` บทความของผู้ปลดปล่อย | คลังแสงของมลินค่ะ

ลำดับตอนที่ #8 : sf ; android become human (chanbaek) #1

  O W E N TM. 

เนื่องจากอิน Detroit เลยทำให้ลั่นฟิคสั้นเรื่องนี้ขึ้นมา

( 1 )

คำว่า ‘รักตลอดไป’ ไม่เคยมีอยู่จริง

ห้องสี่เหลี่ยมเคยดูสะอาดตาปัจจุบันเละเทะไม่เป็นท่าเพราะขวดเหล้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นพรม ผ้าม่านที่เคยเปิดรับลมยังปิดสนิทอยู่อย่างนี้มาตลอดอาทิตย์ เจ้าของห้องเลือกปิดกั้นความสวยงามของสวนดอกไม้มุมโปรดด้านนอก ปล่อยให้ความสดใสเหล่านั้นค่อย ๆ แห้งเหี่ยวตายไปตามกาลเวลาโดยไม่สนใจว่าใครจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เหมือนกับตัวเขาที่รู้สึกเหมือนกำลังจะตายเพราะถูกทิ้ง

“...”

เสียงออดหน้าบ้านไม่เคยน่ารำคาญเลยสักครั้ง สำหรับคนที่อยู่กับการรอคอยแล้วเขารอให้เสียงโง่ ๆ นั่นดังขึ้นวันละร้อยรอบด้วยซ้ำ บยอนแบคฮยอนลุกจากเตียงทันทีที่รู้ว่ามีคนมา รีบจนล้มลุกคลุกคลานไปกับพื้นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ปล่อยให้คนที่อยู่ด้านหลังของประตูต้องรอนาน

แบคฮยอนยิ้มกว้าง จัดเผ้าผมลวก ๆ พอให้ไม่น่าเกลียดจนเกินไป เขารู้ว่าตอนนี้โทรมจนไม่เหลือสภาพดี ดังนั้นการยิ้มต้อนรับคิมจงอินกลับมาคงเป็นตัวเลือกที่เข้าท่ามากที่สุด

แต่ผิดถนัด... ไม่มีเจ้าของผิวสีแทนที่ควรยืนอยู่ตรงนี้พร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ ๆ กับไวน์ปิโนต์ นัวร์ หรือคำขอโทษพร่ำเพรื่อที่เอาไว้แก้ตัวเวลาถูกจับได้ว่านอกใจ เพราะตอนนี้มีเพียงชายร่างสูงใหญ่ในชุดยูนิฟอร์มแปลก ๆ พร้อมโลโก้สามเหลี่ยมสีฟ้าที่ปักอยู่กลางอกด้านซ้าย

Cyberlife?

“สวัสดีครับคุณแบคฮยอน”

“คุณรู้จักผม? – เดี๋ยวนะ คุณเป็นหุ่น?” คนตัวเล็กขมวดคิ้วมองวงกลมสีฟ้าที่ติดอยู่ตรงขมับคนตรงหน้า ให้ตาย ก็คิดอยู่ว่าเคยเจอชุดแบบนี้ที่ไหน

“ตามข้อมูลที่ได้รับมา นับว่าผมรู้จักคุณเพียง 60% เท่านั้น คุณเป็นนักแต่งเพลง ความโด่งดังอยู่ในระดับที่ใคร ๆ ก็ต้องการตัว แต่พักหลังประชาชนไม่ค่อยพอใจเพลงของคุณสักเท่าไหร่ เนื่องจากเนื้อหาเพลงมีแต่แนวเสียดสีคนรัก เจ็บช้ำจากการโดนหลอกติดต่อกันมาถึงสี่เพลง จึงทำให้กราฟความโด่งดังของคุณดิ่งลงไปอย่างน่าใจหาย คนรักของคุณที่เพิ่งเลิกราไปเมื่อแปดวันที่แล้วชื่อคิมจงอิน อายุสามสิบสองปี อาชีพว่างงาน จากข้อมูลล่าสุดเขาถูกพบในคลับกับนายแบบที่เคยเป็นพระเอก MV เพลงที่คุณแต่ง แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการทะเลาะวิวาท ผมจึงบอกคุณได้เพียงเท่านี้ คุณจบประถมและมัธยมจากโรงเรียนนานาชาติเกาหลี และลังเลว่าจะต่อที่มหาวิทยาลัยคยองฮีหรือ Curtis Institute of Music ในอเมริกาดี แต่สุดท้ายคุณก็เลือกคยองฮีเพราะคุณติดแฟน”

แบคฮยอนอ้าปากค้าง มองเครื่องจักรพรรณนาทุกสิ่งอย่างในชีวิตเขาออกมาอย่างหมดเปลือก ให้ตาย นี่เหลือแค่ชื่อพ่อแม่กับหมาตัวแรกแล้วมั้ง

“ใครเป็นคนยัดข้อมูลพวกนั้นให้ โดยเฉพาะอันสุดท้าย?” เขายืนกอดอก ถึงจะเป็นหุ่นกระป๋องก็เถอะ แต่บยอนแบคฮยอนก็จะแสดงท่าทีให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าไม่พอใจมากแค่ไหน

“เพื่อนของคุณ คิมจงแด”

“ไอ้หอกหักเอ๊ย...” คนตัวเล็กสบถกับตัวเอง ก่อนจะสบตากับหุ่นกระป๋องที่ยังทำหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สา ก็แน่ล่ะ ถ้ามีความรู้สึกเมื่อไหร่สิแปลก “เขาซื้อนายหรือไง?”

“ถ้าจะพูดให้ถูกตามขั้นตอนก็คือ เขาจ่ายเงินเพื่อให้ผมมาอยู่กับคุณที่นี่”

“ตลก เอาเป็นว่ากลับไปหาไอ้บ้านั่นแล้วบอกมันด้วยว่าผมสบายดี” คนตัวเล็กทำท่าจะปิดประตู แต่ก็ถูกอีกคนดันไว้เสียก่อน “อะไรอีก?”

“คุณไม่ได้สบายดี ตอนนี้ร่างกายคุณต้องการน้ำดื่มและมื้อเช้า ผมจะเข้าไปทำให้”

“ไม่ต้อง ฉันอยากอยู่คนเดียว”

“ตามข้อมูลที่ได้รับมา ผมคิดว่าคุณไม่ได้ต้องการอย่างนั้น”

“ไร้สาระ นายเป็นแค่หุ่นจะไปเข้าใจอะไร ถ้าฉันชอบหุ่น ป่านนี้คงซื้อมาสักห้าตัวไว้เล่นดนตรีเวลาแต่งเพลงแล้ว”

“ผมลงโปรแกรมส่วนนั้นมาเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าผมสามารถเล่นดนตรีกับคุณได้”

“เอ๊ะ?”

“ผมชื่อปาร์คชานยอลครับ”

“ฉันถามหรือไง?! --” เก่งได้ไม่สุดก็รู้สึกหน้ามืด คนตัวเล็กกุมขมับพลางส่ายศีรษะไล่ความอ่อนแอที่เกิดจากการไม่ได้รับสารอาหารมาหลายวัน ซึ่งถ้าอีกฝ่ายมีความรู้สึกมันคงหัวเราะเยาะสะใจที่เห็นคนปากเก่งมีสภาพแบบนี้ แต่เครื่องจักรที่ไอ้เพื่อนชั่วมอบให้กลับเข้ามาประคองเขาไว้ได้ก่อนที่จะมีใครล้มลงไปหัวฟาดพื้น

“อยู่นิ่ง ๆ ก่อนครับ อย่าดิ้น”

“นายเห็นฉันดิ้นอยู่เหรอ ไอ้โง่เอ๊ย”

“เปล่าครับ คุณไม่ได้ดิ้น มันเป็นความผิดของผมเอง”

“นิ่งพอหรือยัง ฉันจะได้ไปทำอย่างอื่นสักที” แบคฮยอนเงยหน้าสบตากับความหล่อที่ถูกเคลือบด้วยพลาสติก แววตาคู่นั้นว่างเปล่า และเขาก็ไม่รู้ว่ากำลังคาดหวังอะไรอยู่ รอยยิ้มหรือความเป็นคนมากกว่านี้งั้นเหรอ เลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว

“ผมจะอุ้มคุณไปนอนบนโซฟา”

“ฉันเดินเองได้”

“ถ้าผมอุ้มคุณไปจะประหยัดเวลาได้สิบห้าจุดสองห้าวินาที ซึ่งนั่นหมายความว่าคุณจะมีเวลาสบายตาได้อีกเกือบครึ่งนาทีระหว่างที่ผมหันไปทำอาหารให้คุณ”

“ช่างพูดจังนะ เป็นหุ่นรุ่นใหม่หรือไง?” สุดท้ายก็ยอมให้อุ้มเพราะเหนื่อยจะเถียงกับกระป๋องมีชีวิตที่เลือกเชื่อตรรกะมากกว่าความรู้สึกซึ่งพวกมันไม่มี

“เป็นรุ่นพิเศษในงานประมูลเท่านั้นครับ” เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องหุ่นนัก ที่เคยได้ยิน ได้เห็น ก็เพราะสิ่งแวดล้อมรอบข้างบังคับให้ต้องรู้ อย่างเช่นเรื่องหุ่นในงานประมูล ถ้าไม่เข้าใจผิดไป... เหมือนว่าจะมีแค่พวกรวยจนเงินเหลือกินเหลือใช้เท่านั้นที่ซื้อจากช่องทางนี้ แทนที่จะเดินไป Cyberlife แล้วชี้นิ้วสั่ง

คนตัวเล็กถูกวางลงบนโซฟาอย่างเบามือ อย่างน้อยไอ้หมอนี่ก็รู้จักความอ่อนโยน ไม่เหมือนคิมจงอิน แฟนเก่าที่ชอบโยนเขาลงบนเตียงก่อนจะเล่นบทรักแสนเร่าร้อน

“แสดงว่ามีความสามารถพิเศษมากกว่ารุ่นอื่น? – เอาแค่น้ำนะ อธิบายเสร็จก่อนแล้วค่อยไปทำกับข้าว” แบคฮยอนมองตามแผ่นหลังกว้างของหุ่นกระป๋องที่เพิ่งหยิบกระทะ ก่อนจะวางมันไว้ที่เดิมแล้วเอาน้ำดื่มมาให้เขาแทน

“ผมเป็นหุ่นที่มีความสามารถของหุ่นทั้งสองรุ่นรวมกัน อันที่จริง ผมถูกประมูลมาจากงานการกุศล”

“การกุศลอะไร สมาคมคนยากจนปี 2038 หรือไง?” เขายกน้ำดื่ม ตอนนี้เริ่มรู้สึกดีขึ้นมานิดนึงแล้ว อย่างน้อยการคุยเรื่องไร้สาระกับหมอนี่ก็ฆ่าเวลาไปได้บ้าง

“การกุศลให้มนุษย์ที่รู้สึกเบื่อหน่ายการมีเซ็กส์กับคู่รักครับ”

พรวดดดดดดดดดดดดด

น้ำที่ดื่มไปครึ่งแก้วพุ่งออกมาอย่างห้ามไม่ได้ พอจะควานหาผ้าเช็ดก็พบว่าเจ้าหุ่นกระป๋องดึงทิชชู่สี่ห้าแผ่นออกมาให้เรียบร้อยแล้ว แถมทำท่าจะเช็ดให้ด้วย แต่เขาส่ายศีรษะพร้อมยกมือปิดปากไว้เสียก่อน

“ขอโทษครับ ผมควรตอบตอนที่คุณกลืนน้ำแล้ว” แบคฮยอนมองอีกคนตาขวาง แม้ว่าจะพยายามเข้าใจความไร้ความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้อยู่ดีที่หมอนี่เป็นต้นเหตุน้ำพุ่ง

“นั่นเรียกการกุศลที่ไหน เรียกพวกคนรวยที่อยากได้เซ็กส์แอนดรอยด์ไว้เล่นแก้ขัดคงถูกกว่า”

“ผมไม่ได้ถูกผลิตมาเพื่อแก้ขัดครับ”

เดี๋ยว ไอ้หุ่นกระป๋องนี่มันยิ้มได้ด้วยว่ะ

“ถ้าคุณอยากรู้ว่าทำไมหุ่นอย่างผมถึงควรค่าแก่การประมูล งั้นคืนนี้ให้เปิดประตูทิ้งไว้”

เจ้าของเสียงทุ้มต่ำกล่าวพร้อมแววตาที่จ้องมองมาราวกับอยากบอกให้รู้ว่าหุ่นกระป๋องรุ่น PCY 614 000 1 ไม่เคยล้อเล่น บ้าไปแล้ว บยอนแบคฮยอนกำลังทำตัวไม่ถูกเพราะประโยคที่แค่อยากอธิบายให้รู้สรรพคุณตัวเอง ทั้งที่เจ้านี่ก็แค่พูดไปตามคำที่ถูกกรองมาทื่อ ๆ ไม่ได้มีความหมายแฝงอยู่เลยสักนิด

“เพราะถ้าคุณเรียก ‘ปาร์คชานยอล’ เมื่อไหร่ ผมจะเข้าไปหาคุณถึงเตียงทันที”

TBC

อินดีทรอยท์ไรเบอร์นั้น

อยากพูดอะไรไหม!!!!

ติดแท๊ก #AndroidPCY ไปเรยเซ่!!!!

#ยืนกำหมัดแน่นบนยอดเรือเจริโก้