คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter #1
"โ ร ง เ รี ย น ข อ ง เ ร า น่า อ ยู่ คุ ณ ค รู ใ จ ดี ทุ ก ค น น น น น น น น "
"นี่ เธอรู้มั้ยว่าเทอมนี้เธอมีเรื่องไปกี่ครั้งแล้ว ?!"
เสียงเฉียบขาดน่าเกรงขามของผู้เป็นอาจารย์ดังขึ้นท่ามกลางห้องปกครองที่เงียบสงัด เสียงเครื่องทำงานแอร์คอนดิชั่นเนอร์ตัวเก่าก็ดังขึ้นแทรกอาจารย์เป็นระยะๆ จนมันน่าหงุดหงิด แต่ก็ชินซะแล้ว .. จนกว่าทางโรงเรียนจะเปลี่ยนให้ใหม่ก็ทนใช้ทนฟังเสียงไปก่อนแล้วกัน ถ้าไม่นับเรื่องเสียงก็นับว่ามันเย็นมากเทียบเท่าเครื่องรุ่นใหม่ๆเลยทีเดียว ..
อาจารย์ผู้มีอายุถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเบื่อหน่ายเป็นรอบที่ล้านพลางมองหน้านักเรียนเจ้าปัญหา
ที่อยู่อีกฟากของโต๊ะ หลังจากที่เรียกเข้ามาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ..
ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ดุที่สุดแต่ดูเหมือนว่านั่นไม่ได้ทำให้นักเรียนตัวแสบคนนี้กลัวเลยสักนิด ดูจะลักษณะท่าทางที่นั่งเอาขาขวาพาดไว้บนขาอีกข้างนึงพลางกระดิกตีนไปด้วยนี่มันกลัวซะที่ไหนกันล่ะ -______-
ไร้ซึ่งความเคารพแถมยังผิวปากพลางมองนู่นมองนี่ไม่ได้สนใจคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
ทำเหมือนเป็นธาตุอากาศยังไงอย่างนั้น
ฉันเป็นอาจารย์นะโว้ย !!!!!
ปึก !!
"โอ้ยจารย์!"
ด้วยความสุดจะทนจึงยกกอง ย้ำว่ากอง !! เอกสารบันทึก(คดี)ประจำวันของไอ้เด็กไร้มารยาทคนนี้
ที่ตั้งแต่อยู่มัธยมปลายมาก็มีขยันสร้างเรื่องทุกวันไม่ว่างเว้นขึ้นมา ก่อนจะฟาดลงไปบนหัวทุยๆของนักเรียนแรงๆหนึ่งทีเหมือนที่เคยทำเป็นประจำตอนเรียกเขาเข้ามาพบ แต่ก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดเดียว
ตายด้านหรือเปล่าวะ...
บอกตรงๆเลยนะว่าไม่รู้จะทำยังไงแล้วกับเด็กเวรคนนี้ดี โดนทำโทษสารพัดทั้งเก็บขยะ ล้างห้องน้ำ
กวาดห้อง ถูอาคาร ทำเวร โดนตี โดนทุบ ส่งไปบำเพ็ญประโยคนอกสถานที่ก็แล้ว ก็ยังไม่หลาบจำ ไม่เข็ดซักกะที
พอถามว่าทำไมถึงขยันหาเรื่องเข้าห้องปกครองที่แสนจะน่ากลัวนัก
กลับได้คำตอบแบบกวนตีนๆมาว่า
' ขี้เกียจไปนั่งเรียน น่าเบื่อ ออกมาทำนู่นทำนี่ให้เป็นประโยชน์ดีกว่า '
เอ่อ .. แล้วที่มึงมีเรื่องชกต่อยทุกวันนี่มีประโยชน์มากหรือไง(วะ) ...
คดีนะเฟ้ยไม่ใช่สแตมป์รักเมืองไทย สะสมอย่างกะจะไปแลกของเซเว่นยังไงอย่างนั้น -_____-
คิดแล้วก็เหนื่อยสมอง ผู้เป็นอาจารย์เลยหยุดคิดไว้แค่นั้นก่อนจะหันมาจัดการ (?) ไอ้เด็กนรกข้างหน้านี่ต่อ
ตัวเขาอยากจะไล่เด็กเวรออกใจจะขาด หาเรื่องมาให้จนแทบจะไม่ต้องทำมาหากินอะไรอยู่แล้ว แต่ก็ไม่สามารถทำได้ดั่งใจคิดเพราะผลการเรียนของเด็กนี่ดีมากอย่างไม่น่าเชื่อ คะแนนสอบแทบจะทุกเทอมอยู่อันดับต้นๆของระดับเลยก็ว่าได้
ถึงจะเลวแต่มันก็หัวดี
เขาเคยเสนอชื่อกับทางฝ่ายเบื้องบนแล้วนะว่าเคยจะเชิญให้เขาออก แต่ผลที่ได้คือไม่ผ่านการอนุมัติ
ด้วยเหตุผลที่ว่า ผลการเรียนมันดี -__________-
"จะให้ผมไปได้ยังอ่ะ หิวจะตายแล้วเนี่ย" คนเป็นนักเรียนว่าก่อนจะทำท่าหงุดหงิดใส่
ดูมัน ....
"เออจะไปไหนก็ไปๆ เบื่อขี้หน้า. คราวนี้อย่าไปต่อยลุงขายข้าวจนเขาขอย้ายออกไปขายที่อื่นอีกนะ "
"ก็มันกวนตีนผมก่อน"
"ไอ้เด็กเวรนี่ !!!"
"ไปดีกว่าบ๊ายบาย :P"
ว่าแล้วก็ส่งยิ้มกว้างให้อาจารย์สุดโหดพลางโบกมือลาราวกับว่าเป็นเพื่อนเล่น ก่อนจะรีบลุกพรวดพราดออกไป
จนชนกับผู้มาใหม่ด้านนอกที่กำลังเปิดประตูสวนเข้ามาพอดี
"เฮ้ยเราขอโทษๆๆๆ อ้าว ....-_______-"
กงชานเองเรอะ ....
นี่มันวันซวยอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย
คนตัวเล็กที่หอบกองเอกสารไว้ในอ้อมกอดเงยหน้ามองคนตัวสูงด้วยท่าทีหงุดหงิด
' บ้าจริงๆไปขอโทษไอ้เด็กนี่มันทำไมนะ -____- เปลืองน้ำลายชะมัดเลย '
คนตัวสูงที่พึ่งออกมาหรี่ตามองคนที่อยู่ในฐานะรุ่นพี่ที่เอ่ยปากขอโทษตนไปเมื่อกี้อย่างเรียบเฉย
ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาไร้ซึ่งคำพูดใดๆซักคำ จินยองมองตามแผ่นหลังกว้างของเด็กนั่นจนลับตาก่อนจะยักไหล่
แล้วหันไปทำธุระของตัวเองต่อ เขาไม่ใช่กรรมการนักเรียนหรืออะไรหรอก แค่โดนอาจารย์อีกคนใช้ให้เอาหนังสือมาไว้ที่ห้องนี้แค่นั้นเอง แล้วก็เสือกซวยเจอเด็กนั่นเข้าให้
"หงุดหงิดอะไรมาวะจินยอง"
เสียงของเพื่อนหน้าหมีใส่แว่นเอ่ยทักเพื่อนตัวเล็กหลังจากลงมาจองโต๊ะโรงอาหารก่อนซักพักนึงแล้ว
ส่วนข้างๆกันนั้นก็เป็นบาโร และเพื่อนที่เลื่อนตำแหน่งมาเป็นแฟนเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ ซานดึล เพื่อนตัวอ้วนกลมน่ารักมุ้งมิ้ง (?)
"ซวยๆๆ แม่งโคตรซวย" กระแทกกระเป๋าลงอย่างแรงจนสั่นสะเทือนไปทั้งโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่ว่างข้างๆชินอู
แล้วทำหน้าหงุดหงิดเหมือนผู้หญิงวัยหมดประจำเดือน
"ซวยไรวะ หยุด! หยุดทำหน้าเหี่ยวใส่พวกกูแล้วเล่ามา"
ปากหมาแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้ชายหน้ากระรอกฟันหัก บาโรคนนี้นี่เอง -_____-
"ก็ตอนที่กูไปห้องปกครองอะ กูเผลอไปชนกงชานแล้วเสือกไปขอโทษมันอ่ะดิ"
"แค่เนี้ยะ?"
"ก็เออสิ กูไม่ชอบมันอ่ะ เกลียดขี้หน้า" พูดแล้วก็ทำท่าขยะแขยงแบบโอเวอร์
"จริงๆไอ้กงชานมันก็ไม่ได้ร้ายอะไรนะ ช่วงที่กูโดนทำโทษกับมัน มันก็ปกติอ่ะ" บาโรพูดความคิดของตัวเองขึ้นมา " มันบอกว่าที่มีเรื่องทุกวันๆเนี่ย นี่มีแต่คนมาหาเรื่องมันก่อนทั้งนั้น ผู้ชายก็เงี้ยะ ฆ่าได้หยามไม่ได้ รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไร"
"ไร้สาระ"
"เอ๊ะ นี่มึงเป็นผู้ชายป่ะถามจริง ทำตัวเหมือนผู้หญิงขึ้นทุกวัน" บาโรแซว
"ถามวอนตีนนะมึงอ่ะ"
"นี่!หยุดทะเลาะกันได้แล้วน่า บาโร!จะกินมั้ยข้าวอ่ะ กูหิว" เสียงของซานดึลดังขึ้นมาห้ามศึก
ก่อนจะลากแฟนตัวดีให้ไปซื้อข้าวด้วยกัน เหลือทิ้งไว้แค่สองคนที่โต๊ะ
"กูว่ามันก็จริงนะที่บาโรพูด"
"นี่มึงเข้าข้างไอ้กงชานหรอชินอู -____-"
"ก็ไม่เชิง" ชินอูยักไหล่ "จริงๆมันอาจจะจิตใจดีก็ได้ ใครจะไปรู้"
"จิตใจดีเหรอ ? เหอะ ใจทรามสิไม่ว่า"
"แล้วมันไปทำไรให้มึงวะ ดูเกลียดมันจัง"
"ก็กูไม่ชอบขี้หน้ามันไง จบ "
เฮ้อ =__________=
ถอนหายใจให้กับความงี่เง่าไม่มีเหตุผลของเพื่อนรักหน้าสวย ก่อนจะชวนกันไปซื้อข้าว เมื่อบาโรกับซานดึลกลับมาที่โต๊ะแล้ว ระหว่างทางก็ดั๊นไปเดินสวนกงชานเข้าให้ ทำให้ชินอูต้องคอยจับแขนจินยองไว้โดยอัติโนมัติ กลัวว่าจะวิ่งไปตบหน้าหล่อๆนั่นซะก่อนน่ะสิ
เลิกเรียน
"กลับมาแล้วคร้าบ" เสียงแหลมเล็กดังขึ้นพร้อมกับจังหวะที่เปิดประตูบ้าน ถอดรองเท้าวางไว้ที่ชั้นหน้าประตูก่อนจะเดินเข้ามาข้างในตัวบ้าน
"กลับมาแล้วหรอลูก" คุณนายจองเอ่ยทักลูกชายหัวแก้วหัวแหวนในขณะที่กำลังเตรียมมื้อเย็นอยู่ในครัว
ถึงจะมีอายุเกิน 50 ไปแล้วแต่ใบหน้ายังคงความสวยไว้ไม่สร่าง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลูกชายได้ความสวยเกินผู้ชายมาจากใคร
"เอาของไปเก็บแล้วลงมาหาแม่หน่อยสิ"
"ฮะ" จินยองตอบรับแล้วเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของตนเพื่อเอาสัมภาระทั้งหมดที่หอบจากโรงเรียนมาไปเก็บ
แล้วรีบลงมาหาแม่ที่ง่วนอยู่ในครัว
"มีอะไรให้ผมช่วยเปล่าอ่ะ"
"มีสิ" ผู้เป็นแม่พูดพลางตักแกงกิมจิที่ทำสุดฝีมือใส่ชามใบหรู ก่อนจะหยิบจานขึ้นมารองเพื่อกันไม่ให้ร้อนเวลาถือ
และส่งให้ลูกชาย
"พอดีว่ามีเพื่อนบ้านย้ายเข้ามาใหม่น่ะจ้ะ อยู่ข้างๆบ้านเรานี่เอง เมื่อกี้แม่พึ่งไปคุยกับเขามา เลยว่าจะทำอาหารเล็กๆน้อยๆต้อนรับเขาซักหน่อย"
อ๋อ อย่างนี้นี่เอง
"จินยองเอาแกงกิมจินี่ไปให้เขาหน่อยสิลูก"
"อ่า ได้ครับแม่ ^^" ตอบรับหญิงวัยกลางคนด้วยท่าทางยิ้มแย้ม ก่อนจะเดินออกไปนอกตัวบ้านอย่างระมัดระวัง
เพราะตัวเองก็ใช่ว่าจะไม่ซุ่มซ่ามซะเมื่อไหร่ -_____-
ติ้งหน่อง ~
นิ้วเรียวจรดลงกรดกริ่งหน้าบ้านของเพื่อนบ้านคนใหม่ ก่อนจะชะเง้อมองเข้าไปในรอบๆตัวบ้าน ที่มีแต่ของเต็มไปหมด ดูเหมือนจะย้ายเข้ายังไม่เสร็จแฮะ นี่เรามากวนเขาหรือเปล่าเนี่ย .... ว่าแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบค์คันใหญ่สีดำที่จอดอยู่ข้างประตู เห็นแล้วก็คิดตามว่าถ้ามันหล่นทับตัวเขาคงแบนแน่ๆ -*-
"ชานอ่า ไปดูสิลูกว่าใครมา" ถ้าจินยองเดาไม่ผิดคงเป็นเสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยสั่งลูกของตัวเองให้ออกมารับแขก
ชื่อชานหรอ ? ผู้หญิงหรือผู้ชายกันนะ อายุเท่าไหร่ เรียนอยู่ที่ไหน -,.-
จะสงสัยอะไรมากมายวะ เดี๋ยวเขาออกมาก็รู้จักเองแหละน่า
คนตัวเล็กยืนชะเง้อมองผ่านรั้งที่สูงกว่าตัวเองนิดหน่อยจนคอจะยาวเป็นยีราฟอยู่แล้ว -___- แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น (?) หน้าเพื่อนบ้านคนใหม่จึงชะเง้ออยู่อย่างนั้น จนเห็นร่างของชายคนนึงที่ใส่เสื้อผ้าลำลองอยู่บ้านแบบสบายๆ เดินออกมาจากตัวบ้านที่กำลังเดินตรงมาทางเขา
เอ๊ะ ..
ทำไมคุ้นตาจัง (._________.)
ครืนนนนนนนนน < เสียงเปิดประตู -*-
“ไง”
=[]=!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ้ มาย ก๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
#TBC
จบไปอีกตอนเเล้วป่วงมะ 5555555555555555555555555555555
เรื่องนี้มันไม่มีอะไรจริงๆนะโคตรโล่ง ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ความคิดเห็น