คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : สติอ๊อบซอตอนที่สิบเจ็ด
ิรรมารเรียนรู้เล็ๆที่ัึ้นโยทาโรพยาบาล เพื่อพันาศัยภาพให้ับผู้ป่วยมีวามิสร้าสรร์และเพื่อเสริมสร้าทัษะระบวนาริ
“เอาล่ะทุนรับ วันนี้เราะมาทอะไรันเอ่ย?” ุหมอริสยืนอยู่รลาลานว้าอสนามห้า โยมีผู้ป่วยนั่ล้อมรอบประบ้วยบุรุษและพยาบาลที่อยูแลวามเรียบร้อยอยู่้าๆ
“นั่เล่นนนน~”
“ับแมล~”
“ินนมมมมมม~”
หลายหลายำอบมามายถูเอ่ยออมาาผู้ป่วยที่นั่ั้ใและให้วามร่วมมือับุหมอสุหล่อ
“ุหมอถืออะไรอยู่เอ่ย” หมอริสูแท่ินสอไม้ที่เหลาเรียบร้อยูึ้นให้ทุนไ้เห็นันอย่าทั่วถึ
“ินสอ~” เสียอบลับมาาผู้ป่วย
“นี่ล่ะ”
“ยาลบ~”
“นี่ล่ะรับ”
“ินสอสี~”
“แล้วสุท้าย”
“ระาษ~”
“เ่มารับทุน ปรบมือให้ัวเอหน่อยสิรับ” เสียปรบมือัึ้นเมื่อุหมอริสมอบราวัลที่ทุนอบถูเป็นเสียปรบมือให้ับัวเอ
“ไหนใรบอหมอไ้บ้าว่า เรามีินสอ เรามียาลบ เรามีินสอสี และระาษ วันนี้เราะมาทำอะไรัน” หมอริสูอุปร์ทีละอย่าแล้วเอ่ยถามออไป
“ยอลรู้ๆๆ” นัวสูนั่ยิ้มยีฟันสวยูมือึ้นสุแนแล้วโบมือไปมาเพื่อที่้อาระอบอย่าร่าเริ
“ยอลไหนลุึ้นแล้วบอหมอมาสิรับ”
“วันนี้เราะมาวารูปรับ” านยอลลุึ้นยืนแล้วส่เสียอบออมา
“เ่มารับ ทุนปรบมือให้ยอลหน่อย”
เสียปรบมือัึ้นให้ับยอล แ่มีอยู่นนึที่นั่เบะปาเป็นสระอินิ่ไม่ยอมยมือึ้นปรบให้ยอล ะเป็นใรไปไม่ไ้นอเสียาฮุน...
ยอลหุบยิ้มลและมอหน้านที่นั่ว่ำปาเหมือนนัวสูว่าทำอะไรให้ไม่พอใเสียอย่านั้น
“ฮุนเป็นอะไร?” ยอลถามออไป
“ไม่ไ้เป็นอะไร” ฮุนส่ายหน้า
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่สนุหรอ เราะไ้วารูปันแล้วนะ” ยอลยิ้มว้าีใ
ฮุนยัทำหน้าเบื่อโลอยู่อย่านั้น ยอลเอ็วนฮุนพูุยไปเรื่อยเพียแ่อยาะให้ฮุนยิ้มออมาไ้บ้า
ถัมาเป็นสอนัวเล็ที่นั่มอุหมอเอียอไปมา บยอนและโยที่นั่ั้ใและให้วามร่วมมือับุหมอริส ทัู้่ับลัสนใในิรรมวารูปเป็นอย่ามา
“โย อะไรือวารูป” บยอนหันไปถามโยที่นั่อยู่้าๆ
“อืม ยัไล่ะ มันล้ายๆับารเียนหนัสือ เพียแ่เราลาเส้นให้เป็นรูปสวยๆน่ะ เ้าใไหม” โยพยายามอธิบายให้บยอนฟั
“วารูปหรอ เหมือนบยอนเยไ้ยินนะ แ่็นึไม่ออ” บยอนนั่เอียหัวไปมาราวับพยายามะนึให้ออ
“หันมานี่สิ!”
“หืม?”
โยับให้บยอนหันหน้ามาหาัวเอ่อนะ่อยๆับหัวบยอนโยเอียไปมา้ายวาอย่า้าๆ แล้ว่อยๆรหน้าผาอัวเอเ้านับหน้าผาอบยอนาม้วยโย้ายวา้าๆ
อนนี้โลอบยอนแลูมึนๆนะ โยทำอะไร็ไม่รู้ อนนี้บยอนน่ะนะาลายไปหมแล้ว...
“เี๋ยว็ำไ้ เ้าหมาบยอนี้สสัย” โยันหน้าผาอัวเอออแล้วส่มือเล็ึ้นยีหัวบยอน
ถ้าเอาหัวนันนานว่านี้อาะนึออ็ไ้ ._. บยอน็ไ้แ่ิในใแล้วแอบยิ้มออมา
“ุพยาบาล่วยแระาษ ับอุปร์หน่อยรับ” หมอริสส่อุปร์ารวารูปให้บุรุษพยาบาลแ่ายให้ับทุน สีหนึ่ล่อให้ใ้้วยันสี่น และแน่นอนว่า สี่นสอู่ะ้ออยู่ลุ่มเียวันอย่าแน่นอน
“สีฟ้า ยอลอบสีฟ้า” ยอลหยิบินสอสีมพูออมาแล้วพู้วยอาารีใ
“โยอบสีเียว สีอใบไม้ สีอธรรมาิ” โยบอ
“ฮุนล่ะ ฮุนอบสีอะไร?” ยอลหัวไปถามนที่นั่หน้าึอยู่้าๆ
“สีมพู” ฮุนอบสั้นๆ นทั้สามนมอหน้าันถึอาารอฮุน
“เอ่อ...แล้วบยอนล่ะ สีอะไร” โยถามออมาเพื่อให้สถานาร์รอบๆีึ้นไ้บ้า........นินึ........็ยัี
“สีหรอ สีนี้” บยอนหยิบแท่สีที่เมื่อระบายลไปแล้วแทบะไม่เห็นปราเป็นสีอะไรออมาเลย เป็นสีที่แทบะไม่ไ้ใ้ประโยน์สัเท่าไหร่
“สีาวหรอ?” โยพูึ้น
“อื้ม สีนี้แหละ บยอนอบสีนี้ สีาว”
“เอาล่ะทุน ฟัหมอ่อนนะรับ” ุหมอร่าสูปรบมือัให้ทุนหันลับมาสนใในหัว้อิรรมที่เ้าัวำลัะบอ
“วันนี้เราะมาวารูปัน ทุนอยาวาไหมรับ” หมอริสเอามือึ้นป้อหูทำท่าอเสียอบรับานไ้
“อยา~”
“หัว้อารวารูปือ ‘ินนาาร วามทรำ มิอาลืมเลือน’ เ้าใหัว้อที่เราะวาันไหมรับ” หมอริสเอ็ัวลอยู่เหมือนันว่าถ้าหาให้หัว้อที่ยาเินไป อาะทำให้นไ้เิสภาวะิมาแทนที่ะผ่อนลายล
“เ้าใรับ~” เสียอบาทุน็ทำใหุ้หมอายาวยิ้มออมา โยเพาะลุ่มอนไ้ในารูแลอเาทั้สี่น เหมือนะื่นเ้นว่าลุ่มอื่น
“ั้น ลมือวาไ้เลย!” หมอริสบอ
ทุน่า้มหน้า้มารปลายินสอลบนระาษอัวเอ ามวามิามินนาารในิใ้สำนึ
โยยินสอึ้นิ้มที่มับหัวทำท่าิว่าะวาอะไรลไปี แ่ิแล้วิอี็ยัิไม่ออ บยอนเอ็เ่นเียวันเาำลััินสอไม้นเป็นรอยบน้ามินสอามมเี้ยวที่ไ้ฝัลไป
“ฮุน” ยอลเรียฮุนเบาๆทำให้นที่นั่หน้าบึ้หันมอนัวสู้าๆามเสียเรีย
“หืม?”
“เป็นอะไร ไม่วารูปหรอ” ยอลถาม
“ไม่วาไ้ไหม” ฮุน้มหน้าาิอ
“ทำไมล่ะ บอยอลหน่อยสิ”
“ือ...”
“ไม่เอาอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
“แบบไหน?”
“็แบบนี้แหละ รู้ไหมว่าฮุน ือฮุนู...”
“ูอะไร”
“ฮุนูน่ารั” านยอลัปลายินสอ เอียอแล้แวฮุนเล่น เพราะอยาให้ฮุนอารม์ี
“พูอะไรอยอลเนี่ย!!!” ฮุนีเ้าที่ไหล่ว้าอยอลเบาๆ อย่าน้อยยอล็ทำให้ฮุนยิ้มออมาไ้ แ่็แ่เพียรู่เียวเท่านั้น
ยอลนั่มอหน้าฮุนอยู่พัหนึ่่อนที่ะนึอะไรีๆออ ยอล่อยๆับมือนิ่มอเฮุน้าที่ับแท่ินสอึ้นมา ่อนะบรรรริมฝีปาลที่แท่ินสอ าม้วยปลายเล็บที่ถือินสอ นิ้วเรียวยาว และสุท้ายที่หลัมือ
“ูบอยอลพอที่ะทำให้ฮุนอยาวารูปไ้บ้าหรือยั?” ยอลเยหน้าถามฮุนที่ำลันั่หน้าแล่ำมอารระทำที่าไม่ถึอนัวสูว่า ีนะที่อนนี้ทุนำลั่วนอยู่ับารวารูป ไม่ั้นฮุนเอนระเบิัวเอเป็นโโ้รั้นไปแล้วแน่ๆ
“พ...พอแล้ว ฮุนะวารูปแล้ว”
อนแรฮุนเอ็ไม่อยาะวารูปหรอ เพราะรู้ัวเอว่าวาไม่สวย แล้วอีอย่าถ้าวาอะไรลไปแล้วถ้าหาเ้าัวที่วาลับมีีวิึ้นมาะทำยัไ ฮุนเอ็ิไปว่าเ้าัวยัไม่ไ้ฝึเวทมน์ารวบใน้านนี้สัเท่าไหร่ แ่หลัาที่ยอลทำอะไรแบบนั้นลไปแล้ว ู่ๆ็อยาะวารูปึ้นมาโยปราศาวามัวลใๆทั้สิ้น
ฮุน่อยๆรินสอลบนแผ่นระาษ แ่...
มือเ้ารรมมาสั่นอะไรอนนี้ ไม่ไ้สั่นเพราะลัวหรืออะไรหรอ
แ่มือฮุนน่ะ สั่นเพราะยอล่าหา .///.
“บยอนๆ โยะวาอะไรี” นัวเล็หันไปถามนที่นั่อยู่้าๆ
“โยอบอะไร โย็วาสิ่ที่โยอบีไหม” บยอนบอนัวเล็
“ั้น อืมมม โยวาบยอนละัน”
“เอ๋???”
“็โยอบบยอน”
โยทิ้ระเบิไว้ลูให่่อนะ้มหน้า้มาั้ใวารูปลไปบนแผ่นระาษ ส่วนบยอนเออนนี้็ำลัะวารูปลไปบนแผ่นระาษ แ่็้อะัลเพราะิอะไรไ้บาอย่า
บยอน่อยๆวาแท่ินสอสีำลแล้วเอื้อมไปหยิบินสอสีึ้นมาวา เา้มหน้าลไปิระาษมาว่าปิเพราะสีาวที่ใ้วามันไม่ไ้เห็นัเนเหมือนสีำที่ใรหลายนำลัลมือวาอยู่อนนี้
บยอนยับท่าทาารนั่นิหน่อย นลายเป็นว่าบยอนำลันั่หันหน้าเ้าหาโย โยเอ็ไม่ไ้นั่นิ่ๆ นัวเล็็หมุนปรับอศาแผ่นระาษนิหน่อยเพื่อที่ะไ้หันหน้าเ้าหาบยอนอี้วยเ่นัน
มือเรียว้าที่ว่าอบยอนำลัเอื้อมไปับมือ้าที่ว่าอโย มือ้ายอทัู้่ำลัับประสานเ้าหาันและัน ่อนที่บยอนะ้มหน้าลวารูป่อไป
หมอริสที่อยู่ทา้านหน้า็ถือแฟ้มประเมินนไ้เินรวูวามเรียบร้อยอิรรมเล็ๆน้อยๆที่ัึ้น ่อนนะหยุเพราะเสียเรียถามอพยาบาลนหนึ่
“ุหมอไม่สนใวารูปบ้าหรอะ?”
“ไม่ไ้นะ!!!” เสียอผู้ป่วยรายหนึ่ัห้ามึ้นัุพยาบาล
“ทำไมเอ่ย ไหนบอหมอมาสิ” ุหมอายาวถามึ้น
“ุหมอเป็นุหมอีแล้ว หล่อแล้ว อย่าวารูปเลย!”
“แ่หมอ็อยาวาบ้านี่น่า~” หมอริสทำเสียอ้อนอยาวารูปบ้า
“ม่ายอาววววววว อย่าวาเลยยยยย” นไ้ทุนล้วนประสานเสียอบลับมา เล่นทำเอาุหมอริสและเหล่าบุรุษพยาบาลเอ็หัวเราะันไปามระเบียบ
โยทีุ่หมอริสเอ็มโนไปว่า ลัวะเห็นสิลารวารูปั้นเทพล่ะสิ แ่หารู้ไม่...
ุหมอริสเป็นหมอหล่อๆน่ะีแล้ว อย่าไ้ริอาวารูปึ้นมาเียว
นะรับุหมอริส...
ความคิดเห็น