คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 คนปากเสีย!!!!
คนปากเสีย!!!
กริ๊งงงงงง~!!
ฉันสะลืมสะลือพลักตัวเองออกจากเตียง หนอยแหน่ะเจ้านาฬิกาบ้า ถึงนายจะราคาแตะแสนบาท อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าขว้างทิ้งนะยะ แต่ก่อนที่ฉันจะได้ทำอะไรกับเจ้านาฬิกานั่น ก็ดันมีเสียงเคาะประตูมาขัดจังหวะ
“เข้ามาได้” ฉันตอบเสียงห้วนเพราะ เมื่อคืนทำรายงานจนดึก แถมยังต้องตื่นเข้าอีก
แอ๊ดดด~ “สวัสดีค่ะคุณหนูอาหารเข้ามาแล้วค่ะ” เมดสาวแสนสวยเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารที่ถูกปิดไว้
“วันนี้อาหารเป็นอะไร”
“สปาเก็ตตี้ คาโบราน่า จากอังกฤษค่ะ”
“พึ่งมาส่งเมื่อกี้?”
“ค่ะ กำลังร้อนๆเลยหล่ะค่ะ”
“ดี เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบอาหารเย็นๆ” ไม่ใช่เรื่องมากหรอกนะ แต่ว่ากินของเย็นๆแล้วมันไม่ค่อยอยากให้มันผ่านคอฉันไปเลย T^T
“ดิฉันทราบดีค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ คุณหนูซินเดอเรร่า” เมื่อเสียงประตูปิดลงฉันก็เริ่มบรรเลงการกินอาหารของเช้าวันนี้ทันที
ฉันมีชื่อว่า ซินเดอเรร่า มันคงเป็นชื่อที่คุณคงจะคุ้นหูกันดี แม่เล่าว่าฉัน(มีแวว)สวย ถึงตั้งชื่อนี้ แต่ฉันก็ไม่อยากปฏิเสธหรอกนะ ในเมื่อมันก็เป็นความจริงนี่ ทุกวันมีคิดรอเข้าแถวแต่งงานกับฉันเป็นว่าเล่นเชียวหล่ะ :))
ถึงจะชื่อเหมือนในนิทาน แต่ฉันก็ไม่ได้ ยาจก เหมือนในนิทานหรอก ตระกูล ‘วินลอฟ’ของฉันออกจะหรูหรา พ่อก็ยังอยู่ดี และเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่หลายๆแห่ง แม่ก็ไม่ใช่แม่เลี้ยง และสุดท้ายฉันเป็นลูกคนเดียว นั่นทำให้พ่อ และ แม่หวงฉันมาก แต่ถึงอย่างนั้น ท่านก็ยังปล่อยให้ฉันขับแลมเบอกินี่ราคาเหยียบล้าน และหิ้วกระเป๋าราคาสุดแพงจาก ฝรั่งเศส อยู่ดีนั่นหล่ะ
หลังจากอาบน้ำสร็จแล้ว ฉันก็เดินดุ่มๆ ไปที่รถแลมเบอกินี่สุดรัก และออกสตาร์ทรถ โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่มหาลัยมีชื่อเสืยงที่ฉันกำลังศึกษาอยู่ ปีนี้ฉันเรียนปีสุดท้ายแล้วหล่ะ อีกนิดเดียวก็จะจบแล้ว
ซุบซิบ ซุบซิบ
เสียงต่างๆมากมายหวังว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ยิน เลยพูดชมเธอซะยกใหญ่ แหม แต่ฉันเฉยๆหรอกนะชินแล้วนี่ ^^
“เห็นผู้หญิงผมน้ำตาลส้มนั่นไหม นั่นน่ะดาวคณะของมหาลัยเชียวนะเว้ย” ชมกันเข้าไปเถอะฉันไม่ถือสา คิๆ
“นั่นน่ะเหรอ ไม่เห็นจะสวยเล่ยว่ะ” อะไรนะ หมอนั่นมีแฟนเป็นนางงามจักรยานรึไงนะ ถึงมาว่าฉันแบบนี้ - -**
“สวัสดีค่ะคุยอะไรกันอยู่เหรอ ซิน ขอคุยด้วยได้ไหมคะ? ^^”
ยังไม่ทันทีนายปากร้ายนั่นจะได้หายใจต่อ ฉันก็รีบแวบเข้าไปคุยกับพวกเขาทันที โดยสะบัดผมสีน้ำตาลอ่อน พร้อมมอบรอยยิ้มที่สามารถละลายหัวใจผู้ชายทุกคนได้ แถมไปให้ และดูเหมือนเพื่อนนาย(ปากร้าย)นั่น ก็จะแทบเป็นลมไปเลยหล่ะ แต่นั่นมันปฏิกิริยาทั่วไปนะ ว่าแต่ได้รอยยิ้มอันแสนเพอร์เฟคของฉันไปแล้วยังจะ ทำหน้าเย็นชาอยู่อีกรึยะ นายปากร้าย - -**
“ครับ เชิญเลยครั..บ”
“พวกเรากำลังคุยกันอยู่นะ เธอน่ะไม่ต้องฟังก็ได้” จบคำพูดของนายนั่น ทำเอาเพื่อนอีกคนและฉันมีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก เพื่อนนายนั่น ทำหน้าเหมือนปล่อยโอกาส ให้หลุดไป แต่ชั้นน่ะเหรอ ไม่เคยมีใครพูดกับชั้นแบบนี้เลยนะ!!!
“นี่นาย..!” อ๊ะชั้นต้องเรียบร้อยในสายตาคนอื่นสิ ไม่ได้ๆเย็นไว้ซินเดอเรร่าเย็นไว้
“เอ็ย คุณคะขอตัวไปกันฉันสักครู่ได้ไหมคะ?” แหวะ! จะเป็นลมทำไมฉันต้องมาใส่หน้ากากกับไอคนปากเสียแบบนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!!
“คงไม่ว่างหรอกครับ ขอโทษด้วย” ปึ๊ด!! กรี้ดดด~ นายกล้าดียังไงมาปฏิเสธชั้นแบบนี้ฮะ ไม่มีตารึไงถึงมองไม่เห็นว่าชั้น สวย!!!
“อ่า ไปหน่อยเถอะค่ะ นะคะ นะคะ” ชั้นส่งยิ้มหวานพร้อมส่งสายตาอ้อนๆไปให้ ทำเอาเพื่อนหมอนั่นขาอ่อนกันเลยทีเดียว หึถ้าครั้งนี้นายยังปฏิเสธอย่าหวังเลยว่า นายจะได้กลับไปแบบธรรมดาๆ -**-
“คงไม่ได้จริงๆ ผมไม่ว่าง” ปึ๊ด! กรี๊ดดด ปฏิเสธฉันสองรอบ แล้วยังหาว่าฉันไม่สวยแบบนี้มันไม่(ค่อย)ยุติธรรมเลยนะยะ
อีตาบ้าเอ๊ย!
“เฮ้ยทำอะไรของเธอน่ะ ยัยบ้า!” ฉันไม่รอช้ารีบฉุดแขนหมอนั่นแล้วออกตัววิ่ง ไปก่อนที่อารมณ์จะเสียไปมากกว่านี้! เอ๊ะแต่ว่าเมื่อกี้เขาเรียกฉันว่าอะไรนะ.. ยัยบ้าเหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!
แฮกๆ ทั้งฉันและเขาต่างหอบกันด้วยความเหน็ดเหนื่อย ก็แหงหล่ะกว่าจะหาที่ที่ไม่มีคนได้ก็ต้องวิ่งมาถึงหลังโรงเรียน ให้ตายสิ โรงเรียนใหญ่ขนาดนี้ ทำไมนักเรียนถึงเยอะขนาดนี้!(แล้วมันแปลกตรงไหน?) ไม่สิ! นี่ไม่ใช่เวลาแบบนี้ ฉันต้องจัดการกับหมดนี่ก่อนสิ
“นี่นาย นายไม่รู้จักชั้นรึไงถึงมาว่าฉัน ‘ไม่สวย’ แบบนี้!!! รู้ไหมฉันชวนนายไปนี่เป็นบุญอันประเสริฐที่นายไม่มีวันได้มันมาง่ายๆหรอก” ให้ตายสิฉันเคยออกโฆษณาตั้ง 3 ครั้งนะไม่เคยดูทีวีรึไง!?
“งั้นเหรอถ้ามันเป็นบุญจริงละก็ ฉันก็ได้มันมาแล้วนี่แถมยังปฏิเสธไปตั้งสองครั้งด้วย :))”
“กรี๊ดดด นายไม่รู้จักชั้นรึไงไอคนปากเสีย!!” ไอ้รอยยิ้มกวนเบื้องล่างของเขานี่มันหมายความกัน!!
“เธอนั่นแหละไม่รู้จักชั้นรึไง!! มาว่าฉันปากเสียแบบนี้!!” เฮ้ย ทำไมอยู่ก็ตะคอกอ่ะ คนมันกลัวน้าเฟ้ย!!
“ชั้นไม่มีเวลามานั่งจำคนปากเสียแบบนายหรอกย่ะ!!”
“ฉันก็ไม่มีเวลามานั่งจำคนหลงตัวเองที่คอยใส่หน้ากาเข้าหาคนอื่นไปวันๆเหมือนกัน!!”
“กรี๊ดดดดด ไอ...ไอ!!!” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เขาก็เดินจากไปเรียบร้อย ฉันสำรวจรอบๆว่าไม่มีใครพร้อมตะโกนออกมาสุดเสียง...
“กรี๊ดดดดดดดดดด!! อย่าให้ชั้นเจอนายอีกนะ ไอคนปากเสีย!!!”
To Be Continue….
ความคิดเห็น