คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Scene 12 :: พี่เขาเอาแต่ใจ
Scene 12
พี่เขาเอาแต่ใจ
เสียงครูบาอาจารย์ที่สอนอยู่หน้าชั้นเรียนเป็นเหมือนเสียงแมลงหวี่บินผ่านหู เด็กน้อยรู้สึกเหมือนสติหลุดหายไปอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ หรือบางทีมันอาจจะหลุดออกนอกอวกาศไปแล้ว แบคฮยอนไม่เคยรู้สึกว่าโลกมันฟุ้งไปด้วยสีชมพูเท่ากับวันนี้มาก่อน แม้ว่าชอล์กสีขาวจะถูกอาจารย์เขวี้ยงใส่หน้าผากอย่างเต็มแรงจนเพื่อนในห้องพร้อมใจกันหัวเราะ แต่เขาก็ยังคงยิ้มได้
เด็กน้อยลูบหน้าผากป้อย ๆ แล้วก้มหน้ายิ้มคนเดียว ให้ตายเถอะ เหตุการณ์ที่ทำให้รู้สึกเหมือนถูกเปิดโลกนั่นก็ผ่านไปแล้วตั้งเกือบสิบห้าชั่วโมง แต่ถึงอย่างนั้นบยอนแบคฮยอนก็ยังรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกจูบไปเมื่อนาทีที่แล้ว
กลิ่นหอมของพี่พระเอกยังติดจมูกอยู่เลย
ครั้งที่สิบแล้วมั้งที่ไอ้เพื่อนชั่วโดคยองซูผลักหัวเขาอย่างรำคาญใจหาใช่เตือนสติ แบคฮยอนแค่หันไปยิ้มหน้าหมาใส่แล้วปิดท้ายด้วยการถูกโบกหัวอีกครั้ง ไม่เป็นไร วันนี้ต่อให้ใครเหยียบตีน ตะโกนด่าพ่อกูก็ไม่โกรธทั้งนั้น
‘ผมอยากทำแบบนี้กับคุณมานานแล้ว... แบคฮยอน’
เหตุการณ์นั้นเป็นครั้งแรกที่รู้สึกใจเต้นแรงเหมือนมันจะเด้งหลุดออกมาจากอก แบคฮยอนไม่เคยเชื่อนิยายน้ำเน่าในละคร กับอาการเสียสติจนต้องพึมพำพูดกับตัวเองเหมือนนางเอกโก๊ะ ๆ
แต่น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่มาพร้อมสายตาจริงจังจากผู้ชายที่คิดว่าต่อให้ตายชาตินี้คงไม่มีวันได้เห็นมุมละมุนอ่อนโยน แต่เชื่อไหมว่าวินาทีแรกที่ผละริมฝีปากออกจากกัน แบคฮยอนรู้สึกเหมือนจะบ้าตายตอนเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองกัน
เขินแทบบ้าตาย... มือพี่พระเอกนุ่มมาก ปากก็นุ่ม จูบเก่งด้วย ตอนนั้นเล่นเอาถึงกับหน้ามืด
‘พี่... ผมว่าผมจะล้มแล้ว’
รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ หน้าเน่อนี่ร้อนไปหมด มือไม้อ่อนเปลี้ย คงไม่ต้องพูดถึงขา ถ้าไม่ได้พี่พระเอกโอบเอวเอาไว้ เชื่อว่าบยอนแบคฮยอนคงได้ย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กเพิ่งหัดยืนเป็นแน่
พี่พระเอกเอาแต่อมยิ้ม ไม่รู้หรอกว่าสายตาคู่นั้นกำลังมองมาด้วยความรู้สึกแบบไหน เอ็นดูเหรอ หรือว่าตลก แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นแหละที่ผู้ชายอายุยี่สิบเจ็ดปล่อยให้เด็กอย่างเขาจมอยู่กับความสงสัย จนกระทั่งแขนแกร่งรั้งร่างที่ไร้เรี่ยวแรงเข้าไปใกล้ จนใบหน้าของเราทั้งคู่ห่างกันแค่คืบเดียว
‘งั้นก็กอดผมไว้สิ’
จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว...
ทำไมคนอย่างปาร์คชานยอลถึงมีความสามารถเรื่องการทำลายล้างได้ขนาดนั้น สิ่งที่บยอนแบคฮยอนทำในตอนนั้นคือกอดอีกคนไว้แน่น ๆ แล้วซบหน้าลงกับอกแกร่ง เขาไม่รู้ว่าที่ทำลงไปมันคือการแก้เขิน หรือว่ากอดเพื่อเทความทุกข์ใจทิ้งไปกันแน่ แต่ที่สุดแล้วอ้อมกอดของพี่พระเอก ก็ยังคงเป็นสิ่งเดียวในโลกที่ช่วยเยียวยาจิตใจแบคฮยอนได้
เขาไม่เคยอยู่ในอ้อมกอดใครแบบนี้ ไม่สิ... ครั้งแรกคือตอนสนามบีบีกัน แต่เชื่อเถอะว่าความรู้สึกในตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เราไม่ได้คุยกันเรื่องนั้นอีก ซึ่งแบคฮยอนคิดว่ามันก็ดีเหมือนกันที่พี่พระเอกเลือกจะกอดและลูบหัวเขาแทนที่จะพูดถึงข้อความบ้า ๆ หรือเรื่องเหล้าที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
แบคฮยอนไม่ได้ค้างที่คอนโด แหงล่ะ นาทีนั้นคิดอะไรไม่ออกเลยขอกลับบ้านไปตั้งหลักก่อน ใครอยู่ต่อไหวก็บ้าแล้ว จากสภาพดูเหมือนว่าพี่พระเอกพร้อมจะยิงรังสีความหล่อใส่อยู่ตลอดเวลาเลย จิตใจโหดร้ายมาก จูบเด็กแล้วยังมีหน้ามายิ้มละมุนให้อีก
พอพี่เขายิ้มกูก็บ่น พอตีหน้ามึนก็ดราม่า ห่านจิก หาความพอดีให้ความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย
จำได้ว่าระหว่างทางกลับบ้านภายในรถมีเพียงแค่ความเงียบ ไม่รู้ว่าพี่เขาตั้งใจปิดเพลงเพื่อกดดันให้เด็กอย่างเขาเป็นฝ่ายหลุดพูดอะไรออกมาก่อนหรือเปล่า ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นก็ขอบอกตรงนี้ไว้เลยว่ามันเกือบได้ผล เพราะแบคฮยอนเกือบอ้าปากถามไปว่า ‘เราจะได้เจอกันอีกไหม’ ซึ่งมันค่อนข้างเป็นคำถามที่โง่พอสมควรสำหรับคนที่เพิ่งจูบกัน
แต่ในรถมันเงียบจริง ๆ ผู้ใหญ่อย่างพี่พระเอกอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้ตามประสาคนประสบการณ์โชกโชน แต่จูบเด็กแล้วนั่งนิ่งแบบนี้มันก็เกินไปเปล่าวะ ไม่ได้ขอให้รับผิดชอบ บางทีถ้าเราทั้งคู่หันไปไฝว้กันเหมือนอย่างเคยมันก็คงจะดีกว่า
แต่ทันทีที่จอดรถ มือที่เคยบังคับพวงมาลัยไปตามทิศทางก็เลื่อนมาวางลงบนหลังมือของเขา ก่อนจะค่อย ๆ กุมให้มันหายเข้าไปในฝ่ามือใหญ่นั้นในวินาทีถัดมา วินาทีนั้นคนตัวเล็กเพียงแค่นั่งนิ่งโดยที่ไม่กล้าหันไปสบตากับอีกฝ่าย ถึงจะเป็นเด็ก แต่เขามั่นใจว่าหน้าหมา ๆ ที่ไอ้คยองซูชอบล้อกำลังถูกพี่พระเอกมองอยู่
คนบ้าไรวะ มือใหญ่แล้วยังนุ่มอีก
‘ผมไม่อนุญาตให้คุณหายไป’
‘...’
‘รู้ใช่ไหมว่าพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนต้องไปไหน’
‘...’
‘อย่าลืมขออนุญาตคุณแม่ไว้ล่วงหน้าด้วยนะครับ’
เกลียด...
เกลียดคำพูดซึน ๆ ที่หลุดออกมาจากริมฝีปากที่เคยบดขยี้จูบเขาจนแทบหายใจไม่ทันเหลือเกิน แบคฮยอนนั่งหน้าโง่อยู่ตรงนั้นหลายวิ เด็กน้อยรู้สึกเหมือนว่ามือพี่พระเอกมันใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนตัวเขากลายเป็นลูกไก่อยู่ในฝ่ามือ แบคฮยอนพยักหน้าหงึกแบบขอไปทีแล้วรีบเปิดประตูรถลงไป
วิ่งเข้าไปในซอยบ้านได้ไม่ถึงยี่สิบก้าวขาก็หยุดชะงัก ร่างเล็กค่อย ๆ เอี้ยวตัวหันกลับไปแล้วก็เห็นว่ากระจกฝั่งข้างคนขับมันเลื่อนลงจนเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังมองมายังเขา เราสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง และไม่รู้ว่าผีสางตนไหนดลใจให้บยอนแบคฮยอนยกมือขึ้นบ๊ายบายผู้ชายคนนั้น
ตอนแรกก็คิดว่าเผลอทำเรื่องบ้า ๆ ลงไป แต่ร่างเล็กก็ต้องคิดใหม่...
เมื่ออีกฝ่ายก็โบกมือตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน...
นั่นแหละคือสิ่งที่สมองพอจะจำได้ คนตัวเล็กถอนหายใจหวังจะเอาความเขินออกไปแล้วเอาหน้าแนบกับโต๊ะเย็น ให้ตายเถอะ... คิดถึงพี่พระเอกจัง
ตอนนี้คงอยู่ในกองถ่ายสินะ อยากโทรหาแต่ก็คงไม่ใช่เวลา ส่งข้อความไปก่อนก็เสียฟอร์มอีก ถึงจะเป็นฝ่ายสารภาพรักก่อนแต่การทำตัวเกินปกติมันก็ไม่ใช่ทางของบยอนแบคฮยอนป่ะวะ
พอได้สติก็เห็นสายตาของเพื่อนสนิทที่มองมาอย่างสมเพช ต่างจากเมื่อเช้าที่มันรีบตารีตาเหลือกมาโรงเรียนเพื่อถามเขาว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่พระเอกถึงลงทุนมาตามหานักเขียนปลายแถวถึงโรงเรียนได้
ก็เลยแถไปอย่างหน้าด้าน ๆ ว่าถูกตามให้ไปช่วยซ้อมบทเพราะพี่พระเอกจะเข้ากองถ่ายวันถัดไป แต่ถ้าบอกว่า ‘พี่เขามาเพื่อปรับความเข้าใจกับกู แล้วเราก็จูบกัน’ คงมีหวังได้แจกซองแล้วรีบโทรจองวัดแน่
ตอนเลิกเรียนเห็นว่ากลุ่มพวกพี่เทาอยู่แถวหน้าโรงเรียน แถมโทรศัพท์ยังสั่นเป็นเจ้าเข้า ซึ่งเจ้าของเบอร์เป็นคนเดียวกับรุ่นพี่ชาวจีนที่ยืนทำหน้าร้อนใจอยู่ฝั่งตรงข้าม แน่นอนว่าบยอนแบคฮยอนไม่ได้มีความกล้าขนาดที่จะแกล้งทำเหมือนคนกลุ่มนั้นเป็นอากาศธาตุแล้วเดินผ่านไปโดยที่ไม่รู้สึกรู้สาได้
เกือบชั่วโมงเลยทีเดียวที่คนตัวเล็กหลบอยู่แถวนั้นกับเพื่อนรักอย่างโดคยองซู ซึ่งมันก็เอาแต่ตบหัว ก่นด่าว่าโง่ที่เป็นฝ่ายหลบหน้าทั้ง ๆ ที่เขาไม่ผิด แต่ของแบบนี้มันเป็นเรื่องของความรู้สึกป่ะวะ มันไม่เกี่ยวว่าใครผิดถูก
แบคฮยอนไม่แน่ใจว่าเขาไม่อยากเจอหน้าพี่เทาเพราะความจริงที่เพิ่งได้รู้ หรือเพราะกลัวบรรยากาศน่าอึดอัดที่จะเกิดขึ้นกันแน่
ถามว่าเสียความรู้สึกมากแค่ไหนก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่ที่รู้ ๆ คือยังไม่พร้อมที่จะเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น เด็กน้อยก้มหน้ามองสมาร์ทโฟนในมือที่ขึ้นสายไม่ได้รับจากรุ่นพี่ชาวจีนระหว่างนั่งรถเมล์ไปหาพระเอกหนุ่มที่คอนโด ตอนนั้นอยู่ ๆ ก็มีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาให้ได้คิดว่า... ถ้าพี่พระเอกไม่ตกลง กูจะปลงเรื่องพี่เทาได้แบบนี้ไหม
“ช่างแม่ง” เด็กน้อยพึมพำกับตัวเองแล้วส่ายหัวไล่ความคิดแล้วลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ตรงประตูทางลงรถเมล์
ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมต้องเก็บเอาเรื่องของคนแย่ ๆ แบบนั้นมาใส่ใจด้วย บยอนแบคฮยอนควรจำคำพูดเสียดแทงนั้นไว้ให้ขึ้นใจ ผู้ชายคนนั้นสิควรจะรู้สึกแย่
เด็กน้อยหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาเคี้ยวแล้วมองเงาตัวเองในกระจกลิฟต์ ไม่ได้หรอกเมื่อวานไม่ได้เตรียมตัวเลย ถ้าเกิดวันนี้พี่พระเอกนึกครึ้มกระชากเข้าไปจูบขึ้นมาจะได้ไม่เสียเซลฟ์ เรื่องกลิ่นปากไม่ใช่เรื่องตลก
เคี้ยวหมากฝรั่งเสียงดังแจ๊บ ๆ พร้อมสองขาที่เดินไปหยุดอยู่หน้าห้องคุ้นเคย เด็กน้อยยืนตั้งหลักอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะกดกริ่ง ยืนรออยู่แค่ครู่เดียวประตูก็เปิดออกมา แบคฮยอนไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ และยิ่งเห็นว่าคนที่เพิ่งดึงบานประตูเข้าหาตัวอยู่ในชุดเต็มยศเหมือนคนเพิ่งกลับมาถึงห้องได้ไม่นานก็ยิ่งใจเต้น
“...”
“...”
จำเป็นต้องทักทายไหม นี่คือคำถามแรกที่ผุดเข้ามาในหัว เด็กน้อยรีบรัวเคี้ยวหมากฝรั่งเพื่อคลายความกดดันในเวลานี้ ก่อนจะหลับตาปี๋ทันทีที่ถูกดีดหน้าผากเข้าเต็มแรง
“เข้ามาข้างในแล้วไปคายหมากฝรั่งทิ้งในครัวครับ”
มื้อเย็นที่อยู่ในถุงถูกจัดเตรียมโดยเจ้าของห้อง พี่พระเอกบอกว่าแวะซื้อมาขากลับ บางอย่างยังร้อนอยู่เลยไม่ต้องเอาเข้าเวฟ แบคฮยอนเพียงแค่นั่งทำตาละห้อยมองคนตัวสูงที่วางจานอาหารเย็นลงบนโต๊ะ และไม่ลืมที่จะรินน้ำเปล่าใส่แก้วให้
“ใจคอจะจ้องผมตลอดเวลาเลยหรือไงครับ?” คำถามนี้แทงเข้ากลางอกเด็กน้อยจนทะลุไปข้างหลัง ร่างเล็กมองคนที่นั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้ามที่พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ แล้วก็เหลือกตาใส่ไปทีนึง
“ไม่ให้มองพี่จะให้มองเพดานไง๊”
“ยังต่อปากต่อคำได้อยู่ แสดงว่าหายเขินเรื่องเมื่อวานแล้ว”
กึ่ก!!!
หรี่ตามองคนอายุมากกว่าพลางขยับปากบ่นอุบอิบ พี่เขากล้าพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้ไง ไม่กลัวว่าเด็กมันจะเขินจนเอาคอไปงัดดากหมาตายเหรอ พี่พระเอกพยักหน้าพร้อมผายมือเป็นเชิงบอกให้กินข้าวได้ ตอนนั้นแบคฮยอนถึงตักทุกอย่างยัด ๆ ใส่ปากให้หายหมั่นไส้จนมันอัดแน่นกระพุ้งแก้มไปหมด
“จะให้ช่วยซ้อมบทช่ะ”
“เคี้ยวให้หมดก่อนแล้วค่อยพูดครับ” น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดุเสียทีเดียว แบคฮยอนย่นจมูกใส่คนที่นั่งกินอาหารเพื่อสุขภาพอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วก็หมั่นไส้เข้าไปใหญ่ เลยลุกขึ้นคีบกับข้าวใส่ถ้วยคนกินคลีนจนมันพูนแทบล้นออกมา
“ช่วย”
“...”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากับเด็กน้อยที่กำลังยักคิ้วท้าทาย คาดว่าที่เด็กคนนี้กำลังแสดงออกคือวิธีแก้เขินอย่างหนึ่ง ซึ่งคนมากประสบการณ์อย่างเขาคงไม่ใจร้ายทำลายภูมิต้านทานความเขินของเด็กคนนี้
“ถ้าผมน้ำหนักขึ้นล่ะ”
“กินแค่นี้ไม่อ้วนหรอก พี่อย่าเวอร์” เด็กน้อยยิ้มอย่างพอใจแล้วหยัดตัวนั่งลงที่เดิม ชานยอลมองใบหน้าซน ๆ ที่กำลังอมตะเกียบแล้วก็หมั่นเขี้ยวจนนึกอยากแกล้งขึ้นมาแล้ว
“ถ้าผมอ้วนขึ้น” ชายหนุ่มสบตากับคนตัวเล็กที่กำลังกินมื้อเย็นอย่างเอร็ดอร่อย “คุณต้องเป็นคนช่วยผมลดน้ำหนัก”
“ฟิตเนสช่ะ โอเค เดี๋ยวไปวิ่งบนลู่ข้าง ๆ เป็นเพื่อนก็ได้ แต่พี่ต้องเปิดระดับเบานะ ผมวิ่งได้ไม่ถึงสิบนาทีก็หอบแล้ว” พูดจบก็ยัดของอร่อยเข้าปากจนแก้มทั้งสองข้างนูนป่อง แต่ถึงอย่างนั้นคนอายุมากกว่าก็ยังคงไม่ละสายตาห่างไปไหน
“เปล่าครับ”
“...”
“ผมหมายถึงการเผาผลาญแคลอรี่” พี่พระเอกยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาเล็กน้อย
“...”
“...บนเตียง”
“...อุ่ก!!!”
แบคฮยอนรีบตะปบปากตัวเองเมื่อของแพงที่อัดแน่นอยู่ในปากมันทำท่าจะพุ่งออกมาเพราะคำพูดคำจาล่อแหลมของผู้ชายคนนี้ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวพอใจนักหนาหลังจากแกล้งเด็กสำเร็จเขาก็ยิ่งงิด!!!
“เกลียดพี่ว่ะ”
“แน่ใจ?”
“เออดิ”
“ผมให้โอกาสคุณพูดใหม่อีกครั้ง” พระเอกหนุ่มยิ้มพร้อมคีบกับข้าวใส่ถ้วยให้เด็กน้อยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งแบคฮยอนได้แค่เบ้ปากทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สา ทั้งที่ลึก ๆ แล้วก็เขินกับการที่อีกคนใส่ใจกว่าเมื่อก่อน
“ไม่พูด จะกินข้าว”
“เขินสินะครับ โอเค ผมเข้าใจ”
“พี่ไม่ได้เข้าใจ” แบคฮยอนเอาตะเกียบชี้หน้าคนอายุมากกว่าแล้วเผยอปากหาเรื่อง “ระดับนี้แล้วจะเอาอะไรมาเขิน บ้าเปล๊า”
“นั่นสินะ... คนขี้อายที่ไหนจะรัวส่งข้อความสารภาพรักมาเป็นสิบแบบนั้น” น้ำเสียงทุ้มนุ่มพูดด้วยท่าทีสบาย ๆ ยกเว้นคนฟังที่เบิกตากว้างอย่างตกใจแล้วเงยหน้าขึ้น
“ว่าไงนะ!! ผมส่งไปเป็นสิบเลยเหรอ?!”
“อันนี้ก็อร่อย อ้าปากหน่อยครับ” แบคฮยอนอ้าปากให้อีกคนป้อนอย่างงง ๆ ก่อนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถูกผู้ชายคนนี้ปั่นหัวอีกแล้ว
“เฮ้ยตอบมาก่อนดิ! ผมไม่ได้ส่งไปขนาดนั้นสักหน่อยอะ!” จากที่ดูก็มีแค่ข้อความเดียวเองป่ะวะ แบคฮยอนรีบล้วงเอามือถือออกมาแล้วกดเข้าแอพข้อความ ชานยอลอมยิ้มพลางเท้าคางมองท่าทางเปิ่น ๆ ของเด็กน้อยแล้วค่อย ๆ กินมื้อเย็นอย่างไม่เร่งรีบ “ไม่เห็นมีเลยเถอะ!!!”
“ตกใจอะไรกันครับ”
“ไหน เอามือถือพี่มาดู!”
แบคฮยอนยื่นมือออกมากลางโต๊ะด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมสบตากับผู้ใหญ่ขี้แกล้งที่ยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว พอเห็นว่าคนตัวสูงยังคงยึกยักไม่ยอมส่งให้เลยเขย่ามือเป็นเชิงเร่ง ก่อนจะรีบชักมือกลับหลังจากถูกตีมือเบา ๆ
“ดื้อ”
“พี่นั่นแหละ!”
ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ... แบคฮยอนเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังกลายเป็นเด็กน้อยห้าขวบที่ชอบใช้เสียงเมื่อไม่ได้ตามสิ่งที่ต้องการ แต่มันคือความผิดของพี่พระเอกล้วน ๆ เลยที่ทำให้เขาเป็นคนแบบนี้
ถ้าใบหน้าหล่อ ๆ นั่นหุบยิ้มลงแล้วขมวดคิ้วมีหรือคนอย่างเขาจะกล้าเอาแต่ใจ พี่พระเอกเอาแต่ยิ้มแล้วก็ยิ้ม ถามว่าชอบแบบนี้หรือเปล่าก็จะตอบว่าชอบ แต่ช่วยทำให้บยอนแบคฮยอนมีที่ยืนหน่อยไม่ได้เหรอวะ นี่เขินจนไม่รู้จะวางตัวยังไงแล้ว
RRRRrrrrr!!!
โทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้มือสั่นจนแทบหมุนทวนเข็มนาฬิกา ชานยอลมองไปยังสมาร์ทโฟนเครื่องที่เขาเพิ่งซื้อให้เด็กคนนี้แล้วก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นของเด็กหนุ่มคนเมื่อวาน
“ไม่รับเหรอครับ?”
“พี่จะให้ผมรับเหรอ” แบคฮยอนไม่รู้ว่าทำไมถึงถามอย่างนี้ เขารู้แค่ว่าถ้าได้คำตอบจากพี่พระเอกมันก็คงดีกว่าให้คิดเอาเอง
“รับสิ”
“หา”
“แล้วก็เปิดสปีกเกอร์ให้ผมได้ยินด้วย”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ประโยคเมื่อครู่มันคงดูเผด็จการจนน่าหงุดหงิด แต่วินาทีนี้แบคฮยอนกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิดเดียว เด็กน้อยสบตากับคนอายุมากกว่าขณะที่เสียงสั่นสะเทือนของมือถือยังคงเข้าโสตประสาทไม่หยุด เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย
( อะ... แบคฮยอน ให้ตายเถอะ กว่าจะรับสายพี่ )
“อ้อ...” ร่างเล็กขานตอบพลางเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงอีกครั้ง ไม่มีใครสนใจอาหารเย็นที่วางเรียงกันบนโต๊ะอย่างสวยงาม แม้ว่าพี่พระเอกจะบ่นว่าวันนี้ถ่ายทำละครทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาพัก แต่ผู้ชายคนนี้ก็เลือกที่จะฟังเขาคุยโทรศัพท์แทนที่จะเพิ่มพลังงานให้ตนเอง
( ...พี่ขอโทษ )
“...”
( พี่รู้ว่าแค่นี้มันคงไม่พอ ...คือพี่ไม่ได้โทรมาเพื่อให้เรามองพี่ดีขึ้นหรอกนะ )
“แล้วพี่โทรมาทำไม”
คนในสายเงียบไปชั่วอึดใจราวกับว่ากำลังใช้ความคิด เชื่อเถอะว่าปาร์คชานยอลไม่ได้หงุดหงิดใครบ่อยนัก นอกจากพวกนักข่าวกับเด็กในกองถ่ายที่ชอบเข้ามาวอแวชวนคุยทั้งที่เขาต้องการเวลาพักผ่อน แต่เด็กที่ชื่อหวงจื่อเทาคือคนแรก
( พี่แค่อยากอธิบาย )
“พี่ไม่ต้องพูดอะไรอีกก็ได้มั้ง ผมว่าผมเข้าใจหมดแล้ว”
( ไม่ เราไม่เข้าใจหรอก )
“...”
( มันก็จริงที่พี่คุยกับเราเพราะหวังผลประโยชน์ แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายความรู้สึกเราเลยนะ )
“ผมรู้ ถ้าตั้งใจพี่คงพูดต่อหน้าผมแล้วอะ แต่เรื่องนี้ผมบังเอิญได้ยินเอง มันเป็นความผิดผมเองแหละ” ชานยอลมองอีกคนที่พูดกรอกสายเข้าไปด้วยสีหน้าคับแค้นใจอยู่ไม่น้อย แน่นอนว่าคำตอบนี้ทำให้เขายิ้มได้
( คุยกันแบบนี้เราคงไม่มีทางเข้าใจกัน )
“พี่จะให้ผมเข้าใจอะไรอีก”
( พี่รออยู่หน้าโรงเรียนเป็นชั่วโมง พี่รู้ว่าเราจงใจหลบหน้า แต่ว่ามาเจอกันสักครั้งได้ไหม ให้พี่ได้อธิบาย )
“...”
( พี่ไม่อยากให้ช่วงเวลาดี ๆ ของเรามันพังลงเพราะความบ้าบอคอแตกของพี่ นะแบคฮยอน... มาเจอกัน )
ร่างเล็กสบตากับพระเอกหนุ่มที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เอาแบบคิดไปเองเขาว่าตอนนี้พี่พระเอกคงไม่พอใจอยู่พอสมควร เสียงอ้อนวอนของรุ่นพี่ชาวจีนยังคงพูดโน้ม
น้าวอยู่เป็นระยะ ซึ่งแบคฮยอนไม่ได้สนใจมันเท่ากับคนตัวสูงที่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วลุกออกไป
“พี่จะไปไหนอะ”
คนตัวเล็กชิงตัดสายแล้วเดินตามหลังร่างสูงไปจนถึงห้องครัว แบคฮยอนเห็นว่าพี่พระเอกเปิดตู้เย็นแล้วคว้าเอาขวดน้ำผลไม้ขึ้นยกเสียอึกใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วเท้าแขนกับตู้เย็น
“พี่โมโหผมเหรอ”
“อยากได้ยินคำตอบแบบไหนครับ”
“เอ้า โกหกมั้งเนี่ย” เด็กน้อยบุ้ยปากถาม โตแล้วยังมาตีมึนใส่เด็กอีก ท่าทางแบบนี้ใคร ๆ ก็ดูออกโว้ย
“คนที่ชอบโทรมาง้อ ดีใจหรือเปล่าครับ?” สายตาที่มองมานั้นคล้ายว่ากำลังคาดคั้น แบคฮยอนยืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัว เดี๋ยวนะ ท่าทางแบบนั้น กับน้ำเสียงที่ติดไม่พอใจแบบนี้...
“พี่หึงผมช่ะ”
“ตลกเหรอครับ”
“อั่ยหยาาาา” เด็กน้อยยิ้มหรี่ตาพลางชี้นิ้วล้อคนตัวสูงที่คิ้วกระตุกเล็กน้อยหลังจากถูกจับได้ ชานยอลเพ่งมองคาดโทษเด็กกวนประสาท ก่อนจะคว้านิ้วเรียวเอาไว้
“ผมไม่ได้หึง”
“อย่ามาปากแข็ง ถึงผมจะเป็นเด็กแต่ผมไม่ใช่นางเอกละครของพี่นะเว้ย ที่จะได้ถามตัวเองว่า ‘เขาจูบฉันเพราะอะไรนะ เขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอก อ๊ะ’ ไรงี้ พี่กำลังหึงผมอะ ดูดิ หูเหอแดงไปหมดแล้ว ห้ามชกกำแพงนะเคป่ะ -.-” แบคฮยอนแกล้งดัดเสียงให้เล็กลง ชานยอลลอบถอนหายใจกับท่าทางที่อีกฝ่ายจงใจปั่นหัวเขาแล้วยืนกอดอก
“พูดเรื่องจูบได้หน้าตาเฉยแบบนี้ ไม่มีความกระดากอายเลยสินะครับ” แบคฮยอนเบ้ปากคว่ำทั้งที่ยังยิ้มอยู่ ถึงคำพูดของพี่พระเอกจะแอบทิ่มแทงใจอยู่เล็ก ๆ แต่จากสีหน้าในตอนนี้คาดว่าพี่เขาคงกำลังเดือด
“ไม่อาย พูดเลย”
“หึ”
“หึไร๊?” วินาทีนี้ผู้ชนะคือทีมเด็กกะโปก แบคฮยอนรู้สึกเหมือนถูกอัญเชิญให้ขึ้นไปรับเหรียญบนแท่นแล้วโบกมือให้กับชาวเกาหลีใต้ทั่วแผ่นดิน ถึงเขากับพี่พระเอกจะไม่ได้คุยกันอย่างจริงจังว่าเรื่องระหว่างเขาทั้งคู่คืออะไร แต่จูบเมื่อวานคงไม่เกิดขึ้นเพราะสถานะพี่น้องหรือคนรู้จักแน่ ๆ
“จูบเมื่อวานน่ะ ครั้งที่เท่าไหร่แล้วล่ะครับ?”
“ยัง ยังหึงอยู่”
“ผมไม่อนุญาตให้คุณแซว” แบคฮยอนหัวเราะร่าแล้วเบี่ยงตัวหลบมือใหญ่ที่เอื้อมมือมาผลักหัวเขาเบา ๆ
“ครั้งแรกดิ พี่เห็นผมเป็นคนยังไงวะ ไม่ได้แก่แดดแก่ลมเที่ยวดูดปากกับใครที่ไหนตั้งแต่อายุเท่านี้นะเว้ย” นี่แอบหลอกด่าด้วย พี่พระเอกแม่งพรากผู้เยาว์ชัด ๆ
“ถึงว่า จูบไม่ได้เรื่องเลย” คราวนี้สีหน้าคนขี้หึงดูมั่นใจขึ้นมาหน่อย แบคฮยอนเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มหรี่ตามองคนตัวสูงที่ยืนกอดอกพิงกับตู้เย็นแล้วก็หมั่นหน้า แหม่... ใคร๊ใครจะไปดูดปากเก่งเหมือนพระเอกพันล้านที่ผ่านปากผู้หญิงมาเป็นสิบวะ
“ถึงตัวจะเป็นผู้ใหญ่ แต่สมองเขายังเป็นเด็ก เขาคนนั้นคือ โคยอล!!! อ๊า!!!” เด็กน้อยหลับตาปี๋เมื่อถูกผู้ใหญ่ดึงปากล่างจนแทบหลุดออกไป
“เอามือลง อย่าแหกกฎ!” แบคฮยอนฟาดแขนคนตัวสูงอย่างแรงที่ริอาจกอดอกตอนคุยกับเขา ไม่รู้ล่ะ เถียงไม่สู้กูต้องฟาด
“กล้าดียังไงลงไม้ลงมือกับผม... คุณนี่หลายทีแล้วนะ” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำชี้หน้าเด็กตัวแสบที่เชิดหน้าขึ้นแถมแลบลิ้นอย่างอวดดีใส่เขา
“กฎก็คือกฎดิ บอกแล้วว่าห้ามกอดอกเวลาคุยกับผม เอ๊...” แบคฮยอนจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายสารภาพความในใจออกไปก่อนก็ตาม บรรยากาศเริ่มดีขึ้นแล้วเมื่อเราทั้งคู่หันมาทะเลาะกันเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง แบบนี้สิถึงจะไม่อึดอัด
“ถ้าไม่อยากให้ผมกอดอก”
ชายหนุ่มเว้นจังหวะไว้ครู่หนึ่งก่อนจะคว้าแขนคนตรงหน้าเอาไว้แล้วออกแรงกระตุกเล็กน้อยจนร่างอีกฝ่ายเซเข้ามาประทะอกแกร่งของเขา แบคฮยอนเบิกตาโพลงอย่างไม่ทันตั้งตัว พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าเรียบเฉยของคนอายุมากกว่าที่กำลังสบตากัน
“คุณก็ต้องให้ผมกอดแทน”
พี่พระเอกโคตรแย่
แย่... แย่โคตร ๆ
พอเถียงไม่สู้เด็กแล้วก็ทำแบบนี้เหรอวะ ใช้ได้ที่ไหนกัน!!!
“พี่แม่ง”
“นอกจากจะไม่ควรหยาบคายกับคนอายุมากกว่าแล้ว คุณก็ไม่ควรใช้คำเหล่านั้นกับคนที่ชอบด้วย”
“...”
แบคฮยอนขมวดคิ้วมองเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างเหลืออด พี่พระเอกเป็นบ้าไรวะ ทำห่าอะไรก็เท่ก็ดีไปหมดเลย แม้แต่ตอนที่ทำให้เขาหงุดหงิดเพราะไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้ เด็กน้อยเพียงแค่เม้มปากตอนที่ถูกมือแกร่งเสยผมม้าขึ้นให้ แบบนี้เขาจะทำยังไง
“ผมจะบอกแม่ให้ฟ้องพี่ข้อหาพรากผู้เยาว์ พี่ได้เปลี่ยนชื่อจากปาร์คชานยอลเป็นวอนนอนคุกแน่ หึ!”
“งั้นผมคงต้องเตรียมค่าเสียหายไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ขอบคุณที่เตือนนะครับ” ชานยอลยิ้มขำกับสีหน้าของเด็กน้อยที่ดูเหมือนว่าจะหงุดหงิดเข้าไปใหญ่หลังจากได้ยินอย่างนั้น
ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบในห้องครัวทำงานอยู่เกือบครึ่งนาที พระเอกหนุ่มยีหัวคนตัวเล็กที่อยู่ ๆ ก็นิ่งไปเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่แล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“พี่ห้ามพูดว่าผมชอบพี่เทาอีกได้ป่ะวะ”
“ทำไมพูดไม่ได้ล่ะครับ” คนตัวเล็กไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของคำถาม ซึ่งเขาคิดว่าพี่พระเอกก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ แต่เจ้าตัวกลับเลือกที่จะให้เขาพูดมันออกมาให้ได้อับอายเล่น
“ก็ผม”
“หืม?”
“...”
“กลัวผมเข้าใจคุณผิดเหรอ?”
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อของพระเอกหนุ่มอยู่ห่างแค่นี้จนกลัวใจตัวเองว่าจะทำยังไงถ้าถูกจูบโดยไม่ทันตั้งตัวอีก แบคฮยอนพยักหน้าหงึกเหมือนเด็กเชื่อง ๆ คนหนึ่งหลังจากทำตัวเป็นม้าพยศอยู่นาน สุดท้ายแล้วเขาก็อยากเป็นเด็กน่ารักในสายตาผู้ชายคนนี้อยู่ดี
“งั้นก็พูดให้ผมเข้าใจสิ”
“...”
“ตอนนี้มีแค่เราสองคน”
“...”
“ผมไม่ได้ยินเสียงใครนอกจากคุณแล้ว”
ถ้าแบคฮยอนเป็นช็อกโกแลต พี่พระเอกก็คงเป็นความร้อน เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกละลายคาอ้อมกอดนี้เพราะคำพูดที่มาพร้อมดวงตาคู่นั้น บรรยากาศที่มีแต่เสียงของการโต้เถียงหายไปแล้ว ในวินาทีนี้มีเพียงแค่ผู้ใหญ่อายุมากกว่าสิบปีกับเด็กอายุสิบเจ็ดที่กำลังจะตายเพราะหัวใจที่พองโตขึ้น
ร่างเล็กกำขากางเกงตัวเองแน่นคลายความขลาดอายที่กำลังขับไล่ความดื้อรั้นตามประสาเด็กออกไป แต่มันก็ถูกพังทลายไม่เหลือชิ้นดีเมื่อคนตรงหน้าจับมือทั้งสองข้างของเขาขึ้นมากอดรอบเอวหนาเป็นเชิงบังคับ
“พี่... อย่าทำแบบนี้ดิวะ...”
“ขอโทษครับ ผมว่าในครัวมันหนาวไปหน่อย”
“หนาวบ้าไร ผมเหงื่อแตกแล้วเนี่ย” แบคฮยอนไม่ไหวแล้ว ระเบิดตายตรงนี้เลยได้ไหม พี่พระเอกจะฮึกเหิมไปไหน แอทแทคเด็กอยู่ได้
“ผมรอฟังอยู่นะ”
“...”
ร่างเล็กไม่ได้ตอบคำถามแม้ว่าจะถูกกดดันด้วยดวงตาคู่นั้นที่มองมา อย่าว่าแต่พูดเลย สมองเขาในตอนนี้มันขาวโพลนไปหมดจนเรียบเรียงออกมาเป็นประโยคไม่ได้ มันจะดีเหรอถ้าเขาต้องพูดเรื่องกระดากปากแบบนั้นออกไป ตอนนี้ชักจะอยากได้เหล้าสักแก้วมากรึ้บย้อมใจ เผื่อว่าจะกล้าพูดออกมาบ้าง
“พี่เทาคือคนที่ผมชอบมานาน แต่พอผมเจอพี่ ได้ใช้เวลาด้วยกัน ผมก็รู้สึกแปลก ๆ” ชายหนุ่มมองศีรษะทุยของคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าพูด “บางทีผมก็ลืมไปว่าคนที่ผมชอบคือพี่เทา แต่พอรู้ตัวอีกที ผมก็ชอบพี่มาก ๆ แล้วอะ”
“ยังไงต่อครับ”
“ผมไม่พูดแล้ว เดี๋ยวพี่จะเกลียดผม” แบคฮยอนขมวดคิ้ว เขาจะไม่พูดอะไรอีกเด็ดขาด ถ้าเกิดพี่พระเอกคลายอ้อมกอดออกแล้วมองมาด้วยสายตาเรียบเฉย เพราะเห็นว่าเขาเป็นพวกไหลไปเรื่อยเหมือนกับว่าใครมาดีด้วยก็ชอบ แบบนั้นเขาต้องแย่แน่ ๆ
“ผมจะเกลียดคุณได้ไง”
“ไม่รู้”
“ผมเหมือนคนไร้เหตุผลขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ผมไม่เคยเดาใจพี่ออกหรอก ผมเป็นแค่เด็ก”
“งั้นก็เลิกเดาสิ” ชายหนุ่มเชยคางมนขึ้นมาสบตากัน แล้วทิ้งให้เสียงสั่นสะเทือนของสมาร์ทโฟนที่อยู่บนโต๊ะอาหารข้างนอกทำลายความเงียบ “เพราะผมจะทำให้คุณเข้าใจผมได้โดยที่ไม่มีใครต้องพูดอะไรสักคำ”
ไม่มีอีกแล้วเด็กปากดี ตอนนี้มีเพียงแค่บยอนแบคฮยอนวัยสิบเจ็ดที่ทำได้แค่ยืนเฉย ๆ ให้อีกฝ่ายฆ่าให้ตายด้วยสายตา เด็กน้อยกลืนคำหยาบคายลงคอไปหมด ราวกับว่าผู้ชายคนนี้สาปจนกลายเป็นใบ้เพื่อให้ตั้งใจฟังอย่างเดียว
“ผมอยากจูบคุณเดี๋ยวนี้”
“...”
ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อวาน เมื่อจูบของคนตรงหน้ามีคำเตือนเป็นปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียกันก่อนที่ริมฝีปากหยักจะประทับจูบลงมา แบคฮยอนหลับตาลงอย่างขลาดเขิน จูบครั้งที่สองเกิดขึ้นในระยะเวลาห่างกันแค่คืนเดียว
แม้ว่าจะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้ว แต่พอมันเกิดขึ้นอีกครั้งทุกอย่างก็มลายหายไปเป็นผุยผง แบคฮยอนไม่สามารถจูบตอบอย่างที่นอนคิดทั้งคืนได้ คนตัวเล็กรู้สึกถึงรสผลไม้ในโพรงปากคนตรงหน้า มันเปรี้ยวหวานจนชวนให้อยากลิ้มลองมากกว่านี้
ร่างทั้งร่างถูกรั้งให้หายเข้าไปในอ้อมกอดคนตัวโต มือทั้งสองข้างของเด็กไม่ประสีประสายังคงวางอยู่บนเอวหนาของพระเอกหนุ่ม ขณะที่ลิ้นร้อนกำลังไล่กวาดต้อนดูดดึงลิ้นเล็กราวกับว่าอดทนรอเวลาปราบเด็กอวดเก่งมานาน
“คุณตัวสั่น” ชายหนุ่มผละริมฝีปากออกมากระซิบเบา ๆ พร้อมเอาหน้าผากชนกัน เขาเห็นว่าแบคฮยอนยืนตัวเกร็งกับสิ่งแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง ใบหน้าขาวแดงเห่อขึ้นเรียกรอยยิ้มคนตัวสูงได้เป็นอย่างดี เขาไม่คิดว่าการจูบคือวิธีปิดปากเด็กดื้อหรอกนะ แต่มันก็ห้ามยากเหลือเกิน “ไม่เป็นไรนะ”
“เป็นดิ... เป็นมากด้วย” ชานยอลกระชับคนตัวเล็กในอ้อมกอดเพื่อไม่ให้ทรุดตัวลงไป แบคฮยอนเม้มปากแล้วช้อนตามองคนตัวสูงแล้วก็อยากแทรกแผ่นดินหนี “พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ หัวใจผมจะหลุดออกมาอยู่แล้ว มันเต้นแรงมากเลย”
ชานยอลหัวเราะในลำคอเบา ๆ กับความไร้เดียงสาของเด็กตัวแสบ แน่นอนว่าตอนมีจูบแรกเขาก็สั่นจนทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของความเป็นเด็ก
“แน่นอนว่าผมรู้สึก”
“...”
“และเพราะรู้สึกถึงได้จูบคุณ”
แบคฮยอนยืนห่อไหล่เล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะหลับตาลงเมื่อร่างสูงกดริมฝีปากลงมาจูบอีกครั้ง หากแต่คราวนี้ไม่มีการสอดแทรกลิ้นเข้ามาให้ได้สติแตก พระเอกหนุ่มเลื่อนใบหน้าออกเล็กน้อยจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของคนตัวเล็กที่ผ่อนเข้าออกอย่างไม่เป็นจังหวะ
“ผมจะจูบคุณทุกครั้งที่หึง ระดับความรุนแรงมันขึ้นอยู่กับว่าตอนนั้นคุณทำให้ผมสติแตกมากแค่ไหน ผมจะทำให้คุณชอบใครไม่ได้อีก ผมจะทำให้ในหัวของคุณมีแต่เรื่องของผมจนไม่มีเวลาเอาไปคิดถึงใครอีก”
เป็นความเอาแต่ใจที่ทำให้คนฟังเขินจนหน้าร้อนไปหมด แบคฮยอนหลับตาลงตามสัญชาติญาณเมื่ออีกคนเลื่อนใบหน้าเข้ามางับริมฝีปากล่างเขาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้า
บ้าไปแล้ว... พี่พระเอกกำลังจะทำให้บยอนแบคฮยอนตายตรงนี้
“ผมเป็นคนเอาแต่ใจ เรื่องนี้แฟนคลับทั้งเอเชียก็รู้ แต่สิ่งที่พวกเขาไม่เคยรู้คือผมเป็นได้มากกว่าที่คิด” ชานยอลไล้นิ้วหัวแม่มือไปตามริมฝีปากคนตัวเล็กเบา ๆ ทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกห่าง ทั้งคู่สบตากันด้วยอัตราหัวใจที่เต้นแรงกว่าปกติ ซึ่งบยอนแบคฮยอนไม่สามารถหลีกหนีไปได้
“...”
“สิ่งที่คุณควรทำในตอนนี้คือเลิกชอบผู้ชายคนนั้นซะ มันคงไม่ดีแน่ถ้ามีใครต้องหงุดหงิดเพราะความหึงหวง ถือว่าผมเตือนแล้วนะ... คุณนักเขียน”
TBC
พี่พระเอกเก็บอาการไม่อยู่แล้วค่ะ เขาเก็บมานานแล้วจริง ๆ
จะเก็บอะไรไว้บ้าง ตอนหน้าจะได้รู้กันว่าพี่เขาเอาแต่ใจจริง ๆ ไหม
แบคฮยอนจะทำยังไงกับหัวใจดวงน้อย ๆ ที่ถูกพี่พระเอกแอทแทคอย่างหนัก
เป็นห่วงน้องเหลือเกิน
ความคิดเห็น