คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [MinKey] Bekery Love 1/2
“เค้กอร่อยไหม”
“อร่อยสิ คีย์ทำอะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ ดีจัง อายุ15ก็ทำอาหารเป็นละ”
“งั้นคีย์จะทำให้มินโฮกินบ่อยๆเลยนะ”
“อ้วนตายพอดี”
“อยากเห็นมินโฮอ้วนเหมือนกัน ฮ่าๆ”
“ขอเค้กกลับบ้านได้ไหม แม่มารับแล้วอะ”
“ได้สิ”
“ว่าแต่เค้กนี้ชื่ออะไรหรอ”
“มันชื่อว่า การ์โตว์ ช็อกโกแลต”
“ขอบใจมากนะคีย์ มินโฮไปก่อนนะ บ๊าบบายยยย”
‘มินโฮเมื่อไหร่นายจะกลับมากินการ์โตว์ที่ฉันทำอีกนะ’
กริ๊งๆๆ
เสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่หน้าประคูร้านดังขึ้น ทำให้ใบหน้าสวยที่นั่งเท้าคางอยู่เคาท์เตอร์หลุดจากภวังค์แล้วหันมาต้อนรับลูกค้าตัวน้อยที่เดินเข้าร้าน
“หวัดดีจ่ะยูกึน”
“พี่คีย์ฮะ เอาบราวนี่สองที่ฮะ”
“หืม มาคนเดียวไหงสั่งสองที่แหนะ”
“ผมนัดสาวไว้ เดี๋ยวสาวมาจะได้ไม่ตั้งสั่งอีกที”
“แหม่ เดี๋ยวนี้มีสาวนะ” คีย์ยิ้มให้ยูกึนก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินไปนั่งรอ คีย์เดินไปอีกมุมนึงของเคาท์เตอร์เพื่อจะเติมน้ำใส่แก้วไปเสิร์ฟให้ลูกค้าตัวน้อย
กริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกรอบ คีย์เดินไปเสิร์ฟให้ยูกึนแต่ก็ไม่ได้มองหน้าลูกค้าเดินเข้ามา ขาเรียวสวยรีบเดินไปหลังเคาท์เตอร์หลังจากเสิร์ฟน้ำให้ยูกึนเสร็จ
“สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ” คีย์คว้านหาสมุดรับออเดอร์ในกระเป๋าผ้ากับเปื้อนที่ตนใส่อยู่
“เอาการ์โตว์ช็อกโกแลตแล้วก็คาปูเย็นครับ” คีย์จดออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งแต่ต้องชะงักแล้วเยหน้ามามองลูกค้าทันทีที่เอ่ยชื่อเค้กออกไป
ทว่า...ไม่ใช่คนคนนั้นที่คีย์รออยู่
“รอสักครู่นะครับ”
WWWWWWWWWW
ผ่านไปอีกวันหนึ่งที่คีย์มองหน้าลูกค้าที่สั่งการ์โตว์ช็อกโกแลต นี่ผ่านมาสิบปีแล้วนะเขาน่าจะลืมได้แล้วแต่ทำไมยังไม่ลืมเขาสักทีนะ
คีย์ทยอยเก็บของและกระดานเมนูที่อยู่หน้าร้านจนหมด คีย์ไม่มีลูกน้องช่วยเพราะว่าร้านของคีย์เป็นร้านเล็กดูแลง่ายลูกค้าแต่ละวันก็ไม่ได้มากเท่าไหร่แต่ก็มาเรื่อยๆเลยไม่จำเป็นต้องจ้างใครมาทำงานช่วย
ประตูกระจกกำลังจะมาบรรจบกับแต่มือมือตั้งชะงักไว้เพราะคนข้างนอกดึงประตูไม่ให้ปิดลง คีย์เงยหน้ามามองคนที่อยู่ข้างนอกร้านด้วยความตกใจ
เขาคือคนที่คีย์รอคอยมาสิบปี
“ชเวมินโฮ” เสียงเรียกชื่ออันแผ่วเบาทำให้คนที่อยู่ด้านนอกไม่ได้ยิน
ฉ่า!!!
อยู่ๆฝนก็ตกซะงั้น คีย์จึงเปิดประตูให้คนที่อยู่ด้านนอกเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่อีกใบ
“ผมเห็นป้ายติดไว้หน้าร้านว่าเปิดเช่าห้องเลยอยากจะขอเช่าอยู่ที่นี่น่ะครับ” คีย์พยักหน้าเบาให้กับคนตรงหน้า บ้านของคีย์เป็นบ้านที่ไม่ใหญ่มาก มีสามห้องนอนตั้งแต่พ่อและแม่แยกทางกับตอนเขาเรียนมปลายปีหนึ่งเขาก็อยู่กับพี่ชายอีกคนหนึ่งแต่ตอนนี้พี่ชายของคีย์ย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศกับแม่แล้วคีย์จึงอยู่บ้านหลังนี้คนเดียว “เดือนละเท่าไหร่ครับ” ทำไมพูดเหมือนไม่เคยรู้จักกัมก่อน หรือมินโฮจะจำเขาไม่ได้
“เดือนละหนึ่งแสนห้าหมื่นวอนครับ ค่าน้ำค่าไฟในตัว” ถึงจะตกใจกับคนตรงหน้าแค่ไหนแค่ก็ต้องทำคัวปกติที่สุด “ตามสบายเลยนะครับ คิดซะว่าอยู่เหมือนบ้านของตัวเอง ผมจะพาไปดูห้องนะครับ”
คีย์พามินโฮมายังห้องที่อยู่ชั้นสองในห้องมีเฟอร์นิเจอร์ครบครันทุกอย่างจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม
“ห้องผมอยู่ริมซ้ายสุดนะครับ มีอะไรก็เรียกผมได้ครับ”
“ครับ ขอบคุณครับ” มินโฮล้วงเงินในกระเป๋าตังให้คีย์พอดี มือยาวยื่นไปรับเงินที่มินโฮยื่นให้
“ฝันดีนะครับ” ขาเรียวกำลังเดินไปยังห้องตัวเองแต่ทว่าคนที่ยังไม่เข้าไปในห้องเรียกไว้ก่อนจึงหยุดเดินทันที
“เดี๋ยวครับ” ใบหน้าสวยหันมาหาต้นเสียงที่เรียกตน “คุณชื่ออะไรครับ”
“คิมคีบอมครับ เรียกคีย์ก็ได้”
“ผม ชเวมินโฮครับ”
คีย์ยิ้มให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูแล้วเดินไปยังห้องของตน ร่างบางเดินไปที่เตียงนุ่มแล้วล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวัน แต่ก็อดที่จะคิดถึงคนที่มาเช่าห้องไม่ได้
มินโฮคงจะจำเขาไม่ได้จริงๆสินะ
WWWWWWWWWW
“อรุณสวัสดิ์ครับคีบอม” มินโฮลงมาจากชั้นสองเดินมายังห้องครัวกลิ่นเค้กที่คีย์เพิ่งเอาออกจากเตาอบลอยมาเตะจมูกมินโฮ “นี่เค้กอะไรหรอครับ”
“การ์โตว์ช็อกโกแลตครับ อ้อ ข้าวต้มอยู่ในหม้อนะครับยังอุ่นๆอยู่”
“ขอบคุณครับ” มินโฮนั่งทานข้าวต้มที่คีย์ทำไว้ให้จนหมดแล้วขอตัวออกไปทำงาน
ที่ทำงานของมินโฮอยู่ไม่ไกลจากบ้านคีย์แถมยังเดินทางสะดวก มินโฮเลิกที่พักไม่ผิดจริงๆ
มินโฮเดินเข้าออฟฟิศด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ขายาวเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองที่เพิ่งถูกจัดเตรียมไว้ให้เมื่อไม่กี่วันมานี้
“ทำงานที่นี่หนักหน่อยนะมินโฮ”
“สวัสดีครับพี่ซีวอน” มินโฮโค้งให้คนที่ตนเรียกว่าพี่ก่อนที่จะพายมือบอกให้นั่งลง
“ไปอยู่ที่โน่นตั้งนานกลับมาแทบจะจำไม่ได้เลยนะ”
“ผมหล่อขึ้นละสิ” มินโฮพูดพลางยิ้มอย่างพอใจ
“เฮ้อ แกนี่ก็” ซีวอนส่ายหน้าเบา “แล้วนี่พักอยู่ที่ไหนละ ไปอยู่บ้านพี่ไหมเดี๋ยวพอคนที่บ้านจัดห้องให้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ รบกวนคุณกับคุณป้าเปล่าๆ ผมได้ที่อยู่แล้วหละ”
“ที่ไหนหละ”
“อยู่ใกล้ๆบริษัทเองครับ ตรงร้านเบเกอรี่ที่สวยๆหนะครับ”
“อ๋อ ร้านนั้นเค้กอร่อยมากนะ”
“ใช่ครับ อร่อยมาก” พูดไปพลางยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“แหนะๆๆ ยิ้มอะไรแก”
“ปะเปล่าครับ” มินโฮโบกมือไปมา แก้มของเขานี่เริ่มขึ้นสีระเรื่อแล้ว “พี่ไปทำงานเถอะ”
“อ้าว ไอ้นี่ อยู่ดีๆก็ไล่กันซะงั้น เออๆ ไปละนะ” มินโฮลุกจากโซฟาแล้วโค้งให้ซีวอนที่กำลังเดินออกไปจากห้อง
ขายาวเดินไปนั่งบนเก้าอีกทำงานของตนแล้วยิ้มออกมา ตั้งแต่ที่คีย์เห็นเขาที่เข้ามาเช่าห้องที่บ้านอยู่คีย์ดูไม่ยิ้มแย้มเหมือนสิบปีที่แล้วเลย มินโฮนึกถึงใบคีย์แล้วตลกฉะมัด นี่มินโฮคิดจะเล่นอะไรกับคีย์
“คิดว่าฉันจำคีย์ไม่ได้สินะ แค่อยากแกล้งเฉยๆแค่นั้นแหละ” พูดพึมพำออกมาคนเดียวก่อที่เปิดคอมแล้วทำงานที่วางอยู่ตรงหน้า
WWWWWWWWWW
“กลับมาแล้วครับ” มินโฮเดินเข้ามาในร้านก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเก็บของ
“สวัสดีครับคุณมินโฮ” คีย์พุดตามหลังคนที่เดินลับไปในห้องแล้ว
“เครปเค้กเรนโบว์กับชาเขียวปั่นได้แล้วครับ” คีย์วางอาหารที่อยู่ในถาดลงบนโต๊ะให้ลูกค้าที่นั่งอยู่
คีย์เดินถือถาดเปล่าเดินไปยังเคาท์เตอร์ ร่างบางเห็นมินโฮที่ยืนรับออร์ลูกค้าที่ยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์
“ลูกค้าเมื่อกี้สั่งขนมปังแฮมสองแล้วก็เค้กส้มหนึ่ง” มินโฮก้มหน้าอ่านออเดอร์ที่ตัวเองจดเมื่อสักครู่หน้าตาเฉย ขณะที่คีย์เดินหลังเคาท์เตอร์ที่ที่มินโฮยืนอยู่
“คุณไปพักเถอะครับคุณมินโฮ ผมทำเองได้”
“ได้ไงเล่าคุณทำคนเดียวก็เหนื่อยแย่ดิ อีกอย่าเราอายุเท่ากันเรียกมินโฮเฉยๆก็ได้” เฮ้ย นี่มินโฮรู้ได้ไงว่าเขาอายุเท่าคีย์ นี่คีย์เริ่มจะสงสัยแล้วนะ
“คุณรู้ได้ไง” มินโฮพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดก่อนที่จะตอบคีย์ออกไป
“ก็ ส่วนสูงไล่เลี่ยกันน่าจะอายุเท่ากันหนะนะ” แถไปเรื่อย (คำตอบแกนี่โคตรมีหลักการ น่าเชื่อถือมากมินโฮ)
คีย์ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา ขาเรียวสวยเดินไปจัดออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งเมื่อสักครู่ใส่กล่อง
“ขอคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ” คีย์และมิโฮโค้งให้ลูกค้าที่เดินออกไป
กริ๊งๆ
“สวัสดีฮะพี่คีย์” ลูกค้าตัวน้อยของคีย์มาแล้ว “วันนี้ไม่กินบราวนี่แล้วนะฮะ ขอเป็นเค้กบลูเบอรี่นะฮะ”
“โอเคครับ ยูกึนไปนั่งรอก่อนนะ” คนตัวเล็กยังไม่ไปไหน เขายืนมองหน้ามินโฮจนมินโฮอดสงสัยไม่ได้
“มีอะไรติดหน้าพี่หรอครับ” มินโฮพูดขณะที่คีย์เดินไปหยิบเค้กบลูเบอรี่มาใส่จาน
“พี่เป็นแฟนพี่คีย์หรอฮะ” มินโฮยิ้มออกมาแต่ยังไม่ได้ตอบอะไร “หรือพี่กำลังจีบพี่คีย์อยู่”
“ยูกึนเค้กได้แล้วครับ ไปนั่งเร็วพี่จะยกไปให้”
“ฮะ” เดินไปนั่งพลางหันมามองคีย์และมินโฮเป็นระยะ “ต้องเป็นแฟนแน่ๆ”
WWWWWWWWWW
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปมินโฮและคีย์เริ่มสนิทกันมากขึ้น มินโฮก็ยังแกล้งทำเป็นเพิ่งรู้จักกับคีย์และคีย์ก็ยังสงสัยว่ามินโฮรู้ได้ไงว่าคีย์อายุเท่ากันกับเขา มินโฮคิดจะทำอะไรกันแน่
วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์และยังเป็นวันเกิดคีย์ มินโฮจึงรีบกลับไปเตรียมของที่บ้านเขากะว่าวันนี้เขาจะคีย์ว่าเขายังเป็นมินโฮของคีย์คนเดิม
“ซึลกิ ผมฝากงานหน่อยนะ วันนี้ผมรีบกลับ” มินโฮยกแฟ้มเอกสารสองแฟ้มมาว่าไว้ที่โต๊ะเลขา
“ได้ค่ะ คุณมินโฮ” เลขาสาวยิ้มให้ก่อนที่มินโฮจะเดินออกไป
วันนี้คีย์ปิดร้านเพราะไปฉลองวันเกิดที่แทกูกับครอบครัว มินโฮเลยได้โอกาสนี้ในการจัดบ้านเพื่อเซอร์ไพรส์วันเกิดคีย์
“เฮ้อออ เสร็จสักที” มินโฮนั่งลงที่โซฟาในร้านมองผลงานตัวเองแล้วยิ้มอย่างพอใจ คีย์ต้องชอบมันแน่ๆ เขามั่นใจ
ร่างสูงนั่งมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังบอกเวลาสามทุ่มครึ่ง ทำไมคีย์กลับช้าจัง หรือคืนนี้เขาจะค้างที่บ้านกับครอบครัวนะ
มินโฮยกจานอาหารไปเก็บใส่กล่องแล้วเอาเข้าตู้เย็นเผื่อว่าตอนเช้าคีย์กลับมาจะได้เวฟทาน ร่างสูงเอื้อมมือไปแกะลูกโป่งที่หน้าประตูร้านที่เขาติดไว้ตอนเย็น สายตามองออกไปชะเง้อมหาร่างบางที่ยังไม่กลับมาจนตาคมกวาดสายตาไปสะดุดที่รถคันนึงกำลังแล่นมาแล้วจอดอยู่หน้าร้าน
คีย์กำลังลงจากรถสีดำพร้อมกับผู้ชายอีกคน
ว่าแต่ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร
คีย์เดินมากับผู้ชายอีกคนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม มินโฮยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปที่ห้องนอน และยังคงปล่อยให้ลูกโป่งอยู่ที้เดิมและป้ายผ้าที่เขียนต้องหมึกสีชมพู
‘Happy Birthday Key’
คีย์มองป้ายที่ติดอยู่หน้าร้านอย่างงุนงง ใครมาทำแบบนี้นะ แล้วรู้ได้ไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา ชายร่างหนาที่ยืนอยู่ข้างๆคีย์มองป้านตรงหน้าก่อนที่จะพูดออกไป
“แฟนมาเซอร์ไพรส์แกมั้ง” คนร่างหนาพูดโดยไม่ได้มองหน้าคนข้างๆ
“แฟนบ้าอะไรหละพี่จง ทำงานทั้งวันจะเอาเวลาไหนไปมีแฟน” คีย์พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่ก็พลางคิดว่าจะมินโฮหรือเปล่าที่ทำให้เขา แต่มินโฮจำเขาไม่ได้หนิ หรืออาจจะไม่รู้จักเขาก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ คิดแล้วก็น่าน้อยใจ ชิ!
“ไม่รู้หละ เผื่อแกซุกใครไว้ไง”
“ไม่มีหรอกน่าพี่จง เข้าบ้านเถอะ” จงฮยอนและคีย์ถอดรองเท้าแล้วเก็บไว้ที่ชั้นวางรองเท้าอน่างเป็นระเบียบ แต่จงฮยอนก็กวาดสายตาไปสะดุดกับรองเท้าคู่ใหญ่สามคู่ที่วางอยู่ชั้นล่างสุด “นั่นไง ว่าละแกต้องซุกแฟนไว้” คีย์ทำหน้างุนงงพลางหันไปมองพี่ชายของตนเอง
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีไงเล่า” คีย์เริ่มชักสีหน้าหงุดหงิดใส่พี่ชายตัวเล็ก
“แล้วนี่รองเท้าใคร” จงฮยอนชี้นิ้วไปที่รองเท้าที่วางอยู่ชั้นล่างสุดทำให้คีย์เลือนสายตาไปตามนิ้วเรียวที่ชี้ ใช่สิ เขายังไม่ได้บอกใครเลยเรื่องที่มีคนมาเช่าบ้านอยู่กับเขาด้วย
“เข้าไปในบ้านก่อนไหม นี่หนาวละนะ”
“นี่ห้องพี่นะ พรุ่งนี้อยากกินอะไรก็ลงไปทำที่ครัวนะ แล้วก็ช่วยคีย์ทำมาหากินด้วย ไหนๆก็ไม่ได้ไปญี่ปุ่นตั้งห้าวันแหนะ”
จงฮยอนเป็นชายของคีย์ เขาอยู่กับแม่ที่ญี่ปุ่นตั้งแต่พ่อและแม่แยกทางกันเขาก็ไม่ค่อยได้เจอคีย์เท่าไหร่ จงฮยอนจะกลับมาเกาหลีบ้างแต่ไม่บ่อยนักแต่คีย์ก็ยังจัดห้องให้จงฮยอนและทำความสะอาดอยู่เสมอ
คีย์หันหลังให้พี่ชายก่อนที่จะเดินไปที่ห้องของตน
“เดี๋ยวดิ” คีย์หันมาเผชิญหน้ากับพี่ชายอีกครั้ง “แกยังไม่บอกเลยนะว่าใครอยู่กับแก”
“อ๋อออ เขามาเช่าห้องที่บ้านอะ ตั้งแต่พ่อย้ายไปเชจูเลยไม่มีเพื่อน กลัวผีด้วย”
“งั้นหรอ” จงฮยอนพยักหน้าขึ้นลงด้วยความเข้าใจ
“งั้นไปนอนละนะ”
“อ่า ฝันดี”
เช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่แสนจะธรรมดาสำหรับคีย์ ร่างบางเดินลงมาจากชั้นห้องนอนตัวเองมายังห้องครัว มือบางเปิดตู้เย็นเพื่อจะเอาน้ำออกมาดื่ม ตาสวยมองไปหยุดที่กล่องน่ารักในตู้เย็นแล้วหยิบมันออกมาเปิดดู
ร่างบางยิ้มให้กับเค้กตรงหน้า เขาคิดว่าเขาพอจะรู้แล้วหละว่าไอ้ที่ติดอยู่หน้าร้านนั่นฝีมือใคร คีย์เก็บเค้กไว้ในตู้เย็นเหมือนเดิม สายตากวาดดูในตู้เย็นเห็นอาหารถูกบรรจุไว้ในกล่องที่มีฝาปิดอย่างดี เมื่อคืนเขาคงรอฉลองกับคีย์สินะ
งั้นก็แสดงว่า มินโฮจำเขาได้แล้วหนิ
ประตูบานเล็กเปิดออกพร้อมปรากฏร่างหนาที่ยังอยู่ในชุดนอนเรียบๆ สายตากวาดออกไปทั่วบริเวณชั้นสองข้องบาน จมูกได้กลิ่นข้าวต้มจากด้านล่าง คีย์คงทำกับอาหารเช้าอยู่แน่เลย
มือหนาปิดประตูก่อนที่จะเห็นร่างสูงอีกคนที่เดินออกมาจากห้องข้างๆในชุดทำงานทั่วไป มุมปากยกยิ้มให้เพื่อเป็นการทักทาย ทั้งสองเดินลงมายังครัวพร้อมกันโดยไม่ได้พูดคุยอะไรดันเลย
“อรุณสวัสดิ์พี่จง มินโฮ” คีย์ยืนตักข้าวต้มใส่ถ้วยเตรียมยกมาเสริร์ฟจงฮยอนที่เพิ่งนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“ผมมีประชุมเช้า ผมไม่ทานนะครับ” มินโฮพูดพลางรินน้ำใสแก้ว
“ใส่กล่องไปทานที่บริษัทก็ได้ เดี๋ยวประชุมเสร็จค่อยทาน” คีย์พูดขณะที่เดินไปที่ชั้นเก็บกล่องพลาสติก
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวนะครับ” มินโฮวางแก้วลงแล้วเดินออกไปจากห้องครัวด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ปล่อยให้คีย์ยืนงงกับการกระทำของเขา เขาเป็นอะไรกัน ดูหงุดหงิดแต่เช้าเลย
WWWWWWWWWW
“นี่มินโฮ เมื่อวานรีบกลับจังว่าจะชวนไปทานข้าวหน่อย” ซีวอนเดินเข้ามาหามินโฮที่กำลังผลัดประตูห้องทำงานของตัวเอง ทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง มินโฮวางกระเป๋าเอกสารไว้ที่โต๊ยทำงานก่อนที่จะนั่งลงที่บนเก้าอี้อย่างเซ็งๆหลักจากที่เพิ่งประชุมเสร็จ “เป็นอะไร ดูแกเหนื่อยๆ” ซีวอนยืนอยู่ตรงหน้า มือหนาค้ำโต๊ะทำงานไว้ ร่างสมส่วนยืนอยู่ในท่าสบายๆ
“เปล่าครับ ผมสบายดี” มินโฮยิ้มฝืดๆให้กับลูกพี่ลูกน้องของตนก่อนที่จะก้มหน้าก้มตามองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ฉันไม่กวนแกละ ไปหละ” ว่าจบก็เดินออกไปจากห้องทันที
มินโฮละจากเอกสาร3-4ฉบับตรงหน้าก่อนที่จะกดป่มในโทรศัพท์ของบริษัทเพื่อเรียกเลขาที่อยู่หน้าห้อง
“ซึลกิ ขอเอกสารที่ฝากไว้เมื่อวานนี้หน่อย แล้วก็ขอขนมปังกับกาแฟด้วยนะ”
“เฮ้ออ” ร่างสูงถอนหายใจใบหน้าคมฟุบลงกับโต๊ะทำงาน ตากลมลบพริ้มอยู่ระหว่างที่ใบหน้ายังก้มฟุบลงลงโต๊ะทำงาน ใบหน้าของร่างบางและคนที่เดินมากับร่างบางพุดขึ้นในหัว ภาพเมื่อคืนที่ร่างสูงเห็นยังจำได้ทุกอิริยาบถที่เขาสองคนเดินมาด้วยกัน มือหนายีผมตัวเองจนยุ่งเหยิงก่อนที่จะเงยหน้ามาจ้างหน้าจอ
ให้ตายเถอะ เขาไม่มีสมาธิเอาซะเลย!
ก๊อกๆ
“คุณมินโฮคะ กาแฟกับขนมปังได้แล้วค่ะ” ซึลกิวางแก้วกาแฟและจานขนมปังไว้ที่โต๊ะทำงานของร่างสูง
“วันนี้ผมรบกวนคุณฝากไปคุยกับลูกค้าที่นี่ด้วยนะ” มินโฮยื่นนามบัตรให้กับเลขาสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ผมขอโทษนะ ฝากดูลูกค้าคุณด้วยนะ”
“ได้ค่ะคุณมินโฮ” เลขาสาวยิ้มให้เจ้านางแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของร่างสูง
WWWWWWWWWW
“นี่” จงฮยอนที่เพิ่งมาจากไปเซิร์ฟเค้กให้ลูกค้าแล้วมายืนพิงเคาท์เตอร์อยู่หน้าน้องชายร่างบางที่กำลังเช็ดแก้วอยู่หน้าเคาท์เตอร์ที่ตนพิงอยู่ “นายมินโฮนี่หน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นมาก่อนเลย” จงฮยอนพูดพลางเปลี่ยนอิริยาบถจากพิงเคาท์เตอร์แล้วหันมาประจันหน้ากับคีย์แล้ววางถาดในมือลง
“เค้าหน้าเหมือนพี่คีย์สมัยมัธยมหนะ” พูดไปพลางเช็ดแก้วใบต่อไป
“อ๋ออออ คนที่อยู่ในรูปในกระเป๋าตังแกอะนะ” จงฮยอนทำสีหน้านึกออห คีย์ไม่ตอบอะไรแต่ก็พยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
กริ๊งๆ
“พี่จงลูกค้ามา”
17.48 น.
กริ๊งๆ
“สวัสดีมินโฮ ทานของว่างไหมฉันจะจัดให้” คีย์เอ่ยทักทายผู้มาใหม่แต่ทว่าร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาไม่คิดจะตอบกลับสักสักทำเอาร่างบางที่กำลังหยิบเค้กและร่างหนาที่กำลังเก็บโต๊ะมองด้วยคนที่เดินเข้าไปในบ้านด้วยความเฉยชา “เป็นอะไรของเขานะ” มือเล็กเกาท้ายทอยด้วยความไม่เข้าใจพลางวางจานที่หยิบขึ้นเมื่อสักครู่ลง
หลังจากที่มินโฮเดินไปบนบ้านไม่นานนักก็มีรถอีกคันมาจอดอยู่หน้าร้านแต่ก็ไม่มีใครลงมาจากรถ แล้วจะมาจอดขวางหน้าร้านทำไมฟะ คีย์มองรถคันนี้อยู่นานจนร่างสูงลงมาจากชั้นสอง แต่งตัวด้วยชุดเรียบๆแต่ก็ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย ดวงตาสวยมองร่างสูงที่สาวเท้าออกไปจากร้าน เขาไม่กล้าถามหรอกว่าเจ้าตัวจะไปไหน กลัวร่างสูงจะรำคาญซะเปล่า ขายาวก้าวขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน ล้อรถเริ่มเคลื่อนที่ออกไปจากหน้าร้าน ร่างบางมองรถคันนั้นจนลับสายตา
ที่แท้ก็มารอรับมินโฮนี่เอง
WWWWWWWWWW
“มินโฮ ใจเย็นดิ นี่ดื่มไปเยอะแล้วนะ” ซีวอนมองร่างที่ฟุบลงบนโต๊ที่เต็มไปด้วยขวดโซจูอย่างไม่เข้าใจ ปกติมินโฮแทบจะไม่แตะเครื่องดื่มแอลกอฮอร์ด้วยซ้ำ ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ “แกเป็นอะไรบอกฉันได้นะ” น้ำเสียงอันอ่อนโยนทำให้ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชาย ดวงตาแดงก่ำกับขนตาที่แฉะทำให้ผู้เป็นพี่ชายตกใจไม่น้อย “เฮ้ย! ถึกับร้องเลยเหรอ” มือข้างหนึ่งตบไหล่แกร่งเบาๆอีกข้างก็ดึงทิชชู่ให้มินโฮเช็ดน้ำตา
“ฮือ พี่เข้าใจผมป่ะ ฮึก ผมกะจะเซอร์วันเกิด ฮึก เขาแต่เขากลับพาผู้ชายมาบ้าน” มินโฮปล่อยโฮแบบไม่อายใคร ลูกค้าในร้านหันมามองที่โต๊ะที่มินโฮนั่ง “ผมแค่จะแกล้งจำเค้าไม่ได้ ฮึก ผมมันโง่เองที่คิดว่าเขารอผม ฮือ...”
“ใจเย็นน่ามินโฮ”
“แต่เขามีแฟนแล้ว ฮึก แล้วคงรักกันมากด้วย ฮือ”
“ฉันว่าแกไม่โอเคแล้วหละมินโฮ กลับบ้านก่อนไหม น้องครับ” ซีวอนยังคงอยู่ที่ไหล่ของมินโฮแล้วยกมืออีกข้างเรียกบริกรที่อยู่ใกล้ๆเช็กบิล
“ผมโอเคพี่ ฮึก ผมโอเคจริง” มินโฮก้มหน้าลงกับโต๊ะอีกรอบ ซีวอนมองน้องชายลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง สภาพเหมือนไม่ใช่มินโฮที่เขารู้จักเลยสักนิดทั้งเมาทั้งร้องไห้ เขาส่ายหน้ากับน้องชายก่อนที่จะจ่ายตังกับบริกร
“มินโฮ กลับกัน”
“...”
“เฮ้ย มินโฮ หลับเหรอวะ เฮ้อ”
กว่าจะถึงบ้านเล่นเอาซะซีวอนเหงื่อตก เขาต้องให้บริกรของร้ายช่วยพยุงมินโฮมาที่รถแล้วนี่ถึงบ้านแล้วจะเอาไอ้น้องชายตัวดีนี่ลงยังไงหละ
ปิ๊ดๆ~
ซีวอนบีบแตรไม่นานร่างบางก็เปิดประตูออกมาจากในร้านและเห็นรถคันเดิมที่มารับมินโฮเมื่อเย็นวันนี้ ขาเรียวเดินไปใกล้ๆรถคันหรูกระจกรถดำทับเลื่อนลงเผยใบหน้าหล่อของคนในรถ ตาสวยมองเข้าไปในรถเห็นร่างสูงนอนคอตกอยู่ถึงกับเอ่ยถามคนที่ขับรถทันที
“เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมเพื่อนผมสภาพแบบนี้” คีย์ถามซีวอนที่กำลังลงมาจากที่นั่งคนขับ
“สงสัยอกหักมั้งครับ” คีย์ผงะเล็กน้อยเมื่อได้ยินซีวอนพูด อกหักงั้นเหรอ งั้นก็แสดงว่าก่อนหน้านี้มีแฟนแล้วสินะ แล้วทำไมไม่ไปอยู่กับแฟนเล่า มาเช่าบ้านอยู่ที่นี่ทำไม นี่เหมือนมาให้ความหวังกันชัดๆ เฮ้ย แต่มินโฮยังจำเขาไม่ได้นี่ แล้วเขาไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวมินโฮด้วยซ้ำ เฮ้อออ “ผมว่าคุณช่วยผมพามินโฮเข้าไปเข้าในก่อนดีกว่าครับ”
“คะ ครับ”
พอวางมินโฮลงบนเตียงนุ่งคีย์ก็ถึงกับปาดเหงื่อที่หน้าผากทันที คนอะไรตัวก็หนัก ตอนขึ้นมาก็เซแทบตกบันได นี่ขนาดช่วยกันหามสองคนยังแทบไม่ไหวเลย
“ขอบคุณนะครับที่พามินโฮมาส่ง” คีย์โค้งให้ซีวอนแล้วเงยหน้ายิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับน้องชายผมทั้งคนผมก็ต้องดูแลมันเหมือนกัน คุณคือเจ้าของบ้านใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ”
“ยังไงก็ฝากมินโฮหน่อยนะครับมันคงไม่สร่างเมาง่ายๆหรอก”
“ได้ครับ”
“งั้นผมขอตัวนะครับ”
คีย์ไม่พูดอะไรแต่โค้งให้ซีวอนอย่างสุภาพ มือบางล็อกประตูร้านหลังจากที่ซีวอนออกไปแล้ว ขาเรียวก้าวเข้ามาในห้องของร่างสูงอีกครั้งแล้วหายไปในห้องน้ำที่อยู่ในห้องของร่างสูงสักพักเขาก็ออกมาพร้อมกับกะละมังใบเล็กและผ้าผืนเล็ก มือบางบีดน้ำออกจากผ้าแล้วนั่งบนเตียงนุ่มที่ร่างสูงนอนอยู่ ใบหน้าคมถูกผ้าผืนเล็กเช็ดอยู่ ความเย็นของผ้าทำให้ร่างสูงที่หลับไม่ได้สติขยับตัวเล็กน้อย
หมับ!
มือหนาที่ยังนอนไม่รู้เรื่องคว้าข้อมือเล็กของคีย์ไว้ หน้าหวานรีบสะบัดมือออกทันทีแต่แรงน้อยๆของเขาไม่สามารถทำให้ข้อมือเล็กๆออกจากมือหนาได้เลย (นี่ขนาดหลับอยู่ยังแรงควายอะ ฮ่าๆๆๆ) คีย์ไม่ละความพยายามที่จะเอาข้อมือน้อยๆของตัวเองออกจากอุ้งมือของมือโฮแต่พยายามยังไงก็ไม่ออกสักที มือเล็กอีกข้างที่ว่างค่อยๆแกะนิ้วใหญ่ออกแต่ก็ไม่สำเร็จ มินโฮกำข้อมือเล็กไว้แน่นโดยที่ตัวเองไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไป
“คีย์...” คีย์หยุดแกะมือหนาแล้วเงยหน้าหันมามองคนที่หลับอยู่ เมื่อกี้เขาเรียกคีย์งั้นเหรอ “มินโฮขอโทษ”
“...”
“ขอโทษที่แกล้งจำคีย์ไม่ได้...” มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงยานคางเขายังคงละเมอและยังจับข้อมือเล็กไว้แน่น คีย์ไม่ได้พูดและขัดขืนแต่อย่างใด มุมปากสวยกลับคลี่ยิ้มออกมาด้วยซ้ำ แสดงว่าที่ผ่านมินโฮยังไม่ลืมเขาสินะ
“มินโฮบ้า” เสียงหวานบ่นอุบอิบพลางยิ้มน้อยๆเพราะกลัวว่าคนที่นอนอยู่จะตื่นเอา
“ขอโทษที่มาหาคีย์ช้าไป”
-------------------------------------------50%-----------------------------------------------
Talk:ซาหวาดเดดดดดดดรีดเดอร์ทุกโคนนนน เค้าขอโทษที่มาอัพช้า กะว่าจะมาอัพช่วงปีใหม่แต่ก็ลืม ช่วงนี้ไรท์ยุ่งๆนะคะของดองนานๆเพราะช่วงนี้อยู่ในช่วงแก้สอบกลางภาคTT.TT แต่ก็ติดตามด้วยฟิคเค้าด้วยน้าาาาาา เทอมหน้าไรท์ก็ม.หกแล้ว(พูดเหมือนไกล้ถึง แต่ก็อีกไม่กี่เดือนอะ;__;) ขอโทษจริงๆที่ดองไว้นาน ยังก็ติดตามฟิคสั้นนี้ด้วยนะคะ
ปล.เชร้ชรงโซโล่เย้ๆ ถึงเทศกาลเสียตังของชนว.แล้วค่ะ เรามาซัพพอร์ทเชร้เยอะๆนะคะ เพลงในอัลบั้มเชร้เขียนเองหมดเลยคือดีงามมมมมม
ปล.2 เม้นด้วยนะคะ เพื่อเป็นกำลังใจของไรท์ในการเขียนฟิคค่ะ^^
ปล.3 เรื่องนี้เหลืออีกครึ่งเรื่อน้าาา อย่าเพิ่งทิ้งกันหละ
ปล.4 รักรีดเดอร์ จุ๊ปๆ >3<
ปล.5 พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
ความคิดเห็น