนค้ำโต๊ะไว้พร้อมถลกเสื้อขึ้นจนเห็นซิกแพ็คเป็นลอนสีน้ำตาล อีกทั้งยังส่งเสียงครางตอนไอ้โล้นช่วยทายาให้

“สำออยอะไรขนาดนั้น เลือดตกยางออกก็ว่าไปอย่าง” คนเพิ่งผ่านอุบัติเหตุจากการถ่ายแบบถอนหายใจเบา ๆ พลางหันไปทางเจ้าของดวงตาสีอ่อนซึ่งมองมาอย่างกวนประสาท

“ลองมาเจอเหมือนฉันบ้างไหมล่ะ?”

“ใครจะอยาก?”

“เหยด ๆๆๆๆๆๆ” กลุ่มแจวอนมองทั้งคู่สลับกันไปมาก่อนจะยกมือป้องปากอย่างนึกสนุก

มาว่ะ... งานนี้ต้องมีผลัดกันรุก ผลัดกันรับแน่นอน!!!!

40%

( ปาร์คแบคฮยอนหอแรคคูนปีสาม เชิญพบผู้ปกครองที่ห้องปกครองด้วยครับ  )

( ปาร์คแบคฮยอนหอแรคคูนปีสาม เชิญพบผู้ปกครองที่ห้องปกครองด้วยครับ  )

ทั้งอาจารย์และลูกศิษย์ต่างหยุดการเรียนการสอนหลังได้ยินเสียงประกาศจากวิทยุ ก่อนทุกสายตาจะมองไปทางคนตัวเล็กซึ่งดูประหลาดใจอยู่ไม่น้อย แบคฮยอนหันไปสบตากับชาร์ล และแฟนหนุ่มก็บอกว่าคงเป็นพ่อแม่มาหามากกว่าจะถูกเรียกไปอบรมเพราะทำผิดกฎโรงเรียนสักข้อ  

ชาร์ลนั่งเคาะปากกาแล้วปล่อยให้เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อย ๆ ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วแต่น้องน้อยก็ยังไม่กลับมา จนเขาเริ่มกังวลแล้วว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นหรือไม่?

ไอ้ห้องข้าง ๆ แอบได้ยินเราจ้ำจี้กันทุกคืนจนทนไม่ไหวเลยเอาไปฟ้องหรือเปล่า ไม่น่ามั้ง... เพราะถ้าใช่มันก็น่าจะมองเขาทั้งคู่ด้วยสายตาแปลก ๆ หรือไม่ก็ส่งสัญญาณให้รู้ว่าคืนต่อไปควรเบาเสียงลงบ้าง แต่ตอนเดินสวนกันตอนเที่ยงยังแซงคิวกันเอาถาดข้าวอยู่เลย ไม่เห็นจะมีท่าทีอย่างที่กังวล

แทอูเอาเรื่องในห้องอุปกรณ์ไปฟ้อง? ไม่น่าจะใช่... เรื่องนั้นก็นานแล้วถ้าเพิ่งนึกออกก็จะเกินไปหน่อยมั้ง อีกอย่างนะ ด้วยความเป็นประธานหอ หมอนั่นคงก็ไม่หาเรื่องใส่ตัวด้วยวิธีนั้นแน่

แล้วมันเหตุผลอะไรกัน? ทำไมลิตเติ้ลโมจิถึงหายไปนานขนาดนี้?

“...” เด็กหนุ่มหลุดออกจากความคิดเมื่ออยู่ ๆ จุนมยอนก็เดินมานั่งแทนที่น้องน้อยพร้อมวางหนังสือลงแล้วกางออก ก่อนจะเปิดหนังสือของเขาให้ไปหน้าเดียวกัน

“การบ้านมีข้อนี้กับข้อนี้”

“อ่าฮะ”

“วงไว้สิ แบคฮยอนกลับมาจะได้รู้ว่าต้องทำข้อไหนบ้าง”

“...” คนที่เอาแต่เหม่อรีบทำตามสั่งเพียงเพราะกลัวว่าแฟนจ๋าจะไม่ได้ทำการบ้าน พูดก็พูดเถอะ ลองคิดดูสิว่าถ้าคนอย่างชาร์ลี ฮอปส์เดินหล่อเข้าไปหาน้องน้อยแล้วกางหนังสือออกพร้อมบอกว่า ‘วันนี้มีการบ้านข้อนี้นะ ระหว่างที่นายไม่อยู่น่ะ... ฉันจัดการทุกอย่างไว้จนอยู่หมัดเลยล่ะโมจิ’ ตอนนั้นอีกฝ่ายคงตาเป็นประกายและบอกว่า ‘อู้หู! แฟนเราเก่งจังเลยอะ พึ่งพาได้ด้วย’

ให้ตาย ครั้งหนึ่งในชีวิตกับการทำดีเพื่อเอาหน้า

“ไม่มีอะไรหรอก อย่ากังวลไปเลย”

“อย่ามาทำเป็นอ่านใจคนอื่นได้ไหม?” ชาร์ลแยกเขี้ยวใส่ไอ้โล้นที่เอาสมุดเลคเชอร์ขึ้นมาแล้วดันมันให้กับเขา หมอนี่เอาแต่ยิ้มเหมือนพวกรู้มาก น่าหงุดหงิดจริง ๆ

“บทสรุปวิชาที่แบคฮยอนไม่ได้เข้าเรียน”

“ถามแบบใช้แต่ความรู้สึกนะ นายคิดว่าโมจิโดนเรียกไปทำไม?”

“พ่อกับแม่มาหาล่ะมั้ง”

“มาหาทำไมทั้งที่วันหยุดสุดสัปดาห์ก็ได้เจอกันแล้ว?” ชาร์ลขมวดคิ้วอย่างจริงจัง

“นายบอกให้ฉันใช้ความรู้สึกแต่นายกลับหาเหตุผลกับมันเนี่ยนะ” จุนมยอนส่ายหน้าหน่าย ๆ ทำท่าจะลุกขึ้นกลับไปนั่งที่ตัวเองแต่ก็ถูกอีกคนคว้าข้อมือไว้เสียก่อน

“จะไปไหน ฉันยังไม่ได้คำตอบเลยนะว่าน้องน้อยเป็นอะไร?”

“น้องน้อย?” จุนมยอนเลิกคิ้วพลางมองสีหน้าเลิ่กลั่กของอีกฝ่าย

“ทำอะไรกันอยู่เหรอ?” พอได้ยินเสียงคุ้นเคยชาร์ลก็เอนหลังชิดเก้าอี้เพื่อชะเง้อมอง พอเห็นลิตเติ้ลโมจิกลับมาในสภาพครบร้อยและไม่มีสีหน้าอมทุกข์ เขาก็เริ่มหายใจหายคอคล่องขึ้นมาหน่อย

“หายไปไหนมาตั้งนาน”

“คุณลุงมาหาอะ” ลุงจงแดอะไรนั่นน่ะเหรอ แบบนี้ค่อยฟังขึ้นหน่อย เขาเอาลิ้นกระพุ้งแก้มพลางชำเลืองมองไอ้โล้นที่แอบลอบยิ้มเหมือนจะสมน้ำหน้าอยู่เนือง ๆ จึงง้างมือขึ้นทำท่าจะเหนี่ยว แต่มันเดินกลับไปนั่งที่เสียก่อน

“พอเราไม่อยู่ชาร์ลก็หาเรื่องแกล้งจุนมยอนทุกที”

“ทุกทีอะไร มันเป็นคนเดินมาหาฉันเอง เนี่ย ฉันก็นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว” เห็นชาร์ลพยายามแก้ตัวเหมือนเด็กแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แบคฮยอนดึงแก้มคนตัวโตจเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว และแฟนหนุ่มก็โน้มมาตามแรงและแกล้งทำเป็นเจ็บ “รู้เปล่าว่าเป็นห่วง?”

“รู้แล้ว ดีใจมากด้วย...”

“ฉันเป็นแฟนที่ดีใช่ไหมล่ะ...”

“ที่สุดเลยอะ...” ทั้งคู่กระซิบกระซาบกันท่ามกลางเสียงโหวกเหวกของเพื่อนร่วมห้องที่เตรียมพร้อมจะออกไปเร่ร่อนให้สาแก่ใจก่อนถึงสองทุ่มเมื่อคาบสุดท้ายสิ้นสุดลงแล้ว  

แบคฮยอนวาดแขนลงกับโต๊ะพร้อมซบแขนลงและอีกคนก็ทำตาม ทั้งคู่สบตากันโดยไม่มีใครพูดอะไร ระหว่างนั้นชาร์ลี ฮอปส์จึงคิดได้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้เกลียดห้องเรียน แต่เขาแค่ไม่ชอบห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่มีปาร์คแบคฮยอน

“ชาร์ล วันนี้เราไปเดินเล่นกันนะ”

“อารมณ์ไหน ปกติไม่เห็นอยากออกไปเที่ยวข้างนอก”

“เราอยากซื้อเสื้อ”

“เสื้อ?” ชาร์ลเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ปกติคนตัวเล็กใส่แต่เสื้อผ้าแบรนด์ของแม่ตัวเองมากกว่าจะเสียเงินให้กับแบรนด์อื่น

“อือ... เรา... อยากใส่เสื้อคู่” น้องน้อยหน้าแดงพลางกัดริมฝีปากล่าง คนได้ยินคำพูดคำจาน่ารักจึงทำตาโตก่อนจะหลุดขำออกมาพร้อมคลึงริมฝีปากล่างสีระเรื่อที่น่ากัดให้ช้ำ

“เดี๋ยวคนก็รู้หมดหรอกว่าเป็นแฟนกัน”

“รู้ไปเลย ชาร์ลเป็นแฟนเราแล้วนี่นา” น้องน้อยพูดเบา ๆ ก่อนมือนุ่มนิ่มจะแบออกมา “เป็นแฟนกันก็เดินจับมือกันด้วยนะ...”

“ลุงนายเอาอะไรยัดใส่หัวมาหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมาก็พูดจาน่ารักไม่หยุดเลยนะ” ชาร์ลแกล้งทำเป็นเก็บกระเป๋ากลบความขลาดเขินที่คนตัวเล็กมอบให้ แบคฮยอนเอามือทาบแก้มตัวเองทั้งสองข้าง ชำเลืองมองแฟนจ๋าแล้วก็เขินเหมือนกัน

“พูดนิดหน่อยเอง”

“เขาพูดอะไร ทำไมนายถึงอ้อนหนักขนาดนี้”

“ไม่รู้อะ แต่พอคุยเสร็จแล้วเราก็รักชาร์ลมาก ๆ เลย” เพราะเพื่อน ๆ ออกไปหมดแล้ว แบคฮยอนจึงพูดออกเสียงได้ชัดเจนจนคนฟังหัวใจเต้นแรงไม่หยุด เด็กหนุ่มตัวสูงมองความสดใสที่มีชีวิต เขาไม่อยากกลั้นยิ้มอีกแล้วถ้าลิตเติ้ลโมจิจะน่ารักขนาดนี้

“งั้นก็รักฉันให้มาก ๆ ล่ะ”

“คับ” เสียงขานรับอย่างว่าง่ายมาพร้อมปากนุ่มนิ่มที่จุ๊บลงบนแก้มเขาจนเกิดเสียง ชาร์ลเลิกคิ้วมองน้องน้อยที่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะเก็บกระเป๋าเป้ เตรียมพร้อมกลับหอไปเก็บของเพื่อที่เราจะได้ออกไปเดทกัน และซื้อเสื้อคู่ใส่ตามประสาคู่รักในแบบที่ชาร์ลี ฮอปส์ไม่เคยทำกับใคร

*

“บอกว่าไม่เอาช็อกกี้พิงค์ไง”

“ทำไมอะ มันเหมาะกับชาร์ลมากเลยนะ ดูเป็นผู้ชายนุ่มนิ่มอ่อนโยน”

“มันหน่อมแน้มต่างหาก ขอสีดำ” นั่น... พอไม่เล่นด้วยก็ช้อนตามองพร้อมทำปากยื่นใส่อีก ให้ตายดิวะ ก็ไม่ชอบสีชมพู จะให้ใส่อะไรแบบนี้เพื่อ?! “แล้วนายก็ใส่สีฟ้าเนี่ยนะ?”

“อือ”

“ทำไมนายไม่ใส่สีชมพูแล้วให้ฉันใส่สีฟ้าแทน”

“เพราะเราตกลงกันแล้วว่า ‘โมจิเลือกได้หนึ่งอย่าง พี่จ๋าเลือกได้หนึ่งอย่าง’” ดู... ยังมาล้อเลียนคำพูดเขาอีก เดี๋ยวก็บีบก้นตรงนี้ซะเลยดีไหม

“เออ ใส่ก็ได้ พอใจยัง?”

“พอใจมากเลยคับ” ความนุ่มนิ่มตอบเสียงใสก่อนจะเดินไปคิดเงิน ส่วนเขาก็ยืนทำหน้าเซ็งโลกอยู่ตรงนี้ ทีแรกก็คิดว่าจะเป็นเสื้อคู่ที่มีสีเดียวกัน ลายเดียวกัน หรือไม่ก็สีเดียวกันแต่พอยืนข้าง ๆ กันแล้วจะเป็นลายเดียวอะไรเทือก ๆ นั้น

ยังพอมีเวลาเหลืออยู่ก่อนเคอร์ฟิว เด็กหนุ่มสองคนจูงมือกันแบบที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่คุ้นชิน คนที่เดินผ่านต่างหันมามองบ้าง อาจเป็นเพราะหน้าตาของชาร์ลซึ่งหล่อจนคนอื่นคงนึกเสียดายที่คบผู้ชายด้วยกัน หรืออาจมองความสัมพันธ์ของเด็กผู้ชายสองคนที่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนักในยุคสมัยนี้

ทั้งคู่กลับมาถึงหอก่อนเวลาราว ๆ สิบห้านาทีจึงเข้าไปอาบน้ำพร้อมกัน ชาร์ลชอบนั่งในอ่างที่มีน้องน้อยนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างขา การได้กอดร่างอุ่น ๆ ของแบคฮยอน มันทำให้เขารู้สึกปลอดภัยจากโลกใบนี้ไปช่วงเวลาหนึ่ง

“โมจิ”

“อื้อ?”

“เคยคิดไหมว่าเราจะคบกันไปได้นานเท่าไหร่?” คนตัวเล็กเงียบไป แต่สองมือนั้นกำลังช่วยขัดถูแขนให้เขาอย่างเบามือ “เคยคิดไหมว่าสักวันนึงเราอาจจะทะเลาะกันจนไม่อยากเห็นแม้แต่หน้ากันและกัน”

“เคยสิ” ชาร์ลเคยจับความรู้สึกน้องน้อยได้ด้วยน้ำเสียง แต่ตอนนี้เขากลับคาดเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ “ถ้าเรางอน ชาร์ลง้อเราหน่อยได้ไหม เราใจแข็งไม่เก่งหรอก แค่กอดแน่น ๆ เราก็หายแล้ว”

“แบบนี้เหรอ?” เขาอมยิ้ม กระชับกอดแล้วคนตัวเล็กก็พยักหน้า “ถ้าเป็นฉันล่ะ นายจะง้อยังไง?”

“เราก็จะกอดเหมือนกัน”

“ถ้าฉันสะบัดนายออกแล้วพูดแรง ๆ ใส่ล่ะ?” ชาร์ลกังวล ด้วยความเป็นคนอารมณ์รุนแรงมาตลอดชีวิตและเขาไม่เคยพยายามแก้ไขมัน ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงกลัวว่าสักวันจะควบคุมตัวเองไม่ได้จนเผลอทำร้ายจิตใจความนุ่มนิ่มไปโดยไม่รู้ตัว

“เราก็จะกอด”

“ถ้าฉันออกปากไล่”

“เราก็จะกอดอยู่ดี” เสียงของน้องน้อยดูไม่แน่ใจ ซึ่งเขารู้ว่าอีกฝ่ายคงกลัวถ้าจะต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์นั้น และชาร์ลไม่อยากให้นิสัยเดิม ๆ ที่เคยเป็นมาทำร้ายลิตเติ้ลโมจิจนทำให้มีบาดแผลในใจ

“สัญญาแล้วนะ ถ้าฉันงี่เง่าฉันอนุญาตให้ตบหัวได้ แต่อย่าไปนะ”

“อ้อนเราเหรอ” คนในอ้อมกอดมองตาใส และชาร์ลก็พยักหน้าอย่างไม่โกหก เขารักน้องน้อยมากเกินไป มากจนยอมเป็นผู้ชายซื่อบื้อที่ยอมแฟนทุกอย่าง

เพราะพบเจอความผิดหวังมาตลอดชีวิต พอมีความสุขจนแทบล้นใจแบบนี้ชาร์ลี ฮอปส์จึงกลัวว่าสักวันหนึ่งจะต้องเสียปาร์คแบคฮยอนไป เขาจะพยายามปรับปรุงข้อเสีย จะพยายามเป็นคนที่ดีขึ้นเพื่อไม่ให้คนรักต้องเสียใจภายหลัง

“แฟนเราน่ารักจัง”

“ถามอีกข้อสิ”

“อื้อ”

“ถ้าอนาคตของฉันมันไม่ได้ดีเหมือนคนอื่น นายจะยังอยากอยู่กับฉันไหม?” ไม่บ่อยนักที่ทั้งคู่จะคุยเรื่องจริงจังแบบนี้ อันที่จริง... มันแทบจะไม่เคยมีเรื่องแบบที่ว่าอยู่ในหัวชาร์ลี ฮอปส์ตั้งแต่แรกเลยต่างหาก แต่พอคบกับลิตเติ้ลโมจิ เด็กหนุ่มก็อยากจริงจังให้มากกว่าที่เป็นอยู่ เขาอยากมีชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป ที่มีวันดี ๆ และวันเฮงซวยบ้าง แต่เขาและน้องน้อยก็จะผ่านมันไปได้ด้วยดี

“ชาร์ลไม่ต้องอยากเหมือนคนอื่นหรอกนะ ขอแค่ชาร์ลไม่เล่นยา ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เราก็พร้อมจะอยู่ตรงนี้” น้องน้อยกุมมือเขาขึ้นไปจุ๊บซ้ำ ๆ “ไม่ต้องกลัวอนาคตนะ เราอยากอยู่ปัจจุบันกับชาร์ล เรารักที่ชาร์ลเป็นแบบนี้ เราเชื่อว่าถ้าวันข้างหน้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เราสองคนจะช่วยกันแก้ไขจนได้ เหมือนที่เราเคยผ่านมา”

“ฉันไม่เคยพานายผ่านปัญหามาได้สักหน่อย” เด็กหนุ่มหัวเราะพลางจูบศีรษะคนตัวเล็กกว่า

“เคยสิ ที่เห็นได้ชัดก็คือเรื่องผ่าตัดจุนมยอน” แบคฮยอนยิ้ม “การให้ชีวิตใครสักคนนึงมันมีค่ามากเลยนะ ยิ่งคน ๆ นั้นเป็นคนสำคัญในชีวิตเรายิ่งดีไปใหญ่เลย”

“จริงด้วย” ชาร์ลยิ้มบาง ๆ พลางกระชับกอดคนตรงหน้า “ถึงจะได้ยินอย่างนี้แล้วแต่ฉันก็ยังกลัวอยู่ดี กลัวว่าสักวันนายจะหมดรักฉัน”

“กลัวเหมือนกันเลย”

“ฉันรักนายจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วยังจะกลัวอะไรอีก” เขาบีบจมูกรั้นของคนในอ้อมกอด กวักน้ำขึ้นลูบแก้มเนียนให้ทั้งที่ยังสบตากันอยู่

“แล้วชาร์ลกลัวอะไรเล่า เราก็รักชาร์ลจนจะเป็นบ้าแล้วเหมือนกันอะ”

“จะเป็นบ้าเลยเหรอหื้อ?”

“อือ จะเป็นบ้าแล้ว ดูแลเราด้วยนะ” เจอมุกขี้อ้อนออเซาะเข้าไปคนคิดมากถึงกับใจอ่อนยวบ พอได้ยินคำย้ำให้แน่ใจ เรื่องอนาคตก็ไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว

“พูดบ่อย ๆ นะ ฉันชอบฟัง”

“ชอบเหมือนกัน อยากได้ยินชาร์ลบอกว่ารักทุกวันเลย”

“อย่าเลียนแบบดิโมจิ”

“ไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ได้”

“งั้นเปลี่ยนใหม่ อยากให้ --”

“พี่จ๋าหื่นทุกวันเลย...” ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกคนขี้แกล้งกระซิบตัดบทเสียก่อน แบคฮยอนหันขวับ เบิกตากว้างสบตากับแฟนจ๋าที่กำลังอมยิ้มกลั้นขำ จึงฟาดแขนไปแรง ๆ หนึ่งทีที่พูดเรื่องลามกขึ้นมาในเวลาแบบนี้

“ชาร์ลเป็นแบบนี้ทุกทีเลยอะ ชอบทำลายบรรยากาศโรแมนติก”

“ในสายตาฉัน ตอนนายครางน่ะโรแมนติกที่สุดแล้ว -- เฮ้!!” ชาร์ลมองคาดโทษน้องน้อยที่ตีน้ำใส่จนเข้าตาเขา อีกทั้งยังทำปากยื่นแล้วลุกขึ้นจากอ่างไปอย่างหน้าตาเฉยอีก “คืนนี้เจ็บตัวแน่โมจิ”

“เราไม่กลัวหรอก เพราะเราจะใส่กางเกงในเหล็ก”

“ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ”

มองก้นกลมที่กำลังถูกห่อด้วยผ้าขนหนู ชาร์ลเลิกคิ้วท้าทายความนุ่มนิ่มที่หันมาย่นจมูกใส่อย่างน่ารัก อะไรกัน ก็แค่พูดไปตามที่คิดว่าบรรยากาศโรแมนติกของชาร์ลี ฮอปส์เป็นแบบไหน แค่นี้ทำเป็นเขิน

*

โรงเรียนเริ่มน่าอึดอัดเมื่อมีใครจากไหนไม่รู้ป้วนเปี้ยนอยู่เต็มไปหมด ชาร์ลี ฮอปส์นั่งกินขนมฝีมือแม่ของจุนมยอนขณะที่เพื่อน ๆ กำลังช่วยกันจัดที่นั่งเผื่อพ่อแม่ที่มาเพื่อประชุมผู้ปกครอง และแน่นอนว่าข้างตัวเขามันว่างเพราะไม่มีที่นั่งเผื่อใครในขณะที่อาแบคฮีนั่งอยู่ข้าง ๆ โมจิ

สองคนนี้หน้าเหมือนกันอย่างกับถอดแบบมา ถ้าความนุ่มนิ่มใส่วิกก็คงสวยประมาณนั้น แต่นั่นก็แค่เรื่องจินตนาการแก้เบื่อ เพราะไม่ว่าอย่างไร ผู้หญิงก็ไม่ใช่สเปกของชาร์ลี ฮอปส์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“แน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้อาชานยอลมาแทนพ่อ?”

“ไม่ต้องหรอก ผมคุยกับอาจารย์เองได้ มันไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไร”

“โอเค แต่ถ้ามีเรื่องที่ต้องให้ผู้ใหญ่รับรองก็ออกมาเรียกอาได้นะจ๊ะ”

ชาร์ลไม่ได้ขานตอบ เขาเพียงพยักหน้าเท่านั้น แต่พอลดระดับสายตาลงแล้วเห็นว่าน้องน้อยกำลังจ้องอยู่ จึงรู้ตัวว่าควรมีมารยาทกับผู้ใหญ่ให้มากกว่านี้ โดยเฉพาะแม่แฟน

“ครับอาแบคฮี”

เธอยิ้มบาง ๆ พลางวางมือลงบนไหล่เขาก่อนจะบีบเบา ๆ เพื่อให้รู้ว่าที่ตรงนี้นอกจากจะมีลิตเติ้ลโมจิแล้วก็ยังมีหม่ามี๊โมจิอยู่อีกหนึ่งคน

ก็แค่ไม่อยากทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เอง... กะอีแค่ให้ผู้ปกครองเข้าไปพบอาจารย์และฟังพฤติกรรมของเด็กซึ่งหอแรคคูนคงโดนเฉ่งยับไม่เหลือดี โดยเฉพาะเขา ชาร์ลี ฮอปส์คนนี้ที่การเรียนก็ไม่ได้ดีเด่น แถมพฤติกรรมในห้องเรียนยังแอบเกเร แม้ว่าพักหลังจะดีขึ้นมาหน่อยเพราะมีน้องน้อยกับจุนมยอนคอยดึงก็ตาม

“ปาร์คแบคฮยอนเชิญที่ห้องพักครู”

“เดี๋ยวเรารีบออกมานะ”

“ฉันอยู่คนเดียวได้น่า อย่าทำเหมือนฉันเป็นลูกอ๊อดตอนอยู่ต่อหน้าอาแบคฮีได้ไหม?” ชาร์ลกดเสียงลงต่ำ มองคาดโทษเจ้าของตาแป๋ว ๆ ที่ยกมือขึ้นปิดปากตนเองขณะคิดว่าพูดอะไรผิดไป ก่อนหน้าตาหน่อมแน้มนั่นจะยิ้มตาหยีให้เขา

“แหะ”

“ไปได้แล้ว”

สุดท้ายน้องน้อยก็เดินออกไปพร้อมอาแบคฮี ชาร์ลเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะมองนาฬิกาบนผนังซึ่งบอกให้รู้ว่าเขาต้องทนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศน่าเบื่ออย่างนี้ไปอีกนาน ไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์ถึงไม่ปล่อยให้เด็กไร้ผู้ปกครองกลับไปนอนแทนที่จะนั่งโง่ ๆ อยู่ตรงนี้

“ไง?”

“ใครใช้ให้นายนั่ง”

“ไม่มีใครบังคับกันฉันได้หรอกชาร์ลี ฉันอยากจะนั่งตรงนี้ก็ต้องได้นั่ง” คิมไคยิ้มขำหลังจากนั่งแทนที่ลิตเติ้ลโมจิ ไอ้หมอนี่มันกวนโอ๊ยชะมัด คนยิ่งเซ็ง ๆ อยู่เดี๋ยวก็หาเรื่องงัดหน้าท่ามกลางผู้ใหญ่เสียหรอก

“พ่อนายไง”

“นั่นก็อีกเรื่องนึงสิ ว่าแต่พ่อกับแม่นายไม่มาเหรอ?”

“อย่าถามในสิ่งที่เห็นคาตาอยู่แล้วได้ไหม เป็นถึงดาราไอดอลควบลูกผอ.ยังถามเรื่องซื่อบื้อ ๆ ออกมาได้”

“นั่นสินะ” คิมไคเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนสายตาของทั้งคู่จะหันไปทางจุนมยอนที่นั่งอยู่กับพ่อแม่ และหมอนั่นกำลังมองมาทางนี้และยิ้มให้ “แบบนั้นเรียกว่าครอบครัวที่อบอุ่นใช่ไหม?”

“อิจฉาหรือไง?”

“ใช่ แล้วนายล่ะ?” พอเห็นคนผิวแทนตอบอย่างไม่กลัวอาย ชาร์ลี ฮอปส์จึงชะงักไป ก่อนทั้งคู่จะหันมาเผชิญหน้ากัน “เคยมีคนบอกฉันว่ามันน่าเบื่อที่ต้องนั่งข้างพ่อแม่แล้วฟังพฤติกรรมแย่ ๆ ของตัวเอง”

“...”

“แต่ฉันกลับอยากลองแบบนั้นดูสักครั้ง อยากรู้ว่าพ่อจะพูดยังไงตอนอาจารย์บอกว่าฉันทำได้ดีทั้งเรื่องผลการเรียนและกีฬา”

“...”

“นายอาจจะไม่รู้สึกอะไรเพราะคิดว่าคงชินแล้ว เหมือนกับฉัน -- แต่ความจริงเราไม่ได้ชินหรอก เราก็แค่คิดว่าถ้าทำตัวให้เป็นปกติได้คือการเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ถ้านอยด์ งี่เง่าเพราะอยากให้ใครมาก็จะกลายเป็นเด็กอมมือที่ไม่รู้จักโตสักที”

“แล้วตอนนี้นายก็เป็นแบบอย่างหลัง”

“ใช่ ฉันพยายามเป็นผู้ใหญ่มานานเกินไป จนปีนี้อยากลองเป็นเด็กดู”

“เพราะอะไรที่ทำให้นายกับพ่อไม่ค่อยสนิทกัน?” ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ชาร์ลี ฮอปส์ไม่เคยคิดจะไถ่ถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท แต่หลังจากเกิดเรื่องจุนมยอนและไอ้หมอนี่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วย เขาก็ค่อนข้างเปิดใจมองคิมไคจากเดิมไปบ้างแล้ว

“ไม่รู้สิ พอรู้ตัวอีกทีเราก็กลายเป็นพ่อลูกที่ไม่สนิทกันแล้ว”

“ก็เราไม่ได้เป็นเด็กน้อยที่วิ่งเตาะแตะตามหลังพ่อด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริงแล้วนี่นะ...” นึกย้อนไปถึงตอนนั้น ตอนที่ความทรงจำของเขายังอัดแน่นไปด้วยเรื่องดี ๆ แม้ว่ามันจะเรือนราง แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่ประคับประคองจิตใจชาร์ลี ฮอปส์ไว้ได้ในวันแย่ ๆ

“ฉันว่าจะลองรวบรวมความกล้าชวนพ่อไปตีกอล์ฟด้วยกัน”

“กิจกรรมยามว่างของครอบครัวนายคือการหวดวงสวิงงั้นเหรอ?” ชาร์ลขมวดคิ้วมองคนข้าง ๆ นั่นมันกีฬาของคนมีเงินชัด ๆ

“ใช่ นายเองก็ควรรวบรวมความกล้าบ้างนะ เผื่ออะไร ๆ จะดีขึ้น”

“ไม่ล่ะ ถึงพ่อจะชอบตกปลา แต่เขาคงอยากเหวี่ยงฉันลงไปในน้ำมากกว่าเบ็ด” เด็กหนุ่มทำท่าประกอบ และคนข้าง ๆ ก็กำมือป้องปากขำ ก่อนทั้งคู่จะชะงักไปเมื่อมีใครคนหนึ่งวางกระเป๋าหนังลงบนโต๊ะของเขา

“I think I’ve never said that? and right before we go fishing, how about find me a seat first?” (ฉันคิดว่าฉันไม่เคยพูดอย่างนั้น แต่ก่อนจะไปตกปลา แกก็ควรหาที่นั่งให้ฉันก่อน)

พร้อมนาฬิกาเรือนโปรดที่ชาร์ลี ฮอปส์รู้ได้ทันทีว่าเป็นของใคร

“Dad...”

TBC

ขอโทษที่มาอัพให้ช้ามาก ๆ เลยงับ ช่วงก่อนหน้านี้เขียนไม่ออกเพราะผลข้างเคียงของยา พอกลับมาเขียนต่อก็ขาดตอน ดึงอารมณ์ไม่ได้ พอเขียนนิยายวายได้เราก็เลยมาเขียนฟิคให้จบด้วยงับ ช่วงนี้ทำอะไรช้าไปหมดเลย ขออภัยทุกคนด้วยนะงับ เดี๋ยวเราจะรีบส่งหนังสือให้ประมาณกลางเดือนหน้าหรือถ้าเลทหน่อยก็จะปลาย ๆ เดือนหน้านะงับ ขอโทษมาก ๆ เลย TvT