คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 8 : ในวันที่สายไป [1/3]
แววาลมโ้อมอบานประูรหน้า้วยสีหน้าเร่เรีย
มือน้อยอเธอำรอบรูปที่ไปื้อับาลีเมื่อวัน่อนมาทแทนรอบรูปที่เธอทำแไป
เธอลัเลเล็น้อยที่ะเ้าไปในห้อนอนอเาอี
“นายไม่อยู่ สู้ๆไอ้้าว”
วั้าวเอ่ยให้ำลัในเอ เพราะ่อนที่เธอะึ้นมานั้น มาราอเธอบอว่านายไปสุ่หิปราทิพย์น่าะลับอีที็พรุ่นี้ึทำให้เธอล้าึ้นมายืนอยู่หน้าประูห้อแห่นี้
แ่นแล้วนรอ เธอ็ยัล้าๆลัวๆที่ะเ้าไป
๊อ ๊อ ๊อ
มือน้อยเาะประู
เพื่อรวสอบว่าเาอยู่ภายในห้อหรือไม่
๊อ ๊อ ๊อ
เธอลอเาะไปอีรั้หลัาไร้เสียอบลับาภายในห้อ
๊อ ๊อ ๊อ
และเป็นอีรั้ที่ยัไร้เสียอบลับาภายใน
นร่าบาพลาถอนหายใยาว้วยวามโล่
เพราะหาเาเปิประูออมาเธอไม่รู้ะมอหน้าหรือเอ่ยใๆับเา
แร๊
ร่าบาอวั้าว่อยๆเินเ้ามาภายในห้อที่มืมิ
้วยวามเร่รีบนั้นทำให้เธอไม่ิที่ะเปิไฟภายในห้อ แ่รไปเปิไฟบนหัวเียนอนแทน
มือน้อยอวั้าว่อยๆหยิบรูปอวนิาที่ยัอยู่ในำแหน่เิมัเ่นวัน่อนึ้นมา
เธอบรรแะรอบรูปที่พึ่ไปื้อมาทันที
ภาพทุอย่านั้นอยู่ในสายาเาที่หลบอยู่ในมุมมื
“อย่ามายุ่ับออผม!” มือหนาระาแนเรียวอนร่าบาที่ำลัะใส่รูปในรอบรูปทันที
“โอ๊ย! นะ...นาย”
วั้าวเผลอร้อมา้วยวามเ็บปวาแรบีบามือหนาอเา
“ใ่! ผมเอ”
แม้ะอยู่ท่ามลาวามมื ที่มีเพียแสาโมไฟ
เา็มอเห็นแววาลมโที่ำลั้อมอเา แววานั้นอีแล้ว แววาที่น่าสสารอเธอ
แววาที่มันทำให้เาเือบลืมเลือนวนิาผู้เป็นนที่สำัที่สุในใอเา
“นะ...นาย ปล่อยนะ...ะ..้าวเ็บ”
เสียอเธอสั่นรัวาแรบีบที่เพิ่มมาึ้น แ่แทนที่เาะลายมือที่ำไว้
นรหน้าับเพิ่มแรบีบมายิ่ึ้น
“สำออย!” ไม่รู้้วยวามหุหิภายในใเมื่อรู่หรือวามรู้สึหุหิภายในใที่สะสมมาหลายวันที่ทำให้เาพ่นำที่ไม่เยิะพูับนรหน้าออไป
“นะ...นาย”
แววาลมโ้อมอนรหน้า้วยวามใ น้ำาหยน้อยๆอเธอ่อยๆไหลึมออมา
ไม่รู้ว่าเธอร้อไห้ออมาเพราะใบหน้าอเาที่มอเธอประหนึ่เธอเป็นสิ่ที่น่ารัเีย
หรือเป็นเพราะวามเ็บปวบริเว้อมืออนันแน่
“หยุบีบน้ำา!” สพล
้อเม็ไปที่นรหน้า เาหุหิหนัว่าเิม เมื่อมอแววาลมโที่มอมายัน
เาไม่เ้าใ ไม่เ้าใแววาลมโที่มอมานั้นแท้ริแล้วเธอ้อารอะไร
บารั้นรหน้าเหมือนพยายามผลัใสเา
แ่บารั้เาลับรู้สึว่านรหน้าเหมือนพยายามึูให้เาเ้าใล้เธอมาว่า
“ะ..้าว”
“ะเ้ามาเอาอะไรอี! ออไปาห้ออผมเี๋ยวนี้!”
เาสะบัแนอนรหน้าออ
แรสะบัอันน้อยนิอเานั้นทำให้ร่าบาที่ไร้เรี่ยวร่า เล้มลทันที
“้าว...้าวแ่ะเอารอบรูป..”
“อยาไ้มันนัใ่ไหม!” สพล ้มลมหยิบรูปอวนิาที่หล่นอยู่บนพื้น พยายามไม่มอแววาและใบหน้าอเธอ
“เอาไปเลยสิ! เอามันไปเลย!” มือหนาปารูปใส่ใบหน้าที่เ็มไป้วยราบน้ำาอนรหน้า
“้าวไม่ไ้...” ศีรษะบา่อยๆส่ายเพื่อปิเสธสิ่ที่เาีราให้เธอ
“อย่าิว่าผมะโ่ อนนี้ผมไม่ใ่ไอ้พลนโ่ที่โนราบน้ำาอุหลออี่อไปแล้ว! เิุไปบีบน้ำา่อหน้านายลีนเียวเถอะ!” สพล
ละสายาาใบหน้าบาที่เ็มไป้วยราบน้ำาอเธอ
เาหันหลัให้นที่นั่อยู่บนพื้นเย็นเียบเพราะไม่้อารให้ใบหน้าอเธอนั้นทำให้สับสนอี
“้าว....้าวไม่ไ้ะทำแบบนั้น”
“พอเถอะ” เาหลับาแน่น “ผมไม่อยาเห็นหน้าุ”
นัวโ่อยๆหันมอนรหน้า้วยแววาริั
“อเถอะนะ ่วยออไปให้พ้นาีวิผมสัที” สพล
ำหมัแน่นเอ่ยบอเธอไป้วยวามรู้สึอึอั
แ่นั้นมันลับทำให้เารู้สึอยาะย้อนเวลาลับเพื่อถอนำพูที่เอ่ยออไปเมื่อรู่ เพราะมันทำให้เาเ็บ เ็บนาไปทั้ร่า
“่ะ...้าวะไป” แววาลมโเหม่อมอนรหน้า้วยวามอาลัย ใ่ นั่นือสิ่ที่เธอวระไ้รับ หาใ่วามเมาที่เามีให้เธอัเ่นที่ผ่านมา
“ี..”เาแ้นยิ้มออมา้วยวามมื่น
หาเธอเียบหรือร้อไห้ มันทำให้เารั้เธอไว้ แ่มันไม่ใ่ัที่เาิ เพราะเธอเอ่ยอบลับมาทันที
ใ่สิ เธอมีนที่รอเธออยู่อย่า ไอ้หนุ่มสัวแพทย์นนั้นสินะ
“้าวลานะะ” วั้าวพนมมือน้อยๆราบนรหน้า
พร้อมเหยียัวลุึ้น้วยวามลำบา
ำเอ่ยบอลาและท่าทีอเธอนั้นทำให้หัวใอเานั้นเหมือนถูระาออไป
เธอะไป ะไปริๆหรือ ะไปาเาริๆหรือ แววาที่พร่าอสพลมอร่าบาที่ำลัเินออไปาประูห้อ
วิ่สิไอ้พล วิ่ไปรั้เธอมา ไปอ้อนวอนให้เธอลับมาสิ
“นิผมวรทำยัไี” สพล
ทรุนั่ลหยิบภาพอวนิาึ้นแนบอแร่อน ราบน้ำา่อยๆไหลึมออมาาวามรู้สึที่ับแน่นอยู่ภายในอ
เาโมโหัวเอที่โนวามหุหิและวามสับสนรอบำนเผลอทำเรื่อไม่รับวามรู้สึออไป
เายอมรับว่านหวแหนเรือนร่าอเธอ
ไม่อยาให้ใรหน้าไหนมาสัมผัส
และมันยิ่เ่นัมาึ้นว่าเา้อารเป็นเ้าอเธอแ่เพียผู้เียวเมื่อเห็นาลีมาหาเธอ
ใ่ นั่นหาใ่วามรั เาไม่ไ้รัเธอ เาเพียมิอาให้อที่วรเป็นอเา
นั้นโนนอื่นโมยไป เท่านั้นเอ
(◕‿◕✿)(◕‿◕✿)(◕‿◕✿)(◕‿◕✿)(◕‿◕✿)
สมน้ำหน้า
หนีอิลุไปเลยลู หมั่นไส้!!
(อินสุือเฟเอ)
อบุำลัใอทุนเลยนะ
รัที่สุ
เอันพรุ่นี้ไม่่วสายๆ็ึๆนะะ
ิ้าสีเทา
ความคิดเห็น