คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [HoOn] diary secret 1/2
ก็คนมันไม่ชอบ ทำดีให้ตายยังไงเขาก็ไม่ชอบหรอก
แต่ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก!
ถ้าเขาไม่ชอบก็เสียเวลาเปล่า แถมเขาจะรำคาญเราอีก
“ตัดใจเถอะ อยู่แบบนี่มันเจ็บนะ”
“ชอบมาตั้งแต่ม.ปลายจนปีสี่แล้วนะ ให้ทำแบบนั้นมันไม่ง่ายหรอกคีย์”
“อีกปีเดียวจบแล้ว แกต้องอดทนนะเว้ย” พยักกับคำพูดของเพื่อนช้าๆก่อนที่จะก้มหน้าเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยบนกระดาษสีขาวที่อยู่บนโต๊ะเล็คเชอร์
WWWWWWWWWW
“จินกิ เอาเอกสารนี่ไปให้พวกเด็กการละครหน่อย” มือเล็กคว้าเอกสารสามแผ่นที่เพื่อนส่งให้แล้วเดินไปหาคีย์
“คีย์ แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ ไม่อยากไปคนเดียวหวะ”
“ได้ๆ ฉันเก็บกล้องก่อนแปบนึง”
“คีย์” เสียงผู้มาใหม่เรียนคีย์ที่กำลังก้มเก็บกล้องวีดิโออยู่
“ครับอาจารย์”
“ไปเอาบทละครที่ตึกเรียนหน่อย” คีย์หันมามองเพื่อนรักสักพัก “ฉันคงไปกับแกไม่ได้แล้วหวะ”
“คีย์ ไปเร็วๆ!” เสียงอาจารย์ตะโกนเร่งคีย์ (เออ รีบจัง)
“ครับบบบ ไปก่อนนะเว้ย” มือบางแตะไหล่เพื่อนก่อนที่จะวิ่งออกไป
หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันนะ ชเว มินโฮ
เป็นประจำทุกปีที่เด็กนิเทศ และเด็กการละคร ต้องมาภาพยนตร์ก่อนจบการศึกษา และปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้วที่จินกิจะได้อยู่ที่มหาลัยแห่งนี้ เด็กนิเทศภาพยนตร์อย่างเขาเลยต้องทำงานหนักเพื่อโปรเจ็ตก่อนจบ ถึงจะทำงานร่วมกันทั้งสองคณะแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องงานเลย เพราะต้องวิ่งวุ่นไปมาระหว่างตึกนิเทศ ตึกศิลปศาสตร์ และสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์
เท้าเล็กเดินจากสถานที่ถ่ายทำมาตามทางเรื่อยๆ ปากอวบอิ่มฮัมเพลงไปตามทางอย่างสบายใจ
“นี่นาย ฉันเอาเอกสารการแสดงมาให้ จากตึกนิเทศ” ถึงที่หมายจินกิเห็นผู้ชายร่างสูง กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่าง มืออวบจะสะกิดเบาๆระหว่างที่เรียกคนที่อยู่ตรงหน้า
“อ้อ ขอบใจนะ ว่าจะไปเอาพอดี” พูดจบแล้วหันหน้ามาหาร่างอวบ “อ้าว จินกิ”
“มินโฮ” มินโฮยื่นมือมารับเอกสารกับจินกิ บังเอิ๊ญบังเอิญที่มือหนาสัมผัสกับมืออวบ จินกิตกใจจนเผลอปล่อยเอกสารร่วงลงพื้น รู้สึกตัวอีกที่มินโฮก็ก้มเก็บเอกสารจนหมดซะแล้ว
“นายเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” มือหนาเตะหน้าผากคนตรงหน้าเพื่อเช็คความร้อนในร่างกายคนตรงหน้า เฮ้ย! อยู่ในระยะตัดใจอยู่ทำแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย >///< “อ้าว หน้าแดงอีก ไข้ก็ไม่มีนะ นายพักก่อนไหม”
ถ้านายออกไปจากตรงหน้าอาการฉันคงหายอ่ะ
เห้ย แต่นี่ไม่ใช่ตึกคณะเราหนิ
“มะ ไม่เป็นไร ฉันกลับก่อนนะ”
ร่างอวบรีบหันหลังแล้วเดินจ้ำอ้าวไปที่สถานที่ถ่ายทำภายมหาลัย มืออวบจับใบหน้าตัวเอง ให้ตายเถอะ จินกิกำลังจะเลิกชอบเขานะ ทำไมต้องโผล่หน้ามาให้เห็นด้วย ยิ่งนายทำแบบนี้ยิ่งลำบากจนะ
ก้มหน้าก้มตาเดินไปอย่างรวดเร็วจนไม่มองได้ทันมองข้างหน้า
ตึง!
“โอ๊ย!” บ้าเถอะ! ใครเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเนี่ย (ได้ข่าวว่าแกก้มหน้าเดินนะจินกิ)
“ขอโทษครับ” มือแกร่งยื่นมาเพื่อจะพยุงร่างอวบขึ้น แล้วคลี่ยิ่มออกเมื่อเห็นคนที่อยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นมา “อ้าว จินกิ”
จินกิลุกขึ้น ใบหน้าใสเต็มไปด้วยความงุนงง
ผู้ชายรู้จักชื่อเขาได้ไงวะ
“ขอบคุณครับ” ไม่พูดอะไรต่อ ขาเล็กรีบเดินออกไปทันที
ครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาได้เจอจินกินแบบเผชิญหน้า ขายาวเดินออกจากจุดเกิดเหตุได้ระยะหนึ่งจึงหยุดแล้วหลังมามองแผ่นหลังของร่างอวบที่เดินไป ในใจพลางคิด
‘ยังน่ารักเหมือนเดิมนะ จินกิ’
WWWWWWWWWW
“จินกิ นี่สองทุ่มแล้วนะ ไม่กลับหรอ” คีย์เอ่ยถามขณะเก็บของใส่กระเป๋า
“ฉันเรียบเรียงบทนี่เสร็จก็จะกลับละ” พูดไปพลางจัดหน้าเอกสารที่อยู่ในมือ
“กลับด้วยกันไหม” จินกิละจากเอกสารตรงหน้า มองมาที่เพื่อนของตัวเองแล้วส่ายหน้าเบา “งั้นฉันกลับก่อนนะ เสร็จแล้วรีบกลับเลยนะอย่ากลับค่ำหละ เข้าใจไหม”
“ขอรับบบบบบ” ยิ้มให้เพื่อนรักที่กำลังเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าตึก
คีย์กลับแล้ว...
เงียบจัง...
วังเวงเว้ยยย!
ตึก ตึก ตึก
เสียงใครมาเดินอยู่แถวนี้วะ
แกร๊บบบบ
นี่มึงเหยียบใบไม้อีก
จับขวดน้ำที่เพิ่งดื่มหมดเมื่อสักครู่แล้วยกขึ้นป้องกันตัวเอง
“นี่”
“เชี่ย!”
ตุ้บ!
“โอ๊ย!”
“ตุ๊บๆ นี่แหนะ ตุ๊บๆ คิดจะปล้นฉันใช่ไหม ตุ๊บๆ ไอ้โจร”
“โอ๊ย! นี่ โอ๊ย! หยุดก่อน!” เสียงทุ้มตะคอกใส่จนมือบางที่กำขวดน้ำค่อยๆเลือนมือลง ตาเล็กเพ่งมองที่คนตรงหน้า เชี่ยแล้วววววนี่มันมินโฮหนิ เอ๊ะ! อะไรสีแดงๆอยู่ขมับของเขา
มืออวบเอื้อมไปแตะขมับมินโฮเบาๆแล้วดูใกล้ๆ
“โอ๊ย!” เสียงทุ้มร้องเพราะความเจ็บ จินกิแตะขมับของเขา
“ชิบหาย เลือด”
WWWWWWWWWW
“เข้ามาก่อนสิ” มืออวบบิดลูกบิดประตูเผยให้คนที่มาด้วยเห็นห้องที่อยู่ตรงหน้า
“ฉันกลับไปทำแผลที่บ้านก็ได้นะ” เสียงทุ้มกล่าวปฏิเสธ
“แต่ฉันทำนายเจ็บนะ เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้ เข้ามาสิ” ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องพักของจินกิ มินโฮนั่งรออยู่ที่โซฟา ระหว่างที่จินกิไปเอากระปุกยาในห้องนอน มินโฮหันไปมองรอบๆห้องสักพักก่อนที่จะหยิบสมุดเล่มเล็กมาเขียนอะไรสักอย่าง
ฝั่งจินกิ
บ้าเอ๊ย นี่ชวนผู้ชายเข้าห้องแบบนี้ไม่เป็นเคะที่ดีเลยนะ นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย ความจริงแล้วให้เขากลับบ้านก็ได้นะไม่เห็นต้องพามาทำแผลถึงที่นี่เลย นี่อยู่ในช่วงตัดใจนะจินกิ หรือว่า
ยังแคร์เขาอยู่
ม่ายยยยยยยยยย!
หัวมนสะบัดความคิดตัวเองออกไป นี่เราคิดมากขนาดนี้เลยหรอ ช่างมันเถอะ รีบทำแผลรีบไล่กลับบ้าน
ไม่นานจินกิก็ออกมาจากห้องแล้วรีบทำแผลให้มินโฮ อย่าถามว่าหวั่นไหวไหม ตอนนี้จินกิอยู่ในช่วงตัดใจบอกเลยว่าไม่
ไม่หวั่นไหวก็บ้าแล้ว -///-
นี่ทำแผลให้คนที่ชอบมาหกปีนะเว้ย แถมยังมาในห้องพักอีก โอ้แม่เจ้า จินกินี่แทบลอยเลยครับ
“เสร็จแล้ว กลับได้ละ” จินกิลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปที่หน้าประตูห้อง “ฉันไม่ไปส่งนะ”
“ยังไงก็ขอบใจมากนะที่ทำแผลให้” จินกิพูดอะไรแต่พยักหน้าให้ รู้ไหม ข้างในนี่แทบระเบิดแล้ว -///-
WWWWWWWWWW
สี่ปีที่แล้ว
“เอ่อ มะมินโฮ คือ ฉันชอบนาย -///-”
“ขอโทษนะ แต่ฉันไม่ได้ชอบนาย” ร่างสูงเดินจากไปอย่างไปใยดี
“จินกิ รู้ยังว่ามินโฮติดมหาลัยเดียวกันกับเรา”
“เฮ้ย จริงอะ”
“จริง ฉันไปส่องจงฮยองที่ห้องพอดีเลยได้ยินคนในห้องพูดกัน” แก้มใสเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนตัวเองพูด
“ฉันจะใช้โอกาสนี้ตามตื๊อมินโฮให้ได้”
วันมอบตัวเข้ามหาลัย
“อ้าวมินโฮ นี่เรียนอยู่ที่นี่หรอ”
“อืม”
“ฉันก็เรียนที่นี่เหมือนกัน ฉันเรียนนิเทศนะ นายเรียนอะไรหรอ”
“ขอโทษนะจินกิ แม่ฉันเรียก ฉันต้องไปแล้ว”
“อื้ม บ๊ายบายยยย” โบกมือไปมาให้กับคนที่เพิ่งเดินจากไป
หลังจากวันนั้นจินกิก็ตอนตามมินโฮจนรู้ว่ามินโฮเรียนศิลปศาสตร์ ทุกๆวันจินกิคอยซื้อน้ำซื้อขนมให้ และเขาไม่รู้เลยว่าคนที่รับของที่เขาให้ทุกวันสังเกตการณ์กระทำของเขาอยู่
WWWWWWWWWW
หลายเดือนผ่านไปการถ่ายทำโปรเจ็คสุดท้ายของนักศึกษาสองคณะก็สิ้นสุดลง ตลอดปีการศึกาสุดท้ายจินกิไม่ค่อยได้เจอมินโฮเท่าไหร่จึงทำให้จินกิเริ่มตัดใจจากมินโฮได้ระยะหนึ่งแต่เวลามินโฮก็มีแอบหวั่นไหวบ้าง จนงานเลี้ยงปิดโปรเจ็ค..
“จินกิ”
“อ้าวคีย์ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว เมื่อกลางวันยังเห็นบ่นอยู่เลยนะ”
“แหมมมม ปิดโปรเจ็คทั้งทีไม่มาได้ไงหละ”
สองเพื่อนรักเดินเข้าไปในร้านอาหาร วันนี้อาจาย์เหมาทั้งร้านเพื่อนักศึกษาโดยเฉพาะจนจินกิอดไม่ได้เมื่อเห็นอาหารนานาชนิดที่อยู่ตรงหน้า
“หูยยย อร่อยจัง มีงานปิดโปรเจ็คทุกวันคงจะดี คิคิ” พูดไปมืออวบพลางหยิบมาหารเข้าปาก แก้มตุ่ยๆขยับตามจังหวะเคี้ยวอย่างสนุกสนาน นี่แหละสวรรค์ของอีจินกิ
“กินจุจัง” ร่างอวบละจากอาหารตรงหน้าและหันไปมองต้นเสียงที่อยู่ข้างหลัง
“ก็ของมันอร่อยหนิ” พูดไปพลางหลี่ตามองคนตรงหน้า “นายหน้าคุ้นๆแฮะ” ใบหน้าขมวดคิ้วขึ้น แก้มใสป่องขึ้นพลางนึกว่าคนๆคือใคร คนตรงข้ามมองการกระทำของจินกิแล้วยิ้มออกมา ทำไมเขาน่ารักจังนะ
“ฉันชื่อคิงจงฮยอน คนที่เดินชนนายเมื่อหลายเดือนที่แล้ว” จินกิเลิกคิ้วลง ใบหน้ากลับมาสู่โหมดปกติ
“อ๋ออออออออ นายนี่เอง ฉันชื่อ...”
“อีจินกิ ฉันรู้จักนายแล้วหละ”
ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน จินกิกับจงฮยอนได้รู้จักกันมากขึ้น และยังรู้อีกว่าจงฮยอนคือเพื่อนของมินโฮ
รู้สึกว่าคีย์ก็ชอบคนที่ชื่อจงฮยอนที่เป็นเพื่อนมินโฮ
แต่มินโฮอาจคบเพื่อนชื่อจงฮยอนหลายคนมั้ง
“อ้าวมินโฮ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่ไปหาอะไรกินหรอ”
“ไม่อะ คีย์ไปเถอะ”
ร่างบางมองเข้าไปในงานก่อนที่จะเห็นเพื่อนของตัวเองกำลังนั่งคุยกับใครบางคน
เอ๊ะ! นั่งจงฮยอนนี่นา
คีย์หันหน้ามามองสีหน้าของมินโฮที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำแล้วคิดในใจ
‘ทำไมมินโฮหน้าเศร้าๆ หรือที่ไม่เข้าไปเพราะว่าเห็นจินกิอยู่กับจงฮยอน เฮ้ย!หรือมินโฮจะชอบ.. จงฮยอน อ๊ากกก ไม่ใช่ๆ’ คีย์ส่ายหัวไปมาเพื่อสะบัดความคิดนั้นออก บ้าจริง คิดได้ไง เขาเป็นเพื่อนกันเว้ย
23.00 น.
งานเลี้ยงเลิกแล้วทุกคนต่างทยอยกลับบ้านเกือบหมดแล้วเหลือแค่จินกิ มินโฮ คีย์ และจงฮยอนที่ยังนั่งอยู่หน้าร้าน
“เอ่อ คีย์ ฉันว่าเรานั่งแท็กซี่กลับเถอะ แม่แกนี่นานมาถึงเหลือเกิน” จินกพูดขี้นท่ามกลางความเงียบ
“อีกสักหน่อยก็ถึงแล้ว รอหน่อยสิ”
“ก็ได้”
“ไอ้จง น้องแกมารับแล้ว” มินโฮสะกิตจงฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“กลับด้วยกันไหม” จงฮยอนหันหน้ามาถามอีกสามคนที่นั่งอยู่
“แต่ฉันว่านี่มันก็ดึกแล้วนะ ให้จงฮยอนไปส่งเถอะ” มินโฮพูดเสริม
“แต่คีย์เพิ่งโทรบอกแม่ให้มารับเองนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าจินกิ ให้จงฮยอนไปส่งแหละ”
“แต่ว่า...”
“งั้นแกเดินกลับนะ”
“ได้ไงเล่า”
“งั้นก็ขึ้นรถเลยครับ” จงฮยอนเอ่ย
ไม่นานก็ถึงหอพักของจินกิ วันนี้คีย์จะมาค้างที่ห้องจินกิด้วย เพราะบ้านคีย์อยู่แถวชานเมือง ถ้าให้จงฮยอนและน้องของเขาไปส่งก็กลัวจะดึกไปกว่านี้
“ขอบใจมากนะ น้อง...” คีย์เอ่ยขึ้นขณะที่กำลังจะลงจากรถ
“แทมินฮะ” คนหน้าสวยหันมาหาคีย์พร้อมกับยิ้มให้ น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะครอบครัวนี้
คีย์และจินกิลงจากรถโดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครอีกคนเดินตามหลังพวกเขามา จนกระทั่งคีย์หันไปดู
“มินโฮ ไม่กลับบ้านหรอ ตามพวกเรามาทำไมอะ” ทันทีที่จินกิได้ยินชื่อมินโฮก็รีบหันมาดูทันที
“คือ ฉันย้ายหอแล้วอะ”
“ว้าาาาาาาาาาาา หอเดียวกันด้วย” จินกิไม่พูดอะไรแล้วรีบเดินไปโดยไม่รอคีย์จนคีย์กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังจินกิ ปล่อยให้ร่างสูงยืนงงกับการกระทำของร่างอวบ ปกติเขาจะต้องยิ้มหรือไปก็ต้องแสดงอาการดีใจสิ คนที่เขาชอบอยู่หอพักเดียวกับเลยนะ
ประตูห้องเปิดออกก่อนที่ขายาวจะก้าวเข้าห้องโดยไม่ลืมปิดประตูแล้วไปประจำที่โต๊ะทำการงานในห้องนอน มือหนารูดซิบกระเป๋าออกคว้าไดอะรี่มาเขียนเหมือนทุกๆวัน การเขียนไดอะรี่มันเป็นกิจวัตรของเขาตั้งแต่ที่เจอคนนั้นๆวันแรกแล้วหละ
‘วันที่ 04/03/2014 วันปิดโปรเจค วันนี้อาจารย์เลี้ยงฉลองปิดโปรเจ็คด้วยแหละ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จบปีสี่แล้วด้วย คิดว่าวันนี้จะสนุกแต่ไม่เลย เพราะเห็นไอ้จงไปนั่งคุยกับจินกิ แถมยังไม่ดีใจที่เราย้ายมาอยู่หอเดียวกันกับจินกิด้วย ทำไมไอ้จงต้องมาชอบจินกิด้วยหวะ นี่ฉันเปิดทางให้ไอ้จงตั้งแต่ม.ปลายปีสามแล้วนะ แต่ฉันชอบจินกิตั้งแต่ม.ปลายปีหนึ่งนะเว้ยยยยยย!’
ตุบ!
หน้าปกไดอะรี่ถูกปิดลง ร่างสูงย้ายตัวเองจากเก้าอี้มาที่เตียงนอนที่อยู่ข้างๆ
พักนี้จินกิดูแปลกๆไป เวลาเจอหน้ามินโฮที่ไรชอบหลบสายตา แถมยังชอบเดินหนีเวลาที่เจอมินโฮอีก เขาเป็นอะไรนะ เขาจะรู้ไหมว่าบางวันที่มินโฮไม่ได้เห็นหน้าเขามินโฮแทบจะบ้าตาย..
ตึกๆๆๆๆ
ร่างสูงลงบันไดด้วยความรีบเร่ง เพราะวันนี้เค้ามีนัดกันทานข้าวครอบครัวแต่วันนี้ดันตื่นสายซะงั้น
พรึก!
ด้วยความไม่ทันมอง จึงทำให้เขาเดินชนกันคนที่เดินขึ้นบันไดสวนมาจนของหล่นกระจัดกระจาย มินโฮรีบก้มลงเก็บของโดยไม่ได้มองว่าคู่กรณีเป็นใคร เก็บของเสร็จก็รีบวิ่งต่อไปทันที
“มินโฮ นายเก็บของไม่หมด! มินโฮ!” ตะโกนเท่าไหร่ก็ไม่หันมา จึงเก็บสมุดไดอะรี่ไว้ “กลับมาแล้วค่อยคืนละกัน”
จินกิเดินเข้ามาในห้องแล้วเดินไปนั่งที่โซฟากลางห้องหลังจากที่เพิ่งไปส่งคีย์ที่ป้ายรถมา มืออวบวางไดอะรี่ในมือแล้วนั่งมองอยู่พักใหญ่ ในนี้มินโฮเขียนอะไรไว้บ้างนะ
มองอยู่นานจึงตัดสินใจเปิดไดอะรี่อ่าน ในไดอะรี่มีตัวอักษณJKอยู่หน้าแรกแต่จินกิก็ไม่ได้เอะใจอะไรจึงเปิดไปหน้าถัดไป
ไดอะรี่เริ่มบันทึกตั้งแรกเมื่อหกปีที่แล้ว จินกิอ่านทุกตัวอักษรในไดอะรี่อย่างตั้งใจ
‘วันที่ 05/06/2008 วันแรกของม.ปลายปีหนึ่ง วันนี้เจอเด็กห้องA ตาตี่ ตัวอวบๆ แก้มใสๆ เปิดเทอมวันแรกก็หลงห้องเรียนซะแล้ว แถมยังสะดุดหน้าห้องเราอีก น่ารักชะมัด -///-’
จินกิอ่านไปเรื่อยๆใบหน้าใบเผยรอยยิ้มขณะที่อ่านไดอะรี่เล่มนี้ แต่รอยยิ้มนั้นก็หายไปเมื่อเปิดเจอหน้านึง
‘30/03/2011 วันสุดท้ายของม.ปลายปีสาม วันนี้จินกิมาสารภาพรักกับเราด้วย เราดีใจมากเลยหละ เราก็อยากบอกจินกิเหมือนกันว่าเราก็ชอบจินกิ ^^ แต่เมื่อเช้าไอ้จงมันมาบอกว่าชอบเด็กปี3ห้องA ทีแรกก็นึกว่าไม่ใช่จินกิ แต่โลกมันกลมเกินไป กลับกลายเป็นว่าคนที่ไอ้จงชอบคือจินกิซะงั้น เลยบอกจินกิไปว่าไม่ได้ชอบ L’
“มินโฮชอบเรางั้นหรอ แล้วทำไมไม่บอกเล่าาาา เขียนถึงเราทุกวันเลยแฮะ” จินกิเบ้ปากพร้อมทำแก้มป่อง “เอ๊ะ แต่จงฮยอนก็ชอบเรานี่ ไม่ได้ๆ คีย์ชอบจงฮยอน เราจะต้องช่วยคีย์”
วันนี้วันเสาร์จินกิเลยว่างๆจึงมานั่งอยู่ร็อบบี้หลังจากเปิดอ่านไดอะรี่
เขาต้องคุยกับมินโฮให้รู้เรื่อง!
จินกิยกข้อมือขึ้นดูเวลาในนาฬิกาเรือนสวย นี่ทุ่มนึงแล้วนะทำไมร่างสูงยังไม่มาอีก จินกิเดินออกไปหน้าหอพัก โอ๊ะ! เขากำลังเดินมา
มินโฮเดินผ่านหน้าจินกิไปโดยไม่ชำเลืองมองสักนิด มือนุ่มคว้าข้อมือแกร่งไว้ ขายาวหยุดเดินแล้วหันมามองที่จินกิด้วยความงุนงง
“จินกิมีอะไรจะคุยกับฉันหรอ” มินโฮและจินกิเข้ามานั่งในร๊อบบี้ ร่างอวบไม่พูดอะไร มือขาวหยิบไดอะไรอันคุ้นตาออกมาจากระเป๋าที่วางอยู่ข้างๆ ทำเอามินโฮหน้าเหวอไปไม่น้อย
“ไอ้นี่ของนายหรือเปล่า” มือหนาหยิบไดอะรี่ของตนใส่กระเป๋าทันที จินกิคงยังไม่เปิดดูหรอกม้างงงงง (แกคิดว่าจะเหลือหรอมินโฮ)
“ชะ ใช่” ตอบแบบกุกๆกักๆ แล้วยังไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้าอีก “ขอบใจนะที่เก็บไว้ให้ ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ฉันขอตัวนะ” พูดจบก็รีบลุกขึ้นทันที
“เดี๋ยวสิ”
“…”
“นายชอบฉันหรอมินโฮ”
“…”
“ทำไมนายไม่บอกฉันหละ”
“…”
“ช่างมันเถอะ ตอนนี้นายคงไม่รู้สึกแบบนั้นแล้วมั้ง” จินกิลุกออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วเดินไปโดยปล่อยให้คนตัวสูงยืนรับประทานจุดอยู่คนเดียว
“ทำไมจะรู้สึกแบบนั้นหละ ฉันยังเหมือนเดิมนะ”
จินกิเดินเข้ามาในห้องด้วยความกระวนกระวาย คนบ้า!ถามอะไรก็ไม่ตอบ เวลาเปลี่ยนไปคนเราก็ย่อมเปลี่ยนไปสินะ แล้วทำไมจินกิไม่ไปชอบคนอื่นหละ ทำไมยังชอบมินโฮอยู่อย่างนี้ เขาควรจะชินกับการโดนมินโฮปฏิเสษได้แล้วนะ ทำไมวะ แค่มองหน้ามินโฮยังเจ็บเลย
“ฮือๆ ทำไมวะ ทำไมต้องชอบทำร้ายตัวเอง ไอ้จินกิบ้า แกบ้าไปแล้ว ฮือๆ” นั่งกอดเข่าอยู่ข้างหน้าซุกลงพร้อมกับน้ำอุ่นใสๆที่ไหลออกจากตาขีด
จินกิตื่นนอนมาในสภาพอิดโรย ตาบวมเต่ง เมื่อคืนมัวแต่ร้องไห้จนลืมอาบน้ำซะงั้น พยุงร่างตัวเองจากเตียงนอนไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย จินกิมองหน้าตัวเองในกระจกอย่างอนาถใจ
ชำระร่างกายเสร็จจินกิแต่งตัวในชุดสบายๆ วันนี้เขาคงไม่มีอารมณ์ที่ออกไปไหนเพราะสภาพร่างกายจิตใจยังไม่เอื้ออำนวยกับการรับสิ่งภายนอก ร่างอวบเดินไปที่โซฟามือนุ่มหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดโทรทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าแล้วกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
ก๊อกๆๆ
มือนุ่มวางรีโมทลงแล้วเดินไปที่ประตู คีย์มาหรอ มีธุระอะไรหรือเปล่านะ ยืนคิดอยู่สักพักมือก็เอื้อมไปเปิดประตู จินกิยืนอึ้งเมื่อเห็นคนตรงหน้า
“มินโฮ”
“ว่างไหม”
จินกิเดินลงมาจากชั้นสองชั้นที่เขาพักอยู่และเขาก็เพิ่งรู้ว่ามินโฮก็พักอยู่ชั้นเดียวกันกับเขาเหมือนกันแถมห้องยังติดกันอีก จินกิกับมินโฮเดินมานั่งที่หน้าร้านกาแฟในร็อบบี้หอพักพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานที่มารับออเดอร์
“นายมีอะไรหรอ”
“เรื่องเมื่อวานหนะ”
“…”
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้ตอบอะไรนายเลย”
“…”
“เครื่องดื่มมาแล้วค่ะ” พนักงานสาววางเครื่องดื่มสองแก้วลงแล้วโค้งให้เล็กน้อยก่อนที่เดินไปที่เคาท์เตอร์
“แล้วไงต่อ” จินกิพูดขึ้นด้วยความค้างคา
“ฉันยังรู้สึกกับนายเหมือนเดิมนะ”
“-///-” ตอนนี้แก้มใสๆของจินกิเริ่งแดงแล้วหละ
“จินกิ ฉันชอบนาย”
to be con.
สวัสดีรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน เปิดSFเรื่องแรกกับคู่โฮอนหวังว่าจะเป็นที่ประทับใจนะ ไรท์ขอโทษที่อัพช้า ถ้ามีเวลาไรท์จะอัพเรื่อยๆทั้งฟิคสั้นเมียสี่และฟิคยาวทูมินนะคะ ฝากติดตามฟิคเมียสี่และพี่มินโฮด้วยนะคะ เม้นด้วยเน้อออออ จุ๊ปๆ
19/01/58 01:14 :รีไรท์ค่าาา
ความคิดเห็น