เดือนสิงหาคม 2014
"ซานดึลครับ มึงจะอีกนานมั้ย"
เสียงของเจ้ากระรอกชาซอนอูดังขึ้นภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เขาแสนจะคุ้นเคย เปรียบเสมือนเป็นบ้านหลังที่สามของเขาไปแล้ว นับตั้งแต่ซานดึลเลิกกับกงชานหรือผู้จัดการของจินยอง เขาก็คอยไปมาหาสู่ซานดึลแทบจะทุกวัน ไม่สิ ทุกวันทุกเวลาเลยก็ว่าได้ เพราะเขาไม่อยากให้ซานดึลอยู่คนเดียวซักเท่าำหร่ยิ่งอกหักมาแบบนั้นก็กลัวว่าจะกระโดดตึกตายไปซะก่อน จึงคอยมาดูแลอย่างใกล้ชิดจนถึงทุกวันนี้ ทั้งกงชานและจินยองต่างก็รู้เรื่องที่เขาตามจีบซานดึลอยู่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับทั้งยังเห็นดีเห็นงามอีกด้วย ก็สองคนนั้นเขารักกันขนาดนั้น ดีซะอีกที่แฟนเก่าเขามีคนดูแลแบบนี้
"รอไม่ไหวก็กลับไปเลย"
เสียงของคนน่ารักที่โวยวายออกมาจากห้องนอนนั่นทำให้เขาชินเสียแล้ว จริงๆบาโรก็ยังไม่ได้คบกับซานดึลหรอก ถึงจะตามจีบมาหลายเดือนแต่ใช่ว่าซานดึลจะยอมอ่อนข้อให้เขาง่ายๆซะที่ไหน ถึงจะปล่อยให้เข้ามายุ่มย่ามกับชีวิตส่วนตัวก็เถอะ แต่ซานดึลก็ยังคิดกับเขาแค่เพื่อน ... แต่ถึงกระนั้นเขาก็เริ่มหวั่นไหวบ้างแล้วอ่ะนะ
แต่จนกว่าจะแน่ใจว่าบาโรคนนี้รักและอยากดูแลเขาจริงๆจึงพยายามไม่อ่อนข้อให้ เรื่องอะไรจะให้คบเร็วๆล่ะ ...
แต่ก็ไม่แน่หรอกนะ -//////-
"ถ้ากูไม่รักมึงกูไม่ ... รอหรอก"
"นะ..นี่ชุดอะไรของมึงเนี่ย"
"นะ...น่ารักฉิบหาย"
"นั่นชมหรอ"
ผมเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากที่แต่งตัวอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินมาหาเจ้ากระรอกที่รออยู่ข้างนอกห้องนอนของผม เบื่อที่จะฟังเสียงโวยวายของมัน -___-
แฮ่ สวัสดีอย่างเป็นทางการนะครับ ผมชื่อซานดึล ลี ซานดึล ผมรู้ว่าทุกคนคงจะเกลียดผมกันใช่มั้ยล่ะ -3- (พองแก้ม) ผมมันนางร้ายนี่นา (.__.) ไรเตอร์นี่ใจร้ายชะมัดผมเป็นเมนแท้ๆแต่งให้ผมเป็นนางร้ายกรีดข้อมือตัวเองซะงั้น .. แต่จะทำไงได้ล่ะ !! ก็ผมรักของผมนี่ ผมไม่ยอมหรอกนะถ้าให้ใครมาแย่งคนที่ผมรักไปหน้าด้านๆอ่ะ !
แต่ก็นั่นแหละครับ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว ผมเป็นคนบอกเลิกเขาเองเพราะผมไม่อยากให้ตัวเองทรมาณใจอยู่แบบนี้ อยู่ไปมันก็เจ็บ เลิกก็เจ็บ แต่อย่างน้อยถึงเลิกมันก็เจ็บไปเลยทีเดียว เสียน้ำตาไปแค่ครั้งเดียว ... จริงๆก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวหรอกครับ ผมร้องไห้อยู่ประมาณเกือบๆเดือน แต่ก็ยังดีที่มีบาโรอยู่เป็นเพื่อนผม ถึงเขาจะไม่ได้คิดกับผมแค่เพื่อนแต่ถ้าผมลองเปิดใจกับเขาบ้างมันก็น่าจะทำให้ลืมเขาคนนั้นได้
กลับมาที่ปัจจุบันกันต่อเถอะ วันนี้เป็นวันที่ทั้งผมและไอ้บาโรมันหยุดงานวันเดียวกัน พอมันรู้มันก็รีบโทรมาหาผมชวนผมไปเที่ยวทันที เงินเหลือหรือยังไงนะ -___- ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกแต่มีข้อแม้ว่าเขาต้องเป็นคนเลี้ยงเท่านั้น ยังไงเขาก็ต้องตกลงอยู่ดี -w-
"ชุดผมทำไมครับคุณซอนอู" ผมก้มมองสารรูปตัวเองที่ใส่ชุดฮู้ดลายเป็ดสีเหลืองกับกางเกงขาสั้นประมาณเข่าสีดำ คล้องคอด้วยกล้องตัวโปรดของผมที่พกไปไหนมาไหนด้วยเวลาไปเที่ยวในแต่ละที่ที่ผมไป ก็ผมชอบถ่ายรูปนี่นา
"มันน่ารัก T v T"
"ไม่ต้องมาหยอดกูเลย"
"มึงน่ารักจริงๆนะซานดึล"
"เอ๊ะ ก็บอกว่าอย่าหยอดไง(.///.)" เอาจริงๆโดนชมงี้ผมก็เขินเหมือนกันนะ มันก็ยังไม่ชินสักทีกับการที่ไอ้บาโรมันหยอดบ่อยๆขนาดนี้ น้ำเสียงทุ้มๆของมันบวกเข้ากับหน้าหล่อๆนี่มันก็ทำผมใจเต้นได้ง่ายๆเลย ....
"ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ" บาโรพูดพลางคว้ามือผมไปจับอย่างถือวิสาสะ กรี๊ดด ผมไม่เคยให้บาโรจับมือเลยนะโอ้ยเชี่ยแม่ง สมองผมสั่งการให้ดึงมือตัวเองออกแต่ก็ไม่เป็นผล บาโรแม่งจับมือผมแน่นเลยอ่ะ
"ให้กูจับมือมึงแค่วันเดียวไม่ได้หรอวะ"
เสียงของบาโรพูดขึ้นอย่างเรียบนิ่ง มันดูจริงจังจนผมอดไม่ได้ที่จะมองหน้ามัน แววตาของบาโรดูหม่นๆอย่างเห็นได้ชัด .. อ่า ทำไงดีล่ะ มันไม่ใช่แบบนั้นนะ T _ T ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากให้จับแต่ผมแค่ไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนจับมือเลยนอกจากกงชาน .. ผมแค่ยังไม่ชินอ่ะ ..
"ก็ได้" บาโรพูดแล้วปล่อยมือผม "มึงไม่อยากให้กูจับ กูไม่จับก็ได้"
"มะ..มันไม่ใช่อย่างนั้น อยากจับก็จับสิวะ"
"ไม่อยากให้จับไม่ใช่หรือไง"
"กะ..ก็มึงไม่บอกกูก่อนนี่ กูแค่ตกใจ อ่ะ อยากจับก็จับสิ " ผมว่าพลางยื่นมือไปให้เขาแล้วยิ้มบางๆ ไม่รอช้าบาโรรีบจับมือผมแล้วสอดประสานไว้แน่น
"กูรักมึงจัง"
Baro Part
กร้าก สวัสดีครับทุกคนกระผมชาบาโรคนงามรูปหล่อพ่อรวยที่บ้านปลูกกล้วยเป็นไร่ๆ แฮ่ ดีใจมั้ยครับทุกคนมาเจอหน้าผม .. ไม่หรอ ㅠㅠㅠ อ่าเสียใจจัง
เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่าครับ ชีวิตผมตอนนี้มีความสุขม้ากกกก ก.ไก่คูณล้านทะลุขอบจอไปเลยเพราะซานดึลเหมือนจะเริ่มหวั่นไหวกับผมนิดๆแหละ ไม่เสียแรงกับการที่ผมคอยดูแลซานดึลมาตลอด ผมไม่ขออะไรตอบแทนหรอกครับนอกจากให้ซานดึลรักผมบ้างก็พอ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนอย่างผม
"บาโร"
"ว่า"
"กูหิว พากูไปหาไรแดกหน่อย"
เจ้าเป็ดตัวอ้วนกลมกระตุกชายเสื้อผมอย่างออดอ้อนอย่างที่มันชอบทำ นิสัยเด็กๆน่ารักแบบมันนี่แหละที่ทำให้ผมหลง ดวงตาสดใสแก้มป่องๆผิวขาวๆปากเป็ดๆนี่มันฟาฟงแสวฟยว น่ารักอะน่ารักมาก ผมไม่เคยเจอใครน่ารักเท่ามันมาก่อนเลยนะผมถึงได้หลงขนาดนี้ไง
"ซื้อตั๋วเสร็จก็บ่นหิวเลยนะครับมึง" ผมโยกหัวซานดึลที่อยู่ระดับเดียวกับผมสองสามที วันนี้ผมพาซานดึลมาดูหนังครับ แต่เจ้านั่นเป็นคนเลือกหนัง ผมก้มลงมองชื่อหนังบนตั๋วแล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ 'กังฟูแพนด้าภาค 10' นี่มึงคิดว่ามึงเป็นเด็กห้าขวบหรอครัชช -__- เออแต่มันก็เด็กจริงๆแหละวะ
"อยากกินอะไรล่ะ"
"อยากกินทุกอย่างเลย (' ' )"
"มึงครับมึงคิดว่าแฟนมึงเป็นเศรษฐีร้อยล้านหรือยังไง"
"อะไรใครเป็นแฟนใคร"
"ก็กูไงแฟนมึง J "
"ยังไม่ได้เป็นซักหน่อย -__- "
"อยากเป็นป่ะล่ะ"
"อย่าเพ้อเจ้อ"
"เอ้านี่กูพูดจริง เป็นแฟนกันมั้ย"
"ตลก"
"ซานดึลครับเป็นแฟนกันมั้ย"
"ไอ้บ้า !! (.////.)"
ถึงจะโดนทุบตีกลางห้างแต่แลกกลับแก้มป่องๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อแบบนั้นผมก็ยอมนะ แม่งโคตรน่ารัก J
"มาสองที่นะคะ เชิญด้านในเลยค่ะ"
สุดท้ายผมกับซานดึลก็ตกลงกันมากินอาหารอิตาเลี่ยน แล้วผมจะพูดให้มันดูหรูทำไมวะทั้งๆที่ผมกับซานดึลยืนอยู่หน้าร้านที่มีป้ายติดอยู่ว่า The Pizza Company -__-; ส่วนด้านล่างตรงกระจกร้านมีป้ายโปรโมชั่นแปะเป็นตัวอักษรขนาดใหญ่ว่า ซื้อ 1 แถม 1 !!!! เพราะเหตุนี้ซานดึลเลยออกแรงกระชากผมมา
ไอ้เป็ดอ้วนเอ้ยยย
"มึงกำลังด่ากูว่าอ้วนใช่มั้ย" ซานดึลพูดกับผมอย่างจับผิด
"อะไรกูเปล่าด่า"
"กูดูหน้ามึงก็รู้ยันไส้ติ่งแล้ว โถ่ ไอ้กระรอกฟันยื่น"
"ตอนนี้ทางร้านมีโปรโมชั่นซื้อหนึ่งแถมหนึ่งนะคะ แต่ต้องซื้อถาดกลางขึ้นไปถึงจะได้นะคะ" พนักงานสาวพูดด้วยน้ำเสียงสดใสหลังจากที่หยิบเมนูมาให้ผมกับซานดึลที่นั่งอยู่ในร้านเรียบร้อยแล้ว คนน่ารักที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผมเลือกหน้าของพิซซ่าอยากตั้งอกตั้งใจ เป็นคนที่จริงจังกับการกินสุดๆไปเลย -___-;
"ถาดกลางหรือถาดใหญ่ดีบาโร ( ' ' )"
"กลางก็พอมั้ง-___-" คิดว่ากระเพาะตัวเองเป็นหลุมดำหรือยังไงนะ แต่ไม่ใช่ก็คงใกล้เคียงแหละวะ
"เอาถาดกลางครับ ขอเป็นหน้าฮาวาเอี้ยนกับซีฟู้ดแล้วกัน "
"งั้นผมขอไก่บาร์บีคิวกับขนมปังกระเทียมก็พอครับ"
"ทำไมสั่งน้อยจัง"
อ้าวไอ้สัด
พิซซ่าสองถาดไม่ใช่หรอมึงอ่ะ
"เอ่อ..แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ เครื่องดื่มขอเป็นเป๊ปซี่สองแก้วก็พอ"
"ทำไมไม่สั่งรีฟิล"
ผมอยากจะเตะซานดึลกระเด็นออกไปนอกร้านจริงๆถ้าไม่ติดว่าผมชอบมันนะแม่งไม่ได้มานั่งหิวโด่อยู่ตรงนี้หรอก -____-
"สรุปเป๊ปซี่ ...."
"แก้ว/รีฟิล"
"เอ่อ...ถ้ามาสองท่านดิฉันแนะนำเป็นแบบแก้วดีกว่านะคะ"
"งั้นเอาแก้วก็ได้ครับ"
อะไรของมึงวะจองฮวาน-____-
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ว้าวว น่ากินจังเลยย"
-_____-
"กินล่ะน้าาา"
-_____-
ถามจริงๆเถอะครับผมพาหมูมาเที่ยวหรือยังไง พอพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟตาของซานดึลก็ลุกแวววาว อย่างกะคนไม่เคยมากินพิซซ่า แล้วก็ลงมือกินโดยไม่พึงสารรูปตัวเองเลยให้ตาย พองจนตัวจะแตกแล้วเนี่ย
"อองไออ๊ะอินไออิ" (มองไรวะกินไปดิ)
พระเจ้า!! พูดทั้งๆที่พิซซ่ายัดอยู่เต็มปากได้ยังไงวะ -___-;
"กินช้าๆก็ได้มึง ไม่มีใครแย่งหรอก"
"อึงอี้ไง แอ้งอู" (มึงนี่ไงแย่งกู)
เอาจริงๆผมแย่งอะไรมันวะ -__-; นั่งกินมาเกือบๆชั่วโมงผมพึ่งกินไปได้แค่สามสี่ชิ้นเองนะครับ ส่วนคนตรงหน้าผมนี่ล่อไปห้าหกชิ้นแล้ว และยังมีหน้าว่าหาว่าผมแย่งมันอีก .. ผมชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไงครับ ㅠㅠㅠ ผมถูกปรักปรำ ใส่ร้าย โดนกดขี่ข่มเหงตลอด แต่ถึงยังไงผมก็ยังยอมมันอยู่ดีแหละครับ -___-
หมับ !
"บาโร"
"หืม"
"เค้าอยากกินป๊อบคอร์น"
อะ...อะไรนะ....
ป๊อบคอร์น ....
ได้ข่าวว่ามึงพึ่งแดกพิซซ่าไปไม่ใช่หรอวะ!!!!
ผมยืนกระพริบตาปริบๆใส่ซานดึลที่จู่ๆก็กอดหมับเข้าที่ท่อนแขนของผมหลังจากที่เราเดินออกมาจากร้านพิซซ่าได้มาซักพักหนึ่งจนมาถึงหน้า Box Official และ Snack Bar ที่อยู่ติดๆกัน หัวกลมๆถูต้นแขนผมอย่างออดอ้อน แถมยังเรียกแทนตัวเองว่าเค้าอย่างน่ารักอีกด้วย ทำเอาผมทำอะไรไม่ถูกแข็งทื่อเป็นขอนไม้เลย ㅠㅠㅠ หัวใจผมจะวายตายแล้วครับ
"แต่ว่าเมื่อกี้พึ่งกิน ..."
"นะ"
"หือ"
"ซื้อให้เค้ากินหน่อยนะ เค้าอยากกิน(' ' ) "
อ้ากดวผเฟบเทกนผง่กนกงอใดนเง่กรกน
ผมกำลังจะเป็นบ้า !!!
โอยผมตาย ตายแน่ๆ รู้สึกหัวใจผมมันเต้นตุบตับผิดจังหวะทันทีทันใด หัวใจห้องล่างซ้ายเคลื่อนย้ายไปห้องบนขวา แถมรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นโรคลิ้นหัวใจรัวกับโรคหัวใจวายอีกต่างหาก
ทำไมน่าร้ากกก
อ้อนขนาดนี้เดี๋ยวกูชื้อให้สิบถังใหญ่เลยซานดึล !!!
"นะซื้อให้หน่อยย ~"
"ครับๆ ซื้อครับ เอารสอะไรครับเดี๋ยวกระผมจะไปซื้อให้"
ยอมครับงานนี้
"บาร์บีคิวกับรสชีส~"
ผมไม่รอช้าทันทีที่ได้คำตอบผมก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าสแนคบาร์ ก่อนจะสั่งป๊อบคอร์นขนาดกลางและน้ำอัดลมอีกแก้ว ผมไม่รู้ว่าซานดึลอยากกินน้ำอะไรเลยสั่งเป็นน้ำอัดลมสตอร์เบอร์รี่แทน เมื่อผมจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วจึงหยิบป๊อบคอร์นและแก้วน้ำเดินมาหาซานดึลที่ยืนรออยู่ตรงที่เดิม
"ขอบคุณนะ ^^"
ว้ากกกกก ซานดึลยิ้ม !!!
มันยิ้มครับทุกคนน อ้ากน่ารักอะๆๆ
ผมจะไม่ทนแล้วครับทุกคน อยากจะเอาแก้มน้ำแดงในมือสาดใส่หน้าตัวเองซักแปดรอบว่าผมไม่ได้ฝันไปจริงๆ TTTT ถามว่าซานดึลเคยยิ้มมั้ย เคยครับ แต่เป็นแค่ยิ้มบางๆ ยิ้มหลอกๆ ยิ้มมุมปาก แสยะยิ้มใส่ผมอะไรประมาณนี้ตลอด โอยคราวนี้ผมยิ้มให้ผมแบบจริงใจอ่ะครับ แบบยิ้มกว้างๆอะ T///////T
ชาซอนอูจะไม่ทน อรั้ยๆๆ
"ไปกันเถอะ" เสียงใสๆของซานดึลปลุกผมให้ตื่นจากความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะถูกลากแขนไปโดยฝีมือของอีกคนที่จู่ๆก็จับแขนแล้วลากผมไปเฉย -////-
ผมกับซานดึลเดินเข้ามาในโรงและเดินไปยังที่นั่งที่ถูกระบุไว้ในในตั๋วหนัง ผมกับซานดึลเราจองแถวบนสุด แต่ไม่ใช่ที่นั่งสวีทนะครับ ถึงผมนั่งไปผมก็ไม่รู้ว่าจะไปสวีทยังไง -____-; ผมให้ซานดึลเดินเข้าไปก่อนแล้วตามด้วยผมที่เดินตามเข้าไป ผมพึ่งสังเกตุแฮะว่าแถวผมไม่มีใครนั่งเลย มีแค่สองสามคนที่อยู่ถัดไปริมสุด ส่วนผมกับซานดึลนั่งตรงกลาง ด้านบนก็ไม่มี ส่วนแถวล่างๆก็มีแต่เด็กๆที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวไปทั่วโรงขณะฉายหนังตัวอย่าง
"ทำไมคนโล่งจัง" ผมบ่นพึมพัมเบาๆกับตัวเอง แต่ดูเหมือนคนข้างๆจะได้ยินเลยหันมาตอบผม
"ก็วันนี้วันสุดท้าย พรุ่งนี้ก็ออกโรงแล้ว"
"อ้าว ทำไมไม่รอแผ่น -___-;;"
"ก็กูอยากดูในโรงนี่ L ในแผ่นมันเห็นหน้าโปไม่ชัด "
"โปคืออะไร"
"มึงไม่เคยเป็นเด็กหรอ หรือโตมาก็แก่เลย ก็แพนด้าในเรื่องไง"
มาเป็นชุด ....
"โอเคครับโอเค ผมไม่ถามแล้วครับ" ผมยอมสงบศึกกับซานดึลแล้วหันไปอ้าปากใส่มันแทน
"อ้า -0-"
"อะไร"
"ป้อนกูหน่อย"
"หยิบแดกเอง"
ไอ้สาดดด นี่มึงเป็นใครเนี่ย
มึงเอาซานดึลที่น่ารักๆตอนอยู่หน้าโรงกลับมา !!
แดกมันไปใช่มั้ยไอ้อ้วน !! *เขย่่าๆๆ*
หยิบแดกเองก็ได้วะ T _ T
สุดท้ายผมก็ต้องยอมล้วงเข้าไปในถังหยิบป๊อปคอร์นกินเอง เหอะ ที่ตัวเองล่ะอ้อนได้อ้อนดี พอผมอ้อนหน่อยนี่แหม ไม่ได้เลยนะครัช เดี๋ยวพ่อโบกด้วยแก้วน้ำแดง เดี๋ยวก่อนๆ
"จะทำอะไรน่ะ"
"หือ"
"ยกแก้วน้ำทำไม"
ชิบหายล่ะ
"อะ..อ๋อ ก็จะยกให้มึงไง เนี่ยๆจะถามอยู่ว่ากินน้ำมั้ย"
"ก็ดี" ซานดึลพูดเสียงเรียบๆ แต่มือก็ยังจกป๊อบคอร์น ปล่อยให้ผมถือแก้วน้ำค้างไว้กลางอากาศแบบนั้น ...
"ป้อนหน่อยไม่ได้หรือไง"
มึง มึง มึงเอาอีกแล้วนะ T__T !!!
"มือมันเลอะ"
ซานดึลเอามืออกจากถึงป๊อบคอร์นทั้งสองข้างชูขึ้นมาให้ผมดูว่ามันเลอะจริงๆ เพราะดูจากคราบผงปรุงรสบาร์บีคิวกับชีสที่ติดมือแล้วมันก็ไม่น่าจะจับแก้วน้ำได้ด้วยตัวเอง ผมเลยเอาแก้วน้ำไปตรงหน้าของซานดึล ปากเป็ดๆก้มงับหลอดอย่างน่ารัก ... อ่ามันน่ารักจริงๆนะครับ T//////T
"มาแล้วๆ"
คนข้างๆผมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะที่ไฟในโรงกำลังดับลง จอภาพยนต์ตรงหน้าขยายตัวออกจนสุดก่อนจะมีสัญลักษณ์หนังของค่ายต่างๆปรากฏขึ้นมา หลังจากนั้นก็เป็นแสงสีอันสดใสของหนังการ์ตูนตามแบบฉบับของดีสนีย์ ผมมองจออย่างไม่สนใจอะไรนักเพราะผมก็ไม่ได้ชอบการ์ตูนแนวบ้องแบ๊วนี่ซักเท่าไหร่ ผิดกับคนข้างๆที่นั่งดูตาแป๋ว ...
ผมสนใจคนข้างๆมากกว่ากังฟูแพนด้าอะไรนั่นอีกนะ ...
"ฮ่าๆๆๆ"
ผมนั่งมองซานดึลที่หัวเราะอย่างสดใสให้กับการ์ตูนที่มีฉากฮาๆสอดแทรกอยู่เรื่อยๆ รอยยิ้มของเขาผมมองไม่รู้เบื่อเลย ผมว่าผมชอบเขาจากรอยยิ้มและความสดใสของเขานี่แหละครับ ผมเห็นทีไรก็ต้องยิ้มตาม ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยหัวเราะหรือยิ้มกว้างๆให้ผมเห็นก็เถอะ
"มองทำไม" ซานดึลหันหน้ามาถามผมขณะที่เหมือนจะหันมาถามหาแก้วน้ำที่ผมถืออยู่ แต่เขาคงเห็นที่ผมนั่งจ้องหน้าเขาเลยเปลี่ยนประเด็นมาถามผมแทน
"มองคนน่ารัก"
"อย่ามาเสี่ยวแถวนี้นะ"
"พูดจริงๆ"
"ทำไมชอบหยอด"
"ไม่ได้หยอด"
"เออๆไม่หยอดก็ไม่หยอด" ซานดึลตอบปัดๆ ก่อนจะหันไปดูการ์ตูนต่อ ทำไมผมรู้สึกว่าเขาเขินนะ ?
ยิ่งมองเขาผมก็ยิ่งเพลิน ไม่รู้สิครับ เสียเงินค่าตั๋วมานั่งมองหน้าซานดึลนี่คุ้มซะยิ่งกว่ามาดูเรื่องที่ซื้ออีกนะครับ ผมชอบเขาจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะมั้งแบบนี้ กลายเป็นซานดึลโฮลิคไปแล้วผม ;////;
ผมนั่งมองซานดึลอยู่แบบนั้นจนหันไปมองจออีกทีก็เหมือนรู้สึกว่าเลยจุดไคล์แม๊กของเรื่องไปแล้ว จากที่ซานดึลนั่งตัวตรงไม่พิงเบาะดูอย่างใจจดใจจ่อก็เปลี่ยนท่าเป็นนั่งพิงสบายๆ ผมหันซ้ายหันขวา ไม่มีใครเลย ดูดีๆในโรงหนังนั่งกันแค่สิบเอ็ดสอบสองคนเอง ทำไมผมถึงรู้สึกอยากจูบคนข้างๆนี่จัง ...
"ซานดึล"
"หือ"
"เอาหูมานี่หน่อย"
"อะๆมีอะไร" ซานดึลพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆกับผม กลิ่นแชมพูอ่อนๆลอยแตะจมูกผมจนเกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่เลยล่ะ
"มีอะไรจะพูดหรอ"
เสียงของซานดึลเร้าพลางหันมามองหน้าผมตรงๆ ใบหน้าของเราสองคนห่างกันแค่ไม่กี่นิ้วทำให้ผมและซานดึลสบตากันอยู่พักนึง น่าแปลกที่ซานดึลเขาไม่ได้เลื่อนตัวเด้งออกเหมือนอย่างเคย แต่กลับมองตาผมตอบ
"ขอจูบนะ"
ผมพูดกระซิบเสียงเบาแล้วเอียงใบหน้าเล็กน้อย ผมไม่รออีกฝ่ายตอบตกลงเลยค่อยๆทาบริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มนิ่มของอีกฝ่าย หัวใจของผมเต้นระรัวเหมือนมีใครมาจุดพลุในหัวใจของผมติดๆกันหลายครั้ง ซานดึลไม่เด้งตัวห่างออกจากผมแต่กลับดันริมฝีปากของตัวเองให้แนบชิดกับปากของผมอีกต่างหาก
ผมขยับริมฝีปากขบเม้มปากนุ่มเล็กน้อย แล้วกดน้ำหนักจูบลงไปอีกครั้ง ดูดดึงริมฝีปากอวบอิ่มของอีกคนก่อนจะนำลิ้นชื้นของผมเข้าไปหยอกล้อในโพรงปากอุ่น
ซานดึลเผยอริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยพอให้ลิ้นของผมสอดแทรกเข้าไปละเลียดชิมความหวานหอมจากด้านใน สติของผมลอยเคว้งทันทีเมื่อซานดึลตอบรับสัมผัสของผม ปากนิ่มขยับเข้ารับกับริมฝีปากของผมจนเป็นจังหวะจะโคนที่ลงตัว ลิ้นร้อนของผมกระหวัดเกี่ยวลิ้นนุ่มของอีกคนแล้วดูดดุนกันอย่างโหยหา ทุกสัมผัสมันรู้สึกดีไปหมดจนแทบไม่อยากจะละออกจากกันเลย
"อื้ม" เสียงนุ่มครางอืออึงในลำคอบ่งบอกถึงความอิ่มเอม ผมจูบเขาด้วยความรู้สึกในใจที่ผมมีให้ซานดึล หวังว่าเขาจะรับรู้ถึงมันและยอมเปิดใจให้ผมเข้าไปบ้างก็พอแล้ว
"ฉันรักนายนะซานดึล" ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากอีกฝ่าย พร่ำบอกความรู้สึกของผมให้เขาได้รับรู้ ถึงแม้เสียงจากภาพยนต์จังดังมากก็ตาม แต่ผมรู้ว่าเขา ... ได้ยินเสียงของผม
ซานดึลไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มบางๆให้ผมก่อนจะกลับไปนั่งพิงเก้าอี้เหมือนเดิม ... ผมเดาไม่ออกเลยว่าเขาคิดอะไรในใจ เขาจะโกรธผมมั้ย ? เขาจะไม่ชอบหรือเปล่า ? ผมกลัวว่าหลังจากนี้ไปมันจะเป็นผลเสียมากกว่าผลดีน่ะสิ อ่า .. ชาบาโร นายต้องเข้มแข็งสิ มาถึงขนาดนี้แล้ว
"การ์ตูนสนุกจังเลย" น้ำเสียงอันสดใสของซานดึลพูดขึ้นในขณะที่พวกเรากำลังเดินออกจากโรงหนัง ทำไมซานดึลยังดูเหมือนปกติทั้งๆที่เราพึ่งจะจูบกันเมื่อกี้นี้เอง ทำไงดีผมประหม่านะ ...
"ซานดึล"
"หือ"
"เมื่อกี้ ... มึงไม่โกรธกูใช่มั้ย"
Sandeul part
เสียงของบาโรที่พูดขึ้นทำให้ผมถึงกับชะงักฝีเท้าหยุดเดินในทันที ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมให้เขาจูบผมง่ายๆแบบนั้น พอผมมองตาเขามันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมันจูนเข้าหากันอย่างควบคุมไม่ได้ ร่างกายผมไม่ขันขืนแม้แต่น้อย ปล่อยให้เขากดจูบอยู่แบบนั้น แต่ก็ไม่เข้าใจอีกเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นใจผมมันสั่นผิดปกติ มันหวานละมุนจนผมอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้เลย และหลังจากนั้น เขาก็บอกรักผม ถึงเสียงในโรงจะดังแต่ผมได้ยินทุกคำที่บาโรพูดอย่างชัดเจน ผมทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ยิ้มให้แล้วกลับมาหนังพิงพนักตามเดิม แต่ในใจผมนี่มันแทบจะระเบิด โอย ผมรู้สึกยังไงกับเขากันแน่ T _ T
"โกรธหรือเปล่า"
"ไม่ๆ ไม่โกรธ"
"จริงหรอ !! O _ O" จากกระรอกหน้าตาหงอยๆเมื่อตะกี้ก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วทำตาโตใส่ผมแล้วยิ้มกว้าง
"กูจะโกรธมึงทำไมล่ะ"
"ก็ที่กูจูบ..."
"ก็....ไม่ได้แย่อะไรนี่"
"จริงๆมันก็โอเคอ่ะนะ (.///.)" ผมพูดเบาๆเพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินก่อนรีบจะสาวเท้าเดินนำบาโรออกมา หรือว่าผมจะชอบเขาแล้วจริงๆ อ่า เขินแฮะ เอาไงดี -//////-
หมับ
"เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ" จู่ๆบาโรก็วิ่งเข้ามากอดหมับเข้าที่ลำตัวของผมจากด้านหลัง อยากจะตีให้ตายให้มันรู้แล้วรู้รอด คนเยอะแยะ !! ไม่คิดว่าผมจะอายบ้างหรือไง ㅠㅠㅠㅠ
"อะไรกูพูดอะไร กูเปล่า"
"ก็มึงบอกจูบกูโอเคอ่ะ..."
เฮ้ยมันได้ยินอ่ะ กรี๊ด
"หูฟาดแล้ว กูแค่บ่นอยากกินเอ็มเค"
"เอ็มเคป้ามึงสิครับ พึ่งแดกไป"บาโรพูดติดด่าก่อนจะกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วกระซิบที่ข้างหูของผมเบาๆ
"จริงหรือเปล่าที่ว่ามันโอเค"
(./////.)
"กูรักมึงจริงๆนะซานดึล เปิดใจให้กูหน่อยได้มั้ย"น้ำเสียงนุ่มทุ้มกระซิบอยู่ที่ข้างหู พร้อมกับกอดผมไว้แน่น .. ทำไมผมใจสั่นงี้ล่ะ T///T
"กูไม่อยากแค่เป็นเพื่อนแล้ว กูอยากเป็นแฟนมึง"
โอ้ยเชี่ย ทำไมเขินๆๆ /ตีๆๆ
"เป็นแฟนกันนะครับซานดึล"
ตายครับ ผมตายอย่างสงบ ขอรถพยาบาลด่วนทำไมเขาทำผมเขินได้ถึงขนาดนี้ !! ยอมรับเลยว่าตอนกงชานขอคบกับผมมันไม่เขินเท่านี้ เขาไม่ได้มาขอกับตัวแต่ขอคบในไลน์แทน แต่ถึงยังไงมันก็ยังเขินอยู่ดี แต่มันไม่เท่าบาโรอ่ะครับ เจ้านี่แม่งทั้งกอด ทั้งจูบ ทั้งบอกรัก โอ้ยเขินเชี่ยๆอ่ะ แม่งละมุนน ฮอลล T////T
"นะครับ"
นะครับอะไรเล่า !!!! อ้ากดวเากวแงายเวืกนยเวกสกยเนเวบำยพาพส
"เป็น-แฟน-กัน-นะ" เสียงของบาโรพูดย้ำอีกครั้ง จนอดไม่ที่จะตีแขนที่โอบกอดผมอยู่ไปสองสามที
"คิดนานจัง ถ้าไม่ตอบจะกอดอยู่อย่างนี้ล่ะ"
"งื้อบาโร มึงอายคนอื่นเขาบ้าง"
"อายใครล่ะ มีใครสนใจเราด้วยหรอ ให้กูจูบมึงตรงนี้ก็ไม่มีคนมองหรอก"
"หยุด หยุดเลยนะ!" ผมรีบห้ามปรามอีกฝ่ายที่กำลังจะยื่นหน้ามาจะจูบผมตามอย่างที่พูดทันที นี่ขนาดกอดผมอยู่ข้างหลังนะ !
"คบกับกูมึงจะสบายมากไม่ต้องเสียแรงทำอะไรเลย ยกเว้นแต่ ..."
"???"
"ตอนอยู่บนเตียงกับกู"
อ้ากกกก น้องซานดึลอยากตรัยย น้องจะไม่ทนน ม่ายยย กรี๊ดดด ในหัวคิดแต่เรื่องแบบนั้นหรือไงนะโอ้ยตาย จริงๆธาตุแท้ของมันเป็นอย่างนี้หรอ อันเด ไม่นะ T/////T
แล้วผมเขินทำไม !!!
"กูพูดเล่น 555555 เฮ้ยๆแก้มมึงแดงอะ"
"ไม่เกี่ยวๆ กูแดกน้ำแดงไป"
"น้ำแดงครับสัดไม่ใช่น้ำมะเขือเทศดอยคำ"
"เออช่างแม่งเถอะจะดอยอะไรก็"
แล้วเมื่อไหร่ผมจะเลิกเขิน !
"จะเลิกกอดได้ยัง"
"ก็ตอบตกลงก่อนสิ"
"มีตัวเลือกมั้ย"
"ข้อหนึ่งตกลง ข้อสองโอเค ข้อสามคบ ข้อสี่ถูกทุกข้อ"
ตัวเลือกอะไรของแม่งเนี่ยอหหหหห ผมเลือกไปก็มีแต่เสียกับเสียป่ะวะโอยไม่ยุติธรรมอ่ะ T///T ฮือ ทำไงดีสมองผมคิดเรื่องบนเตียงนั่นไม่หยุดเลย โฮววววว
"ซานดึลล คบกันเถอะนะ"
"ถ้ากูตกลงแล้วมึงนอกใจกูอ่ะ มึงเลิกกับกู มึงทำกับกูเหมือนที่กงชานทำอะ กูจะทำยังไง"
"ขอโทษทีว่ะ พอดีว่ากูไม่ใช่กงชาน"
.....
"กูไม่ชอบซ้ำรอยใคร สิ่งที่เขาเคยทำมึงเสียใจ กูจะไม่มาทำกับมึงอีก"
"แล้วกูจะมั่นใจได้ยังไง"
"ก็ลองคบกับกูสิครับ"
เอาไงดีล่ะ เสียงบาโรมันฟังดูจริงใจและจริงจังมากๆ ผมรับรู้ความรู้สึกของเขาผ่านจากเสียงนั้น มันก็จริงที่ผมไม่กล้าเสี่ยงเพราะกลัวว่ามันจะจบแบบเดิม เหมือนกับการดูหนังสักเรื่องนึง พอเรารู้จุดจบ เราก็เลิกดู แต่พอจะเลือกดูหนังเรื่องใหม่ ถ้าจุดจบมันเป็นแบบเดิมๆซ้ำๆซากๆ เราก็ไม่อยากดู
แต่ถ้าเราเสี่ยงกับมันล่ะ ?
ถ้าเราลองเริ่มดูเรื่องนั้นต่อล่ะ ?
บางทีจุดจบของเรื่องอาจจะไม่เหมือนกันก็ได้ อาจจะไม่มีจุดจบ อาจจะมีตัวเชื่อมไปยังภาคต่อๆไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับความรักที่บาโรมอบให้ผม มันจะเป็นเช่นนั้นมั้ยครับ ??
ถ้าไม่เสี่ยง... เราก็ไม่มีวันรู้
"โอเค"
..
"กูลองคบกับมึงดูก็ได้ (.///.)"
เดือนต่อมา
"ซี๊ด บาโร เบาๆหน่อย"
"เจ็บหรอ"
"อื้อ เบาๆ อ๊ะ บอกให้เบาๆไง!!"
"เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ทนอีกหน่อย"
"อ๊าาเจ็บ ! "
"นี่ไม่เคยโดนเลยหรอ"
"ก็เคย แต่มึงทำแรงนี่ อ๊ะ "
"เอ้า ! เสร็จแล้ว ทำแผลมีดบาดแค่นี้ ครางซะ"
"ก็มันเจ็บ ! แล้วกูไม่ได้ครางด้วย"
"เสียงแบบนั้นน่ะ ... เอาไว้ร้องใต้ร่างกูดีกว่า"
"ไอ้เชี่ยบาโร"
ผมคว้างหมอนอิงใส่หลังบาโรที่ลุกเอากล่องยาไปเก็บหลังที่ผมโดนมีดบาดตอนกำลังหั่นผักอยู่ในครัวข้างล่าง อ้อ ผมลืมบอกไป ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านไอ้บาโรมันแหละครับ -////- มันบอกจะพาผมมาแนะนำกับพ่อกับแม่ ซึ่งตอนแรกผมก็ค้านหัวชนฝา ว่ายังไงก็ไม่ไปเด็ดขาด ก็ผมกลัวนี่หว่า ความสัมพันธ์ของผมกับบาโรมันก็แปลกๆอยู่ พ่อแม่คงไม่อยากจะยอมรับ ไปๆมาๆอาจจะสั่งให้เลิกกันด้วยซ้ำ !! ผมน่ะกลัวแบบนั้นที่สุดเลยนะ T _ T
แต่บาโรก็เกลี้ยกล่อมจนผมยอมมาจนได้ อาจจะเป็นเพราะบาโรมันบอกกับทางครอบครัวของมันแล้วมั้งว่ามันมีแฟนเป็นผู้ชายแบบผม แถมมันยังส่งไลน์ให้ผมดูอีกว่าพ่อแม่ของมันไม่ว่าอะไรจริงๆ
'ชวนซานดึลมากินข้าวที่บ้านสิลูก แม่อยากเจอ'
เท่านั้นแหละครับผมก็ตกลงมากับมันทันที แต่ถึงยังไงก็ประหม่าอยู่หน่อยๆ T _ T แต่พอผมมาถึงบ้านของบาโร กลับไม่น่ากลัวอย่างที่คิด พ่อแม่และน้องสาวของเขาพูดคุยกับผมดีมาก มากจริงๆนะครับ เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างไงอย่างงั้น และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ซีเรียสเลยที่ผมกับบาโรคบกันในฐานะคนรัก ก็ไอ้บ้านั่นเล่นหอมแก้มผมกลางห้องรับแขกเลยอ่ะ นี่อยากจะเอาหน้ามุดโซฟามาก T _ T
หลังจากนั่งคุยกันไปซักพัก แม่ของซานดึลก็ชวนผมอยู่ทานข้าวเย็นที่บ้าน ด้วยความที่ผมอยากได้ใจแม่สามี (?) ก็เลยอาสาไปช่วยทำด้วย จนมีดบาดอย่างที่เห็น เมื่อเจ้านั่นรู้ก็รีบกุลีกุจอพาผมขึ้นมาทำแผลในห้องนอนมันเนี่ยแหละครับ
"ไม่ต้องทำแล้วนะ" บาโรพูดหลังจากเก็บกล่องยาเสร็จแล้วเดินมาตรงหน้าผมที่นั่งอยู่ปลายเตียง
"แต่อยากช่วยนี่ ..."
"ไม่ต้องเลย ทีเมื่อกี้ร้องจะเป็นจะตาย"
"ก็มึงทำแรงอ่ะ!"
"มึงอ่ะสำออย"
"มึงด่ากูหรอ ห๊าาา" ผมต่อยแขนบาโรแรงๆหลายๆที ทุบตีสารพัดโทษฐานที่มันด่าผม !! เหอะ ไม่ยอมหรอก
"เฮ้ยอะไรของมึงเนี่ย"
ดูเหมือนผมจะพลาดท่าให้กับมันเพราะจู่ๆมันก็รวบมือผมไว้แล้วจับผมดันนอนลงจนแผ่นหลังแนบชิดกับเตียงนุ่ม ตามด้วยร่างของบาโรที่โถมเข้ามาคร่อมตัวผมเอาไว้
"ตีกูอีกสิ"
"อะ .. ลุกออกไปนะ"
"ดื้อนักหรอ"
จะเป็นลมตาย ! ทำไมต้องกระซิบด้วยเสียงแบบนั้นด้วย T///T
"ไม่โวยวายแล้วหรอครับ"
"อย่าทำเสียงแบบนั้นใส่กูนะ"
"ทำไม ไม่ชอบหรอ"
ไม่ใช่โว้ยไอ้สาด ใจมันสั่นเข้าใจมั้ย !!!
"หืม ไม่ชอบหรอ" น้ำเสียงนุ่มทุ้มกระซิบเข้าที่ข้างหูผมจนต้องเบือนหน้าหลบไปอีกทาง ปลายจมูกของบาโรไล้มาที่แก้มของผม ก่อนที่จะขโมยหอมแก้มผมไปหนึ่งที งื้ออ
"มึงหอมแก้มกู"
"กูว่าหอมแก้มแฟนตัวเองนี่ไม่ผิดนะ"
"เชี่ยซอนอู"
"มึงด่ากูจูบ"
กริบ ...... กริบเลยทีนี้
"แต่ถึงไม่ด่ากูก็จะจูบ"
"อื้อออ~"
ผมส่งเสียงอู้อี้ประท้วงคนด้านบนทันทีเมื่อจู่ๆมันค่อยๆก้มหน้าลงมาจูบผมอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากนุ่มกดลงมาให้สอดรับกับริมฝีปากของผม มันหวานละมุนจนผมเคลิ้มไปตามทุกที
ผมชอบจูบของบาโรนะ มันไม่จืดชืดและมันไม่รุนแรงมากเกินไป มันหวานละมุนกำลังดี ทุกครั้งที่ปากเราแตะกันมันไม่สามารถเป็นแค่จูบธรรมดาๆได้เลย มันรู้สึกดีจนอดไม่ได้ที่จะตอบรับสัมผัสที่บาโรมอบให้ผม บาโรขยับริมฝีปากอย่างชำนาญเหมือนกับผมที่กำลังจูบตอบเขาอย่างนุ่มนวล ทุกครั้งที่เราจูบกันมันเหมือนผมล่องลอยอยู่ในอากาศ มันรู้สึกดีมากจริงๆ
บาโรคลายมือออกจากมือของผมที่ก่อนหน้านั้นถูกรวบเอาไว้ เมื่อมือผมหลุดจากการพันธะก็ค่อยๆยกมือขึ้นโอบคล้องคอคนด้านบน แล้วดันลงมาให้ริมฝีปากเราแนบแน่นยิ่งขึ้น ก่อนที่ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายๆเลาะเล็มไปตามกลีบปากหวาน ผมค่อยๆเผยอปากขึ้นปล่อยให้ลิ้นนั้นเข้าไปซุกซนด้านใน บาโรเริ่มกดจูบหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆทำให้ผมต้องขยุ้มผมบริเวณต้นคอของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ
"อืม"
ผมครางรับออกมาเมื่อลิ้นร้อนเกี่ยวรับเข้ากับลิ้นของผมอย่างหนักหน่วง หยาดน้ำใสค่อยๆไหลเอ่อออกมาตามแนวริมฝีปาก กลีบปากหวานตักตวงมันก่อนที่จะกดจูบผมต่อ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำมันทำผมเคลิ้มไปหมดจริงๆ ... มันสมบูรณ์แบบมากทุกอย่าง
"บาโรซานดึล .. อุ้ยแม่ขอโทษๆๆ"
ผมกับบาโรละริมฝีปากออกจากกันทันทีเมื่อมีเสียงหนึ่งขัดขึ้นจากทางหน้าห้อง ก่อนที่ประตูห้องบานนั้นจะปิดลงเบาๆ .. บาโรมองหน้าผมอย่างเลิ่กลั่กแล้วยันตัวลุกขึ้นเช่นเดียวกับผมที่ยันตัวขึ้นมานั่งตามเดิม
"มึง...ไม่ได้ล็อกห้องหรอ -0-!! "
"เอ้า กูก็นึกว่ามึงล็อคแล้ว มึงเดินตามหลังกูมา .. "
"แม่คงไม่..."
"กูว่าเต็มสองตา -___- ปากกูแทบรวมร่างกับของมึงอยู่แล้ว"
"ก็มึงอ่ะ จูบกู ..."
"ก็กูอยากจูบแฟนกู ผิดหรอ"
ผมเขินจะตายห่าล่ะ T/////////T
"ตั้งแต่คบกันมึงก็จูบกูเกือบทุกวันเลยนะ "
"ปากมึงหวาน กูชอบ กูจูบมึงได้ทั้งวันอ่ะ"
/ตายอย่างสงบ T///////T
"พอเลยๆๆ"
"เขินหรอครับคุณจองฮวาน"
"เออ (./////.)"
"กูจูบอีกทีได้มั้ย"
"พอๆๆ พอแล้ว แม่มึงมาตาม ลงไปได้แล้ว"
"นะขออีกที"
"ไม่ !!!"
ผมพูดเสียงแข็งแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่จะเดินเฉียดไหล่บาโรไปทางประตูห้องเพื่อที่จะลงไปด้านล่าง กลิ่นหอมๆของอาหารมือเย็นลอยขึ้นมาแตะจมูกนั่นทำให้ผมรีบเร่งฝีเท้าโดยเร็วไว ท้อฟ้าด้านนอกเริ่มปกคลุมด้วยความมืดในบางส่วน แสงสีส้มเข้มบ่งบอกถึงเวลาโพล้เพล้ในยามเย็น ไฟในบ้านทุกเปิดขึ้นโดยน้องสาวของบาโร เธอหันมาเห็นผมแล้วยิ้มให้พลางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
"พี่ซานดึลน่ารักจัง"
โง้ย เขิน (.///.)
"แฮ่ๆ ขอบคุณฮะ"
"ไอ้บ้านั่นไปหาแฟนน่ารักๆมาจากไหนเนี่ย"
"ก็แถวๆนี้ อีกอย่าง ..." จู่ๆบาโรก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แถมยังคว้าไหล่ผมไปโอบต่อหน้าน้องสาวมันด้วย
"คนนี้พี่หวง ห้ามจีบนะยัยตัวแสบ"
"หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะพี่ ! -3-"
"ใช่ นายนี่ก็เว่อร์จริงๆ"
"เขาก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะพี่ซานดึล ดูแลพี่ชายหนูดีๆนะคะ "
"นี่เธอว่าฉันหรอ -*-"
"ใช่ แบร่ :P"
เธอแลบลิ้นใส่บาโรก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าไปหาคุณแม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงน้องสาวตัวเอง .. เธอเป็นคนเงียบๆ เก็บตัว ชอบใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยว ตั้งแต่เธอจบมัธยมไปก็ออกจากบ้านทำงานหาเงินเอง ถึงพ่อแม่จะห้ามยังไงก็ไม่ฟัง ผมก็ไม่เข้าใจเธอเหมือนกันว่าทำไมทำแบบนั้น แต่พอเวลาผ่านไป เธอก็ได้พิสูจน์ให้ผมและพ่อแม่เห็นว่าเธอสามารถอยู่ได้จริงๆ ถึงแม้มันจะอันตรายเกินไปสำหรับผู้หญิงคนเดียว แต่เธอบอกเธอสามารถอยู่ได้
ครั้งล่าสุดตอนที่ผมนัดเจอกับเธอเมื่อเดือนสองเดือนก่อนก็คุยกันสัพเพเหระตามประสาพี่น้อง แล้วก็ขอโทษเรื่องเมื่อคราวก่อนที่ .... นั่นแหละ ที่ผมให้เธอเอาจดหมายไปให้จินยอง ตอนนั้นผมมันบ้า แต่เธอก็เข้าใจผม ว่าคนเราสามารถทำอะไรไม่ยั้งคิดได้ทั้งนั้น อดีตก็คืออดีต กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ลืมๆมันไปซะ นั่นมันก็ทำให้ผมโล่งใจไม่อีกเปราะ ผมนั่งคุยกับเธอไปสักพักจู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาหยุดที่โต๊ะของเรา น้องสาวผมยิ้มให้เธอ แล้วแนะนำผู้หญิงคนนั้นให้ผมรู้จักในฐานะแฟนของน้องสาวผม และเธอคนนั้นก็เป็นคนที่อยู่ด้วยกันกับน้องสาวผมตลอดเวลาที่ผ่านมา
ใช่ครับ
เธอเป็นเลสเบี้ยน..
"คิดอะไรอยู่วะ"
"อะ .. อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก เห็นน้องสาวมึงแล้วก็คิดถึงจองฮา"
"ใคร ?"
"น้องสาวกู"
"เธอ...ตายแล้วหรอ"
"ไอ้เหี้ย มึงนี่ปากเสีย"
"อ้าวกูขอโทษๆ แล้วน้องสาวมึงไปไหนอ่ะ"
"ก็เธอแยกไปอยู่ตัวคนเดียวมาหลายปีแล้ว ก็แค่นั้น แต่ก็เจอกันบ้าง"
"อ่อ อย่างงี้นี่เอง"
บาโรพยักหน้าหงึกหงักแล้วลากแขนผมเดินไปยังห้องครัวที่แม่และน้องสาวของบาโรกำลังช่วยกันจัดอาหารใส่ภาชนะ ส่วนพ่อของบาโรเห็นว่าพึ่งออกไปข้างนอกตะกี้นี้ เลยเหลือกันแค่สี่คน
ผมและบาโรช่วยกันยกอาหารเย็นมาวางจัดเตรียมไว้ที่โต๊ะตามด้วยแม่และน้องสาวที่เดินตามออกมา
"กินเยอะๆเลยนะจ๊ะซานดึล"
"ฮะคุณน้า"
"เรียกแม่ก็ได้จ้ะ ^^" รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นของคุณน้า ไม่สิ คุณแม่ทำให้ผมนึกถึงแม่ของตัวเองบ้าง ผมพึ่งกลับไปหาท่านที่บ้านเมื่อไม่กี่อาทิตย์นี้เอง ทำไมคิดถึงอีกแล้วนะ T _ T ขนาดผมโทรหาทุกวันยังคิดถึงเลย
"ซานดึล หนูนอนค้างที่นี่ซักคืนดีมั้ย"
"เอ่อ...ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจ"
"นอนเถอะจ้ะ นี่ก็มืดแล้ว เสื้อผ้าก็ใส่ของซอนอูมันก็ได้"
"เสื้อผมได้ปริพอดีน่ะสิครับ.."
"เอ๊ะ ! ไอ้กระรอกนี่ เดี๋ยวแม่ก็ฟาดด้วยตะเกียบ"
คุณแม่ยกตะเกียบขึ้นทำท่าจะตีบาโรเล่นเอาผมหลุดขำ เป็นไงล่ะด่าผมมาก โดนซะมั่งเป็นไง -.,- แล้ว...สรุปคืนนี้ผมต้องนอนที่นี่จริงๆหรอ ผมแอบเกรงใจแฮะ แต่จะกลับไปก็แอบขี้เกียจ นี่ก็มืดแล้วด้วย
"นอนนี่เถอะจ้ะ ซอนอูมันเหงา อยู่เป็นเพื่อนมันหน่อย"
"เพื่อนอะไรล่ะแม่"
"แฟนผมต่างหาก"
ให้ตายเถอะ -___-
"อ่ะ แปรง"
หลังจากผมกินข้าวเสร็จแล้วผมกับบาโรก็อาสาเก็บโต๊ะและล้างจานทั้งหมดแทน ให้แม่กับน้องสาวขึ้นไปพักผ่อนด้านบน เมื่อผมล้างนู่นนี่นั่นคว่ำชามเสร็จแล้วบาโรก็ชวนผมขึ้นห้อง .. เอ่อ .. หมายถึงขึ้นไปอาบน้ำนอนน่ะครับ ยังดีที่บ้านของเขามีแปรงสีฟันที่ยังไม่ได้ออกมาใช้อยู่ บาโรมันเลยเอามาให้ผมใช้ได้
"แล้วเสื้อผ้า ..."
"เอามาใส่ข้างนอกก็ได้"
"อย่าแม้แต่จะคิด เอามา !! " ผมเร้า อย่าหวังเลยว่าให้จะให้ผมมายืนแก้ผ้าโทงๆในห้องนอนของมันน่ะ ! แค่นี้ก็เสี่ยงตายพอแล้ว
"จะหวงอะไรหนักหนา สักวันกูกับมึงก็ต้องได้กันอยู่ดี J "
"ไอ้หื่น -___-"
"แล้วรักป่ะ"
"ไม่รัก แบร่ :P" ผมรับเสื้อผ้าจากเขาแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที เรื่องอะไรจะให้มันหลอกให้ผมพูดว่ารักกันล่ะ -3-
"บาโร .. มึง ไม่มีเสื้อเล็กกว่านี้แล้วหรอ"
ผมยืนมองสภาพตัวเองหน้ากระจกภายในห้องนอนของมันหลังจากที่ทั้งผมและเขาอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว บาโรสละห้องน้ำในห้องของมันให้ผม ส่วนมันก็ไปอาบอีกห้องที่อยู่ข้างล่าง พร้อมๆกับปิดบ้านด้วย
"ทำไม ไม่ชอบหรอ" บาโรว่าพลางเดินมาสวมกอดเข้าที่เอวของผม แล้วซุกหน้าลงกับลาดไหลของผม แง T///////T
"มะ..มันใหญ่ไป แล้วคอก็กว้างด้วย"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เซ็กซี่ดี"
ผมหันให้มองหน้ามันก่อนจะส่งตาขวางๆให้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดสองแง่สองง่ามของมันเลย แถมยังยืนยิ้มแป้นเป็นเป๊ะยิ้มอีกต่างหาก ผมเลยส่งนิ้วกลางให้มันไปหนึ่งที -___-
"อยากได้หรอ"
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
"ไม่คุยกับมึงแล้ว ถอยไปๆกูจะนอน"
ผมพูดแล้วผละตัวมันออกแล้วเดินไปยังเตียง ผมโดดขึ้นไปข้างบนก่อนจะหยิบหมอนข้างคั่นกลางระหว่างผมกับเขาไว้ แล้วล้มตัวลงนอน พอหลับตาไปซักพักก็รู้สึกถึงแรงยวบยาบข้างๆผม ไฟในห้องปิดแล้วมีเพียงแค่แสงสีส้มอ่อนๆจากหัวเตียงเท่านั้น
หมับ !
"กอดหน่อย"
ผมว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้ ! บาโรหยิบหมอนข้างที่คั่นอยู่กลางเตียงออกแล้วขยับตัวมาแนบชิดกับแผ่นหลังของผม ก่อนที่จะกอดหมับเข้าที่เอวของผม สยิว T _ T
"แค่กอดนะ"
"ไม่รับปาก"
"บาโร !!"
"ครับที่รัก"
"ถ้ามึงทำมากกว่ากอด กูโกรธจริงๆนะ"
"จูบด้วยได้ป่ะ" ผมกรอกตาไปมา แล้วหันหน้าไปหามัน ทะ...ทำไมมันใกล้ขนาดนี้ ฮือ ได้คืบจะเอาศอกเลยนะ
"กอดกับจูบ แค่สองอย่าง .. นะ" ผมพูดอย่างตะกุกตะกัก ปากเกือบจะโดนกันอยู่แล้ว
"ครับ" บาโรพูดแล้วยิ้มกว้าง ก่อนที่จะเอาปลายจมูกชนกับปลายจมูกผมเบาๆ "มึงรักกูมั้ย"
นั่นไง T//////T
"ถามอะไรเนี่ย"
"ก็ถามว่ารักมั้ยไง บอกหน่อยดิ"
"อะ..อือ รัก"
"อะไรนะไม่ได้ยิน"
ตอแหลลลล ใกล้จนจะสิงขนาดนี้ !!
"ก็บอกว่ารักไง"
"ขอชัดๆ"
"กะ..กูรักมึง ! บาโร ..อื้ม"
แล้วริมฝีปากของผม
ก็ถูกครองครองด้วยริมฝีปากคู่นั้นทันที
ความคิดเห็น