DON'T GROW UP, IT'S A TRAP #ฟิคเปย์เด็ก | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #20 : SPECIAL CHAPTER :: I WANT TO GROW UP (2/2) END

(c)  Chess theme

SPECIAL CHAPTER

I WANT TO GROW UP (2/2)

งานแต่งจัดที่โบสถ์เล็ก ๆ ในชานเมืองอย่างเรียบง่าย แขกเหรื่อล้วนแต่เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องและเพื่อนสนิทซึ่งรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน บรรยากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยความสุข มองคู่บ่าวสาวยิ้มกับการเริ่มต้นในชีวิตคู่อย่างเป็นทางการ จูบกันเพื่อแสดงความรัก ตามด้วยเสียงปรบมือของสักขีพยานภายในงาน

พ่อหม้ายลูกติดกระเตงลูกชายตัวแสบมาด้วย สูทที่ถูกสั่งตัดเหมือนกันทำให้สองพ่อลูกกลายเป็นจุดสนใจ หลายคนถามว่าจงอินจะหาแม่ใหม่ให้แทโอเร็ว ๆ นี้หรือไม่ ซึ่งไอ้ชั่วที่ทำเรื่องบัดสีกับผู้จัดการร้านให้ลูกเห็นก็ได้แต่อมยิ้มอย่างมีเลศนัย แต่ไม่ยอมตอบคำถาม

วันนี้เป็นวันดี ฝนจึงตกลงมาฉลองตอนแขกเหรื่อกำลังทยอยกันกลับบ้าน ซึ่งเขาและชานยอลต่างก็เปียกปอนอยู่ไม่น้อยขณะไปขึ้นรถ ครั้นจะรอฝนหยุดก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับเมื่อไหร่ เด็กหนุ่มตัวสูงจึงอาสาเป็นคนขับให้ ซึ่งแบคฮยอนก็ไม่อิดออด

ทั้งคู่ผ่อนลมหายใจหลังจากเสียงประตูรถปิดลง แต่ทันทีที่คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ สูทตัวนอกที่เปียกปอนไปครึ่งหนึ่งก็ถูกคลุมลงบนช่วงอกคนตัวเล็ก

แบคฮยอนหันไปมองเด็กหนุ่มที่กำลังปลดกระดุมข้อมือเชิ้ตขาว สตาร์ทรถแล้วปรับแอร์ให้ต่ำกว่าปกติเพื่อไม่ให้อุณภูมิในรถเย็นจนเกินไป เจ้าเด็กยักษ์ที่เพิ่งสละเสื้อตัวเองห่มให้เขากำลังยิ้ม พร้อมเกลี่ยน้ำฝนออกจากแก้มเขาเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือจนไม่เหลือคราบเด็กอายุยี่สิบ

“มันอาจจะเปียกหน่อย แต่คงทำให้คุณอุ่นไปจนถึงบ้านได้นะครับ”

“แล้วเธอไม่หนาวหรือไง” แบคฮยอนกุมมือใหญ่ที่วางอยู่บนพวงมาลัย ก่อนจะใช้สองมือประคองไว้ แล้วพ่นลมหายใจอุ่นๆ ลงไป

“ตอนแรกก็ว่าจะไม่หนาวแล้ว...” ใครจะอดยิ้มได้กัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าคุณแบคฮยอนจะทำอะไรแบบนี้ แต่พอได้รับการใส่ใจแล้วปากมันก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาเสียอย่างนั้น

แบคฮยอนเลิกคิ้วมองเด็กยักษ์ที่เอาแต่จุ๊บมือเขาไม่หยุด แถมยังทำหน้าตาใสซื่อตอบกลับมาราวกับว่าเจ้าตัวจะใช้สิทธิ์เป็นเด็กในการออดอ้อนยังไงก็ได้ พอเขาจะชักมือกลับ อีกฝ่ายก็ยื้อไว้พร้อมกดจมูกหอมเสียฟอดใหญ่ จนอดสงสัยไม่ได้ว่าปาร์คชานยอลหลงรักอะไรในตัวเขานักหนา

“อะไรจะขนาดนั้น”

“ผมรักคุณนี่ครับ อยากหอมแก้มด้วย”

“เรื่องนั้นฉันรู้น่า ก็เล่นพูดอยู่ทุกวัน” แบคฮยอนเบือนสายตาหลบไปอีกทาง จริงอยู่ที่เขาโตแล้วและมีประสบการณ์ความรักมาพอสมควร แต่การเป็นฝ่ายถูกรุกหนัก ๆ มาตลอดปีมันก็ทำให้เขาเสียหลักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

“แต่ยังมีอีกเรื่องที่คุณยังไม่รู้นะครับ”

คนตัวเล็กเอนตัวถอยหลังเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันแค่คืบเดียว ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางเสียงสายฝนด้านนอกซึ่งตกลงมาอย่างหนักจนไม่มีใครสนใจว่าคนในรถกำลังทำอะไรกันอยู่ กับรอยยิ้มของเด็กหนุ่มที่จะว่าเจ้าเล่ห์ก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่ได้ใสซื่ออย่างที่เคยเป็น

“ว่าผมเห็นคุณมองผมถอดเสื้อผ่านกระจกหน้าต่าง...”

ถ้าไม่นับตอนประถม นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่บยอนแบคฮยอนรู้สึกเหมือนถูกจับได้หลังจากทำเรื่องน่าอายลงไป สายตาของชานยอลในตอนนี้ทำเอาคนอายุมากกว่าหน้าขึ้นสีระเรื่อ เขายังคงนิ่ง เพื่อรอดูว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ

“ตอนแรกผมก็ไม่ติดใจอะไร แต่พอเห็นว่าคุณจ้องไม่ละสายตาไปไหน ผมเลยอดสงสัยไม่ได้ว่าแผ่นหลังของผมตอนไม่ได้ใส่เสื้อมันมีอะไรน่าสนใจกันนะ?”

อาจสักราว ๆ ห้าวินาทีได้ ที่บยอนแบคฮยอนปล่อยให้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายควบคุมเกมแทนที่จะเป็นเขาเหมือนทุกครั้ง คนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมดันแผงอกแกร่งออก แต่คนอายุน้อยกว่ากลับคว้ามือเขาเอาไว้ทั้งที่ยังไม่ยอมละสายตาไปไหน

“รู้สึกได้ใช่ไหมครับ?”

“...”

“ว่าหัวใจผมมันเต้นแรงแค่ไหนเวลาอยู่ใกล้คุณ”

เด็กคนนี้ชักจะเอาใหญ่เข้าไปทุกที คิดว่ามีแค่ตัวเองหรือไงที่ใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้กันอย่างนี้ บยอนแบคฮยอนไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติก แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงมันเพียงเพราะมองดวงตาคู่นั้นภายในรถท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

“แล้วฉันต้องจัดการกับมันยังไงนะ?” แบคฮยอนตบแผงอกเด็กหนุ่มเบา ๆ ก่อนที่เรียวนิ้วทั้งสี่จะถูกรวบไว้ด้วยมือเดียว “แบบนี้?”

“...” เด็กขี้เขินดูเหมือนว่าจะชะงักไป ทันทีที่เขาแตะนิ้วหัวแม่มือลงบนริมฝีปากล่าง ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนเกือบจูบกัน

“หรือว่าอย่างนี้?”

“ผมคิดว่าตอนนี้... เสียงหัวใจผมน่าจะดังกว่าเสียงฝนข้างนอกแล้ว” เสียงแหบพร่าของเด็กหนุ่มเบาหวิวจนคล้ายเสียงกระซิบ ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ก่อนที่คนอายุน้อยกว่าจะค่อย ๆ เอียงใบหน้าเพื่อปรับองศา พร้อมกดริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยน

ชานยอลเริ่มต้นอย่างเนิบนาบ ราวกับอยากบอกให้รู้ว่าเด็กคนนี้ให้เกียรติกับความรักของเรามากกว่าอารมณ์เบื้องลึก พร้อมโอบกอดร่างของเขาเอาไว้เพื่อให้ความอบอุ่นหลังจากผ่านความหนาวเหน็บของน้ำฝนมา

วิธีแสดงความรักอย่างใสซื่อของปาร์คชานยอลทั้งน่ารักและน่าเอ็นดู จนบยอนแบคฮยอนรู้สึกเคยตัวกับการได้รับสิ่งนี้จากเด็กหนุ่มที่เขารัก เราจูบกันซ้ำ ๆ จนได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจทั้งที่ยังไม่ถอนริมฝีปากออก ชานยอลต้องรักคนอายุมากอย่างเขามากไหนกัน ถึงอ่อนโยนได้ถึงขนาดนี้

“เรากลับกันดีกว่า”

แบคฮยอนเลิกคิ้ว มองเด็กหนุ่มที่จู่ ๆ ก็หันกลับไปขับรถ เด็กนั่นกำลังผ่อนลมหายใจพรูทางริมฝีปาก พอเห็นอย่างนั้นก็อดยิ้มไม่ได้กับการพยายามหักห้ามใจตัวเองเหมือนอย่างที่เจ้าตัวเคยพูดไว้ว่า ‘ผมอยากให้เกียรติคุณในทุก ๆ เรื่อง’

คนตัวเล็กเท้าแขนมองเด็กขี้เขินที่แอบหันมามองเขาที ก่อนจะรีบหันกลับไปสนใจถนนอย่างเคย

.

.

หากบอกว่าบยอนแบคฮยอนคือรักครั้งแรก เขาก็อยากจะรู้นักว่าเด็กยักษ์ไปเรียนรู้คำพูดและการแสดงออกมาจากไหนกัน ไม่ว่าจะเป็นการเอาอกเอาใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปจนถึงเรื่องที่ชานยอลเองก็ยังไม่รู้ตัวว่ามันน่ารัก ยกตัวอย่างเช่นตอนเด็กนั่นยืนนิ่งเหมือนถูกสะกดจิตอยู่หน้าทีวีจอใหญ่โดยมือยังค้างอยู่ในท่าหยิบขนมเข้าปาก กับรายการทำอาหารซึ่งเป็นเมนูแปลกใหม่ที่คาดว่าคงเข้าตาพ่อครัวบ้านหลังนี้เข้า

หลังจากนั้นแค่วันเดียว แบคฮยอนและซูยองก็ได้กินเมนูนั้นพร้อมสายตาที่มองมาอย่างคาดหวังว่าเขาและเธอจะถูกปากหรือไม่ คนตัวเล็กเสพติดรอยยิ้มของเจ้าเด็กยักษ์ไปแล้ว เพราะในหัวเอาแต่คิดว่าจะพูดยังไงถึงจะได้เห็นมัน

เราสามคนใช้ชีวิตอยู่กันอย่างเรียบง่าย เหมือนคุณพ่อและลูกติดอีกสองคนซึ่งไม่มีใครสงสัยในข้อนี้ ซึ่งถ้าจะมีคนตั้งคำถามว่าที่บยอนแบคฮยอนยังไม่แต่งงานสักที เป็นเพราะเขาตกหลุมรักลูกบุญธรรมตนเองหรือเปล่า ซึ่งแน่นอนว่าปาร์คซูยองคงเป็นบุคคลน่าสงสัยมากกว่าเด็กผู้ชายซื่อ ๆ ที่ชอบทำอาหารและรดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน

ตลกดีตอนที่พ่อกับแม่แซวว่าคนบ้านหลังนี้ต้องพนันกันไว้แน่ ๆ ว่าถ้าใครมีแฟนก่อนคือผู้แพ้ ซึ่งซูยองโวยวายพร้อมบอกว่ามีผู้ชายหลายคนมาจีบ แต่เธอแค่ยังไม่ถูกใจก็เท่านั้น

ลูกยังคงเป็นเด็กในสายตาพ่อแม่เสมอ จนถึงตอนนี้ท่านก็ยังคงเป็นกังวลว่าแบคฮยอนจะหาเจ้าสาวในอนาคตไม่ได้ ในขณะที่เร็ว ๆ นี้จูฮยอนกำลังจะมีข่าวดีกับคนรักใหม่ของเธอ

พ่อกับแม่คงเสียดายและผิดหวังอยู่ไม่น้อย แต่แบคฮยอนเข้าใจทั้งสองฝ่ายและไม่นึกโกรธเคืองจนกลายเป็นเรื่องน่าปวดหัว ท่านคงเสียความรู้สึกที่จูฮยอนคิดจะแต่งงานทั้งที่คบกับแพทย์หนุ่มได้เพียงสามปี ในขณะที่ทุกคนต่างเชียร์ให้เราสองคนแต่งกันตั้งแต่ช่วงแรก ๆ แต่กลับปล่อยยาวมาเป็นสิบปี แล้วก็จบด้วยการแยกทาง

ตอนรู้ข่าวก็ตกใจอยู่เหมือนกัน แต่มันเป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้ง่าย ๆ โดยไม่ต้องเก็บมาคิดให้ผูกใจเจ็บ สองคนนั้นคบกันได้ไม่นานเท่าเขาและเธอก็จริง แต่มันจะแปลกอะไรถ้าหากว่าคนสองคนจะตกลงปลงใจสร้างชีวิตด้วยกันเพราะแน่ใจแล้วว่าอยากใช้ช่วงเวลาที่เหลือไปกับคน ๆ นี้จนวันสุดท้ายของชีวิต

จูฮยอนบอกว่าเธอโอเคนะ ถ้าหากแบคฮยอนจะไม่ไปงานแต่งของเธอ เขายังจำสีหน้าผู้หญิงคนนั้นได้ มันแฝงไปด้วยความกังวล ซึ่งเขารู้สึกดีที่อีกฝ่ายแสดงออกให้เข้าใจอย่างนั้น เพราะอย่างน้อยมันก็บอกได้ว่าเธอแคร์เขามากแค่ไหนในฐานะคนรักเก่าที่จบกันไปเพราะการนอกใจ

‘ขอบคุณนะ งั้นฉันขออวยพรให้เธอโชคดีวันนี้เลยแล้วกัน’

เธอไม่ได้โกรธหรือผิดหวังกับการปฏิเสธเพื่อรักษาน้ำใจ จูฮยอนค่อย ๆ ยิ้มออกมาพร้อมพยักหน้าและพูดว่า ‘ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริง ๆ’

บยอนแบคฮยอนจะทำตัวเป็นพระเอกนิยายโดยการไปอวยพรเธอถึงงานแต่งก็ได้ แต่มันคงจะดีกว่าถ้าเขาเลือกก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ไซต์ก่อสร้าง แล้วส่งของขวัญตามไปทีหลัง แทนที่จะไปให้คนในงานมองด้วยสายตาแปลก ๆ เพราะคนเหล่านั้นต่างรู้ดีว่าเราทั้งคู่เคยคบกันนานแค่ไหน

ผู้ปกครองที่ดีควรพาบุตรบุญธรรมไปเยี่ยมพ่อแม่บ่อย ๆ ความสุขอย่างหนึ่งของการเป็นผู้ให้คือรอยยิ้มของผู้รับ ทุกครั้งที่เห็นว่าชานยอลและซูยองรักและกตัญญูกับท่านแค่ไหน มันก็ยิ่งเป็นแรงใจให้เขาอยากเลี้ยงดูเด็กสองคนนั้นให้ดีกว่าที่เป็นอยู่

พักหลังแบคฮยอนแทบจะไม่ได้อยู่บ้าน เพราะมีงานใหญ่ที่ต้องออกไซต์ต่างจังหวัดจนต้องอยู่ค้างที่นั่นเป็นเดือน และกลับมาในช่วงวันหยุดเท่านั้น ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่ได้ใช้เวลาอยู่กับชานยอลเหมือนอย่างเคย แต่ดูเหมือนเด็กยักษ์จะกังวลว่าเขาจะคิดมาก จึงได้ให้คำสัญญามาว่าจะดูแลบ้านเป็นอย่างดีและตั้งใจเรียน ไม่กลับบ้านดึกเด็ดขาด

ไม่ได้บังคับสักนิด... แต่ได้ยินแบบนี้แล้วก็ชื่นใจดีไม่น้อย...

.

.

“ดูดีจริง ๆ เลยนะ”

“ผู้ประกาศข่าวหล่อแบบนี้ แผนการตลาดดึงคนให้มาดูช่องนี้เยอะ ๆ หรือเปล่านะ”

“ฮ่า ๆ แต่พูดจาฉะฉานดีนะ ทั้งที่เพิ่งได้เป็นแท้ ๆ”

“เด็กสมัยนี้เก่งจะตาย ไม่เหมือนรุ่นเรา อีกไม่นานคงได้ประกาศข่าวหลักแน่ ๆ ยางยุนซกมีสิทธิ์ตกกระป๋อง”

“หน้าหล่ออย่างนั้นเดบิวท์เป็นไอดอลค่ายเอสเอ็มได้เลยนะ”

“เวอร์น่า”

“ต้องเล่นละครสิถึงจะถูก ใช่ไหมช่างบยอน?”

เจ้าของชื่อละสายตาจากเอกสารในมือ พลางเงยหน้ามองคนงานที่กำลังให้ความสนใจผู้ประกาศข่าวหน้าใหม่ ด้วยรอยยิ้มและใบหน้าสุดสดใสที่มาพร้อมข่าวสังคมและสิ่งแวดล้อม

“ก็ไม่ขนาดนั้นมั้ง”

“โธ่ช่างบยอน เงยหน้าขึ้นมามองก่อนแล้วค่อยพูด”

“ท่าทางแบบนั้นคงอิจฉาแน่ ๆ” ชายวัยสี่สิบกว่าพูดกลั้วหัวเราะพลางถอดหมวกเซฟตี้ออก

“อะไรกัน ผมหล่อกว่าตั้งเยอะ”

“โอ้โห” คนงานก่อสร้างต่างส่งเสียงแซวช่างหนุ่มคนไม่ค่อยพูด ที่อยู่ ๆ ก็นึกหลงตัวเองขึ้นมาเสียอย่างนั้น “ฝนตกแน่ ๆ วันนี้ ช่างบยอนชมตัวเอง”

“ไม่พายุเข้าก็ดีแค่ไหนแล้ว”

เสียงโห่แซวยังคงดังไล่หลังมาเป็นระยะ แบคฮยอนยิ้มขำพลางส่ายศีรษะ ก่อนจะหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนขวางทางอยู่ รองเท้าหนังกับกางเกงขายาวเนื้อผ้าดีปรากฏอยู่ในสายตา ก่อนจะตามมาด้วยโค้ทตัวยาวสีกรมท่าและใบหน้าหล่อได้รูปของชายหนุ่มที่อยู่บนจอแก้วเมื่อครู่

ถือว่าเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายที่ได้เห็นอีกฝ่ายตรงนี้หลังจากบยอนแบคฮยอนมาออกไซต์ที่แทกูได้สี่เดือน โดยไม่ได้กลับบ้านที่โซลเลย

ทั้งคู่สบตากันโดยมีเพียงแค่คนตัวสูงเท่านั้นที่ยังคงยิ้มเพื่อแสดงออกถึงความดีใจเมื่อได้เจอกันอีกครั้ง แบคฮยอนกำลังใจเต้นแรงเพราะการแต่งตัวและทรงผมที่ถูกเซ็ทขึ้นเป็นทรง อีกทั้งกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ซึ่งเขาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดปีที่แล้ว

ตลอดเวลาสี่เดือนที่ไม่ได้เจอกัน ‘เจ้าเด็กยักษ์’ คนนั้นแกล้งเขาโดยการไม่ยอมเปิดกล้องเฟซไทม์ ไม่อัพรูปถ่ายลงโซเชียล แต่เลือกที่จะแชทคุยกันอย่างเดียว โดยอ้างว่าถ้าอยากเห็นหน้าก็ต้องมาเจอเองเท่านั้น ให้ตายเถอะ พอโตขึ้นก็เผด็จการกับเขา

“โผล่มาที่นี่ได้ไง”

“ผมหลุดออกมาจากทีวีครับ ตรงนั้น” ชายหนุ่มชี้ไปด้านหลังคนตัวเล็กพร้อมอมยิ้ม “ได้ดูผมรายงานข่าวหรือเปล่าครับ”

“งานฉันยุ่งขนาดนี้จะเอาเวลาไหนไปดูกันล่ะ” คนตัวเล็กยังคงปั้นหน้านิ่ง เห็นแล้วน่าแกล้งน้อยเสียที่ไหน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่ คุณแบคฮยอนของเขาก็ยังคงฟอร์มจัดเหมือนตอนเพิ่งคบกันไม่มีผิด

“ไม่คิดถึงผมเหรอครับ ถึงเอาแต่หันไปมองทางอื่น?”

“อ้าวนั่นนักข่าวใหม่ที่เราเพิ่งดูกันเมื่อกี้นี่ ช่างบยอนรู้จักด้วยเหรอ?”

ให้ตาย... จะเรียกว่าโชคช่วยหรือโชคร้ายดีที่คนงานเดินมาตอนนี้ คนตัวเล็กขมวดคิ้วขยับปากบ่นแบบไม่มีเสียง ก่อนจะหันไปทางรุ่นพี่ร่างใหญ่ซึ่งหยุดยืนทำหน้ามึนอยู่ข้าง ๆ พร้อมมองไปยังผู้ประกาศข่าวหน้าใหม่ไฟแรงที่คาดว่าตอนนี้คงตกเป็นกระแสในโซเชียล ‘นักข่าวหล่อบอกด้วย’ ไปแล้วแน่ ๆ

“ผมเป็นลูกบุญธรรมเขาน่ะครับ”

“อ๊า! งั้นแสดงว่าที่เขาลือกันก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ ว่าช่างบยอนมีลูกแล้วสองคน” คนตัวเล็กถอดหมวกเซฟตี้ออกพลางลูบท้ายทอย มองชายหนุ่มที่อมยิ้มเล็ก ๆ และพยักหน้าเป็นคำตอบ

“ตัวจริงหล่อกว่าในทีวีอีกนะเนี่ย สุดยอดเลย”

“อายุห่างกันเท่าไหร่นะ ดูยังไงผมก็ว่าเหมือนพี่น้องกันมากกว่าพ่อกับลูกบุญธรรม”

จากตอนแรกแค่คนเดียว แต่ตอนนี้คนงานอื่น ๆ ต่างก็เข้ามาให้ความสนใจผู้ประกาศข่าวหน้าหล่อที่มาถึงไซต์ก่อสร้าง แบคฮยอนมองชายหนุ่มตรงหน้า ปาร์คชานยอลวัยยี่สิบสามวางตัวดีและดูภูมิฐานจนไม่เหลือคราบเด็กหนุ่มตัวสูงเก้งก้างที่ชอบใส่ฮู้ดกับกางเกงขาสั้นสามส่วนเช่นเมื่อหลายปีก่อน

“ผมมารับพ่อไปฉลองที่ได้ประกาศข่าวครั้งแรกน่ะครับ ว่าแต่พ่อจะเลิกงานตอนไหนนะ?” ดูคนพูดจาที่มาพร้อมแววตาซื่อ ๆ เหมือนไม่มีอะไรในก่อไผ่นั่นสิ แบคฮยอนหรี่ตามองอีกฝ่าย แล้วก็คิดได้ว่าควรพูดอะไรสักหน่อยเพราะมีคนรอฟังอยู่

“มายังไง?”

“นั่งบัสมาครับ เซอร์ไพรส์มากเลยใช่ไหม?” ชายหนุ่มหัวเราะ แต่คนฟังกลับรู้สึกหมั่นไส้จนอยากเข้าไปยีผมแรง ๆ

“งั้นขอพ่อเก็บของสักสิบนาทีแล้วกัน หนูไปรอพ่อที่รถเลยนะ... เดี๋ยวเดียว” สรรพนามแปลก ๆ ทำเอาชายหนุ่มตัวสูงคิ้วกระตุก แบคฮยอนกลั้นยิ้มกับสีหน้าอึน ๆ ของอีกฝ่าย ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องทำงานเพื่อเก็บของ

.

.

บยอนแบคฮยอนเป็นคนเรียบง่าย แต่ก็ใช่ว่าการถูกเซอร์ไพรส์จะเป็นเรื่องธรรมดาจนไม่รู้สึกตื่นเต้น น่าตลกดีที่ผู้ชายคนนี้ยอมลงทุนนั่งบัสข้ามจังหวัดมาถึงสี่ชั่วโมงเพื่อเจอเขา ใช้เวลาค้างคืนด้วยกันจนถึงเช้าและกลับโซลด้วยกันในวันหยุดสุดสัปดาห์

ผู้ประกาศข่าวหน้าใหม่ไม่แม้แต่จะคุยโม้เรื่องงานที่เพิ่งได้ทำ น่าหมั่นเขี้ยวชะมัดที่อดีตเด็กยักษ์เอาแต่ก้มหน้าก้มตาดูแผนที่ในสมาร์ทโฟน และใช้มืออีกข้างซึ่งบังคับพวงมาลัยไปตามทิศทาง หลังจากขอขับรถเองแล้วอ้างว่าจะพาไปที่แห่งหนึ่ง พอเขาบอกว่าเดี๋ยวจะพาไป อีกฝ่ายก็ปฏิเสธเพราะต้องการพาไปเอง

แต่เมื่อไปถึงจุดหมายก็พบว่าสถานที่นั้นถูกปิดไปแล้ว มันคือบ้านพักคนชราตรงชานเมืองซึ่งรอบข้างมีสวนดอกไม้ปลูกอยู่ เมื่อก่อนมันคงออกดอกอย่างสวยงาม แต่ตอนนี้กลับเหี่ยวเฉาและล้มไม่เป็นท่าเพราะไม่ได้รับการดูแล เมื่อย้ายไปที่แห่งใหม่ด้วยป้ายซึ่งบอกถึงเหตุผลว่ามีผู้ใหญ่ใจดีให้ทุนสร้างบ้านหลังใหญ่กว่าเดิม

สีหน้าชายหนุ่มตัวสูงดูหงอยเพราะแผนการพังไม่เป็นท่า เขาจึงเอื้อมไปตบบ่าเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ ครั้นจะไปที่นั่นก็คงฟ้ามืด กว่าจะไปถึงเด็ก ๆ คงเตรียมเข้านอนแล้ว ซึ่งชานยอลคงไม่อยากรบกวนให้ใครต้องลำบาก

“ทำอะไรอยู่ครับ?”

“เปลี่ยนหลอดไฟน่ะ” คนตัวเล็กละสายตาจากสิ่งที่ทำอยู่ พลางมองไปยังชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากชำระล้างร่างกายเสร็จ

“ผมช่วยไหม?”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

ชานยอลเงยหน้ามองอีกคนที่เหยียบอยู่บนเก้าอี้ จริงอยู่ที่คุณแบคฮยอนเป็นวิศวกร และการเปลี่ยนหลอดไฟมันก็คงเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่หลับตาทำก็คงได้ แต่เพราะส่วนสูงของอีกฝ่ายที่สวนทางกับฝีมือ การเขย่งเท้าบนเก้าอี้จึงน่าเป็นห่วงขึ้นมา

“...”

แบคฮยอนก้มลงมองชายหนุ่มที่จับต้นเขาทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ พร้อมมองมาด้วยแววตาเป็นห่วงเป็นใยอย่างเก็บไม่มิด “เปลี่ยนต่อเลยครับ ผมจะจับคุณไว้”

“หงอยเชียวนะ ยังรู้สึกแย่เรื่องบ้านพักคนชราอยู่หรือไง?” คนตัวเล็กพูดกลั้วหัวเราะ ซึ่งอีกคนกลับไม่ตอบคำถาม

เพียงครู่เดียวก็เสร็จเรียบร้อย ชานยอลรับหลอดไฟอันเก่าจากมือคนตัวเล็ก แต่เขากลับเลือกที่จะกอดเอวคอดของคนตรงหน้าไว้มากกว่าจะเอามันไปวางบนโต๊ะอย่างที่ควรจะเป็น

“อ้อนเหรอ หมดคราบผู้ประกาศข่าวสุดหล่อแล้ว” แบคฮยอนลูบศีรษะคนอายุน้อยกว่าที่ซุกจมูกลงกับหน้าท้องเขา ผ่านเสื้อยืดสีขาวแขนยาวตัวบางที่มักใส่นอนเป็นประจำ

“คุณเซ็งไหมครับ?” รอยยิ้มเริ่มเลือนหายไป เมื่อเจ้าเด็กยักษ์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน “ที่ผมมาตัวเปล่า แทนที่จะมาพร้อมความประทับใจ” แววตาคู่นั้นมองมาอย่างคาดหวังคำตอบ คนตัวเล็กนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ หลังจากจับได้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังเป็นกังวลกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

“แล้วที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าฉันมันไม่น่าประทับใจตรงไหนกัน?” ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาหวิว ก่อนที่เขาจะใช้สองมือโอบใบหน้าหล่อเอาไว้ “แค่รู้ว่าเธอนั่งหลังขดหลังแข็งบนรถมาหาถึงที่นี่ ได้เห็นเธอทำงานที่ใฝ่ฝันเป็นครั้งแรกบนจอทีวี ฉันก็ประทับใจจนไม่รู้จะยิ้มยังไงให้กว้างไปกว่านี้แล้ว”

“คุณอาจจำไม่ได้ แต่ผมเคยให้คำสัญญาไว้ว่าจะให้คำตอบคุณเมื่อเรียนจบแล้ว” แบคฮยอนขมวดคิ้วครุ่นคิด แทบจำไม่ได้แล้วว่าเคยสัญญาอะไรกันไว้ แต่มันคงดีกว่าเป็นไหน ๆ ถ้าเขาจะยิ้มแล้วพยักหน้าไปก่อน

“อ้อ... จำได้สิ”

“ก่อนหน้านี้ผมเคยวางแผนไว้ว่าจะพาคุณไปสวนดอกไม้ ไปโรงเรียนอนุบาล ให้เด็ก ๆ เหล่านั้นเป็นพยานรัก แล้วขอคุณแต่งงาน” ชายหนุ่มยังคงผิดหวัง กับแผนการที่ผิดพลาดไปทุกอย่าง “แต่พอรู้ว่าคุณต้องมาทำงานที่แทกูเกือบปี ผมเลยหาข้อมูลว่าที่นี่มีอะไรบ้าง น่าเสียดายจังครับ ผมน่าจะโทรมาเช็กก่อน เราจะได้ไม่เสียเที่ยว อย่างน้อยเราก็น่าจะไปเยี่ยมคุณตาคุณยายที่นั่น สร้างความทรงจำกันในวันที่ผมเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัวแล้ว”

“ติงต๊อง” แบคฮยอนหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ดีดนิ้วลงบนหน้าผากมนของคนตัวสูงที่ยังคงกอดเอวเขาไว้เหมือนเด็ก ๆ ในคราบผู้ชายอายุยี่สิบสามปี “นึกจะโรแมนติกอะไรอย่างนั้น มีวิธีอีกตั้งเยอะแยะที่เธอทำให้ฉันเขินได้”

“แล้วที่ผมคิดไว้มันไม่เข้าท่าเหรอครับ... ผมแค่อยากขอคุณแต่งงานอีกครั้ง แล้วจำลองเหตุการณ์ว่าคุณตาคุณยายคือแขกที่มาร่วมงาน” สีหน้าชายหนุ่มดูประหม่าและเสียฟอร์ม เห็นแล้วอดไม่ได้จึงขยี้ผมเบา ๆ

“แต่งอะไรหลาย ๆ ครั้ง ชอบแบบที่มีคนเยอะ ๆ หรือไง?” แบคฮยอนยังคงมองอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

“ก็วันนั้นเราคุยเรื่องงานแต่งรุ่นน้องของคุณ ผมก็เลยอยากทำให้เรื่องของเรามีอะไรที่น่าประทับใจบ้าง เราคบกันมาหลายปีแล้วนะครับ ผมไม่อยากให้คุณเบื่อเพราะผมเป็นผู้ชายทึ่ม ๆ ที่เอาใจไม่เป็น”

พอถึงตอนนี้ บยอนแบคฮยอนก็ได้รู้แล้วว่าคนตรงหน้าเขาก็ยังคงเป็นเด็กยักษ์คนเดิมที่คิดมากไปเสียทุกเรื่อง ให้ตายเถอะ... ถ้าอีกฝ่ายบอกว่าเอาใจไม่เป็น แล้วที่ผ่านมานั้นมันคืออะไรกัน ถ้ามากไปกว่านี้เขาคงติดเจ้าเด็กนี่จนไม่เป็นอันทำงานแล้วมั้ง?

“ฉันคิดถึงเธอขนาดนี้ จะเบื่อได้ยังไงกัน?”

มีคนบอกว่าความรักคือการประคับประคองความสัมพันธ์เอาไว้ และแม้จะเคยทำสิ่งนั้นไปแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะละทิ้งมันไว้ข้างหลัง อย่างเช่นการแสดงความรัก การพูดว่าคิดถึง หรือแม้แต่การกอดจูบ มันก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ย้ำให้อีกฝ่ายสบายใจได้ว่าเรายังเป็นคนเดิม

“ที่ผมรอมาจนถึงตอนนี้ ก็เพราะอยากพูดในวันที่พร้อมแล้วว่าจะดูแลคุณได้”

สายตาของชายหนุ่มวัยยี่สิบสามจริงจังขนาดนี้ได้อย่างไร มันอดคิดไม่ได้เลยว่าตอนที่เขาอายุเท่ากันนั้นยังคิดแค่เรื่องบินไปเที่ยวต่างประเทศหลังเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนมาตลอดหลายปี ก่อนจะต้องเริ่มใช้ชีวิตวัยทำงานอย่างจริงจัง

“ก่อนหน้านี้เธอยังไม่ได้ดูแลฉันหรือไง ไหนจะทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า รีดผ้า รดน้ำต้นไม้ ทำอาหาร ล้างจาน สารพัดที่พูดวันนี้ก็คงไม่จบ”

“อันนั้นไม่นับสิครับ...” ปาร์คชานยอลกลับมาทำตัวเป็นเด็กน่าเอ็นดูอีกแล้ว จนกระทั่งอีกฝ่ายใช้ฟันงับเสื้อของเขาแล้วใช้จมูกดันมันจนเลิกขึ้นมา

แบคฮยอนชะงักอยู่ท่านั้น ก่อนจะเกร็งไปทั้งตัวหลังจากรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่อีกฝ่ายผ่อนออกมารดหน้าท้องของเขา ตลอดเวลาหลายเดือนที่ไม่ได้เจอหน้าอีกฝ่าย เราต่างโหยหาสัมผัสของกันและกันจนไม่สามารถห้ามตัวเองได้

คนตัวเล็กปล่อยให้ชายหนุ่มกอบโกยเอาความสุขอย่างเอาแต่ใจ ตั้งแต่การกดจูบลงบนหน้าท้องไล่ไปจนถึงยอดอกกระทั่งเสื้อสีขาวคลุมศีรษะจนมองไม่เห็นอะไรอีก

เจ้าเด็กคนนี้น่ะร้ายนัก... มาทำให้เขาเสพติดจนไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นเพราะมัวแต่คิดถึง มันต่างจากตอนคบกับจูฮยอนอย่างสิ้นเชิง ตอนนั้นทั้งคู่ต่างคุ้นชินกับการที่อีกฝ่ายต้องทำงาน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้น เป็นเพราะชานยอลใส่ใจเขาในทุก ๆ เรื่องจนเคยชินไปแล้วว่าต้องมีผู้ชายคนนี้อยู่ด้วย

“ผมคิดถึงคุณ”

“ให้มากกว่าคำนี้ได้ไหม ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าคิดถึงมันน้อยไปพอเป็นเรื่องของเธอ”

คุณแบคฮยอนไม่ได้เก่งแค่เรื่องก่อสร้าง แต่คนตัวเล็กยังเก่งเรื่องเรื่องซ่อมแซมความรู้สึกเขาด้วย ชายหนุ่มอมยิ้มพร้อมอุ้มอีกฝ่ายเข้ามาอ้อมกอด ซึ่งสองขาก็กระหวัดเกี่ยวเอวเขาไว้อย่างรู้งาน

“ไว้ผมขอแก้ตัวนะครับ คราวหน้าจะไม่พลาดแล้ว”

“จะรอดูนะ อย่าให้ฉันเก้อล่ะ”

ความรักไม่จำเป็นต้องตื่นเต้น หวือหวาตลอดเวลา หลายคนพยายามกับมันมากเกินไปจนสูญเสียความเป็นตัวเอง และเมื่อรู้สึกเหนื่อยจนทำต่อไปไม่ไหว ก็อาจทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดไปว่าเราเปลี่ยนไป ...ไม่มีสิ่งไหนในโลกที่จะเป็นไปตามที่คาดหวังหรอก อย่างน้อยก็ต้องมีสักอย่างที่รู้สึกหัวเสียเพราะไม่ได้ดั่งใจ แต่เราต่างผิดพลาดเพื่อเรียนรู้ และตราบใดที่ยังมีโอกาส ทุกคนก็สามารถย้อนกลับไปแก้ไขมันได้

ยกตัวอย่างเช่นเรื่องเซอร์ไพรส์ของแฟนเด็กช่างเอาอกเอาใจ บยอนแบคฮยอนไม่รีบถ้าหากว่าผู้ชายคนนี้อยากใช้เวลาไปกับการวางแผนดี ๆ เพื่อทำให้ความรักของเราน่าตื่นเต้นขึ้นมาบ้างสักครั้งหนึ่งต่อปี คนตัวเล็กไม่มีวันคุ้นชินกับการเป็นฝ่ายได้รับ ไม่หรอก ยังไงก็ไม่ เล่นเอาใจเก่งขนาดนี้เป็นใครจะชินไหว 

 

ตราบใดที่ปาร์คชานยอลไม่เบื่อคนที่อายุมากขึ้นเรื่อย ๆ น่ะนะ...

 

ทั้งคู่สบตาในระยะใกล้ ซบหน้าผากเข้าหากันแล้วยิ้มออกมา ความรักนี่แปลกจริง ๆ แฮะ มันมักจะมาพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ต้องการเหตุผล หรือหาเหตุผลมาตอบไม่ได้ ยกตัวอย่างเช่นรอยยิ้มเมื่อครู่ที่ส่งไปยังอีกฝ่าย และการอย่างสร้างความประทับใจให้คนรักด้วยการเซอร์ไพรส์

ความรักมันไร้เหตุผล แต่ก็ใช่ว่าทุกอย่างในโลกต้องการเหตุผลนี่...

คิดอย่างนั้นหรือเปล่าครับ... คุณแบคฮยอน?

THE END

We’ll miss you

คุณแบคฮยอน

เด็กยักษ์