คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : The Usurp ตอนที่ 7 เธอต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว!!
The Usurp อนที่ 7 เธอ้อเป็นอันแ่นเียว!!
ภายในรถ
“นี่ปล่อยัน นายะพาันไปไหน” นานึลโวยวายพยายามเปิประูรถแ่มัน็เปิไม่ออ
“นี่ ะพาันไปไหน ปล่อยันสิ”
“นาย เป็นใบ้หรือไอบมาสิ!!”
นานึลเริ่มโมโหเพราะผู้าย้าๆเธอเอาแ่เียบและมอไปที่ถนนอย่าเียว
“เียบและนั่นิ่ๆ”านยอลพูเสียเรียบเาำลั่มวามโรธอยู่
“พูม่า พูม่า นายมา่วยันที พูม่า” นานึลที่พึ่นึไ้ว่าัวเอุยับพูม่าไ้โยไม่้อใ้โทรศัพท์
“นี่!! อยู่ับันห้ามพูถึผู้ายนอื่น!!”านยอลหันมาวา
านยอลับรถมาไ้ไม่นาน็มาถึท่าเรือ
“นายะพาันไปไหน” นานึลืนัวไม่ยอมลเรือไปับานยอล
“ลุฮ่ะ อย่าให้ใรไปที่เาะถ้าผมไม่ไ้เรีย”านยอลสั่ลุนนั้นแล้ว็ับเรือออมา
“นี่ นายะพาันไปเาะหรอ ันไม่ไป ันไม่ไป” นานึลพยายามิ้นให้หลุาเือที่านยอลมัเธอไว้แ่ยิ่ิ้นยิ่แน่น ยิ่เ็บ
านยอลับเรือมาไ้สัพัเ้า็อที่เาะแห่นึเินเ้าไปอีหน่อย็เอบ้านพั นานึลรู้ะารรมอัวเอทันทีนานึลพยายามิ้นให้หลุาานยอล นานึลืนัวสุแรพยายามะไม่เินามานยอลไปนานึลิ้นหลุแล้วรีบวิ่ลับไปที่ทะเลแ่็โนานยอลลาลับมา
“ฤทธิ์เยอะริๆ” านยอลพูพลาแบนานึลึ้นบ่าแล้วเินเ้าบ้านไป
“านยอล ปล่อยันนะ นายทำแบบนี้ไม่ไ้”นานึละโนแล้วทุบหลัานยอลเพื่อที่ะให้านยอลปล่อยเธอไป
“อยู่นิ่ๆ เ็บแรไว้ราื่อันบนเียีว่า”านยอลพูออไปทำให้นานึลหน้าเปลี่ยนเป็นสีแทันที นานึลทั้อายทั้โรธ พยายามทุบหลั็แล้ว่วนหลัานยอล็แล้วแ่็ไม่เป็นผลนานึลเริ่มหมแรัืนยอมให้านยอลแบเ้าไปในบ้าน
“หมแรแล้วหรอ อย่านี้็ไม่สนุสิ” านยอลพูแล้วโยนนานึลลบนเีย
นานึลลานหนีานยอลไปอยู่หัวเียานยอลนั่ลที่เียแล้วลาานานึลมาานยอลให้มือับท้ายทอยนานึลไว้ันไม่ให้ัืนแล้วประบปานานึลสอลิ้นเรียวเ้าไปเ็บุนวามหวานในปานานึล
“อือ อือ”นานึลร้อล้านพยายามิ้นให้านยอลปล่อย
“ันเหนื่อย อย่าิหนีล่ะไม่ั้นเอีแน่”านยอลปล่อยนานึลเป็นอิสระแล้วเินออไปาห้อานยอลไม่ลืมที่ะล็อประู้าหน้าันนในห้อหนีอนเาไปนอน
“ไอ้บ้า ปล่อยันน่ะ ฮึ่ย นานึลพยายามเินสำรวหาทาหนีออไปาที่นี่ “ไอ้พูม่า เวลาอย่านี้ทำไมถึิ่อไม่ไ้” พลัิ็เหมือนสัาโทรศัพท์อนนี้นานึลอยู่เาะสัามัน็ไม่มีเป็นธรรมา
นานึลเินสำรวห้อนเ้าไปในห้อน้ำ “เฮ้ยยย”นานึลอุทานออมาเมื่อเ้ามาในห้อน้ำ็พบว่าหน้า่าห้อน้ำเป็นบานเลื่อนระสีุ่นๆ นานึลเินไปเปิระออ “เปิออ้วยแฮะแ่สูหน้าูเลยอ่ะ รอให้มืว่านี้ีว่าปลอภัยว่าเยอะ านยอลนายโ่มา”นานึลพูไปยิ้มไปเพราะเห็นทารออัวเอแล้ว “นอนเอาแรีว่า”
ลาืน
“นี่ ันเอา้าวมาให้” านยอลเปิประูเ้ามาทำให้นานึลใระโหนีไปอยู่มุมห้อทันที
“ันไม่ิน เอาออไป”
“ถ้าไม่ินแล้วะมีแรหรอ หืม”านยอลยิ้มเ้าเล่
“เอาวาไว้รนั้นแหละ เี๋ยวันไปินเอ” านยอลวา้าวไว้ที่หัวเียแล้วเินออไป
“เอะ ห่วเราหรอิว่าะาบึ้แล้วยโทษให้หรือไ ฝันไปเถอะ”นานึลพูพลาเินมาที่อาหารที่านยอลวาไว้ให้
“รอให้ึว่านี้ีว่าแล้ว่อยออไป” นานึลพูหลัาิน้าวเสร็ “เอ๊ะ ไปเลยีว่า” นานึลพูแล้วเินไปที่ห้อน้ำเปิหน้า่าแล้ว่อยๆห้อยัวลไป “เยส นายัันไม่ไ้หรอานยอล” พูเสร็นานึล็วิ่ไปที่เรือ
านยอลที่ผิสัเั่แ่เย็นเลยเินเ้ามาูนานึล็หายไปแล้ว “ห้อน้ำ” านยอลนึึ้นไ้ว่าห้อน้ำที่นี่เป็นบานเลื่อน านยอลวิ่เ้าไปูหน้า่าห้อน้ำเปิอยู่ นานึลหนีไปแล้ว “ันไม่น่าสสารเธอเลยนานึล” านยอลวิ่ไปที่เรือเ้าเห็นนานึลำลัวิ่ไปที่เรือ “ไอ้ัวแสบ” านยอลวิ่ไปว้าัวนานึลที่ำลัึ้นเรือลมาไ้
“อ่ะ ปล่อยัน ปล่อยันสิ”นานึลพยายามิ้นให้หลุาารับุมอานยอล
“บอแล้วใ่ไหมว่าอย่าิหนี”านยอลแบนานึลรไปที่บ้าน
“ฮือๆๆๆ อึ ฮือ อีนิเียวเอนานึลทำไมเธอทำไม่ไ้”นานึลร้อไห้ออมาเพราะวามเสียาย
านยอลแบนานึลเ้ามาในห้อโยนนานึลลบนเีย
“โอ๊ย ันเ็บน่ะ” านยอลเินออไปนอห้อเาลับเ้ามาพร้อมโ่เส้นหนึ่
“นี่ อย่าน่ะเอามันออไป”นานึลพยายามปัมือานยอลที่ำลัใ้โ่ล่ามนานึลไว้ับาเีย
“อยู่เยๆ!!” านยอลวาลั่นห้อทำเอานานึลเียบล
“บอแล้วใ่ไหมว่าอย่าหนี”านยอลุแนให้นานึลลุึ้น
“ันะลับบ้าน” นานึลพู
“ันไม่ให้ลับ” านยอลอบ
“ันะลับ”
“ันไม่ให้ลับ!!!”านยอลวาลั่น
“นายไม่มีสิทธิ์มาสั่ัน”
“อ่อ ั้นหรอแล้วใรล่ะที่ะสั่เธอไ้ พูม่าหรอ หรือว่าริสฮยอ”
“ใ่ ันอบเาันทำามที่เาสั่ไ้ทุอย่า” นานึลอบลับไป
“เธอ” านยอลที่ทนไม่ไหวพลันานึลลไปับเียแล้วึ้นร่อมนานึล
ัับๆๆๆๆ NC นะ่ะ ^_^ิ้มที่รูป
“อือ..”นานึลที่ื่นแล้ว่อยๆลืมาึ้นเมื่อิถึเรื่อเมื่อืนน้ำาเ้ารรม็่อยๆไหลออมานานึลรีบยมือเ็ทันทีเมื่อหันไปัว้นเหุนอนอยู่้าๆเธอ
“โอ๊ย!!”ร่าบาพยายามลุึ้นทำให้วามเ็บปวแล่นเ้ามาทันทีนทำให้นานึล้อลไปนั่ับเียามเิม
“ะไปไหน” านยอลที่ไ้ยินเสียนานึล็ลืมาึ้น
นานึลไม่ไ้อบานยอลแล้วทำท่าะลุึ้นอีแ่ผลมัน็เหมือนเิมแ่ราวนี้านยอลลุมาประอร่าบาไม่ให้ล้มระแทเียไว้ไ้
“บอสิว่าะไปไหนะไ้พาไป”านยอลเริ่มหุหิเพราะนานึลไม่ยอมเอ่ยปาอบเาและเลี่ยที่ะมอหน้า
“ันะไปอาบน้ำ”นานึลอบ
“็แ่เนี่ย”านยอลพานานึลเินไปที่ห้อน้ำ “ันอาบให้”
“ไม่ ออไปเี๋ยวนี้” นานึล้านเสียหลเพราะลัวเหุาร์แบบเมื่อืนะเิึ้นอี
“ันลัวเธอหนี”านยอลอบ
“สภาพแบบนี้ใระหนีไ้ เินยัยาเลย่อให้ไม่มีโ่ที่้อเท้าัน็ไม่หนีหรอ”นานึลอบพลา้มลไปมอที่โ่
“็ไ้ๆ เี๋ยวะไปหาเสื้อผ้ามาให้”านยอลพูแล้วเินออไป
นานึลยืนสำรวร่าายอัวเอที่หน้าระ เนื้อัวเธอ้ำเป็น้ำๆ ลำอาวมีแ่รอยรัสีุหลาบ ้อมือแเพราะารถูมัเมื่อืนนานึลน้ำาไหลเมื่อเห็นร่าายัวเอ
“ทำไมัน้อมาเออะไรแบบนี้”นานึลพูพลานั่ลไปับพื้นปล่อยให้สายน้ำไหลระทบัวเธอล้าสิ่สปรออไป “ปาร์ านยอลันเลียนาย”
“นี่เสื้อผ้า”ู่านยอล็เปิประูเ้ามาในห้อน้ำ ทำให้นานึลที่ำลัอาบน้ำ้อรีบยมือปปิร่าายอัวเอทันที
“นาย ออไปน่ะ ออไป” นานึลพูแล้วหยิบ้าวอปาใส่านยอล
“โอ๊ย นี่หยุ หยุนะ”านยอลเามาับนานึลให้หยุปา้าวอใส่ัว “ทำไม?อายหรอไม่้ออายหรอเมื่อืนันเห็นมันทุอทุมุมแล้ว”านยอลพูพลายิ้มเ้าเล่
“เพี๊ยะ!!!”นานึลหันมาบหน้าานยอลเ็มแรใบหน้าหล่อหันไปามแร
านยอลหันลับมา้อหน้านานึลอย่าเอาเรื่อแล้วพลันานึลไปิำแพานยอลับ้อมือนานึลลไปับำแพันไม่ให้นานึลหนี
“ทำไมรับไม่ไ้หรอ อยาะทบทวนเรื่อเมื่อืนอีสัรอบไหมล่ะ”พูเสร็านยอล็้มลูบนานึลอย่ารุนแรและหนัหน่ว
“อืออออ”านยอลล่ะออมาาริมฝีปานานึลแล้วลมาุไร้ที่ออาวแทน
“านยอล พี่อย่าทำแบบนั้นนะ อึไม่เอาแล้วนะ ันเ็บ ฮือออ อึ”นานึลอร้อานยอลทั้น้ำาร่าสูหยุารระทำแล้วมอหน้าร่าบา
“ถ้าไม่อยาให้ทำ็อย่าทำแบบนี้ับพี่อี” ร่าบาพยัหน้าึัร่าสูเห็นแล้ว็เินออไป “อ่อ เสร็แล้วบอะพาลไปิน้าว้าล่า” านยอลหันมาสั่่อนที่ะออไป
“นี่ ทำหน้าให้มันีๆหน่อยเห็นแล้วมันพาิน้าวไม่ล” านยอลบอเมื่อเห็นร่าบาทำหน้าบอบุไม่รับ
“พาันลับบ้านเถอะ”นานึลที่นั่เี่ย้าวเล่นอยู่็พูึ้น
“ทำไม?อยู่ับพี่ไม่มีวามสุหรอ”านยอลที่ำลัน่อับาน้าว็เยหน้าึ้นเมื่อไ้ยินร่าบาพู
“พี่ทำแบบนี้ิว่าันะมีวามสุหรอ” นานึลอบลับไป
“พี่แ่อยามีเวลาอยู่ับเธอสอนอธิบายเรื่อเมื่อ 3 ปีที่แล้วให้เธอฟั”พูเสร็านยอล็ลุออไป
“แ่อธิบายทำไม้อทำับันแบบนี้”นานึลเินามานยอลออมา้านอ
“พี่อยาให้เธอเป็นอพี่นเียว”
“พี่ไม่เห็นแ่ัวไปหน่อยหรอ” นานึลอบไป
“พี่ทำไ้ทุอย่าแ่อยาไ้เธอืนมา”
“มันเป็นไปไม่ไ้แล้วล่ะ”นานึลพูเสร็็เินลับเ้าไปในบ้าน
มัน้อเป็นไปไ้สินานึล เธอ้อรัพี่เหมือนที่พี่รัเธอ พี่ะทำให้เธอเป็นอพี่นเียวานยอลำลัิว่าะทำแบบที่ิ่วหมินพู “ถ้าเธอรู้ว่าันเป็นูรัมเธอะทำยัไนานึล”
ความคิดเห็น