คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : Chapter 41 :: Liveliness
Chapter 41
Liveliness
ครืน...
รถจอดตรงหน้าทางเข้าย่านแฟชั่นสตรีทเล็ก ๆ ที่ก่อนหน้านี้คงเป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดฮิตสำหรับวัยรุ่นเพราะสังเกตได้จากซากศพที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่เป็นจุด ๆ แม็คโดนัลที่อยู่ข้างขวาเต็มไปด้วยผีเด็กแก่เรียนกับผีนักติวเตอร์ที่กำลังตะกุยตะกายกระจกบานใสเมื่อเห็นรถของเขาจอดลง จงอินพยักหน้าบอกให้ทุกคนลงจากรถแล้วอีกสามคนก็เดินตามลงมา
นิ้วเรียวยาวชี้พิกัดไปทางซ้ายและลู่หานก็เดินตรงไปอย่างรู้งานพร้อมกับมีดแล่ปลาปลายแหลมที่ค้นเจอในครัว ร่างโปร่งเลิกคิ้วขึ้นสูงหลังจากแทงเข้าที่หัวตัวกินคนได้อย่างง่ายดาย ก้มลงมองอาวุธในมือแล้วก็หันไปยิ้มพอใจให้กับเด็กน้อยอายุสิบแปดทั้งสองคนที่ยืนมองอยู่ข้างหลังกับผลงานเมื่อครู่
“เข้าท่าเว้ย”
“ลู่หานครับ ข้างหน้าคุณน่ะ” เซฮุนชี้ไปยังเด็กสาวในชุดนักเรียนที่กำลังเดินโซซัดโซเซมาทางนี้ ลู่หานยกยิ้มพอใจแล้วแทงเข้าปากที่อ้ากว้างของอีกฝ่ายก่อนจะถีบเข้ากลางอกเพื่อผลักมันออกไป
“ซอรี่นะน้องเมื่อกี้โดนนมเต็ม ๆ เลย” ขอโทษขอโพยศพที่นอนกองอยู่กับพื้นแล้วผิวปาก
“พูดก็พูดเหอะ อาวุธที่กูถืออยู่นี่แม่งโคตรจะเส็งเคร็งเลยว่ะ” เทาก้มลงมองค้อนตอกตะปูในมือหลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ว่าจะเอามันมาเป็นอาวุธดีไหม
“ทำไงได้ ปืนที่เคยมีก็หายไปกับค่ายนรกนั่นแล้ว” จงอินพูดทั้งที่ยังคงง่วนอยู่กับการฆ่าพวกตัวกินคนที่ยืนอยู่บนทางเท้า เซฮุนพยักหน้าบอกเทาให้เดินไปกลางถนนเพื่อช่วยกันดันรถออกจากทาง
“เราควรมีปืนกลไม่ก็ลูกซอง อาก้าหรืออะไรก็ได้” จงอินหัวเราะกับคำพูดโง่ ๆ ของเทา เขาหันกลับไปมองเด็กน้อยสมองกลวงแล้วก็เกาหัว
“เทามึงตื่นยัง?”
“ตื่นเหี้ยไรล่ะ นี่กูจริงจังนะ มึงก็เห็นว่าพวกมันถือปืนกลกันแทบทุกคนอ่ะ จริง ๆ นะเซฮุน” พอหันไปทางลู่หานก็เห็นมันทำหน้าเอือมเหมือนจงอินเลยหันมาขอความเห็นจากร่างบางที่กำลังค้นของในเก๊ะรถที่จอดอยู่ข้างทาง
“นายงอแงเหมือนรู้ว่าจะไปหาของพวกนั้นได้จากที่ไหน” เซฮุนพูดเสียงเรียบ เทายืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกลอกตามองจงอินที่ยืนปั้นหน้ากวนตีนอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ก็ไม่รู้หรอก นี่ฉันกำลังชวนให้ออกไปหาอยู่นี่ไง มันน่าจะมีร้านขายปืนสักร้านสิ”
“ใช่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะออกไปหาปืน ข้าวเขิ้วไม่ต้องแดกแล้วไง?” จงอินเลิกคิ้วขึ้นสูง ทำไมนะ...พอเป็นเสียงของไอ้เชี่ยจงอินแล้วอะไร ๆ ก็ดูกวนตีนไปหมด เทาเพ่งมองคนที่กำลังเดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าแล้วก็หันไปข้างหลังแล้วก็พบว่าลู่หานกำลังเข้าไปในร้านขายอุปกรณ์สับเพเหระ
“นี่เซฮุน”
“ว่าไง” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวสูงที่เท้าแขนลงกับประตูรถที่เปิดอ้าเอาไว้พร้อมกับโน้มหน้าลงมาใกล้ ๆ เขา
“นายเข้าใจใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงอยากได้ปืนกลมาก”
“เข้าใจสิ” เซฮุนพยักหน้าช้า ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้ ตั้งแต่ออกจากบ้านเทาก็เอาแต่พูดถึงเรื่องนี้ตลอดทางจนลู่หานหันมาด่าขอให้หยุดแต่หมอนี่ก็ยังอ้างว่าถ้าจะบุกเข้าไปช่วยยุนฮากับอี้ฟานพวกเขาต้องมีอาวุธครบมือก่อน ซึ่งนั่นก็คือปืนกลที่รัวยิงเท่าไหร่ก็ได้ไม่ใช่ปืนแก๊บกาก ๆ ที่บรรจุกระสุนได้แค่สิบสองนัดเท่านั้น
“พวกมันมีกันเยอะ ถ้าเรามีปืนกลเราจะสาดกระสุนมั่วซั่วยังไงก็ได้” เทานั่งลงยอง ๆ พร้อมกับวางท่อนแขนลงบนหน้าขาอีกคนที่ยังคงนั่งอยู่บนเบาะคนขับ
“ดูหนังมากเกินไปแล้ว” เซฮุนหัวเราะ
“เฮ้ยนี่พูดจริงนะ ถ้าเราขับเข้าไปในเมืองมันต้องมีร้านขายปืนดิสักร้านดิ ขนาดชุงช็องใต้ยังมีเลย...เฮ้ย!” เทาเบิกตาโพลงเมื่อจู่ ๆ เขาก็ถูกหิ้วคอเสื้อให้ลุกขึ้นยืน เด็กหนุ่มหันไปมองผู้ชายผิวสีแทนที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่แล้วก็รีบปัดมือออก “อะไรของมึงวะ”
“เสียงมึงแม่งดังชิบหาย จะล่อให้พวกตัวกินคนมาที่นี่หรือไง?”
“กูพูดเบา ๆ เองเหอะ มึงแม่งเว่อ” เทาขมวดคิ้วแล้วเถียงกลับ เซฮุนมองทั้งคู่สลับกันไปมา
“มึงไปเก็บของช่วยไอ้ลู่หานเลยป่ะ”
“กูยังไม่เสร็จกับเซฮุน”
“ทะลึ่งละ เสร็จไม่เสร็จไรมึง”
“เขาคงพูดผิดน่ะครับจงอิน...” เซฮุนกลั้นขำจนตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดแปลก ๆ ที่เพื่อนชาวจีนพูดออกมา
“กูหมายความว่ากูใกล้เสร็จแล้ว ขออีกแป๊ปนึง” เทาชูนิ้วชี้แล้วทำท่าจะหันหน้าเข้าหาเซฮุนอีกครั้งแต่ก็ถูกจงอินคว้าไหล่ให้หันกลับมา
“ไปเสร็จกับไอ้ลู่หานไป ทางนั้นครับ เชิญ” จงอินผายมือไปทางร้านขายอุปกรณ์ที่ลู่หานเพิ่งหายเข้าไปเมื่อครู่นี้ เทาขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าที่จู่ ๆ ก็ขัดใจเขาไปซะทุกเรื่อง ปกติมันไม่เคยกวนส้นตีนขนาดนี้เลยนะ
“เออ ไปก็ได้ งั้นค่อยคุยกันที่บ้านนะเซฮุน”
“โอเค”
“สองต่อสอง” ประโยคนี้หันไปหาคนที่ยืนตีหน้าโหดอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านขายอุปกรณ์
จงอินถอนหายใจแล้วเหล่มองเด็กหน้าตายที่กำลังเงยหน้ามองเขาอยู่ ยืนล้วงกระเป๋าสบตากับอีกคนอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรก่อนที่จงอินจะหันกลับไปมองลาดเลาอีกครั้งแล้วเท้าแขนไว้บนหลังคารถพร้อมกับโน้มตัวลงไปเล็กน้อย
“สนิทกันจังเลยนะ”
“ไม่ดีเหรอครับ?” เด็กหนุ่มถามตรงไปตรงมาอย่างที่คิด จงอินแค่นยิ้มแล้วโน้มต่ำลงไปอีก
“แล้วนายคิดว่ามันดีหรือเปล่าล่ะ?”
“ถ้าสนิทกับมินซอกกับอึนจีด้วยผมว่ามันก็คงดีกว่านี้นะ” เซฮุนยิ้มบาง ๆ ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถูกนิ้วเรียวเขี่ยปลายจมูกเบา ๆ ใบหน้ามนเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่มองเขาด้วยแววตาแปลก ๆ จะว่าโกรธก็ไม่ใช่ แต่มันก็อดคิดไปในทางนั้นไม่ได้แฮะ
“อย่ามาแกล้งทำหน้าซื่อทั้งที่รู้ว่าฉันกำลังพูดถึงเรื่องอะไรได้ไหมโอเซฮุน”
“...” ได้แต่มองแววตาคู่นั้นที่กำลังจับจ้องเขาอยู่ จู่ ๆ ก็รู้สึกร้อนที่แก้มขึ้นมาเมื่อนึกย้อนไปตอนไม่กี่นาทีที่แล้ว เด็กหนุ่มหลุบสายตาลงมองมือหนาที่แบมาตรงหน้าก่อนจะเงยขึ้นมองอีกฝ่าย
“ไปเก็บของกัน”
“ครับ...” เด็กหนุ่มอมยิ้มแล้วจับมืออีกคนไว้เพื่อดึงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็แค่ห้าวินาทีเท่านั้นที่เขามีโอกาสได้จับมือกันแบบนี้ สุดท้ายก็ต้องปล่อยมือออกเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยมากจนเกินไป
อย่างที่เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย...ว่าเขาอยากเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับกันแค่สองคนเท่านั้น
“เก็บนั่นไปทำไม?” ลู่หานถามขณะที่เขากำลังเก็บของใช้จำเป็นใส่ในกระเป๋าเป้
“กูเห็นครูอยู่ว่าง ๆ เลยว่าจะหาอะไรให้เธอทำแก้เซ็ง” เทายิ้มพลางก้มลงมองไหมพรมหลากสีที่เขาหยิบออกมาวางเรียงกัน “ถักนิตติ้งอ่ะ มึงรู้จักเปล่า?”
“เออ แล้วครูคนสวยเขาถักเป็นด้วยเหรอวะ?”
“ไม่รู้ดิ ผู้หญิงส่วนใหญ่น่าจะถักเป็นกันทุกคนป่ะ”
“ผู้ชายก็ไม่ได้เอาผู้หญิงเป็นทุกคนนะมึง”
“...” เทาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นไอ้เตี้ยยืนทำหน้าอ้อล้อใส่เขา
“โดยเฉพาะเพื่อนมึงอ่ะ น้องแมมมอธคนนั้น”
“อึนจี”
“เออ กูเอาไม้แขวนเสื้อแพ็คนี้พนันกับมึงได้เลยว่าน้องแมมมอธเลือดเย็นคนนั้นถักไหมพรมไม่เป็นแน่ล้านเปอร์เซ็น” เทาเงียบไปครู่หนึ่งดูเหมือนว่าเขาจะเอนเอียงไปกับคำพูดของลู่หานอยู่ไม่น้อย จากที่รู้จักกันมานาน จองอึนจีก็ไม่เคยแสดงความเป็นกุลสตรีให้เขาเห็นสักเท่าไหร่เสียด้วย...
“ไม่เป็นไร ของแบบนี้มันสอนกันได้เว้ย” ถึงจะเขวไปทางไอ้เตี้ยบ้างแต่เขาก็ต้องออกตัวปกป้องเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนี้ไว้ก่อน ลู่หานหัวเราะจนไหล่สั่นแล้วหันไปเก็บของ “ช่วงหน้าหนาวอ่ะ กูล่ะโคตรอิจฉาคู่รักที่เขาถักผ้าพันคอให้กัน”
“มึงไม่เคยได้สินะ”
“เออดิ แฟนที่เคยคบแม่งก็มีดีแค่สวย กูเคยได้ยินมาว่าผู้หญิงมักจะมีความเพ้อฝันสูง อ่านการ์ตูนตาหวานแล้วเก็บมามโนเป็นเรื่องเป็นราวงี้ ‘โอป้าคะ ช่วยรับขนมที่ฉันทำเองไว้ด้วยนะคะ!’ ให้เสร็จแล้วก็วิ่งสี่คูณร้อย” ประโยคหลังทำลู่หานระเบิดหัวเราะออกมาเพราะเสียงเทาที่ดัดขึ้นสูงจนดูเหมือนตุ๊ดหัวโปก
“เหี้ยมาก”
“ใช่ มันเหี้ยมากตรงที่กูไม่เคยเจอโมเม้นนั้นเลย”
“กูควรสงสารมึงไหม ตอบ”
“ไม่ต้องมาสงกูหรอก มึงก็คงไม่เคยเหมือนกันแหละ” เทาหันไปเถียงคนที่ยืนเก็บของอยู่มุมห้อง
“เออ กูก็ไม่เคยแล้วกูก็ไม่เคยโหยหาด้วยไง โอเคไหมครับ?” ลู่หานปั้นหน้าล้อเลียนแล้วเด็กตัวสูงก็ขยับปากบ่นอยู่คนเดียวก่อนที่ทั้งคู่จะหันกลับไปที่ประตูเมื่อจงอินกับเซฮุนเดินเข้ามา
“กูเอาเสื้อผ้าไปเก็บในรถเรียบร้อยละนะ มีพวกเสื้อโค้ท ถุงมือ ถุงเท้า รองเท้าคละสีคละแบบเผื่อพวกมึงอยากจะแฟชั่น”
“เอาสีแดงมาด้วยไหม?”
“มึงจะตรุษจีนไปไหน ใส่สีแดงในสถานการณ์แบบนี้มึงอยากเป็นเป้านิ่งเหรอครับ” จงอินถามแล้วหยิบจับของที่อยู่รอบข้างขึ้นมาดู
“เป้านิ่งยังไงวะ” เทาขมวดคิ้วสงสัย
“หน้าหนาวก็ต้องมีหิมะ พอมีหิมะทุกอย่างก็จะเป็นสีขาว มึงหิว คนอื่นก็หิว พอหิวแล้วก็ต้องออกมาหาเสบียง แล้วยุคนี้ไม่ใช่ยุคที่จะใช้เงินเพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งของ แล้วมันคงไม่ดีเท่าไหร่แน่ถ้ามึงใส่เสื้อสีแดงแปร๊ดออกไปเดินลุยหิมะเป็นจุดเด่นให้คนอื่นเห็น”
“...”
“กูเชื่อว่าพวกมันคงทักทายมึงด้วยลูกปืน”
“เออ เข้าใจแล้ว” เทาพูดตัดรำคาญแล้วหันหน้าเข้าไปโกยกองไหมพรมเข้าถุงพลาสติกใบใหญ่
“ที่นี่ของเยอะมากจะขนกลับกันยังไงดีวะ? กูอยากเอากลับรอบเดียวจะได้ไม่ต้องออกมาเสี่ยงตีนอีก” ลู่หานกวาดสายตามองไปรอบ ๆ จงอินเห็นด้วยกับความคิดนี้เลยเดินสำรวจของใช้จำเป็นที่ควรเก็บกลับไป
“กูว่าเราควรหารถกระบะสักคัน”
“ปิ๊งป่อง” ลู่หานกระดิกนิ้วชี้เห็นด้วยกับคำพูดเพื่อนซี้ ตอนนี้แต่ละคนแยกย้ายเก็บของใช้จำเป็นใส่กระเป๋าอย่างตั้งอกตั้งใจแล้วร่างโปร่งก็นึกอะไรขึ้นมาได้
“ไอ้เทา”
“อะไร”
“มึงให้ครูคนสวยสอนมินซอกถักไอ้นั่นด้วยดิ”
“ไอ้นั่น?” เทาขมวดคิ้วแล้วหันหน้าเข้าหาคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความสงสัย “ถักไรวะ ขนจั๊กแร้เหรอ?”
“เตี่ยมึงดิครับ กูหมายถึงไหมพรมน่ะไหมพรม” ลู่หานเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วหรี่ตามองไอ้เจ๊กตัวสูงที่ยืนทำหน้าซื่อบื้ออยู่ ใช้เวลาเกือบครึ่งนาทีกว่ามันจะอ้าปากแล้วพยักหน้าหงึก ๆ
“อ๋อ...”
“เออ ตามนั้นนะ”
“ทำไมต้องให้สอนด้วยล่ะครับ?” เป็นเซฮุนที่ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ทั้งสามคนมองกดดันลู่หานโดยการที่ไม่หยิบจับสิ่งของใด ๆ ใส่กระเป๋าเป้ต่อ
“...”
“เออ ทำไมต้องให้สอนด้วยอ่ะ” <- เทา
“ตอบไปดิว่ามึงอยากให้น้องเปาเป็นแม่ศรีเรือน” <- จงอิน
“น้องเปาพ่อง ชื่อนั้นกูเรียกได้คนเดียว” <- ลู่หาน
“แค่ชื่อยังให้คนอื่นเรียกไม่ได้ ลู่หานนี่น่ารักจังเลยนะครับ” <- เซฮุน
“ทำไมวะ แล้วชื่ออะไรของมึง งุ้งงิ้งชิบหาย” <- เทา
“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว” <- ลู่หาน
“มันจะสื่อว่าเรื่องของมันกับเด็กนั่นเป็นเรื่องส่วนตัวมึงอย่าเสือก” <- จงอิน
“ถูกต้อง...เห้ยไม่ใช่ละสัด” <- ลู่หาน
“นี่พวกมึงพูดเรื่องอะไรกันอยู่วะกูงงไปหมดละ” <- เทา
“เรื่องสอนให้มินซอกถักผ้าพันคอไง” <- เซฮุน
“ไม่ดิ เมื่อกี้ยังพูดอยู่เลยว่าเรื่องส่วนตัว แล้วเกี่ยวอะไรกับมินซอกอ่ะ น้องเปาอะไร โค้ดลับเหรอ” <- เทา
“ทำไมมึงถามมากแบบนี้วะ เก็บของเร็ว” <- ลู่หาน
“เออ มึงอย่าถามอะไรโง่ ๆ ดิวะ ของแบบนี้เขาต้องสัมผัสได้เอง จริงไหมเพื่อน?” <- จงอิน
“สัมผัสที่หน้า” <- ลู่หาน
“พวกมึงเข้าใจกันอยู่สามคนอ่ะ มีไรบอกกูมั่งดิ” <- เทา
“เสือก” <- ลู่หาน
บทสนทนาสิ้นสุดอยู่แค่นั้น เทาเลิกคิ้วขึ้นสูงแล้วปรายตามองแต่ละคนอย่างช้า ๆ ก่อนจะไปหยุดที่ไอ้เตี้ยนั่น
“งั้นกูจะไม่บอกครูให้ช่วยสอนมินซอกถักไหมพรม”
“เออ ไม่บอกก็ไม่บอกดิ คิดว่ากูจะง้อไง?” ลู่หานยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ตอนแรกก็มีความคิดว่าอยากให้มินซอกหัดถักไหมพรมเผื่อว่าวันนึงเด็กคนนั้นจะนึกใจดีเอามาให้เขาใช้บ้างก็เท่านั้น
“กูจะบอกมินซอกเรื่องนี้ด้วย”
“อย่านะมึง” ลู่หานชี้หน้าคาดโทษ เซฮุนกับจงอินได้แต่กลั้นขำแล้วตั้งหน้าตั้งตาเก็บของต่อไป พอเป็นเรื่องของเด็กคนนั้นลู่หานก็ถึงกับเสียหลัก
“กูจะบอก”
“ถ้ามึงบอกกูจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเมื่อคืนมึงใส่บ๊อกเซอร์ลายมิกกี้เมาส์นอน”
“มึงรู้ได้ไงวะ!” เทาเบิกตากว้างแล้วแหกปากลั่น
“กูมีตาทิพย์ ต่อไปโปรดเรียกกูว่าพี่หานญาณดริฟท์ด้วยนะครับ” ลู่หานยิ้มกริ่ม
“มึงบอกมาเลยนะว่ารู้ได้ยังไง”
“กูไม่บอกมึงหรอก เอาดิ...ไปบอกมินซอกเลยเรื่องไหมพรมอ่ะ” ลู่หานกลอกตาไปมาแล้วจงอินก็หอบของออกไปเก็บไว้ที่รถ ตอนนี้เหลือเพียงแค่ชายหนุ่มสามคนที่อยู่ในร้านเท่านั้น
“นี่เด็กกรงหมา”
“ครับ?”
“มึงหันมาคุยกับกูให้รู้เรื่องก่อนดิ” เทาเดินมาคั่นกลางแล้วก็โดนลู่หานผลักออกไปให้พ้นทางแล้วปิดท้ายด้วยการถีบเข้าที่สีข้างก่อนจะหันกลับมาเท้าแขนลงกับตู้กระจกแล้วมองคนข้าง ๆ
“นายน่ะ”
“ครับ?”
“กูจะเริ่มไงดีวะ -*-” ลู่หานถอนหายใจหนัก ๆ เพราะนึกคำถามปลายเปิดไม่ออก เซฮุนรูดซิบกระเป๋าแล้วสะพายไว้กับไหล่ข้างซ้ายพลางมองหน้าคนข้าง ๆ
“ถามตรง ๆ ก็ได้ครับ ผมเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย”
“นายคิดว่าฉันกำลังคิดคำถามอ้อมค้อมอยู่หรือไง?”
“แล้วมันใช่อย่างที่ผมคิดอยู่หรือเปล่าครับ?”
“เออ ใช่ก็ได้...แล้วมึงจะมายืนหัวโด่อะไรตรงนี้วะ รีบขนไหมผอกไหมพรมไปเก็บที่รถไป๊” ลู่หานปัดมือไล่เทาที่มายืนฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ พอถูกไล่เด็กตัวสูงก็ขยับปากบ่นแล้วหอบของเดินออกไปข้างนอกร้าน
“เอาล่ะกลับมาเข้าเรื่องกันต่อ ที่ฉันอยากรู้ก็คือ...ไอ้ห่าจงอินมันทำอีท่าไหน นายถึงได้หลงหัวปักหัวปำขนาดนี้วะ?” เซฮุนชะงักไปกับคำถามที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะฮุคหมัดตรงมาขนาดนี้ ทุกเรื่องในโลกที่คิดว่าเขากล้าตอบคำถามได้อย่างมั่นใจแต่พอเจอคำถามนี้ถึงกับจุกจนพูดไม่ออก...ลู่หานรู้ด้วยเหรอ? “ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นหรอกน่า”
“ผมก็ต้องตกใจอยู่แล้ว...คุณ...ดูออกด้วยเหรอครับ?” เด็กหนุ่มเบาเสียงลงพลางมองออกไปข้างนอกร้านแล้วก็พบว่าเทากับจงอินกำลังสู้กับตัวกินคนที่ทยอยเข้ามาทางนี้ทีละตัวสองตัว
“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิง”
“คุณดูออกตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ...” เด็กหนุ่มมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าหวาด ๆ
“ก็ตั้งแต่ตอนที่อยู่ท่าเรือ” ลู่หานยักคิ้วแล้วหันกลับไปมองข้างหลังเพื่อดูลาดเลา “เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ ที่ฉันอยากรู้คือมันไปทำอีท่าไหนนายถึงได้ติดไอ้จงอินขนาดนี้”
“...”
“เร็วสิ เดี๋ยวพวกมันกลับมาก่อน”
“เขาไม่ได้ทำอะไรเลยครับ” เซฮุนหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อนึกถึงใครอีกคน “จงอินก็แค่อยู่เฉย ๆ ของเขา”
“...”
“เพราะเขาทำให้รู้สึกว่าผมสำคัญล่ะมั้งครับ...น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ” เด็กหนุ่มหัวเราะแห้ง ๆ พลางเม้มริมฝีปากเล็กน้อยเมื่อต้องเล่าความรู้สึกของตัวเองให้คนตรงหน้าฟัง “ถ้าผมไม่ได้คิดไปเองน่ะ...”
“...”
“ที่คุณถามไม่ใช่เพราะอยากรู้เรื่องของผมกับเขาหรอกใช่ไหมครับ?” ลู่หานยืดตัวตรงแล้วกลอกตาไปด้านข้างก่อนจะกลับมามองหน้าเซฮุนอีกครั้ง “คุณกับมินซอก ไม่ราบรื่นเหรอครับ?”
มีเพียงแค่เสียงถอนหายใจของลู่หานที่เขารู้สึกได้ โอเซฮุนไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านแต่จากที่เห็นผ่าน ๆ ตามันก็พอทำให้เขาประติดประต่อเรื่องได้พอสมควร หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาเห็นแต่ลู่หานที่เข้าหามินซอกอยู่ฝ่ายเดียว
“เรื่องของผมมันคงช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอกนะครับ ปัญหาความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอก”
“คิดไม่ตกเลยว่ะ เอาตรง ๆ นะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยตามจีบใครนานขนาดนี้”
“นี่เรียกจีบเหรอครับ?”
“เออดิ”
“ผมไม่รู้นะว่าคุณสองคนคุยกันแบบไหน แต่การที่จะเข้าหาใครสักคนคุณก็ควรทำตัวให้อีกฝ่ายรู้สึกแง่บวกกับคุณก่อน”
“อธิบายง่าย ๆ ได้ไหม เอาแบบประโยคเดียวรู้เรื่องอ่ะ” ลู่หานทำหน้าเนือย ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะต้องมาปรึกษาเรื่องความรักกับเด็กที่อายุน้อยกว่าแบบนี้
“อะไรที่มินซอกไม่ชอบคุณก็อย่าทำ แค่นั้นแหละครับ ง่าย ๆ ”
“แล้วจะรู้ไหมว่าเด็กนั่นไม่ชอบอะไร”
“ไม่มีใครรู้เองหรอกครับลู่หาน คุณต้องใช้เวลาศึกษาแล้วจดจำเรื่องของเขาแล้วพอถึงตอนนั้นคุณจะรู้เองว่าควรทำอะไรและไม่ควรทำอะไร”
“เหมือนที่นายเข้าใจไอ้หมอนั่นสินะ” ทั้งคู่มองออกไปข้างนอกแล้วก็เห็นจงอินกำลังผลักหัวเทา ส่วนเด็กตัวสูงได้แต่ไล่กระโดดถีบเพราะความโมโห เซฮุนยิ้มแล้วพยักหน้าช้า ๆ เป็นคำตอบให้กับคนข้าง ๆ
ครืน...
“มายืนอออะไรกันอยู่หน้าบ้านวะ?” ลู่หานพึมพำพลางหรี่ตามองทุกคนที่ยืนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา จงอินลงมาจากรถคันใหม่ที่จอดอยู่ข้างหลังรถของลู่หานแล้วทั้งสี่คนก็เดินเข้าไปหาคนอื่น ๆ ที่กำลังมองมาทางนี้
“เกิดอะไรขึ้น?” ร่างหนาขมวดคิ้วมองทุกคนโดยเฉพาะแบคฮยอนกับอี้ชิงที่มีสีหน้าไม่สู้ดีที่สุดในตอนนี้
“คุณชานยอลหนีไปแล้วค่ะ...” เป็นอึนจีที่ตอบคำถามแทนหนุ่มชาวจีนที่ยืนเงียบอยู่ คนที่เพิ่งกลับมาเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะหันไปหาอี้ชิงที่กำลังมองมาทางนี้
“ว่าไงนะ?”
“...”
“เป็นไปได้ไงวะ นี่ไปด้วยกันประสาอะไร?” ประโยคแรกสบถเป็นภาษาเกาหลีและตามมาเป็นภาษาจีน อี้ชิงหลุบสายตาลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองลู่หาน
“เราไปดื่มด้วยกันแล้วผมเผลอหลับไป พอตื่นมาก็ไม่เจอเขาแล้ว”
“ให้ตายเหอะ อยู่ด้วยกันสองคนยังปล่อยให้มันหายไปได้เนี่ยนะ?”
“ปล่อยงั้นเหรอ? ผมไม่ได้อยู่ในสถานะพี่เลี้ยงเด็กนะ” อี้ชิงแค่นหัวเราะเมื่อถูกอีกฝ่ายยัดเยียดความผิดให้หน้าด้าน ๆ
“แต่ก็ควรรับรู้ป่ะ ทำไมถึงปล่อยให้มันหนีไปได้”
“ที่เขาหนีมันไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากอยู่อีกต่อไปหรอกเหรอ?” คำพูดของอี้ชิงทำให้คนปากดีชะงักไป จงอินกับเซฮุนเงี่ยหูฟังเทาที่กำลังอธิบายบทสนทนาของทั้งคู่เป็นภาษาเกาหลีให้ฟัง “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พวกคุณเอาแต่ตามหาคนผิดแทนที่จะช่วยกันแก้ไขปัญหา?”
“...”
“ใจเย็นก่อนนะ...เฮ้ยมึงบอกเขาให้ใจเย็นหน่อยดิ” จงอินเอาศอกสะกิดเทา เด็กหนุ่มทำหน้าลำบากใจเมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของใครอีกคนที่เขาแทบจะไม่เคยมีบทสนทนาต่อกันมาก่อน
“ใจเย็นก่อนนะ ค่อย ๆ คุยกันก่อน”
“คนที่ควรเย็นเป็นใครพวกคุณน่าจะรู้ดีที่สุดนะ” อี้ชิงปรายตามองทีละคนก่อนจะเดินหายเข้าไปในตัวบ้านอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทุกคนถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วเงยหน้าขึ้นมามองกันและกัน
“มึงไปเหวี่ยงใส่อี้ชิงแบบนั้นก็ไม่ถูก”
“เออกูรู้ เดี๋ยวกูจะตามไปขอโทษเอง” ลู่หานถอนหายใจแล้วเงยหน้ามองแบคฮยอนที่ยืนจ้องเขามานานแล้ว
“...”
“...”
แววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง โกรธ หรืออะไรก็ตามโดยรวมแล้วมันเป็นไปในทางแง่ลบ แบคฮยอนหลุบสายตาลงแล้วเอี้ยวตัวหันหลังก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปในบ้านราวกับคนหมดเรี่ยวแรง
จุก...จุกจนพูดไม่ออกกับเรื่องที่ได้ยิน...
ชานยอลไปแล้ว...
ไป...โดยที่ไม่บอกเขาเลยสักคำเดียว...
“แล้วจะเอาไงต่อ ออกตามหาเหรอ?” เทาหันไปถามจงอินที่ยืนใช้ความคิดอยู่ข้าง ๆ
“คงไม่” ร่างหนาเงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจ “ถ้ามัวแต่วิ่งตามหาคนที่หายไปแบบนี้ชีวิตก็คงไม่ต้องทำอะไรแล้ว”
“...”
“เราจะตามหาแค่คนที่หายไป...ไม่ใช่คนที่หนี”
ความรู้สึกเคว้งคว้างตามมาหลังจากได้ยินประโยคที่แฝงไปด้วยความตัดพ้อ ถึงจะฟังดูไร้เยื่อใยแต่พวกเขาก็เห็นด้วยกับสิ่งที่จงอินพูด
“เขาทิ้งพวกเราเหรอคะ” อึนจีพูดเสียงอู้อี้คิ้วทั้งสองข้างตกลงเมื่อนึกถึงใครอีกคนที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าที่ผู้นำมาตลอด
“เราไม่ใช่เจ้าชีวิตใคร ในเมื่อเขาเลือกที่จะไปเราก็ต้องเคารพการติดสินใจของเขา”
“...”
ทุกคนได้เพียงแค่มองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินหายเข้าไปในตัวบ้าน ลู่หานเป็นคนเดียวที่รู้สึกแย่มากที่สุดในตอนนี้ จนได้แต่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันทำให้ปาร์คชานยอลน้อยอกน้อยใจอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ? เขาไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายมาจนยากที่จะกลับไปแก้ไขได้ จริงอยู่ที่เขาเหม็นขี้หน้ามันแต่พอชานยอลหนีไปจริง ๆ เขาก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน
หมุนลูกบิดแล้วดันประตูเข้าไปในห้องอย่างช้า ๆ เซฮุนหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเม้มริมฝีปากก่อนจะก้าวเข้าไปหาใครอีกคนที่นอนเอาแขนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงราวกับคิดไม่ตก เปลือกตาค่อย ๆ ลืมขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงยวบของเตียง ทั้งคู่สบตากันแค่ครู่เดียวจงอินก็หลับตาลงอีกครั้ง
“ผมทำให้คุณตื่นเหรอครับ ขอโทษนะ” ไม่มีประโยคคำตอบจากคนที่นอนหลับตาอยู่ มีเพียงแค่มือหนาที่รวบเอวเขาให้ขยับเข้ามาใกล้ ๆ เซฮุนขยับตัวเพื่อให้จงอินกอดได้ถนัดก่อนจะลูบหัวเบา ๆ “พักผ่อนเถอะ ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้เอง”
ปลายนิ้วเรียวที่เกลี่ยปรอยผมเขากำลังช่วยดูดเอาความเหนื่อยล้าทุกอย่างออกไป ร่างหนานอนให้อีกคนปลอบใจอยู่อย่างนั้นเกือบสิบห้านาทีแล้วก็ลืมตาขึ้นมองอีกฝ่าย
“คนอื่น ๆ ล่ะ”
“เพิ่งช่วยกันเก็บของเข้าบ้านเสร็จเมื่อกี้เองครับ บ้านนั้นกำลังนั่งหาอะไรทำแก้เซ็งกันอยู่ล่ะ”
“ทำอะไร?”
“ไหมพรมที่เทาเก็บมาไงครับ บังเอิญว่าครูกาฮีถักนิตติ้งเป็น ตอนนี้เธอกำลังสอนอึนจีอยู่น่ะ”
“อ้อ...”
“คุณไม่ต้องห่วงนะ ทุกคนโอเคดีครับ” เด็กหนุ่มยิ้มบาง ๆ เป็นกำลังใจให้กับคนที่กำลังแบกทุกอย่างไว้ในตอนนี้ “ส่วนแบคฮยอนเดี๋ยวผมจะไปคุยกับเขาเอง”
“อืม”
“คุณพักผ่อนเถอะครับ”
“หยิบอะไรติดมือมาด้วยเหรอ?” เงยหน้าขึ้นมองโต๊ะข้าง ๆ เตียงแล้วก็เห็นกรรไกรกับหวี เซฮุนหยิบมันมาถือไว้แล้วชูให้อีกคนดู
“ผมข้างหน้าคุณยาวจนปิดตาไปหมดแล้ว” เด็กหนุ่มยิ้มแล้วง้างขากรรไกรออก
“จะตัดให้หรือไง?”
“เชื่อใจกันไหมครับ” พอเห็นรอยยิ้มตาหยีของเซฮุนแล้วเขาก็หลุดยิ้มตามออกมา
“ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ?” เด็กหนุ่มกลอกตาขึ้นแล้วหลุบตาลงมองใครอีกคนที่นอนจ้องเขาอยู่บนเตียง
“งั้นผมจะไปเอากิ๊บหนีบผ้ามาให้คุณใช้แก้ขัดแล้วกัน” ร่างบางลุกขึ้นยืนแต่ก็ถูกจงอินคว้าข้อมือเอาไว้ เด็กหนุ่มผินหน้ามองอีกคนที่หยัดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังจับข้อมือเขาอยู่ ทั้งคู่จ้องหน้ากันก่อนที่มือหนาจะค่อย ๆ เลื่อนลงมากุมมือเขา
“ไหนบอกว่าจะนั่งอยู่ตรงนี้ไง”
“ผมแค่จะไปเอากิ๊บมาให้คุณเองครับ”
“ไม่ให้ไป”
“...”
ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นบ่อยเลยกับการที่จงอินจะเอาแต่ใจกับเขาแบบนี้ ขาเรียวก้าวไปหยุดอยู่ตรงขอบเตียงตามแรงดึงของอีกฝ่ายก่อนที่ใบหน้าคมจะซบลงกับหน้าท้องเขา
“ทำไมไม่นอนดี ๆ ล่ะครับ” เซฮุนก้มลงมองอีกคนที่ตวัดแขนกอดเอวเขาไว้ทั้งที่ยังซบหน้าอยู่อย่างนั้น พอเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบริมฝีปากก็ค่อย ๆ คลี่ยิ้มบาง ๆ ร่างบางยกมือขึ้นลูบหัวคนตรงหน้าเบา ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเกลี่ยปรอยผมดำที่ยาวขึ้นมากพอสมควรแล้ว
“ตกลงจะให้ผมตัดให้หรือเปล่าครับ?”
“ตัดเป็นหรือไงหื้ม?” จงอินผละตัวออกมาแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เซฮุนยิ้มพลางส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“วันนั้นแบตมือถือหมด ผมไม่มีอะไรเล่นเลยนั่งมองตัวเองในกระจกตอนช่างกำลังตัดผมให้ จากที่เห็นมันคงไม่ยากสักเท่าไหร่ แค่เล็มส่วนปลายออกพอให้มันไม่ทิ่มตาคุณก็พอ” เซฮุนถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งพลางโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อกะความยาวของเส้นผม
“ถ้าแหว่งฉันฆ่านายแน่”
“กลัวไม่หล่อเหรอครับ” เซฮุนเลิกคิ้วมองแล้วเดินไปหยิบนิตยาสารเล่มหนึ่งมาให้จงอินถือเอาไว้พร้อมกับจัดท่าทางให้เรียบร้อย
“ไม่หล่อต้องโทษน้องฮุนบาร์เบอร์แล้วล่ะครับงานนี้” ร่างบางยิ้มขำกับคำพูดคำจาของคนที่นั่งอยู่กับขอบเตียง ก่อนจะก้มตัวลงเล็กน้อยแล้วใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางหนีบผมออกมาจำนวนหนึ่งแล้วตัดส่วนปลายออกเพียงนิดเดียวก่อนจะถอยออกไปดูผลงานห่าง ๆ
“แหว่งยัง”
“ผมเพิ่งตัดไปแค่นิดเดียวเองนะ” ร่างบางหรี่ตามองอีกคนที่กำลังอมยิ้มอยู่
“พอดีว่าเป็นคนใจร้อน” จงอินยักไหล่พลางเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าหวานที่กำลังตั้งอกตั้งใจตัดผมให้กับเขาก่อนจะหลุบสายตาลงมามองหน้ากัน
“เรื่องนั้นผมรู้”
“เหรอ? แล้วมีเรื่องไหนที่นายไม่รู้บ้างไหม?”
“อืม...ไม่รู้สิครับ” เซฮุนอมยิ้มแล้วทิ้งเศษผมลงบนนิตยาสารที่อีกคนถือเอาไว้ “อย่างเช่นผมไม่รู้ว่าตอนนี้คุณกำลังคิดอะไรอยู่”
“ลองเดาดูสิ เรื่องนี้นายถนัดอยู่แล้วนี่”
“เมื่อไหร่กัน”
“เร็วเข้า” คำพูดเอาแต่ใจที่มาพร้อมกับน้ำเสียงอ่อนโยนใช่ว่าเขาจะได้ยินบ่อย เซฮุนเล็มผมข้างหน้าออกให้อีกนิดหน่อยแล้วก็เอาหนังสือที่จงอินถือไว้ไปวางบนโต๊ะข้าง ๆ
“คุณกำลังเหนื่อย ท้อ สับสน ไม่อยากทำอะไรแล้ว”
“...”
“อยากนอนอยู่เฉย ๆ ไม่อยากพะวงกับคนรอบข้าง”
“...”
“ผมพอจะเดาถูกสักข้อไหมครับจงอิน?” ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยเศษผมที่ติดอยู่ตามสันจมูกอีกคนออกให้อย่างเบามือก่อนที่ร่างของเขาจะถูกรวบให้ลงไปนั่งทับบนตักหนา เซฮุนก้มลงมองอีกคนที่ซบหน้าลงกับอกเขาอีกทั้งยังกระชับกอดแน่นขึ้นอีก
“อืม”
“ผมเป็นห่วงคุณนะ” จงอินไม่ได้ขานตอบ เขาเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยทั้งที่ยังซบอยู่กับแผงอกบาง “ถึงผมจะช่วยอะไรคุณไม่ได้ แต่ผมเป็นผู้ฟังที่ดีได้นะครับ”
“...”
“ผมนั่งฟังคุณพูดได้ทั้งวัน ถ้าคุณอยากระบาย”
“...”
“ผมคงห้ามไม่ให้คุณคิดมากไม่ได้แต่ผมอยากให้คุณคิดน้อยลงแล้วหันมาวางแผนว่าจะเอายังไงต่อไป...แบบนั้นจะดีกว่าไหมครับ?” เซฮุนกระซิบข้างหูอีกคนพร้อมกับลูบหัวปลอบใจ “มีใครหลายคนที่ไม่เข้าใจกับการตัดสินใจของชานยอล ผมเองก็เหมือนกัน”
“...”
“แต่พอลองคิดกลับกันว่าถ้าผมตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเขาผมจะทำยังไงนะ? ผมจะช่วยทุกคนให้รอดมาได้จนถึงตอนนี้หรือเปล่า?” เซฮุนยังคงลูบหัวจงอินอยู่อย่างนั้น “ตอนที่อยู่เกาะเชจู เขานอนเป็นคนสุดท้ายและตื่นก่อนคนอื่นเสมอ ชานยอลไม่เคยชวนใครออกไปหาเสบียงด้วยมีแต่ผมที่อาสาออกไปกับเขา”
“...”
“ในตอนแรกพวกเราช่วยกันตัดสินใจแก้ไขกับสิ่งที่ไม่ลงรอย แต่พอไม่มีอี้ฟานทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องยากที่ต้องดูแลทุกคนแต่สิ่งที่ผมไม่สามารถเข้าใจได้เลยก็คือความรู้สึกของคนที่แบกรับทุกอย่างเอาไว้ว่ามันเหนื่อยมากแค่ไหน”
“...”
“ชานยอลโตแล้ว...ผมคิดว่าเขาน่าจะใช้เวลาทบทวนทุกอย่างอยู่พอสมควรก่อนที่จะตัดสินใจ” ร่างบางเม้มริมฝีปากแล้วผละตัวออกมาสบตากับอีกฝ่าย “สิ่งที่เราควรทำในตอนนี้คือทำที่นี่ให้เป็นบ้านอย่างที่คุณบอกผมเอาไว้ ส่วนเรื่องอื่นเอาไว้ก่อน...แบบนั้นจะดีกว่าไหมครับจงอิน?” สองมือเรียวโอบใบหน้าคนที่กำลังเหนื่อยล้ากับสิ่งที่ได้พบเจอ ร่างหนาพยักหน้าช้า ๆ เป็นคำตอบก่อนจะรั้งท้ายทอยอีกฝ่ายเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยน
ใบหน้าเรียวเอียงปรับองศาเพื่อรับจูบให้ได้ถนัดขึ้น สองแขนเรียวเลื่อนลงก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบกอดรอบคอหนาเอาไว้พร้อมกับลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดกันอยู่อย่างไม่รู้จบ จูบที่เป็นกำลังใจ...จูบเพื่อให้จงอินรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้
ทั้งคู่ละริมฝีปากออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง หน้าผากมนแนบลงกับหน้าผากอีกฝ่ายพร้อมกับจ้องเข้าไปยังนัยน์ตาของร่างหนา จงอินยิ้มบาง ๆ แม้ว่ามันจะเป็นรอยยิ้มที่ฝืนออกมาแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารู้สึกดีขึ้นได้เพราะคำปลอบใจของเซฮุน
“นายนี่นะ...”
ยิ่งมองก็ยิ่งหมั่นเขี้ยว จงอินเลื่อนใบหน้าเข้าไปกดจูบริมฝีปากอิ่มเบา ๆ ก่อนจะผละออกแล้วรวบตัวเซฮุนเข้ามากอดแน่น ร่างหนาซบหน้าลงกับไหล่บางแล้วปิดเปลือกตาลง...
ขอแค่ตอนนี้เท่านั้นที่เขาจะแสดงความอ่อนแอให้เซฮุนเห็น...
พอเช้าวันรุ่งขึ้นเขาจะกลับมาเป็นคนเดิม...คิมจงอินที่ไม่เคยยอมแพ้กับอะไรใด ๆ ในโลกใบนี้...
TBC
ตอนนี้มาสั้นหน่อยนะคะ มลินปวดตาค่ะ จ้องคอมนาน ๆ ไม่ได้
ไปหาหมอมาสองครั้งหมดไป 2100 ได้ยาหยอดตามากระจึ๋งเดียว ชีวิตยิ่งกว่านิยาย #ปาดน้ำตา
ถ้ามันสั้นไปไม่จุใจก็ขออภัยไว้ ณ ที่นีด้วยนะคะ T_T แล้วจะรีบเสิร์ฟตอนต่อไปมาให้อ่านเลยเนาะ ไม่ให้รอนานแล้ว
[ประกาศ] สามารถเช็ครายชื่อการจองฟิค – โอนเงินได้ในลิงค์นี้นะคะ เก็บไว้เช็คได้ตลอดค่ะเพราะมันอัพเดทแบบออนไลน์ https://docs.google.com/spreadsheet/lv?key=0Al9PwNDbG1JGdExMYVhJUlZmaXQ2QWljVlRhSmo5VFE&usp=sharing&pli=1
ความคิดเห็น