คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 샘! 안아줘~ 'ㅅ' | #เซมที่รัก (02)
(SF - 02) 샘! 안아줘~ 'ㅅ'
เสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากตามประสาเด็กวัยกำลังตื่นเต้นฟองสบู่โง่ ๆ พร้อมร้องเพลงหมีสามตัวอย่างมีฟามสุขนั้นทำให้ปาร์คชานยอลถามตัวเองว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ ชายหนุ่มเหล่มองตัวก้อนเปลือยเปล่าและพุงน่อย ๆ ซึ่งลอยอยู่เหนือน้ำในอ่าง มันกำลังสนุกสนานจนอยากพาย้อนเวลากลับไปเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วที่มีเด็กตอแหลคนหนึ่งอ้าปากจะร้องไห้จะเป็นจะตายถ้าไม่ได้เซมคนนี้กอดโอ๋
ไหนตอนแรกมึงบ่นเจ็บจะตายHA’ ละดูตอนนี้ดิ
เห็นรอยถลอกแดง ๆ ที่แขนเล็กแล้วก็คิดว่าควรทายาให้หลังอาบน้ำเสร็จ นี่มันเวรกรรมอะไรของกูที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ จะว่าซ้อมมีลูกก็พูดได้ไม่เต็มปาก แต่ถ้าหากบอกว่าซ้อมเข้าคุกก็อาจฟังขึ้น...
ชายหนุ่มถอนหายใจ พลางสระผมให้เจ้าของดวงตาแป๋ว ๆ ที่ใครเห็นเป็นเอ็นดูทั้งนั้น (ส่วนกูก็ดูเอ็นไป ตามสโลแกนที่ว่าแค่คุกก็ชนะ)
“เซมฮะ”
“อะไร”
“ทำไมไม่ออกไปทำงานข้างนอกเหมือนปะป๊าเค้าล่ะ”
“เซมเป็นเจ้านายตัวเอง ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง เหมือนหนูไง เวลาโดนคยองซูสั่งให้ทำท่าเป็นวัวท้องโย้แบบนั้นอะชอบมะ ชอบมะ?” ชานยอลหลุบตามอง จริตจะก้านเป็นตุ๊ดใส่เด็กแปดขวบที่กำลังงงว่าผู้ชายวัยเหยียบสามสิบที่ไม่ได้โกนหนวดกำลังเป็นส้นตีนอะไร
“ไม่ เค้าไม่ชอบ” พูดจบก็ทำปากยื่นใส่อีก ไอ้ตอนนี้ก็น่ารักน่าถีบดีอยู่หรอก แต่บอกตามตรงว่าอดระแวงไม่ได้จริง ๆ ก็ถ้าไอ้เด็กนี่ไม่เคยกลายร่างเป็นเด็กอายุสิบแปดที่ชอบทำตัวกร้านโลกใส่เขาก็คงขุดเรื่องขี้ใส่กางเกงมาเล่าให้ฟังได้โดยไม่ติดใจอะไร
“งั้นก็ตั้งใจเรียนซะ โตขึ้นจะได้เป็นเจ้านายตัวเอง ไม่ต้องเป็นลูกจ้างใคร” ชานยอลขยี้แชมพูบนหัวกลม ๆ ให้เจ้าตัวน้อยที่ใช้สองมือจับขอบอ่างไว้เป็นหลักขณะมองหน้าเขา
“หมายถึงเซมทำงานแล้วจ่ายเงินให้ตัวเองเหรอฮะ”
คนถูกถามประโยคติสม์แตกชะงักมือ ก่อนจะมองตาขวางกับสิ่งที่ไม่รู้ว่าไร้เดียงสาหรือกวนตีนตาใสกันแน่ เด็กแปดขวบจะไปเข้าใจก้อนเงือกอะไร๊ เรื่องนี้ปาร์คชานยอลควรสำเหนียก
“โตขึ้นอยากเป็นอะไร”
“แม่บอกว่าเค้าจะเป็นอะไรก็ได้ ขอแค่เป็นคนดีก็พอ”
แหม... เป็นคนดีจร๊ มึงอย่าวาร์ปไปเจอตัวเองตอนอายุสิบแปดนะ แก่แดดแก่ลมกว่านี้ก็ดวงอาทิตย์ละห่าน
RRrrrr!!!
เสียงโทรศัพท์ด้านนอกเป็นเหมือนระเบิดเวลาให้ชายหนุ่มรีบล้างมือไปพร้อม ๆ แชมพูที่เป็นฟองสีขาวอยู่บนหัวเด็ก แบคฮยอนหลับตาปี๋ ย่นจมูกตามที่พี่ชายตัวโตสั่งเพื่อไม่ให้แชมพูเข้าตากับตะหมูก
“รอนี่ แล้วก็อย่าเอาหัวจุ่มลงไปในน้ำนะ เดี๋ยวเซมมา แป๊บเดียว”
“ได้คับเซม!” เด็กน้อยขานตอบเสียงใสพร้อมชูแขนเล็กขึ้นสุดแขน ก่อนจะหันไปเล่นน้องเป็ดน้องสีเหลืองที่ลอยอยู่ในอ่างสบู่ และร้องเพลงหมีสามตัวอีกครั้ง
ชายหนุ่มเช็ดมือเปียก ๆ ลงกับกางเกงบอลขาสั้นอย่างลวก ๆ ก่อนจะเบ้ปากทันทีที่เห็นว่าคนที่โทรมาคือเพื่อนสนิทซึ่งได้ดิบได้ดีเป็นนายตำรวจเหมือนพ่อมัน ในขณะที่เขายังคงเป็นนักวาดการ์ตูนไส้แห้งอยู่ตรงนี้อย่างโดดเดี่ยวและเฟ้งฟ้าง
“ว่าไงเตง”
(คืนนี้ออกมากินเหล้ากันไหมเกลอ กูว่าง)
“ถุยเถอะ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป มึงเห็นกูเป็นตัวไรคะ คิมจงอิน” ชานยอลดัดเสียงแหลม พร้อมก้มลงเก็บซากของเล่นที่กระจายอยู่บนพื้นหน้าทีวี นี่ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่ากูเป็นแค่พี่ชายข้างบ้านหรือเป็นพ่อมันกันแน่
หรือเป็นผลัว ...อุ่ฟ /ยกมือป้องปากอ่อน
(กูจ่ายเอง จะมาไม่มาก็แล้วแต่มึงแล้วกัน)
“สี่ทุ่มเจอกันที่เดิมเนาะ?”
(สลิดดก)
ดั่งมิตรสหายท่านหนึ่งว่าไว้ว่าใครเล่าจะเหมือนเดิมจะตลอดไป ไม่ถึงห้าวินาทีปาร์คชานยอลชายหนุ่มผี ๆ ก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเพียงเพราะรู้ว่าจะได้แดกฟรีมีเกียรติโดยไม่เสียเงินสักวอนเดียว
ขายาวเดินกลับไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเบิกตากว้างผงะถอยหลังไปสามก้าวพร้อมยกมือขึ้นทาบอกทันทีที่เห็นว่าคนที่อยู่ในอ่างอาบน้ำนั้นไม่ใช่เด็กอายุแปดขวบที่เคยร้องเพลงยูกหมูสามตัว แต่กลับเป็นเด็กอายุสิบแปดที่วาดแขนขาว ๆ ลงกับขอบอ่างตามด้วยปลายคางที่เกยทับลงไป
เฮลโหล... อิสมี...
ความรู้สึกเหมือนอเดลมายืนร้องเพลงนี้อยู่ข้างหู พร้อมควันสีขาวที่ลอยคละคลุ้งอยู่บนอากาศ ให้ความรู้สึกเหมือนที่นี่เป็นออนเซ็นขนาดย่อม ชายหนุ่มมองเส้นผมสีดำขลับซึ่งชุ่มไปด้วยหยดน้ำ มันค่อย ๆ ไหลลงไปตามโครงหน้า ซอกคอยันอกขาว ชานยอลรู้สึกเหมือนเป็นน้ำหยดนั้นที่มันกำลังลูบไล้ผิวขาว ๆ นั่นอยู่
นี่กูกำลังตาบอดสีเหรอ ทำไมทุกอย่างมันขาวจั๊วะไปหมดอย่างนี้
ดวงตาหวานเยิ้มคู่นั้นกำลังมองมาอย่างมีความหมาย อีกทั้งริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่ยกยิ้มราวกับจะบอกเขาว่า ‘เซมจ๋า หนูมาแล้ว’ ไม่มีผิด
“เซมจ๋า”
นั่นไง กูว่าแร้ว...
“อะแฮ่ม! ว่าไง?” นี่เลยครับ อ่อยมากูแข็งกลับ วันนี้ปาร์คชานยอลจะไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของไอ้เด็กนั่นเด็ดขาด เขาจะไม่ยอมยื่นขาเข้าไปในคุก และจะกลับตัวเป็นคนดีตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
แบคฮยอนไม่ตอบ แต่กลับทำตาใสพร้อมยื่นสองมือออกมาข้างหน้าอย่างออดอ้อน และขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงว่า ‘เซมจ๋า กอดผมหน่อย’
ชานยอลหรี่ตามองอย่างจับผิด เกิดมายี่สิบเก้าปีกูจะเสียรู้คนที่เดี๋ยวเด็กเดี๋ยวโตแบบนี้ไม่ได้ มันเสียฟอร์ม มันบ่ชั่ย
“อุ้ม”
“ตัวเท่าควายแล้วจะอุ้มอะไรอีก”
“ตอนผมตัวแค่นี้เซมก็ไม่อุ้มเหมือนกันแหละ” จากที่เคยทำตัวหน่อมแน้มเป็นเด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดูก็แปรเปลี่ยนเป็นถลึงตาและเถียงกลับได้อย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด
ชานยอลเบ้ปากมองมือเล็กนั่นที่ทำมือวัดความสูงของตัวเองตอนแปดขวบทั้งที่ยังนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ เห็นอย่างนั้นเขาจึงจับฝักบัวขึ้นมาแล้วฉีดอัดหน้าไอ้เด็กตัวแสบ
“อ๊า! เซม! ผมแสบแผลอยู่นะ!”
“นั่งแช่น้ำตั้งนานไม่เห็นจะแสบ ทีงี้ทำร้อง” คนอายุมากกว่ามองตาขวาง วันนี้ปาร์คชานยอลต้องยืนหยัดความเป็นสายแข็งให้ได้ และเขาจะไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างของบยอนแบคฮยอนอีกต่อไป! “ลุก”
“ก็ได้” ไอ้ตัวแสบทำตามอย่างว่าง่ายและก้าวออกจากอ่างไปล้างตัวที่ฝักบัวโดยไม่หันมาพูดมากเหมือนอย่างที่เคยเป็น ชานยอลยืนค้างอยู่ในท่าเดิม พลางมองร่างเปลือยเปล่าของเด็กอายุสิบแปดที่กำลังเดินออกไปข้างนอกโดยไม่หยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่บนซิงค์ล้างหน้าไปด้วย
แม่งเง้ย... กวนตีนนี่ที่หนึ่ง!
ชานยอลเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม คว้าผ้าขนหนูสีขาวมาก่อนจะพันตัวไอ้เด็กแสบจากข้างหลังแล้วย่อตัวลง แบคฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่ออยู่ ๆ ร่างของเขาก็ถูกอุ้มขึ้นพาดบ่ากว้างจนต้องห้อยหัวลง
“อ๊า!” เด็กน้อยร้องลั่นทันทีที่ถูกตีก้น แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีเหลือเกิน
“ดื้อใช่ไหม หื้อ?” ชายหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟัน และฟาดมือลงไปบนก้นนุ่มนิ่มอีกครั้ง
“ตีแรงแบบนี้ผมมีอารมณ์เลยอะ เซมจ๋า... โซฟาไหม?”
“หุบปาก” ชานยอลชำเลืองมองสะโพกอีกคนที่อยู่ใกล้จมูกเขาแค่นี้ แม้จะมีผ้าขนหนูปกปิด แต่จากความคิดอกุศลก็พอจะจินตนาการออกได้ไม่ยากว่ามันโค้งเว้าน่าบีบแค่ไหน
โยนเด็กตัวแสบลงบนเตียงจนเด้งขึ้นเพราะแรงสปริง ชานยอลมองผิวขาว ๆ ซึ่งมีผ้าขนหนูปกปิดอย่างหมิ่นเหม่แล้วก็รู้สึกเหมือนจะเป็นโรคหัวใจอย่างฉับพลัน แต่ในหัวก็ตะโกนบอกตัวเองว่าอย่ายอมแพ้ภาพลวงตาเหล่านั้น บยอนแบคฮยอนคือผีร้าย
“รีบไปใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวเป็นหวัด”
“เซมจะไปไหน”
“เอายามาทาแผลให้ เจ็บมากไม่ใช่ไง?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมอง ก่อนจะเบ้ปากบิดเนื้อบิดตัวเลียนแบบเด็กแปดขวบที่เคยสำออยต่อหน้าแม่ ซึ่งคนที่นั่งอยู่บนเตียงก็ทำหน้าสลดพร้อมจับต้นแขนตนเองอย่างตอแหล
สึด
.
.
สาบานได้ว่าหายไปไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ พอกลับมาถึงก็พบว่าเสื้อบอลเบอร์เอ็กซ์แอลได้ไปอยู่บนตัวของแบคฮยอนแล้ว กางเกงในสีขาวคือสิ่งเดียวที่นางใส่ไว้ กูอยากจะบ้าตายให้รู้แล้วรู้รอดกับภาพตรงหน้า คือตู้เสื้อผ้าแม่งมีกางเกงอย่างเยอะชนิดว่าแทบจะเอาไปบริจาคเด็กยากLike
เขาเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัวขณะมองแบคฮยอนชันเข่าขึ้นและเหยียดขาอีกข้างออกมา พร้อมจิกปลายเท้าเหมือนจะกวักตีนเรียก สองมือนั้นค้ำผืนเตียงไว้ด้านหลัง สายตาไร้ซึ่งความไร้เดียงสานั่นกำลังมองเขา ก่อนจะหลุบลงต่ำหยุดอยู่ที่เป้ากางเกง
“เมื่อกี้เพื่อนชื่อจงอินโทรมา”
“หะ? อะไร ยังไง? นี่รับโทรศัพท์เซมเหรอ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าอย่างไม่โกหก “ดาฟ้าคคคคคคคคคค แล้วบอกมันไปว่าไง?”
“เขาถามว่าผมเป็นใคร ก็เลยตอบว่าเมีย”
เชี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุกคุก คุก
“ล้อเล่น ผมบอกว่าเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนชื่อแจฮยอน” คนตัวเล็กพูดกลั้วหัวเราะ
“แจฮยอนไหนวะ”
“นั่นสิ คนชื่อจงอินก็ถามผมเหมือนกัน”
มึงยังจะมานั่นส่งนั่นสิอีกเรอะ!!!!!!!!!!!
“แต่ผมก็พูดไปเรื่อยเปื่อยจนเขายอมเชื่ออะ เซมไม่ต้องห่วงนะ ผมปฏิเสธนัดให้แล้ว คืนนี้จะไม่มีใครออกไปกินเหล้าที่ไหนทั้งนั้น” แบคฮยอนยิ้มอย่างเด็กอายุสิบแปดคนนึงจะเป็นคนดีได้ ก่อนจะเอากุญแจรถของเขายัดเข้าไปในกางเกงในตนเอง
ชายหนุ่มที่ยืนถือกล่องปฐมพยาบาลทำตาเหลือกกับสิ่งที่เด็กน้อยทำลงไป นี่กูควรด่ามันเรื่องอะไรก่อนดี
“ทำไมหนูทำแบบนี้วะ โทรศัพท์เซม ห้ามยุ่งดิ” ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียง พร้อมจับแขนเล็กนั่นมาทำแผลให้ ส่วนกุญแจเอาไว้ก่อน ถ้าเอาออกตอนนี้กูโดนล่อแน่
“ตกลง ต่อไปผมจะยุ่งกับเซมอย่างเดียว” ดู... มันไม่เคยมีความสำนึกผิดเลยสักนิด จะตบหัวก็ไม่ได้ใจพี่มันไม่กล้าพอ
“อดกินเหล้าฟรีเลย เซ็งว่ะ” ชานยอลจับข้อเท้าเล็กไว้ก่อนจะดึงเข้าหาตัว จนร่างเล็กหงายหลังลงไปนอนบนเตียง
ตอนแรกกะจะเอาคืนด้วยการแกล้ง แต่ดูเหมือนว่าปาร์คชานยอลจะคิดผิด ถ้าเป็นไอ้เด็กแปดขวบคงลุกขึ้นมาเบะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้แล้ว แต่ตอนนี้สิ่งที่เด็กอายุสิบแปดทำก็คือ... นอนอยู่ท่านั้นโดยไม่จัดแจงเสื้อบอลที่เริกขึ้นจนเห็นหน้าท้องแบนราบและเป้ากางเกงที่นูนออกมาเพราะมีกุญแจและหนอนน้อยอยู่ในนั้น...
ฮึก...
“ลุกขึ้นมา” มันจะไม่มีโอกาสได้นอนอ่อยท่านั้นนานไปกว่านี้ ชานยอลดึงแขนคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นพร้อมสบตากันอย่างหยั่งเชิง จนถึงตอนนี้ไอ้เด็กแสบก็ยังคงสนุกกับการปั่นหัวเขา
“เห็นเหล้าดีกว่าผมเหรอ?” ตีนที่เคยวางอยู่บนเตียงตอนนี้ย้ายมาอยู่บนหน้ากูแล้วคับ และดูทรงว่ามันน่าจะเบอร์สี่สิบเอ็ดโดยประมาณ
ตีนเบอร์เล็กสำหรับผู้ชายตบแก้มเขาเบา ๆ สองสามที ไร้ซึ่งความเกรงอกเกรงใจปาร์คชานยอลคนนี้ที่ทะลุถุงยางมาเกิดก่อนเกือบสองรอบ ชายหนุ่มนั่งนิ่งมองเด็กอายุสิบแปดที่เลิกคิ้วเป็นเชิงถามและดูทรงว่าจะอยากได้คำตอบเดี๋ยวนี้
“ถามจริงนะ ทำไมหนูไม่นอนบ้านตัวเองวะ แม่รู้เรื่องนี้ปะว่าเดี๋ยวโตเดี๋ยวเด็ก”
“ทำไมผมต้องนอนที่บ้าน ในเมื่อผมนอนกับเซมได้”
คือไร... ทำไมพูดออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยอย่างนั้น มึงจะแข็งแกร่งเกินไปแล้วแบคฮยอน
“นอนด้วยกันเถอะ” เท้าที่เคยทาบอยู่บนหน้าเปลี่ยนเป็นเลื่อนลงมาวางบนเตียงตรงหว่างขาของชายหนุ่ม ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนเข้ามาจนนิ้วหัวแม่ตีนสะกิดโดนไอ้จ้อนของเขาเข้าให้
เดี๋ยว
“กมเซมารีกา ฮันชิเบอิดซอ อาป้ากม ออมม่ากม แอกีกม~*”
(มีหมีสามตัวอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง พ่อหมี แม่หมี ลูกหมี~*)
ฆาตกรใจบาปจ้องตาคนอายุมากกว่าพร้อมร้องเพลงลูกหมีสามตัวอย่างหน้าตาเฉย ซ้ำยังคลึงเป้ากางเกงเขาด้วยปลายนิ้วเท้า เบาบ้าง... เน้นบ้าง... แต่เสียวซ่านจนกางเกงบอลตุงเบย
ลูกหมีสามตัวคือไร ในกางเกงกูมีแต่ขลั่ยสองใบกับไส้กรอกชีส ฮึก...
นิ้วหัวแม่เท้ากับนิ้วชี้ไต่ขึ้นมาจนถึงหัวกางเกงบอล ก่อนจะหนีบมันเอาไว้แล้วดึงลงจนส่วนหัวของไอ้นั่นโผล่ออกมาดูโลก แบคฮยอนยิ้มอย่างพอใจ หลุบสายตามองมินิชานยอลอย่างเอ็นดูก่อนจะกัดริมฝีปากล่างตนเอง
ตาย กูตายแน่ ๆ ปาร์คชานยอล มึงมันอ่อนแอ สู้กับเด็กตัวแค่นี้ยังไม่ได้
“นี่แค่นิ้วเท้านะ ถ้าผมใช้ปาก เซมจะไม่แตกเลยเหรอ” ก้าวร้าวเหลือเกิน กูอยากร้องไห้ ปาร์คชานยอลนั่งถ่างขาโดยมีคนตัวเล็กนั่งอยู่ตรงกลาง และไอ้เด็กแก่แดดก็ยังไม่เลิกที่จะปลุกเร้าอารมณ์เขา
“การบ้งการบ้านไม่มีให้ทำไงวะ... ฮึก มึงเป็นเด็กประถมนะแบคฮยอน”
“แค่คัดเอบีซี ตื่นมาทำตอนตีสี่ก็ยังได้” ใช่สิ!!! ไอ้คนที่ตื่นนั่นมันกูนี่ไม่ใช่มึง T_T “แต่ตอนนี้ผมอยากทำการบ้านของเซมก่อน...”
“แต่นี่เพิ่งหัวค่ำเอง -- โอ๊ยน้อ... เออ!!!! เอาเลย!!!! อมเข้าไป!!!!” กูยอมมึงแล้วแบคฮยอน บ่นยังไม่ทันจบด้วยซ้ำแม่งก็ก้มหน้าลงมาบ๊วบกูละ
CUT
( WELCOME TO MALINWORLD )
ความคิดเห็น