คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [MinKey] Bekery Love end.
“มินโฮ”
“คีย์กับคุณจงฮยอนเหมาะสมกันมากนะ” มือหนาปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ คีย์มองหน้ามินโฮด้วยความไม่เข้าใจ นี่เขาเข้าใจผิดว่าจงฮยอนเป็นแฟนคีย์งั้นเหรอ แล้วคนที่มาส่งมินโฮบอกว่าเขาอกหักเพราะเรื่องนี้นี่เองสินะ
“มินโฮ”
“...”
“หลับแล้วมั้ง ละเมอซะหมดเปลือกเลย” คีย์ยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆให้คนตรงหน้า มือเล็กก็ยังเช็ดตัวมินโฮต่อไป แต่คีย์ทำได้แค่เช็ตถึงต้นคอเท่านั้นแหละ
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่ายม่านบางปลุกให้คนที่นิทราอยู่บนเตียงนุ่มตื่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ตาโตที่ถูกเปลือกตาปิดอยู่ค่อยๆเปิดออกช้าๆ มือหนากุมศรีษะตัวเองด้วยความปวดเมื่อคืนเขาดื่มมากเกินไปสินะ
แขนแกร่งพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแต่มือหนาก็ไปโดนผิวนุ่มๆที่อยู่ข้างๆตัวเขา มินโฮหันไปมองแล้วก็งงว่ามีคนมาฟุบอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หน้าคมพยายามส่องดูหน้าคนที่ฟุบอยู่ข้างๆคนเป็นใคร
“อือ” เหมือนคนที่ฟุบอยู่กำลังจพรู้สึกตัว เปลือตาบางเปิดออกเผยดวงตาสวยให้เห็นไม่มีนักเพราะแสงอาทิตย์ที่จ้ามากทำให้เขาต้องหรี่ตาเพื่อปรับแสง “อ้าวมินโฮ ตื่นนานยังเนื่อ นายเป็นยังไงบ้าง โอเคหรือยัง” ถามโดยไม่ดูสถาพตัวเองเลย ทั้งตาบวม หัวฟูหน้ายู่อีก
“คีย์ คุณเข้ามาได้ไงครับ ก่อนหน้านี้ผมอยู่กับพี่ซีวอนไม่ใช่เหรอ” สายตาลอกแลกไปมาไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าที่ตั้งใจมองเขาอยู่
“มินโฮ นายจำฉันได้ นางแกล้งจำไม่ได้” คีย์พูดหน้าตาเฉย มินโฮที่มองไปทั่วห้องกลับหันมามองคีย์ทันที “แต่ฉันไม่โกรธนายหรอก ฉันแค่ไม่เข้าใจว่านายทำตัวเองอย่างนี้ทำไม” แกล้งถามไปงั้นแหละ แต่อยากให้เจ้าตัวพูดตอนมีสติเฉยๆ
“ผม...”
ก๊อกๆ
“คีย์ คีย์อยู่ในนั้นไหม” เสียงจากคนข้างนอกดังขึ้นจากที่คนสองคนกำลังมองตากันอยู่ ต้องเบียนความสนใจมาที่ประตู้ห้องทันที
“อยู่ครับ” ไม่ว่าเปล่า ขาเรียวสวยก้าวไปยังประตูแล้วเปิดออก “พี่จงมีอะไรเหรอครับ”
“พี่ต้องรีบกลับญี่ปุ่นหนะ”
“ทำไมอะ อยู่ด้วยกันนี่แหละ ผมคิดถึงพี่นะ ยังไม่หมดวันหยุดของพี่เลย”
“ที่นู่นเขาโทรตามให้ไปดูบริษัทหนะ อย่างอแงนะ”
“ก็ได้” คีย์ยู้หน้าจนพี่ชายหัวเราะให้การกระทำอันน่ารักของคีย์ มือหนายีหัวน้องเบาๆ จงฮยอนยิ้มให้น้องแล้วหันมามองคนในห้องที่นั่งอยู่บนเตียง
มินโฮมองพวกเขาทั้งสองไม่คลาดสายตา เขาได้ยินทุกคำพูดที่สองคนนั้นคุยกันแต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร ทำไมในใจเขารู้สึกแปลกๆกับสองคนนี้
“ถ้าพี่กลับมาจากญี่ปุ่นแล้วจะมาหาเป็นคนแรกเลย” จงฮยอนพูดกับน้องชายของตนในขณะที่คนตรงหน้าเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ “อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ มันตลกมากกว่าน่าสงสารนะ” ไม่พูดเปล่า ซ้ำยังกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะอีก “ผมไปก่อนนะครับคุณมินโฮ” ละจากคีย์มาที่คนที่ยืนเงียยบอยู่ข้างหลังคีย์แล้วโค้งให้
“ครับ” มินโฮโค้งตอบแล้วยิ้มกลับให้ แต่เป็นยิ้มที่เขาฝืนยิ้ม...
“ฝากดูแลคีย์ด้วยนะครับ” มินโฮยิ้มให้กับจงฮยอนเป็นคำตอบ “พี่ไปก่อนนะ”
“กลับมาผมเร็วๆนะ”
คีย์ยืนทำข้าวต้มอยู่หน้าเตาแก็สในขณะที่มินโฮนั่งอ่านหนังสือรออยู่ที่โต๊ะทานอาหาร โชคดีจริงๆที่วันนี้เป็นวันหยุดแล้วเมื่อคืนมินโฮก็ดื่มหนักด้วยเลยทำให้ไม่ต้องเสียงานเพื่อหยุดพักผ่อน
ไม่นานกลิ่นข้าวต้มหอมๆก็ลอยมาเตะจมูกมินโฮพร้อมกับชามสีขาวที่วางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับคนหน้าสวยที่กำลังนั่งลงบนเก้าอี้ที่ฝั่งตรงข้าม
“คีย์/มินโฮ...” หลังจากที่เงียบมานานทั้งสองคนก็พูดขึ้นมาพร้อมกันซะงั้น
“นายพูดก่อนเลย” คีย์พูดพลางก้มหน้าลงต่ำมองข้าวต้มในชาม
“วันนี้ไม่เปิดร้านเหรอครับ”
“ไม่อะ วันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบาย” พูดจบหน้าสวยก็เงยขึ้นมามองคนตรงหน้า “ตาฉันแล้วนะ” คีย์มองมินโฮอย่างจริงจังแต่ก็ไม่พูดอะไรจนมองโฮเองต้องเป็นฝ่ายหลบสายตานั้นซะก่อน “พี่จงฮยอนเขเป็นพี่ชายแท้ๆของฉัน”
ใบหน้าคมเงยหน้ามามองคนตรงหน้าทันทีที่พูดจบ มินโฮตกใจไม่น้อยกับคำพูดของคีย์ จงฮยอนเป็นพี่ชายแท้ๆของคีย์งั้นเหรอ งั้นเขาก็เข้าใจผิดมาตลอดเลยสิ
“คะ..คุณบอกผมทำไม” ยังแกล้งฟอร์มจัดพูดลอยหน้าลอยตาไปเรื่อย
“เลิกเล่นเถอะมินโฮ”
“...”
“...”
“ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะ”
หมับ!
มือเล็กคว้าข้อมือแกร่งเอาไว้ทำให้ร่างสูงหันหน้ามาอย่างรวดเร็วแล้วมองร่างบางที่นั่งจับข้อมือเขาอย่างไม่เข้าใจ
“วันนี้นายไม่ได้ไปทำงานไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...นั่นสินะ ผมลืมไป” มินโฮกลับมานั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม มือเล็กเปล่าข้อมือแกร่งออก และต่างฝ่ายก็ต่างไม่พูดกัน ความเงียบเข้าครอบงำทันที
มันอึดอัดจริงๆที่ต้องอยู่ในสภาวะแบบนี้ คนนึงเงียบเพราะความกดดัน อีกคนเงียบเพราะอยากจะถามแต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากคำถามไหนก่อนดี พวกเขาปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ต่อไปเรื่อยๆราวสามนาที และถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ต้องอึดอัดมากแน่ๆ และคีย์ก็เก็บสิ่งที่อยากพูดไว้ไม่ได้แล้ว
“มินโฮ”
“...” เงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ทำสีหน้าจริงจัง
“นายหายไปไหนมา ตั้งแต่จบเกรด6นายก็ไม่ติดต่อฉันมาเลย รู้อีกทีนายก็ย้ายโรงเรียนแล้ว” ร่างบางก้มหน้าพูดและไม่เงยหน้ามองคนตรงหน้าเลย “ฉันคิดถึงนายมากนะมินโฮ นายรู้ไหม วันแรกที่ฉันเจอนาย ฉันดีใจแทบทำอะไรไม่ถูกเลยที่ได้เจอคนที่รอคอยมาสิบปี” ใบหน้าสวยมีรอยยิ้มเล็กผุดขึ้นมาจากมุมปากแล้วค่อยๆเงยหน้ามามองคนตรงหน้าช้า “แล้วนายกลับทำเหมือนจำฉันไม่ได้ฉับแทบอยากจะเอาก้อนหินแถวนั้นมาทุบหัวนายให้ความจำกลับมาเลย ฮ่ะๆ” น้ำอุ่นๆที่ไหลออกมาจากดวงตาสวยพร้อมเสียงหัวเราะที่สุดจะฝืนเหลือเกิน มินโฮทำอะไรไม่ถูก มือหนาค่อยๆยกขึ้นมาจับแก้มเนียนใช้หัวแม่มือเกลี่ยน้ำตาที่เปียกแก้มใสออกเบาๆ “เลิกเล่นเถอะนะมินโฮ ฉันคิดถึงนายมากจริงๆ” น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม มินโฮลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตนนั่งแล้วเดินมานั่งยืนอยู่ข้างๆคีย์ คีย์หันไปมองการกระทำของร่างสูงก่อนที่จะลุกจากเก้าอี้แล้วยืนอยู่ตรงหน้ามินโฮ “ฉันรู้หมดแล้วแหละทั้งเรื่องที่นายเข้าใจผิดที่คิดว่าฉันเป็นแฟนจงฮยอ...” ยังไม่ทันได้พูดจบ มือหนาก็เอื้อมไปจับแก้มเนียนแล้วปากหนาก็ประกบลงบนปากบางอย่ารวดเร็ว เพียงแค่จูบเป็นการปิดปากเท่านั้นไม่มีอะไรลุกล้ำไปกว่านี้ มินโฮค่อยๆผละออกแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยน้ำตาที่อบู่บนแก้มเนียนทั้งสองข้างอย่าเบาๆ มือหนาทั้งสองข้างละออกจากแก้มเนียนก่อนที่จะใช้ทั้งวงแขนกอดร่างบางตรงหน้าพร้อมกับคางที่มาเกยไหล่แคบ คีย์กอดตอบมินโฮก่อนที่จะเอาหน้าซุกบนอกช้ายซ้ายของมินโฮ
“ฉันของโทษนะคีย์ ฉันก็คิดถึงคีย์เหมือนกัน ฉันจะไม่หายไปไหนอีกแล้ว” พูดไปพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“อื้อ อย่าหายไปอีกนะ ฮึก” พูดเสียงอู้อี้ที่อกแกร่งพร้องกับเสียงสะอื้น
แขนแกร่งผละร่างเล็กออกก่อนที่จะค่อยๆโน้มหน้าเข้าใกล้หน้าสวย ริมฝีปากประกบลงกลับปากบางอีกครั้ง ปากสวยของร่างบางเผยอออกเล็กน้อยเพื่อเป็นการอนุญาตให้อีกฝ่ายเข้าไปได้ ลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานแล้วกวาดชิมด้วยความโหยหาและความคิดถึง
“อื้อ” ร่างบางครางออกจากลำคอพร้อมกับใช้มือดันอกแกร่งออกเพื่อบอกว่าเขาเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว
ร่างสูงผละออกเพื่อเว้นช่วงให้ร่างบางได้หายใจและยังคงเอาหน้าผากของตนชนกันหน้าผากมนของร่างบางไว้ มือหนาเกลี่ยน้ำใสๆที่ไหลจากมุมปากสวยและกดจูบลงอีกรอบ
ถึงแม้จะจูบเนิ่นนานแค่ไหนก็ไม่ทำให้พวกเขาเติมเต็มเวลาที่ห่างหายจากกันได้
WWWWWWWWWW
“การ์โตว์ชอคโกแลตมาและครับบบบบ” คีย์ยกจากขนมพร้อมรอยยิ้มก่อนจะวางมันลงตรงหน้ามินโฮแล้วนั่งที่ฝั่งตรงข้าม
“ว้าววววว ทานแล้วนะครับ” มินโฮตักการ์โตว์คำใหญ่เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยไม่กี่คำก็หมดเกลี้ยง
“รีบทานจัง เลอะปากหมดเลย คิกคิก” คีย์หัวเราะเบาๆให้มินโฮ นี่โตแล้วยังทานเลาะอีก
มินโฮยกหลังมือขึ้นมาจะเช็ดปากแต่มือบางกลับคว้าเชิงห้ามเอาไว้ มินโฮงงกับกระทำของคีย์ไม่น้อย
“มีอะไรเหรอ” มินโฮถามด้วยหน้าตาที่งุนงง
“จะเช็ดให้”
“?”
“หลับตาสิ” มินโฮหลับตาอย่างที่คีย์บอก ใบหน้าสวยค่อยๆเลื่อนมาใกล้หน้าคมช้าก่อนที่ปากบางจะทาบลงบนมุมปากของอีกฝ่ายแล้วใช้ลิ้นเล็กเลียครีมที่เลาะมุมปากหนาออกจะหมด มินโฮสะดุ้งแล้วรีบลืมตามขึ้นคีย์รีบชักหน้าออกแล้วกึ่งยิ้มหึ่งหัวเราะอย่างพอใจ “เค้กอร่อยไหมมินโฮ คิกคิก” ถามพลางหัวเราะกับหน้าตาตื่นของอีกฝ่าย มินโฮรีบทำหน้าปกติก่อนจะตอบคีย์
“อร่อย อร่อยเหมือนเดิมเลย”
“ทานอีกไหม ฉันจะไปเอามาให้อีก” คีย์ลุกเก้าอี้และกำลังจะเดินไปเอาเค้กอีกแต่กลับต้องหยุดเพราะมือหนาจับข้อมือเล็กรั้งไว้อยู่
“ไม่เอาอะ กินเค้กแล้วกินอีกทำไม อยากลองกินคนทำเค้กดูว่าจะอร่อยเหมือนเค้กหรือเปล่า”
“บ้า” หน้าคีย์ขึ้นสีจนมินโฮหัวเราะให้กับคีย์ที่ยืนบิดไปบิดมา มินโฮลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาสวนกอดตีย์จากข้างหลังแล้วเอาคางมนเกยไหล่แคบ ตอนนี่หน้าพวกเขาแนบติดกันซะแล้วหละ
“ถ้าจะบ้า ก็บ้ารักคีย์แหละ” ยิ่งฟังก็ยิ่งเขินไปใหญ่ คีย์แทบอยากจะเอาหน้ามุดลงถังน้ำแข็งเหลือเกิน ตอนนี้หน้าทั้งร้อนผ่าวและขึ้นสีหมดแล้ว
ทั้งสองคนกอดกันอย่างนี้อยู่ไม่นานนักแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย
“คีย์” มินโฮเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นลงก่อนแต่เขาก็ยังไม่คลายอ้อมกอดนั้นออก
“หืม”
“เป็นแฟนกันนะ” คีย์หันหน้าไปคนข้างๆเล็กน้อย จมูกมนเฉียดแก้มของอีกฝ่ายทำให้มินโฮกันมามองคีย์เช่นกันทำให้หน้าพวกเขาแทบจะติดกัน คีย์รีบหันหน้ากลับมินโฮหัวเราะในลำคอให้กับคนที่เขากอด เขาคิดว่าคนคนนี้จะแก้มไหมนะ วันนี้ทำเขาเขินหลายรอบแล้วเนี่ย
“นี่เงียบตั้งนานคิดคำนี้อยู่เหรอ” คีย์พูดโดยไม่หันมามองมินโฮแม้แต่น้อยแต่มินโฮก็ยังกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะเพราะความเขินเขินของคีย์ที่ทำเอาซะหน้าร่างบางแดงไม่หาย
“อ่าห้ะ แล้วฉันควรให้เวลาคีย์คิดคำตอบป่ะ”
“ไม่ต้อง”
“แล้วตกลงจะเป็นแฟนกับฉันไหม”
“…”
“...”
“ให้กอดซะขนาดนี้คงไม่ให้เป็นทั้ง” พูดไปอมยิ้มไปแต่ก็ยังไม่หันไปมองอีกคนอยู่ดี
ก็คนมันเขินอะ
“ขอบใจนะ ฟอด” คีย์ตาโตหน้าเหวอทันทีที่มินโฮหอมแก้ม
“ไอ้คนฉวยโอกาส” มือบางยกขึ้นมาลูกแก้มตัวเอง อย่างน้อยก็ทำให้คีย์ได้ปกปิดความเขินได้บางแหละ
“ทีตัวเองขโมยจูบเค้า เค้ายังไม่ว่าเลย” มินโฮพูดพลางยิ้มเจ้าเล่
“อะ อันนั้นเช็ดปากให้เฉยๆหรอก” ก็ยังแถไปเรื่อย
“เอ แล้วฉันควรแถว่าอะไรดีน้า” มินโฮทำสายตาลอกแลกไปมาอย่างหน้าหมั่นไส้
มินโฮยังคงไม่คลายอ้อมกอดที่กอดคีย์ไว้ซ้ำยังกระชับให้แน่นขึ้นอีก นี่คงเป็นสิ่งที่เขาโหยหาตลอดสิบปีที่ผ่านมา เขาก็คิดถึงคีย์ไม่น้อยไปกว่าที่คีย์คิดถึงเขา และนี่ก็คือโอกาสที่ทำให้เขาได้เจอและได้อยู่กับคนที่เขารักอีกครั้ง
และมินโฮจะไม่ทิ้งคีย์ไปอีกแล้ว...
----------------------------------------------The End-----------------------------------------
talk:ว้าวๆ จบแล้วอีกคู่ นี่จะบอกว่าเป็นการแต่งบทจูบครั้งแรกของไรท์เลยแหละ อ๊ากกก ไปไม่เป็นอะไม่เคยแต่บทจูบแบบนี้><5555555 อยากบอกว่ากล่าวจะเขียนได้นี่คิดแล้วคิดอีก จริงๆแล้วพาร์ทหลังนี่คิดสดเพราะลืมพล็อต คือคิดพล็อตแล้วไม่เขียนไว้ไง 5555555 แต่รู้สึกครึ่งหลังน้อยๆยังไงไม่รู้ ช่างมันเถอะเนาะๆ 55555555
Ps. ขอโทษนะคะที่อัพฟิคช้าเค้าติดเทรนพี่จง+ปั่นการบ้านอยู่T[]T
Ps2. ขอคุณสำหรับคอมเม้นต์นะคะ
Ps3. อ่านจบแล้วอย่าลืมเม้นให้เค้าด้วยนะ จะได้มีกำลังใจในการดองฟิค เอ้ย!ล้อเล่น
Ps4. เรื่องต่อไปเป็นคู่ทูมินหรือครนก.ดีหว่าาาาาา
ความคิดเห็น