[EXO] "MEAN BOY" มนุษย์ชานยอล | CHANBAEK KAIHUN

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 08 :: His Boyfriend

G  Minor!

Chapter 8

His Boyfriend

 

“อึ่ก...ฟื้ดดด”

ภายในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยโต๊ะ เก้าอี้ และเพื่อนอีกครึ่งห้าสิบก็ไม่สามารถดึงความสนใจปาร์คชานยอลได้เท่าไอ้เพื่อนตัวดีที่กำลังนั่งเบ้ปากสั่งน้ำมูกอยู่หลังห้องอย่างกับญาติฝ่ายไหนเสียชีวิต เด็กตัวสูงขมวดคิ้วพลางเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วห้อยกระเป๋าไว้กับเก้าอี้ก่อนจะก้มลงเล็กน้อยเพื่อมองเบ้าหน้าเขียว ๆ ของเพื่อนสนิท

“มึงโศกอะไรแต่เช้า แมวที่บ้านขี้เป็นเลือดเหรอ”

“ยิ่งกว่านั้นอีก...” นั่น...มีสะอื้น

เทาดึงทิชชู่ในซองออกมาสั่งขี้มูกแล้วบีบน้ำตาที่คลอหน่วงให้ไหลลงตามเบ้าหน้าอันโหดสัดก่อนจะหันจอไอโฟนเพื่อยืนยันหลักฐานที่ทำให้เขาร้องไห้ให้ดู

“อะไร”

“ฟิค”

“อะไรคือฟิค”

“ฟิคชั่นอ่ะ นิยายไรเงี้ย” เทาพยายามอธิบายให้อีกคนฟัง ชานยอลเลิกคิ้วมองเพื่อนแล้วพยายามทำความเข้าใจ

“นิยายก็พูดว่านิยายดิวะ จะอินเตอร์ทำเขื่อนไร”

“กูไม่รู้อ่ะ เขาพากันเรียกงี้ สงสัยมันเท่มั้งมึง” เทาว่าแล้วเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ ๆ เพื่อนสนิท “อ่านเร็ว”

“บอกเหตุผลห้าร้อยข้อแบบไม่ซ้ำกันว่าทำไมกูต้องอ่านฟิคอะไรนี่ของมึงด้วย” ชานยอลหรี่ตามองคนข้าง ๆ ด้วยสายตาติดระอานิด ๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ลดละความตั้งใจ เทายัดเยียดไอโฟนเข้ามาใกล้จนแทบจะกลืนหายเข้าไปในรูจมูกกูอยู่ละครับ

“เหตุผลข้อเดียวก็พอว่าเพราะพี่เซฮุนเป็นเคะเรื่องนี้ กูอินมากเลยร้องไห้” แหม น้ำเสียงงุ้งงิ้งของมึงนี่ขัดกับเบ้าหน้าเถื่อน ๆ มาก เพื่อนผู้หญิงก็นั่งอยู่เต็มห้องมึงไม่อายเขาเลยหรือไงว่าจะเสียพิกเจอร์ดูโอ้หล่อแบดคู่กับกูเนี่ยสึด

“ยังไง” เอาเถอะครับ เพื่อนที่ดีต้องคอยสนับสนุนเพื่อน ในเมื่อมึงอยากเดินทางสายกลางมากกูก็จะสนับสนุนให้มึงเป็นเกย์อย่างเต็มตัวแล้วกัน

เทาระริกระรี้เมื่อเพื่อนสนิทมีปฏิกิริยาโต้ตอบเป็นที่น่าพึงพอใจ เด็กหนุ่มใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือหุบจอเพื่อให้ฟ้อนท์เล็กลงแล้วชี้ให้อ่านทีละตัว

“ฉากนี้เลย พี่เซฮุนถูกซอมบี้กัดสองครั้งแล้วอ่ะมึง”

“...”

“แม่ง กูกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวจริง ๆ แล้วตอนอ่านกูเสือกฟังเพลง In the end ไปด้วย ไม่ร้องไห้ให้มันรู้ไปดิ” เพื่อนครับ...คือกูอยากถามว่าเพลงอินดิเอ็นมันมีท่วงทำนองไหนบิ๊วท์อารมณ์ให้น่าโศกาจนต้องเสียน้ำตาวะ “จุดพีคมันอยู่ตรงที่เมะตัวดำมาช่วยพี่เซฮุนไว้ได้ทันก่อนจะตกตึกอ่ะ เท่บรรลัยไฟไหม้น้ำร้อนลวกเป็นหนองใช้เย็นเตร็ก”

“เดี๋ยว สรุปคือช่วยไว้ได้ทันหรือว่าช่วยแล้วตกตึกไปด้วยกัน” ชานยอลขมวดคิ้วมองเพื่อนชาวจีนที่อาศัยอยู่เกาหลีมานานหลายปีแต่ก็ยังพูดวกไปวนมาให้งงอยู่เรื่อย

“ช่วยทันดิ แต่ไม่รู้ว่าพี่เซฮุนจะรอดไหมเพราะเพิ่งโดนกัดไปด้วยอ่ะ” เทางอหน้า

“มึงอ่านเรื่องนี้มานานยัง ถ้าหลายตอนแล้วก็อาจตายมั้งกูเห็นคนเขียนนิยายส่วนมากชอบฆ่าพระเอกไม่ก็นางเอกเพื่อความพีค” นี่กูพยายามเอ็นจอยกับเรื่องบั่นทอนปัญญาของมึงอย่างสุดความสามารถแล้วนะเทา มึงควรสำเหนียกได้แล้วว่าคงไม่มีเพื่อนดี ๆ ที่ไหนจะมานั่งถ่างหูกาง ๆ ฟังเรื่องฟิคเกย์วิ่งหนีซอมบี้แต่ยังปรี้กันได้เหมือนกูอีกแล้ว

“เพิ่งอ่านมาสิบกว่าตอนเอง กูอ่านไปสามตอนก็รีบสั่งบ็อกเซ็ทเลยใจเด็ดป่ะล่ะ แต่การจะหน้ามืดแบบนี้ได้ต้องมีเงินด้วยนะจ้ะ วันหลังมึงไปบ้านกูดิเดี๋ยวเอาให้ดู หนังสือสองเล่มกับกล่องบ็อกเซ็ทคือหนาชนิดว่าเขวี้ยงหัวหมาทีมีแท้งลูกอ่ะ” เสียงจ้อแจ้พูดอย่างภาคภูมิใจซึ่งบอกตรง ๆ ว่าปาร์คชานยอลคนนี้ยังเข้าไม่ถึง เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าส่ง ๆ “ตอนของมาถึงกูก็ถ่ายรูปแล้วอัพรีวิวลงทวิตอวยพี่แกด้วยนะเว้ย ‘ได้ของครบแล้วนะครับ งานสวยมากเลย จะรอซีซั่นสองนะสู้ ๆ ^v^’ แต่กูไม่ได้เมนชั่นไปบอกไรท์เตอร์ว่าพี่ครับกล่องบุบเพราะกูกลัวพี่เขาจะเสียใจอ่ะ”

“...”

“ว่าแล้วกูก็จะร้องไห้อีกรอบ เนี่ยมึงจำได้ป่ะหนังซอมบี้ที่เราไปดูด้วยกันเรื่องล่าสุดที่พระเอกโดนกัดแล้วตัวประกอบก็มาช่วยกันจับขึงไว้ละเอามีดสับแขนจนเลือดสาดเต็มจอเพราะดูแบบ 3D อ่ะ กูยังจำได้ติดตาเลยนะ ตอนแรกคิดว่าจะรอดตายละสุดท้ายก็ไปขี้” เทาถอนหายใจ “กูว่าพี่เซฮุนต้องตายแน่เลย เฮ้อ...แค่คิดก็หน่วงละอ่ะ”

“แล้วพี่เซฮุนตัวจริงตายยัง”

“ยัง”

“แล้วโศกหาพ่อ”

“เออว่ะ” เทาขมวดคิ้วพลางเกาหัวแกร่ก ๆ

“อ่านฟิคเยอะไปแล้วนะมึงอ่ะ อาทิตย์ก่อนอ่านการ์ตูนวายตอนนี้เริ่มอ่านนิยายเกย์ กูว่ามึงใกล้ความจริงเข้าไปทุกวันแล้ว” ชานยอลมองเพื่อนอย่างหวาด ๆ ในขณะที่เทากำลังเบิกตาอย่างตกใจที่ได้ยินวาจาก้าวร้าวจากเพื่อนสนิทคนแรกและคนเดียวของเขาตั้งแต่ย้ายมาอยู่เกาหลีพูดแบบนี้...

“ไม่นะเว้ยมันคือฟิคชั่น!”

“บอกหม่อมทำใจได้เลย ตระกูลหวงจบสิ้นสูญพันธุ์แล้วเพราะมึง” ชานยอลทำมือปัด ๆ อย่างรังเกียจ เทาวางไอโฟนลงโต๊ะเสียงดังราวกับมันเป็นของร้อนที่โดนแล้วมืออาจจะพุพองได้ เด็กหนุ่มอ้าปากทึ้งหัวตัวเองก่อนจะหันควับหาเพื่อนตัวโตกว่า

“เฮ้ย ไอ้ชานยอลลล~”

“เรียกพ่อทำไมลูก”

“กูไม่ได้เป็นเกย์จริง ๆ นะเว้ย กูก็แค่ชอบอ่านฟิคที่พี่เซฮุนโดนกระทำเฉย ๆ อ่ะ มึงเข้าใจที่กูพูดป่ะวะ~” เทาเขย่าแขนคนข้าง ๆ จนตัวโงนเงนไปมา

“มึงกำลังหลอกตัวเองห่าเทา กูจะฟ้องพี่เซฮุนว่ามึงมันเป็นไอ้ชั่วที่คิดอกุศลให้พี่เขาโดนผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาระเบิดถังขี้” ชานยอลยิ้มล้อเพื่อนสนิทที่กำลังเบ้ปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “คราวนี้มึงเข้าหน้าพี่เซฮุนไม่ติดแน่ งานมีทก็ไม่ต้องไป สบายดากค่ะ”

“เฮ้ยยย อย่านะเว้ย!!! TT_TT” เทาเอาหัวมาไถกับแขนของเขาพร้อมกับกระชับแขนไว้แน่น ถ้าหน้าตาเหมือนหมีโคอาล่าหรือมิแรนด้าเคอร์กูจะไม่อีเดียดขนาดนี้เลย

“ไปห่าง ๆ เลยสัดเกย์”

“โหมึงอ่ะ ทำอย่างกับพวกเหยียดสีผิว” ชานยอลมองเพื่อนหน้าเถื่อนที่กำลังแอ๊บเบ้ปากอย่างน่ารัก(มันเคยพูดแบบนี้) ถ้าเหยียดจริงกูคงไม่ปริปากสนทนาด้วยตั้งแต่ครั้งแรกที่มึงเข้ามาทักทายว่า ‘อันนยองฮาเซโย มายเนมอิสหวงจื่อเทา เรามาเป็นเพื่อนกันนะ’ แล้วล่ะซั้ซ

“มึงรู้ยังว่ารูปที่เราถ่ายกับพี่เซฮุนมีคนกดรีไปแล้วเป็นหมื่น ตอนนี้มีคนฟอลกูเพิ่มเป็นพันแล้วด้วย” ชานยอลกดเข้าทวิตเตอร์ให้อีกคนดู เทาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แล้วอ้าปากหวอ

“เฮ้ย~ สุดยอดเลย มีคนฟอลกูบ้างป่ะวะเนี่ย” เทาหยิบไอโฟนขึ้นมาดูบ้าง “เย้ด ๆ ๆ มีคนฟอลกูเพิ่มตั้งเยอะ มึงดู ๆ” ชานยอลเอนตัวหลบคนที่กำลังกระเซ้าให้เขาดูไอโฟนในมือ เด็กหนุ่มทำหน้าหน่ายก่อนจะถอนหายใจเซ็ง ๆ

“พี่เซฮุนไลน์มาบอกว่าขอบใจมาก ตอนนี้สงครามแท็กทวิตเตอร์สงบลงแล้ว”

“โอ๊ย...กูก็อยากได้ไลน์พี่เซฮุนบ้างอ่ะ ขอมั่งดิ” เพลียจะเอือมมันครับ เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำหน้างุ้งงิ้งแบบนี้สักทีเห็นแล้วคันตีนสุดจะทน

“ได้คืบจะเอาศอกเหรอ เป็นแค่แฟนคลับกระแสอย่าสาระแน”

“มึงพูดงี้ได้ไงวะ โปสเตอร์พี่เซฮุนกูก็มี โฟโต้บุ้คไรงี้กูก็ซื้อ ฟิคกูก็อ่านด้วยไม่เหมือนมึงหรอกทำก็ไม่ครบแล้วเสือกอ้างว่าตัวเองเป็นแฟนคลับ Official มึงมันขี้มโน” เทาเชิดหน้าเถียงคอเป็นเอ็น

โอ้โหมึงไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหนวะสรัส ถ้ามึงรู้ว่ากูรู้จักพี่เซฮุนตั้งแต่กูยังแบเบาะมึงจะไม่อาจหาญแบบนี้!

ก้นอันอวบอิ่ม @THAT_ASS_OHSE 26m

ทำไงดีล่ะทีนี้ ถ้าคาอิจังไม่กลับมาจะทำยังไง ใครจะซาแซงได้เก่งเท่าแอดมินไม่มีอีกแล้ว ได้โปรดกลับมาเถอะค่ะ ถือว่าหนูขอร้อง #แอดมินคาอิPleaseComeBack

ใต้ร่มผ้าโอเซ  @sesehunhun 30m

เบื่อพวกไม่รู้เรื่องแล้วชอบเข้ามาด่าตามกระแส พวกติ่ง น่ารำคาญ ถ้าเซฮุนโอป้ารู้เรื่องนี้คงเสียใจแน่ ๆ #แอดมินคาอิPleaseComeBack

เด็กกะโปก @yaranaiga555 31m

ถ้ากูเป็นคาอิจังก็น้อยใจเหมือนกันแหละ เล่นรุมด่าจนติดเทรนด์โลก ทีงี้ล่ะมาขอโทษ เหอะ ๆ พอใจไหมล่ะที่จัดการแอดมินแฟนไซต์ดี ๆ ไปได้ อิดรอกส์ #แอดมินคาอิPleaseComeBack

ขายจ้าขาย @yehet_shopza 32m

[Pls RT] เปิดพรีเสื้อม่อฮ่อมสกรีนลายเซฮุนโอป้า ผ้าเนื้อดี มีของแถมทุกตัวจ้า สั่งเยอะลดราคาได้น้า #แอดมินคาอิPleaseComeBack pic.twitter.com/uJWOnoa2RP

เลื่อนอ่านทวิตเตอร์แต่พอดีแล้วก็เบ้ปากก่อนจะโยนมือถือไปข้างหลังและแน่นอนว่ามันลงบนโซฟาราคาแพงอย่างพอดิบพอดีไม่สะดิ้งกระเด็นตกลงพื้นให้สะเทือนใจเล่น สุดท้ายพวกติ่งหูก็ต้องศิโรราบน้องคาอิจังผู้น่าสงสารแต่เพียงผู้เดียว

ขายาวเหยียดพาดโต๊ะกระจกที่เต็มไปด้วยซากแมคโดนัลที่เพิ่งสวาปามไปเมื่อครู่ รอบข้างเต็มไปด้วยโฟโต้บุ้ครอบสุดท้ายที่กองอยู่เต็มไปหมด เคยคิดว่าถ้าจัดส่งล็อตนี้หมดแล้วกูจะตัดขาดทุกสิ่งอย่างจากบ้านโอ้เยสเซฮุนแล้วผันตัวไปเป็นติ่งน้องฮยอนอาอย่างสมบูรณ์แบบ แต่พอเห็นแบบนี้แล้วก็มีแรงแพ็คของขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยพวกติ่งหูก็ยังมีสามัญสำนึก รู้จักขอโทษหลังจากรู้ว่าทำผิดพลาดอันใหญ่หลวง

ค่ะ...คาอิจังจะไม่เสนอหน้าเข้าทวิตเตอร์จนกว่าแท็กนี้จะติดเทรนด์โลก

ครืดดด...

ถึงไม่เปิดเสียงแต่ระดับการสั่นของสมาร์ทโฟนก็ทำให้คนหูหนวกได้ยินได้ จงอินเบ้ปากทันทีที่เห็นรูปประกอบอีกทั้งเบอร์โทรที่ถูกเมมไว้ด้วยชื่องิ้ง ๆ ที่เขาเป็นคนเปลี่ยนเองกับมือตอนที่ยังอารมณ์ดีอยู่

‘ฮุนจ๋า’

“ไร” นี่เลยครับ โชว์ความโหดใส่ตั้งแต่เริ่มรับสาย จงอินเอนหลังพิงโซฟาแล้วขยับตูดเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเมื่อยล้าไปหมดเพราะนั่งแพคโฟโต้บุ้คมาแล้วร่วมสี่ชั่วโมงแต่ยังไม่ถึงไหนเลย ถ้ามีไอ้แบคฮยอนอยู่ด้วยเขาก็คงไม่ต้องพบเจอชะตาชีวิตแบบนี้ แค่คิดแล้วก็เซ็ง ไม่รู้ว่ามันจะรีบทำงานทำการไปไหน

( ที่รักจ๋า )

“ไรมึง”

( ยังวิ๊บแบบนี้แสดงว่ายังไม่ได้เข้าทวิตเตอร์อ่ะดิ~ )

“เข้าแล้ว มีไร” ยังคงโหดอยู่

( ทำไมต้องเถื่อนใส่กูด้วยวะ มึงนี่จะเกินไปแล้วนะที่รัก กู้วิกฤติกูก็ทำให้แล้วมึงยังจะเอาอะไรอีก ดาวอังคารราดมายองเนสไหมล่ะสัดแค่บอกมา )

นั่น...มีใส่อารมณ์ มึงมีคดีติดตัวอยู่แท้ ๆ ยังกล้ามาหือมาอือใส่กูอีกหรือ

“กูไม่อยากได้อะไรจากไอดอลเงินล้านอย่างมึงหรอก”

( หูยที่รักไม่งอนดิ เมื่อกี้แดดร้อนเลยหงุดหงิดไปนิดนึง ตอนนี้เดินเข้ามาในห้างโดนแอร์เย็น ๆ อารมณ์ดีแล้วอ่ะ )

“มึงคิดว่าเป็นดาราแล้วจะทำอะไรกับกูก็ได้งั้นสิ กูไม่ใช่ของตายของมึงนะครับไอดอล ไปเลยครับ ไปช็อปปิ้ง ไปนวดหน้า สปาไข่ที่ไหนก็เชิญกูจะไม่ตามไปถ่ายรูปมึงแน่สบายใจได้”

สิบวินาทีต่อมาคิมจงอินก็ได้ถามตัวเองว่าแล้วกูจะวิ๊บทำไมวะ เออ กูวิ๊บทำไม ไม่ดิ...กูวิ๊บเพราะไอ้เชี่ยที่รักแม่งพูดกวนส้นตีนเนี่ยแหละ คนกำลังจะหายงอนแล้วแท้ ๆ เชียว

“มึงเงียบทำไม ฮัลโหล”

( แป๊บดิ กูถือของเต็มมือ )

“นึกว่าโดนรุมตายห่าคาห้างละ”

( ตัวเองเป็นห่วงเค้าเหรอ~ )

“โตแล้วคิดเอา ขากลับฝากซื้อบับเบิ้ลด้วย”

( เดี๋ยว อะไรคือบับเบิ้ลวะ? )

“ก็ไอ้ที่เอาไว้ห่อโฟโต้บุ้คไง ที่ไอ้ห่าแบคฮยอนนั่งบีบเล่นทั้งวันอ่ะ กันกระแทก”

( อ๋อ...กันกระแทก )

“เออ เข้าใจยากจริงมึงเนี่ย”

( ถ้าเป็นกันกระแทก...งั้นกูไม่ซื้อละ~ )

น้ำเสียงระริกระรี้ของมันทำให้คนฟังอย่างเขาคันตีนเล็กน้อยถึงปานกลาง จงอินนิ่งไปครู่หนึ่งพลางถอนหายใจ บอกทีว่ามึงไม่ได้คิดเรื่องจังไรอยู่

“ถ้าอีกหนึ่งชั่วโมงมึงยังไม่ถึงบ้าน กันกระแทกที่กูฝากซื้อจะได้ใช้งานกับตัวมึงแน่นอน”

พูดจบก็วางสาย คนอย่างคิมจงอินพูดคำไหนคำนั้น ในเมื่อมันกวนส้นตีนมากคืนนี้ก็นอนแห้งกรังแล้วตื่นไปกองถ่ายแบบอึน ๆ แล้วกันครับมึง กระท่งกระแทกอะไรไม่มีทั้งนั้น

 

เวลาผ่านไปไม่ถึงสี่สิบนาทีเสียงรถหน้าบ้านก็ดับลง โอเซฮุนมีข้อดีอยู่อย่างนึงคือมันเป็นคนตรงต่อเวลาไม่เคยเบี้ยวถ้าข้อตกลงมาจากปากของเขา จงอินเลื่อนไปนั่งบนโซฟาแล้วเอาตีนเขี่ย ๆ ซากกระดาษและบับเบิ้ลส่วนเกินที่ถูกตัดออกทิ้งไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองประตูบ้านที่เพิ่งถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงกวนส้นตีน

“กันกระแทกมาแล้ว~”

บับเบิ้ลม้วนใหญ่ถูกแกะออกส่วนหนึ่งเพื่อเอามาพันรอบเอวตัวเองไว้ จงอินมองคนรักด้วยสายตาเอือมระอาก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า ‘จ้ะ ทำดีแล้ว’

เซฮุนสวอนเลคเข้ามาพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนตักอีกคน ได้ยินเสียงดังอั่กคิดว่าคนรักของเขาคงจุกใช้ได้อยู่ มันคงเป็นเรื่องน่าเศร้าไปสักนิดสำหรับน้ำหนักของเขาที่ไม่ได้เบาหวิวเหมือนเคะน้อยในการ์ตูนวายที่ตัวเบาหวิวจนเมะไม่รู้สึกรู้สาตอนทิ้งน้ำหนักตัวลงไป

“ตัวเองกินข้าวยัง”

“ยัง”

“แล้วซากนั่นคืออะไร”

“อันนั้นของตอนเที่ยง” จงอินทำท่าจะเทกระจาดคนบนตักลงไป ตัวก็หนักอย่างกับควายยังมานั่งท่าเด็กเชียร์เบียร์อีก

เซฮุนโอบรอบคอหนาไว้แน่นไม่ยอมลงไปนั่งโซฟาง่าย ๆ ร่างบางย่นจมูกพลางจ้องคนรักที่ยังคงปั้นหน้านิ่งอยู่ ไม่รู้ว่ามันจะงอนอะไรนักหนาความผิดที่เกิดขึ้นกูเป็นคนทำหรือก็ไม่ ง้อก็แล้ว อ้อนก็แล้วแต่ก็ยังเฉ๊ย

เอาวะ มาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องขุดไม้ตายออกมาใช้

“เหนื่อยอ่ะ”

“ไปอาบน้ำนอนดิ”

“ก็อยากอยู่กับตัวเองก่อน”

“อยู่กับกูแล้วหายเหนื่อยไหม? บอกให้ไปอาบน้ำ” เซฮุนยื้อตัวเอาไว้เมื่อจงอินทำท่าดันเขาออกอีกแล้ว

“เดี๋ยวดิ พรุ่งนี้เค้าต้องตื่นแต่เช้าเลยนะเว้ย”

“กูถึงได้บอกให้มึงไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเลยไง” ชอบนะเวลาจงอินมันดุแบบนี้แต่บางทีก็เปิดโอกาสให้กูอ้อนมึงบ้าง

“เออ ก็ได้” เซฮุนปล่อยวงแขนออกแล้วถอนหายใจ “รีบนอนรีบตื่นจะไปถ่ายละครเรื่องใหม่กับน้องฮยอนอาแต่เช้า ถ้านอนไม่พอคงหน้าโทรมแย่” แค่นั้นแหละครับ หูไอ้เชี่ยถ่านกระดิกทันที

ยังไม่ทันลุกจากตัวก็ถูกรั้งกลับลงไปนั่งตักในท่าเดิมพร้อมกับวงแขนที่รวบเอวคอดของเขาเอาไว้ คราวนี้โอเซฮุนถือไพ่เหนือกว่าแล้ว ให้มันรู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นกับใครอยู่

“ฮุนจ๋าของเค้า”

แหม่...

“ไหนครับเมื่อยเหรอครับ ไคจ๋านวดให้นะ” ทีงี้ละน้ำเสียงอ่อนโยนทันทีเลยนะมึง

มือหนาทั้งสองข้างค่อย ๆ วางลงบนไหล่อีกฝ่ายพร้อมกับออกแรงนวดคลึงอย่างเบามือ ใครคือคิมจงอินผู้เย็นชาครับกูไม่รู้จัก นาทีนี้มีแต่ไคจ๋าผู้ซื่อสัตย์กับยอดรักเท่านั้น

“เออ ตรงนั้นแหละ” เซฮุนหลับตาลงก่อนจะเลื่อนลงไปนั่งตรงกลางหว่างขาเมื่อจงอินแยกขาออก คราวนี้ไม่ใช่แค่มืออย่างเดียว ปากกับจมูกก็ตามมาด้วย

ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนลาดไหล่ที่พ้นคอเสื้อออกมาเล็กน้อยก่อนจะไล่ไปตามท้ายทอย เซฮุนผ่อนลมหายใจออกอย่างช้า ๆ กับสัมผัสวาบหวิวจากคนคุ้นเคย คิมจงอินเป็นแฟนที่เชื่องมากหากมีข้อแลกเปลี่ยน และคงไม่มีไอ้โง่หน้าไหนที่จะรักและเข้าใจมันได้เท่าโอเซฮุนคนนี้อีกแล้วเขามั่นใจ

ร่างบางเอื้อมมือขึ้นไปลูบหัวคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังอย่างเอ็นดู ริมฝีปากของจงอินยังคงพรมจูบตามซอกคออย่างเอาใจ เซฮุนหดคอลงแล้วหันไปมองผู้ชายเส็งเคร็งที่กำลังย่นจมูกใส่เขา ไอ้ท่าทางแบบนี้แทบจะนับครั้งได้เลยตั้งแต่คบกันมา

จงอินที่รัก เพราะมึงเป็นงี้ไงกูถึงได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น

“คิดถึงเค้าป่ะ”

“มากอ่ะ แล้วไคจ๋าคิดถึงเค้าบ้างป่ะ” คราวนี้ต่างคนต่างทำเสียงงุ้งงิ้งใส่กัน ปลายจมูกที่กำลังถูไถไปมาเชื่อว่าถ้าไอ้แบคฮยอนอยู่ตรงนี้คงส่งเสียงอ้วกขัดจังหวะเขาทั้งคู่เป็นแน่

“คิดถึง”

“คิดถึงมากกว่าน้องฮยอนอาไหม” เซฮุนส่งสายตาออดอ้อนไปยังคนรัก ติ่งทั้งประเทศยังตายมาแล้วประสาอะไรกับคิมจงอินผู้ชายที่ซักกางเกงในให้เขาตั้งแต่เข้าเรียนมหาลัย

“โธ่...อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับน้องดิ” จงอินเขี่ยปลายจมูกรั้นเบา ๆ “แฟนก็คือแฟน ไอดอลก็คือไอดอล ตอนนั้นที่รักยังติ่ง H.O.T เลยมันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ ฮุนจ๋าของเค้าคือที่สุดอยู่แล้ว”

“จริงเหรอ”

“พิสูจน์ไหมล่ะ?”

พูดทั้งที่ยังสบตากันอยู่ จงอินดึงบับเบิ้ลที่เซฮุนเอามาพันรอบเอวตัวเองไว้ทิ้งออกไปอย่างไม่ใยดีก่อนจะจูบท้ายทอยร่างบาง เซฮุนอมยิ้มแล้วหมุนตัวหันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายก่อนจะนั่งคร่อมตักผู้ชายกรัง ๆ ที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขาพร้อมกับโน้มหน้าลงไปกระซิบข้างหู

“ไม่เอาบับเบิ้ลไปแพคโฟโต้บุ้คแล้วเหรอ?”

“โฟโต้บุ้คน่ะแพคตอนไหนก็ได้ แต่ที่รู้คือบับเบิ้ลกันกระแทกมันไม่จำเป็นต้องใช้กับแฟนว่ะที่รัก”

TBC

เอาไคฮุนมาเสิร์ฟก่อน แชปหน้าเจอชานยอลจะได้เห็นเบ้าหน้าคนที่น้าแบคถูกใจแล้วนะคะ รีแอคชั่นนางจะเป็นยังไง? อยากรู้ก็อย่าทิ้งฟิคเรื่องนี้น้า

#มนุษย์ชานยอล