คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #SFเซมที่รัก | ตอนที่ 04
(04)
ชายหนุ่มเอาของที่ไอ้เด็กแสบสั่งยัดใส่กระเป๋าผ้าสีขาวกรัง ๆ ที่เขาไม่ได้เอาไปซักมาเหยียบครึ่งปี ขายาวก้าวไปหยุดอยู่หน้าประตูกระจกก่อนจะเลื่อนออก เขายืนนิ่งกระตุกยิ้มมุมปากอย่างคนมีความแค้นฝังในทรวงอก แล้วตัดสินใจข้ามไประเบียงห้องเด็กแปดขวบเพื่อเอาเรื่องสองแสนวอนไปตำหน้ามันสักดอก มึงต้องแหลกลาญตายภายในวันนี้บยอนแบคฮยอน ต่อให้อยู่ในร่างเด็กแปดขวบกูก็จะด่ามึง ซั้ซ
ทันทีที่เลื่อนประตูออกก็เกิดอาการใบ้แดกอย่างฉับพลัน กับภาพเด็กอายุสิบแปดนอนคว่ำอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่า โดยมีผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ลายโดเรม่อนแปะก้นไว้กันโป๊ ซึ่งปาร์คชานยอลคิดว่ามันคงช่วยห่าเหวอะไรไม่ได้ เจ้าของตากลมหางตกหันมองมาทางนี้โดยที่มือยังคงถือดินสอเอาไว้ พร้อมการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ปอสองที่ถูกกางอยู่บนเตียง แต่ท่าทางไอ้เด็กนั่นดูไม่แปลกใจที่เขาปีนข้ามมาเลยสักนิด
“คิดถึงผมล่ะสิ”
“คิดถึงตีนกูนี่” ชานยอลยกเท้าขึ้นเป็นท่าประกอบ ก่อนจะโยนกระเป๋าผ้าสมถุยลงบนเตียงจนไอเทมบางส่วนในนั้นกระเด็นออกมา
“อ๋า จะเอามาใช้กับผมที่นี่เหรอ”
“มะเหงกดิ อย่ามาตีหน้าซื่อตาใสนะแบคฮยอน” กูจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างอีกต่อไปแล้ว วันนี้ปาร์คชานยอลจะกอบกู้เอกราชเพื่อเงินสองแสนที่เสียไป
“ก็ได้” ถึงกับต้องหลับตาสงบสติอารมณ์เพราะไอ้เด็กเวรดันพลิกตัวหันมาทางนี้จนไอ้นั่นชี้หน้าเขา
“ทำไมหนูไม่ใส่เสื้อผ้าวะ”
“จะใส่ได้ไงอะ ในตู้มีแต่ชุดเด็ก” เออ ถูกของมัน
“งั้นรอก่อน เดี๋ยวเซมไปเอาชุดมาให้”
“ใส่ทำไม เดี๋ยวพอผมกลายร่างกลับไปเป็นเด็กแปดขวบก็ใส่ชุดเซมไม่ได้อยู่ดี เดี๋ยวตอนเช้าแม่มาเห็นเดี๋ยวงงอีกว่ามันเป็นเศษผ้าเช็ดเท้าของใคร” ไอ้เด็กนี่ก็ตอกย้ำความจนกูจั๊ง เสื้อผ้าราคาถูกแล้วไง มันห่อขลั่ยได้แล้วกัน!
“เออ แล้วแต่เถอะ” ชานยอลดึงผ้าขนหนูลายโดเรม่อนขึ้นมาแล้วแปะช่วงเอวเด็กน้อยไว้เพื่อปกปิดส่วนนั้น “อธิบายมาซิ ไปแอบสั่งของพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตอนเซมอาบน้ำ”
“แล้วมันใช่ของที่ควรสั่งไหม รู้เปล่าว่าแต่ละชิ้นมันราคาเท่าไหร่ แหกอะแหกกกกกกกก” จะตะโกนก็ไม่ได้เดี๋ยวแม่มันได้ยิน ห่าจิก สายแข็งแต่ไม่สุด
“ก็ผมเห็นเซมดูตัน ๆ คิดพล็อตเรื่องใหม่ไม่ออก ก็เลยช่วยหาไอเดียให้”
“ด้วยไอ้นี่เนี่ยนะ?” ชานยอลหยิบไข่สั่นขึ้นมาระดับปลายคาง แล้วปล่อยทิ้งลงบนเตียง ตามด้วยยกทรงพร้อมซิลิโคนเสริม
“ใช่” เด็กแสบพูดหน้าตาเฉยแล้วหยิบไปพันรอบเอวตัวเอง ก้มหน้าก้มตาติดตะขอจากด้านหน้า พอเสร็จเรียบร้อยก็หมุนไปข้างหลังตามด้วยใส่สายยกทรง
“ย่าห์ แบคฮยอน” ชายหนุ่มเหลือกตามองอีกฝ่ายที่กำลังใส่ชุดนักเรียนหญิง... ซึ่ง
แม่งโคตรน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TT_TT
“โอนี่จัง” (พี่ชาย ภาษาญี่ปุ่น)
อย่า – มา – เรียก – แบบ – นี้ – นะ
“ไม่ชอบเหรอ”
“ไม่ชอบโว้ย!”
“ตอบให้มันหนักแน่นกว่านี้หน่อยสิคะ” ไม่พูดเปล่า ไอ้เด็กแสบที่อยู่ในสภาพชุดนักเรียนหญิงพร้อมหน้าอกโต ๆ เพราะยกทรงกำลังหยิบหูจิ้งจอกขึ้นมาใส่ ก่อนจะช้อนตามองเขา “พี่คะ หนูน่ารักไหม?”
เมื่อไหร่ที่เลือดโอตาคุเข้าตา มันคงยากที่จะดึงสติกลับคืนมาได้ รู้ทั้งรู้ว่าไอ้เด็กเวรที่อยู่ในคราบชุดนักเรียนหญิงเป็นตัวผู้ แต่หัวใจมันช่างไม่รักดี เต้นตุบตับ ๆ เหมือนว่าจะกระเด็นออกมาอยู่รอมร่อ
ชานยอลยืนนิ่งกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มคลานเข่ามาหยุดอยู่ขอบเตียงพร้อมวางมือลงบนหน้าท้องแบน ๆ ของเขาทั้งที่ยังไม่เลิกช้อนตามอง มือเล็กนั่นค่อย ๆ ไต่ขึ้นจนหยุดอยู่ที่บ่ากว้าง ก่อนร่างส่วนสูงราว ๆ ร้อยเจ็ดสิบต้น ๆ จะลุกขึ้นยืน
ชายหนุ่มกำลังแกล้งตาย เขาพยายามไม่สนใจหน้าอกที่นูนเด่นทิ่มตาและกลิ่นหอมประจำตัวซึ่งทำให้เขาหื่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ มือนิ่ม ๆ นี่ก็ลูบจังเลย จะเอายังไงแบคฮยอน กูมาเพื่อชนะ ไม่ได้มาเพื่อเจออะไรแบบนี้!!
“พี่คะ...” แม้ไม่หวานเท่าเสียงผู้หญิง แต่ล่อกระซิบข้างหูแบบนี้เป็นใครก็คงขนลุกไปทั้งตัว
มีเมียมากี่คนก็ไม่เคยโรลเพล์เลยสักครั้ง หนักสุดคือโดนชี้นิ้วสั่งไปซักกางเกงให้ประหนึ่งเป็นขี้ข้า แต่พอเอาเข้าดี ๆ การยืนทื่อแล้วถูกเรียกว่าพี่ชายให้ไอ้เด็กนี่อ้อนมันก็โอเคใช้ได้อยู่
“คืนนี้นอนห้องพี่ได้ไหม หนูกลัวผี...”
ฮึก... มึงไปฝึกเล่นละครมาจากไหนวะแบคฮยอน ทั้งคำพูดคำจา ไหนจะการกระทำที่เอาซิลิโคนนุ่ม ๆ นั่นถูกับหน้ากูอีก นักวาดหนุ่มยืนนิ่ง เหงื่อแตกพลั่ก ๆ ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ เพราะถูกเข่าอีกฝ่ายถูเข้ากับเป้ากางเกง
“พอน่า... มาคุยเรื่องของพวกนี้ก่อน”
“เดี๋ยวหนูชดใช้ให้เองค่ะ”
“ยังไง?”
“ด้วยร่างกายของหนู...” พูดจบก็ล้วงมือเข้าไปในกางเกงขาสั้นของคนอายุมากกว่า ชานยอลอ้าปากค้างก่อนจะหลับตาแน่นเมื่อถูกปรนเปรอตรงนั้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่แบคฮยอน กูจะเอาเงิ๊นนนนนนนนนน!!!! “ขอโทษนะคะพี่ชาย หนูมันเป็นเด็กนิสัยไม่ดี ทำอะไรโง่ ๆ โดยไม่ปรึกษาพี่ก่อน”
“อะ... อา”
“อย่าโกรธหนูเลยนะคะ จะลงโทษหนูก็ได้...” คนตัวเล็กกระซิบแผ่ว “ลงโทษด้วยวิธีที่พี่ชอบทำกับหนูตอนกลางคืนไงคะ... หนูรู้ว่าพี่ชอบ...” แบคอยอนงับหูและใช้ลิ้นเลียจนได้ยินเสียงหอบหายใจหื่นของอีกคน
กูไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ชานยอลกัดฟันแน่น จับไหล่ทั้งสองข้างของคนตรงหน้าออกแล้วผละตัวออกมาสบตากัน ตั้งสติสิ มึงต้องตั้งสติ!!!!
แบคฮยอนยิ้มขณะมองใบหน้าซึ่งชื้นไปด้วยเหงื่อของคนอายุมากกว่าที่เกิดขึ้นเพราะฝีมือของเขา เซมคงกำลังหักห้ามใจไม่จับเขาฟัดลงกับเตียงสินะ อาจเป็นเพราะครั้งก่อนแม่มาเคาะประตูกลางดึกหลังจากได้ยินเสียงแปลก ๆ แต่โชคดีที่เซมในสภาพเปลือยเปล่าแอบไปหลบหลังผ้าม่านทัน ส่วนเขาก็นอนขดตัวใต้ผ้าห่มนิ่ง ๆ แม่ถึงยอมปิดประตู
“พอเลยพอ”
“ทำกันเถอะ เป้าเซมตุงแล้ว” ดูมัน พูดออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยไม่เกรงอกเกรงใจกูเลยสักนิด
“ไม่ทำ”
“กลัวแม่เปิดประตูมาเหรอ ไม่เป็นไรนะ ผมล็อกประตูแล้ว”
“ไม่ล็อกก็ไม่ทำ กูกลับละ”
“โธ่ อย่าโกรธสิ” แบคฮยอนมองคนที่ตัดใจเรื่องเงินสองแสนทิ้งและหันหลังให้กับการยั่วยวนของเขา “เซม”
“ไม่ต้องมาเรียก” ชายหนุ่มเก็บของที่เหลือใส่กระเป๋าผ้าและสะพายเข้าไหล่ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ริมระเบียงเพื่อปีนกลับบ้านตัวเอง
ไอ้เด็กแผนสูง... พอโดนดราม่าใส่แล้วใช้วิธีอ้อนเข้าสู้เหรอ วันนี้ปาร์คชานยอลแข็งแกร่งขึ้นมาเป็นระดับแล้วโว้ย กูเลือกหันหลังให้และกลับไปช่วยตัวเองที่ห้องดีกว่าการยอมกลายเป็นผู้แพ้
แต่ทำไมมันแปลก ๆ วะ... ปกติไอ้เด็กนั่นต้องหาทางรั้งเขาไว้ทุกวิถีทางไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมวันนี้...
ว้อททททททททททททททททททททท!!!
ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตกใจทันทีหันกลับไปด้านหลังและพบว่าเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนหญิงกำลังพยายามปีนรั้วมาฝั่งนี้ และจังหวะการปีนมันทำให้กระโปรงสั้น ๆ เลิกขึ้นจนเห็นก้นขาว คนมองจึงกลืนน้ำลายเอื้อกและปล่อยถุงผ้าลงพื้นอย่างเสียสติ
แบคฮยอนเอี้ยวหน้าหันไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อแต่จนที่ยืนอึ้งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างคนแผนสูงพร้อมโน้มตัวลงไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อโชว์ก้นให้ผู้ชายปากไม่ตรงกับใจแต่พอมีอะไรกันเมื่อไหร่ก็ฟันเขาจนแทบหมดแรงทุกคืนได้เห็น
.
.
“...”
“...”
“...”
บาทหลวงหนุ่มที่ถูกโทรตามตั้งแต่หัวค่ำมาพร้อมใบเบิ้ลในมือ เขามองไปยังเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักที่อยู่ในชุดนักเรียนหญิงพร้อมเซ็ทหูจิ้งจอกน่าจับมาตีก้นเพี๊ยะ ๆ สักทีแต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะหากพูดออกไปศรัทธาที่เพื่อนอย่างปาร์คชานยอลมีให้เขาคงดับสูญสิ้น
“สวัสดีนะ พ่อคือบาทหลวงจุนมยอน”
“นมัสการหลวงพ่อ” <- แบคฮยอน
“สาธุ” <- พี่จุน
“มึงเป็นคริสต์ไอ้ห่า” <- ชานยอล
“เอาน่า เด็กเล่นมาจะไม่ให้พ่อส่งมุกกลับเลยหรือ อย่าซีเรียสเซ๊” บาทหลวงหนุ่มมองอย่างอ่อนใจ คนอะไรจังไรแล้วยังจริงจังอีก ผ่อนคลายหน่อยวัยรุ่น
“เขามาทำไม?” สองเพื่อนสนิทหันไปสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย หลังจากโดนเด็กหนุ่มตัวเล็กยิงคำถามมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่
“แบคฮยอน ลูกรู้ใช่ไหมว่าตัวเองผิดปกติ”
“ตรงไหน”
“มึงยังจะถามอีกเรอะว่าตรงไหน ดูสารร่างตัวเองตอนนี้สิ นี่ไม่รวมเรื่องแต่งหญิงนะ”
“แต่เซมเห็นแล้วก็มีอารมณ์ไม่ใช่เหรอ ไม่เหยียดเพศดิ ก็นอนจั้มบ๊ะด้วยกันทุกคืน” แบคฮยอนขมวดคิ้ว ทำเอาคนฟังกุมขมับที่ถูกขายสดต่อหน้าเพื่อน
“อย่าไปฟังมันนะพี่จุน ไอ้เด็กนี่โดนผีเข้า ตอนกลางวันเวลาเป็นเด็กแปดขวบตัวเท่าเอวผมอะก็ปกติดี ไม่ทำตัวผีแบบนี้” ชานยอลพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเชื่อใจ แต่จุนมยอนเพียงยิ้มแห้งพร้อมพยักหน้า
“จะเอาบาทหลวงมาไล่ผมว่างั้น?” คนตัวเล็กลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าสองเพื่อนสนิท ที่พร้อมใจกันเดินถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างไม่นัดหมายโดยไม่รู้ว่ากลัวส้นทิงอะไร
“อย่านะ พ่อมีไบเบิ้ลกับไม้กางเขน” บาทหลวงหนุ่มโชว์หนังสือเล่มหนาในมือ ตามด้วยคนตัวสูงที่รีบควักไม้กางเขนออกมาข้างหน้า
“คอนจูริ่งมากมั้ง” แบคฮยอนมองทั้งคู่
“เอาเถอะ พ่อมีเวลาไม่มากนัก จะรีบทำให้มันจบ ๆ แล้วกัน” จุนมยอนว่าอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะหันไปสบตากับคนตัวเล็ก
“ข้าแด่ --”
“หลวงพ่อหิวไหม เดี๋ยวผมลงไปต้มรามยอนให้” แบคฮยอนถามหน้านิ่ง
“อืม ได้สักห่อก็ดีนะ”
“ถุย! นี่ไล่ผีหรือพักครึ่งขอเวลานอกกลางสนามบอล” ชานยอลคาดโทษแม่งทั้งบาทหลวงทั้งไอ้เด็กแสบ เวลาแบบนี้พวกมึงยังจะตบมุกกันอีก
“อะแฮ่ม คราวนี้เอาจริงแล้วนะ” จุนมยอนกระแอมไอพร้อมเปิดไบเบิ้ล “บิดาแห่งพระเยซูคริสต์ และพ่อของบุตรในท้องพระแม่มารี พระบิดาผู้สถิตอยู่บนสรวงสวรรค์ ผู้มีนามศักดิ์สิทธิ์ โปรดขับไล่ผีร้ายที่สิงอยู่ในร่างเด็กชายผู้บริสุทธิ์ตรงหน้าลูกด้วยเถิด!!”
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!”
ชานยอลยกมือขึ้นป้องปากทันทีที่เห็นเด็กอายุสิบแปดล้มไปกับพื้น ชักดิ้นชักงอกับบทสวดซึ่งออกมาจากปากบาทหลวงที่ไม่คิดว่าจะเชื่อถือได้ อะไรจะศักดิ์สิทธิ์เบอร์นั้น... การเข้าสู่ทางธรรมมันช่วยสิ่งนี้ได้จริง ๆ สินะ!!!
ว่าแต่กูนอนกับผีมาตลอดเลยเหรอ มีความเฮอเร่ออ่อน
“ออกมาสิเจ้าผีร้าย ออกมา!!!!”
“อ๊าาาาา ร้อน... ร้อนเหลือเกิน!!!” คนตัวเล็กแผดเสียงลั่นห้องอย่างทุกข์ทรมาน
“อัมยัวร์ฟาเธ่อ...” น้ำเสียงแหบพร่ามาพร้อมใบหน้าหล่อเหลาของอดีตนักเลงเก่าที่ผันตัวมาเป็นบาทหลวง เขาปรือตาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยขณะมองร่างที่กำลังดิ้นทุรนทุรายอย่างพอใจ ...ให้ตายเถอะ จุนมยอนไม่อยากเก่งไปกว่านี้แล้ว ถ้าหมอผีทั้งโลกตกงานเขาคงรู้สึกแย่มากแน่ ๆ
“พี่จุน มึงไปฝึกวิชาแบบนี้มาจากไหนวะ กูนี่ขนลุกเลย” ชายหนุ่มถามอย่างใคร่รู้
“จากไหนน่ะเหรอ... หึ เรื่องนี้มันก็พูดยากน่ะนะ แบบว่าพ่อ --”
“เพ้อเจ้ออะไร” สองเพื่อนซี้ยิ้มค้าง ก่อนจะค่อย ๆ ชำเลืองมองเจ้าของเสียงคำถามเมื่อครู่ที่อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมายืนมองด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยลงไปชักดิ้นชักงอมาก่อน
“ว้อท?!!!” <- ชานยอล
“อ้าว เมื่อกี้ --” <- หลวงพ่อ
เพี๊ยะ!!!
คนเป็นบาทหลวงถึงกับวิ๊งหลังจากโดนฝ่ามือเล็ก ๆ ตบกบาลจนสั่นไปถึงซีรีบรัม จุนมยอนหน้านิ่งเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเด็กหนุ่มที่ยืนมองเขาด้วยสายตาหาเรื่อง ซึ่งถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเร็วสักหน่อย เขาคงสั่งลูกน้องไปจัดการอย่างไม่ปรานีแล้วแน่ ๆ ...แต่ตอนนี้บาทหลวงที่เดินสายทางธรรมอย่างเขาจะทำอะไรได้ นอกเสียจากพยายามดึงมุมปากให้ยกขึ้นยิ้มรับความชั่วร้ายจากผีเด็ก แม้จะรู้สึกชาวาบไปทั้งกะโหลกก็ตาม
“อยากโดนแบบนี้บ้างไหม” คำถามของเด็กแสบทำเอาชานยอลยิ้มอ่อน เขาส่ายหน้าพร้อมยกมือปฏิเสธพัลวัน พอหันไปข้างตัวอีกทีก็พบว่าหลวงพ่อมันเดินไปถึงประตูแล้ว...............................
“พี่จุน!!!!”
“พ่อเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระน่ะ... ไว้เจอกันคราวหน้านะ แบบว่า -- อย่าเพิ่งเฮี้ยนล่ะแบคฮยอน” บาทหลวงหนุ่มยิ้มอย่างมีไมตรีจิต ก่อนจะดึงลูกบิดเข้าหาตัว “อ้อ... แล้วชุดนั่นก็น่าร๊ากน่ารัก เข้ากับลูกมากเลยล่ะ”
“ขอบคุณ” คนตัวเล็กยิ้มประชดก่อนจะหุบลง พลางหันไปทางชายหนุ่มที่ยืนห่อไหล่อยู่ตรงหน้า “เซม”
“จ๋า...”
“จ๋าเหรอ” แบคฮยอนแค่นหัวเราะ ก่อนจะคว้าหมับเข้าต้นคอคนตัวโตกว่าพร้อมกดลงอย่างแรง ชานยอลอ้าปากหวอ ก้มตัวลงต่ำจนหัวแทบติดเข่า ก่อนจะทิ้งตัวลงไปกับพื้นในวินาทีถัดมา
“เดี๋ยวดิแบคฮยอน หนูจะทำแบบนี้กับ -- อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!”
“เอาบาทหลวงมาไล่ผีซะด้วย ยังมีความคิดที่จะกำจัดผมอยู่สินะ?” เสียงลอดไรฟันช่างโหดสรรถเสียนี่กระไร ขนาดเป็นเมียพาทไทม์ยังมีความกดขี่ข่มเหงขนาดนี้ ถ้าอยู่กินกันจริง ๆ กูไม่โดนโขกสับจนตายเลยหรือ...
“ฮึก... ก็พี่จุนมันบอกว่าหนูโดนผีสิงนี่คะ”
“เซมก็เลยเชื่อ?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!” ชายหนุ่มผู้น่าสงสารอยู่ในท่าก้มคลานเข่า โดยมีคนตัวเล็กขึ้นขี่หลังพร้อมดึงกางเกงในเขาจนมันรัดเข้าร่องตูด ขึงพร้อมดึงขึ้นสูงและไม่มีท่าว่าจะปล่อย... รู้สึกเจ็บขลั่ยจนน้ำตาแทบไหลเป็นโลหิต
“คลานไปสิเซม คลานไป”
“แบค --”
“บอกให้คลานไง”
“จ้า คลานจ้า เซมจะคลานให้เหมือนหมาข้างถนนเลย” คนถูกตวาดตอบรับเสียงอ่อน พลางใช้สองมือและหัวเข่าเป็นตัวช่วยในการเดินรอบห้อง โดยที่คนตัวเล็กยังอยู่บนหลัง
“เห่าด้วยสิ”
“โฮ่ง”
“ดัง ๆ” แบคฮยอนกำกางเกงในคนตัวโตไว้อีกครั้ง ตั้งท่าจะดึงรอบสองถ้าหากเซมกล้าหือกับเขา
“ฮึก... โฮ่ง!!!”
“ยังคิดว่าผมเป็นผีอยู่ไหม?” เด็กน้อยโน้มหน้าลงไปใกล้พร้อมดึงหูกาง ๆ ชานยอลรีบส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมคลานวนเป็นวงกลม ซึ่งไอ้ตัวแสบคงพอใจแล้ว ถึงได้เอนตัวนอนบนหลังและกอดหอมคลอเคลียเขาเหมือนไม่เคยทำตัวซาดิสม์มาก่อน
เอาวะ อย่างน้อยวันนี้กูก็ได้รู้แล้วว่าไอ้เด็กนี่ไม่ได้โดนผีสิง TT_TT
TBC
ความท็อปฟอร์มทั้งหมดโดนกลบด้วยเสียงวิ้งจากการถูกตบหัว
ความคิดเห็น