คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1: เธอที่หายไป [3/4]
“หึ๊ย!!! หนาวะมั
ีนะที่แอบหยิบเสื้อันหนาวในอนั้นมา” มือน้อยทั้สอ้าระับเสื้อลุมสีาวลายอุหลาบแเพื่อ่มวามรู้สึหนาวาอาาศยาม่ำืนใน่วเือน
12 เท้าน้อย่อยๆเินไปบริเวห้อนอนห้อผู้เป็นนาย
๊อ
๊อ ๊อ
“นายะ แม่ให้มาบอว่าพี่บาลอลูแล้วนะะ” ไร้เสียอบรับาภายในห้อ
๊อ
๊อ ๊อ
“นายะ นี่้าวเอ่ะ” ยัไร้เสียอบรับาน้านใน
“หรือว่านอนไปแล้วนะ”
นร่าบาพึมพำับัวเอ แ่ยัไม่วายรวสอบว่าผู้เป็นนายนั้นนอนหลับไปแล้วริๆ้วยารเปิลูบิประูห้อนอนที่ไม่ไ้ล็ออย่าเบามือ
“ไ้โปร...”
“เอ่อ...นายะ แม่ให้มาบอว่าพี่บาลอลูแล้ว่ะ” เธอเอ่ยบอเานที่นั่อยู่บนเียแ่ไร้ึ่ารอบลับใๆ
“หรือว่านายะนอนในท่านั่"
นร่าบาพึมพำับนรหน้า เอาเถอะถือว่าเธอมาบอเาแล้วานอเธอวันนี้็เสร็
“นิ นั่นุใ่ไหม
ไ้โปรอย่าทิ้ผมไปเลยนะนี” เสียอ้อนวอนพร้อมใบหน้าที่หันมาอนบนเียทำให้นร่าบาะั
เธอมอไปที่เาอีรอบ
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าะ” เธอ่อยๆเินเ้าไป้านในห้อเพราะเสียที่อบลับมานั้นเบา
เบาเินว่าที่เธอะรู้ไ้ว่าเาเอ่ยอะไรับเธอ
“ผมเ็บ
ผมหนาว ผมทรมาน ไ้โปร”
“นะ...นาย!!!
นายเป็นอะไระ” ำอเาทำให้นร่าบารีบรไปูนบนเีย้วยวามเป็นห่ว
มือน้อย่อยๆับร่าายอเาเพื่อรวูวามเ็บปวามัวอผู้เป็นนาย
เนื้อนุ่มนิ่มที่สัมผัสายหยาบทำให้นที่สะลึมสะลือ
ปรายามอนรหน้า้วยแววาใ
“นิ!!!
นิุมาหาผมแล้วใ่ไหม” นัวโโถมเ้าสวมอนร่าบาแน่น
“เห้ย!!! นะ...นายปล่อยนะ
นี่้าวเอ ปล่อยนะ” มือน้อยพยายามันนหน้าุที่อยู่ีๆ็สวมอเธอแน่น
แ่ยิ่ันเท่าไหร่เาลับยิ่อเธอแน่นยิ่ึ้น
“ไม่ ผมไม่ยอม ไม่ยอมปล่อย
ใหุ้หนีหายไปไหนอี ไ้โปรเถอะนิอย่าทิ้ผม อย่าทรมานผม ลับมาอยู่ับผมเถอะนะนิ”
มือหนาอ
สพล ระับใบหน้าบาในวามมื เา่อยๆโน้มริมฝีปานูบนรหน้าอย่าแผ่วเบา
นร่าบาพยายามัืนารระทำอเา ยิ่เายับริมฝีปาหยาบร้าน
ยิ่ทำให้นที่ไม่ประสาับเรื่อแบบนี้แทบหยุหายใ
มือน้อยที่พยายามันแผออเาที่แนบิ ่อยๆลายลาวามมึนเมารสสัมผัสอแอลอฮอล์าริมฝีปาเาที่ส่่อมายัเธอ
“อย่าิ้นสินี
ผมิถึุมานะรู้ไหม” ำอเาทำให้นร่าบาะั
เธอมอไปที่ใบหน้าเาที่อนนี้ทิ้ราบวามเยือเย็นั่เ่นทุที แปลเปลี่ยนเป็นมีีวิีวา
แววาอเาที่้อมาทำให้หัวใวน้อยสั่นระรัว
“นะ...นาย นี่้าวเอ
้าวลูแม่แอ๋ว ไม่ใุ่นิ”
มือน้อยพยายามันแผออเาให้ออห่าน
แ่ยิ่ันเท่าไหร่ นัวโลับแทรร่าายทุส่วนเ้ามาอย่า่ายาย
มือหยาบร้านร้ามแอ สพล ่อยๆึรั้เสื้อลุมัวโปรอนร่าบา และปามันออไปยัหัวเีย
ร่าบอบบาอวั้าวพยายามัืนมืออันอุอาอเาที่ลามไล่ไปทุอทุมุมอร่าายเธอ
เธอเ็บ เ็บไปทั่วทั้ร่าาย เธอเ็บ
เ็บไปทั้หัวใวน้อยที่มิอาัืนารระทำอเาไ้
“นะ...นาย นี่้าว
นี่้าวเอ” ร่าไร้อาภร์ป้อันพยายามันร่าอนัวโออให้ห่าาัวเอ
“นิ
ไ้โปรอย่าทิ้ผมไป”
นัวโมูมแนบพวแ้มเนียนใส
เาทรุลอเรือนร่าบอบบาอย่าหวแหน มือน้อยอวั้าวพยายามันนัวโออ
แ่ารสั่นไหวอร่าายอนัวหนาและามมา้วยเสียสะอื้นไห้ัเ็น้อยทำให้มือที่รั้นั้น่อยๆลายล
“นะ..นาย” มือน้อยับแผ่วที่ใบหน้าอนที่มัทำหน้าุ
แ่อนนี้ทั้ใบหน้าเ็มไป้วยราบน้ำา
“อย่าร้อไห้เลยนะ...”
เสียที่เอ่ยอออย่าแผ่วเบาลับเลือนหายไปเมื่อนัวโปิมัน้วยริมฝีปาหยาบร้านอเาอีรั้
มือน้อยับแน่นที่ใบหน้าอเาพร้อมันัวเอให้ใล้ินรหน้ามมายิ่ึ้น
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะราบน้ำาอนัวโ
หรือเพราะเธอเริ่มรู้สึมึนๆารสสัมผัสอไวน์ั้นีาริมฝีปาเาทำให้นอ่อนประสบาร์เ่นเธอล้อยามสัมผัสที่ผู้เป็นนายเหนือหัวหยิบยื่นมาให้
มือหยาบร้านอเาสัมผัสแผ่วเบาไปทั่วเนื้อายสาว
ทำให้นที่อ่อนอยประสบาร์ร้อนรุ่มไปทั่วทุารานิ้วที่เาสัมผัส
ความคิดเห็น