ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งที่1 อดีตที่ยากจะลืม
ครั้งที่1
อดีตที่ยากจะลืม
เสียงเพลงจากกีต้าร์ เสียงร้องรำทำเพลงของหนุ่มสาวดังอยู่เป็นระยะจากชายหาดส่วนตัวร้างไกลผู้คน ชายหนุ่มหนึ่งในกลุ่มนั้น เทเหล้าเข้าคออยู่ตลอดเวลา หางตามองอยู่แต่ฝาแฝดสาวคู่หนึ่ง คนหนึ่งเป็นเพื่อน อีกคนหนึ่งนั้นคือคนรัก สายตาเขาครุ่นคิด สับสน และเคร่งเครียด
ปาริชาต กำลังเดินเซซ้ายเซขวาเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มเพราะเธอหิ้วปีกผู้ชายตัวโตๆอีกคนนึงอยู่ หลังจากที่เขาเมาไม่รู้เรื่องอยู่หน้าบ้านพักริมชายหาดในปาร์ตี้รอบกองไฟฉลองปริญญาบัตรและเธอก็ต้องรับหน้าที่พยุงเขาเข้ามาเพราะชายหนุ่มผู้นี้คือคนรักของเธอ และพวกเพื่อนๆที่เหลือก็เข้านอนแล้วบ้าง เมาบ้าง
“ทำไมดื่มหนักขนาดนี้นะปลาย ดูซิ เมารู้เรื่องเลย”
เธอบ่นผู้ชายข้างตัวเบาๆ พร้อมๆกับที่ตัวใหญ่ๆของเขาเซล้มมาที่เธอจนล้มลงไปบนโซฟาด้วยกัน
“โอ้ย ปลาย หายใจไม่ออก หนักจะแย่ ลงจากตัวป๋อมนะ”
ปาริชาตโวยวาย ผลักตัวโตๆของคนรักออก แต่ก็ไม่สำเร็จ เขานอนทับอยู่อย่างนั้น บ่นพึมพำเบาๆ
“ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
เมื่อเริ่มพูด ชายหนุ่มก็เริ่มรู้สึกตัวผงกศีรษะขึ้นมองผู้หญิงที่ตัวเองทับไว้ สายตาของชายหนุ่มเพ่งพินิจ ใช่ ใช่แล้ว ไม่มองเปล่า กลับก้มหน้าลงซุกไซ้ลงไปทุกที่บนตัวของหล่อน ปาริชาตตกใจ คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น หล่อนหวีดร้องเสียงลั่น
“ปลาย อย่า อย่าทำแบบนี้ อย่าทำป๋อม ปล่อยป๋อมนะ”
ปาริชาตดิ้นพราด ความรู้สึกกลัวเข้าจู่โจมอย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะเป็นคนรักกัน แต่เหตุการณ์แบบนี้ไม่สมควรจะเกิดขึ้น เสียงร้องของเธอ มีเพียงหญิงสาวอีกคนหนึ่งเท่านั้น ที่ตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องในครั้งแรก ปาริฉัตรวิ่งพรวดอออกมาจากห้องพัก ตาเบิ่กกว้างกับภาพที่ปรากฏบนโซฟา เพราะปลาย หรือเนปาลคนรักของพี่สาวฝาแฝดของเธอกำลังกอดปล้ำพี่สาวของเธออยู่ ปาริชาตเห็นน้องสาวก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ
“แป๋ม ช่วยเขาด้วย”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ ปาริฉัตรวิ่งไปกระชากตัวเนปาลออกจากตัวพี่สาว แต่แรงของเธอนั้น มีอยู่น้อยนิด กระชาก ลาก ทึ้งอย่างไรก็ไม่สามารถจะเอาตัวเขาออกมาได้ หญิงสาวหันรีหันขวางเหลือบมองหาเครื่องทุ่นแรง สุดท้ายก็เจอ วิ่งไปที่ครัวคว้ากระทะใบเขื่องปรี่มาฟาดโครมลงบนศีรษะชายหนุ่มอย่างแรง
“เป๊กก..”
“อ็อก คร่อก!!”
เนปาลเงยศีรษะขึ้น ก่อนที่ลูกตาดำทั้งสองข้างของเขาจะขยับมาชิดกันแล้วก็ฟุบลงบนตัวปาริชาต และ....หลับสนิท
และนั้น ทำให้ปาริชาตเป็นอิสระจากเขา และโผเข้ากอดน้องสาวร่ำไห้สะอึกสะอื้น ปาริฉัตรกอดปลอบพี่สาวก่อนจะมองไปที่ไอ้ตัวร้ายในความคิดหล่อนอย่างโกรธแค้น ไอ้ปลาย พรุ่งนี้แกกับฉันได้เห็นดีกันแน่...
วันรุ่งขึ้น บรรดาเพื่อนๆที่มาด้วย นั่งล้อมวงมองเนปาลที่บัดนี้ ฤทธิ์ของกระทะยังทำให้เขาไม่เลิกมึน เรื่องราวเมื่อคืนถูกถ่ายทอดออกมาทั้งหมดจากปากของปาริฉัตรที่นั่งกอดอกมองอย่างทั้งโกรธทั้งเกลียด ส่วนปาริชาตยังไม่ตื่นเพราะนอนร้องไห้ทั้งคืน
“ไอ้ปลาย ทำไมแกทำแบบนี้ฮะ แกปล้ำไอ้ป๋อมมันทำไม”
นพรัตน์ถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจังเขาก็ไม่พอใจอย่างมากที่เพื่อนทำอะไรล้ำเส้นเกินกว่าความสมควร
“ก็ฉันเมา ไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า”
น้ำเสียงที่ฟังแล้วกวนอวัยวะเบื้องล่างของปาริฉัตรมากที่สุดแก้ตัว อย่างไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีมากกว่านี้ เพราะถ้าพูด ว่าเหตุใดถึงได้ทำเช่นนั้น เหตุการณ์มันคง...เลวร้ายมากกว่านี้ และอาจทำให้ใครๆ....คาดไม่ถึง หลังจากนั้น เนปาลก็หลบออกไปข้างนอก ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยเปื่อยตามแนวของชายหาด ครุ่นคิด และกำลังตัดสินใจบางอย่าง
พอ พอกันที เขาจะไม่ดึงเอาปาริชาตเข้ามาพัวพันกับเขาอีกแล้ว ยิ่งนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดกับเธอมากขึ้นเท่านั้น ในเมื่อเขารักเธอไม่ได้ ก็สมควรที่จะให้เธอไปจากชีวิตเขา แต่วิธีใดเล่า จึงจะทำให้เธอตัดเขาออกไปจากใจอย่างไร้เยื่อไย?
เนปาลหายตัวไปจนเย็น เขากลับเข้าอีกครั้งพร้อมกับกอดประคองหญิงสาวเข้ามาอีกหนึ่งคนในสภาพที่ตัวเขาเมาทั้งหมดรวมทั้งปาริชาตมองหน้าขาวๆที่แดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้ เรื่องเมื่อคืนยังไม่เคลียร์ นี่ชายหนุ่มยังจะสร้างเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก นพรัตน์ไม่เข้าใจจริงๆ
“ไอ้ปลาย นี่แกทำแบบนี้ได้ยังไง แกยังไม่ได้ขอโทษป๋อมซักคำ แถมยังเอาผู้หญิงเข้าบ้าน แกมันบ้าหรือเปล่าวะ”
คนเมาเงยหน้าขึ้นจากซอกคอสาวที่หนีบมาด้วยหรี่ตามองทุกคนก่อนจะไปหยุดที่ปาริชาตแล้วตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ
“ก็ในเมื่อคนอื่นไม่เต็มใจ ฉันก็ต้องหาคนที่เขาเต็มใจสิ”
ยังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือบางๆของปาริฉัตรก็ฟาดที่แก้มของชายหนุ่มอย่างแรงจนหน้าหัน
“แก ไอ้ปลาย แกมันชั่ว เลว แกทำแบบนี้กับพี่สาวฉันได้ยังไง”
หญิงสาวชี้หน้าบริภาษเนปาลด้วยความโกรธจนจนตัวสั่น นี่เขาทำแบบนี้กับพี่สาวหล่อนได้ยังไง หล่อนเกลียดเขา เกลียดๆๆ ปาริชาตเข้ามาดึงน้องสาวไว้ไม่ให้ทำร้ายคนรักที่ตอนนี้กลายเป็นอดีตไปแล้ว เธอมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวดรวดร้าวจนสุดจะบรรยาย ชายหนุ่มมองกลับมา แววตา และสีหน้าเย็นชาเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย
นี่หัวใจเขาทำด้วยอะไรกัน
“ป๋อมกะแป๋มจะกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับมันอีก ใครจะอยู่ตามใจ”
พูดจบ หญิงสาวก็คว้ามือปาริชาตเดินหนีเข้าห้องส่วนตัวไปเก็บของเตรียมตัวกลับทันที ฝ่ายเพื่อนๆอีกสามสี่คนที่มาด้วยก็แยกย้ายกันไปเก็บกะเป๋าเตรียมกลับด้วยเหมือนกันเพราะไม่อาจทนอยู่ร่วมบ้านกับเนปาลได้อีกต่อไป นพรัตน์คือคนสุดท้ายที่เดินออกมาจากบ้านริมทะเลที่เนปาลเป็นเจ้าของหลังนั้น ชายหนุ่มหันมามองเพื่อนด้วยแววตาสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมาตงิดๆและถามเขาว่า
“แกคงอยู่คนเดียวได้นะ บ้านนี้ก็บ้านแก รถแกก็ขับมาเอง”
“เออ ฉันอยู่คนเดียวได้ แกอย่ามาวุ่นวายกับคนเลวๆ อย่างฉันเลยน่ะ กลับไปซะ”
เนปาลเอ่ยปากไล่เพื่อนหนุ่มก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้านไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวสีหน้าเจ็บปวด นี่ล่ะ ที่เขาต้องการ เขาทำสำเร็จแล้ว ปาริชาตคงเกลียดเขาไปตลอดชีวิต หมดเยื่อใยกับเขา
แล้วตัวเขาล่ะ
เขาเหรอ ไม่นี่ มีความสุขดี ไม่เดือดร้อน ไม่มีความรู้สึก ชายหนุ่มกำลังหลอกตัวเองอย่างร้ายกาจ ในขณะเดียวกัน สาวที่เนปาลหิ้วออกมาจากร้านอาหารเดินยิ้มเข้ามานอนทับลงไปบนตัวของชายหนุ่มอย่างยั่วยวน
“พี่คะ เมื่อไหร่เราจะหาความสุขกันซะที”
“ลงจากตัวฉัน ฉันยังไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”
ชายหนุ่มพูดกับสาวใจง่ายบนตัวที่พยายามจะยั่วยวนเขาให้ตกหลุมสวาทเสียงเย็น แต่หล่อนก็หาฟังไม่ กลับยิ่งกดตัวเองให้แนบสนิทกับร่างกายที่แน่นตึง บึกบึนนั้น มองหน้าหวานหยดของเนปาลอย่างชวนเชิญ ค่อยๆก้มลงไปหลับตาพริ้มเตรียมรับจุมพิตจากเขา แทนที่เธอจะได้รสสัมผัสอย่างที่ต้องการ กลับกลายเป็นว่า เนปาลลุกขึ้นผลักเธอออกไปจากตัว จนเธอลงไปนั่งจ้ำเบ้ากับพื้นพร้อมจ้องกลับด้วยแววตากราดเกรี้ยว
“เธอไปได้แล้ว ฉันไม่ต้องการ นี่เงิน เอาไปแล้วก็ออกไปจากบ้านนี้ซะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”
ชายหนุ่มตวาดใส่เสียงลั่นควักเงินออกจากกระเป๋าเสื้อ เขวี้ยงเงินใส่และลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องนอนไป แม่สาวใจง่ายนั่งนิ่ง ตกตะลึงกับอารมณ์ร้ายรุนแรงของชายหนุ่มหน้าหวานตาหวานที่หล่อนติดใจจนตามเขามาถึงบ้านหลังจากที่เธอเสนอตัวนั่งเป็นเพื่อนคุยกับเขาที่ร้านเหล้าแห่งนั้น ไอ้นี่มันบ้าหรือดีวะ เสนอ ดันไม่สนอง ไหงมันโง่ขนาดนี้ ตอนแรกต่อหน้าเพื่อนๆ มันยังมีอารมณ์ร่วมกับหล่อนอยู่เลยนี่ แต่พอกลับไปกันหมดแล้ว ดันเสือกไสไล่ส่งเหมือนรังเกียจ แต่ก็ไม่เป็นไร ได้ค่าตอบแทนที่ตามเขามา แม้จะยังไม่ได้นอนกะมันเลยก็เถอะ ก็ถือว่ามันใจดีแจกเงินให้ใช้แล้วกัน
เวลาผ่านไป หัวใจของใครบางคนอาจจะเปลี่ยนแปลงไปตามวันและเวลา แต่กับปาริชาต มันยังคงอยู่ แม่ว่าจะล่วงเลยมาสองปีแล้วก็ตาม
หลังจากกลับจากทำงานเธอเดินเข้าห้องส่วนตัวเปิดเพลงจากวิทยุด้วยความเคยชิน เปิดตู้เสื้อผ้าเตรียมตัวที่จะอาบน้ำ
เคยเป็นคนหนึ่ง ที่เคยใช้ชีวิตง่ายดาย
มั่นใจตัวเอง เที่ยวเองคนเดียวบ่อยไป
*เธอเป็นคนมาเปลี่ยน ที่มารักแล้วมาทิ้งไป
แล้วทำให้คนมั่นใจกลายเป็นหวาดกลัว
**หมดไปแล้ว ความเข้มแข็ง..วันนั้น
มีเพียงความเคว้งคว้างว่างเปล่าเท่านั้น
อยากเป็นคนเดิม ก่อนเธอเข้ามาเปลี่ยนแปลง
อยากเป็นคนเดิม แต่ดูเหมือนมันจะยากเกินจะทำ
ฉันคนเก่าที่เคยแข็งแรง เหมือนได้ตายจากไปแสนนาน
ก็เลยไม่รู้จะพ้นจะผ่านคืนนี้ไปได้อย่างไร
กลายเป็นคนคนหนึ่ง ที่อ่อนไหวง่ายดายเหลือเกิน
เมื่อเดินคนเดียวก็เหงาเสียจนจับใจ(* ** **)
(แอน ธิติมา เพลงอยากเป็นคนเดิม)
เสียงเพลงที่คุ้นหูดังขึ้น เมื่อปาริชาตที่เมื่อได้ยินก็หยุดชะงักจากการกระทำทุกอย่าง ใบหวานสวย สดชื่นในวัยสาวนั้นนิ่งขึงราวกับมีอะไรมากระทบจิตใจ อย่างแรง เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอน น้ำตาค่อยๆหลั่งริน หล่อนไม่ใช่เพียงอินกับเพลงเศร้าแล้วก็ร้อง แต่ภายในจิตใจยังคงไม่ลืมเรื่องราวในคืนนั้น
และมันก็ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาทุกครั้งที่อยู่ลำพัง เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาไม่เบานัก แต่หญิงสาวบนเตียงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่รับรู้กับสรรพสิ่งรอบตัว ปาริฉัตรเดินเข้ามาเห็น ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอเปลี่ยนไปในทันควัน พลางเดินเข้ามากอดคนบนเตียงแน่น
“ป๋อม เขาอยู่นี่นะ ตัวอย่าร้อง อย่าเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนนั้นอีก มันไม่มีค่าคู่ควรกับน้ำตาของตัว”
ปาริชาตกอดน้องสาวฝาแฝดของตัวเองไว้แน่น ใช่ เธอต้องเลิกร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้นซะที เขาไม่มีค่าคู่ควรกับน้ำตาของเธออีก
“เขาขอโทษแป๋ม เขาจะไม่ร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้นอีก เขาสัญญา”
ปาริชาตให้สัญญากับน้องสาวฝาแฝดพลางเช็ดน้ำตา แววตาฉายแสงแห่งความทรนงในตัวออกมา พอกันที กับความอ่อนแอที่เคยมี
อดีตที่ยากจะลืม
เสียงเพลงจากกีต้าร์ เสียงร้องรำทำเพลงของหนุ่มสาวดังอยู่เป็นระยะจากชายหาดส่วนตัวร้างไกลผู้คน ชายหนุ่มหนึ่งในกลุ่มนั้น เทเหล้าเข้าคออยู่ตลอดเวลา หางตามองอยู่แต่ฝาแฝดสาวคู่หนึ่ง คนหนึ่งเป็นเพื่อน อีกคนหนึ่งนั้นคือคนรัก สายตาเขาครุ่นคิด สับสน และเคร่งเครียด
ปาริชาต กำลังเดินเซซ้ายเซขวาเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มเพราะเธอหิ้วปีกผู้ชายตัวโตๆอีกคนนึงอยู่ หลังจากที่เขาเมาไม่รู้เรื่องอยู่หน้าบ้านพักริมชายหาดในปาร์ตี้รอบกองไฟฉลองปริญญาบัตรและเธอก็ต้องรับหน้าที่พยุงเขาเข้ามาเพราะชายหนุ่มผู้นี้คือคนรักของเธอ และพวกเพื่อนๆที่เหลือก็เข้านอนแล้วบ้าง เมาบ้าง
“ทำไมดื่มหนักขนาดนี้นะปลาย ดูซิ เมารู้เรื่องเลย”
เธอบ่นผู้ชายข้างตัวเบาๆ พร้อมๆกับที่ตัวใหญ่ๆของเขาเซล้มมาที่เธอจนล้มลงไปบนโซฟาด้วยกัน
“โอ้ย ปลาย หายใจไม่ออก หนักจะแย่ ลงจากตัวป๋อมนะ”
ปาริชาตโวยวาย ผลักตัวโตๆของคนรักออก แต่ก็ไม่สำเร็จ เขานอนทับอยู่อย่างนั้น บ่นพึมพำเบาๆ
“ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
เมื่อเริ่มพูด ชายหนุ่มก็เริ่มรู้สึกตัวผงกศีรษะขึ้นมองผู้หญิงที่ตัวเองทับไว้ สายตาของชายหนุ่มเพ่งพินิจ ใช่ ใช่แล้ว ไม่มองเปล่า กลับก้มหน้าลงซุกไซ้ลงไปทุกที่บนตัวของหล่อน ปาริชาตตกใจ คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น หล่อนหวีดร้องเสียงลั่น
“ปลาย อย่า อย่าทำแบบนี้ อย่าทำป๋อม ปล่อยป๋อมนะ”
ปาริชาตดิ้นพราด ความรู้สึกกลัวเข้าจู่โจมอย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะเป็นคนรักกัน แต่เหตุการณ์แบบนี้ไม่สมควรจะเกิดขึ้น เสียงร้องของเธอ มีเพียงหญิงสาวอีกคนหนึ่งเท่านั้น ที่ตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องในครั้งแรก ปาริฉัตรวิ่งพรวดอออกมาจากห้องพัก ตาเบิ่กกว้างกับภาพที่ปรากฏบนโซฟา เพราะปลาย หรือเนปาลคนรักของพี่สาวฝาแฝดของเธอกำลังกอดปล้ำพี่สาวของเธออยู่ ปาริชาตเห็นน้องสาวก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ
“แป๋ม ช่วยเขาด้วย”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ ปาริฉัตรวิ่งไปกระชากตัวเนปาลออกจากตัวพี่สาว แต่แรงของเธอนั้น มีอยู่น้อยนิด กระชาก ลาก ทึ้งอย่างไรก็ไม่สามารถจะเอาตัวเขาออกมาได้ หญิงสาวหันรีหันขวางเหลือบมองหาเครื่องทุ่นแรง สุดท้ายก็เจอ วิ่งไปที่ครัวคว้ากระทะใบเขื่องปรี่มาฟาดโครมลงบนศีรษะชายหนุ่มอย่างแรง
“เป๊กก..”
“อ็อก คร่อก!!”
เนปาลเงยศีรษะขึ้น ก่อนที่ลูกตาดำทั้งสองข้างของเขาจะขยับมาชิดกันแล้วก็ฟุบลงบนตัวปาริชาต และ....หลับสนิท
และนั้น ทำให้ปาริชาตเป็นอิสระจากเขา และโผเข้ากอดน้องสาวร่ำไห้สะอึกสะอื้น ปาริฉัตรกอดปลอบพี่สาวก่อนจะมองไปที่ไอ้ตัวร้ายในความคิดหล่อนอย่างโกรธแค้น ไอ้ปลาย พรุ่งนี้แกกับฉันได้เห็นดีกันแน่...
วันรุ่งขึ้น บรรดาเพื่อนๆที่มาด้วย นั่งล้อมวงมองเนปาลที่บัดนี้ ฤทธิ์ของกระทะยังทำให้เขาไม่เลิกมึน เรื่องราวเมื่อคืนถูกถ่ายทอดออกมาทั้งหมดจากปากของปาริฉัตรที่นั่งกอดอกมองอย่างทั้งโกรธทั้งเกลียด ส่วนปาริชาตยังไม่ตื่นเพราะนอนร้องไห้ทั้งคืน
“ไอ้ปลาย ทำไมแกทำแบบนี้ฮะ แกปล้ำไอ้ป๋อมมันทำไม”
นพรัตน์ถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจังเขาก็ไม่พอใจอย่างมากที่เพื่อนทำอะไรล้ำเส้นเกินกว่าความสมควร
“ก็ฉันเมา ไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า”
น้ำเสียงที่ฟังแล้วกวนอวัยวะเบื้องล่างของปาริฉัตรมากที่สุดแก้ตัว อย่างไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีมากกว่านี้ เพราะถ้าพูด ว่าเหตุใดถึงได้ทำเช่นนั้น เหตุการณ์มันคง...เลวร้ายมากกว่านี้ และอาจทำให้ใครๆ....คาดไม่ถึง หลังจากนั้น เนปาลก็หลบออกไปข้างนอก ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยเปื่อยตามแนวของชายหาด ครุ่นคิด และกำลังตัดสินใจบางอย่าง
พอ พอกันที เขาจะไม่ดึงเอาปาริชาตเข้ามาพัวพันกับเขาอีกแล้ว ยิ่งนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดกับเธอมากขึ้นเท่านั้น ในเมื่อเขารักเธอไม่ได้ ก็สมควรที่จะให้เธอไปจากชีวิตเขา แต่วิธีใดเล่า จึงจะทำให้เธอตัดเขาออกไปจากใจอย่างไร้เยื่อไย?
เนปาลหายตัวไปจนเย็น เขากลับเข้าอีกครั้งพร้อมกับกอดประคองหญิงสาวเข้ามาอีกหนึ่งคนในสภาพที่ตัวเขาเมาทั้งหมดรวมทั้งปาริชาตมองหน้าขาวๆที่แดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้ เรื่องเมื่อคืนยังไม่เคลียร์ นี่ชายหนุ่มยังจะสร้างเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก นพรัตน์ไม่เข้าใจจริงๆ
“ไอ้ปลาย นี่แกทำแบบนี้ได้ยังไง แกยังไม่ได้ขอโทษป๋อมซักคำ แถมยังเอาผู้หญิงเข้าบ้าน แกมันบ้าหรือเปล่าวะ”
คนเมาเงยหน้าขึ้นจากซอกคอสาวที่หนีบมาด้วยหรี่ตามองทุกคนก่อนจะไปหยุดที่ปาริชาตแล้วตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ
“ก็ในเมื่อคนอื่นไม่เต็มใจ ฉันก็ต้องหาคนที่เขาเต็มใจสิ”
ยังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือบางๆของปาริฉัตรก็ฟาดที่แก้มของชายหนุ่มอย่างแรงจนหน้าหัน
“แก ไอ้ปลาย แกมันชั่ว เลว แกทำแบบนี้กับพี่สาวฉันได้ยังไง”
หญิงสาวชี้หน้าบริภาษเนปาลด้วยความโกรธจนจนตัวสั่น นี่เขาทำแบบนี้กับพี่สาวหล่อนได้ยังไง หล่อนเกลียดเขา เกลียดๆๆ ปาริชาตเข้ามาดึงน้องสาวไว้ไม่ให้ทำร้ายคนรักที่ตอนนี้กลายเป็นอดีตไปแล้ว เธอมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวดรวดร้าวจนสุดจะบรรยาย ชายหนุ่มมองกลับมา แววตา และสีหน้าเย็นชาเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย
นี่หัวใจเขาทำด้วยอะไรกัน
“ป๋อมกะแป๋มจะกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับมันอีก ใครจะอยู่ตามใจ”
พูดจบ หญิงสาวก็คว้ามือปาริชาตเดินหนีเข้าห้องส่วนตัวไปเก็บของเตรียมตัวกลับทันที ฝ่ายเพื่อนๆอีกสามสี่คนที่มาด้วยก็แยกย้ายกันไปเก็บกะเป๋าเตรียมกลับด้วยเหมือนกันเพราะไม่อาจทนอยู่ร่วมบ้านกับเนปาลได้อีกต่อไป นพรัตน์คือคนสุดท้ายที่เดินออกมาจากบ้านริมทะเลที่เนปาลเป็นเจ้าของหลังนั้น ชายหนุ่มหันมามองเพื่อนด้วยแววตาสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมาตงิดๆและถามเขาว่า
“แกคงอยู่คนเดียวได้นะ บ้านนี้ก็บ้านแก รถแกก็ขับมาเอง”
“เออ ฉันอยู่คนเดียวได้ แกอย่ามาวุ่นวายกับคนเลวๆ อย่างฉันเลยน่ะ กลับไปซะ”
เนปาลเอ่ยปากไล่เพื่อนหนุ่มก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้านไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวสีหน้าเจ็บปวด นี่ล่ะ ที่เขาต้องการ เขาทำสำเร็จแล้ว ปาริชาตคงเกลียดเขาไปตลอดชีวิต หมดเยื่อใยกับเขา
แล้วตัวเขาล่ะ
เขาเหรอ ไม่นี่ มีความสุขดี ไม่เดือดร้อน ไม่มีความรู้สึก ชายหนุ่มกำลังหลอกตัวเองอย่างร้ายกาจ ในขณะเดียวกัน สาวที่เนปาลหิ้วออกมาจากร้านอาหารเดินยิ้มเข้ามานอนทับลงไปบนตัวของชายหนุ่มอย่างยั่วยวน
“พี่คะ เมื่อไหร่เราจะหาความสุขกันซะที”
“ลงจากตัวฉัน ฉันยังไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”
ชายหนุ่มพูดกับสาวใจง่ายบนตัวที่พยายามจะยั่วยวนเขาให้ตกหลุมสวาทเสียงเย็น แต่หล่อนก็หาฟังไม่ กลับยิ่งกดตัวเองให้แนบสนิทกับร่างกายที่แน่นตึง บึกบึนนั้น มองหน้าหวานหยดของเนปาลอย่างชวนเชิญ ค่อยๆก้มลงไปหลับตาพริ้มเตรียมรับจุมพิตจากเขา แทนที่เธอจะได้รสสัมผัสอย่างที่ต้องการ กลับกลายเป็นว่า เนปาลลุกขึ้นผลักเธอออกไปจากตัว จนเธอลงไปนั่งจ้ำเบ้ากับพื้นพร้อมจ้องกลับด้วยแววตากราดเกรี้ยว
“เธอไปได้แล้ว ฉันไม่ต้องการ นี่เงิน เอาไปแล้วก็ออกไปจากบ้านนี้ซะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”
ชายหนุ่มตวาดใส่เสียงลั่นควักเงินออกจากกระเป๋าเสื้อ เขวี้ยงเงินใส่และลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องนอนไป แม่สาวใจง่ายนั่งนิ่ง ตกตะลึงกับอารมณ์ร้ายรุนแรงของชายหนุ่มหน้าหวานตาหวานที่หล่อนติดใจจนตามเขามาถึงบ้านหลังจากที่เธอเสนอตัวนั่งเป็นเพื่อนคุยกับเขาที่ร้านเหล้าแห่งนั้น ไอ้นี่มันบ้าหรือดีวะ เสนอ ดันไม่สนอง ไหงมันโง่ขนาดนี้ ตอนแรกต่อหน้าเพื่อนๆ มันยังมีอารมณ์ร่วมกับหล่อนอยู่เลยนี่ แต่พอกลับไปกันหมดแล้ว ดันเสือกไสไล่ส่งเหมือนรังเกียจ แต่ก็ไม่เป็นไร ได้ค่าตอบแทนที่ตามเขามา แม้จะยังไม่ได้นอนกะมันเลยก็เถอะ ก็ถือว่ามันใจดีแจกเงินให้ใช้แล้วกัน
เวลาผ่านไป หัวใจของใครบางคนอาจจะเปลี่ยนแปลงไปตามวันและเวลา แต่กับปาริชาต มันยังคงอยู่ แม่ว่าจะล่วงเลยมาสองปีแล้วก็ตาม
หลังจากกลับจากทำงานเธอเดินเข้าห้องส่วนตัวเปิดเพลงจากวิทยุด้วยความเคยชิน เปิดตู้เสื้อผ้าเตรียมตัวที่จะอาบน้ำ
เคยเป็นคนหนึ่ง ที่เคยใช้ชีวิตง่ายดาย
มั่นใจตัวเอง เที่ยวเองคนเดียวบ่อยไป
*เธอเป็นคนมาเปลี่ยน ที่มารักแล้วมาทิ้งไป
แล้วทำให้คนมั่นใจกลายเป็นหวาดกลัว
**หมดไปแล้ว ความเข้มแข็ง..วันนั้น
มีเพียงความเคว้งคว้างว่างเปล่าเท่านั้น
อยากเป็นคนเดิม ก่อนเธอเข้ามาเปลี่ยนแปลง
อยากเป็นคนเดิม แต่ดูเหมือนมันจะยากเกินจะทำ
ฉันคนเก่าที่เคยแข็งแรง เหมือนได้ตายจากไปแสนนาน
ก็เลยไม่รู้จะพ้นจะผ่านคืนนี้ไปได้อย่างไร
กลายเป็นคนคนหนึ่ง ที่อ่อนไหวง่ายดายเหลือเกิน
เมื่อเดินคนเดียวก็เหงาเสียจนจับใจ(* ** **)
(แอน ธิติมา เพลงอยากเป็นคนเดิม)
เสียงเพลงที่คุ้นหูดังขึ้น เมื่อปาริชาตที่เมื่อได้ยินก็หยุดชะงักจากการกระทำทุกอย่าง ใบหวานสวย สดชื่นในวัยสาวนั้นนิ่งขึงราวกับมีอะไรมากระทบจิตใจ อย่างแรง เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอน น้ำตาค่อยๆหลั่งริน หล่อนไม่ใช่เพียงอินกับเพลงเศร้าแล้วก็ร้อง แต่ภายในจิตใจยังคงไม่ลืมเรื่องราวในคืนนั้น
และมันก็ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาทุกครั้งที่อยู่ลำพัง เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาไม่เบานัก แต่หญิงสาวบนเตียงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่รับรู้กับสรรพสิ่งรอบตัว ปาริฉัตรเดินเข้ามาเห็น ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอเปลี่ยนไปในทันควัน พลางเดินเข้ามากอดคนบนเตียงแน่น
“ป๋อม เขาอยู่นี่นะ ตัวอย่าร้อง อย่าเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนนั้นอีก มันไม่มีค่าคู่ควรกับน้ำตาของตัว”
ปาริชาตกอดน้องสาวฝาแฝดของตัวเองไว้แน่น ใช่ เธอต้องเลิกร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้นซะที เขาไม่มีค่าคู่ควรกับน้ำตาของเธออีก
“เขาขอโทษแป๋ม เขาจะไม่ร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้นอีก เขาสัญญา”
ปาริชาตให้สัญญากับน้องสาวฝาแฝดพลางเช็ดน้ำตา แววตาฉายแสงแห่งความทรนงในตัวออกมา พอกันที กับความอ่อนแอที่เคยมี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น