คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชะนีตนที่ 1 :: เด็กสาวผู้มากับนิยายแฉ่มไฝ
ชะนีตนที่ 1
เด็กสาวผู้มากับนิยายแฉ่มไฝ
‘ขี้เกียจทำการบ้านจัง ถ้ามีผู้ชายอย่างในนิยายรักเรื่อง ‘หลุมความเศร้า ของเจ้าชายน้ำแข็ง’ มาช่วยทำการบ้านก็คงจะดีน้า คิคิคิ (อีโมยิ้มแก้มแดงกว่านางเอกซีรี่ส์ในไลน์เรื่องหนึ่ง)’
กดทวีตแล้วนั่งพิงกับผนังขณะจ้องโน๊ตบุ๊คบนตัก มันเป็นเรื่องน่าเศร้าจังเลยค่ะที่หนูได้แต่หวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าจะได้นั่งทำการบ้านกับผู้ชายดี ๆ สักคนหนึ่ง (ซึ่งผู้ชายดี ๆ ที่ว่านั้นประกอบไปด้วย หล่อ มีฐานะ ส่วนสูงที่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ อบอุ่น อ่อนโยน ชอบเซอร์ไพรส์ และมีเวลาให้ ไรงี้น่ะค่ะ)
ปกติหนูก็ไม่ทำการบ้านหรอกนะคะ หนูคิดว่ามันเป็นอะไรที่เบิร์นเวลาชีวิตช่วงหัวค่ำไปอย่างไร้เหตุผล เพราะงั้นหนูเลยเลือกไปทำการบ้านที่โรงเรียนแทน แต่หนูจะพูดแบบนี้ให้ใครฟังไม่ได้เลยนะ มันผิดคอนเซปเด็กสาวใส ๆ จากบ้านนอกที่แอ๊บอย่างเต็มที่ว่าเป็นสาวเมืองกรุง
หนูมาจากดินแดนซึ่งห่างไกลความเจริญ แต่หนูไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเพราะกลัวโดนคนอื่นล้อ ถามว่าทำไมต้องกลัวด้วยในเมื่อความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย มันก็ถูกแหละค่ะ แต่บั่บ หนูก็ไม่ได้หลุดมาจากนิยายที่นางเอกเป็นคนบ้านนอกแต่ถูกพระเอกรวย ๆ รุมรักป่ะ (เสียงสูง) หนูเลยต้องแอ๊บเมคโปรไฟล์นิดนึง นี่ดีดดิ้นอยู่นานกว่าจะขอแม่มาเรียนโซลได้
แต่ถามว่าแฮปปี้ไหม หนูว่ามันเริศสะแมนแตนเลยล่ะค่ะ อารมณ์แบบนางเอกนิยายใช้ชีวิตอยู่กับการรอคอยพระเอกขี่ม้าขาวเข้ามาในชีวิต ถึงจะกินเวลานานไปถึงสองปีแล้ว แต่หนูก็ยังคาดหวังว่าจะได้เจอใครสักคน ที่ไม่ใช่ไอ้ตี่ร่างอ้วน ที่ชอบกำตดอัดหน้าหนูเหมือนผู้ชายในห้อง
หอพักที่หนูอยู่ราคาย่อมเย่าว์ค่ะ ไม่แพง ปลอดภัย แถมอบอุ่นซะมากมาย เพราะออนนี่ทุกคนเป็นมิตรต่อสังคมค่ะ โดยเฉพาะพี่สาวห้องฝั่งตรงข้าม ที่เคยมีเหตุการณ์ทำให้เข้าใจผิดกันครั้งหนึ่ง ลุกส์ของเธอดูดิบเถื่อนไปนิด แต่ถึงอย่างนั้นพี่เค้าก็ไม่ได้โหดร้ายกับหนูจนเกินไป พี่เค้ายอมให้อภัยกับความผิดพลาดครั้งนั้น แล้วชี้หน้าบอกว่า
‘ระวังตัวไว้’
แสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยที่ออนนี่มีให้ ซึ่งหนูซาบซึ้งใจมากจนอยากหันไปเขียนนิยายเลสเบี้ยนสักเรื่อง โดยให้พี่เค้าเป็นพระเอก
หนูเดินไปกรอกน้ำดื่มที่ชั้นล่าง มันเป็นโซนรวมน่ะค่ะ หรือที่พวกเราเรียกว่าแฟมิลี่โซน (เอาจริง ๆ คือหนูเรียกเองคนเดียวแหละ อิอิ)
พอลงมาถึง หนูก็ได้ยินเสียงป้าเจ้าของบ้านค่ะ ดูเหมือนว่าป้าแกจะคุยกับใครอยู่ และหนูจะไม่มีทางรู้แน่ถ้ายังยืนง่อยอยู่ตรงนี้... เพราะงั้นไปค่ะ เราไปใส่ใจเขาใกล้ ๆ กันเถอะ
หนูรู้ว่าการทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ มันไม่แมน ซึ่งหนูก็คงไม่โอเคเหมือนกันถ้าเกิดรู้ว่ามีคนมาแอบฟังตอนยืนคุยกับคนอื่น เพราะงั้นหนูเลยแกล้งเชิดหน้ากอดกระติกน้ำลายลื้อรักกูม๊าไปหยุดอยู่หน้าตู้เย็น แต่เดี๋ยวก่อนค่ะออนนี่
คนที่ป้าคุยด้วยนั่น...
“อ้าว ว่าไงหนู”
“ค่ะป้า” หลายครั้งที่เพื่อนในห้องชอบหลอกด่าว่าหนูตอแหล แต่หนูไม่เคยโกรธเลยนะคะ หนูคิดว่ามันเป็นจริตของเด็กผู้หญิงที่จะดัดเสียงให้น่ารักเมื่อเห็นว่ามีเพศตรงข้ามอยู่ในม่านตา
ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเรียบเฉย แถมมองมาทางนี้ด้วยแววตาที่ฉายไปด้วยคำถาม ซึ่งหนูก็พร้อมจะตอบนะคะถ้าพี่เขาว้อนท์ดิแอนซ์เซ่อร์ (the answer) หนูยืนพ๊อยท์เท้าข้างนึง ยืดอกที่มีอยู่น้อยนิดเพื่อเสนอจุดขาย แถมปั้นหน้าไร้เดียงสาเหมือนนางเอกนิยายสุดก๋ากั่นที่ยังอ่านไม่จบ หนูว่าต้องปังพี่เขาบ้างล่ะ
“มาพอดีเลย ป้าจะแนะนำสมาชิกใหม่ให้เรารู้จัก”
“สมาชิกใหม่?”
WAIT!
วูบหนึ่งหนูรู้สึกว่าสมองเกิดอาการเออเร่อ หลังจากได้ยินประโยคนั้นจากปากป้าเจ้าของบ้าน ออนนี่คะ คือที่นี่เป็นหอพักหญิงล้วนถูกป่ะ และสายตาหนู (ที่มองแสกนพี่เขามาเป็นอย่างดี) ก็ไม่ได้แย่ขนาดที่จะดูไม่ออกว่าพี่คนนั้นเป็นผู้ชายอะ ก็ไม่ใช่ทอมป่ะ ฮัลโหลว์
“มานั่งนี่ก่อนมา ป้าจะได้เล่าให้ฟัง หนูได้รู้เป็นคนแรกเลยนะ”
หนูแกล้งยืนโง่เพิ่มจริตอยู่ตรงนั้นประมาณสามวินาทีตามหลักสูตร แล้วมองพี่คนน่ารักที่ทำหน้ามึนตึงลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาพร้อมไม้เทนนิส
โอ้พระสงฆ์!! หนูว่าหนูเจอเอจิเซน เรียวมะ เข้าให้แล้ว!!!
“คุณป้าคะ พี่เขาเป็นผู้ชายใช่ไหม?”
ที่ถามนี่ไม่ใช่อะไรนะ หนูอยากได้ยินเสียงพี่เขาว่าจะทุ้มต่ำ อ่อนโยนดุจใยไหมมากแค่ไหน ลึก ๆ ในใจหนูก็ได้แต่หวังว่าให้ป้าเงียบปากและให้พี่เขาได้ตอบคำถามนี้แทน มันคงดีไม่ใช่น้อยเลยนะคะ ถ้าเกิดว่าเฟิร์ส อิมเพรสชึ่น (First Impression) ของหนูกับพี่เค้าไปในทางบวก
ก. ชายไม่ชาย ก็ลองมาคบกันดูไหมล่ะครับ? (ยิ้มอ่อนโยน)
ข. เรามารูดซิปกางเกงพี่ดูเลยไหมครับ จะได้รู้ว่าชายไม่ชาย (ยิ้มมุมปากแบบผู้ชายแบด ๆ เขาทำกัน)
ค. ทำไมถามแบบนั้นล่ะ... ผมไม่เหมือนผู้ชายขนาดนั้นเลยเหรอ... (น้ำเสียงแผ่วเบา ตามประสาผู้ชายขี้อาย)
เอาเลยค่ะพี่ จัดมาสักข้อ หนูฟินหมดล่ะจุดนี้ แอร๊ย!
“โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วยังแยกแยะผู้ชายกับผู้หญิงไม่ออกอีกเหรอ”
HEAD SHOT!!!
อยู่ดี ๆ หนูก็รู้สึกเย็นหน้ายังไงก็ไม่รู้ค่ะ
“ฮ่า ๆ คยองซูเขาล้อเล่นน่ะ”
คุณป้าทำมือปัด ๆ เหมือนจะไล่ความดุดันของพี่คนนี้ออกไป อ๋อ... ชื่อคยองซูสินะ โอเค หนูจะได้รู้ไว้ว่าพี่เค้ามาในรูปแบบไหน พระเอกเย็นชาคือคอนเซปฮีสินะ ย่อมดั้ย เดี๋ยวหนูจะได้สวมบทสาวผมเปียโก๊ะจนโลกรำให้ดู
“คยองซูเป็นหลานป้า เขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากปูซาน จะมาอยู่ที่นี่กับเราหนึ่งเดือนนะจ๊ะ”
“แต่ที่นี่เป็นหอพักหญิงนะคะ”
หนูแอบปั้นหน้าจริตเพิ่มความจริงจังไปเล็กน้อยค่ะ มันเป็นเรื่องดีแน่นอนถ้าหนูจะหวาดกลัวถึงภัยอันตรายจากพี่เค้าในยามค่ำคืน ถึงแม้ว่าหนูจะแพลนไว้แล้วว่าหลังจากนี้อาจจะแต่งหน้านอนและสวมกางเกงในลายน่ารัก ๆ เผื่อพี่เค้าเข้ามาถูกคืนจะได้ไม่หลอนหน้าสดหนูน่ะค่ะ
“ฉันคิดว่านอกจากตัวเองแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีก”
เม็ด – ที่ – สอง
หนูยิ้มจนเหงือกแห้งกับเสียงทุ้มต่ำสุดเซ็กซี่ของพี่เขา แต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้นนะคะที่หนูเสียเวลาไปกับการทำหน้าเหวอ หลังจากนั้นหนูก็กลับมาฮัลล๊ะได้อยู่ดี
หนูคิดว่าพี่คยองซูคงไม่รู้วิธีจีบหญิง อ๊ะ ๆๆๆ คือหนูไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะคะ แต่สายตาพี่เค้าที่มองมาน่ะคือปักหมุดกลางหน้าผากหนูแล้วป่ะ (เธอเป็นของฉันไรงี้ คริ) แต่ช่างเถอะ ในนิยายที่หนูอ่าน ส่วนมากพระนางชอบกัดกันก่อน เดี๋ยวพอเริ่มรักกัน ความหวานก็ถามถึงเอง
“คยองซูเขาเป็นเด็กตั้งใจเรียน แล้วก็ขยันซ้อมกีฬามาก ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกนะจ๊ะ วางใจได้”
“แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้นี่คะคุณป้า หนูเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่โสดสนิท และอยู่ห้อง 203 มันอันตรายแค่ไหน คุณป้าน่าจะรู้ดี” กราฟการตลาดหนูพุ่งพรวด ๆๆ แบบนี้ ไม่ Hard Sale ไม่ได้แล้ว
“เธอน่าจะให้เกียรติหน้าตาตัวเองบ้างก่อนที่จะกลัวอะไร”
เม็ด – ที่ – สาม
“ฮะ ๆ คยองซูเขาเป็นคนอารมณ์ขันน่ะ อ่า... ป้าลืมแนะนำน้องให้รู้จักเลย เธอชื่อ...”
ถึงจะยังหน้าสั่นอยู่ แต่หนูคิดว่าสงครามรักจะไม่จบแค่นี้ จัดไปค่ะป้า บอกชื่อหนู ทำให้พี่คยองซูรู้ไปเลยว่าชื่อนี้แหละที่จะเป็นแฟนจ๋าของพี่เค้าในอนาคต!!!
“ห้องผมอยู่ไหน”
ไม่ – สน – ใจ – อะ – ไร – ใด ๆ – ทั้ง – นั้น
“204 ใช่ไหม งั้นผมเอาของขึ้นไปเก็บเลยนะ”
วินาทีนั้นหนูได้แค่ทำตาเหลือก แล้วชำเลืองมองคุณป้าที่ก็คงสตั้นท์ไม่ต่างกัน ตอนนี้พี่คยองซูกำลังลากกระเป๋าขึ้นไปบนชั้นสองอย่างทุลักทุเลโดยที่ไม่หันมาเหลียวแลกันเลยสักนิด
พูดก็พูดเถอะ ถึงหนูจะถูกใจพี่คยองซูอยู่ในระดับนึง แต่หนูก็เผลอสาปแช่งให้พี่เค้ากลิ้งตกลงมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่จริง ๆ นี่ถ้าเรียกให้ไปช่วย หนูจะยอมหายงอนเลยเอ้า!
“ให้น้องไปช่วยไหมคยองซู” ป้าทำดีค่ะ จงทำต่อไป หนูเข้าลู่พร้อมเตรียมวิ่งแล้ว
“ไม่ล่ะ ผมทำเองได้”
เหตุใดเล่าพี่ถึงตัดโอกาสหนูได้อย่างไร้เยื่อใยถึงเพียงนี้
“พี่คะ ชื่อของหนูคือ...”
หนูตะโกนไล่หลังเผื่อว่าพี่เค้าจะเงยหน้าขึ้นมาสนใจบ้าง แต่เปล่าเลย...พี่คยองซูไม่ยอมเจียดเวลาสักวิสองวิมามองหน้าหนูเลยสักนิด ชื่อก็ไม่สนใจจะฟัง จะแอบมองชุดนอนของหนูที่มันน่ารัก คิวท์ ๆ บ้างสักนิดก็ไม่มี
“ฮัดเช้ย!!!”
หนูมองอีกคนที่กำลังเอามือถูจมูก ประโยคที่เกริ่นไปเมื่อครู่นี้เป็นเหมือนฝุ่นลมที่พัดเข้ารูจมูกพี่เค้าจนต้องจามออกมา แถมเจ้าตัวยังบ่นพึมพำอีกว่า ‘ให้ตายเถอะ ภูมิแพ้อีกแล้ว’
แต่ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะไม่ยอมแพ้...
หอพักหญิงถูกสร้างมาเพื่อผู้หญิง แต่ในเมื่อมีผู้ชายเข้ามาร่วมชายคาแบบนี้ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าพระเจ้าได้ประทานบอยเฟรนด์มาให้หญิงสาวที่เหงาหงอยกับความรักอย่างหนู!!!!
พี่คยองซูคะ!!! เรามาเป็นแฟนกันเถอะ!!!
ปักหมุด – เด็กสาวผู้มากับนิยายแฉ่มไฝ
TBC
เขียนไม่ถึงชั่วโมง ฟิคบ้าไรหนิ
การบรรยายของชะนีแต่ละตนจะต่างออกไป ตามคาแรกเตอร์
FANART "นี่พี่ไม่คิดจะสนใจหนูจริง ๆ ใช่ไหมค๊า TuT" By คุณ @realexolpcy
ความคิดเห็น