คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter #2
*อ้าปากพะงาบๆ* = [ ] = ....
"จะยืนโชว์ลิ้นไก่ให้ผมดูอีกนานมั้ย ? "
หะ ....
อะไรนะ...
"มะ..เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ "
"หน้าเหี่ยวไม่พอยังหูตึงอีกหรอป้า"
ปะ...ป้า !!!!!!!!!
ป้าบ้านนายสิวะ แม่ฉันไม่มีพี่สาวโว้ยยยย
โกรธธธธธ
นี่ถ้าไม่ติดว่าแกงกิมจิมันร้อนนี่เขาคงเอาราดหัวตัวเองไปแล้ว ฮือ ทำไมต้องมาเจออะไรซวยๆแบบนี้ด้วยนะ พระเจ้าช่างกลั่นแกล้งจองจินยองคนนี้ได้ลงคอ T _ T อยู่ที่โรงเรียนก็จะแย่อยู่แล้วนี่ต้องมาเจออยู่ข้างบ้านแถมเป็นเพื่อนบ้านกันอีก ก็แน่ล่ะแม่เล่นไปผูกมิตรซะขนาดนั้น ถ้าเขาเป็นผู้หญิงป่านนี้โดนคลุมถุงชนไปแล้วมั้ง TT
อยากจะร้องห้ายยยยยย
"คือแม่ฉันทำแกงกิมจิมาให้บ้านนายอ่ะ" คนตัวเล็กพูดอย่างข่มอารมณ์ที่กำลังโกรธก่อนจะยื่นแกงกิมจิส่งให้คนตัวสูง กงชานเอะใจเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปรับของจากร่างบางตรงหน้า
"ฝากขอบคุณแม่นายด้วยแล้วกัน"
รู้จักคำว่าขอบคุณกับเขาด้วยหรือไง
"หมดธุระก็กลับไปได้แล้วป้า เกะกะ"
ปึง !
ปากบางกำลังจะอ้าปากด่าแต่ก็โดนปิดประตูใส่หน้าหวานๆก่อนซะอย่างนั้น โว้ยยยย หงุดหงิด โมโห กรี๊ดด .. กระทืบเท้าสองสามทีอย่างขัดใจก่อนจะเดินกลับไปยังบ้านของตัวเอง
ไอ้เด็กเวรเอ๊ย !
"เป็นไงมั่งลูก เจอกงชานมั้ย" เสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยถามเมื่อเห็นจินยองเดินดุ่มๆเข้าบ้านมา ร่างบางทิ้งสะโพกลงบนโซฟาตัวเล็กสีฟ้าอ่อนกลางห้อง ก่อนจะตอบคำถามผู้เป็นแม่อย่างใจเย็น
"เจอฮะ"
จริงๆก็ไม่อยากจะเจอเท่าไหร่หรอก -__-
"ดีแล้วๆ ทำความรู้จักกันไว้ อยู่โรงเรียนเดียวกันด้วยนี่นา"
แม่ของจินยองพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเหมือนจะเอ็นดูกงชานอยู่กลายๆเล่นเอาใบหน้าหวานๆหงิกงอเป็นปลาทู หญิงวัยกลางคนถอดผ้ากันเปื้อนสีโอโรสลายลูกไม้ออกหลังจากเตรียมมื้อเย็นเสร็จ ก่อนจะแขวนไว้ที่เดิมที่หยิบมา แล้วเดินมานั่งมานั่งที่โซฟาเช่นเดียวกับลูกชาย
"ก็ไม่อยากจะรู้จักเท่าไหร่หรอกฮะ" จินยองบ่นอูอี้ในลำคอ แต่แม่ของเขาก็ได้ยินมันชัดเจน
"อ้าวทำไมล่ะ ไม่ชอบเขาหรอ"
ไม่ใช่ไม่ชอบ
เกลียดเลยต่างหาก !!!
"ก็ไม่เชิงหรอกฮะ แค่ไม่ชอบขี้หน้า"
"เน้ ลูกแม่ ทำตัวเป็นผู้หญิงไปได้"
ให้ตายเถอะ โดนด่าว่าเป็นผู้หญิงรอบที่ 2 ของวันแล้วนะ เขาควรไปแปลงเพศมั้ยเนี่ย ?!
"ไม่เอาน่า"ว่าแล้วก็ลูบผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มของลูกชายแสนรักเบาๆ
"เขาไม่ได้ไปทำอะไรลูกซักหน่อย"
":("
"ดูทำหน้าเข้า"
"ผมไม่คุยกับแม่แล้วไปทำการบ้านดีกว่า"
ยู่ปากใส่หญิงสาวผู้เป็นแม่ก่อนจะเข้าไปกอดเบาๆเชิงอ้อนแล้วเด้งตัวขึ้นมา ขาเรียวเล็กก้าวฉับๆขึ้นบันไดขั้นไปบนชั้นสองของตัวบ้าน แล้วเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูที่ห้องของตัวเองก่อนจะบิดลูกประตูเปิดเข้าไป
"เฮ้ออ" ทิ้วตัวบางงบนที่นอนแสนนุ่มพลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย นอนกลิ้งไปกลิ้งมาสองสามรอบก่อนจะคว้ามือถือเครื่องหรูขึ้นมา กดเข้าแอปพลิเคชั่นสีเขียวสดตัวอักษรสีขาว 'LINE' ก่อนจะกดเข้าไปในไลน์กลุ่มของเขา
บอกพวกมันดีมั้ยนะ ...
ไม่ดีกว่า
หรือจะบอกดี
ไม่บอกดีกว่า ...
โว้ยยยย
จริงๆเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเกลียดหมอนั่น หรือเพราะเขาเกลียดพวกอันธพาลชกต่อยอะไรแบบนี้มาเป็นทุนเดิมอยู่ด้วยมั้งเลยพลอยเกลียดไอ้เด็กนั่นไปด้วย หน้าตาก็ดีหรอกแต่ทำไมถึงทำตัวห่ามก็ไม่รู้ เห็นพลาสเตอร์ยาที่ติดบนแก้มแล้วเกะกะลูกตาชะมัด ฮึ่ย -__- ชาติก่อนเขาทุบตู้ค่าน้ำค่าไฟขโมยเงินวัดหรือไงนะถึงได้โชคร้ายแบบนี้ ตัวซวยชีวิตชัดๆ
คิดแล้วก็คว้าตัวตุ๊กตาหมาตัวโตสีน้ำตาลอ่อนๆที่แม่ซื้อให้เป็นของขวัญตอนเด็กขึ้นมา ก่อนจะขยำเข้าที่คอแล้วเขย่าๆๆ ประหนึ่งเป็นคอของเด็กเวรข้างบ้าน น่าแปลกที่มองไปมองมาก็รู้สึกว่าตุ๊กตาหมาตัวนี้มันเหมือนกงชานชิคอย่างน่าประหลาด ดวงตาบ๊องแบ๊วดูออดอ้อนแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์นี่มันไอ้เด็กนั่นชัดๆเลย !!!
โว้ยย เกลียดๆๆๆๆ ฉันเกลียดนายกงชานชิค !!
เกลียดที่สุดเลย ฮึ่ย
เอ๊ะเดี๋ยวนะ ....
ถ้าบ้านติดกันแบบนี้หวังว่าระเบียงคงไม่ ...
ขวับ !!!
ชัดเลย (=_____=)!!!!!
ระเบียงห้องกูกับมันเสือกติดกันอีกกกกกกก
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมจินยองถึงรู้ว่าห้องฝั่งตรงข้ามของเด็กบ้านั่น ก็เจ้าของห้องเล่นนอนแอ้งแม้งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอนนั่นไง ! สรุปว่ามีระเบียงที่ยื่นออกมาจากสองตัวบ้านกับแค่ประตูกระจกใสๆกั้นระหว่างห้องกับระเบียงเท่านั้น ปีนไปปีนมาได้สบาย
ไม่รอช้าคนตัวเล็กรีบถลาลงจากเตียงเพราะสมองสั่งการให้เขารีบไปปิดม่านก่อนที่เขาจะอารมณ์เสียเพราะเห็นหน้าไอ้ตัวเจ้าปัญหานี่ซะก่อน แต่ไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปจับที่รูดม่าน จู่ๆเด็กตัวสูงข้างบ้านก็ลุกตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นนึงแล้วถือไว้กลางอก เหมือนตั้งใจจะให้จินยองเห็น
ร่างบางมองอีกฝ่ายแบบงงๆแล้วเพ่งสายตาตี่ๆของตัวเองอ่านตัวอักษรสีดำที่ถูกเขียนโดยกงชานบนกระดาษแผ่นนั้น จับใจความได้ว่า
'เป็นบ้าหรอทะเลาะกับตุ๊กตา :) '
ปากหมาเหมือนหน้าเลยนะ !!
ถ้านี่เป็นรายการเกมโชว์คงได้เห็นเอฟเฟ็กต์ควันลอยออกจากหูของเจ้าตัวแล้ว หนอยย มันจะมากเกินไปแล้ว !!!
'ไม่ยุ่งซักเรื่องจะตายป่ะ'
หยิบหมึกดำกับกระดาษที่ไม่ใช่แถวๆนั้นเอาหน้าที่ว่างขึ้นมาเขียน ก่อนจะกลับมายืนที่เดิมแล้วชูให้กงชานเห็นข้อความในกระดาษนั่น
'ตาย'
'นี่ หยุดกวนตีนซักที รำคาญ'
'ไม่'
'เพราะ ?'
'ฮยองน่ารักดี :)'
เดี๋ยวๆๆๆ O___O!!!
*ขยี้ๆๆๆตา*
'ฮยองน่ารักดี :)'
แกร๊งง
ปากกาเมจิกหมึกดำร่วงหล่นลงพื้นพร้อมกระดาษที่อยู่ในมือที่เตรียมจะเขียนประโยคด่ากลับไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อไอ้เด็กเวรข้างบ้านเขียนข้อความแปลกๆส่งมาให้แถมยังกระตุกยิ้มมุมปากอีกต่างหาก
พึ่บ !!!
รีบปิดม่านทันทีทันใดก่อนที่เขาจะหัวใจวายตายกับประโยคบ้าบอเมื่อกี้นี่ ไม่ใช่เขินหรืออะไรนะ มันตกใจกลัวต่างหาก เป็นโรคจิตหรือไงวะ TT ด่าเขาปาวๆแต่กลับมาเขียนบอกว่าเขาน่ารักเนี่ยนะ ? โอ้ยจะเป็นลมตายยยย นี่แค่อยู่ข้างบ้านมันประสาทก็จะแดกตายอยู่แล้วยังจะโดนมันปั่นหัวเล่นอีก ไม่ยอม จองจินยองไม่ยอม ฮือ
ปิดม่านไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันแม่ง รำา!! -__-!
เช้าวันต่อมา
"สายแล้วๆๆๆ"
เสียงโหวกแหวกโวยวายของคนตัวเล็กดังจากชั้นที่สองของตัวบ้านก่อนที่เจ้าของเสียงนั่นจะเดินลงบันไดมาอย่างรีบร้อน เข็มหน้าปัดนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังบ้านบอกเวลา 7.45 ซึ่งแปลว่าเขาจะต้องถึงโรงเรียนให้ทันภายใน 15 นาที !! จริงๆเขาเป็นคนตื่นเช้านะแต่เมื่อคืนมันกลับคิดนู่นนี่จนนอนไม่หลับ พลิกตัวกลับไปกลับมา กว่าจะได้นอนอีกทีก็เที่ยงคืนตีหนึ่งโน่น แล้วนาฬิกาก็เสือกไม่ปลุกอีก บอกแล้วว่ากงชานน่ะตัวซวย !!!
"ผมไปก่อนนะครับ" กล่าวบอกผู้เป็นแม่ก่อนไปโรงเรียนพลางหยิบแซนวิชที่อยู่บนจานในโต๊ะห้องครัว แล้ววิ่งออกมานอกตัวบ้านด้วยความไวแสง หยิบรองเท้ามาใส่อย่างลุกลี้ลุกลนก่อนจะกระชับกระเป๋านักเรียนบนบ่าให้เข้าที่เข้าทาง
ขาเรียวก้าวฉับๆไปยังยานพาหนะคู่ใจสีเขียวมิ้นต์ที่จอดอยู่ริมกำแพง มือบางจับแฮนด์จักรยานไว้ทั้งสองข้างพลางใช้ตีนแตะเอาขาตั้งขึ้น ส่วนในปากก็ยังเคี้ยวแซนวิชต่อไปจนมันหมด จะขี่ไปกินไปเดี๋ยวได้จุกตายกลางทางซะก่อน
"นายต้องช่วยฉันนะเดวิด ถ้าฉันสายนายตาย" จินยองก้มหน้าลงพูดกับไอ้เดวิดหรือจักรยานที่ว่านั่นแหละ ก่อนจะเข็นมันออกมานอกรั้วบ้าน คนตัวเล็กหันไปปิดประตูอย่างรวดเร็วแล้วคว้าจักรยานขึ้นขี่ ในขณะนั้นเอง ....
กึก ..
หือ ...
เกิดความสงสัยงุนงงขึ้นภายในหัวของจินยอง คิ้วสองข้างเริ่มขมวดเข้าหากันเป็นโบว์สวยงาม หลังจากที่เกิดความผิดปกติของจักรยานตัวเองที่จู่ๆก็ปั่นไม่ไปซะอย่างนั้น
ชิบหายละ
โซ่หลุด !!!!!!!!!!
"โว้ยยยย อะไรกันวะเนี่ย "
"โวยวายแต่เช้าเลยนะป้า"
พูดถึงตัวซวย ตัวซวยก็มา
กงชานที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเดินออกมาจากหน้าประตูบ้านแล้วเอ่ยปากทักคนตัวเล็กด้วยวาจาและน้ำเสียงกวนประสาท ก่อนจะสาวเท้ายาวๆเดินดุ่มๆเข้ามาหาคนตัวเล็กที่กำลังนั่งไว้ทุกข์ให้กับเจ้าเดวิดที่เกิด accident กระทันหัน -*-
"โซ่หลุดนี่"
-___-
"ก็เออสิ"
"ไปสายแน่เลย :) "
"ไม่ช่วยก็ไปไกลๆไป"
นี่ถ้ามีมีดอยู่ใกล้ๆมือเขาคงหยิบมาฟันคอขาวๆไอ้เด็กนี่ขาดไปนานแล้ว เห็นมั้ยว่าคนมันหงุดหงิดก็ยังจะกวนตีนอยู่นั่น มือไม่พายยังเอาเท้าราน้ำอีก
"ใครบอกผมไม่ช่วย"
"ทำไม จะใส่โซ่ให้หรือไง"
"ฮะๆ บอกตอนไหนว่าจะใส่ให้" กงชานเค่นเสียงหัวเราะ "ผมหมายถึงโน่น"ว่าแล้วก็หันหน้าไปยังด้านหลังตัวเองที่มีมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบค์สีดำจอดอยู่หน้าประตูบ้าน จินยองจึงชะเง้อมองตาม เมื่อเห็นมอเตอร์ไซค์คันใหญ่แล้วก็ตั้งคำถามกับคนตัวสูงทันที
"จะให้ฉันขี่?"
"มอไซต์ผม ผมก็ต้องขี่ดิ"
"จะให้ฉันซ้อน ? โว้ย ไม่เอาๆๆเด็ดขาด :( "
"งั้นก็ตามใจ" ร่างสูงกลอกตาไปมาก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคสีดำที่ถืออยู่ในมือขึ้นมาใส่ ก่่อนจะเดินไปยังบิ๊กไบค์แสนรักของตัวเอง ขายาวๆพาดไปอีกฝั่งของตัวรถก่อนจะสตาร์ทเครื่อง
บรื้นน
"ดะ...เดี๋ยว!"
"?"
"ระ...รอด้วย...(.__.)"
คนตัวเล็กละมือจากเจ้าเดวิดคู่ใจปล่อยทิ้งไว้ให้มันพิงอยู่กับประตูบ้านไว้อย่างนั้น ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินดุ่มๆมาหากงชานที่สตาร์ทรถรอเขาไว้อยูู่ จินยองมองมาที่ทั้งตัวรถและคนขับอย่างเลิ่กลั่ก จู่จะให้มาซ้อนท้ายคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุดในขณะนี้เนี่ยนะ ไม่แปลกไปหน่อยเรอะ -___-
"อยากไปโรงเรียนสาย ? " คนตัวสูงเร่ง นั่นทำให้จินยองยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แต่ก็ต้องจำใจโดดขึ้นมอไซต์คันใหญ่แต่โดยดี นี่มอไซต์หรือควาย ทำไมมันใหญ่แบบนี้ฟะ -___-
"นั่งแบบนั้นไม่กลัวตายหรือไง"
กงชานหันมาถามคนตัวเล็กที่นั่งห่างจากเขาเป็นเมตร ไปนั่งอยู่ตรงส่วนท้ายของคันซะอย่างนั้น ถ้าเผลอตกลงไปตายนี่จะรับผิดชอบยังไงล่ะ -__- จะทำคืนก็กลัวไม่เหมือนอีก
"ฉันไม่อยากอยู่ใกล้นาย" ถึงจะรักตัวกลัวตายขนาดไหนก็เถอะแต่จะให้เขยิบตัวมาใกล้กงชานนี่ยอมกลิ้งตกให้รถมันทับตายดีกว่า เหอะ
"ตามใจ"
บรื้นนน
ปึก !
"เฮ้ทำอะไรของนายน่ะ!!"
เสียงแหลมเล็กหวิดขึ้นทันทีเมื่อกงชานเร่งเครื่องออกตัวอย่างแรงจนจำให้ร่างบางเซมาข้างหน้าจนใบหน้าสวยๆกระแทกแผ่นหลังกว้างของคนเป็นรุ่นน้องเข้าอย่างจัง มือเล็กๆฟาดลงบนแขนอย่างโมโหสองสามที นี่จงใจแกล้งกันชัดๆ !!
แต่ด้วยความเร็วที่เกินมาตรฐานกำหนดนั่นทำให้จินยองเริ่มกลัวอยู่นิดๆเลยเกาะชายเสื้อนักเรียนของคนด้านหน้าไว้แน่น อวดดีไปงั้นแหละจริงๆเขาก็กลัวตายเหมือนกันแหละน่า -___-
"ขับช้าๆหน่อยเส้!!" น้ำเสียงแง้วๆบ่นตระโกนด่าร่างสูงแข่งกับลมทีตีเข้าหน้าอย่างแรงเพราะความเร็วของรถ แต่เหมือนคนข้างหน้าจะไม่ได้ยินหรือไม่ฟังก็ไม่รู้ กลับบิดคันเร่งให้เร็วกว่าเดิมด้วยซ้ำ -__- !
หมับ !!
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะแตะต้องตัวนายนักหรอกนะ .."
"แต่ถ้าฉันไม่กอดนายเอาไว้ฉันก็คงลงไปนอนข้างล่างนั่น"
"เข้าใจหรือเปล่า (.__.)"
" ...."
"....."
"ครับ"
"จองจิ......"
"มาครับ !!!!!!!!"
ชายผู้มีอายุที่ได้ชื่อว่าเป็นครูประจำชั้นของห้องมองผ่านลอดแว่นมายังร่างบางที่ยืนหอบแฮ่กๆอยู่หน้าประตูเพราะรีบวิ่งขึ้นมาอย่างเร็ว เกือบโดนเช็คขาดคาบโฮมรูมแล้วมั้ยล่ะ TT
"เข้ามานั่งที่สิ"
กล่าวเสียงเรียบบอกลูกศิษย์ก่อนจะอ่านรายชื่อนักเรียนคนต่อไป จินยองโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามาในห้องเรียน ขาเรียวๆสาวเท้าเดินไปยังแถวริมหน้าต่าง แล้วทิ้งตัวงนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ส่วนข้างๆนั้นก็เป็นชินอู ส่วนแถวข้างหลังก็เป็นซานดึลกับบาโรที่นั่งอยู่ด้วยกัน ชินอูมองเพื่อนสนิทที่ยังนั่งหอบอยู่ข้างๆด้วยความสงสัย ก่อนจะใช้ข้อศอกกระทุ้งแขนเล็กเบาๆ
"ทำไมมาสายวะ" < ชินอู
"รถติด"
"มึงขี่จักรยาน-__-" < บาโร
"ตื่นสาย"
"ไม่เชื่อ" < ซานดึล
"-_____-"
เรื่องอะไรจะบอกว่าเขามากับกงชานล่ะ โดนล้อตายเลย -__- ไอ้พวกบ้านี่ก็จี้ถามอยู่ได้ โว๊ะ แค่เขามาสายมันแปลกมากเลยหรือไงห๊ะ
"ไม่เชื่อก็ช่าง กูนอนล่ะ" จินยองบอกปัดๆก่อนจะซุกหัวเล็กๆลงบนท่อนแขนเตรียมจะงีบหลับระหว่างรออาจารย์ที่จะมาสอนคาบต่อไป
"วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน กลับบ้านได้"
สิ้นเสียงของผู้เป็นอาจารย์ที่เสร็จสิ้นการสอนคาบสุดท้าย เด็กนักเรียนก็พากันลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินออกนอกห้องอย่างรวดเร็ว บ้างก็กลับบ้าน บ้างก็ไปเที่ยวตามที่นัดกันไว้ บ้างก็ไปซ้อมกีฬาหลังเลิกเรียน
"เราจะไปไหนกันต่อป่ะ" ซานดึลเอ่ยถามขึ้นพลางเก็บสมุดเล่มสุดท้ายลงกระเป๋าของตัวเอง แขนยาวๆพาดลงบนไหล่คนรักก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ๆ
"ไปเดทกัน"
บาโรพูดกระซิบกระซาบจนเพื่อนที่ยังครองความโสดทั้งสองเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ มือบางๆฟาดลงบนหัวทุยๆของเพื่อนหน้ากระรอกจนเจ้าตัวร้องเสียงหลง -__- สำออยสิไม่ว่า
"ออกจากห้องกันก่อนเหอะพวกมึง" เพื่อนตัวโตที่สุดในกลุ่มพูดพลาบกระชับกระเป๋าเป้บนบ่า แล้วสาวเท้าเดินออกจากห้อง ตามด้วยจินยองแหละคู่เพื่อนรักกอดคอกันเดินออกมา
ปิ๊นๆ
ขวับ ( -__-)( -__-)( -__-)( -__-)
"กลับด้วยกันมั้ยป้า"
ระหว่างทางที่เพื่อนซี้ทั้งสี่คนเดินออกมานั่น จู่ๆก็มีบุคคลปริศนาบีบแตรใส่ จึงทำให้หันไปมองโดยอัตโนมัติ บิ๊กไบค์คันใหญ่จอดเทียบอยู่ข้างๆพร้อมกับร่างเด็กหนุ่มที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดีเป็นคนขับ
"ไม่" จินยองตอบเสียงแข็งเพราะรู้ว่ายังไงมันก็ต้องถามเขาอยู่แล้ว ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจกงชานเลยซักนิด
โชคดีที่เพื่อนทั้งสามของเขาไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรเพราะถ้าถามก็คงโดนเหวี่ยงใส่แน่ๆ ไม่ปลอดภัยต่อชีวิตและทรัพย์สินอย่างยิ่ง เลยเลือกที่จะสงบปากไว้เป็นการดี
"แล้วจะกลับยังไง"
จะขับตามมาทำไมเนี่ย ห๊า !!!!
ตอนแรกๆก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกนะ เพราะมันยังไม่มีคนไง ! แต่ตอนนี้เขาอยู่หน้าโรงเรียนแล้วคนมันก็เยอะใช่ป่ะล่ะ แล้วยิ่งเป็นกงชานด้วยแล้วคนยิ่งสนอกสนใจกันใหญ่ ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กเกเร แต่ก็เป็นที่กรี๊ดกร๊าดของชะนีเก้งกวางในโรงเรียนอยู่ดี ด้วยใบหน้าที่หล่อคมนั่นทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ยอมกันเป็นแถบๆ จนได้รับฉายาแบดบอยในหมู่สาวๆไปโดยปริยาย
แต่จินยองก็ไม่ก็ไม่เห็นว่ามันจะหล่อตรงไหน :(
"ยุ่งน่า" บอกปัดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแบบรำคาญเต็มทน ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินฉับๆๆจนเพื่อนทั้งสามเดินตามแทบไม่ทัน ส่วนเด็กกงชานชิคก็ไม่ลดละความพยายามที่จะลากพี่ชายข้างบ้านกลับไปด้วยกัน จึงขับมอไซต์ตามคนตัวเล็กไปติดๆ
2 คนนี้มีซัมติง ....
ว่ามะ
*หงึกหงักๆๆ*
( -__- )( _ _ )( -__- )( _ _ )( -__- )( _ _ )
"เฮ้ยกูไปก่อนนะพวกมึง บาย" ใบหน้าหวานๆหันมาบอกก๊วนเพื่อนซี้ ก่อนจะเดินแยกไปอีกทางนึงที่เป็นทางลัดกลับบ้านของเขา เดินเตาะแตะๆไปสองสามก้าวก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังแว่วมาให้ได้ยินจากทางด้านหลัง จินยองกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิดแล้วเร่งฝีเท้าเดินให้เร็วกว่าเดิม
ไอ้เด็กบ้านี่มัน ... ฮึ่ย !!!!
"นี่ หยุดเดินก่อนได้มั้ย"
"แล้วใครสั่งให้ตามวะ!!"
คนตัวเล็กหยุดเดินแล้วหันไปเผชิญหน้ากับร่างสูงที่ขับมอไซต์ตามเขามา ตาเรียวตี่มองอีกฝ่ายอย่างโมโห แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่สะสกสะท้านอะไรเลยซักนิด กลับชอบใจด้วยซ้ำเมื่อเห็นหน้าหงิกงอของคนตัวเล็กก็เห็นแล้วมันน่าแกล้งนี่นา :)
"แล้วทำไมไม่กลับด้วยกัน"
"ฉันกลับเองได้"
ครั้นจะลงรถแล้วไปฉุดกระชากลากคนตัวเล็กนี่ขึ้นมาบนรถก็ไม่ได้-___- เชื่อเถอะว่าเขาต้องโวยวายจนคนแถวนี้หันมามองแน่ๆ เผลอๆอาจจะโดนใส่ร้ายพยายามลักพาตัวผู้อื่นก็ซวย เลยต้องล้มเลิกความพยายามที่จะลากพี่ชายข้างบ้านกลับแต่โดยดี ต่างคนต่างกลับ จบ !
ตกดึก
ก๊อกแก๊กๆ
หือ (-___-)?
ก๊อกแก๊กๆ
เสียงอะไรวะ
มือบางคลายปากกาน้ำเงินในมือในขณะที่กำลังทำงานลงบนหนังสือเล่มหนา ก่อนจะปิดมันแล้วยันตัวลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน คนตัวเล็กสาวเท้าเดินมายังระเบียงห้องที่เป็นต้นตอของเสียงก๊อกๆแก๊กๆบ้าบอนั่น แล้วเปิดม่านที่ปิดสนิทอยู่เพื่อดูให้รู้ว่าอะไรที่มันมารบกวนสมาธิเขา มันต้องเจอดี -__-!!
"เฮ้ย!"
ความคิดเห็น