คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Chapter 35 :: Memorable
Chapter 35
Memorable
“ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเลวร้ายขนาดนี้” ทุกคนต่างเลือกมุมนั่งเป็นของตัวเอง บนท่าเรือที่มีซากศพนอนเกลื่อนกับคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังสนทนาในหัวข้อเดียวกัน ผู้มาใหม่ทั้งสี่คนทำหน้าเคร่งเครียดในขณะที่ลู่หานนั่งหย่อนขาอยู่ริมท่าเรือตามลำพัง
“ถ้าพวกคุณไม่ออกมา คุณอี้ฟานก็คงไม่ตาย โรงเรียนเราก็คงไม่แตกด้วย” เด็กหนุ่มที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้าง ๆ เทาพูด อึนจีผลักไหล่คนเป็นเพื่อนแรง ๆ จนเซไปทางด้านข้างเมื่อได้ยินประโยคไม่เข้าหู
“ไอ้บ้ายุนฮา พูดแบบนี้ได้ไง”
“ก็มันจริงนี่!”
“ยุนฮา...” ปาร์คกาฮีกดเสียงลงต่ำ เด็กหนุ่มหายใจฮึดฮัดแล้วหลุบสายตาลงเมื่อถูกครูสาวดุ
“เพราะพวกเราสะเพร่าเองต่างหาก ถ้าพวกนายช่วยเทาเอาศพไปทิ้งบ้างประตูก็คงไม่พังหรอก” จองอึนจีสุดจะทน ตั้งแต่กลุ่มของอี้ฟานย้ายออกทุกคนต่างดูหมดหวังจนไม่เป็นอันทำอะไร ทั้ง ๆ ที่ครูกาฮีกับเทาพยายามแล้วแต่คนอื่น ๆ กลับไม่ให้ความร่วมมือเลย
“พวกคุณจะเอายังไงต่อคะ?”
“เราว่าจะปักหลักรอจงอินที่นี่กันสักอาทิตย์นึงน่ะครับ” ชานยอลที่ยืนพิงเสาอยู่ข้าง ๆ ตอบหลังจากที่ถามความเห็นทุกคนแล้วแต่มีแค่อี้ชิงที่ไม่ขอลงความเห็นด้วย
“สรุปว่าที่เชจูไม่มีอะไรเลยสินะ” เทาถอนหายใจ “แล้วนี่ยังไง? กะจะรอมันไปถึงเมื่อไหร่?”
คำถามนี้ทำให้ชานยอลเบนสายตาไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้และเซฮุนก็ดูออกว่าร่างสูงก็ต้องการคำตอบจากเขา ร่างบางหลุบสายตาลง เขาไม่กล้าพูดอะไรสักอย่าง ไม่กล้าขอให้ทุกคนอยู่รอจงอินที่นี่ ไม่อยากเป็นตัวถ่วง แต่เขาก็ไม่อยากไปไหนโดยที่ไม่มีจงอินเหมือนกัน
“ก็รอจนกว่าแม่งจะมานั่นแหละ” ทุกคนหันไปมองลู่หานที่หันหลังให้ ร่างโปร่งเขวี้ยงก้อนหินไปกลางทะเลแล้วเท้ามือลงกับพื้นซีเมนต์ เรื่องของมินซอกยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขา แบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ตบบ่าปลอบใจเท่านั้นเพราะไม่รู้จะสรรหาคำพูดดี ๆ จากไหนมาปลอบใจลู่หาน
ก็รู้ว่าใคร ๆ ก็ต้องพบเจอการสูญเสียทั้งนั้น...
แต่ที่เป็นอยู่ในตอนนี้มันยากที่จะยอมรับได้จริง ๆ
“ผมขอถามหน่อยเถอะ...ว่าถ้าเกิดคิมจงอินไม่มาพวกคุณจะทำยังไง?” ยุนฮาทำลายความเงียบด้วยคำถามเดียวกับอี้ชิงเมื่อวานนี้แต่กลับให้อารมณ์ต่างกันอย่างสิ้นเชิง “ผมไม่ได้อยากพูดแบบนี้หรอกนะ แต่ถ้าเขาตายไปแล้วล่ะ? พวกคุณจะไม่รอเขาอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตเลยเหรอ?”
“คังยุนฮา!” อึนจีผลักคนข้าง ๆ จนเซล้มไปทับเด็กหนุ่มตัวสูงก่อนจะล้มลงไปนอนกับพื้นเพราะถูกจื่อเทาผลักออกไปอีกทอด
“ฉันก็แค่พูดความจริง แค่นี้รับกันไม่ได้หรือไง?!”
“ความจริงบ้าบออะไร ถ้าปากนายมันว่างมากทำไมไม่กระโดดลงไปในน้ำแล้วใช้ปากจับปลาซะเลยล่ะ!”
“ฉันสุดจะทนแล้วนะ! ไม่แหกตากันดูบ้างเหรอว่าตอนนี้มันเป็นยังไง?! ดูสิ! ข้างนอกมีพวกกัดคนเดินเพ่นพ่านอยู่เต็มไปหมด ที่เกาะเชจูก็ด้วย! ไม่มีเครื่องมือสื่อสาร ไม่มีอะไรสักอย่างที่จะยืนยันได้เลยว่าเขายังมีชีวิตอยู่” เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนตวาดเสียงดังกับความอัดอั้นที่เขาพบเจอมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ทุกคนรู้สึกแย่แล้วไง? ที่ต้องทำคือพยายามหาทางเอาตัวรอดแทนที่จะมานั่งรอความหวังบ้า ๆ กับคนที่จากไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
“พอสักทีเถอะยุนฮา!” เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นปาร์คกาฮีขึ้นเสียงใส่ลูกศิษย์ ครูสาวมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ปาร์คชานยอลเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของเธอก็ตอนที่เขาต้องรับผิดชอบทุกอย่าง “อย่าทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้เลย ครูขอล่ะ”
“ทำไมครับ?”
“...”
“ขาดคิมจงอินไปคนเดียวทุกคนถึงกับเดินไปข้างหน้าไม่ได้เลยเหรอ?”
“...”
คำถามนี้จี้ใจดำจนพูดไม่ออก เซฮุนเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ผมจะอยู่รอเอง”
“...”
“ว่าไงนะ?”
“พวกคุณไปกันเถอะครับ” ร่างบางมองหน้าทุกคนด้วยแววตาเรียบเฉย “ถึงจงอินจะไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่พี่ชาย ไม่ใช่คนในสายเลือด”
“...”
“แต่ตอนนี้เขาคือครอบครัวของผม...”
“...”
“ถ้าพวกคุณอยากไป...ก็ไปกันเลย”
“เซฮุน...”
“ผมจะอยู่รอเขาเองครับ”
“เราจะทิ้งนายไว้ที่นี่คนเดียวได้ยังไง?” เทาพูด
“ถ้าคนสำคัญของนายหายไป นายจะตัดสินใจเดินทางต่อไปโดยที่ไม่รอเขากลับมาเหรอ?” คำพูดของเซฮุนทำให้ทุกคนพูดไม่ออก
“...”
“พวกคุณจะไปก็ได้ ผมไม่โกรธเลยที่พวกคุณรักชีวิตตัวเองมากกว่า เพราะผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง”
“...”
“ผมก็เคยเป็นคนเห็นแก่ตัว ตั้งแต่ครอบครัวของผมจากไปผมก็เอาแต่คิดเรื่องเอาชีวิตให้รอดผ่านวันนี้ไปได้ คนรอบข้างจะเป็นยังไงมันไม่ใช่เรื่องของผม” ไม่มีใครพูดแทรกขึ้นมา ทุกคนกำลังจมดิ่งไปกับความเห็นแก่ตัวของตัวเองที่บางคนเลือกแสดงมันออกมาและใครอีกหลายคนเลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจ
หนึ่งในนั้นคือปาร์คชานยอล เขาต้องคิดให้รอบคอบในทุก ๆ เรื่อง การที่จะมารอจงอินอย่างไร้ความหวังแบบนี้บอกตรง ๆ ว่าเขาไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเสียงข้างมากเลือกที่จะอยู่เขาเลยต้องยอมรับอย่างปฏิเสธไม่ได้ ใช่ว่าอยากทิ้งจงอินแต่การหาเสบียงในละแวกนี้มันคือปัญหาหลักหากว่าเขาจะปักหลักอยู่ที่นี่กันสักพัก
“แต่พวกคุณรู้ไหมครับว่าอะไรที่ทำให้ผมเปลี่ยนความคิด”
“...”
“เพราะมีคน ๆ นึงยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเข้าไปช่วยผม”
“...”
“ทั้งที่ผมพร้อมจะตายแล้วแต่เขากลับฝ่าตัวกินคนเข้าไปในโรงเรียนเพื่อช่วยผม ทั้งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่ส่วนไหนของตึก” ร่างบางกำไขควงที่เป็นตัวแทนใครอีกคนไว้พลางเดินถอยหลังไปนั่งลงบนกล่องไม้ที่วางอยู่ “จงอินเกือบถูกกัดที่ไร่ข้าวโพด เพียงเพราะเขาอยากให้ทุกคนในโรงเรียนกินอยู่อย่างสบาย”
“...”
“เหตุผลแค่นี้พอไหมครับที่ผมจะอยู่รอเขาน่ะ?” เด็กหนุ่มตาแดงก่ำ ทุกคนรู้สึกได้กับเสียงของเซฮุนที่กำลังสั่นเครือ
ไม่มีเสียงโต้แย้งของใครทั้งนั้นแม้กระทั่งคังยุนฮาคนที่เคยแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวให้ทุกคนเห็น แบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ลู่หานได้ก้มหน้านิ่ง ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นไปน้ำตามันก็ไหลออกมาได้ง่าย ๆ อี้ฟานที่อยู่ด้วยแล้วให้ความรู้สึกเหมือนกับพ่อกับจงอินที่ให้ความรู้สึกเหมือนพี่ชายอีกคน...แค่คิดว่าพวกเขาจะไม่มีวันกลับมามันก็เจ็บปวดแล้ว
“ที่ผมไม่อยากไปไหน...ก็เพราะผมกลัวว่าถ้าเขากลับมาแล้วจะไม่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้...มันก็แค่นั้นเองครับ”
“เอ้า ๆ ระวังติดคอ”
จงอินได้แต่นั่งมองเด็กน้อยที่กำลังก้มหน้าก้มตากินเส้นหมี่ต้มน้ำเปล่าฝีมือเขาอย่างตะกละตะกลาม จงอินรูดซิปกระเป๋าแล้วหยิบโค้กออกมาก่อนจะกลิ้งขวดเข้าไปหาคนตัวเล็ก มินซอกกัดเส้นหมี่ขาวซีดให้ขาดแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา
“ไม่ได้กินข้าวมากี่วันแล้ว?” มองแก้มทั้งสองข้างที่อัดแน่นไปด้วยเส้นหมี่แล้วก็ได้คำตอบเป็นสามนิ้ว จงอินพยักหน้าช้า ๆ แล้วเอนหลังพิงกับผนังห้อง
“หน้าคุณไปโดนอะไรมา” ถามจบก็เปิดขวดโค้กขึ้นกระดก พอได้ยินแบบนั้นจงอินก็จับ ๆ รอยช้ำบนหน้าตัวเอง
“อ้อ...”
“ทำไมถึงกลับมาคนเดียวล่ะ”
“เรื่องมันยาวมาก อยากฟังจริงดิ?”
“ผมไม่ได้รีบไปไหน”
“แต่ฉันรีบว่ะ นี่มาเพื่อขอความช่วยเหลือเลยนะ” จงอินทำหน้าเป็นกังวล มินซอกนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในตัวบ้านแล้วกลับมาพร้อมกล่องพยาบาล
“ทายาเป็นไหม?”
“ก็เป็นอ่ะ แต่นายถึงกับไปหอบมันมาขนาดนี้ก็น่าจะแสดงความมีน้ำใจตอบแทนบุญคุณที่ฉันต้มเส้นหมี่น้ำเปล่าอันเลอค่าให้กินบ้างเปล่าวะ” จงอินขมวดคิ้วมองเด็กดาดฟ้าที่ชอบทำหน้าหยิ่งใส่เขา
“ผมช่วยคุณยิงมัน”
“งั้นถือว่าหายกัน”
“งั้นก็ทาเอง”
“ขอบใจ” จงอินหรี่ตามองอีกฝ่ายที่กึ่งวางกึ่งโยนกล่องพยาบาลลงตรงหน้าเขา พอเห็นมินซอกกลับไปกินเส้นหมี่ต่อแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา
“เรื่องมันแย่ว่ะ ไม่รู้จะเล่าตรงไหนดี คร่าว ๆ คือเราเสียอี้ฟานไปแล้วฉันก็พลัดหลงกับคนอื่นที่ท่าเรือ” มินซอกค้างอยู่ในท่าคีบเส้นหมี่ เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหูตัวเองแล้ววางตะเกียบลงในถ้วย
“คุณว่าไงนะ?”
“อย่าให้เล่าหลายรอบ” ร่างหนาชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วถอนหายใจหนัก ๆ
“คุณอี้ฟาน...”
“...”
“...”
กลับเข้าสู่ความเงียบ รู้สึกว่านี่จะเป็นประโยคแรกที่คิมมินซอกแสดงปฏิกิริยาออกมาอย่างชัดเจน ถ้วยเส้นหมี่กลายเป็นหมันในวินาทีถัดมา จงอินหลุบสายตาลงเมื่อนึกถึงคนอื่น ๆ ที่คลาดกันไปหลายวันแล้ว
“หลังจากเสียอี้ฟานไปลู่หานก็ถูกแทงจนอาการสาหัส ที่ท่าเรือมีพวกกินคนอยู่เต็มไปหมด ฉันไล่ต้อนพวกมันออกมาเพื่อให้ทุกคนไปขึ้นเรือ”
“ไปเชจูเหรอ?”
“ใช่ ที่ฉันกลับมาที่นี่ก็เพื่อขอความช่วยเหลือจากพวกนายให้ช่วยไปเคลียร์ท่าเรือให้หน่อย ลำพังฉันคนเดียวคงไม่ไหวว่ะ”
“ไม่ทันแล้วล่ะ” มินซอกปิดขวดน้ำอัดลมแล้ววางไว้บนพื้น “คุณมาช้าเกินไป”
“...”
“เรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่...”
MINSEOK’S PART
ซ่า...
ฝนข้างนอกยังคงตกอย่างต่อเนื่อง เสียงของมันคล้ายกับยานอนหลับที่กำลังกล่อมให้เปลือกตาของเขาปิดลงในเวลาเฝ้าเวรกลางคืนแบบนี้ นี่เป็นวันแรกที่คิมมินซอกแลกเวรกับรูมเมท ถึงแม้ปาร์คกาฮีครูสาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่จะบอกว่าการเฝ้าเวรยามมันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วเขาก็ยังอยากรับผิดชอบหน้าที่นี้อยู่ดี แต่วันนี้ฟ้าฝนอากาศไม่เป็นใจพอตกดึกฝนก็เทลงมาอย่างหนักจนเด็กหนุ่มต้องระเห็จตัวเองเข้ามาข้างในแล้วนั่งหลบฝนอยู่ตรงบันไดทางขึ้น
อะไรที่ทำได้ก็อยากทำ...ดีกว่าอยู่เฉย ๆ แล้วฟุ้งซ่านจนไม่เป็นอันทำอะไร...
เผลอหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าฝนหยุดแล้ว ร่างเล็กพาตัวเองลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในลานกว้างของดาดฟ้า พระอาทิตย์สีส้มที่กำลังโผล่พ้นขึ้นมาเหมือนกับทุกวันกำลังส่องแสงสว่างให้เขามองเห็นบ้านเรือนไปจนสุดสายตา น้ำฝนที่ขังอยู่บนพื้นทำให้มินซอกเลือกที่จะเดินไปหยิบไม้กวาดทางมะพร้าวมากวาดออกแทนที่จะส่องกล้องทางไกลดูเรือขนข้าวเหมือนกับทุกวัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
แต่ยังไม่ทันลงมือทำอะไรเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแล้วรีบวิ่งไปเกาะรั้วดาดฟ้า นักเรียนทั้งชายหญิงหนีเอาชีวิตรอดจากตัวกัดคนที่กำลังวิ่งออกมาจากตึก แต่ที่ทำให้ช็อกยิ่งกว่านั้นคือประตูรั้วที่พังลงพร้อมกับพวกมันที่แห่เข้ามาเป็นสิบ
เสียงหวีดร้องของเด็กนักเรียนที่ถูกกัดเป็นเหมือนสัญญาณเตือนบอกพิกัดให้พวกมันมาที่นี่ มินซอกเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกกว่าจะตั้งสติได้ก็เสียเวลาไปหลายนาที ร่างเล็กรีบวิ่งกลับไปเอาไรเฟิลที่วางพิงผนังไว้ตอนหลบฝนแล้วใส่กระสุนปืนเข้าไป
กระสุนปลายแหลมสีทองในมือจำนวนหนึ่งตกลงพื้นจนต้องลนลานลงไปเก็บ เสียงกรีดร้องของความเจ็บปวดปะปนกับเสียงโอดครวญของพวกกันคนกดดันให้มินซอกเร่งมือให้เร็วกว่านี้ เด็กหนุ่มใส่กระสุนปืนเข้าไปแล้วดึงโบลเข้าหาตัวในวินาทีถัดมาก่อนจะรีบวิ่งไปหยุดอยู่ตรงรั้วดาดฟ้า ปืนไรเฟิลถูกตั้งขึ้นระดับหัวไหล่เด็กหนุ่มมือสั่นจนเล็งเป้าหมายไม่ถูกและสิ่งที่ทำให้เขาแทบหยุดหายใจก็คือกระสุนที่ยิงออกไปเมื่อครู่มันพลาด...
และผลลัพท์ที่ออกมาคือ...ผีดิบตัวนั้นมันเข้าไปกัดเพื่อนของเขาได้...
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!”
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ !!!
ไม่ใช่เวลามาตกใจกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เพราะกลางสนามหญ้ายังมีเพื่อนอีกหลายคนที่กำลังวิ่งหนีความตาย...บางคนใช้ปืนในการต่อสู้ บางคนใช้มีด ใช้ชะแลงแต่สิ่งที่คู่กับการต่อสู้ในระยะประชิดคือความเสี่ยง เมื่อฆ่าตัวที่อยู่ตรงหน้าได้แต่ก็ถูกตัวที่อยู่ข้างหลังกัด...มินซอกหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเหนี่ยวไกอีกครั้ง
กึง!!!
เด็กหนุ่มหันหลังกลับไปที่ประตูทันทีที่ได้ยินเสียงก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปดันประตูเอาไว้เมื่อเห็นแขนที่เนื้อหนังขาดหลุดลุ่ยแทรกเข้ามาข้างใน มินซอกใช้ไหล่ข้างหนึ่งดันประตูในขณะที่พวกมันกำลังพยายามดันเข้ามาให้ได้
มือที่แทรกเข้ามากำลังปะป่ายหาเหยื่อตามสัญชาติญาณ ร่างเล็กใช้เท้าเตะมันออกไปแต่ก็ไม่ได้ผลและกลายเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายเสียหลัก มินซอกเซถอยไปข้างหลังเมื่อฝ่ายชนะคือตัวกัดคนสี่ตัวที่ยืนเบียดกันอยู่หน้าประตู...เด็กหนุ่มเบิกตากว้างแล้วยกไรเฟิลขึ้นเล็งในระยะสามเมตร ร่างของผีดิบตัวแรกล้มลงไปกับพื้นและคำสอนของใครคนหนึ่งก็ลอยเข้ามาในหัว
‘งั้นสมมติว่าตอนนี้เรากำลังจะยิงเป้าเพื่อเอาตุ๊กตาตามงานเทศกาล แล้วตรงนั้นคือเป้าหมายตัวสุดท้ายสำหรับรางวัลน้องหมีตัวใหญ่’
‘...ตามงานเทศกาลมันก็แค่ห้าเมตรเองนะครับ แล้วผมก็ไม่ได้บ้าตุ๊กตาหมีด้วย...’
‘ผมรู้คุณทำได้ ตั้งปืนเร็วเข้า’
ปัง!!
ร่างของผีดิบตัวที่สองกระเด็นไปข้างหลังตามแรงอัดทำให้ตัวที่ยืนอยู่ข้างหลังเสียหลักเซไปข้างหลัง เป็นโอกาสของคนตัวเล็กที่จะใช้จังหวะนี้เข้าไปปิดประตู มินซอกออกแรงถีบร่างตัวกัดคนที่กำลังจะทรงตัวได้ให้ถอยออกไป ถึงแรงของเขาจะมีเพียงน้อยนิดแต่สุดท้ายมินซอกก็ปิดประตูได้ทัน
“ฮือออ...”
เด็กหนุ่มยืนเกร็งมองผีดิบตัวแรกที่เพิ่งโดนยิงให้เสียหลัก เพราะไม่ได้ถูกยิงที่สมองมันถึงได้ฟื้นขึ้นมาได้อีกครั้ง มินซอกกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอแล้วกลอกตาไปทางด้านข้าง...ตรงนั้นมีปืนพกที่ปาร์คชานยอลเคยให้ไว้ ถ้าจะจัดการกับมันในระยะใกล้คงดีกว่าให้ใช้ไรเฟิล มินซอกเม้มริมฝีปากแน่นแล้วรีบวิ่งไปหาปืนที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก
“โอ๊ย!!!”
ร่างเล็กล้มลงไปกับพื้นจนแว่นกระเด็นไปอีกทางเมื่อถูกผีดิบคว้าขาเอาไว้ ภาพทุกอย่างพร่ามัวไปหมดราวกับมีหมอกปกคลุมเมื่อไม่มีเลนส์แว่นช่วยในการมอง มือหยาบกร้านกำลังดึงกางเกงยีนส์สีเข้มเพื่อดันตัวเองให้เข้าหาเหยื่อ มินซอกดิ้นทุรนทุรายคลานหนีไปตามพื้นเปียกน้ำฝนแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่หลุดพ้นจากพันธนาการ
“กรรรรรรรรร์”
ร่างไร้จิตวิญญาณกำลังคลานเข้าใกล้เรื่อย ๆ มินซอกนิ่วหน้าแล้วหันกลับไปมองแว่นที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไปหลายช่วงแขน มันเป็นไปได้ยากเหลือเกินที่เขาจะเข้าไปเก็บมัน ผีดิบหน้าแหว่งเสี้ยวหนึ่งคลานขึ้นคร่อมทับคนตัวเล็ก มินซอกกัดฟันแน่นแล้วคว้าปืนไรเฟิลที่ตกอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาพร้อมกับจ่อปืนเข้าตรงใต้คางผีดิบที่กำลังปะป่ายมือไปทั่วเพื่อคว้าเอาตัวเขา
มือข้างขวาดึงโบลเข้าหาตัว เป้านิ่งอยู่ตรงหน้าแล้วโดยที่ไม่ต้องเล็งให้เสียเวลามากไปกว่านี้ เด็กหนุ่มหลับตาแน่นแล้วเหนี่ยวไก กระสุนเจาะจากใต้คางทะลุอกกลางศีรษะ ผีดิบหน้าตาอัปลักษณ์หงายหลังล้มลงไปบนพื้นน้ำขัง มินซอกยังคงค้างอยู่ท่านั้น หัวใจของเด็กน้อยเต้นเร็วแรงและมือสั่นไปหมด
กึง ๆ ๆ ๆ !!!!
ประตูดาดฟ้าถูกทุบจากตัวกินคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง คราวนี้คิมมินซอกได้สำเหนียกตัวเองแล้วว่าเขาไม่มีเวลาหลงเหลือให้กับความตกใจอีกแล้ว เด็กน้อยรีบคลานไปเก็บแว่นตาขึ้นมาเช็ดคราบน้ำฝนออกจากเลนส์แล้วใส่เข้าไป
ปืนพกที่วางอยู่บนโต๊ะข้างผนังถูกเหน็บไว้กับเอว มือเรียวกำกระสุนไรเฟิลใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อแขนยาวที่ลู่หานเคยทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าก่อนจะรูดซิปเก็บ ขาเล็กค่อย ๆ ก้าวถอยหลังไปจนชิดกับรั้วดาดฟ้า เสียงทุบประตูยังคงดังต่อเนื่องและคิดว่ามันคงพังเข้ามาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!”
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
เสียงปืนเรียกความสนใจให้คนตัวเล็กหันกลับไปมองที่สนามหญ้า ผีดิบที่มาจากข้างนอกและเพื่อนของเขาที่ถูกกัดจนเปลี่ยนไปเป็นพวกมันกำลังวิ่งไล่คนที่เหลืออยู่จนแยกแยะไม่ออกว่าใครเป็นคนใครเป็นผีดิบ แต่ที่เห็นได้ชัดเจนในพิกัดสายตาก็คือหวงจื่อเทาที่กำลังพาจองอึนจีวิ่งหนีออกจากตรงนั้นพร้อมกับปาร์คกาฮีที่ช่วยยิงเบิกทางให้
“...”
วินาทีนี้เด็กหนุ่มได้รู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่าข้างล่างคงไม่มีใครรอด เพราะแม้แต่ครูอาจารย์กับเด็กที่เป็นแนวหน้าอย่างหวงจื่อเทายังต้องระเห็จหนีออกไปแบบนั้น อีกอย่างพวกที่อยู่หน้าประตูทางเข้าดาดฟ้าก็เป็นคำตอบให้เขาได้ดี...
ว่าที่พวกมันขึ้นมาถึงชั้นนี้ได้...งั้นก็แสดงว่าข้างล่างก็คง...
“อ๊ะ!!” อึนจีสะดุดขาตัวเองล้มท่ามกลางความชลมุน เทารีบวิ่งกลับไปประคองเด็กสาวให้ลุกขึ้นยืนโดยมีเด็กหนุ่มอีกสามคนช่วยยิงกันไว้ให้ แต่เพราะมัวแต่มองภาพตรงหน้าเด็กหนุ่มที่อยู่ทางด้านซ้ายสุดก็ถูกโจมตีโดยผีดิบที่มาจากทางด้านหลังโดยไม่รู้ตัว
ปัง!
เทาเงยหน้าขึ้นมองดาดฟ้าเมื่อผีดิบที่กำลังวิ่งมาทางนี้ถูกยิงร่วงไปโดยใครอีกคนที่อยู่ชั้นบนสุดของหอพัก อึนจีเบิกตาโพลงทันทีที่เห็นว่าเพื่อนของเธอยังอยู่ข้างบนนั้นและตอนนี้มินซอกกำลังช่วยยิงเหล่าผีดิบเพื่อเปิดทางให้หนี
“มินซอก!!!”
“รีบไป!!!” เด็กหนุ่มตะโกนสุดเสียงก่อนจะหันกลับไปที่ประตู ลูกบิดสีเงินที่กำลังจะหลุดออกมาเปรียบเหมือนกับระเบิดเวลา จื่อเทาต้องพาคนที่เหลืออยู่หนีออกจากโรงเรียนไปอย่างจำใจ
ตอนนี้ทุกคนหายไปจากพิกัดสายตาของเขาแล้ว ข้างล่างเหลือเพียงแต่พวกกัดคนกับซากศพจำนวนมากที่กลายเป็นอาหารเช้าให้กับพวกมัน เด็กหนุ่มหันซ้ายขวาเพื่อหาทางหนีเอาตัวรอด แต่อย่างที่รู้ ๆ ว่าทางที่ใช้เดินเข้าออกก็มีเพียงแค่ทางเดียวคือประตู...
จะต้องตายจริง ๆ เหรอ? คิมมินซอกได้แต่ถามตัวเองแบบนั้น
ทั้งที่เคยเตรียมใจไว้แล้วถ้ามันถึงเวลาเขาจะยอมตายก็ได้ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ กลับปอดแหกขึ้นมา มินซอกวิ่งไปหยุดอยู่ข้างรั้วดาดฟ้าแล้วก้มลงมองข้างล่าง ไม่มีทางหนีเลย...ไม่มี...
ทำไงดีมินซอก...ทำไงดี...
กึง กึง กึง!!!
ริมฝีปากบางสั่นระริก ความกลัวทำให้เด็กคนนี้มีความคิดบ้า ๆ ขึ้นมาเมื่อก้มลงไปเห็นขอบระเบียงที่ถูกต่อออกมาเล็กน้อย มินซอกหันกลับไปมองข้างหลังอีกครั้งแล้ววิ่งไปหยุดอยู่ทางด้านขวาสุดของรั้วดาดฟ้า...
ข้างโรงเรียนมีลำคลอง...
นัยน์ตาเรียวไล่มองตามทางแล้วคำนวณความน่าจะเป็นไปได้ คิมมินซอกได้แต่ถามตัวเองว่าถ้าไม่เอาตัวรอดด้วยวิธีนี้แล้วจะด้วยวิธีไหน? ไม่มีทางเลยที่เขาจะวิ่งฝ่าพวกมันลงไปข้างล่างได้โดยที่ไม่ถูกกัดแต่ถ้าไต่ไปตามกำแพงมันก็เสี่ยงที่จะตกลงไปคอหักตายเหมือนกัน
เด็กหนุ่มตัดสินใจสะพายปืนไรเฟิลไว้ข้างหลังก่อนจะปีนข้ามรั้วออกไปเหยียบกับขอบที่ยื่นออกมาเพียงแค่น้อยนิดพอให้ปลายเท้าเหยียบไว้ได้ ลมเย็นที่พัดผ่านกับความสูงตอนที่มองลงไปข้างล่างทำให้ขาสั่นไปหมด มินซอกค่อย ๆ ไต่ไปตามทางอย่างไม่เร่งรีบ อีกแค่นิดเดียวจะถึงลำคลองแต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงประตูดาดฟ้าถูกพังเข้ามา
กึง!!!
“กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ”
“ฮือออ...”
เสียงของพวกมันเพิ่มความกลัวให้กับเด็กน้อยมากขึ้นเป็นเท่าตัว มินซอกหยุดยืนกับที่พลางมองไปยังรั้วดาดฟ้าที่เขาเพิ่งไต่ออกมาเมื่อครู่ ถ้าช้าไปกว่านี้แค่นิดเดียวเขาคงกลายเป็นศพไปแล้ว
คนตัวเล็กเอี้ยวหน้าหันกลับไปมองข้างหลัง ระยะจากรั้วโรงเรียนกับลำคลองจะเรียกว่าไกลก็ไม่ไกล แต่สำหรับคิมมินซอกที่ไม่ได้เก่งด้านกีฬามันเป็นเรื่องที่ยากพอสมควรที่จะกระโดดลงไปโดยที่ไม่คอหักตายเพราะข้ามไปไม่ถึงลำคลอง
“ทางไหนก็เสี่ยงตายเหมือนกันนั่นแหละ” เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองแล้วหลับตาลงพร้อมกับหายใจเข้าลึก ๆ มินซอกถอดแว่นมากำเอาไว้แน่นแล้วตัดสินใจกระโดดข้ามรั้วโรงเรียนและลงไปในลำคลองได้อย่างที่ตั้งใจเอาไว้
“โลดโผนเหมือนกันนะเราอ่ะ” คราวนี้เป็นจงอินที่นั่งโซ้ยของเหลือที่มินซอกกินไม่หมด เด็กน้อยหลุบสายตาลงก่อนจะหันไปมองคนข้าง ๆ
“มันมีวิธีที่ดีกว่านั้นหรือไง?”
“มีดิ ขึ้นไปอยู่บนแทงค์น้ำแล้วยิงไรเฟิลหล่อ ๆ จากตรงนั้น” จงอินทำท่าทางอธิบาย
“กระสุนคุณมีล้านนัดเหรอ?”
“โทษ” ไม่ว่าจะพูดไปทางไหนไอ้เด็กนี่ก็หาเรื่องมาเบรกเขาได้ตลอดเวลา จงอินคว้าขวดโค้กมากระดกแล้วเรอออกมาเสียงดังจนคนข้าง ๆ ขมวดคิ้ว “เอาเถอะ เจอนายคนเดียวก็ยังดีกว่าไม่เจอใครเลย”
“คุณจะพาผมไปด้วยหรือไง?”
“อ้าว หรือจะให้ทิ้งไว้ที่นี่ล่ะ?” จงอินเลิกคิ้วขึ้นสูง ไอ้เด็กนี่มันถามอะไรแปลก ๆ
“ไม่รู้สิ” มินซอกก้มหน้าลง “คุณคิดว่าจะตามหาพวกเขาเจอเหรอ?”
“...”
“เกาะเชจูไม่ใช่แคบ ๆ ผมเคยไปที่นั่นกับพ่อครั้งนึง”
“นั่นถือว่าเป็นข่าวดีนะ เอาล่ะ ต่อไปนี้นายคือสไนเปอร์ควบกับไกด์นำทาง”
“อะไรนะ?” มินซอกขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายที่เอาแต่พูดเองเออเอง
“ฉันไม่สนหรอกว่านายจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจน่ะ ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือ แล้วก็ช่วยคิดซะว่านี่คือประโยคขอร้อง”
“...”
“หรือนายอยากอยู่ต่อที่นี่ล่ะ”
“...”
“ฉันกับนายต่างคนต่างตัวคนเดียว...เราลงเรือลำเดียวกันแล้วเด็กดาดฟ้า”
ตกดึก...
ปัญหาหลักของความเศร้าคือความมืดยามค่ำคืน เพราะฉะนั้นหลายคนถึงได้ชอบตอนกลางวันมากกว่า เพราะความเหงามันมักจะตามมาหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน ลู่หานกะเผลกขามาที่ท่าเรือหลังจากได้ยินอี้ชิงบอกว่าเซฮุนยังรอจงอินอยู่ที่นั่น พอเดินมาถึงก็เห็นแสงไฟจากตะเกียงที่วางอยู่ข้างตัวใครอีกคน
“คิดว่านายน่าจะหนาว” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองลู่หานที่ยื่นผ้าห่มผืนบางให้ เขารับมันไว้ก่อนจะช่วยประคองคนเจ็บให้นั่งหย่อนขาลงกับขอบท่าเรือ
“นอนไม่หลับเหรอครับ?”
“ใช่” ลู่หานเอนตัวไปข้างหลังแล้วเท้ามือทั้งสองข้างไว้กับพื้น เซฮุนคลี่ผ้าห่มออกขึ้นมาคลุมช่วงแขนเอาไว้ “นายคงไม่คิดว่ามันจะมาตอนนี้หรอกใช่ไหม?”
“ครับ อย่างจงอินน่าจะออกเดินทางในช่วงกลางวันมากกว่า”
“นอนไม่หลับเหมือนกันสินะ”
เสียงคลื่นทะเลพัดเข้าฝั่ง ลู่หานมีคำถามโง่ ๆ ที่อยากถามออกไป แต่พอลองใช้สมองอันน้อยนิดคิดดูแล้วคาดว่าคำตอบก็คงไม่ต่างกับที่คิดเอาไว้ เรื่องบางเรื่องถ้าเลือกแกล้งโง่บ้างก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
“คืนแรกที่เกิดเรื่อง ผมข่มตาหลับไม่ได้เลย”
“...”
“ภาพของพ่อตอนกำลังกินเนื้อคนติดตาผมและมันทำให้ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง”
“...”
“คุณก็คงเป็นเหมือนผมในตอนนั้นสินะครับลู่หาน?” เด็กหนุ่มหันไปมองคนข้าง ๆ ที่มีสีหน้าเศร้าหมองไม่ต่างจากเขา ลู่หานยิ้มบาง ๆ พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นมาตบบ่าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เพื่อปลอบใจกันและกัน
“ขนาดเรื่องที่เตรียมใจไว้แล้วยังมีผลกระทบต่อความรู้สึก แล้วเรื่องที่ไม่ได้เตรียมใจไว้จะขนาดไหน?” ลู่หานเอนตัวลงนอนราบกับพื้นซีเมนต์แล้วจดจ้องไปยังดวงดาวบนท้องฟ้า “ชีวิตฉันเจอแต่ความผิดพลาด แต่พอนึกอยากแก้ไขมันก็สายไปแล้ว”
“...”
“ถ้าตอนเป็นเด็กฉันทำตัวดีกว่านี้ บางทีฉันอาจจะเป็นเจ้าคนนายคนไปแล้วก็ได้” ลู่หานหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“แต่คุณอาจไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้”
“...”
“เราแก้ไขอดีตไม่ได้แต่เราห้ามไม่ให้มันซ้ำรอยได้ไม่ใช่เหรอครับ?” ใบหน้าเรียบเฉยของคนข้าง ๆ ที่มองมาทำให้คนที่จมอยู่ในความผิดพูดไม่ออก ลู่หานปิดเปลือกตาลงแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นในวินาทีถัดมา
“ในค่ายนรกนั่น...ฉันฆ่าคนตายไม่ต่ำกว่าสิบคน”
“...”
“คนที่มีชีวิตอยู่ด้วยการหายใจเข้าออก ไม่ใช่มีชีวิตอยู่โดยการกินเนื้อสด...ฉันฆ่าพวกเขา”
“...”
“ตอนที่อยู่เชจู ฉันสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายแทบทุกคืน ในฝันมีแต่เลือดเต็มไปหมด” ลู่หานเหม่อมองไปยังท้องฟ้า ความอ่อนแอที่พัดผ่านมากับสายลมกำลังทำให้เขาดิ่งลงไปกับความรู้สึกที่เขาเก็บมันเอาไว้ในใจ “ฉันขยับตัวไม่ได้เพราะเจ็บแผล ฉันได้เพียงแค่นอนมองไม้กางเขนในโบสถ์แล้วสารภาพบาปกับพระเจ้า”
“...”
“ไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือคนเลว ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินชีวิตคนอื่นด้วยวิธีแบบนั้น” ลู่หานปิดเปลือกตาลงช้า ๆ “แต่ถ้าฉันไม่ทำ พวกนายก็ตายกันหมด”
“ผมเข้าใจครับ”
“ฉันเหนื่อย”
“...”
“เหนื่อยที่ต้องกังวลว่าพรุ่งนี้จะต้องเจอเรื่องเฮงซวยที่มีผลกระทบต่อจิตใจของฉัน เหนื่อยที่ต้องเครียดจะมีใครตายอีกหรือเปล่า”
“ผมว่าทุกคนก็คงเหนื่อยไม่แพ้คุณ” เซฮุนเอนตัวลงนอนข้าง ๆ ลู่หานแล้วหายใจเข้าลึก ๆ “ตอนนี้คุณก็แค่รู้สึกท้อเพราะทำอะไรไม่ได้เลย”
“ในตอนนี้ต่อให้ฉันทำได้มันก็คงไม่มีความหมายอะไรแล้ว”
“มีสิครับ”
“...” ลู่หานหันไปมองคนข้าง ๆ ที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
“ทุกคนมีสิ่งที่เรียกว่าความหวัง”
“...”
“เพราะผมมีชีวิตอยู่ได้เพราะมัน” เซฮุนหันไปมองคนข้าง ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะยิ้มให้กันและกัน เซฮุนลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นลู่หานพยายามลุกด้วยตัวเอง
“ถ้าความหวังมันช่วยได้จริงนายก็ควรกลับไปนอนพักแล้วรีบตื่นมาดักรอไอ้หอกนั่นแต่เช้านะ”
“อ่า...”
“หนังหน้าอย่างมันคงไม่เดินทางตอนกลางคืนหรอก ขืนนั่งเรือไปคงได้หลงทางกลางทะเลเพราะหาพิกัดเกาะไม่เจอ” ทั้งคู่หัวเราะอีกครั้งหลังจากที่ลู่หานพูดจบ
“นั่นสินะครับ”
“ไปนอนได้ยัง?”
“ครับ พอคุณพูดถึงเรื่องนอนผมก็ง่วงขึ้นมาเลยล่ะ”
“เว่อว่ะเด็กกรงหมา” ลู่หานยีหัวเด็กตัวสูงกว่าอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะเอาไม้ค้ำมาเหน็บไว้กับใต้วงแขนแล้วเดินกลับไปที่บ้านพักด้วยกัน
กึ่ก...กึ่ก...
“อ้าว...เวรละ” จงอินสบถหลังจากที่รถดับลงกลางถนนที่มืดสนิท มินซอกมองคนข้าง ๆ ที่ตบหน้าผากตัวเองแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก “ลงครับหนู”
“ห๊ะ?”
“น้ำมันหมด บ๋อแบ๋” จงอินทำหน้าตายแล้วแบมือออกมา เห็นแบบนั้นแล้วก็นึกหมั่นไส้พิลึก มินซอกปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูลงไปข้างนอกรถก่อนที่จงอินจะเดินไปเปิดประตูหลังแล้วหยิบกระเป๋าเป้และปืนสั้นที่เขาเก็บมาได้จากรถตำรวจที่แหกโค้งอยู่ข้างทาง
“เราต้องเดินอีกไกลหรือเปล่า?”
“อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว” จงอินเปิดไฟฉายแล้วเดินนำไปข้างหน้า เด็กน้อยสะพายไรเฟิลแล้วเดินตามหลังคนตัวสูงไปต้อย ๆ
“อีกกี่กิโล?”
“จะถามทำไม”
“ผมก็แค่อยากรู้”
“อีกเป็นสิบกิโลอ่ะ เดินจนง่อยแดกแน่”
“...”
“อุตส่าห์หลอกให้มีกำลังใจยังจะถามนู่นนี่นั่นอยู่ได้...เด็กหนอเด็ก...” จงอินบ่นอุบอิบแล้วดึงไขควงออกมาหมุนเล่นแก้เซ็ง “มาเดินตรงนี้ อย่าทิ้งระยะห่างมาก” เดี๋ยวโดนตัวกินคนลากไปแดกในป่าไม่รู้เรื่องกันพอดี
“เราต่างคนต่างเดินก็ได้นะ”
“หมายความว่า?”
“หมายความว่าเราไม่จำเป็นต้องคุยกัน” มินซอกหันมาเลิกคิ้วมองเขาด้วยแววตาเย่อหยิ่งเห็นแล้วคันตีนเป็นอย่างมาก นี่เหรอวะเด็กที่ไอ้ลู่หานชอบขึ้นไปเล่นด้วย
“พูดแล้วดอกพิกุลมันจะร่วงเหรอครับน้องเด็กดาดฟ้า”
“พูดเรื่องไร้สาระแล้วมันเหนื่อยน่ะ”
“...” สัด
เพิ่งเข้าใจคำว่าเคมีไม่เข้ากันก็วันนี้ ว่าโอเซฮุนเป็นเด็กที่เข้าใจยากแล้วแต่ยังมีสายโหดกว่านั้น...ไม่รู้ว่าคิมมินซอกเป็นคนเข้าใจยาก...หรือว่าเป็นคนกวนตีนหน้าหยิ่งกันแน่ คิดสภาพไม่ออกว่าถ้าอยู่กับเด็กนี่อีกสักสามสี่วันจะเป็นยังไง ประสาทแดกตายแน่ ๆ คิมจงอิน
“นี่เด็กดาดฟ้า”
“อะไร”
“พูดกับผู้ใหญ่หัดตอบให้มันมีหางเสียงหน่อย นี่อายุยี่สิบหกแล้วนะยี่สิบหก”
“ครับคุณลุง?”
“ปาก...” จงอินขยับปากบ่นอุบอิบ ตีนนี่คันยิ๊บ ๆ เข้าไปทุกที อดใจไว้จงอิน นั่นเด็ก...นั่นเด็ก...อย่าโดนกัดนะมึง โดนกัดเมื่อไหร่ไขควงกูลอยเมื่อนั้น ร่างหนาหยุดฝีเท้าเมื่อจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงท้องของอีกคนร้องขึ้นมา
“...”
“แหม่...ซะเสียงดังเชียว” ดูเหมือนว่ามินซอกจะอายที่ถูกแซว เด็กน้อยเอามือกุมท้องตัวเองแล้วเดินดุ่ม ๆ ไปข้างหน้า “เฮ้ย รีบไปไหน” จงอินกลั้นขำแล้วเร่งฝีเท้าตามไป
“มันแค่ร้องเฉย ๆ ผมไม่ได้หิวหรอก”
“หิวก็บอกว่าหิวดิ” ร่างหนาปล่อยสายสะพายเป้ออกมาข้างหนึ่งแล้วรูดซิบออกก่อนจะหยิบซองขนมขบเคี้ยวออกมาเขย่าโชว์ พวกเขาออกเดินทางกันมาตั้งแต่ช่วงบ่ายล่าสุดที่มีอาหารตกลงท้องก็นั่นแหละเส้นหมี่น้ำเปล่าร่วมสาบาน คงไม่แปลกถ้าเด็กนี่จะหิว
“...”
“อย่าเล่นตัวครับหนู ไว ๆ ”
“...”
“อย่ามาทำตัวโอเซฮุนได้ไหม?” พอเห็นคนข้าง ๆ วางฟอร์มมากเขาก็นึกหงุดหงิดขึ้นมา เห็นแล้วนึกถึงเด็กหน้าตายนั่นจริง ๆ ทำตามคำสั่งเขาบ้างแล้วมันจะตายยยยย
‘เอาไบเบิ้ลไหม เผื่ออยากสวดอะไรทำนองนั้น’
‘คุณเก็บไว้ต้มกินเถอะครับ คนใกล้ตายอย่างผมสิ่งที่อยากได้ที่สุดคือหลุมกว้าง ๆ ไว้ใช้ฝังร่างตัวเอง’
‘เดี๋ยวขุดสระว่ายน้ำให้เลยเป็นไง’
‘ก็ดีนะครับ’
เพียงแค่นึกถึงใครอีกคนคิมจงอินก็ดูเหมือนจะหลุดเข้าไปอยู่ในห้วงของความคิดง่าย ๆ นี่ก็หลายวันแล้วที่ไม่มีเด็กคนนั้นคอยเดินตามหลัง...หลายวันที่ตื่นมาแล้วไม่เห็นเซฮุนนอนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกไม่ชินเลยสักนิดเดียวและคิมจงอินได้แต่บอกตัวเองว่าเขาไม่อยากชินกับความรู้สึกที่ไม่มีโอเซฮุนอยู่ข้าง ๆ มินซอกขมวดคิ้วมองอีกคนที่จู่ ๆ ก็หยุดเดินอีกทั้งยังเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เด็กน้อยเดินกลับไปแล้วโบกมือปัดระดับสายตาอีกฝ่ายแล้วก็สงสัย
“นี่?”
‘คุณครับ ผมหิว’
‘สบายจังเลยนะ สั่งเอา ๆ เป็นพระเจ้าไง?’
‘ผมยังไม่ตายนะ ผมก็ต้องหิวเป็นธรรมดา แล้วคุณยังมัดผมไว้แบบนี้อีก’
“คุณจงอิน?”
‘คุณจะแกล้งผมแรงเกินไปแล้วนะจงอิน’
“...”
‘แล้วถ้าเหตุผลที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่คือคุณ...มันจะฟังขึ้นหรือเปล่าครับจงอิน?’
“จง...”
“รีบไปกันเถอะ” มินซอกสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ คนที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นก็โพล่งออกมาหน้าตาเฉย เด็กหนุ่มขมวดคิ้วสงสัยแต่ร่างหนากลับค่อย ๆ ยิ้มแล้วหัวเราะออกมาคนเดียว
“เป็นอะไรของคุณ?”
ร่างหนาไม่ตอบคำถาม เขายัดซองขนมใส่มือคนตัวเล็กแล้วเดินนำไปข้างหน้าโดยที่ไม่พูดอะไรอีก ความสิ้นหวังระหว่างเดินทางมาถึงที่นี่มลายหายไปเพียงแค่นึกถึงรอยยิ้มตาหยีของใครอีกคนที่เขาคิดถึง...แค่นั้นทางเดินอีกสิบกิโลก็กลายเป็นเรื่องเล็กไปโดยปริยาย
อดทนรออีกนิดนะเซฮุน...ฉันกำลังจะไปหานายเดี๋ยวนี้แหละ
TBC
ไม่ชินกับพี่หานโหมดมีสาระเหรอคะ?
แต่พี่หานฟิคซอมบี้เป็นคนมีสาระแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ (สาระแนกับสารเลว) #ด่าที่รักทำไม #ขอโทษค่ะ
ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เจอกันนะคะ ที่รักของมลินอย่าเพิ่งกรีดร้องโหยหวนหาว่ามลินใจร้ายไม่พาพี่จงอินไปคืนน้องเซฮุน ปล่อยให้ความคิดถึงมันทำงานบ้างนะคะ ระยะห่างที่เป็นอยู่จะทำให้คนเราคิดถึง โหยหากันมากขึ้น *//////*
#ficzombie
ความคิดเห็น