คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Scene 17 :: พี่เขาเป็นแฟนเรา (100%)
Scene 17
พี่เขาเป็นแฟนเรา
ชานยอลสบตากับอีกฝ่ายระหว่างรอคำตอบจากคนถูกขอความรัก พระเอกหนุ่มที่สาว ๆ เกินครึ่งประเทศต่างหมายปองกำลังอมยิ้มราวกับว่ารู้คำตอบในใจอยู่แล้ว ไม่ใช่ครั้งแรกที่แบคฮยอนรู้สึกเหมือนจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ เพราะคนตรงหน้า แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เขารู้สึกว่าทุกอย่างมันพิเศษจนอยากยืดเวลาให้นานกว่าที่เป็นอยู่
“ไม่ตอบถือว่าตกลงนะ”
“พี่รู้ว่าผมจะตอบยังไง แต่ก็ยังถาม”
“ที่ถามไม่ใช่เพราะอยากรู้ แต่เพราะอยากได้ยินจากปากคุณผมถึงได้ถามครับ” ชายหนุ่มยิ้มแล้วเลื่อนเข้าไปจูบริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบาแล้วผละออกมาสบตากันเหมือนในทีแรก
หน้าของเด็กดื้อขึ้นสีระเรื่อกับสิ่งที่เขามอบให้ แบคฮยอนยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างขลาดอายพร้อมพึมพำว่าตัวเองกำลังจะตายจนเขาอดหัวเราะไม่ได้
มือของเด็กน้อยขืนไว้เมื่อเขาพยายามแกะมันออก แบคฮยอนดื้อกับเขาอยู่แค่ครู่เดียวก่อนจะยอมโอนอ่อนให้เห็นหน้าดี ๆ ชานยอลไม่เคยคิดว่าเขาจะหลงอีกฝ่ายได้มากขนาดนี้ หลายครั้งที่เคยถามตัวเองว่าบยอนแบคฮยอนมีดีอะไร และก็มีเพียงแค่คำตอบเดียวที่ชัดเจนที่สุดคืออยู่ด้วยแล้วสบายใจจนอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากกว่านี้
ก่อนคิดก่อนพูดในแต่ละครั้งชานยอลได้ทบทวนถึงผลเสียแล้วเป็นอย่างดี กำแพงที่เคยสร้างขึ้นก็ถูกเด็กคนนี้พังมันลงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ บยอนแบคฮยอนเป็นเด็กดื้อที่ชอบต่อล้อต่อเถียงจนต้องดุ แต่นั่นก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นเป็นเส้นตรง นึกยังไงก็แสดงออกมาอย่างนั้นโดยไม่เสแสร้ง
ชานยอลรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนเข้าวงการแล้ว แม้จะมีผู้คนมากมายรุมรายล้อมมอบความรักให้ แต่จะมีสักกี่คนกันที่รักเขาอย่างจริงใจไม่ใช่แค่เปลือกนอก
อาจเป็นเพราะระหว่างเขากับแบคฮยอนเริ่มต้นกันจากติดลบ ซึ่งชายหนุ่มไม่ได้คาดหวังเลยว่าสักวันหนึ่งเด็กคนนี้จะกลายเป็นคนที่เขาอยากให้เข้าใจมากที่สุด แบคฮยอนไม่ใช่คนที่เข้าใจโลกมากนัก แต่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับคนอย่างปาร์คชานยอลที่ต้องการพื้นที่เล็ก ๆ ไว้ให้พักใจ
ไม่ใช่แค่กำแพงที่เคยสร้างขึ้นแต่นั่นรวมไปถึงเส้นความสัมพันธ์ที่เขาจงใจขีดเอาไว้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้ตัวว่าคิดถึงเด็กคนนี้ หัวใจและสมองของปาร์คชานยอลก็เริ่มทำงานเป็นอย่างหนักเพราะต้องแกล้งทำเป็นนิ่งเฉยเวลาอยู่กับคนที่รู้สึกดีด้วย
อีกทั้งการเป็นนักแสดงที่ทำให้ความรักกลายเป็นเรื่องต้องห้าม ซึ่งมีน้อยคนนักที่สมหวังและผ่านช่วงเวลาเหล่านี้ไปได้ แต่มันคงไม่ใช่กับพระเอกหนุ่มที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในตอนนี้อย่างเขา อีกทั้งแบคฮยอนเป็นเด็กผู้ชาย ไม่ว่ายังไงมันก็ยากอยู่ดี
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอยากรักเด็กคนนี้
โดยที่มองข้ามทุกความกังวลใจว่าในอนาคตเขากับแบคฮยอนอาจจะจบไม่สวย
“เพิ่งมาขอเป็นแฟนอะไรเอาตอนนี้ พี่ทั้งจูบ ทั้งเกือบทำอย่างว่ากับผมตั้งหลายครั้ง” คำพูดคำจาของเด็กตัวแสบยังคงเรียกรอยยิ้มจากเขาได้อยู่เสมอ ชานยอลหัวเราะในลำคอแล้วดึงแก้มนิ่มเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
“ผมมันเป็นคนแก่นิสัยไม่ดีใช่ไหมครับ?”
“ใช่ พี่อะโคตรแย่เลย” แบคฮยอนขมวดคิ้วมองแล้วออกแรงจิกเล็บลงบนไหล่กว้างจนคนตัวสูงนิ่วหน้าเจ็บนั่นแหละเขาถึงยอมคลายออก
“ผมเจ็บนะ”
“โตแล้ว อดทนหน่อยดิ”
“พูดเหมือนจะทำแบบนี้อีก อย่ารุนแรงสิครับ ผมยังทะนุถนอมคุณเลย” ชานยอลปัดปอยผมออกจากดวงหน้าขาวอย่างเอ็นดู
“ทะนุถนอมอะไร พี่นั่นแหละตัวทำให้ผมเจ็บ”
“แต่ก็รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ?” ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แบคฮยอนแทบลมจับกับคำตอบที่ผิดคาดเลยทำได้แค่เลิกคิ้วมองค้อน
“ห้ามพูด”
“เขิน?”
“...”
แบคฮยอนกำลังหงุดหงิดเพราะไม่รู้จะงัดอะไรออกมาสู้กับคนอายุมากกว่า ชานยอลอมยิ้มแล้วกระชับกอดเอวคนบนตักเอาไว้
“ผมอยากดูแลคุณ เพราะฉะนั้นช่วยตอบว่าตกลงได้ไหมครับ?”
ทั้งคู่ยังคงสบตากันโดยที่ไม่คิดจะละห่างไปไหน แบคฮยอนรู้สึกเหมือนถูกเติมเต็มทุกอย่างจนปากที่เคยเอาแต่พูดกลับทำได้แค่ยิ้ม สองมือของเด็กน้อยโอบใบหน้าคนตัวโตกว่าแล้วพยักหน้าช้า ๆ พี่พระเอกจะรู้ไหมนะว่าในหัวของเขาไม่เคยมีตัวเลือกอื่นเลยนอกจากคำว่าตกลง
“พี่ต้องจำคำพูดกับความรู้สึกในวันนี้ไว้ให้ดีนะ”
“หืม?”
“ถ้าวันไหนพี่เบื่อหรือไม่อยากเห็นหน้าผมแล้วก็ให้นึกถึงความรู้สึกนี้” สายตาของคนตัวเล็กที่มองมาเต็มไปด้วยความประหม่าและไม่มั่นใจ ซึ่งชานยอลคงไม่ถามว่าเพราะอะไรแบคฮยอนถึงพูดแบบนี้ “อย่าลืมนะ”
เข้าใจดีว่ามนุษย์ล้วนแต่ถูกความหวาดกลัวครอบงำเมื่อได้พบกับความสุข กลัวว่ามันจะสูญหายไปสักวัน และด้วยความที่แบคฮยอนเป็นเด็ก ยังไม่รู้จักความน่ากลัวของโลกใบนี้มากพอเลยทำให้ถูกมันครอบงำได้ง่าย
“คุณเองก็ด้วย” ชานยอลยิ้มบาง ๆ พร้อมไล้นิ้วหัวแม่มือลงบนริมฝีปากคนตัวเล็ก “ถ้ามันเกิดขึ้นกับคุณก่อน ก็ให้นึกถึงวันที่คุณจะไม่มีผมแล้วนะครับ”
“อือ”
“ถ้ามันเกิดขึ้นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ผมจะพยายามทำความเข้าใจคุณหนึ่งเดือน ถ้าหลังจากนั้นคุณยังอยากใช้ชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีผม ผมก็จะไม่รบเร้าคุณอีก” เด็กน้อยมองดวงตาของคนอายุมากกว่าที่มองมาอย่างจริงจัง
มันฟังดูน่าเศร้าที่อีกฝ่ายพูดถึงความน่ากลัวในอนาคตที่อาจจะเกิดขึ้นระหว่างเขาทั้งคู่ซึ่งแบคฮยอนไม่เคยคิดไว้เลยว่าจะทำยังไงถ้าเกิดว่าวันนั้นมาถึง ไม่มีใครรู้ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่จะเป็นฝ่ายจบมันลง แต่ในเมื่อคนตรงหน้าพูดแบบนี้เขาก็จะเก็บไปคิดทบทวนและไม่ทำให้ทุกอย่างออกมาแย่ พี่พระเอกโตแล้ว มีเหตุผลและมุมมองทางความคิดมากกว่าเขา
“บนโลกใบนี้อาจจะมีคนที่ดีกว่าผมอีกร้อยล้านคน แต่อย่ามองคนอื่นเลยนะครับ”
“...”
“มองแค่ผม”
พี่พระเอกไม่ได้พูดออดอ้อนเอาใจ แต่แววตาคู่นั้นที่มองมาราวกับว่ากำลังขอร้อง ในสายตาคนอื่นปาร์คชานยอลอาจจะเป็นผู้ชายเพอร์เฟ็คที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่กำลังแสดงออกถึงความหวาดกลัวอยู่ตรงหน้าบยอนแบคฮยอน
“ผมรักพี่จะแย่อยู่แล้วยังจะให้ไปมองหาใครที่ไหนอีก บ้าเอ๊ย...”
เสียงของเด็กน้อยคล้ายว่าบ่นงึมงำในลำคอ ก่อนที่วงแขนเล็กจะกอดรอบคอเขาแล้วซบหน้าลงมา ชานยอลอมยิ้มแล้วกอดตอบ
“เข้ เป็นไปได้ไงวะ”
คยองซูถลึงตามองคะแนนสอบของไอ้โง่ข้าง ๆ ที่ผลมันออกมาดีมากอย่างน่าตกใจ ฟ้าต้องผ่า น้ำต้องท่วมแผ่นดินแน่ แต่ไม่ใช่แค่เขาหรอกนะที่สะพรึงกับเรื่องนี้ เพราะแม้แต่เจ้าตัวก็ดูเหมือนว่าจะไม่อยากเชื่อเหมือนกัน
“คราวที่แล้วมึงได้ห้าสิบสองกูจำได้”
“เออไง” แบคฮยอนกระพริบตาปริบ ๆ มองกระดาษในมือที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นฝันร้ายสำหรับเขาตอนเอาให้แม่ดู และสิ่งที่ได้รับกลับมาคือมะเหงกเน้น ๆ พร้อมประโยคก่นด่าสารพัดถึงความโง่ที่เสียเงินส่งควายเรียน
เด็กน้อยไม่เคยตื่นเต้นกับการรอผลคะแนนขนาดนี้มาก่อน แต่พอเห็นตัวเลข ‘85’ บนหัวกระดาษ แบคฮยอนถึงได้รู้สึกภูมิใจในตัวเองขึ้นมา
“มึงไปซุ่มมาจากไหน”
“เฮ้ย ซุ่มไร” แบคฮยอนเกลอกตา ใช่แล้ว... วิชานี้คยองซูไม่ได้ช่วยติวให้ตามคำขอเหมือนวิชาอื่น ร่างเล็กก้มหน้าอมยิ้มเพราะกลัวถูกเพื่อนจับได้ว่ามีความลับ เขาจะบอกไปได้ยังไงว่าพัฒนาการของไอ้งั่งแบคฮยอนคนนี้มันดีขึ้นเพราะได้พี่พระเอกเข้ามาช่วย
ได้ยินคยองซูบ่นอุบอิบว่าผลสอบต้องออกมาผิดพลาดแน่ ซึ่งถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงเถียงคอเป็นเอ็นเรียกเอาความยุติธรรมให้กับตัวเอง แต่ในวินาทีนี้ไม่แล้ว สิ่งที่อยู่ในหัวเด็กอย่างบยอนแบคฮยอนคือ... อยากเจอพี่พระเอกแล้วอวดผลสอบเดี๋ยวนี้เลย
เย็นวันนั้นแบคฮยอนไม่ได้รีบกลับบ้านไปเล่นเกมหรือปั่นต้นฉบับส่งสำนักพิมพ์อย่างที่ตั้งใจไว้ เด็กน้อยรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์แล้วเลือกหาที่นั่งเงียบ ๆ พร้อมใส่หูฟัง ก็รู้ว่าอีกนานกว่าพี่พระเอกจะกลับคอนโด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากไปรอที่นั่น
คุณได้รับข้อความจาก...
‘พี่พระเอก’
[ อยู่ไหนแล้วครับ ผมเหลือถ่ายอีกฉากนึง หิวหรือยัง? ]
จะมีอะไรดีไปกว่าการรู้ว่ายังมีคนคอยเป็นห่วงทั้งที่ทางนั้นคงกำลังยุ่งอยู่ แบคฮยอนอมยิ้มขณะมองข้อความบนหน้าจอมือถือก่อนจะนั่งลงพิงกับประตูห้องคนตัวสูงเมื่อเดินมาถึง
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘พี่พระเอก’
[ นั่งอยู่หน้าห้องพี่ ยังไม่หิวมาก จะรอกินพร้อมกัน ]
ทางเดินที่เงียบสงบเหมาะกับเป็นชั้นของดารา มีเพียงแค่ป้าแม่บ้านเท่านั้นที่เดินออกมากับรถอุปกรณ์ทำความสะอาดพรมทางเดิน แบคฮยอนหดขาเข้าหาตัวระหว่างรอข้อความตอบกลับ ใจนึงก็อยากให้พี่พระเอกตอบเร็ว ๆ แต่อีกใจก็บอกว่าไม่ต้องรีบก็ได้ พี่พระเอกทำงานอยู่
คุณได้รับข้อความจาก...
‘พี่พระเอก’
[ นั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น ทำไมไม่เข้าไปรอข้างในครับ ]
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘พี่พระเอก’
[ ก็ปกติพี่ต้องบอกตลอด ถ้าเข้าไปเองมันจะดูเสร่อ ]
แบคฮยอนลุกขึ้นยืนเมื่อแม่บ้านทำความสะอาดจนเกือบมาถึงตรงนี้ เธอไม่ได้ถามหรือแสดงออกทางสายตาถึงความสงสัย ป้าแม่บ้านเพียงแค่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
คุณได้รับข้อความจาก...
‘พี่พระเอก’
[ มีแค่คุณกับพี่อี้ฝานที่รู้รหัส ต่อไปนี้ไม่ต้องรอผมบอกแล้วนะครับ เข้าใจใช่ไหม? ]
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘พี่พระเอก’
[ เข้ามาแล้วค้าบ ]
แบคฮยอนกลายเป็นหมาน้อยเชื่อง ๆ อีกแล้ว เขารู้สึกหมั่นไส้ตัวเองทุกครั้งที่ทำตัวออดอ้อนเอาใจพี่พระเอก แต่จะให้ทำไงได้ พอเป็นเรื่องของผู้ชายคนนี้ทีไรทุกอย่างมันก็แสดงออกมาเอง
คุณได้รับข้อความจาก...
‘พี่พระเอก’
[ ผมกำลังจะเข้าฉากสุดท้ายแล้ว ขอกำลังใจหน่อยครับ ]
แบคฮยอนเมื่อยหน้าไปหมด พี่พระเอกเก่งจังที่สามารถทำให้เด็กคนนึงอยู่ไม่สุขได้เพียงแค่อ่านข้อความสั้น ๆ บนจอสมาร์ทโฟน ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ในหัวกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไง ‘กำลังใจ’ ที่ว่าถึงจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีได้
ขยับตัวหามุมแล้วเปิดกล้องถ่ายรูป และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่บยอนแบคฮยอนกังวลว่ารูปที่ถ่ายออกมามันดูดีหรือเปล่า เกือบยี่สิบรูปที่รัวถ่ายไม่ยั้งมือแต่มีเข้าตาแค่สาม เด็กน้อยกำลังคิดหนักว่าจะเลือกรูปไหนดี
ชั่วอึดใจเลยทีเดียวที่ง่วนอยู่กับรูปถ่าย แบคฮยอนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีใครอีกคนกำลังรอกำลังใจและในเมื่อหาคำตอบไม่ได้การหลับตาสุ่มก็อาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘พี่พระเอก’
[ 
แบคฮยอนกำหมัดแน่นแล้วยัดมันเข้าไปในปากหลังจากตัดสินใจส่งรูปเซลฟี่ให้พี่พระเอก เด็กน้อยแต่ได้คิดว่าไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้มั่นใจว่ารูปเบ้าหน้าตัวเองจะเป็นกำลังใจให้ซุปตาร์ระดับเอเชีย อา... ทำไงดี กดลบตอนนี้ยังทันไหม TT_TT
คุณได้รับข้อความจาก...
‘พี่พระเอก’
[ คุณนี่มัน... ]
อะไรอะ พี่เขาไม่พอใจเหรอ แบคฮยอนทำตาปริบ ๆ มองสมาร์ทโฟนในมือพลางกัดริมฝีปากล่างแน่นกับความกังวลที่มาจากตัวหนังสือ ทำไงดี... ตีเนียนส่งกลับไปดีไหมว่าอยากให้พี่พระเอกหลอนเลยแกล้งส่งรูปตัวเองไปเล่น ๆ แต่ยังไม่ทันได้ตอบกลับไปก็มีข้อความเข้าอีกครั้ง
ข้อความที่ทำให้หน้าของบยอนแบคฮยอนร้อนผ่าวไปหมด
คุณได้รับข้อความจาก...
‘พี่พระเอก’
[ น่าฟัด ]
60%
ชักดิ้นชักงออยู่บนโซฟาแล้วก็อึดอัดอยากระบาย แต่ดูเหมือนว่าความอึดอัดที่เป็นอยู่ยังไม่น่าอึดอัดเท่าเพิ่งนึกได้ว่าไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง แบคฮยอนเอาสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเข้าหน้าแชทเพื่อนสนิท นี่ทักไปเป็นชาติเศษแล้วไม่รู้มันทำธุระกงการอะไรอยู่ถึงไม่ยอมตอบ
ไม่รู้ล่ะ ระหว่างรอพี่พระเอกกลับมาไอ้เตี้ยหมาตืดนั่นต้องมาอยู่เป็นเพื่อนเขา เด็กน้อยลั่นกดโทรออกหาเพื่อนสนิทแล้วรอสาย นานเกือบชาติเศษโดคยองซูถึงยอมกดรับ
( เหี้ยไรคะ )
“มึงสร้างอะไรอยู่ทำไมไม่รับสายกู”
( เวลาเขียนฉากจึ๊ก ๆ มันต้องใช้สมาธิมึงไม่รู้เหรอ )
“ไม่รู้”
( ใช่ไง มึงมันอ่อนหัด ไม่เคยเขียนฉากนั้นคงไม่มีวันเข้าใจหรอกว่ามันต้องใช้อินเนอร์ บิวท์อารมณ์ รวบรวมสติ ไม่งั้นเดี๋ยวธาตุไฟแตกซ่าน )
“ธาตุกับผีไรมึง อย่าเพิ่งเขียน มาคุยกันก่อน”
( ปัญญาอ่อน นึกไงโทรมาชวนคุย แม่ตัดเน็ตเหรอ )
“เปล่า ตอนนี้กูอยู่คอนโดพี่พระเอก”
( โอเค งั้นคุยได้ )
“นี่สิเพื่อนตาย” แบคฮยอนเบ้ปากใส่โทรศัพท์ ได้ยินเสียงหัวเราะเข้ามาในสายแล้วก็หมั่นไส้มัน พอเป็นเรื่องพี่เขาแล้วแม่งก็ยอมทิ้งทุกสิ่งอย่าง “กูเคยคุยกับพี่พระเอกมา พี่เขาแนะนำว่ากูน่าจะลองเขียนนิยายรักสักครั้ง”
( จะลั่นนิยายรัก? พวกอ่อนด้อยประสบการณ์อ่านแต่คุโรมาตี้อย่างมึงจะเอาจินตนาการจากขุมไหนไปเขียน )
“กูถึงโทรมาปรึกษามึงนี่ไง”
( ไม่ได้ดูถูกฝีมือมึงนะเพื่อน แต่ตัดใจเถอะ )
“ทำไมวะ มันก็ไม่น่าเหลือบ่ากว่าแรงกูป่ะ”
( เหลือกว่ามาก เชื่อกู )
แบคฮยอนขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย แทนที่ไอ้หอกนี่จะให้กำลังใจแล้วพูดว่า ‘สู้ ๆ’ สักคำ แต่ดูมันดิ... อะไรจะดูถูกฝีมือเพื่อนขนาดนั้น นี่บยอนแบคฮยอนนะครับ เขียนนิยายแนวสงครามได้ก็ต้องเขียนนิยายรักได้เหมือนกัน
( ไหนมึงลองเล่าพล็อตคร่าว ๆ ให้กูฟัง )
“เอ่อ...” เด็กน้อยนิ่งไปครู่หนึ่งพลางกลอกตามองเพดานสีขาว เหมือนสมองของเขาในตอนนี้ไม่มีผิด จะว่าไปแล้วพล็อตที่ผุดเข้ามาในหัวมันก็มีอยู่ แต่ยังไม่ได้ลงรายละเอียดนู่นนี่นั่นเลยสักอย่าง “พระเอกเป็นเด็กมีปัญหากับนางเอกเป็นเด็กบ้านนอก มีเหตุจำเป็นทำให้ทั้งสองคนต้องมาเช่าบ้านหลังเดียวกันไรงี้กูก็ว่าดีนะ”
( ห่า พล็อตตลาด )
“ตลาดตรงไหน กูว่าออกจะน่ารัก นางเอกตัวเล็กใส่แว่นด้วยนะมึง คิวท์ ๆ”
( มึงเป็นนักเขียนสำนักพิมพ์ไหน อยู่แฉ่มไฝเลิฟฟีฟี่เหรอสัด พล็อตนี่ละครมากมั้ง ผู้หญิงบ้านนอกใส่แว่นแล้วน่ารักจะมีสักกี่คนในโลก ส่วนพระเอกมึงนี่คงเป็นพวกหล่อวัวตายควายล้มแต่ปากจัดด่านางเอกจนหลงรักสินะ )
“เออ มันไม่โอเคเหรอวะ แต่นางเอกคิดกับพระเอกแค่เพื่อนนะมึง คนซื่อ ๆ ไรงี้”
( อีนางเอกมันต้องตอแหลแน่ ๆ ผู้หญิงบ้านนอกทำตัวเห่ย มีโอกาสได้อยู่บ้านหลังเดียวกับพระเอกหน้าตาดีแต่ไม่รู้สึกอะไรเลยมันเป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกแรกของนางคือต้องอยากมีผัว พอเหอะแบคฮยอน เลิก มึงม้วนเสื่อกลับบ้านไปนอนฝันเอาชื่อทหารเยอรมันปีหกห้าซะนะ )
แบคฮยอนเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณประตูดัง
“แค่นี้ก่อนนะมึงกูต้องวางละ...”
คนที่โทรคุยกับเพื่อนฆ่าเวลารีบทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาหลับตาในทันที แบคฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแกล้งหลับแทนที่จะนั่งฉีกยิ้มต้อนรับคนที่เขานั่งรออยู่เกือบชั่วโมง
กลิ่นหอมแบบผู้ใหญ่คือสิ่งเดียวที่ทำให้รู้ว่าใครอีกคนเข้ามาใกล้แล้ว ถ้าไม่นับตอนประถมที่แกล้งนอนซมอยู่บนเตียงบอกแม่ว่าไม่สบายเพราะไม่อยากไปโรงเรียน นี่ก็คงเป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนแสดงละครอย่างจริงจัง และคาดว่ามันคงไม่เนียนด้วย
“...”
เด็กน้อยนอนตัวเกร็งเมื่อรู้สึกได้ถึงปลายจมูกโด่งที่กดลงมาบนพวงแก้ม คนแกล้งหลับค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะเห็นใบหน้าหล่อได้รูปในระยะใกล้ ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบอยู่ครู่หนึ่งคนตัวเล็กก็ต้องหลับตาลงเมื่อคนตัวสูงกดจมูกลงมาอีกครั้งจนได้ยินเสียงฟอด
“คุณอาจจะเขียนนิยายสงครามได้ดี แต่ต้องฝึกเรื่องการแสดงสักหน่อยนะครับ” ชานยอลว่าแล้วนั่งลงบนขอบโซฟา แบคฮยอนเบะปากพร้อมพลิกตัวนอนหงายมองใบหน้าคมของพระเอกหนุ่ม
“กอดหน่อย”
“คุณกำลังอ้อนผมอยู่เหรอ?” คนตัวสูงอมยิ้มมองอีกคนที่อ้าแขนออกพร้อมพยักหน้าหงึกเป็นคำตอบ ผิดคาดไปนิดหน่อยที่เด็กตัวแสบเลือกออดอ้อนเขาแทนที่จะเถียงกลับมาว่า ‘ใครจะไปสร้างภาพเล่นละครเก่งแบบพี่กันล่ะ?’
“เขาเรียกชาร์จพลัง”
“เด็กน้อย” เสียงนั้นแผ่วเบาแต่ก็อบอุ่นไปถึงหัวใจ แบคฮยอนหลับตายิ้มกว้างแล้วปล่อยให้ร่างกายหายเข้าไปในอ้อมกอดคนตัวโตที่โน้มลงมาหา
ขาเกี่ยวเข้าเอวหนาพร้อมสองแขนที่ตวัดกอดรอบคอแกร่งเหมือนเด็ก ๆ ชายหนุ่มยิ้มขำกับสิ่งที่คนตรงหน้าแสดงออกมาแม้ว่าจะขลาดอายอยู่ลึก ๆ ชานยอลอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมา ถึงจะไม่เคยดูแลเด็กทารกมาก่อนแต่คาดว่าตอนนี้แบคฮยอนก็คงไม่ต่างจากที่คิดสักเท่าไหร่
“ผมต้องร้องเพลงกล่อมคุณหรือเปล่า?”
“ปะป๊า ...แบะ” คนถูกล้อว่าเป็นทารกส่งเสียงตอบมา ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอแล้วฟัดแก้มที่ซุกอยู่กับไหล่เขาแรง ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ให้นอนครับ”
“หิวแล้ว ทำกับข้าวให้กินหน่อย”
“วันนี้คุณต้องกินอะไรผิดสำแดงมาแน่ ๆ” ชานยอลวางคนตัวเล็กลงแล้วถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกก่อนจะพาดไว้กับโซฟา แบคฮยอนมองตามแผ่นหลังคนตัวสูงที่กำลังพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นจนถึงข้อศอกแล้วก็เขินแปลก ๆ “อยากทานอะไรครับ?”
“อะไรก็ได้”
พระเอกหนุ่มเข้ามาในครัวแล้วเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบ ในหัวก็นึกถึงเมนูสุขภาพสำหรับเด็กวัยเรียนก่อนจะจัดแจงทุกอย่างไว้บนเคาน์เตอร์ ผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลถูกสวมทับลงมาและตามด้วยการผูกเชือก พักหลังเขาหยิบจับมันมาใช้อยู่บ่อย ๆ เพราะแบคฮยอนชอบหิวตอนกลางคืน
“ผมช่วย”
ชานยอลหันไปมองเด็กน้อยที่ชะโงกหน้าเข้ามาในครัว ซึ่งเขาเพียงแค่เลิกคิ้วมองอย่างสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เด็กคนนี้นึกอยากช่วยทำอาหารขึ้นมา ทั้งที่ปกติเห็นแต่กลิ้ง ๆ นอน ๆ เล่นเพล์สเตชั่นโฟร์ระหว่างที่เขาอยู่ในครัว
“ครับ งั้นรบกวนหยิบขวดซอสตรงนั้นให้ผมที” ชายหนุ่มชี้ไปทางซ้ายมือก่อนจะชะงักไปครู่หนึ่ง ใบหน้าคมก้มลงมองช่วงเอวที่มีมือปลาหมึกของใครอีกคนตวัดกอดจากทางด้านหลังราวกับว่าคำขอให้ช่วยหยิบขวดซอสนั้นเขาไม่เคยพูดมันออกมาก่อน
“มือไม่ว่าง หยิบไม่ได้แล้ว”
คำพูดคำจาน่าหมั่นเขี้ยวมาพร้อมแก้มที่แนบลงกับแผ่นหลังของเขา ชานยอลยิ้มขำเมื่อถูกก่อกวนการทำอาหารด้วยอ้อมกอด จนเกิดคำถามว่าวินาทีนี้อะไรที่สำคัญกว่ากันระหว่างการทำมื้อเย็นกับทำเด็กขี้อ้อน?
“ปล่อยให้หิวตายเลยดีไหมครับ?”
“พี่ไม่ยอมปล่อยให้ผมตายหรอก เชื่อสิ”
“อะไรที่ทำให้คุณมั่นใจขนาดนั้น?” ร่างสูงเอื้อมไปหยิบขวดซอสมาปรุงอาหารโดยที่วงแขนของเด็กน้อยยังคงกอดเอวเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“เพราะพี่รักผม”
“เข้าใจพูด” ชานยอลไม่เถียง เขาปล่อยให้คนที่กอดจากข้างหลังหัวเราะพอใจแล้วทำอาหารไปด้วย
“วันนี้คะแนนสอบออก วิชาที่พี่ช่วยติวให้ผมได้ตั้งแปดสิบห้าแน่ะ”
“อ้อ... นี่คือสาเหตุที่ทำให้วันนี้คุณกลายเป็นบีเกิลวัยเจ็ดเดือนใช่ไหม?” ชายหนุ่มชะงักมือมองดวงหน้าขาวที่ชะโงกมองเขาพร้อมขมวดคิ้ว
“ผลการเรียนของผมดีขึ้นอย่างนี้พี่ต้องพาผมไปเที่ยว” ร่างสูงพลิกตัวหันเข้าหาคนตัวเล็กแล้วนั่งกับขอบซิงค์ก่อนจะวางมือลงบนศีรษะทุยอย่างเอ็นดู
“ทำตัวเป็นเด็กดีเพราะหวังผลตอบแทนหรือไงครับ?”
“ใช่ แล้วพี่ก็ต้องให้ผมด้วย”
“ขอเหตุผลที่ทำให้ผมอยากใจอ่อนมาสักยี่สิบข้อหน่อยสิครับ” ชายหนุ่มหยิบแครอทขึ้นมาแล้วเด็กน้อยที่โอดครวญว่าหิวเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วก็อ้าปากงับอย่างกับกระต่าย
“ข้อหนึ่ง เพราะผมอยากไปเที่ยวกับพี่ ข้อสอง เราเป็นแฟนกัน พี่โตแล้วพี่ต้องรู้สิว่าคบกับเด็กแล้วต้องเอาใจยังไงเด็กถึงจะไม่นอกใจไปหาคนอื่น ข้อสาม ผมอยากอยู่กับพี่ ข้อที่ยี่สิบ ผมอยากอยู่กับพี่”
“โกงเห็น ๆ ถ้าผมเป็นครูจะปรับให้คุณสอบตกเดี๋ยวนี้” แบคฮยอนหลับตาเมื่ออีกคนเขี่ยปอยผมข้างหน้าเขาหลังจากพูดจบ
“เด็กดีทั้งโลกเขาก็ได้รับรางวัลกันทั้งนั้นอะ พี่จะตีมึนทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาไม่ได้นะ ผมตื่นเต้นกับผลสอบทั้งวัน แล้วก็คาดหวังไว้สูงด้วยว่าพี่จะแฮปปี้อะ” แบคฮยอนต่อยแผงอกแกร่งเบา ๆ เห็นอีกคนกำมือป้องปากขำแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด
“คุณงอแงแล้ว”
“ผมเฟลจริง ดูหน้าด้วย ไม่ได้ล้อเล่น” เด็กม.ปลายชี้หน้าตัวเองก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อผู้ใหญ่นิสัยไม่ดีจับนิ้วชี้เขาไปจุ๊บอย่างหน้าตาเฉย “พี่!”
“ทั้งงอแง ทั้งดื้อ ไหนครับเด็กดีที่ว่า หืม?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วกอดอกมอง แบคฮยอนเห็นอย่างนั้นเลยรีบปัดแขนอีกคนลง
“บอกว่าห้ามกอดอกเวลาคุยกันไง”
“อา... ผมผิดไปแล้ว” ชายหนุ่มยกมือทั้งสองข้างขึ้นระดับหัวไหล่ แบคฮยอนย่นจมูกแล้วตีมือใหญ่ไม่หยุด
“พี่จะอ้างว่ากลัวนักข่าวเห็นไม่ได้นะ เราเป็นผู้ชายแล้วก็เคยเป็นข่าวฉาวด้วยกันมาแล้ว ไม่มีใครสงสัยหรอก”
“ผมยังไม่ทันยกเรื่องนั้นมาอ้างเลย” ร่างสูงอมยิ้ม
“พูดดักไว้ก่อนไง ย่าห์! ห้ามหันหลังใส่ผมสิ!” แบคฮยอนถลึงตามองอีกคนที่หันไปสนใจการทำอาหารเย็นมากกว่าแฟนเด็กที่ยังสดใหม่อย่างเขา เด็กน้อยเขย่าแขนแกร่ง ดึงเสื้อก็แล้วแต่อีกคนก็ยังเฉย ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย! “สนใจผม!”
“เกะกะครับ” เด็กน้อยพยายามยื้อมือแกร่งที่ดันหน้าเขาให้ออกไปจากรัศมี แต่แบคฮยอนสู้ เขาจะไม่ยอมไปไหนจนกว่าพี่พระเอกจะยอมรับพัฒนาการของเขาที่พุ่งสูงหลุดออกมาจากคำว่าโง่ได้ แล้วก็เรื่องพาไปเที่ยวด้วย
“สนใจผม! ฮึ่ย!”
ชานยอลยิ้มขำกับท่าทางมึน ๆ ของคนตัวเล็กที่กำลังต่อสู้กับมือของเขาอย่างสุดแรงจนหัวสั่น พระเอกหนุ่มปล่อยให้เด็กดื้องอแงอยู่สักพักก่อนจะแกล้งปล่อยมือออก จนคนที่พยายามดันสู้ถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขาในที่สุด
“โอ๊ะ!”
“ดื้อจริง ๆ”
“พี่แหละดื้อ! โอ๊ะ!” ยอกย้อนยังไม่ทันไรคนตัวเล็กก็ถูกบีบจมูกเป็นการลงโทษ
แบคฮยอนพยายามสะบัดหน้าออกจากพันธนาการอย่างสุดความสามารถ ทั้งคู่ยื้อดึงกันเหมือนกำลังเล่นมวยปล้ำอย่างไม่มีใครยอมใคร ซึ่งดูเหมือนว่าเหตุการณ์นี้จะสงบได้ถ้าคนอายุมากกว่ายอมทำตามข้อเสนอ
แต่มันคงไม่ง่ายอย่างนั้น หนามยอกต้องเอาหนามบ่งนั่นคือสิ่งที่ชานยอลคิด ชายหนุ่มช้อนตัวร่างเล็กขึ้นนั่งบนซิงค์ก่อนจะปล้ำจูบเด็กตัวแสบที่ทำตัวน่าหมั่นเขี้ยวจนเกินเหตุ แน่นอนว่าเด็กดื้อไม่มีโอกาสได้ตั้งตัว เสียงอู้อี้ในลำคอกับสองมือที่ดันแผงอกเขานั้นคล้ายว่าจะขัดขืน แต่แล้วคนตรงหน้าก็กลายเป็นลูกหมาเชื่อง ๆ ในวินาทีถัดมา
แบคฮยอนเซไปข้างหลังเล็กน้อยตามแรงจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ มือแกร่งที่เคยยื้อดึงเมื่อครู่จับข้อมือเขาขึ้นไปวางบนไหล่กว้างก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบรอบคอในวินาทีถัดมา ร่างเล็กใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะกับความรุนแรงที่ไม่ได้ส่งไปทางความเจ็บปวด จูบนี้ดุดัน วาบหวาม เร่าร้อนเล่นเอาเด็กอย่างเขาตั้งสติไม่ทัน
ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่รู้สึกดีเวลาพี่พระเอกเอาแต่ใจแบบนี้ แบคฮยอนจูบตอบคนตัวโตอย่างไม่ประสีประสาจนไม่สนใจแล้วว่าวัตถุดิบที่ถูกเตรียมไว้ทำมือเย็นจะเป็นยังไง
ใบหน้าคมผละออกมาอย่างอ้อยอิ่งมองริมฝีปากคนตัวเล็กที่บวมเจ่อเพราะความน่ารักของตัวเอง ทั้งคู่สบตากัน ดูเหมือนว่าตอนนี้เด็กดื้อจะถูกกำหราบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ถ้าคุณบอกว่าเด็กดีต้องได้รางวัล”
ชายหนุ่มจับมือเล็กทั้งสองข้างทาบลงบนแผงอกของตนเองทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกห่างจากเด็กน้อยที่กำลังมองอย่างคาดหวัง แบคฮยอนกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ เมื่อมือของเขากำลังถูกจับให้ลูบลงตามแผงอกและหยุดอยู่ที่หน้าท้องแกร่งในที่สุด
บยอนแบคฮยอนกำลังจะตายแล้ว...
“ถ้าอย่างนั้นตัวผมสามารถเรียกว่าเป็นรางวัลได้ไหมครับ?”
TBC
ช่วงนี้เรายุ่งมาก เราเลยไม่สามารถเขียนยาว ๆ เหมือนเมื่อก่อนได้ค่ะ ถ้าเรามีเวลา เรามาอัพแน่นอนโดยที่ไม่ต้องมีใครไปเร่งเมนชั่นทวงเราบ่อย ๆ แต่เราเอามาลงให้ทีละ 15 หน้ามันอาจจะสั้น คนอ่านอาจจะรู้สึกไม่จุใจ ยังไงก็ขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ เราไม่ว่างจริง ๆ แต่ก็ไม่อยากให้รู้สึกว่าเราทิ้งห่างไปนาน หวังว่าคงไม่ทำให้ใครเสียความรู้สึกไปนะคะ ขอบคุณค่ะ TT_TT
ความคิดเห็น