คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter #3
บ๊อก !
ลูกหมา ?
บ๊อก ! บ๊อก !
จินยองขมวดคิ้วอย่างฉงน เมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตขนปุยสีน้ำตาลอ่อนตัวเล็กๆยืนตระกุยๆๆประตูกระจกระเบียงของห้องตัวเองอยู่ ดวงตากลมดูน่ารักไร้พิษภัยทำให้จินยองต้องเปิดประตูห้องออกมาแล้วนั่งลงตรงหน้าหมาน้อยตัวนั้น มือบางเอื้อมไปลูบหัวอย่างเอ็นดู ก่อนจะค่อยๆอุ้มมันมาไว้ในอ้อมกอด
เชื่องดีจัง
"มาจากไหนเนี่ยเรา"
บ๊อก !
"บราวน์นี่!"
น้ำเสียงอันคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับประตูระเบียงของฝั่งตรงข้ามที่เปิดออก ร่างสูงของกงชานชิคยืนอยู่หน้าประตู ในมือมีสำลีสีขาวอยู่เล็กน้อย จินยองเงยหน้ามองไอ้เด็กเวรตัวดีอย่างหงุดหงิดเช่นเดิม เสี้ยววินาทีที่เห็นรอยแผลตรงแก้มขวาก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่
ไม่ชอบเลย ฮึ่ย !
"หมานายเองหรอ" เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะคลายกอดเจ้าหมาน้อยแล้วยืนขึ้นส่งเจ้าบราวน์นี่คืนให้เจ้าของ และหมุนตัวเตรียมจะเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
"เดี๋ยว"
"......."
"ทำแผลให้หน่อยดิ"
"เรื่องอะไร ทำเองสิ" คนหน้าสวยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะหันหลังให้อีกฝ่ายแล้วเดินเข้าห้องก่อนจะปิดประตูระเบียงใส่อย่างไม่สนใจใยดีคนข้างหลังเลยแม้แต่น้อย
Jinyoung's say
โว้ยยย
ทำไม่ไม่มีสมาธิเลยนะ !! :(
ปึก
ผมวางปากกาลงบนหนังสือแบบเรียนอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงไปมา พลางนึกโมโหตัวเองที่จู่ๆสมาธิในการทำงานก็หายไปเสียดื้อๆ เขียนผิดๆถูกๆสิบกว่ารอบแล้ว มันเป็นเพราะอะไรเนี่ย :(
"เพราะนายคนเดียวกงชานชิค" ผมบ่นพึมพัม ใช่แล้ว เป็นเพราะไอ้เด็กนั่นแหละที่ทำให้ผมไม่มีสมาธิในการทำงานเลย :( ใบหน้าเว้าวอนของกงชานเมื่อกี้มันลอยไปมาอยู่ในหัวจนผมจะเป็นโรคประสาทหลอนแล้ว !
"โตจนป่านนี้ทำแผลไม่เป็นหรือยังไง.."
เอาอีกแล้ว ผมบ่นถึงมันอีกแล้ว พระเจ้า ! อะไรมันเข้าสิงผมเนี่ย ? หรือผมจะห่วงมัน ?? บ้าเรอะ !! ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย พูดแล้วขนลุกขนพอง บรึ๋ยยย
พูดก็พูดเถอะครับ สงสัยผมจะโดนใครสิงเข้าจริงๆแหละถึงได้เดินมาหยุดตรงหน้าประตูระเบียงห้องตัวเองแบบนี้ ฮือผมไม่ได้ตั้งใจจะเดินมานะ ขามันพาผมมาเองเฉยเลยอ่ะ ...
ครืดดดดด
"อ้าวป้ายังไม่นอนหรอ"
-___-
ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกชายคนข้างบ้านผมนี่ผมถอดประตูแล้วเหวี่ยงใส่หน้าหล่อๆนี่ไปแล้ว ปากเสียจริงๆ แล้วทำไมผมต้องเปิดประตูมาหามันด้วยเนี่ย ?
"ยังไม่เข้าห้องไปอีกหรือไง"
"ก็ออกมานั่งรับลม"
เงียบ ...
"แล้วป้าล่ะออกมาทำไม"
เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่ ...
"กะ..ก็ออกมาเฉยๆ ต้องมีเหตุผลด้วยหรือไง"
"อ๋อ ก็นึกว่าจะออกมาทำแผลให้ผม"
"เบื่อคนหลงตัวเอง"
"ผมก็เบื่อคนปากแข็งเหมือนกัน :P"
ดูมันย้อน !
"รู้ได้ไงว่าฉันปากแข็ง"
"อ่า นั่นน่ะสิครับ งี้ผมต้องลองชิมหน่อยแล้วล่ะว่าจะแข็งหรือหวาน:) "
-0- .....
"อะ..อะ..ไอ้กงชาน"
"ครับ ?"
"ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ!"
":)"
กร๊าซซซ มันจะมากเกินไปแล้วนะ พูดจาปีนเกลียวไม่เห็นหัวผมเลยอ่ะ พูดก็พูดเถอะรุ่นน้องในโรงเรียนมีแต่คนกลัวผม เชื่อฟังผม ไม่มีใครกล้าหือกับผมซักคน แต่ไอ้เด็กนี่มันเป็นใคร T _ T
"จะทำแผลให้ผมก็บอกเถอะครับอย่านอกเรื่องเลย" กงชานว่าพลางยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้นมาจากพื้นห้องที่อยู่ติดกับประตูระเบียงแล้วเดินดุ่มๆมาหาผมแล้วยื่นกล่องยาให้ ผมพึ่งรู้สึกว่าระเบียงระหว่างบ้านมันใกล้กันมากก็วันนี้แหละ ห่างกันไม่ถึงคืบ -__-
"อย่ามโนไปเองได้ป่ะ"
"ทำไมคนสวยชอบใจร้ายกันจังนะ"
"สวยบ้านนายดิ ฉันเป็นผู้ชาย"
"แล้วไงครับ ก็ผมมองว่าพี่สวยอ่ะ"
"โว๊ะ เกลียดนายว่ะ"
"เกลียดแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ"
"นี่!! เลิกกวนประสาทซักที"
ให้ตายเหอะผมให้แม่ย้ายบ้านได้มั้ย ขืนอยู่ไปผมว่าได้เส้นเลือดในสมองแตกเข้าซักวันแน่ๆเลย เพราะอะไรหรอ ก็เพราะกัดกะไอ้เด็กเวรนี่ไง -__-
"ก็ทำแผลให้ผมก่อนแล้วจะเลิกกวน"
"แค่นั้นใช่มั้ย" ผมพูดอย่างหัวเสียพลางดึงกล่องยาจากมือของชานมาวางไว้บนระเบียงฝั่งตัวเองก่อนจะเปิดกล่องหยิบสำลีกับยาออกมา ก่อนจะใส่ยาลงบนสำลีก้อนนั้นแล้วหันไปหากงชาน
"ย่อตัวลงสิ"
"ย่อทำไมครับ"
"นายสูง !" ผมแผดเสียงดุเขาอย่างหัวเสีย นั่นแกล้งซื่อหรือแกล้งโง่กันนะ -__- กงชานมันขำเล็กน้อยก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ๆผม นี่ผมบอกให้มันย่อตัวไม่ใช่หรือไง
"ถอยออกไปหน่อย" ผมว่าพลางใช้มือที่ไม่ได้ถือสำลีดันหน้าหล่อๆนี่ออกไป ก่อนจะเช็ดลงบนบาดแผลที่อยู่บนแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ เพียงแค่แว๊บเดียวเท่านั้นที่ผมเผลอสบตากับเขา และเขาก็สบตาผมกลับเช่นกัน เล่นหัวใจผมเต้นรัวขึ้นมาเสียดื้อๆ จนต้องผลักเขาออกไป ก่อนจะหันมาจัดการยาที่อยู่ในกล่องแก้เก้อ หยิบนู่นหยิบนี่มั่วไปหมด ทั้งๆที่ทาแค่ยานั้นตัวเดียวก็พอแล้ว เหลือแค่ติดพลาสเตอร์เท่านั้นเอง
"หาอะไรอยู่"
"พลาสเตอร์"
"ก็ตรงนั้นไงครับ ฝากล่องอ่ะ"
"งั้นเอาไปติดเองไป"
"โหติดให้ผมหน่อยดิ"
-___-
"นะครับ"
"นะครับพี่จินยอง"
ไอ้บ้านี่ อย่ามาอ้อนนะ !
"เออๆๆ" ผมตอบเออออไปส่งๆแก้เขินพลางแกะพลาสเตอร์ยาออกมา ก่อนจะทาบแล้วติดมันลงบนแก้มของอีกฝ่าย เสร็จแล้วจึงปิดกล่องยาและส่งมันคืนให้เจ้าของ
"ขอบคุณครับ"
"เอากองไว้ตรงนั้นแหละ-__-"
"งั้นผมไม่ขอบคุณแล้วดีกว่า"
"จะทำอะ .."
ฟอดดดดดดด
O_________O !!!
"ฝันดีนะครับพี่จินยอง"
ไอ้เด็กนั่น ...
มันหอมแก้มโผมมมมมมม
เพียงเสี้ยวสินาทีเดียวที่ปลายจมูกโด่งๆของคนอายุน้อยกว่าช่วงชิงความหอมจากพวงแก้มใสของคนตัวเล็ก ก็เล่นเอาจินยองทำอะไรไม่ถูกยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ให้เด็กมันหอมอยู่นั่น ปกติเขานะต้องยกมือมาตบตีแล้วแต่เมื่อกี้มันอะไร แรงจะยืนยังไม่มีเลย! ส่วนเจ้ากงชานชิคก็เหมือนจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่ตัวเองทำ แถมยังยิ้มหวานส่งท้ายให้จินยองอีก จากนั้นก็เดินกลับห้องไปหน้าตาเฉยเหมือนมานั่งตบยุงริมระเบียงเล่นๆ ทิ้งให้จินยองยืนเอ๋อกินอยู่แบบนั้น แถมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกต่างหาก
บอกผมทีว่าผมฝันไปใช่มั้ยยย
ผมยกมือลูบแก้มข้างซ้ายของตัวเองอย่างรุนแรง ถูไปถูมาจนมันเริ่มจะแดงนิดๆ นี่ !-__- หยุดคิดเลยนะว่าผมจะเอามือลูบแก้มแล้วลอบยิ้มเขินคนเดียว ขอโทษผมไม่ใช่นางเอกนิยายน้ำเน่าแบบนั้น ผมนี่สติจะแตกอยู่แล้วครัช -__-
ซ่า
ผมเปิดก๊อกน้ำที่อ่างล้างหน้าที่อยู่ข้างในห้องน้ำเล็กๆที่แม่สร้างไว้ให้กับผม มันถูกสร้างไว้ในห้องนอนเพื่อที่ว่าตอนเช้าๆผมจะได้ไม่ต้องลงไปอาบน้ำข้างล่าง ผมวักน้ำใส่หน้าประหนึ่งสาววัยแรกแย้มกำลังโฆษณาโฟมล้างหน้า ก่อนจะใช้แขนเท้าขอบอ่างแล้วยืนมองตัวเองในกระจก อ่า ทำไมแก้มผมแดงงี้อะ ผมถูแรงไปใช่มั้ย T v T กร๊าซซ คิดแล้วเจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย คอยดูผมจะไปฟ้องพี่อั้ม #ผิด ล่าสุดที่โดนหอมแก้มก็ฮาร่า แฟนเก่าผมเองแหละ แต่นั่นมันก็ 4-5 ปีมาแล้วอ่ะตั้งแต่ตอนม.ต้น -__- จากนั้นผมก็ครองความโสดบริสุทธิ์ผุดผ่องมาจนถึงทุกวันนี้ จนมาเจอไอ้เด็กก่งก๊งนี่แหละ ตัวดีเลยแม่ง คอยดูนะ ผมจะ .. !! จะ จะ ... เออช่างมันเหอะ TT
Gongchan's Say
แนะนำตัวอีกครั้งแล้วกันนะครับ ผม กงชานชิค เด็กมัธยมปลายปี 1 ธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรดีนอกจากหน้าตา เอ่อ ใครปาอะไรมา -__-... แล้วก็เรื่องชกต่อยไปวันๆ นี่ อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นดิ ผมไม่ได้เลวขนาดนั้น มันมาหาเรื่องผมก่อนนี่ ผมแค่ป้องกันตัวบ้างก็เท่านั้นเอง ..
ถึงผมจะดูเถื่อนๆไปบ้างแต่ใครจะรู้ว่าผม .. ผม .. โอยแม่งเขินว่ะ ไม่เอาไม่บอก ปล่อยให้ไปเดากันเอง แต่ผมว่าหลายคนก็คงเดาออกแล้วแหละว่าผมคิดยังไงกับพี่ตัวเล็กข้างบ้านนี่ ให้ตายเถอะ แก้มพี่จินยองแม่งโคตรนิ่มเลยว่ะ ถึงจะแก้มตอบๆดูเหี่ยวแห้งไปนิด แต่มันนิ่มมากกกก อยากจะหอมอีกหลายๆที ยิ่งเห็นใบหน้าหงุดหงิดๆนั่นแล้วมันอยากแกล้ง คนอะไรสวยเป็นบ้า -///- ผมไม่เคยเห็นใครแล้วใจสั่นขนาดนี้มาก่อนเลยนะ แต่พี่จินยองเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆแบบนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
ถ้าถามว่าผมรู้สึกแบบนี้กับเขาตั้งแต่ตอนไหน ..ก็ตอนม.ต้นแหละมั้งครับ มัน .. นานมากเลยนะ ฮ่าๆๆ ผมแอบชอบเขามาข้างเดียวตลอด และรู้ว่ายังไงก็คงไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะผมค่อนข้างเกเร ส่วนพี่จินยองก็ดูเด็กเรียน จะมาสนใจอะไรผม ออกจะเกลียดด้วยซ้ำมั้ง วันๆนี่แทบไม่เจอหน้ากันเลย จนมาวันนั้น วันที่ผมเดินชนเขาที่หน้าห้องปกครอง เป็นวันแรกที่ผมได้เห็นหน้าพี่จินยองชัดๆ มันทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่เก๊กหน้าขรึมทำเย็นชาใส่แล้วเดินออกมา แม่ง เขินสัดด แต่ท้ายสุดแล้วพระเจ้าก็เข้าข้างผม อะไรมันช่างบังเอิญแบบนี้ ตอนเปิดประตูบ้านไปเจอพี่จินยองนี่ผมเข่าอ่อนเลยอะ แม่งโคตรดีใจ แต่ก็ยังเก๊กแถมปากหมาใส่ไปอีก เออดีกงชานชิค -__- แต่ก็นั่นแหละครับ เปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้ว ลองเสี่ยงดูหน่อยก็คงไม่เสียหายมั้งครับ :)
"ผมไปก่อนนะครับแม่" ผมหันไปพูดกับผู้หญิงวัยกลางคนซึ่งได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของผม ก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกมา จังหวะเดียวกันกับที่สายตาเหลือบไปเห็นร่างบางๆของพี่จินยองกำลังเดินออกมาจากตัวบ้านเหมือนกัน ผมจึงรีบใส่เกียร์หมาพาบิ๊กไบค์ของตัวเองออกมาเพื่อจะได้เจอกับพี่จินยองในเช้าวันนี้ ~
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่จินยอง :)"
"ไปไกลๆเลยไป"
ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรผมก็โดนไล่แล้วอะ ทำไมดุจังเลย -__- แต่เมื่อผมลองก้มหน้ามองพี่จินยองชัดๆก็ถึงบางอ้อ จริงๆเขาไม่ได้ตั้งใจจะดุผมหรอก แก้มใสๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อนั่นมันฟ้อง :)
เขาเขินผมต่างหาก !
"ไล่กันแต่เช้าเลยนะครับ"
"ฉันก็ไล่นายทุกวันนั่นแหละ เบื่อขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว"
"เบื่อแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ"
"อากาศร้อน"
"เช้านี้ไม่มีแดดนี่ครับ"
"โว้ยย"
"ทำหน้าบึ้งบ่อยๆหน้าจะเหี่ยวเอานะ"
ปกติก็เหี่ยวอยู่แล้ว ก้ากก
"แล้วเกี่ยวอะไรกับนายด้วย"
"เกี่ยวสิ ถ้าเกิดลูกของเราหน้าเหี่ยวขึ้นมาจะทำไง"
"=[]=!!!"
"^^" < ยิ้มกว้าง
"เลิกพูดจาไร้สาระซักทีน่า ถอยไป ฉันจะไปโรงเรียน" มือบางๆของพี่จินยองโบกไปโบกมาเป็นเชิงไล่ผมที่ยืนขวางเขาให้ออกไป แต่เมื่อเขาเห็นผมยังยืนนิ่งอยู่เลยส่งสีหน้าแบบไม่พอใจมาให้ จริงๆเวลาเขาเจอผมก็มีอยู่หน้าเดียวอารมณ์เดียวแหละครับ คือรำคาญผม :(
"กงชานชิค"
"ครับ?"
"ฉันชักจะโมโหแล้วนะ"
":)"
"ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ ถอยไปสิวะ"
"พี่ก็ขี่ไปทางอื่นสิครับ ทำไมต้องมาตรงทางที่ผมยืนด้วยล่ะ"
"นายนี่มัน ... จริงๆเล้ยย!!!"
"จินยอง ! ลูกยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอ อ้าว กงชาน" จู่ๆคุณแม่ของพี่จินยอง เรียกง่ายๆว่าคุณป้าแล้วกัน เธอเดินออกมาจากบ้านก่อนจะถามลูกชายที่ยังยืนอยู่หน้าบ้านไม่ไปไหน หลังจากที่ออกจากบ้านมาพักนึงแล้ว สงสัยคงได้ยินเสียงแว้ดๆของพี่จินยองละมั้งเลยออกมาดู
"หวัดดีครับคุณป้า" ผมเอ่ยทักทายว่าที่แม่ยายด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนจะยิ้มกว้างๆไปให้ ก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นพี่จินยองยืนแยกเขี้ยวใส่ผมอยู่ แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่เห็น นั่นทำให้พี่จินยองยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
"หวัดดีจ้ะกงชาน กำลังจะไปเรียนหรอ"
"ครับ"
"อ้อ ดีเลยๆ จินยอง แกไปกับน้องเขาเลยสิ"
"ไม่เอาอะแม่ผมไม่ไป ทำไมต้องให้ผมไปกับมันด้วยอ่ะ"
"แล้วทำไมแกจะไปกับเขาไม่ได้ รถเขาก็มี เรียนก็ที่เดียวกัน บ้านก็อยู่ใกล้กัน แกจะแยกกันไปทำไมห๊า"
"ผมไม่อยากไปกับมันอะ"
"อย่างี่เง่า ขี่จักรยานมันอันตราย"
"ผมขี่มาหกปีแล้วนะแม่-0-"
อย่างกับมอไซต์มันปลอดภัยมากงั้นแหละ !!!
"แต่แกก็เคยเกือบโดนรถชนไม่ใช่หรอ"
"ก็แค่เกือบเอง (.___.)"
"นั่นแหละ ไม่ต้องขี่แล้ว"เธอหันไปดุลูกชายตัวเล็กก่อนจะหันหน้ามาคุยกับผม"กงชาน ป้าฝากจินยองหน่อยได้มั้ยจ้ะ เห็นมันขี่จักรยานแล้วป้าก็เป็นห่วง"
"อะ..อ๋อ ได้ครับ"
หึหึ เข้าทางผมล่ะทีนี้ :)
"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปกลับด้วยกันเลยก็น่าจะดี"
"แม่-0- ! "
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วจินยอง ไปๆไปกับน้องเขาไป"
"แต่ว่า .."
"แม่ไปทำกับข้าวต่อล่ะ ฝากจินยองด้วยนะกงชาน" ว่าแล้วคุณป้าก็คว้าจักรยานสีเขียวมินต์ของพี่จินยองเข้าบ้านไป ทิ้งให้เจ้าของจักรยานตัวเล็กยืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ พี่จินยองกลอกตาไปมาก่อนจะหันหน้ามาหาผมด้วยใบหน้าเบื่อโลกมากเต็มที แต่ผมไม่ยักกะรู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลยแหะ นี่ผมตายด้านหรือหน้าด้านกันแน่วะครับ -__-
"สะใจนายแล้วสิ-__-"
"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ"
"โว๊ะ ฉันเกลียดนายว่ะ "
"แต่ผมไม่เกลียดพี่นี่"
"แต่ฉันเกลียด ได้ยินมั้ย ฉัน- เกลียด- นาย"
"ขอโทษนะครับ คำว่าเกลียดของพี่มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก"
"หน้าด้าน"
"อ่าฮะ"
"นิสัยเสีย"
"ก็จริง"
"เลว"
"ก็ถูก"
"ไอ้บ้ากงชานนนน"
เชื่อมั้ยว่าผมไม่เคยแกล้งใครแล้วมีความสุขเท่าพี่จินยองมาก่อน ~
"เย็นนี้พี่เลิกกี่โมง" กงชานถามผมเมื่อนำรถเข้ามาจอดในโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ใครบอกว่าผมจะกลับบ้านกับเขากันล่ะ ขี้ตู่ชะมัดเลย -__-
ผมถอดหมวกกันน็อคแล้วส่งคืนให้เขาหลังจากที่ถูกบังคับให้ใส่ ก่อนจะรีบเดินเลี่ยงออกมาโดยไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่ก็มิวายตะโกนไล่หลังบอกผมอยู่ดี
"งั้นผมรอตรงนี้นะ"
แต่เรื่องอะไรจะฟังกันล่ะ !! :P
"คนสวยมาแล้ววว" เจ้ากระรอกบาโรส่งเสียงโวยวายทันทีเมื่อเห็นผมเดินดุ่มๆมาที่โต๊ะริมน้ำซึ่งเป็นโต๊ะประจำกลุ่มของพวกเรามาหลายปี ทำไมเดี๋ยวนี้พวกมันมาเร็วกันจังวะ หรือว่าผมมาช้า แต่น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า
"สวยป้าแกดิ"
"เป็นไรวะจินยอง หมู่นี้อารมณ์เสียมาทุกวันเลย" ซานดึลถามผมพลางยัดขนมปังแซนวิชเข้าปาก ตามด้วยโกโก้แก้วใหญ่
"จะอะไรซะอีกละ ก็..กงชานไง"
ไอ้ชินอู ... -__-
"เออกงชานมันรู้จักมึงได้ไงวะ" บาโรคะยั้นคะยอถามผม จะไม่บอกก็ไม่ได้เดี๋ยวแม่งหาว่ามีความลับกับเพื่อนกับฝูงอีก กับพวกนี้ผมไม่เคยมีความลับกับมันอยู่แล้ว แลมันก็ไม่เคยมีความลับกับผมด้วย
"มัน........พึ่งย้ายมาอยู่ข้างๆบ้านฉันเอง"
"ว๊าววว"
"พรมลิขิตสุดๆ"
"เกลียดอย่างไหนได้อย่างนั้นนะเว้ยย"
-____-
"ไอ้พวกนี้ เดี๋ยวกูก็ล้มโต๊ะแม่ง"
"ไม่เอาน่าจินนี่" ว่าแล้วแขนหมีๆของชินอูมันก็พาดเข้าที่คอผม พลางเอาหัวมันมาถูกับหัวผมเหมือนหมาอ้อนเจ้าของ แต่เผอิญว่ามันเป็นหมี-_-
"ไม่ต้องมาปลอบหรอก ยังไงฉันก็เกลียดหน้ามัน"
"ระวังจะได้มันเป็นแฟน อุ๊บ"
"ปากเสียน่าบาโร" ซานดึลที่นั่งอยู่ข้างๆเจ้าบาโรหยิบมินิครัวซองท์ที่วางอยู่บนโต๊ะยัดปากคนเป็นแฟน โทษฐานพูดจาไม่เข้าหูจองจินยองคนนี้ ซึ่งมันก็ไม่เข้าหูจริงๆ คิดแล้วก็ขนลุกจะตายห่า
"มันจีบแกแน่ๆ ฉันดูออก"
"เหอะ-__-"
"แกรู้ได้ไงวะบาโร"
"แหม่ไอ้ชินอูครับ ลืมไปแล้วหรอว่ากระผมเป็นใคร"
"เออ ลืมไป แกมันเสือผู้หญิง"
"เคยเว้ยเคย" บาโรรีบแก้ตัวก่อนที่คนเป็นแฟนตัวอ้วนกลมจะฟาดกะบาลเข้าให้ แต่ก่อนบาโรแม่งเจ้าชู้มากก ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าจนพวกผมเอือม จนไม่รู้ไปทำอีท่าไหนมาคบกับซานดึลได้ ผมก็ยังงงๆอยู่เลย ไอ้พวกนี้ กินกันเองซะงั้น
"แล้วมึงจะทำไงต่อวะ" ชินอูหันมาถาม
"ก็ปล่อยดิ ยังไงฉันก็ไม่ชอบมัน"
"แต่มันชอบมึง"
"ซานดึล" ผมเรียก
"ว่า ?"
"จัดการแฟนมึงที"
"เฮ้ยตรงนั้นเขามุงไรกันวะ" ยังไม่ทันที่ซานดึลจะได้จัดการคุณแฟนตัวดี เสียงของชินอูก็ดังขึ้นขัดซะก่อน เรียกความสนใจของพวกเราก่อนจะหันไปมองตามไอ้หมีมัน
ตรงลานกว้างหน้าโรงเรียนมีกลุ่มนักเรียนจำนวนหนึ่งยืนมุงอะไรกันผมก็ไม่อาจทราบได้ แต่่สักพักคนก็เริ่มแตกฮือกันเหมือนนกแตกรัง ส่วนหนึ่งก็วิ่งออกมาและอีกส่วนนึงก็ยืนเชียร์กันต่อ
"นั่นมันกงชานนี่หว่า" สิ้นเสียงของบาโรแล้วผมเลยเพ่งมองชัดๆไปที่ตรงนั้นก่อนจะพบว่าหนึ่งในคนที่กำลังต่อยกันอยู่คือกงชาน กำปั้นของเขาถูกส่งไปยังอีกฝ่ายได้แม่นยำ และหลบหลีกหมัดของอีกฝ่ายได้อย่างคล่องแคล่ว ใบหน้าของเขามีเลือดซึมออกมาตรงหัวคิ้วเท่านั้น แต่อีกฝ่ายนี่เยินไม่เป็นท่า -___- จะชมว่ามันเก่งหรือเถื่อนดี ..
"พวกนี้ไม่มีสมองหรือไงนะดีแต่ใช้กำลัง" ผมบ่นอย่างหน่ายๆก่อนจะหันกลับมาเมื่อมีอาจารย์วิ่งเข้าไปห้ามทัพ และสองคนนั่นก็ถูกหิ้วไปห้องปกครองตามเดิม
"มึงนี่ไม่รู้อะไร ผู้ชายแบบนี้แหละที่ผู้หญิงเขาชอบ" บาโรพล่ามต่อ
"ซาดิสม์-__-"
"ไม่ใช่แบบนั้นโว้ย หมายถึงปกป้องได้ พึ่งพาได้ ดูแลได้ แล้วอีกอย่างคือถ้ามันรักใครแล้วน่ะ"
"....."
"มันรักจริงนะ"
หรอ ..
แล้วยังไงล่ะ ...
"อยากกินไอติมว่ะ มีใครจะไปเป็นเพื่อนมั่ง" ผมถามขึ้นขณะที่เราอยู่บนทางเดินของอาคารเรียนหลังจากเลิกคลาสสุดท้ายของวัน น่าแปลกที่วันนี้อาจารย์มินจีปล่อยเร็วกว่าปกติ ถ้าเป็นวันก่อนๆนี่เลทช้าไปตั้งครึ่งชม.แน่ะ -__- เรียกได้ว่านั่งคุยกับโต๊ะเรียนจนเบื่อเลยทีเดียว
"กูมีซ้อมบาส" ชินอูพูด ก็แหงะละมันก็ซ้อมอยู่เกือบทุกวัน ไม่ถามก็รู้ว่ามันคงไม่ไปกับผมแน่
"กูยังทำรายงานของอาจารย์ซึงฮุนไม่เสร็จเลยว่ะ"
"ตลอดด มีงานค้างตลอดเลยนะครับคุณชา แล้วแกล่ะซานดึล" ผมหันไปถามเพื่อนตัวอ้วนกลมข้างๆ มันหันมายิ้มเหยๆให้ผมก่อนจะพูดต่อ
"ก็คงต้องไปกับไอ้บาโรมันแหละ ไม่งั้นงานไม่เสร็จนะ"
กูล่ะเบื่อคนมีแฟน
"โว๊ะพวกมึงนี่ กูถามจริง ได้กันไปกี่รอบล่ะ"
"คำถามนี้น่าสนใจ" ผมพยักหน้าสนับสนุนคำถามของชินอูที่ถามสองคนนี้ จริงๆผมก็อยากรู้เหมือนกันแหละครับ
"ได้อะไรล่ะ ไม่เคยเว้ยยย" บาโรตอบปัดๆ แต่คนข้างๆผมนี่หน้าแดงไปถึงหูแล้ว
"แล้วทำไมไอ้เป็ดถึงหน้าแดง กิ๊วๆ"
"จูบโว้ยแค่จูบ"
โอ้ววววววววว ไอ้พวกนี้มันแน่จริงๆว่ะครับ
"เชื่อเลยพวกมึงนี่ รักกันนานๆนะครับ กูไปซ้อมล่ะ" ชินอูว่าก่อนจะปลีกตัวไปอีกทางซึ่งเป็นทางไปโรงยิม ทิ้งให้ผม บาโรและซานดึลยืนเคว้งอยู่หน้าตึกเรียน ก่อนที่พวกมันสองคนนั้นจะขอแยกตัวออกไป และแล้วผมก็อยู่คนเดียวจนได้ เฮ้อ ภาวนาอย่าให้เจอไอ้เด็กเวรนั่นเลย TT
เหมือนวันนี้โชคจะเข้าข้างเพราะระหว่างทางที่เดินจากหน้าอาคารมาถึงหน้าโรงเรียนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของกงชานเลย ทำเอาผมโล่งใจไปมากก เพราะถ้าขืนเจอมันนี่ได้ทะเลาะกันยาว เห็นหน้าแล้วก็หงุดหงิด -___-
ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา แค่บ่ายสองกว่าๆเองเรอะ งี้ก็มีเวลาไปเที่ยวต่อสบาย จริงๆมันก็แค่ห้างแถวๆนี้แหละครับ แต่ผมไม่อยากกลับบ้านไง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปเดินเล่นหาไรกินก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร นั่งรถเมล์ไปแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว จะได้หนีเด็กกงชานชิคบ้าชิคบอไรนั่นด้วย ดีๆๆ -. ,-
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
ครืน ครืน
เสียงวัตถุทรงสี่เหลี่ยมบางๆสั่นอย่างรุนแรงอยู่ในกระเป๋ากางเกงจนผมต้องหยิบมันขึ้นมา เบอร์โทรศัพท์ประหลาดๆที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฏอยู่บนหน้าจอเล่นเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก เบอร์ใครอะ ผมไม่คุ้นจริงๆนะ ไม่เคยแจกเบอร์ใครมั่วๆด้วย -0-!!
"ฮัลโหล"
[อยู่ไหน]
เสียงนี้มัน ....
"นาย -__-"
[ผมเอง]
ชิบหายยยยยยยยยยยยย
มึงมีเบอร์กูได้ยังงายยยยยยยย
"เอาเบอร์ฉันมาจากไหน"
[สมุดหน้าเหลืองมั้งครับ]
"พอดีว่าเบอร์ฉันไม่ใช่บริษัทรับกำจัดปลวกว่ะ"
[ช่างเถอะ ว่าแต่พี่อยู่ไหน]
"ทำไมต้องบอก"
[ถ้าไม่บอกผมจับพี่ถ่วงน้ำแน่] กงชานกดเสียงต่ำลงเล่นเอาผมสะดุ้งหน่อยๆ ไอ้บ้านี่ทำไมมันโหดจังวะแม่ง
"อยู่ห้างแถวๆโรงเรียน"
[รออยู่นั่นนะเดี๋ยวผมไปหา]
ใครจะอยู่ให้โง่ :P
"ถ้าพี่หนี ผมเอาพี่ตายแน่ แล้วเจอกันครับ"
ติ๊ด
อะ .. ไอ้เด็กเวรรรรรร
ฉันเป็นลูกแกหรือยังไงห๊า !!!!!
ทำไมต้องเน้นคำว่าเอาขนาดนั้นด้วยวะ นี่สมองผมจินตนาการไปไกลแล้ววววว เด็กเลวว TTTTTT สุดท้ายผมก็หนีมันไม่พ้นใช่มั้ยเนี่ย ?!
ผมเดินเล่นไปมาหน้าห้างพลางกินซอต์ฟครีมวะนิลาที่พึ่งซื้อมาเมื่อกี้ ผมชอบกินมากเลยนะมันไม่หวานไม่จืดไป กำลังพอดี มาทีไรก็ต้องกินตลอด ก็มันอร่อยนี่นาผมอดใจไม่ไหวหรอก -3-
เดินไปซักพักจนซอต์ฟครีมใกล้หมดสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นกงชานที่เดินตรงมายังผม ทำไมเหมือนผมมารอมันเลยวะ แม่ง แล้วดูมัน เห็นผมแล้วยิ้มหน้าบาน เกรงใจผู้หญิงที่อยู่แถวๆนั้นบ้าง จะคาบมันไปกินอยู่แล้ว -__- ทำไมตอนผมเดินไม่มีผู้หญิงมองแบบนี้มั่งวะ หรือหน้าผมจืดไป เอ๊ะ จริงหรอ /จับหน้า
"มารอผมหรอ"
"ใครรอ"
"พี่ไง "
"ตลกเถอะ มาเดินดูของก็พอ"
"พวกกิ้ฟช็อปเนี่ยนะ พี่เป็นตุ๊ดหรือเปล่า"
ให้ตายเถอะ
เหมือนโดนตีนอัดหน้ากลางมหาสมุทรแปซิฟิก -___-
"ถ้าจะมากวนก็กลับไป รำคาญ"
"โอ๋อย่างอนสิครับ"
เชื่อเถอะว่าคนที่อยู่แถวๆนี้คิดว่าผมกับเจ้านี่เป็นแฟนกันแน่ๆผมเอาหัวเป็นประกันเลยอ่ะ -__-
"นี่"
"?"
"จีบฉันอยู่หรือไง"
"..."
"..."
"ก็ .. คงงั้นมั้ง"
"ให้ผมจีบหรือเปล่าล่ะ"
....
"ถ้าไม่ตอบผมถือว่าได้นะ"
มะมะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนนน
ทำไมผมไม่ยอมพูดอะไรเลยล่ะ บ้าเจรงงง /////
"จีบฉันเสียเวลา ฉันเกลียดนายอยู่นายก็รู้"
"แล้วไง"
"ก็ฉันไม่ชอบนาย"
"แต่ผมชอบพี่ โอเคมั้ย"
เฮ้ยๆๆ บอกผมทีว่าผมไม่ได้ตาฝาดด ไอ้เด็กนี่หน้าแดง ! สาบานว่าถ้าไม่ใช่ผมคงไม่มีใครเห็นมุมนี้ของเขาแน่ๆ กงชานพูดประโยคนั้นแล้วแกล้งเสมองไปทางอื่น พร้อมกับใบหน้าคมๆที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ โอ้วมายกอดด ช็อคครับช็อค ให้ตาย เกิดมาพึ่งโดนผู้ชายบอกชอบก็วันนี้ แถมเป็นคนที่เกลียดอีก เออเอาเข้าไป ดื้อด้านหน้าหนาหน้าทนจริงๆ คนเขาไม่ชอบก็ตามตื๊ออยู่นั่น
นายมันบ้าจริงๆชานชิค..
"พี่ยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะ"
"จะให้ฉันตอบว่าไงวะ อ๋อเชิญเลยครับน้อง จีบพี่ตามสบาย จีบได้พี่โสดงี้หรอ "
"ฮ่าๆๆ"
"ขำอะไร"
"สรุปจีบได้มั้ยครับ"
"ไม่ได้"
":)"
"แล้วจะถามหาพระแสงไร ห้ามไปก็ไม่ฟัง"
"พี่มีแฟนยัง"
"ถามทำไม จะหาให้หรอ"
"เปล่า จะเป็นให้ต่างหาก"
ไอ้นี่มัน ... /////////
"พอเลยพอ" ผมยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามก่อนที่มดแถวๆนี้จะพากันเดินขบวนมาเกาะขาพวกผมสองคนซะก่อน หยอดเข้าไป บ้านทำทองหยอดขายเรอะ บ้าจริงๆ
"ไม่มีเรียนหรือไง"
"มี แต่ผมโดดมา" มันตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะผิวปากอย่างสบายอารมณ์
"กลับไปเรียนไป๊"
"ตั้งสองคาบ ไม่เอาหรอก"
-__-
"มาเดทกับพี่ดีกว่า"
"ไอ้นี่ .."
หมับ !!
"เฮ้ยทำไรวะ"
"อยู่นิ่งๆ"
"ผมเห็นสารวัตรนักเรียนอะ"
"เขาตามหาผมอยู่"
จู่ๆแขนแกร่งของกงชานก็คว้าตัวผมปลิวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด กอดที่หัวทุยๆของเขาจะซบลงตรงหัวไหล่ข้างขวาของผมแล้วเอาหน้าซุกหลบให้มิดมากที่สุด ผมที่กำลังจะโวยวายใส่ก็ต้องเงียบสงบปากสงบคำลงเมื่อเขาเอ่ยเป็นเชิงสั่ง เลยได้แต่ยืนนิ่งๆให้มันซุกอยู่แบบนั้น แต่เหมือนเขาจะกอดรัดแน่นเกินไปจนผมอึดอัดเลยพูดบอกเบาๆก่อนที่อ้อมแขนจะค่อยๆคลายออกเพียงเล็กน้อย
"เขาไปยัง" กงชานถามผมเพราะเขาไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมามองได้ผมเลยหันซ้ายหันขวาหน้าหลังมองไปรอบๆหาสารวัตรนักเรียนของร.ร.ของเรา จริงๆเขาไม่ค่อยออกมาตามห้างแบบนี้หรอกครับแต่เพราะไอ้เด็กนี่คือกงชานชิคแหละมั้งเขาเลยออกตามหา ก่อคดีไว้เยอะ
"ไปแล้ว"
"นี่"
"จะปล่อยฉันได้ยัง-___-"ผมพูดอย่างหงุดหงิด ไอ้เด็กนี่ก็ไม่ยอมปล่อยจนผมต้องเป็นฝ่ายผลักออกก่อนแทน แต่แรงผมกับเขาใช่ว่าจะเท่ากันที่ไหนล่ะ ดันตั้งหลายรอบไม่หลุดซักที !!! แม่งหลอกแต๊ะอั๋งผมหลายรอบแล้วนะ
"พี่กินข้าวบ้างหรือเปล่า" ร่างสูงพูดแล้วหัวเราะคิกคักก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออกแล้วใช้ดวงตาคมๆนั่นมองผมหัวจรดเท้าแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกที
"ก็กิน ถามทำไม"
"ตัวพี่เล็กมากเลย"
"เออ ฉันรู้" ผมตอบกระแทกเสียงกลับไปอย่างหัวเสียหน่อยๆ ผมไม่ชอบเลยเวลาใครมาบอกผมตัวเล็ก คือมันก็ไม่ได้ผอมขนาดนั้นแต่อาจจะเล็กกว่าผู้ชายทั่วไป เอ่อ .. ผมหมายถึงตัวนะ -__-; กินก็กินตั้งเยอะแต่มันไม่อ้วนขึ้นมาเลยนี่สิ ผิดกับซานดึลที่อ้วนเอาๆๆ เห็นแล้วอยากจะแบ่งเนื้อมันมาให้ผมบ้างจัง
"ตัวเล็กแบบนี้ไม่กลัวโดนรังแกหรือไง"
"คนที่จะรังแกก็มีแต่นาย-___-"
"จริงหรอครับ"
"เออ"
"ผมขี้หวงนะ"
"เกี่ยวไรกันวะ"
"ก็ห้ามคนอื่นรังแกพี่..."
"?"
"ให้ผมรังแกพี่แค่คนเดียวก็พอไง"
เชื่อมั้ยผมไม่เคยตามมุกไอ้เด็กนี่ทันเลย !
#TBC
จบไปอีกตอนเเล้ววววววววววววววว คาดว่าเรื่องนี้น่าจะมีซัก 5 ตอน เป็น SF ที่ยาวมาก
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ว่างอัพเลยอ่ะเเต่ก็เเต่งเรื่อยๆนะ โฮฮฮฮฮฮฮ เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ
สนุกไม่สนุกยังไงบอกกันได้นะ จะเอาไปปรับปรุงค่ะ ^ ^
ความคิดเห็น