คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
INTRO
‘CHANFECT’
ย่อมาจาก CHANYEOL + PERFECT
เป็นฉายาในวงการที่ชาวเน็ตแต่งตั้งให้ ‘ปาร์คชานยอล’ นักแสดงหนุ่มหล่อวัยยี่สิบเจ็ด ที่กำลังเป็นที่นิยมในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นผลงานด้านละคร โฆษณา รวมไปถึงถ่ายแบบลงนิตยาสารปกชื่อดัง เอาเป็นว่ามองไปทางไหน ใด ๆ ล้วนปาร์คชานยอล...
แต่สำหรับ ‘บยอนแบคฮยอน’ แล้ว...
คำว่า CHANFECT มันต้องย่อมาจาก CHANYEOL + EFFECT สิถึงจะถูก!
“ไว้เจอกัน”
แบคฮยอนพยักหน้าก่อนจะแยกทางกับเพื่อนสนิทอย่างโดคยองซู เพื่อนไซส์มินิที่ชอบเขียนนิยายเหมือนกัน ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว สำหรับเด็กม.ปลายปีสองที่ไม่ต้องเรียนเสริมก็คงไสตัวไปเกมเซนเตอร์ หรือไม่ก็ไปทำอะไรที่เด็กวัยรุ่นเขาทำกัน
แต่มันไม่ใช่เขา บยอนแบคฮยอนมีอะไรน่าสนุกให้ทำมากกว่านั้น ซึ่งมันก็คือการใช้เวลาไปกับการเขียนนิยายเรื่องใหม่ที่เปิดเรื่องได้แล้วถึงสามตอน แล้วก็เล่นเกมออนไลน์จนถึงดึกดื่น
ตั้งแต่ได้ตีพิมพ์เรื่องแรกไป แบคฮยอนก็รู้สึกว่าการเขียนนิยายมันสนุกกว่าเดิมก็ตรงที่คนกลุ่มหนึ่งให้ความสนใจ บวกกับเล่มหนังสือที่ถูกวางขายในหมวด Best Seller ที่เดินผ่านแล้วก็ดีใจ๊ดีใจที่มันขายหมด ไหนจะถูกสัมภาษณ์ลงหนังสืออีก นี่มันช่วงขาขึ้นของเด็กวัยสิบแปดอย่างเขาชัด ๆ
ถึงนิยายที่เขียนมันจะเจาะกลุ่มเป้าหมายได้แค่เด็กวัยรุ่น แต่ถ้าจะให้ไปเขียนแนวรักสุดสวาทขาดดิ้นจนถูกนำเอาไปเขียนเป็นบทละครก็คงไม่ไหว มันยังห่างไกลฝีมือเด็กอย่างเขาอยู่หลายขุม เพราะงั้นการเขียนนิยายแนวแฟนตาซี สงคราม นั่นแหละที่เป็นแนวของเขา
“กลับมาแล้ว”
“อย่าเพิ่งเข้าห้อง ไปซื้อของให้แม่ก่อน เอาตามนี้นะ” คนเป็นแม่ยัดกระดาษใส่มือลูกชายที่ยังไม่ทันได้วางกระเป๋าเป้ลงด้วยซ้ำ เด็กน้อยเลิกคิ้วมองง ๆ ก่อนจะแบมืออีกข้างออกมา “เอาเงินแกออกสิ”
“หา”
“เป็นนักเขียนแล้วก็ต้องช่วยแม่แบ่งเบาภาระบ้าง หาเงินได้แล้วยังจะแบมือขอเงินแม่อีกเหรอ ฉันต้องเลี้ยงลูกตั้งสองคนนะ แกได้ค่าต้นฉบับที่ได้มาตั้งหกล้านวอน จ่ายแค่นี้ยังไม่เท่าที่ฉันเลี้ยงดูแกมาทั้งชีวิตเลยด้วยซ้ำ”
แค่กูแบมือเฉย ๆ แม่ถึงกับต้องพูดขนาดนี้เลยหรือ...
“แต่แม่เอาไปตั้งห้าล้านห้าอะ”
“ถือว่าตอบแทนคุณแม่ไง ตอนเป็นเด็กแกร้องไห้เพราะหิว แม่ยังไม่เคยพูดว่า ‘แบคฮยอน เมื่อเช้าแกกินนมไปแล้วนะ ตอนเที่ยงยังจะกินอีกเหรอ’ เลยนะ มันเป็นเรื่องของความกตัญญู เพราะงั้นรีบเขียนเล่มใหม่ให้จบซะนะลูกรัก เราจะได้มีทีวีเครื่องใหม่ดูกันสักที” คนเป็นแม่ยิ้มกริ่ม พลางโอบหน้าลูกชายหัวฝีหัวหนองแล้วจุ๊บหน้าผากไปทีนึงก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว
“ทีวีไรอะ ตอนแรกแม่บอกว่าจะพาผมไปซื้อคอมพ์เครื่องใหม่ นี่ก็ไม่เห็นจะพาไปสักที”
“เดี๋ยวแม่พาไปจ้ะลูกรัก แต่ตอนนี้ไปซื้อของก่อนน้า อย่าให้แม่ต้องตีนกระตุก” แม่โผล่หน้าออกมาจากห้องครัว พร้อมรอยยิ้มที่บอกนัย ๆ ว่า ‘ถ้ายังไม่ไปอีกมึงโดนแน่’
“...ตลอด”
เด็กหนุ่มบ่นอุบอิบแล้วเดินออกมาจากบ้าน แม่นะแม่ พอเป็นเรื่องเงินเมื่อไหร่ผู้หญิงคนนั้นจะยิ้มได้เสมอ แต่ถ้าขัดใจมือไม้นางจะถึงตัวตลอด นี่ยังสงสัยอยู่ว่ากูเกิดเป็นกระสอบทรายหรือลูกชายอันเป็นที่รักกันแน่
“ให้ไวซิ!!!”
แบคฮยอนสะดุ้ง นี่แค่หยุดยืนบ่นในความคิดเองนะ ไม่รู้แม่จะเซนส์แรงไปไหน ทีกับพี่แบคบอมล่ะโอ๋เอาโอ๋เอา รายนั้นทำอะไรก็ดีไปหมดเลยดิ นี่ได้แต่สงสัยว่าอะไรที่ทำให้แม่แปลกแยกขนาดนี้ บ้านอื่นเขาเอาใจลูกชายคนเล็กแล้วให้ลูกชายคนโตดูแลน้อง แต่บ้านนี้กลับให้ลูกชายคนเล็กเป็นขี้ข้าและตู้กดเงิน ถ้าไม่ฟลุ๊คได้เป็นนักเขียนป่านนี้ชีวิตบยอนแบคฮยอนก็คงไม่ต่างจากวิญญาณหมาที่หาทางไปนรกไม่เจอ
“ไว้ได้คอมพ์ใหม่ก่อนเถอะ พอถึงตอนนั้นจะนั่งเล่นเกมแม่งทั้งคืนเลย แล้วก็จะปิดเล่มช้า ๆ ด้วยแม่จะได้ไม่มีเงินใช้ ไอ้แบคบอมก็ไม่มีเงินพาสาวไปเที่ยว ทีนี้ล่ะมึงเดือดร้อนกันทั้งบ้าน หิหิ...” เด็กน้อยขยับปากบ่นก่อนจะยิ้มสะใจปิดท้ายพอนึกถึงเหง้าหน้าพี่ชายแท้ ๆ
จะไม่ให้หมั่นหน้ามันได้ไงวะครับ ห้องอยู่ติดกันงี้ก็เปิดเพลงลั่นเลยดิ มันเคยสำนึกบ้างไหมว่าบ้านเราจน สร้างห้องเป็นทรงสี่เหลี่ยมได้แต่มันเก็บเสียงไม่ได้ บางทีนั่งเขียนนิยายอยู่ดี ๆ มันก็เดินมาตบหัว น้องมึงเหมือนลูกวอลเล่ย์มากมั้งเนี่ยซั้ซ
แต่บ่นยังไม่ถึงไหนก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นผู้ชายใส่สูทยืนอยู่ข้าง ๆ รถเบนซ์สีดำมันเงา รถคันนั้นอารมณ์เหมือนว่ามันถูกสร้างมาเพื่อแอนตี้ไรฝุ่นบนโลกใบนี้ อีกทั้งผู้ชายหน้าตาดีดูภูมิฐานนั่นอีก อะไรดี ๆ มักจะเกิดมาคู่กันเสมอสินะ
แบคฮยอนยืนเกาหัวอย่างงง ๆ บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นคนรวยที่นึกอยากจอดซื้อต๊อกข้างทางหรือไม่ก็ชานมที่แถมไข่มุกเยอะ ๆ อยู่ทางด้านซ้ายมือก็ได้ โธ่ถัง ที่พูดไปน่ะมันเกิดขึ้นแค่ในนิยายเท่านั้นแหละวะ คนรวยเขาก็ต้องกินแต่อะไรดี ๆ สิ
“คุณบยอนแบคฮยอน”
อุ่ย...
เด็กน้อยเอี้ยวหน้าหันไปตามเสียงเรียกแล้วชี้หน้าตัวเองงง ๆ ซึ่งชายหนุ่มในชุดสูทคนนั้นเพียงแค่ยิ้มแบบพระเอกหนัง ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
“สวัสดีครับ ผมชื่ออู๋อี้ฝาน เป็นผู้จัดการส่วนตัวของปาร์คชานยอล คุณพอจะรู้จักเขาบ้างหรือเปล่า?”
“นั่นป่ะพี่?” แบคฮยอนชี้นิ้วไปที่ผู้ชายชุดสูทสีเทาในป้ายบิลบอร์ดใหญ่ ซึ่งชายหนุ่มคนนี้ก็พยักหน้ารับเป็นคำตอบ
“ใช่ครับ นั่นแหละเขา”
“อ๋อ ผมรู้จัก ๆ แม่ผมติดละครที่พี่เขาเล่นมากอะ เรื่องล่าสุดที่เล่นเป็นบทมาเฟียใช่ป่ะ นั่นน่ะกรี๊ดกันทั้งซอย” เด็กน้อยตาเป็นประกายแล้วรัวไม่หยุด อู๋อี้ฝานยิ้มขำ แล้วหันซ้ายขวาก่อนจะกลับมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าเด็กน้อยอีกครั้ง
“ผมมีธุระอยากคุยกับคุณ ช่วยไปด้วยกันหน่อยได้ไหมครับ?”
ให้ตายเถอะ แบคฮยอนไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลย หลังจากนั่งฟังเรื่องราวที่พี่ผู้จัดการคนนี้เล่ามันก็มีอยู่ว่า...เขาถูกทาบทามมาให้เป็นที่ปรึกษาอย่างปาร์คชานยอล ผู้ซึ่งเป็นดาราชื่อดัง แถมหล่อ หุ่นดีด้วย ไม่มีใครไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น
และเหตุผลที่พี่ผู้จัดการคนนี้เลือกเขา เพราะเห็นว่าบยอนแบคฮยอนเป็นคนมีความสามารถด้านเขียนนิยาย เลยอยากให้ช่วยแนะนำอะไรนิดหน่อย บอกตามตรงว่าได้ยินตอนแรกนี่ไม่อยากจะเชื่อเลย เด็กอายุสิบแปดอย่างเขายังอ่อนต่อโลกนัก จะไปแนะนำอะไรให้ได้ แต่ยอมรับว่าฟินสุด ๆ มันยิ่งกว่าการที่อาจารย์เดินมาบอกว่า ‘บทละครงานโรงเรียนปีนี้ฉันยกให้เธอ’ ซะอีกอะ
เบื้องหน้าคือคอนโดหรู อู๋อี้ฝานขับรถเข้าไปในลานจอดรถชั้นใต้ดินแล้วพาคนตัวเล็กขึ้นลิฟท์ไปยังเป้าหมาย ไม่นานนักก็มาถึงหน้าประตูห้องที่แบคฮยอนคิดว่าตัวเลขข้างหน้าคงเอาไปแทงหวยไม่ได้
พี่อี้ฝานกดรหัสเข้าไปโดยไม่ต้องเคาะประตูก่อน อ้อแน่ล่ะ...การเป็นผู้จัดการส่วนตัวนี่จะเดินไปหยิกตูดดาราในสังกัดตัวเองก็ย่อมได้สินะ แบคฮยอนกวาดสายตาไปรอบ ๆ ทั้งที่ก็เห็นอยู่แล้วว่ามันมีแค่ทางเดินแคบและประตูห้องอื่น ๆ ซึ่งไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาเลย แต่ด้วยความจนนั่นแหละที่ทำให้เด็กน้อยตื่นเต้นกับสถานที่ตรงนี้
“ชานยอล พี่มาแล้วนะ”
“อืม”
แบคฮยอนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะชะเง้อหน้ามองหาเจ้าของเสียงทุ้มต่ำที่ขานตอบเมื่อครู่นี้ ข้างในห้องสูทถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ของแทบจะทุกอย่างเป็นสีขาวดำตัดกันอย่างสิ้นเชิง คาดว่าแต่ละชิ้นคงราคาไม่ต่ำกว่าห้าหมื่นวอนแน่ ๆ เ
เด็กน้อยอ้าปากค้าง การเป็นดารารวย ๆ แล้วจะเอาเงินไปซื้ออะไรก็ได้สินะ เยี่ยมไปเลย
“นายอยากให้พี่อยู่ต่อหรือเปล่า พี่นัดกับท่านประธานไว้ตอนสองทุ่ม ถ้าพี่ไปถึงก่อนมันก็คงจะดี”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง”
“อุ่ย”
เด็กน้อยแอบสะดุ้งกับประโยคที่ฟังดูแปลก ๆ ‘เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง’ นี่มันเป็นคำตอบประเภทไหนกันเหรอ วูบหนึ่งร่างเล็กรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมูที่รอเวลาโดนเชือด แบคฮยอนหันไปทางชายหนุ่มชาวจีนที่วางมือลงบนไหล่เขาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะจ้องหน้าจริงจัง
“เอาล่ะแบคฮยอน คุณฟังผมให้ดีนะ”
“ว่าไงพี่”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมอยากให้ทุกอย่างจบลงเพราะคุณหมดความอดทน อ่า...ผมหมายความว่าผมอยากให้คุณอดทนก่อน ถ้ามันไม่ไหวยังไงก็...”
“ยังไงอะ แล้วทำไมผมถึงต้องหมดความอดทน?” แบคฮยอนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ การที่เขามาที่นี่ก็เพื่อแนะนำเรื่องบทละครให้พี่ดาราคนนั้นไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมต้องมีเรื่องความอดทนด้วย หรือว่าบทละครพี่แกโหดมาก
“นั่นแหละ อ่าแย่จัง...ที่จริงผมก็อยากอยู่คุยกับคุณต่อนะ แต่ผมคงต้องไปแล้ว” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทควักกระเป๋าเงินออกมา ก่อนจะเอาเงินจำนวนหนึ่งยัดใส่มือเด็กน้อยที่ยืนทำหน้างงอยู่ “นี่เป็นค่าแท็กซี่ขากลับนะครับ หวังว่ามันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันนะ”
ปัง...
พี่ผู้จัดการออกไปจากห้องแล้ว ตอนนี้บยอนแบคฮยอนเพียงแค่ยืนแห้งอยู่กลางห้องสูทกว้างที่มองไปรอบ ๆ ก็ไม่เจอสิ่งมีชีวิตอย่างอื่นเลย คือยังไงเหรอ อารมณ์นี้เหมือนถูกลากมาปล่อยเซอร์กลางเกาะแล้วพี่แกก็นั่งเรือกลับ ไหนล่ะไหนดารา ทำไมออกมาแค่เสียง
มองโซฟาราคาแพงแล้วก็ได้แต่ชั่งใจ ถ้านั่งลงไปจะโดนด่าว่าถือเสร่อไหม คือถึงแม่จะเป็นคนแบบนั้นแต่นางก็สอนลูกมาดีอยู่นะ แม่บอกว่าคนเราต้องมีมารยาท แต่ถ้ามีจังหวะเมื่อไหร่ก็ให้รีบกอบโกยเลย เพราะงั้นนี่จะยังไม่นั่ง
ห้านาทีแล้วว่ะคุณ ปาร์คชานยอลเป็นคนประเภทไหนเหรอทำไมถึงปล่อยให้แขกมายืนหายใจทิ้งอยู่ในถิ่นฐานตัวเองโดยไม่ออกมาต้อนรับขับสู้ หรือพี่แกจะคิดว่าเขากลับไปแล้ววะ
“พี่!!”
“รอเดี๋ยว”
“เค...”
แบคฮยอนเม้มปากพลางเกาท้ายทอย ก็เคยเห็นพี่แกเล่นละครอยู่บ้างเวลานั่งกินข้าวกับครอบครัว แต่เสียงในทีวีกับเสียงที่เพิ่งได้ยินเมื่อกี้นี้มันช่างต่างกันราวกับฟ้าเหวเหลือเกิน ถ้าจะดุดันขนาดนี้ อารมณ์มาเฟียยังค้างอยู่หรือ
เสียงลูกบิดประตูห้องเรียกความสนใจเด็กน้อยให้หันไปยังเบื้องหน้า ชายหนุ่มในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงนอนขายาวลายสก๊อตกำลังเดินมาทางนี้ด้วยสลิปเปอร์สีขาวอีกเช่นกัน พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นกลุ่มผมสีเข้มที่เปียกระเข้ากับโครงหน้า อื้อหือ...นี่กูอยู่ในบ้านของมิสเตอร์เกรย์ป่ะเนี่ย...
“เชิญ”
ร่างสูงผายมือก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงบนโซฟาเดี่ยว ถึงประโยคนี้จะห้วนไปนิด แต่แบคฮยอนจะไม่พยายามคิดว่าผู้ชายคนนี้มนุษย์สัมพันธ์แย่ คืองงอะ การทักทายแขกมันน่าจะมีคำว่าครับลงท้ายไหม หรือผู้ชายคนนี้เห็นว่าเขาเป็นเด็กเลยไม่อยากจะสุภาพด้วย
“ผู้จัดการส่วนตัวผมบอกอะไรคุณไปบ้าง?” ชายหนุ่มเอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่กับคอขึ้นมาเช็ดผมเบา ๆ บอกตามตรงว่าทุกท่วงท่าที่พี่แกกระทำนี่ดูดีไปหมด คือถ้าตดก็จะไม่โกรธด้วย สมกับเป็นพระเอกละครโดยแท้
“พี่เขาบอกว่าพี่ต้องการคำแนะนำจากผมอะครับ”
“ฮึ...”
“...”
แบคฮยอนหน้าแห้ง หลังจากที่ผู้ชายคนนี้หลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ร่างสูงกำมือป้องปากขำราวกับว่ามันเป็นเรื่องน่าตลกเสียเต็มประดา ซึ่งแบคฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้ถึงแอบเฟลอยู่เล็ก ๆ
“มันไม่ใช่เหรอ”
“คุณคิดว่าไงล่ะ?”
“จะให้คิดไงอะ ก็พี่เขาบอกอย่างนั้น พี่ก็โทรถามเขาดูดิ” เริ่มไม่โอเคละครับ นี่เรียกมาขอคำแนะนำหรือจะชวนเล่นสงครามจิตวิทยา ไม่ได้ว่างนะบอกเลย จะเขียนนิยาย เกมก็จะเล่นด้วย
“บยอนแบคฮยอน...คุณอายุสิบเจ็ด ถูกไหม?”
“เดี๋ยวจะสิบแปดแล้ว”
“ตราบใดที่ยังไม่ถึงวันเกิด ผมจะถือว่าคุณยังอายุสิบเจ็ดอยู่ และห่างกับผมถึงสิบปี”
“แก่จุง”
“ผมหวังว่าคุณจะมีโอกาสได้หายใจไปจนถึงตอนนั้นนะครับคุณบยอน” ร่างสูงยิ้มอย่างสุภาพ ในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มค้างจนเหงือกแห้งหลังจากโดนฟาดหน้าด้วยคำพูดเข้าไป
ไม่น่ากวนตีนเลยกู
“คุณได้ดูละครที่ผมเล่นหรือเปล่า?” ร่างสูงประสานมือไว้บนตักพลางนั่งไขว่ห้างขณะมองเขา
“เคยเห็นผ่าน ๆ ไม่ได้ตั้งใจดูอะ” ที่ถามนี่คือยังไง จะให้วิเคราะห์ละครที่พี่แกเล่นเหรอวะ ช่วยไม่ได้นะเว้ยไม่ได้ชอบดูละครอะ
“เคยฟังเพลงที่ผมแต่งไหม?”
“อ้าว ผมคิดว่าพี่แสดงละครอย่างเดียวซะอีก นี่แต่งเพลงเป็นด้วยดิ?” ร่างเล็กทำตาโต โห ไม่ธรรมดานะเนี่ย นึกว่าจะปั้นหน้าปั้นตาบนจอแก้วเป็นอย่างเดียว โหดแท้ โหดแท้...
ร่างสูงแค่นหัวเราะกับคำตอบของเด็กน้อยที่นั่งทำหน้าซื่อบื้ออยู่บนโซฟาราคาแพงที่เขาเพิ่งให้พี่อี้ฝานถอยมาไม่ถึงอาทิตย์ ชายหนุ่มหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะผ่อนมันออกมาราวกับว่ากำลังพยายามทำใจให้สบาย
“คุณบยอนครับ ตั้งแต่ผมเกิดมายี่สิบเจ็ดปี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมคุยกับคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่แฟนคลับ เพราะฉะนั้นผมคิดว่าคุณอาจจะกำลังเข้าใจผิดว่าผมต้องการ ‘คำแนะนำ’ จากเด็กอย่างคุณ”
ใบ้แดก...
แบคฮยอนทำตาปริบ ๆ มองคนตัวสูงที่นั่งทำหน้าหยิ่งจองหองอยู่ทางด้านซ้ายมือ เดี๋ยวนะคุณ ถึงบยอนแบคฮยอนจะเรียนไม่เก่ง เกรดเฉลี่ยก็งู ๆ ปลา ๆ แต่เขาก็ไม่ได้โง่ขนาดที่ว่าจะตีความผิดเพราะคุยกับคนจีนด้วยภาษาเกาหลีนะ...
“แต่พี่อี้ฝานบอกว่า...”
“เอาเถอะ ผมไม่อยากให้คุณต้องรู้สึกสับสนเพราะการรับสารมาผิด ๆ ไม่เป็นไรนะ ผมไม่ใช่พวกชอบตอกย้ำเรื่องน่าอายของใคร”
เฮ้ยเดี๋ยวดิ!!! นี่ยังพูดไม่จบเลยนะเว้ย!!! ไอ้พี่ดาราคนนี้เป็นบ้าไรทำไมถึงพูดให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองโง่อยู่ได้
“ผม – ไม่ – ได้ – เข้า – ใจ – ผิด”
“เหรอครับ งั้นแสดงว่าผมกำลังต้องการความช่วยเหลือจากคุณงั้นสิ?” ร่างสูงนั่งกอดอก โอยยยยยยยยยยย กูหงุดหงิดกับรอยยิ้มของพี่แกเหลือเกิน ทำไมถึงได้กวนส้นตีนแบบนี้วะ!!!
“ผมกลับละ” เดือดแล้วครับ สมพรปากพี่อี้ฝานเลย นี่เพิ่งกระจ่างเรื่องความอดทนที่พี่แกบอก ไม่คิดว่าจะต้องได้ใช้มันเร็วขนาดนี้
ถามหน่อยมีคนบ้าที่ไหนเอาแต่พูดเองเออเองบ้าง ดูท่าทางแล้วพี่แกน่าจะเป็นพวกอีโก้สูงสุดกู่แหง ๆ คนบ้าไรเอาแต่ฟังความคิดตัวเอง ไม่เอาคำปรึกษาก็ไม่ต้องเอา นี่จะกลับบ้านแล้ว บาย
หมั่บ!
“เดี๋ยว”
รู้สึกได้ถึงความเย็นจากฝ่ามืออีกคน แบคฮยอนค่อย ๆ เอี้ยวหน้าหันกลับไปแล้วก็เห็นว่าคนตัวสูงกำลังมองด้วยสายตาจริงจัง มือนี่ก็จะบีบแน่นไปไหนล่ะ กะจะเอาให้กระดูกแหลกเลยไหม ฮัลโหล
“นั่งลงก่อน”
“ไม่นั่ง ผมจะกลับบ้าน”
“ผมบอกให้นั่ง คุณนักเขียน” เสียงเย็น ๆ มาพร้อมกับแววตาน่ากลัว แบคฮยอนพยายามกระตุกมือกลับแต่คนตัวสูงดันออกแรงมากขึ้น แถมยังเลิกคิ้วหนา ๆ ใส่อีก นี่จะกวนตีนกันจนถึงวินาทีสุดท้ายสินะ ย่อมได้!!!
ฮึ่บ!!!
แบคฮยอนกระตุกแขนกลับ แต่ดูเหมือนว่าแรงโน้มถ่วงของโลกมันจะหักเหเมื่ออยู่ ๆ ร่างของเขาเสือกเทกระจาดล้มลงไปนอนคว่ำลงบนโซฟาตัวเดิมเพราะใครอีกคน เด็กน้อยอ้าปากหวอก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ แล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างหัวเสีย
“โหพี่ ผมเจ็บนะเว้ย!!!”
“ผมไม่ได้อยากใช้กำลังกับคุณ ถ้าพูดดี ๆ แต่แรกก็จบแล้ว”
“พี่ไม่ได้พูดดีกับผมเลย อย่ามาอ้าง” แบคฮยอนบุ้ยปากแล้วขยับไปนั่งชิดกับสุดขอบโซฟาอีกตัว “ผมจะฟ้องแม่ว่าพี่ทำแบบนี้กับผม พี่ไม่รู้หรอกว่าแม่ผมเถื่อนแค่ไหน คนแถวบ้านรู้จักแม่หมด ไม่มีใครกล้าหือด้วย ต่อให้พี่เป็นดาราที่แม่ชอบมากก็ตาม แต่แม่จะจัดการทุกคนที่เข้ามาทำร้ายลูกรักของแก ไม่เว้นใครหน้าไหนทั้งนั้น”
“Wow, So excited.”
ยัง...ยังกวนตีนต่อได้อีก แบคฮยอนมองคนตัวสูงที่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องครัว ไงล่ะ...อึ้งเลยดิ นี่ขนาดแค่ขู่เล่น ๆ นะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าบยอนแบคฮยอนไม่ใช่ขี้ ๆ
“อะไรอีกล่ะทีนี้” ร่างเล็กหุบยิ้มลงเมื่ออีกฝ่ายเดินมาพร้อมกล่องนมแถมยังฉีกฝากล่องให้ซะเสร็จสรรพ แบคฮยอนรับกล่องนมมาถือไว้แล้วเงยหน้ามองคุณดาราดังอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อมือใหญ่วางลงบนหัวเขาแล้วลูบเบา ๆ
“ดื่มซะนะเด็กน้อย จะได้ใจเย็น ๆ”
“โห! นี่คิดว่านมกล่องเดียวจะทำให้ผมลืมที่พี่แถไปมั่วซั่วงั้นเหรอ ผมไม่ได้รับสารข่าวผิดนะ พี่อะมึนเอง ไม่เชื่อไปถามพี่อี้ฝานได้” แบคฮยอนวางกล่องนมลงแล้วสะบัดหัวออกจากมือแกร่ง ดาราหนุ่มยิ้มขำท่าทางคนตรงหน้าที่เหมือนกับลูกหมา ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ
“ผมว่าคุณน่าจะใจเย็นกว่านี้ถ้าเรายังคิดจะทำงานด้วยกัน”
“เดี๋ยว ใครทำงานกับใครพูดให้มันเคลียร์ด้วย” เด็กน้อยหรี่ตามอง นี่ก็เป็นบ้าพูดเองเออเองอยู่นั่น ประเด็นหลักที่รับรู้มาก่อนหน้านี้คือการให้คำแนะนำโว้ย ไม่มีการทำงานร่วมกันอะไรทั้งนั้นแหละ
ว่าแต่ทำไมกลิ่นพี่แกหอมจังวะ
“ผมอยากให้คุณเป็นคู่ซ้อมบทละคร”
“หา?”
“ครับ คุณฟังไม่ผิดหรอก” ร่างสูงยิ้มก่อนจะฟาดนมกล่องเมื่อกี้ซะเอง
แบคฮยอนขมวดคิ้วอ้าปากค้าง นี่กำลังงงอยู่ว่ากำลังอึ้งกับเรื่องที่พี่ดาราพูด หรืออึ้งความหล่อตอนพี่แกปาดคราบนมออกจากปากด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือกันแน่
ร่างสูงหันมาสบตากันอีกครั้ง คราวนี้ผู้ชายหยิ่งจองหองกำลังยกยิ้มเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะเลื่อนเข้ามาใกล้จนเขาต้องเอนถอยหลังไปทีละนิด
“ผมต้องการคุณ...บยอนแบคฮยอน”
TBC
ฟิคเอื่อย ๆ พล็อตตลาด ๆ มาอีกแล้วคร่า
ทำไมดาราดังอย่างปาร์คชานยอลถึงพูดอะไรงง ๆ อยู่เรื่อย แล้วเขาอยากให้แบคฮยอนช่วยอะไรกันแน่ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ XD
ตอนแรกว่าจะยังไม่เปิดฟิค แต่อดใจไม่ไหว 5555555555555555555 ขอไปเขียนซอมบี้ต่อก่อนนะคะ
ความคิดเห็น