당신을사랑합니다.
정말사랑해요.
우리의사랑. 영원히 ... 레알질문
ฉันรักนาย
นายรักฉัน
ความรักของเราจะคงอยู่ตลอดไป...ฉันสัญญา
บทนำ(รัก)
ออดดดดดด~!
"เฮ~"<<เสียงนักเรียนในห้อง
"กรี๊ดดดดดดด>O<<<เสียงนักเรียนในห้อง
ปิดเทอมแล้วโว้ยยยย~<<เสียงเพื่อนฉันเองล่ะ
วันนี้เป็นวันปิดเทอม แม้จะปิดเทอมที่หนึ่งหรือหยุดแค่สามเดือน แต่พวกนี้ก็ยังดีใจค่ะ=O=ขอให้ได้ปิดเหอะ เราดีใจหมด นี่ล่ะ ทฤษฎียัย/นายพวกนี้
นี่!ซอล แกจะตะโกนหาอะไร-*-
ก็ปิดเทอมแล้วอะแก๊>_< ว้าวๆๆ
TT__TT
ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละเพื่อนรัก คนอื่นเขาออกจะดีใจ ฮิ้วววววว>O<
เออเซ่!แกปิดเทอมแล้วแกสบายนิ แกไม่ต้องมานั่งขายกาแฟงี่เง่านี่เหมือนฉันนี่!
เออๆแกระบายออกมาให้หมดนะ นานๆที คนซื่อบื้อแบบแกจะตะโกนโหวกเหวกโวยวายกับเขามั่ง วะ..ว้าย เออๆแกไม่ซื่อบื้อ...ซักนิด ก็เดี๋ยวฉันไปช่วยแกขายไง-_-^
เฮ้ออออ~ฉันยังไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตเลยอะTTOTT
เดี๋ยวค่อยคุยกัน เก็บของเร็ว อยากกกับบ้านนนน ฮิ้วๆๆ>W<
แต่ฉันไม่อยากกลับบ้านนี่นาT^Tยัยเพื่อนรัก(บ้า)เบนสายตาจากฉันแล้วหันไปเก็บของ ฉันโยนของใส่กระเป๋าราคาแพงที่คุณแม่ซื้อให้(ฉันไม่ได้ต้องการนะ แม่ให้ฉันใช้ เกะกะชะมัด)โดยไม่สนใจว่ามันจะพังจะแพงแค่ไหน พังๆไปเลย ฉันก็ไม่อยากใช้นักหรอก อยากเดินเพรียวๆไม่มีอะไรที่ตัวบ้างนอกจากหนังสือที่มือ โทรศัพท์ที่มืออีกข้าง
ตอนนี้ฉันหงุดหงิด หงุดหงิดมากกกกก ฉันไม่อยากกลับบ้านเลย ให้ต๊าย(???) แต่...แต่ฉันทำอะไรไม่ได้นี่นาTT^TT
2 เดือนก่อนปิดเทอม...
กระ...กรี๊ดดดดด>_< ฉันสอบฟิสิกส์ติดท้อปเท็นค่าคุณผู้โช๊มมม แต่...ฉันจะดีใจมากเลยนะถ้าฉันได้ที่สองที่สามอะไรแบบนี้ บัท!(แปลว่าแต่)ฉันได้ที่...ที่เก้าTTOTT แงๆๆ ไม่เป็นไรๆจ้ะคอฟ ที่เก้ายังดีกว่าที่สิบน้า~
ฉันเดินเข้ามาในบ้านอย่างกล้าๆกลัวๆ ง้าย!คุณแม่นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกด้วยอ้ะ ฉันจะทำยังไงดีอะ คุณแม่ต้องถามเรื่องข้อสอบแน่เล๊ย~ คุณแม่ซีเรียสกับเรื่องนี้จะตาย ฉันตายแน่เลยอะT_T
ฉันเดินขึ้นบันไดแล้วทำเหมือนมองไม่เห็นคุณแม่ แบบ...ย่องเบาU_U
ยัยคอฟ!!!
นั่นไง เดาไม่ผิดจริงๆY^Y
คะ?
คะแนนฟิสิกส์-_-
นะ..หนูติดท้อปเท็นค่ะ^^;
ดีมากจ้ะ^^ ที่เท่าไรฮึ
ไม่ถามคำถามนี้ไม่ได้เหรอคะคุณแม่U_U
กะ...เก้าค่ะU_U;
หะ!?เก้า!เก้างั้นเหรอยัยคอฟฟี่
(.. )
ปิดเทอมนี้แกเตรียมเก็บของได้เลยนะ ฉันจะให้แกไปซัมเมอร์ที่ลอนดอน!!!
หา!ไม่นะแม่!หนูไม่ไป!!!
แกต้องไป คะแนนน้อยแบบนี้ แกต้องเรียนเพิ่ม!
แล้วทำไมต้องเป็นลอนดอนด้วยละคะ!!!
ฉันไม่อยากติดต่อประเทศอื่นให้ยุ่งยาก อีกอย่างแกเคยไปเรียนที่นั่นแกมีเพื่อน จะได้ไม่ต้องหาเพื่อนใหม่
หนูไม่ไป หนูไม่ชอบต่างประเทศหนูจะอยู่ที่นี่!!!
แกต้องไปคุณแม่พูดเสียงต่ำ ซึ่งนั่นบ่งบอกว่า อารมณ์คุณแม่นั้นเริ่มประทุขึ้นมาแล้
คุณแม่ก็รู้นี่คะ ฟิสิกส์มันวิชาหินชัดๆ หนูได้ที่เก้ามาก็ดีแค่ไหนแล้วคะ ยังไงหนูก็ไม่ไปแน่!!!
แกต้องไป!!! โอเค ฉันมีตัวเลือกให้แกอีกหนึ่งอย่างนอกจากไปซัมเมอร์!!! แกต้องเปิดกิจการอะไรก็ได้ที่จะทำเงินให้แก แต่ก่อนที่แกจะทำ แกต้องบอกฉันก่อนว่าแกจะเปิดกิจการอะไร ฉันจะจัดการเรื่องตึกให้ สิ่งที่แกจะทำนั้นต้องไฮโซ ดูดี มีชาติตระกูลเท่านั้น!! โดยมีข้อแม้ว่าแกจะต้องหาเงินกินเอง อ้อ!เงินที่ได้จากร้านนี้เป็นของแกทั้งหมด!!!ส่วนที่อยู่ของแกนั้น ไม่ใช่ที่นี่นะจ้ะลูกรัก^^ แกต้องไปหาเช่าบ้าน ซื้อคอนโด โรงแรม หรือที่ไหนก็ได้ที่แกอยู่ได้ เงินในบัตรเครดิตที่ฉันให้แกมีอยู่สองใบใช่มั้ย จะถูกล็อคทั้งสองใบเลย เหลือแต่บัตรเครดิตของแก ซึงมีอยู่แค่ใบเดียว เอาล่ะ ถ้าแกเลือกทางเลือกนี้ แกจะต้องหากินเองไปอย่างนี้เรื่อย จนกว่าฉันจะอนุมัติแกว่าแกสามารถหาเงินเองได้ ดูแลตัวเองได้ และติวหนังสือเองได้ ฉันจะให้แกมาใช้ชีวิตในแบบคุณหนูเหมือนเดิม แกจะเลือกทางไหนล่ะ ระหว่างไปซัมเมอร์ในที่หรูๆ มีเงินใช้ไม่ขาดสาย กับ...หาเงินกินเอง ทำอะไรเองหมด!!!แกจะเลือกทางไหน!!!
ไม่ค่ะ!หนูไม่เลือกทางไหนทั้งนั้น ทำไมคุณแม่ชอบบงการชีวิตหนูจังเลยคะ!
ฉันอยากให้แกได้ดีนะคอฟฟี่!!!...เลือกมาซักที!!!
ก็หนูเลือกไม่ถูกนี่คะ อีกทางก็ดูดี๊ดูดี แต่ฉันไม่ชอบไปต่างประเทศนี่ส่วนอีกทางก็รันทดจับใจ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเลือกอะไรแบบนี้ด้วยนะ เบื่อจริงๆ
ก็ได้ค่ะคุณแม่ หนูคิดแล้ว หนู...จะเปิดร้านกาแฟค่ะ!
นี่แกเลือกที่จะหากินเองเหมือนยาจกงั้นเหรอ
ไม่ใช่ยาจกนะคะ หากินเองดูดีกว่านั้นนะคะคุณแม่ อีกอย่าง หนูไม่ชอบต่างประเทศ แม่ก็รู้ดีนี่คะ บังคับหนูไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เพราะไม่ว่าทางเลือกนี้จะลำบากแค่ไหน หนูก็จะเลือกค่ะ!!!
...
เรื่องตึกคุณแม่จัดการเสร็จแล้วบอกที่อยู่หนูด้วยนะคะ ชื่อร้านก็เป็น...เอาเป็นThe Coffee Café แล้วกันค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะคุณแม่
อืม ฉันจะให้ทุนแกในการตกแต่งร้านหนึ่งล้านบาท ไว้ฉันจะโอนเข้าบัญชีแกนะ
ค่ะ
ปลง! ปลง! ตอนนี้ก็ได้แต่ปลงล่ะ เอาน่า กับอีแค่ร้านกาแฟร้านเดียว ไม่ตายหรอก และฉันต้องทำให้ได้ แล้วคุณแม่จะได้เห็นความสามารถของหนู!!! ฉันขึ้นไปเล่าให้ยัยซอลเพื่อนรักฟังบนห้องดีกว่า-O-^
กลับมาปัจจุบัน...
เฮ้ออออ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยยยย =O= คิดสิคอฟ! คิดสิ! คิดเซ่! ง่ะ คิดไม่ออกอะดิ T^T แงๆๆ แล้วฉันจะทำยังไงคะ!!?
"นี่! นี่! ยัยคอฟ!!! "
"หะ...หา! "
"แกฟังฉันบ้างอะไรบ้างนะยะ มัวแต่นั่งเอ๋อ อ้าปากหวอรอแมวเข้าไปอยู่ -__-^"
อ๊าย!แกมามองอะไรปากฉันง่ะ ยกมือปิดแทบไม่ทันน้า U_U;
"อะไรเหรอ ( ) "
"เฮ้อออ ช่างมันเหอะ เอ้อ!... "
"หะ..หา!!! อะไรเหรอ เกิดอะไรขึ้นซอล!!! "
"=[]=!ฉันมาคบกับแกได้ไงกันวะ เอ๋อชิบอ่ะ"
"อ้าว!พูดอย่างนี้ฉันเคืองนะ=^="
"โอเคๆ ฉันขอโทษค่ะ =__= ลืมเลย ที่ฉันจะถามแกเมื่อกี้ก็คือ...อะไรวะ แกนี่ชอบขัดจังหวะฉันจัง อ้อ! แกยังไม่มีที่ซุกหัวนอน...เอ๊ย! ที่อยู่ใช่มะ =O=!?"
เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะยะ ที่ซุกหัวนอนเรอะ บ๊ะ!แรง =O= เพื่อนฉันช่างปากคอร้ายเสียจริงๆ คอฟฟี่รับไม่ได้(เพคะ=O=)
"อ่าฮะ ยังไม่มีที่ซุกหัวนอน^^;;" เอามั่ง
"แหม แกก็ อย่าประชดฉันสิ ฉันพูดผิดน่า >_<"
"ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่น ฉันรู้ว่าปกติแกก็ไม่ได้พูดจาเรียบร้อยอยู่แล้วอ่ะนะ>O<"
"พอๆๆ เลิกเล่นได้แล้วจ้ะเพื่อนรัก เอาล่ะ เข้าเรื่อง แกไปอยู่คอนโดฉันมั้ยล่ะ ฉันอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย น่ากลัวจะตายไป ไม่ต้องเกรงใจนะ^-^"
ใช่สิ!นันซอลอยู่คนเดียวนี่นา ทำไมฉันคิดไม่ออกนะ รบกวนยัยนี่หน่อยคงไม่เป็นอะไรมั้ง
"รักนะแต่ไม่แสดงออก>O< ขอบใจนะซอล รบกวนแกหน่อยนะ เดี๋ยวไว้ฉันมีเงินเมื่อไร ฉันจะไปอยู่ที่อื่นนะ"
"อุ้ย!ไม่ได้ๆ ฉันจะปล่อยให้เพื่อนลำบากไปอยู่คนเดียวได้ไงกัน อยู่กับฉันตลอดก็ได้ ส่วนเรื่องร้านเดี๋ยวฉันไปช่วยแกแล้วกันเนอะ แกทำคนเดียวไม่ไหวหรอก พนักงานน่ะตั้งนานกว่าจะหาได้ งั้นพรุ่งนี้เราไปเลือกของตกแต่งร้านกันเนอะ^^ เอ... เรื่องสีร้าน ผนังอะไรแบบนี้ แม่แกจัดการหมดแล้วใช่ป่ะ? งั้นพรุ่งนี้เราก็ไปดูแต่ของตกแต่งเนอะ ฉันรู้จักร้านดะ...! "
ยัยซอลยังไม่ทันพูดจบประโยค ฉันก็โผเข้ากอดยัยเพื่อนรักทันที ยัยนี่คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอเลยล่ะ ไม่ว่าฉันจะลำบากแค่ไหน ไม่เสียแรงที่คบกันมาตั้งแต่ม.ต้น ^^ ซอลน่ะ ถึงจะดูห้าวๆปากร้ายๆ แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่ายัยนี่จริงใจสุดๆเลย ไม่อย่างนั้นฉันจะคบกับเธอได้นานขนาดนี้เหรอ คิดดูสิ คนเอ๋อๆอย่างฉัน คบกับคนใจร้อนๆอย่างยัยนี่ ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ เลิกคบไปนานแล้ว เป็นไปได้น้อยที่คนเอ๋อจะคบกับคนใจร้อนได้นาน เคยมีคนบอกกับฉันล่ะว่า อีกไม่นานเดี๋ยวซอลทนเธอไม่ไหว ซอลก็จะเลิกคบเธอ เตรียมใจไว้เถอะ แต่ผ่านมาสามสี่ปีแล้ว เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่เลย สำหรับเรา ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้เสมอ^^
"ขอบใจนะซอล ขอบใจจริงๆ"
"ฮ่าๆเราเป็นเพื่อนกันนี่นา^^"
ยัยซอลคลายอ้อมกอดแล้วจูงมือฉันไปที่รถของเธอซึ่งอยู่ที่ลานจอดรถ
"เราเป็นเพื่อนรักกันต่างหาก คิกๆ"
"จ้า คิกๆ"
"เดี๋ยวแวะไปเอาของที่บ้านฉันก่อนนะ "
"อื้อ^O^"
ซักพัก ซอลก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านฉัน โห! นี่ทำกับของฉันอย่างนี้เลยเรอะ =[]= ภาพที่เห็นคือกระเป๋าทั้งสามใบของฉันวางอยู่หน้าประตูรั้วบ้านเหมือนถูกโยนมาจากในรั้งบ้านง่ะ ทำได้ไงกันคะคุณแม่
"ทำไมทำกับกระเป๋าฉันอย่างนี้นะคุณยาม TT^TT"
"นี่แกกะจะย้ายชั่วคราวหรือถาวรวะ เยอะจริง=[]="
"เดี๋ยวฉันลงไปเอาของแป๊บนะ>O<"
กระเป๋าทั้งหมดมีสามใบ(กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ด้วยนะ) ฉันเพิ่งรู้ว่ามันเยอะมากมายยยย ยัยซอลลงจากรถแล้วมาช่วยยกตั้งสองใบแหนะ ฉันบอกไปแล้วนะว่าจะยกเอง มันก็ดึงดันที่จะยกเองอีก ฉันก็เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย แล้วยกของตามหลังมันไปเพื่อจะเอาไปขึ้นรถ
"ฮู่วว หนักชะมัด ไม่ยักรู่ว่าเดี๋ยวนี้ แกชอบแต่งตัวนะคอฟ =__=^"
"เปล่าอ่ะ ประชดแม่ จริงๆแล้ว เสื้อผ้าและของทั้งหมดใส่ไปแค่ใบเดียวเองจ้ะ^^;; ส่วนอีกสองใบบรรจุเจ้าดุ๊กกับเจ้าดิ๊กน่ะ เอามันออกมาให้ฉันหน่อยดิ อยู่มาตั้งทั้งวัน แถมยังโดนโยนออกมาจากในบ้านอีก ใจร้ายกับหมากันจริงๆ ตายป่ะน่ะY_Y"
"แกนี่ก็สุดยอด กระเป๋าก็ไม่ใช่เล็กๆนะยะ เปลืองเนื้อที่รถฉันจริงๆ=O= บอกรหัสมา ไม่บอกฉันจะเปิดได้มั้ยยะ ยัยเอ๋อ =O="
"โทษที ลืม XXX"
"โฮ่ง! แหง่งงงง "
ว้าว! *O* น้องพี่ยังไม่ตายจริงๆด้วย แหมๆๆ อย่างนี้แหละ เลี้ยงมาดี ให้อาหารดี อึดไง ยังไม่ทันได้ทดแทนบุญคุณเลย จะตายก่อนไม่ได้เนอะ นิสัยดีจัง รู้จักบาปบุญคุณโทษด้วยอ้ะ (>< )( ><) น่ารักมากจ้ะๆ โฮะๆๆ(จะชมหมาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกนานมั้ยยะ -__-^^)
"กรี๊ดดดด หมาแก หมาแก๊ TOT เอาหมาแกไปเลยนะ มันข่วนช้านนนนนนน ฮึกT^T"
ว้าย!โยนเบาๆเซ่ มันเจ็บนะ เอ่อ...แต่แกเจ็บกว่านี่หว่า -_-
"ฉันขอโทษนะซอล คือว่า...มันอยู่อย่างนี้มาทั้งวัน มันก็เลย...เก็บกดมั้งU_U"
"ทีไอ้เจ้าคุณดิ๊กแกเปิดไม่เห็นเป็นมันจะกัดแกเลย ไอ้หมาบ้า แกรำเอียง!!! "
"แกจะมาทะเลาะอะไรกับหมานะซอล เดี๋ยวฉันปลุกฝังน้องทั้งสองคนให้ว่าแกน่ะเพื่อนรักฉันห้ามกัดนะ ได้ยินมั้ยน้องๆของพี่คอฟ เนี่ย! พี่ซอลโมโหน้องหมดแล้วนะ -__-"
"^(O)^ โฮ่ง! / >(O)< บ๊อกกก"
รู้เรื่องดีจัง^^
"O[]O คุยกับหมา เหลือเชื่อเพื่อนฉัน" ส่ายหัว
อ้าว!ฉันคุยกับน้องฉันมันแปลกตรงไหนคะคุณผู้ชม =__= ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน จริงมั้ยคะ +__+?? ฉันส่ายหัวแล้วขึ้นรถ หันไปมองยัยซอล ยัยนั่นส่ายหัวรัวแล้วขึ้นรถ ยังไม่วายมองฉันเหมือนฉันเป็นบุคคลซึ่งเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลสติฟั่นเฟือน(?)จากนั้น มันก็ขับรถออกไปยังคอนโด๊ เอ..ฉันออกเสียงสูงทำไมกันน่ะ +O+ ท่าจะเบลอ (อย่างนี้เข้าขั้นบ้าแล้วจ้ะคอฟฟี่ =_=)
อธิบายเรื่องน้องๆของฉันดีกว่าเนอะ เจ้าดุ๊ก กับเจ้าดิ๊ก เป็นสุนัขพันธุ์ชิสุ ตัวประมาณปานกลาง แบบว่าอยู่ในบบ้านสองตัวจะรกหูรกตาหน่อย แต่สำหรับฉันมันไม่รกหรอก รักหมาค่ะ กุลสตรีไทย >_< เจ้าดุ๊กเป็นผู้ชาย (ตัวผู้ =_=) เจ้าดิ๊กเป็นผู้หญิง(ตัวเมีย-___-) แต่สองตัวนี้มันไม่ได้เป็นแฟนกันนะ มันเป็นพี่น้องกันต่างหาก อย่าเข้าใจผิด T_T พวกมันมีแม่ตัวเดียวกันค่ะ ><
"นี่แก ถามไรหน่อยดิ" ซอลพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบในรถ เอ...คอนโดไกลนะ =O=
"หืม? "
"ฉันสงสัยและสังเกตมานานและ เกริ่นก่อน ลูกคุณหนูไฮโซ ที่สวยๆอ่ะ เค้าชอบแต่งตัวกัน ใช้เงินเพื่อเพิ่มความสวยให้ตัวเอง หรือใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ทำไมแก...แกก็สวยนี่หว่า ทำไมประหยั๊ดประหยัด แต่งตัวก็ไม่แต่ง สบายไว้ก่อน อย่างกับคนไม่มีจะกิน -O- "
"นี่แก คนเราอ่ะ ต้องรู้จักค่าของเงินนะ ถึงจะรวยจะจนแค่ไหนก็ตาม อีกอย่างจะแต่งตัว จะเสริมสวยทำไมให้มันยุ่งยาก หะ? เสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็เกินพอเว้ย นี่ฉันไม่ใช่แกนะ วันๆไม่สวยไม่ออกจากห้อง ออกทีต้องเริด เฮอะ! ไม่ไหวจะพูด บ๊ะ! "
"เอ๋า! ก็ต้องสวยไว้ก่อน แบบว่า...แบบ...เดี๋ยวหาแฟนไม่ได้จะยุ่งนา =__= "
รถคันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาในเขตคอนโดTamondaอา...คงจะเป็นชื่อเจ้าของล่ะมั้ง แปลกดีนะ แต่ก็เพราะดีเหมือนกัน ทมนดา เอ๊ะๆๆ ฉันจะไปยุ่งอะไรกับชื่อคอนโดกัน คอนโดนี้ค่อนข้างใหญ่และหรูพอตัวเลยล่ะ แพงน่าดู ถึงว่า...ยัยซอลเคยบ่นให้ฟังว่าน่ากลัวๆ ตอนแรกก็คิดว่าจะกลัวอะไรออกจะหรู วันนี้ได้เห็นของจริง น่ากลัวจริงๆแหละ มีโจรบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ ยังสาวยังแส้อยู่เลย สวยก็สวย เอ...แล้วฉันที่ไม่มีงานทำ เริ่มต้นหากินเองก็นอนคอนโดหรูแล้วเรอะ =[]= สบายเกินไปแล้วนะคอฟฟี่ แต่ก็ดีแล้วแหละ (.. )
ฝากบทนำด้วยนะคะ^^ หวังว่าจะถูกใจทุกคนนะคะ><;
สร้างกริตเตอร์ |
ฟังเพลง |
ดารา |
เกมส์
ความคิดเห็น