คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #103 : Chapter 98 :: Move
Chapter 98
Move
“ลงมา”
แม้ว่าน้ำเสียงของชายชุดดำจะฟังดูไม่เป็นมิตรนัก แต่การที่มือของเขาและแบคฮยอนยังขยับได้โดยไม่ถูกมัด และฝ่ายนั้นก็ไม่ได้ถืออาวุธครบมือเอาไว้ มันก็เป็นเรื่องดีรองจากตอนหาทางหนีฝูงพวกกินคนตรงนั้น
ชานยอลลงมาก่อนตามด้วยแบคฮยอน เขากวาดสายตาไปโดยรอบเพื่อเก็บรายละเอียด ไม่ว่าจะเป็นสิ่งแวดล้อมหรือพฤติกรรมของผู้คนที่อาศัยอยู่ตรงนี้ ซึ่งมีทั้งผู้หญิงและเด็ก แต่ก็ไม่มากเท่าผู้ชาย นับโดยรวมจากที่สายตามองเห็นก็คงไม่น่าถึงยี่สิบ
ทุกคนมีดูมีเรื่องให้ทำอยู่ไม่ขาดมือ ก่อนจะหันมาทางนี้เมื่อได้ยินเสียงผิวปากของซงมินโฮ
“วันนี้เรามีสมาชิกใหม่”
ไม่มีคำกล่าวทักทาย ซึ่งทั้งคู่ก็ไม่ได้คาดหวังถึงขนาดนั้น แค่ไม่คว้ามีดขึ้นมาตั้งท่าจะปาดคอเพื่อเอาไปทำอาหารก็ถือว่าดีว่าเป็นเรื่องดีหลังจากวิ่งหนีตายมาตลอดทั้งวัน แบคฮยอนยังคงขวัญเสียกับกลุ่มพวกกินคน ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าจะลบความทรงจำนี้ไปได้เมื่อไหร่
“สองคนนี้ไม่ได้มาอยู่ฟรี ๆ วางใจได้”
เข้าใจดีว่าซงมินโฮและคนในกลุ่มคงไม่ได้พาเขาและแบคฮยอนมาพักอาศัยที่นี่เพราะสงสาร เราทั้งคู่ต้องทำอะไรเพื่อ ‘ชดใช้หนี้บุญคุณ’ ซึ่งการโพล่งถามออกไปตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องสมควรนัก
แบคฮยอนชำเลืองมองคนตัวสูงที่ยังคงปั้นหน้าเรียบเฉย ขณะที่คนอื่น ๆ กำลังแยกตัวออกไปทำงาน หลังจากได้คำตอบที่ทำให้โล่งใจแล้วว่าเขาและชานยอลไม่ได้มาแย่งข้าวกินฟรี ๆ
ที่นี่ไม่ต่างจากแฟลชพวกกินคน แต่สภาพแวดล้อมกลับน่ายืนหายใจนานกว่า ถ้าบยอนแบคฮยอนไม่มองโลกในแง่ดีเกินไป คนที่นี่ก็อาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่กังวลมาตลอดทาง เอาเถอะ อย่างน้อยก็ยังมีเด็กกับผู้หญิงให้อุ่นใจบ้าง ซึ่งถ้าคนพวกนี้คิดร้ายกับเขาและชานยอลจริง ๆ ก็คงไม่เสี่ยงตายเข้าไปช่วยลากออกมาจากฝูงพวกผีดิบและพาติดรถมาถึงที่นี่หรอกมั้ง...
“เดี๋ยวจะพาไปดูห้อง”
ซงมินโฮเป็นคนพูดน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่พูดเลย แบคฮยอนยังคงเป็นฝ่ายเดินตามหลังชานยอลอยู่เสมอ แต่เรากลับมีเหตุผลที่ต่างกัน เพราะเจตนาของแบคฮยอนคือการระวังหลัง ในขณะที่มุมมองของชานยอลคือการปกป้องให้เขาปลอดภัย
ภายในห้องมีกลิ่นเหม็นอับเนื่องจากไม่มีการดูแลปัดกวาด แต่ก็ยังถือว่าดีที่มีทั้งหมอนและผ้าห่มให้ ผู้ชายหน้านิ่งเดินไปกระชากผ้าม่านผืนเก่าจนฝุ่นกระจายคลุ้งไปทั่วอากาศ ก่อนจะหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามแขกใหม่ว่าพอใจหรือไม่
“จะแยกกันอยู่ไหม?”
“เรานอนด้วยกันได้ครับ” ชานยอลตอบโดยไม่เสียเวลาคิด ซึ่งนั่นทำให้คนฟังไหวไหล่กับคำตอบ
“นั่งหายใจทิ้งไปก่อนแล้วกัน อีกสักชั่วโมงจะมาตามไปกินข้าว” ซงมินโฮมองหน้าเราทั้งคู่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู “อ้อ แล้วก็อย่าดีใจจนเนื้อเต้นจนหลงคิดว่าฉันเป็นคนดีล่ะ พวกนายต้องกินข้าวเพื่อเก็บแรงไปทำงานใช้หนี้ เข้าใจนะ?”
“ขอบ--” เด็กหนุ่มยังพูดไม่ทันจบก็ต้องอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อผู้นำของกลุ่มชุดดำเปิดประตูเดินออกไปแล้ว
แบคฮยอนขมวดคิ้ว เบะปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองคนตัวสูงที่กำลังเดินสำรวจห้องโดยไม่ปล่อยให้เวลาเสียไปเปล่า ๆ หยิบจับสิ่งของขึ้นมาดู กวาดสายตาไปโดยรอบ รวมถึงการเขย่าปลอกหมอน ซึ่งเขาไม่แน่ใจว่าในหัวผู้ชายคนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ของในมือมันจะสามารถใช้เป็นอาวุธได้หรือไม่ หรือว่าแค่หาอะไรทำเฉย ๆ
“ช่วยเปิดม่านตรงนี้หน่อยครับ” คนตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่าย พลางมองไปยังชายหนุ่มที่ยังคงง่วนอยู่กับผ้าห่มและผ้าปูเตียง “มันคงไม่ดีถ้าเกิดมีตัวอะไรดิ้นอยู่ในนี้ระหว่างที่เรากำลังหลับกันอยู่”
อ่า... ที่แท้ก็เช็กความเรียบร้อย
“เราจะเอายังไงต่อเหรอ” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามในทันที ชานยอลเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง ใช้นิ้วกดม่านมู่ลี่ลงเล็กน้อยพร้อมมองออกไปข้างนอกเพื่อสังเกตการณ์
“ทำความรู้จักกับคนที่นี่ระหว่างทานข้าว แล้วรอดูว่าฝั่งนั้นจะให้เราใช้หนี้ด้วยวิธีไหน คุณคิดว่าไงครับ?” เขามองคนตัวสูงที่หันมาถามความเห็น แบคฮยอนยืนนิ่งเพื่อใช้ความคิด ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ ชายหนุ่ม
“คุณคิดว่าที่นี่เป็นยังไง?”
“ไม่แย่อย่างที่ผมคาดไว้” ชานยอลเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง “หมายถึงตอนนี้”
“ถ้าพวกเขาคิดร้ายก็คงฆ่าเราไปตั้งแต่แรกแล้ว คุณไม่คิดแบบนั้นเหรอ?”
“ยังตัดสินทันทีไม่ได้หรอกครับ บนโลกที่ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ รวมถึงความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้าในสถานการณ์คับขัน บางทีเราอาจจะมีประโยชน์ด้านไหนด้านหนึ่งกับคนที่นี่” ชานยอลยังคงชั่งน้ำหนักความเป็นไปได้อยู่เสมอ และไม่มองโลกในแง่ดีเกินไป เขารู้ว่ามันเป็นข้อดีที่จะทำให้เราระวังตัวกันมากขึ้น ซึ่งการบอกว่าฝั่งนั้นเป็นคนดีเพราะรู้สึกอย่างนั้นมันก็ไม่ได้อีก “หรือบางที...”
แบคฮยอนมองคนตัวสูงที่ละสายตาจากหน้าต่างม่านมู่ลี่ แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูที่ชายหนุ่มชุดดำเพิ่งเดินออกไป ดวงตาคู่นั้นจับจ้องอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้าลูกบิดตรงหน้าไว้ หมุน พร้อมดึงประตูเข้าหาตัวเพียงเล็กน้อย ตอนนั้นจึงได้รู้ว่าซงมินโฮไม่ได้ขังเราไว้จากข้างนอกอย่างที่คิด
“พวกเขาอาจจะเป็นคนดีจริง ๆ ก็ได้”
จำนวนผู้คนที่มานั่งรอบกองไฟคืนนี้น้อยลงกว่าปกติ หลายคนเข้านอนไปแล้วเพราะเหนื่อยล้าจากการปัดกวาดพวกตัวกินคนในป่าหน้าประตูทางเข้าอุทยานตลอดทั้งวัน ตอนนี้จึงเหลือเพียงหุ่นยนต์อย่างจงอิน ลู่หาน อี้ฟาน เซฮุน ยูริ เทา อี้ชิง และจงแด เท่านั้นที่เข้าร่วมการออกความเห็น
“คุณน่าจะไปพักผ่อนนะครับอี้ชิง” เห็นแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เซฮุนเห็นมาตลอดว่าวันนี้บุรุษพยาบาลหนุ่มพยายามมากแค่ไหนกับการฆ่าพวกกินคนด้วยตนเอง แม้จะทุลักทุเล แต่อี้ชิงก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจไปกลางคัน
“ไม่เป็นไร – คุยกันเถอะ – ผม – อยากอยู่ฟัง – จนจบ” อี้ชิงยิ้มบาง ๆ พร้อมกวาดสายตาไปโดยรอบ เพื่อไม่ให้คนอื่น ๆ เป็นกังวลในตัวเขามากนัก
“ถ้ายืดเวลาอยู่ที่นี่ต่อไป เราก็ต้องออกไปหาเสบียงกันอีกครั้ง ซึ่งนั่นหมายความว่าเสียงรถจะดึงพวกกินคนเข้ามาใกล้อุทยานยิ่งขึ้นไปอีก และเราคงเดินออกไปหาเสบียงด้วยเท้าไม่ได้เหมือนกัน” คนอายุมากที่สุดหันไปมองเจ้าหน้าที่หนุ่มอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรอี้ฟาน ผมรู้และเข้าใจทุกอย่างดี” จงแดยิ้มพลางวางมือลงบนหน้าขาอีกฝ่าย พร้อมตบเบา ๆ เพียงสองครั้งเพื่อให้ตนเองและอีกฝ่ายสบายใจ
“ฤดูหนาวก็ยากที่จะล่าสัตว์ พวกนายควรรีบตัดสินใจกันตั้งแต่ตอนนี้” ยูริดึงทุกคนให้เข้าเรื่องอย่างจริงจัง มากกว่าอธิบายเหตุผลว่าเพราะอะไร เพื่อให้จงแดเข้าใจและยอมรับเหตุผลที่ทุกคนต้องย้ายถิ่นฐานอีกครั้ง
“เรารอชานยอลกับแบคฮยอนไม่ได้แล้ว”
คำพูดของอี้ฟานฟังแล้วน่าใจหาย แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนล้วนแต่เป็นห่วงสองคนนั้น แต่การรอเพื่อหนีไปพร้อมกันจะทำให้คนอื่น ๆ เดือดร้อนไปด้วย ทั้งภัยจากความหิว และจากผีดิบด้านนอกซึ่งรุกรานเข้ามาใกล้จนรู้สึกเหมือนกลิ่นของพวกมันอยู่ใต้จมูก
“ไม่อยากให้รู้สึกแย่นะ แต่ถ้าสองคนนั้นจะกลับมา ก็คงไม่ทิ้งเวลาผ่านมาจนถึงตอนนี้หรอก” คำพูดของควอนยูริเป็นเหมือนเข็มทิ่มแทงใจ ลู่หานถอนหายใจกับความขวานผ่าซากของหญิงสาวที่เอาแต่พูดจาตัดกำลังใจคนอื่นอยู่เรื่อย คิดว่าถ้าเปลี่ยนเป็นปาร์คกาฮี สถานการณ์คงไม่น่าหงุดหงิดอย่างในตอนนี้ ถ้าไม่ติดว่าผู้หญิงคนนั้นขออยู่เฝ้าอาการคยองซู
“นายว่าไงวะจงแด” จงอินอยากรู้ว่าเจ้าหน้าที่หนุ่มคิดยังไงกับเรื่องนี้ มากกว่าปล่อยให้หมอนั่นนั่งฟังแล้วพยักหน้าเพื่อให้คนอื่นคิดว่าเข้าใจ
“พวกคุณอย่ากังวลเรื่องผมเลย ก่อนหน้านี้ผมเคยอยู่ได้ ต่อไปก็ต้องอยู่ได้เหมือนกัน” จงแดยังคงยิ้ม แม้ว่าใจของเขาจะกำลังร้องไห้
ความรู้สึกย้อนแย้งในใจมันกำลังทำร้ายเขา เจ้าหน้าที่หนุ่มอยากอยู่กับทุกคนที่นี่ แต่ความต้องการกับความจริงมันไปด้วยกันไม่ได้ ทุกคนจะต้องอดตายเพราะเสบียงในละแวกนี้ไม่มีให้เก็บอีกต่อไป จงแดไม่อยากเป็นตัวถ่วง แต่มันก็ยากเหลือเกินที่ต้องต่อสู้บนโลกอันโหดร้ายตามลำพัง หลังจากผูกพันกับคนกลุ่มนี้ไปแล้ว
“ฉันคงไม่รู้สึกดีถ้าทุกคนพร้อมใจกันย้ายออกไปจากที่นี่ แต่นายต้องอยู่อุทยานคนเดียว” ชายหนุ่มผิวแทนพูดตามที่รู้สึก การทิ้งใครสักคนไว้ข้างหลังเพื่อหนีเอาตัวรอดนั้นมันไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด
“ไม่คนเดียวหรอก” ทุกคนหันไปมองเทาพร้อมกัน เด็กตัวสูงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะมองหน้าอี้ฟาน “เพราะคยองซูจะไม่ไปกับเรา”
“...”
“จะไม่ไปได้ไง หมอนั่นเจ็บอยู่ เขาต้องได้รับการรักษา” ลู่หานแย้ง
“ต่อให้ยกเหตุผลทั้งโลกมาอ้างมันก็ไม่ไปกับเราอยู่ดี มึงก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร จิตใจคยองซูมันเกินเยียวยาแล้ว” เทาสบตากับอีกฝ่ายนิ่ง พลางนึกไปถึงเหตุการณ์ตอนคนเจ็บคิดจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีความเจ็บปวดไปให้พ้น ๆ
คืนนั้นทั้งคู่มีโอกาสได้คุยกันหลายเรื่อง รวมไปถึงแผนในอนาคตที่จะย้ายออกจากอุทยาน ซึ่งคยองซูเลือกจะปักหลักอยู่ที่นี่ มากกว่าไปสร้างความลำบากให้คนอื่น ๆ ต้องดูแล เทาบอกตัวเองว่าจะโน้มน้าวอีกฝ่ายเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ซึ่งถ้ามันไม่ได้ผล เขาก็จะไม่รบเร้า
ลู่หานถอนหายใจอย่างหัวเสีย เมื่อทุกอย่างมันยากขึ้นเพราะความเห็นต่าง แต่ถ้าจะให้บังคับก็ไม่ได้อีก เขาไม่ใช่เจ้าชีวิตใคร ดังนั้นความเป็นห่วง ความหวังดีของชายหนุ่มจึงกลายเป็นเรื่องน่าหงุดหงิดอย่างห้ามไม่ได้
“ถ้ามันเป็นความต้องการของคยองซู ผมก็จะดูแลเขาเอง” น้ำเสียงของจงแดไม่มีความลังเลอยู่เลยสักนิด
“นายยังเปลี่ยนใจได้นะเว้ย” ลู่หานพยายามเกลี้ยกล่อม พอถึงตอนนั้นจะได้ไปลากคอไอ้เด็กหัวดื้อที่คิดจะปักหลักฝังหลุมศพตัวเองอยู่ที่นี่ด้วยเลย จะได้รู้ไปว่ามันยังกล้าอยู่คนเดียวอีกไหม
เจ้าหน้าที่หนุ่มยิ้มพลางหลุบสายตามองท่อนไม้ในมือ ก่อนจะโยนมันเข้ากองไฟ
“ผมรู้สึกขอบคุณพวกคุณทุกคนจริง ๆ” จงแดลอบถอนหายใจเบาหวิว ก่อนจะเงยหน้ากวาดสายตามองแต่ละคนเพื่อจดจำรายละเอียด “แต่ผมจะไม่ทิ้งอุทยานไปไหน”
“แม้ว่านายจะต้องตายน่ะเหรอ?” เทาถามด้วยเสียงเรียบเฉย และเขาก็ได้รับคำตอบเป็นรอยยิ้ม ซึ่งมันดูเศร้าหมองราวกับว่าเจ้าตัวพร้อมยอมรับความจริง
“คนไม่อยากไป จะบังคับทำไม” เสียงของควอนยูริเป็นเหมือนก้อนหินที่ทุบศีรษะทุกคนอีกครั้ง ท่ามกลางความตึงเครียดภายในวงสนทนาหน้ากองไฟ ไม่มีใครอยากเลือกทางไหนทางหนึ่ง แต่ทุกคนล้วนเข้าใจถึงความจำเป็น “เอาตัวเองให้รอดก่อนไหม แล้วค่อยห่วงคนอื่น”
“ถ้ารีบมากก็หอบข้าวของไปก่อนเลยก็ได้นะ ไม่มีใครห้าม”
“ลู่หาน...” เซฮุนหันไปมองคนข้างตัว ซึ่งดูเหมือนว่าจะทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว
“คิดว่าฉันไม่กล้าหรือไง?”
“แล้วกล้าไหมล่ะ ออกไปเลยดิ มัวรออะไรอยู่ ต้องให้พ่อมาตัดริบบิ้นเปล่า?”
“อย่ามาปากดีกับฉันให้มากนัก” หญิงสาวพูดลอดไรฟันพร้อมกำหมัดแน่น
“ทำไม ทีงี้ทำเป็นอ่อนไหวรับไม่ได้เลยดิ ก่อนหน้านี้เห็นพล่ามไม่หยุด คิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลกที่จะพูดยังไงก็ได้เหรอวะ หะ?”
“พอสักทีเถอะว่ะ” จงอินพยายามปราม ท่ามกลางสถานการณ์ที่ยังตกลงกันไม่ได้ “ข้าวก็แดกหม้อเดียวกันยังจะทะเลาะกันอีก”
สิ้นเสียงของชายหนุ่มผิวแทน เธอก็แค่นหัวเราะ “ตลกดีนะ ทำเหมือนเป็นห่วงเป็นใย แต่ก็วางแผนเอาตัวรอดกันอยู่ตลอด มีตัวเลือกในใจอยู่แล้วนี่ คำพูดที่บอกว่าเคารพการตัดสินใจก็แค่ทำให้ตัวเองไม่รู้สึกผิดที่คิดทิ้งคนอื่นไว้ข้างหลังสินะ?”
“ถ้าอยู่ก็ตายกันหมด มันใช่เรื่องที่ต้องแสดงออกเพื่อซื้อใจกันเหรอ?” จงอินกดเสียงลงต่ำ มองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วจะพูดทำไมให้มันมากความ ก็แค่บอกว่าจะหนี ใครไม่ไปก็อยู่ที่นี่ก็จบ ไม่เห็นต้องใช้คำพูดสวยหรูเพื่อให้ตัวเองดูเป็นคนดี”
เซฮุนมองสีหน้าของอี้ฟานซึ่งดูเหมือนว่าจะกดดันกับสถานการณ์ตอนนี้มากที่สุด คนที่แบกรับทุกอย่างแต่เลือกที่จะเก็บไว้คนเดียว เพราะตอนนี้จงอินยังไม่พร้อมที่จะให้คำปรึกษาได้เหมือนอย่างเคย รวมถึงชานยอลที่ไม่อยู่ที่นี่ ผู้ชายคนนั้นจึงต้องชั่งน้ำหนักความเป็นไปได้ด้วยตนเอง ซึ่งถ้าทุกอย่างพัง อี้ฟานคงโทษว่าเป็นความผิดของตนเองแน่ ๆ
“ผมเห็นด้วยกับเธอนะ ถ้าเรามัวแต่โน้มน้าวจงแดกับคยองซูให้ไปด้วยกัน พรุ่งนี้ก็คงตัดสินใจไม่ได้” เทาเสริม ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นด้วยกับตรรกะพัง ๆ ของควอนยูริ แต่เด็กหนุ่มชาวจีนก็ไม่อยากให้คนอื่น ๆ ต้องเสี่ยงกับความตาย ทั้งที่พยายามหนีกันมาไกลได้ถึงขนาดนี้
“ไหน ๆ ก็ได้พูดแล้ว ขออีกสักหน่อยแล้วกัน” ทุกคนรู้ว่าควอนยูริไม่ใช่คนที่จะหยุดง่าย ๆ และหลายคนในที่นี้ก็ยังมีความเกรงใจให้กับเพศตรงข้าม แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการ “ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงวินาทีนี้ พวกนายยังคิดว่าสองคนนั้นจะกลับมาอยู่อีกเหรอ?”
“...”
ไม่มีใครขานตอบ ไม่ใช่เพราะไม่มีใครสนใจประโยคเมื่อครู่ แต่เป็นเพราะลึก ๆ แล้วคำถามนี้มันเคยเกิดขึ้นในความคิดของทุกคนมาแล้ว ว่าชานยอลกับแบคฮยอนอยู่ที่ไหน จะกลับมาหรือไม่ และ...
“ไม่คิดว่าสองคนนั้นหนีเอาตัวรอดไปแล้วหรือไง?”
“...”
“ในโลกแบบนี้ ยังคิดว่าความผูกพันจะทำให้คนสองคนกลับมาในที่ ๆ มีแต่ความเสี่ยงตายเหรอ?”
“คำถามของเธอไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เพราะตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าสองคนนั้นอยู่ที่ไหน จะพูดให้คนอื่น ๆ เครียดไปทำไมกัน?” จงอินเริ่มทนไม่ไหว คำพูดของยูริไม่ได้เป็นตัวช่วยให้การตัดสินใจนี้ง่ายขึ้นเลยสักนิด ซ้ำแต่จะสร้างความคิดในแง่ร้ายให้คนที่อยู่ตรงนี้
“ฉันก็แค่อยากรู้ว่าพวกนายคิดยังไง เป็นเพื่อนกันมานานไม่ใช่เหรอ ลองคิดดูสิ... ปาร์คชานยอลเป็นคนฉลาด ฝีมือดี แต่อยู่ ๆ ก็บึ่งรถหนีหายจ๋อมไปแบบนั้น เป็นฉันคงโลกสวยคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้”
“ถ้ามันหนีแล้วไงวะ พวกเราไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อรอสองคนนั้นอย่างเดียว ที่นี่คือบ้าน มีการตื่นมาเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง ลุกขึ้นมาแปรงฟัน อาบน้ำ ซักผ้า มองหลุมศพของคนสำคัญที่อยู่ข้างริมธาร นอนตอนกลางคืนโดยไม่ต้องกอดอาวุธแทนหมอนข้าง พูดคุยกันตอนกินข้าวเพื่อให้รู้สึกว่าคนข้าง ๆ ยังมีชีวิตอยู่”
ความหดหู่เกิดขึ้นเพราะความจริงบนโลกนี้จากปากลู่หาน มันเป็นความเศร้าที่จะหลุดพ้นไปได้ก็คือความตาย ซึ่งมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่มนุษย์ต้องการมัน
“เราทุกคนอยู่อุทยานเพราะอยากอยู่ มีชีวิตแบบคนปกติโดยไม่ต้องดิ้นรนหนีความตาย แต่พออยู่ไม่ได้ก็ต้องย้ายออกไปหาที่ใหม่ แม่งเข้าใจยากตรงไหน”
“ใครเข้าใจยากกันแน่ นี่นายกำลังเล่นตลกอยู่เหรอ?” ยูริแค่นหัวเราะ กับความเขลาของลู่หาน
“ตอนนี้ผมอยากได้ข้อตกลงที่ชัดเจน ทุกคนจะได้แยกกันไปพักผ่อนสักที เพราะฉะนั้นอย่าทะเลาะกันได้ไหม?” อี้ฟานคิดว่าเขาปล่อยให้ทุกคนได้ออกความเห็นมามากเกินพอแล้ว ดังนั้นเขาควรจะหยุดทุกฝ่าย
“พวกคุณอย่าลังเลเลย เลือกทางที่มันดีกับทุกคนเถอะ” เจ้าหน้าที่ประจำอุทยานเองก็คงเช่นกัน ตอนนี้สีหน้าของจงแดนั้นแย่ลงจนไม่สามารถฝืนยิ้มได้อีกต่อไปแล้ว
บรรยากาศยังคงอึดอัดหลังจากทุกคนเงียบไป เหลือเพียงเสียงกิ่งก้านไม้ที่แตกปะทุกับเปลวไฟ กับการออกความเห็นซึ่งดูเหมือนว่าทุกคนรอใครสักคนตัดสินใจมัน และก็คงไม่พ้นอู๋อี้ฟาน
“ผมยังไม่หายเจ็บดี จงอินก็ยังฟื้นฟูความจำได้ไม่หมด เพราะฉะนั้นมันคงไม่ดีแน่ถ้าจะปล่อยให้พวกมันเข้ามาออหน้าประตูมากไปกว่านี้ เพราะคนที่เหลือคงต้านพวกมันพร้อมกันด้วยอาวุธระยะประชิดไม่ไหว”
“...”
“พรุ่งนี้เช้าเราจะลุกขึ้นมาจัดเตรียมของ แล้วออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด”
การตัดสินใจอย่างเฉียบขาดเหนือความคาดหมายของอี้ฟานมาพร้อมสีหน้าตื่นตระหนกของคนรอบข้าง ทุกคนมองไปยังชายหนุ่มร่างสูงที่ใช้ไม้เท้าพาตนเองกลับเข้าไปในบ้านหลังจากได้ให้คำตอบ
แม้จะรู้ดีว่าผลลัพธ์ต้องออกมาเป็นทางนี้ แต่จงแดก็รู้สึกชาวาบตรงหน้าอกข้างซ้าย หลังจากทุกอย่างมันชัดเจนแล้วว่าคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ด้วยกันมานานกำลังจะย้ายออกไปในที่ ๆ เขาไม่สามารถมองเห็นได้อีก
ควอนยูริส่ายศีรษะหน่าย ๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเป็นคนที่สอง ตามด้วยเทา ส่วนลู่หานเลือกคว้าซองบุหรี่เดินลงไปตรงลำธารเพื่อดับโทสะ เซฮุนหันไปมองจงอินเพื่อขอความเห็น ชายหนุ่มผิวแทนพยักหน้าชวนอีกฝ่ายให้กลับไปบังกะโลด้วยกัน เพื่อความสะดวกใจมากกว่าการพูดต่อหน้าจงแดและอี้ชิงที่ยังคงอยู่ตรงนี้
ความหนาวเหน็บยังคงกัดกร่อนทั้งกายใจ บุรุษพยาบาลหนุ่มมองผู้พิทักษ์ป่าไม้และสัตว์ในอุทยานซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ท่ามกลางความเงียบงันที่ไม่มีใครอยากพูดอะไรอีก อี้ชิงไม่สามารถเข้าไปทิ้งตัวลงบนเตียงอุ่น ๆ แล้วข่มตาหลับ ทั้ง ๆ ที่จงแดยังนั่งคิดไม่ตกอยู่ตรงนี้
“ทำไมยังไม่ไปอีก มีเรื่องจะคุยกับผมเหรอ”
“เปล่า” อี้ชิงเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง “ผมแค่ – ไม่อยากทิ้งให้คุณ – นั่งอยู่ตรงนี้ – คนเดียว”
จงแดหลุดยิ้มออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองหนุ่มชาวจีนที่มีความพยายามไม่แพ้ใครที่นี่ คนที่ฝึกพูดภาษาเกาหลีเพื่อสื่อสารกับคนรอบข้าง พยายามสู้กับพวกกินคนทั้งที่เคยกลัวมันแทบตาย และเสียสละเวลาพักผ่อนเพื่ออยู่เฝ้าไข้คนเจ็บ ซึ่งหลายครั้งมันมาพร้อมความกดดัน
“ก่อนไป คุณช่วยลิสต์ให้ผมด้วยนะว่าต้องดูแลคยองซูยังไงบ้าง ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องดูแลแผลสักเท่าไหร่ ไม่เอาภาษาอังกฤษนะ จีนก็ไม่ไหว ให้ลู่หานช่วยแปลเป็นเกาหลีให้ผมหน่อยแล้วกัน”
“คุณ – ก็ต้อง – ดูแล – แผลตัวเอง – ด้วย” อี้ชิงหลุบสายตามองจุดที่เป็นแผลจากการโดนยิงของเจ้าหน้าที่หนุ่ม ซึ่งจงแดแค่ไหวไหล่ ราวกับจะบอกว่ามันใกล้จะหายดีแล้ว
“ผมไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน แต่คุณเป็นคนดีจริง ๆ นะอี้ชิง”
“คุณก็ – เป็นคนดี” บุรุษพยาบาลหนุ่มยังคงพูดอย่างตรงไปตรงมา “ทุกคนที่นี่ – ก็เป็น – คนดี”
“อืม เพราะงั้นผมเลยรู้สึกดีมาก ๆ ที่ได้เจอพวกคุณ” จงแดยิ้ม เขารู้สึกดีขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคนเติมฟืนเข้าไป เพื่อบ่งบอกว่าบทสนทนาของเราจะไม่จบลงในเร็ว ๆ นี้ “ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าการอยู่คนเดียวก็ไม่แย่อะไรขนาดนั้น แต่พอทุกคนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ตื่นมาเจอกัน กินข้าวด้วยกัน พูดคุยกัน ผมก็รู้สึกโหวงไปสักหน่อยตอนรู้ตัวว่าต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกครั้ง”
“คุณ – กำลัง – เศร้า”
“อย่าจี้ใจกันสิ เดี๋ยวผมร้องไห้ขึ้นมาจะทำไง”
“ก็ร้อง – เลย – คุณยังเป็น – คน – คุณมีสิทธิ์ที่จะ – รู้สึก”
“...”
“ผม – จะนั่ง – อยู่ตรงนี้” อี้ชิงเหยียดเขาออกด้วยท่าทีสบาย ๆ พลางมองอีกฝ่ายที่ดูเหมือนว่ากำลังพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ หลังจากที่เราเข้าสู่บทสนทนาจริงจังซึ่งพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด
และสุดท้าย... จงแดก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนต้องยกมือปิดหน้าตนเอง
เสียงสะอื้นเงียบ ๆ ไม่ได้ปลุกให้คนที่หลับอยู่ในบ้านต้องตื่นขึ้นมาให้ความสนใจ อี้ชิงยังคงทำตามอย่างที่พูดเหมือนก่อนหน้านี้ ว่าเขาจะนั่งอยู่เฉย ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
เขารู้ดีว่าความรู้สึกเคว้งคว้างและต้องซ่อนความกลัวไว้เป็นยังไง หากจุดเริ่มต้นสามารถอยู่คนเดียวได้ แน่นอนว่าเราอาจไม่รู้สึกอะไรมากนัก อย่างมากก็แค่พูดคนเดียว กินคนเดียว นอนคนเดียว แต่เมื่อไหร่ที่มีใครสักคนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจ จนแทบลืมไปแล้วว่าความเหงา ความหวาดกลัวการใช้ชีวิตตัวคนเดียวบนโลกคืออะไร
จงแดพยายามห้ามน้ำตาตัวเอง และพร่ำบอกขอบคุณซ้ำ ๆ ที่เข้ามาเป็นครอบครัวเล็ก ๆ ของอุทยานในช่วงเวลาหนึ่ง เจ้าหน้าที่หนุ่มเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง จึงพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอเพื่อพูดช้า ๆ ให้บุรุษพยาบาลเข้าใจ
ตอนนี้สิ่งที่จางอี้ชิงทำได้ดีนั้นไม่ใช่แค่เรื่องรักษาบาดแผลทางกาย เพราะถ้าเป็นเรื่องทางจิตใจแล้ว เขาก็อยากช่วยบรรเทาให้คิมจงแดรู้สึกดีขึ้นเช่นกัน ถึงแม้ว่ามันจะน้อยนิดก็ตาม
“ไม่เป็นไรนะ – จงแด – ไม่ – เป็นไร”
“แปลกที่เลยนอนไม่หลับหรือไง?”
แทฮยอนดึงผ้าพันคอผืนหนาสีดำที่ปิดริมฝีปากลงพร้อมมองไปยังแขกใหม่ที่เงยหน้ามองเขาจากพื้น คนตัวบางพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เด็กหนุ่มปีนบันไดขึ้นมาบนป้อมยามที่พวกเขาช่วยกันสร้างขึ้น ท่ามกลางความหนาวเหน็บยามค่ำคืนที่ต้องสวมใส่เสื้อผ้าหนา ๆ
“พี่ผมคุยไปกับคุณมินโฮตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว ผมนอนคงไม่หลับถ้าไม่เห็นเขาว่าเขาปลอดภัยอยู่” หนุ่มผมทองยิ้มขำ พลางมองไปยังคนตัวเล็กที่มีสีหน้าไม่ต่างไปจากคำพูดเลยสักนิด
“คิดว่าเขาจะลอบฆ่าพี่นายเหรอ?”
“แล้วพวกคุณเคยฆ่าใครหรือเปล่าครับ”
“ให้ตอบเผื่อคุยกันครั้งหน้า หรือว่าจะให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายล่ะ?” ชายหนุ่มคาบบุหรี่ไว้ในปาก จุดไฟแช็กแล้วปล่อยให้ควันลอยไปตามสายลม
“แสดงว่าเคย”
“มันทำให้นายกับพี่ชายปลอม ๆ อยากหาจังหวะหนีออกไปจากที่นี่หรือเปล่าน้า?” แทฮยอนหันมาสบตากับคนอายุน้อยกว่า ปั้นหน้าปั้นตาอ้อร้อคนที่กำลังเบิกตากว้างอย่างตกใจ “บังเอิญไปได้ยินเข้าน่ะ เกลียดหูตัวเองจัง”
เขาขมวดคิ้ว ทำท่าแคะหูประกอบอย่างไม่ยี่หระ แบคฮยอนนิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อใช้ความคิด คนตัวเล็กกำลังกังวลและสงสัยว่าอีกฝ่ายได้ยินเรื่องที่เขาคุยกับชานยอลเมื่อตอนกลางวันได้ยังไง
“คุณโกรธหรือเปล่าที่ผมโกหก”
“แล้วนายจะรู้สึกยังไง ถ้าเสี่ยงตายไปช่วยคนสองคนเพราะหวังดี แต่มันเสือกรวมหัวกันต้มนายจนสุก โดยไม่รู้เหตุผลด้วยว่าเพราะอะไร?”
คุณแทฮยอนเคืองจริง ๆ ด้วย
“เหมือนที่ผมเคยบอกไปก่อนหน้านี้ เรื่องพวกกลุ่มกินคน” แบคฮยอนรู้สึกผิด เขายังคงยืนข้าง ๆ ชายหนุ่มที่อยู่เฝ้ายามกะดึก ซึ่งมันเป็นอีกหัวข้อที่คนตัวเล็กตั้งใจจะยกมาชวนคุย แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้แทฮยอนจะมีโจทย์ให้เขาตอบแล้ว
“แล้ว?”
“...” เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปาก ไม่กล้าสบตาตรง ๆ ซึ่งนั่นมันทำให้คนรอฟังความจริงรู้สึกหัวเสีย
“กลัวอะไรอยู่วะ?” หนุ่มผมทองผลักศีรษะอีกฝ่ายเบา ๆ เป็นการผ่อนคลายบรรยากาศ ซึ่งแบคฮยอนก็ช้อนตามองเพื่อขอความเห็นใจ เขาจะพูดความจริงกับคนที่เพิ่งรู้จักกันวันแรกได้ยังไง ถ้าชานยอลรู้เข้าต้องไม่พอใจแน่ ๆ
“ผมกลัวว่าความจริงใจของผม จะทำให้คนอื่นต้องลำบาก”
“...”
“ผมอยากเชื่อใจพวกคุณ แต่ก็--” แทฮยอนยังคงรอว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน “ผมพลัดหลงกับกลุ่มเดิม ระหว่างทางเราโดนกลุ่มกินเนื้อคนจับไป พวกเขาตั้งข้อเสนอว่าจะปล่อยเราก็ได้ แต่ต้องพาไปหาคนกลุ่มเดิม แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมเคยเล่าให้ฟัง”
แบคฮยอนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไงกับความจริงครึ่งหนึ่งที่เขาเล่าให้ฟัง แต่จากสายตา และบุหรี่ที่หมดไปครึ่งตัวทั้งที่เพิ่งอัดเข้าปอดไปได้ไม่กี่ครั้ง มันก็ไม่ช่วยทำให้เด็กอย่างเขารู้สึกปลอดภัยจากคำพูดของตนเอง
“พวกนายระแวงเรา”
“มันยากที่จะเชื่อใจใคร หลังจากถูกหลอกมาหลายครั้งไม่ใช่เหรอครับ?”
แทฮยอนแค่นยิ้ม ก่อนจะอัดบุหรี่เข้าปอดครั้งสุดท้ายแล้วโยนก้นบุหรี่ลงไปอย่างไม่ใยดี ใบหน้าเรียวได้รูปเงยหน้าขึ้นพลางหลับตาลง ปล่อยควันสีหม่นออกทางจมูกและริมฝีปากพร้อมกันอย่างใจเย็น
“คิดจะทำยังไงต่อไปล่ะ”
“เราคิดว่าจะตอบแทนบุญคุณตามที่พวกคุณเสนอมาก่อน แล้วค่อยหาทางกลับไปหากลุ่มเดิม” แววตาของเจ้าตัวกะเปี๊ยกยังคงใสซื่อแต่ก็แฝงไปด้วยความกล้า แทฮยอนไหวไหล่แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวสูงขณะที่ยังไม่ละสายตาจากอีกฝ่าย
“เริ่มปล่อยออกมาทีละเรื่องแล้วสิ ไม่กลัวฉันเอามีดจ่อคอนายแล้วบังคับให้ไปหากลุ่มเดิมเหมือนพวกกินเนื้อคนหรือไง?”
“...ไม่ครับ” คำตอบที่ไม่หนักแน่น ทำเอาคนฟังหลุดยิ้มออกมา
“ทำไม?”
“เพราะผมคิดว่าคุณไม่ใช่คนแบบ--” ยังพูดไม่ทันจบ เด็กหนุ่มก็ต้องเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายจ่อปลายมีดทหารลงบนคางของเขา จนรู้สึกได้ถึงความเย็นของมัน
“นายจะตายเพราะปากตัวเองจริง ๆ ด้วย บยอนแบคฮยอน”
“...”
“ต่อให้ถูกหลอกถาม หรือถูกบังคับนายก็ไม่ควรพูด นายควรมีกึ๋นมากกว่านี้ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป”
คนตัวเล็กหลุบสายตามองอีกฝ่ายกลางกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ สายตาของนัมแทฮยอนดูเรียบเฉย ราวกับกำลังดูแคลนความเขลาของเด็กอย่างเขาที่เอาความรู้สึกตัวเองเป็นที่ตั้ง ชายหนุ่มผมทองกระหวัดนิ้วหมุนปลายมีดเข้าหาตัว ก่อนจะเก็บมันเข้าซองหนังขณะที่ยังไม่ละสายตาไปไหน
“ผมอาจดูโง่ที่แสดงออกให้คุณเห็นแบบนั้น แต่ผมอยากบอกว่าผมไม่ได้พูดแบบนี้กับทุกคนนะครับ” สีหน้าซื่อ ๆ ที่มาพร้อมเลือดสีสดจุดเล็ก ๆ ตรงปลายคางทำเอาคนอายุมากกว่ารู้สึกผิดขึ้นมา
ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูง ใช้ปลายนิ้วชี้ผ่านถุงมือช่วยเช็ดเลือดซึ่งเกิดจากความคมของมีดพกเมื่อครู่ออกให้ลวก ๆ เพื่อผ่อนคลายบรรยากาศตึงเครียดที่เกิดขึ้นหลังจากใครคนหนึ่งคายความจริงออกมา แบคฮยอนยังคงมองเพื่อรอให้อีกฝ่ายพูดอะไรสักอย่าง ซึ่งคนไม่สนใจโลกอย่างนัมแทฮยอนก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับมินโฮก็ได้ แต่นายต้องให้คำสัญญากับฉันว่าจะไม่คิดตลบหลังเรา และพูดความจริงกับเขาด้วยตัวเอง เข้าใจไหม?”
คนตัวเล็กสบตากับอีกฝ่ายซึ่งมาพร้อมปลายนิ้วที่ชี้หน้าสั่งให้ทำตาม ทั้งคู่เงียบไปเพื่อให้เสียงสายลมยามค่ำคืนทำงาน ก่อนที่แบคฮยอนจะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มโง่ ๆ ของเด็กที่กำลังดีใจ
ใครคนหนึ่งตื่นจากความฝันเพราะได้ยินเสียงกุกกักภายในห้อง เซฮุนกระพริบปรับสายตาก่อนจะดูนาฬิกา แล้วยันตัวลุกขึ้นมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เข้านอนไปพร้อม ๆ กันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วหลังจากคุยเรื่องประชุมหน้ากองไฟ
“จงอินครับ”
คนผิวแทนละสายตาจากตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหันไปตามเสียงที่มาจากด้านหลัง “ฉันทำนายตื่นหรือเปล่า?” เด็กหนุ่มส่ายหน้าแล้วลุกมายืนอยู่ข้าง ๆ คนผิวแทน ช่วยจัดแจงเสื้อผ้าออกมาพับใส่กระเป๋าในเวลาตีสี่ ซึ่งคนอื่น ๆ คงกำลังหลับอยู่ “ไปนอนต่อเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“คุณนั่นแหละครับที่ต้องนอน ผมงีบไปตั้งสองชั่วโมงแล้ว คงอยู่ยาวไปจนถึงตอนเย็นเลย”
ชายหนุ่มมองอีกคนที่ยิ้มบาง ๆ ขณะจัดของใส่กระเป๋า เด็กคนนี้สร้างเรื่องน่าประทับใจให้คิมจงอินคนใหม่อีกแล้ว เพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขารู้สึกได้แม้ว่าเซฮุนจะไม่ได้พูดมัน
“งั้นช่วยกันทำให้เสร็จ จะได้มีเวลาไปนอนต่อ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างว่าง่าย เพียงครู่เดียวของจำเป็นก็ถูกยัดใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่จนเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง ปล่อยให้ตะเกียงบนโต๊ะช่วยส่องแสงสว่างจุดเล็ก ๆ เพื่อให้เรามองเห็น
“คุณกำลังกังวล”
คนถูกจี้ใจนิ่งไป ก่อนจะชำเลืองมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ท่าทีของเซฮุนดูสบาย แต่ก็รู้สึกได้ว่าที่อีกฝ่ายอยู่ตรงนี้ก็เพราะเป็นห่วงเขา
“ปกติเดาใจคิมจงอินคนเก่าออกได้ง่าย ๆ แบบนี้เหรอ”
“เปล่าหรอกครับ เราแค่อยู่ด้วยกัน แล้วก็ซึมซับไปเองว่าอีกคนจะรู้สึกยังไง” ถือว่าตอบได้ดี เพราะชายหนุ่มค่อนข้างกังวลว่าคำตอบจะส่งไปอีกทาง ว่าเซฮุนกับคิมจงอินคนเก่าค่อนข้างผูกพันกันจนรู้ไส้รู้พุงกันหมด “ต่อไปนี้ผมจะอยู่กับคุณบ่อย ๆ นะ”
“...”
เซฮุนรู้ว่าต้องยิ้มยังไง บรรยากาศถึงจะผ่อนคลายขึ้น หลังจากที่เรากังวลถึงเรื่องตอนเช้าที่ใกล้เข้ามาถึง จึงทำให้เขาได้แต่นอนเอาท่อนแขนก่ายหน้าผาก พลิกตัวไปมาจนต้องลุกขึ้นไปเก็บของ
“พอรู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันเคยทำได้ดีแค่ไหน ฉันก็รู้สึกผิดที่ช่วยอะไรอี้ฟานไม่ได้เลย”
“แต่ไม่ได้หมายความว่าวันพรุ่งนี้หรือมะรืนคุณจะทำไม่ได้นี่ครับ”
“...”
“บางอย่างมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ผมว่ามันเริ่มส่งไปในทางที่ดี ที่คุณเริ่มจำอะไรได้บ้างแล้ว ทุกอย่างมันเดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ” เซฮุนกุมมืออีกฝ่าย ก่อนจะค่อย ๆ สอดประสานเรียวนิ้วเพื่อมอบความอบอุ่นให้กันและกัน “ข้อเสียคือเราอาจต้องจำใจทิ้งจงแดไว้ข้างหลัง แต่ข้อดีคือ คุณจะได้ฟื้นฟูความจำถ้าได้เห็นโลกภายนอกมากขึ้น”
“...”
“เราไม่มีทางเลือกมาก แต่เราสามารถทำในสิ่งที่จำเป็นต้องเลือกให้มันดีได้ ว่าไหมครับ?”
จงอินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กที่ต้องได้รับการย้ำเตือนบ่อย ๆ เพื่อให้ไม่รู้สึกเขวไปจากที่เป็นอยู่ ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ ขณะสบตากับเด็กหนุ่ม ก่อนจะยีกลุ่มผมสีเข้มอย่างเอ็นดู แล้วพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เข้านอนพร้อมกันอีกครั้ง
“หน้าหงิก”
“ถ้ารู้ว่าเมื่อคืนพี่เจออะไรมาบ้าง เราจะเข้าข้างพี่”
“ผมไม่อยากรู้หรอก”
“ที่ทักแบบนั้นก็เพราะอยากรู้ชัด ๆ อย่าปากแข็งเลยน่า” ลู่หานเคี้ยวหมากฝรั่งพลางเปิดกระโปรงรถเพื่อเช็กสภาพเครื่อง มองเด็กแว่นที่ส่ายหน้าอย่างระอาขณะยกของไปเก็บ
“ผมจะไปลาคยองซู คุณจะไปด้วยกันไหม?”
“ไม่ล่ะ งอนมัน”
มินซอกแค่นหัวเราะ หรี่ตามองคนปากแข็งตัวจริงซึ่งเปลี่ยนไปก้มหน้าก้มตาเช็กเครื่องยนต์แทนที่จะเข้าไปพูดอะไรสักหน่อย ถึงเขาจะไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ แต่การไปจากที่นี่โดยไม่คุยกันเลย มันก็คงรู้สึกหน่วงใจอยู่ไม่น้อย
เขากับคยองซูเคยใช้เวลาอยู่ด้วยกันพอสมควร พอรู้ว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วมันก็ใจหาย
จงอินกับเซฮุนกำลังเช็กสภาพรถอีกคัน ซึ่งดูเหมือนว่าไอ้เพื่อนโง่กำลังพยายามอย่างหนักในการทำความคุ้นเคยกับสิ่งที่เคยอยู่ด้วยมาเกินครึ่งชีวิต สีหน้าจริงจังของมัน กับคนที่เอาแต่ยิ้มซึ่งดูเหมือนจะเป็นกำลังใจชั้นยอดนั่นน่ะ... แหม๊... โรแมนติกจริง ๆ
เนื่องจากอี้ฟานขาเจ็บ จึงต้องไปกับรถบ้านของควอนยูริ ซึ่งได้รับการช่วยเหลือจากครูกาฮีและซูยอน ในการพยุงให้ขึ้นไปบนรถ สายตาเปลี่ยนพิกัดเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตัวสูงโยนกระเป๋าไปท้ายรถ ก่อนจะชักอาวุธออกมา พร้อมตรงไปยังประตูรั้วทางออกอุทยาน
“ไปไหนวะ”
“เคลียร์ปากทางหน่อย เริ่มยั้วเยี๊ยแล้ว บอกคนอื่นด้วยว่าอย่าเสียงดังมาก”
ลู่หานเบ้ปาก ไหวไหล่ขณะมองตามแผ่นหลังของไอ้เด็กซึมเศร้าที่ก้าวไปตรงนั้นอย่างไม่รีรอและไม่อ้าปากชวนใครสักคน พ่อมันเป็นซุปเปอร์แมนเหรอ หนึ่งต่อสิบนี่เก่งมากมั้ง
“ไอ้จงอิน”
“เออ”
“ปะ เดี๋ยวกูพาไปเก็บเวล” พูดจบก็เปิดประตูรถก่อนจะเอามีดดาบคู่ใจออกมา จงอินมองเพื่อนสนิทที่ส่งซิกเป็นเชิงบอกให้ออกไปฆ่าพวกกินคนหน้าปากทางด้วยกัน เพียงครู่เดียวเขาก็วางเครื่องมือชนิดอื่นลง แล้วหยิบไขควงออกมา
สองเพื่อนสนิทก้าวไปยังประตูอุทยานแล้วแทรกตัวออกไป ช่วยหวงจื่อเทาจัดการพวกผีดิบที่อยู่ใกล้รั้วหนามซึ่งบางเสาล้มไปแล้ว และพวกเขาไม่มีเวลาที่จะมาสร้างมันใหม่ เพราะตัวกินคนเริ่มทยอยมาเรื่อย ๆ จนมันเริ่มยากที่จะต้านไหว
“มึงว่าหลังจากพวกเราออกไปแล้วจะเป็นไงวะจงอิน?”
“กูว่าพัง”
“ประตูเหรอ”
“ทุกอย่าง”
บทสนทนาเกิดขึ้นโดยที่ไม่หันไปมองหน้ากัน เขาเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งขณะมองเสี้ยวหน้าเหวอะหวะของผีดิบ ก่อนจะแทงไขควงเข้าไปทะลุตาขวาอย่างแรง
“ทั้งรั้ว แล้วก็ความรู้สึกของพวกเราทุกคน”
เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงในการเก็บของขึ้นรถ และเคลียร์ปากทางซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่สิ้นสุดง่าย ๆ รวมไปถึงการสั่งลาเจ้าหน้าที่หนุ่มกับคนเจ็บอย่างคยองซู ซึ่งแม้ว่าเจ้าตัวจะแกล้งหลับไม่รับรู้ แต่จากน้ำตาที่ไหลออกมาตอนได้ฟังเสียงคนอื่น ๆ ก็รู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้อยากแยกจากทุกคนไปเลย
ทุกคนออกมารวมตัวอยู่หน้าบ้าน เช็กความเรียบร้อยทุกอย่างจนวางใจแล้วว่าจงแดกับคยองซูจะมีอาหารพออยู่กินไปได้อีกหลายวัน ซึ่งเจ้าหน้าที่หนุ่มเลือกพูดให้คนอื่นสบายใจ มากกว่าจะบอกว่าเขาจะรอดไปได้ยังไงหลังจากเสบียงหมด
“ผมช่วย” อี้ชิงรับกล่องจากครูสาวไปถือเองโดยไม่รอให้เธอขานตอบ กาฮีเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มขำพลางส่ายศีรษะเบา ๆ
“ตั้งแต่เช้าฉันยังไม่เห็นคุณหยุดมือเลยนะคะ”
“ทำเยอะ ๆ – จะได้เหงื่อออก – ครับ”
“ดูเหมือนว่าจะจริง” บุรุษพยาบาลหนุ่มยืนนิ่ง กับลักยิ้มที่มาพร้อมมือนุ่ม ๆ ซึ่งยกขึ้นซับเหงื่อบนขมับให้กับเขา ทั้งคู่สบตากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร กับความขลาดอายที่ต่างฝ่ายต่างรู้สึกได้อยู่ลึก ๆ
“ใส่ – นี่ไว้”
กาฮีมองอีกคนที่กำลังถอดถุงมือออก ก่อนจะประคองมือเรียวไว้เพื่อสวมมันให้กับเธอ หญิงสาวมองความอ่อนโยนของคนตรงหน้า ที่ทำให้เธออบอุ่นใจทุกครั้งหลังจากรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเรา แม้ว่าจะไม่มีใครพูดถึงมัน
“แล้วคุณล่ะ”
“ผม – แข็งแรง”
“ถ้าคุณเกิดป่วยขึ้นมา ฉันคงได้ทำหน้าที่เป็นพยาบาลแทน” เธอพูดกลั้วหัวเราะ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าอีกฝ่ายกลับเลือนหายไป
“คุณ – ได้ทำ – แน่”
“คะ?”
“เพราะต่อไปนี้ – คุณ – ต้องเป็นคนดูแล – คนอื่น ๆ”
ลักยิ้มบนใบหน้าหญิงสาวยังคงไม่จางหายไป หากแต่ดวงตาคู่สวยกลับฉายแววสงสัยในคำพูดแปลก ๆ ของชายหนุ่มตรงหน้า ซึ่งกำลังถอยหลังออกจากเธอไปสองก้าว พร้อมพูดในสิ่งที่ทำให้ทุกคนโดยรอบได้ยิน
“ผม – จะอยู่ – ที่นี่”
“...”
“...”
ทุกสายตาหันมาทางจางอี้ชิงพร้อมกัน รวมถึงคิมจงแดที่เตรียมใจไว้แล้วว่าเขาต้องหาทางเอาตัวรอดด้วยตัวเองและช่วยให้คยองซูหายไว ๆ อี้ฟานมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอึ้งอยู่ท้ายรถบ้าน เขาค่อย ๆ ประคองร่างตนเองออกมาจนได้เห็นเจ้าของประโยคเมื่อครู่
“ผมไม่ได้ – ใช้เวลา – หนึ่งนาที – ในการ – ตัดสินใจ” อี้ชิงเลียริมฝีปาก พลางกวาดสายตาไปมองคนรอบข้างซึ่งยืนอยู่ข้างรถที่เตรียมออกเดินทางในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า “ผม – ทบทวน – มาดีแล้ว”
“แต่--”
“อย่าห้ามผม – ได้โปรด” กาฮีหยุดฝีเท้าอยู่ตรงนั้น ขณะที่สายตาของเธอยังไม่ละออกห่างจากชายหนุ่มตรงหน้า “จงแด – ไม่มี – ความรู้เรื่อง – รักษา”
“...”
“ถ้าคยองซู – อาการทรุด – ขึ้นมา – เขาทั้งคู่ – จะต้อง – แย่”
“...”
อี้ชิงเงยหน้ามองผู้นำกลุ่มซึ่งลงมาพร้อมไม้ค้ำ ทั้งคู่สบตากัน ราวกับจะบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าตนเองรู้สึกยังไง อี้ฟานไม่ได้ลงมาเพื่อพูดโน้มน้าว เพราะเขารู้ดีว่าจางอี้ชิงไม่ใช่คนคิดอะไรตื้น ๆ ในขณะที่ทุกคนตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
“อย่าถามอีกเลย – ว่าเพราะอะไร – สิ่งที่พวกคุณ – ควรทำ – คือ – รีบไป”
บุรุษพยาบาลหนุ่มชักปืนพกออกมา พร้อมมีดพกอีกด้ามที่เขาใช้ฆ่าพวกผีดิบเมื่อวาน มินซอกกับเทามองไปยังครูสาวซึ่งดูเหมือนว่าจะช็อกกับการตัดสินใจของอี้ชิงมากที่สุด
“ผมจะ – คุ้มกัน – ให้พวกคุณ”
“จางอี้ชิง”
“ไปขึ้นรถ – เถอะครับ” เขาไม่ปล่อยให้ลู่หานได้พูดอะไรอีก บุรุษพยาบาลหนุ่มรู้ว่าทุกคนต่างหวังดี แต่เขาไม่อยากให้ทุกคนและตัวเองต้องลังเลไปกับทางที่เลือกแล้ว
อี้ฟานหลุบสายตาลงพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เขาพยักหน้าช้า ๆ อย่างจำใจ ก่อนจะมองไปยังคนอื่น ๆ ที่กำลังรอการตัดสินใจจากปากเขา
“เตรียมตัวออกรถ”
“...”
เสียงเปิดปิดประตูจากรถคันอื่นเป็นเหมือนระเบิดเวลา ที่กำลังบอกให้ปาร์คกาฮีได้รู้ว่าเธอควรจะก้าวออกจากตรงนี้ได้แล้ว ครูสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเว้าวอน สำหรับคนที่ยังไม่เคยแสดงความรู้สึกต่อกันมากนัก ปาร์คกาฮีคิดว่ามันเร็วเกินไปที่จะบอกลา
อี้ชิงก้าวเข้าหาเธอด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน ชายหนุ่มมองดวงตาคู่สวยที่มีเสน่ห์ของอีกฝ่ายซึ่งกำลังคลอไปด้วยหยดน้ำใส พร้อมใช้นิ้วหัวแม่มือไล้ออกให้อย่างอ่อนโยน เขากำลังจดจำรายละเอียดของเธอ ทุก ๆ อย่างไม่ว่าจะเป็นดวงตา จมูก ริมฝีปาก และลักยิ้มที่เราต่างมีเหมือนกัน
กาฮีคว้ามือเย็นเฉียบของคนตรงหน้าไว้ แนบแก้มลงไปเพื่อซึมซับความรู้สึกจนถึงวินาทีนี้ ก่อนจะหลับตาลงเมื่อชายหนุ่มเชยคางมนขึ้นพร้อมประทับริมฝีปากลงมา
จงแดยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด กับการที่อี้ชิงยอมเสียสละตัวเองเพื่ออยู่ช่วยเขากับอุทยาน และชีวิตเด็กคนหนึ่งให้รอดพ้นจากความตาย โดยที่เจ้าตัวต่างรู้ดีว่าถ้าข้างนอกยังเป็นอย่างนั้นโดยไม่มีใครออกไปจัดการกับผีดิบ
อีกไม่นาน... รั้วอุทยานก็คงจะถูกพังเข้ามา
ทั้งคู่ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งพร้อมแนบหน้าผากกันและกัน เขามองดวงหน้าขาวที่กำลังอาบไปด้วยน้ำตา ท่ามกลางเข็มวินาทีที่เดินไปข้างหน้าราวกับกดดันให้เขาและเธอรู้ว่าต้องทำสิ่งที่ควรสักที
“ผมรักคุณ”
“ฉันก็รักคุณค่ะ...”
บุรุษพยาบาลหนุ่มยิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะละมือออกแล้วก้าวถอยหลังออกมาจากตรงนั้น เสียงรถสตาร์ทขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกันเป็นสัญญาณบอกปาร์คกาฮี ครูสาวเม้มริมฝีปากแน่น สบตากับผู้ชายที่เธอรักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะทำใจขึ้นไปบนรถบ้านในวินาทีถัดมา
จงแดเป็นคนเปิดประตูอุทยานให้รถของเทาไปก่อน ตามด้วยรถบ้านของยูริ และรถลู่หาน ตัวกินคนจากทั้งสองฝั่งร้องโหยหวนเมื่อได้ยินเสียงรถ อี้ชิงรีบวิ่งตามไปสมทบเพื่อดึงประตูบานใหญ่ให้ปิดกั้นจากเหล่าผีดิบด้านนอกซึ่งส่วนหนึ่งกำลังวิ่งตามรถ และส่วนหนึ่งก็มาตามเสียงประตูอุทยาน
“กรรรซ์”
“ถ้าคุณไม่ใช่คนดีที่สุด คุณก็ต้องเป็นคนที่โง่ที่สุด อี้ชิง”
เจ้าของชื่อยืนนิ่งกับคำพูดของจงแด พร้อมมองตามรถทั้งสามคันที่ขับออกไปจากที่นี่ ท่ามกลางเสียงหวีดร้องของตัวกินคนที่เข้ามาเกาะหน้าประตูทีละตัว เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ยืนอยู่ตรงนี้
ภายในรถคันที่สามนั้นเงียบสงบ ไม่มีใครอยากพูดหรือเปิดเพลงเพื่อทำลายความเงียบ ทุกคนปล่อยให้เสียงโหยหวนของพวกเดนตายรอบข้างกัดกินความรู้สึก ว่าเมื่อถึงเวลาที่ต้องไปจริง ๆ ไม่ว่าจะทิ้งใครไว้ข้างหลัง พวกเขาก็ไม่มีทางที่จะรู้สึกดีได้เลย
จงอินมองกระจกด้านข้าง ภาพที่เห็นคือผีดิบซึ่งแหวกรั้วหนามออกมา ไม่สนใจว่าไส้ในท้องจะเกี่ยวพันกับหนามจนหลุดลุ่ยลากยาวไปตามระยะการเดิน เดินโซซัดโซเซไปเกาะประตู ทีละตัว... ทีละตัว... โดยมีชายหนุ่มสองคนยืนตั้งท่าถือปืนพกอยู่ด้านใน
เขาไม่เห็นว่าตอนนี้สายตาของจางอี้ชิงกับคิมจงแดเป็นยังไง จะหวาดกลัวแค่ไหน จะทำยังไงต่อไปกับวันพรุ่งนี้ ภาพเงาผีดิบจำนวนหนึ่งตรงหน้าประตูด้านในเป็นตัวเพิ่มความกังวลให้กับชายหนุ่มผิวแทนเป็นอีกเท่าตัว จงอินรู้ดีว่ารั้วนั่นคงต้านแรงพวกกินคนไว้ได้ไม่นาน เนื่องจากเสียงรถทั้งสามคนที่เป็นเหมือนนกหวีดเรียกให้พวกมันมาที่นี่เพิ่มมากขึ้น
แต่พระเจ้า... ได้โปรดคุ้มครองสามคนนั้นด้วยเถอะ
TBC
ความคิดเห็น