คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Y o u r M i n i s t r a n t - INTRO -
“ไล่ออก”
“ว่าไงนะครับ ?!!!”
“หูหนวกรึไง”
“ปะ ... เปล่าครับ”
“งั้นก็เชิญ”
“วะ .. ว่าแต่ผมทำอะไรผิด”
“คุณทำผมไปทำงานสาย”
แล้วเขาเองไม่ใช่หรอที่ไม่ยอมตื่นน่ะ -______-
“ถ้าเข้าใจก็ออกไปได้แล้ว อ้อ แฟ้มตารางงานยังอยู่ที่คุณใช่มั้ย ? เอามาคืนผมด้วย”
เขานี่มัน .. เอาแต่ใจจริงๆ
จะพูดไปก็ไม่ได้ ได้แต่คิดในใจเท่านั้นแหละ แหงสิ ได้ข่าวว่าเดือนนี้เปลี่ยน ‘ผู้จัดการส่วนตัว’ ไปกี่คนแล้วล่ะ ได้ข่าวว่าคนล่าสุดก็โดนไล่ออกไปเพราะไม่ยอมมากางร่มให้ตอนฝนตก เลยทำให้เขาไม่สบายจนไปทำงานไม่ได้ เป็นง่อยหรือไงนะ ก็เปล่า -______-
อดีตผู้จัดการของ ‘จอง จินยอง’ ก็ได้แต่คิดระหว่างทางเดินออกไปเอาแฟ้มตารางงานที่อยู่ในรถมาคืนให้ร่างบางที่นอนฟังเพลงอยู่บนโซฟาภายในตัวบ้าน จินยองเหลือบมองอดีตผู้จัดการของเขาเล็กน้อยก่อนจะเพยิดหน้าบอกเป็นนัยว่า ‘เอาวางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ’ แล้วก็กลับมาสนใจเพลงที่ฟังอยู่ต่อ
‘ตกงานจนได้’
“เฮ้ยไอ้น้องชาย !! ได้ข่าวว่าไล่ผู้จัดการออกอีกแล้วหรอ” เสียงของลูกพี่ลูกน้อง ‘ชิน ดงอู’ ท้วงขึ้นก่อนจะเดินมาผลักหัวน้องชายสุดที่รักที่นอนฟังเพลงสบายใจอยู่บนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอีกตัวข้างๆ
“ยังไม่ชินอีกรึไง” จินยองถอดเฮดโฟนออกแล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก็จะไม่ให้ไล่ออกได้ยังไง แต่ละคนไม่ได้ดั่งใจเขาซักคน แต่ละคนนี่มึนๆงงๆตื้อๆ คุยแล้วรู้สึกเหมือนคุยกับหุ่นยนต์ไงไม่รู้ มันน่าหงุดหงิดสุดๆ
“แกนี่นะ -___- นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าของค่ายเป็นพ่อฉันกับที่แกเป็นนักร้องดังค้างฟ้าแล้วนี่ฉันว่าแกไปไม่รอดว่ะ”
“แล้วตอนนี้รอดมั้ยล่ะ”
“เออ รอด ว่าแต่แกเหอะ จะเย็นชาไปถึงไหนกัน หัดยิ้มหัดหัวเราะบ้างดิ ทำตัวเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งไปได้ ฮ่าๆๆๆๆ ”
เฟี้ยว ปุบ!
จินยองปาหมอนอิงข้างๆใส่หน้าพี่ชายเต็มรัก -_____-
“ว่าใครเจ้าหญิง”
“แกไง ดูหน้าดิ๊เนี่ย หน้าตาก็สวยอย่างกับผู้หญิง ตัวก็บาง นิสัยก็เอาแต่ใจเหมือนผู้หญิงอีก แล้วนี่น่ะ อะไร กรีดอายไลน์เนอร์อยู่บ้านหรอ”
“แล้วกรีดไม่ได้หรือไง!” จินยองบอกปัดอย่างหงุดหงิด ก็แค่กรีดบางๆเอง จะปล่อยให้หน้าโทรมได้ไงล่ะ เนอะ …
“ตุ๊ด”
“อะไรนะ -___-“
“อะไร ฉันบอกอยากไปสะพานพุทธ”
“เออ จะไปไหนก็ไปเลยไป” ร่างบางว่าพลางล้มตัวนอนจะฟังเพลงต่อ หยุดทั้งทีขอนอนเงียบๆบ้างเหอะ เจอหน้าทีไรก็กวนเบื้องล่างตลอด
“ไม่ไปหรอก วันนี้จะมีน้องมาที่บ้านน่ะ เอ้อ ฉันยังไม่ได้บอกนายสินะ” ดูเหมือนชินอูจะนึกอะไรขึ้นได้เลยหันไปบอกจินยองที่กำลังจะสวมเฮดโฟน อะไรนะ ?! มาที่บ้านหรอ
“เอ้า จะมาแล้วทำไมพี่ไม่กลับบ้านพี่ไปล่ะ มาอยู่บ้านนี้ทำไม” ว่าแล้วก็เพยิดหน้าออกไปนอกประตู ก็บ้านของเขากับชินอูน่ะ อยู่ในรั้วเดียวกัน เพราะแม่ไม่อยากให้น้องสาวของตัวเองไปสร้างบ้านไกลที่ไหนเลยสร้างอีกหลังให้มันอยู่ในรั้วเดียวกันนี่แหละ โชคดีที่มันยังมีพื้นที่เยอะพอให้สร้างอยู่พอสมควร
“ขี้เกียจเดินกลับ อยู่นี่แหละ เดี๋ยวก็มาแล้ว” ชินอูว่าพลางดูนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะเอนหลังพิงกับโซฟา
“พี่นี่จริงๆเลย แล้วเขาเป็นใครก็ไม่รู้จัก”
“เอาน่าเดี๋ยวก็รู้จักเอง”
ครืน ครืน
“ฮัลโหล หา ว่าไง เฮ้ยถึงแล้วหรอ โอเคๆเดี๋ยวออกไปรับ” ชินอูวางสายก่อนจะเดินออกไปนอกบ้าน จริงๆเลยพี่ชายคนนี้ -___-
“เข้ามาก่อนสิกงชาน เกรงใจอะไรล่ะ”
หือ ..
กงชาน งั้นหรอ ...
“โหยพี่ครับผมเกรงใจ”
“เกรงใจอะไรเล่าไอ้น้องบ้า” นั่น ยังจะไปชวนเขาเข้าบ้านอีก ... จินยองคิด ก่อนจะเหลือบตามองชินอูที่พาเด็กหนุ่มร่างสูงเข้ามาในบริเวณบ้าน นี่ขนาดเหลือบแค่หางตายังสัมผัสได้ถึงความ “หล่อ” ของเด็กคนนี้ … ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง ได้แต่เก๊กฟอร์มทำเป็นเล่นมือถือ
“เอ่อ...กงชาน นี่ลูกพี่ลูกน้องพี่ ไม่ต้องแนะนำคงรู้จักแหละมั้ง”
ใช่แล้ว ...
ไม่ต้องแนะนำตัวหรอก
นายคงจะรู้จักฉัน ....
“รู้จัก ? เอ่อขอโทษนะครับ ผม...ไม่รู้จักเขา”
ขวับ !!
จินยองเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงทันที่ที่ได้ยินคำว่า “ไม่รู้จัก” แต่ก็ต้องสะดุดใบหน้าที่คมคายของเด็กคนนี้ จมูกเป็นสัน ปากเป็นกระจับได้รูป เรียวหน้ารับกับผมซอยสั้นปรกหน้าได้เป็นอย่างดี เสื้อเชิ้ตสีขาวกับเดฟดำนี่มัน ... ดูดีสุดๆไปเลย
...
หล่อโครตโครต ....
แต่ไอ้คำว่าไม่รู้จักเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง ? ..
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ” หน้าสวยเก๊กสีหน้าเรียบเฉย และพยายามไม่มองตาของเขา
“เอ่อ...ผมบอกว่าไม่รู้จักครับ”
“เฮ้ยนี่นายไม่รู้จักจองจินยองหรอ นักร้องดังค่าย WME เลยนะ” ชินอูท้วงขึ้น
“ครับ ผมไม่ค่อยสนใจอะไรวงการบันเทิงน่ะ อีกอย่างผมต้องทำงานหาเงิน ไม่ค่อยได้สนใจอะไรพวกนี้หรอกครับพี่ ^ ^ ”
ทำงานหาเงิน ?
งั้นหรอ .. ?
TBC.
ลงอินโทรมาเเบบป่วงๆ หลายคนอาจจะเคยตามอ่านในบ้านเเล้ว
ส่วนคนที่ยังไม่เคยอ่านก็เม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ จุ้บๆ > _ <
ความคิดเห็น