แจงก่อนค่ะ .. ปกติเป็นคนไม่ชอบอ่านฟิค แต่พอมาเจอเรื่องนี้แล้ว ความคิดเปลี่ยนทันทีเลย 555555 ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านอย่างเป็นจริงเป็นจังเลยค่ะ ตอนแรกคิดว่าจะอ่านไม่หมดเพราะเห็นแช็ปแล้วสลบไปนานมากกกก มันเยอะมาก 55555 แต่ตอนนี้อ่านหมดแล้วค่ะ จนวันนี้นั่งนอนรอพี่มลินอัพฟิค แล้วพี่ก็อัพจริงๆด้วย5555 ขอแสดงความเห็นต่อฟิคหน่อยนะคะ อย่างที่บอกไปว่าปกติไม่ค่อยอ่านสักเท่าไร คือเคยอ่านมาหลายเรื่องแล้วแต่เป็นของไรท์คนอื่นน่ะค่ะ แต่ว่ามันไม่โดนใจเรา 555 เราชอบเนื้อเรื่องแนวพีเรียสค่ะ พอมาเจอซอมบี้แล้ว นี่แหละโดนใจสุดๆค่ะ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีคนแต่งเรื่องแบบนี้น่ะค่ะ ตอนแรกว่าจะลองอ่านไปก่อน เพราะเพิ่งปิดเทอมช่วงต้นเดือนมีนาค่ะ แล้วที่อ่านครั้งแรกก็อ่านตอนกลางคืนด้วย พออ่านอินโทรแล้ว เนื้อเรื่องกับบรรยากาศนี่เข้ากันสุดๆค่ะ หลังจากนั้นก็อ่านไปเรื่อยๆและไม่คิดว่าจะติดฟิคเรื่องนี้ขนาดนี้ คือเราอ่านเรื่องนี้เรื่องเดียวเลยค่ะ คิดไว้ว่าจะอ่านเรื่องนี้ให้จบก่อนค่อยไปอ่านเรื่องอื่น เดี๋ยวสับสนน่ะค่ะ ถ้าจะพูดถึงจุดสนใจ สำหรับเราคิดว่ามันน่าสนใจตั้งแต่อินโทรเลยค่ะ trailer fiction ก็น่าสนใจนะคะ คือปกติเราชิปคู่ไคฮุน/ชานแบคอยุ่แล้ว พออ่านไปก็ชอบมากๆ และเรื่องบทบาทตัวละครด้วยค่ะคือพี่มลินตั้งบทไว้คล้ายบุคลิกจริงของแต่ละคนมากๆค่ะ ทำให้ความสมจริงมันมากขึ้นไปอีก ส่วนตัวเราชอบบทบาทกับบุคลิกของจงอิน-ลู่หานมากเลยค่ะตอนแรกที่อ่านคิดว่า ซอมบี้มันเป็นอะไรที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ แต่อ่านไปเรื่อยๆแล้ว เหมือนถูกพี่มลินสะกดจิตเลย55555 และที่น่าสนใจอีกอย่างนึงคือ มันมีจุดพีคที่น่าสนใจน่ะค่ะ อย่างเช่น เซฮุนโดนกัดแต่ไม่เปลี่ยน อะไรอย่างงี้อ่ะค่ะ นอกจากนี้แล้ว นี่คือความรู้สึกของเราจริงๆนะคะ คือเท่าที่เราจำได้ระหว่างที่อ่าน เราร้องไห้ไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง 555555 คือมันเข้าถึงอารมณ์มากๆค่ะ เวลาอ่านถึงฉากสนุกหรือเฮฮาเราก็ขำนะ5555 คือเข้าถึงบทบาทสุดๆ แต่พอมาเจอฉากเสียใจ/ผิดหวัง/เศร้า เราก็ร้องออกมาเลยค่ะ ไม่ทัยนได้บิ้วต์อารมณ์ก่อนอ่าน 555 แต่เราไม่เคยมีความคิดที่ว่าจะเลิกอ่านเพราะผิดหวังกับตัวละครที่ตายไปแล้วนะคะ อย่างแช็ปแรกๆที่บยอนแบคโฮตาย ตอนแรกทำใจไม่ได้เลย แต่ก็ยังอยากอ่านต่อ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเรานี่แหละค่ะ 55555 คือเราเข้าใจนะคะว่า การที่เรื่องมันจะดำเนินต่อไปได้มันก็ต้องพบการจาก/ลา ความผิดหวัง ความผิดพลาด หรือเรื่องที่น่าเสียใจต่างๆนานา แต่ถึงอย่างั้นเรื่องก็ต้องดำเนินต่อไปค่ะ ถึงแม้ต้องพบการจากลาหรือต้องเสียใจมากขนาดไหน ตั้งแต่เราอ่านซีซั่นแรกมาจนถึงตอนนี้ก็ถึงแช็ปล่าสุดแล้ว เราก็รู้สึกมีความผูกพันกับทุกตัวละครเลย ถึงแม้จะไม่ใช่ไรเท์เตอร์เองก็เถอะ พออ่านไปแล้วต้องมีใครต้องตายไปอีก เราก็เสียใจค่ะ ยิ่งเป็นตัวละครที่มีบทบาทหลักๆหรือสร้างความสุขกับเรื่องอย่างจองอึนจี เราก็ร้องไห้หนักมาก TT คือไม่อยากให้ทุกคนจากไปไหนเลย แต่จะให้ทำไงได้ เราไม่อยากให้ฟิคมันจบไปเร็วๆน่ะค่ะ อยากให้มีไปอีกหลายๆตอน เพราะฉะนั้นมันก็ต้องเกิดการสูญเสียบ้างเป็นเรื่องธรรมดาเนอะ คือเราบ่านไปยืดยาวมากเลยค่ะ 55555 ขอย้ำอีกทีนึงนะคะว่าชอบเรื่องนี้มาก และก็จะติดตามฟิคของพี่มลินค่ะต่อไปนะคะ สู้ๆนะคะ ไฟท์ติ้งๆ ^_^