ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เธอคือคนสำคัญ
านวันนี้สื่ออเ้ามาถ่ายทำเบื้อหลัเพราะระแสารับู่อยอวอนับแอลลีุ่ปเปอร์โมเลปีล่าสุที่ไ้รับายาว่านาฟ้าอวารนาแบบ
บ่ายล้อย เสร็าั่วโมเรียนอึนอหยิบมือถือึ้นมา เปิเรื่อไ้แล้วล่ะเพราะปิมารึ่วันแล้ว เสีย้อวามที่เ้ามาอย่ารัวๆทำให้นรอบ้าหันมามอสาวน้อยเป็นาเียว ทั้หมล้วนเป็น้อวามา ยอวอน ทั้ๆที่เาทำานอยู่แท้ๆ ไม่รู้ว่าเอาเวลาไหนมาส่้อวามไ้ าลมโเบิว้า
“อึนอ ,ทำไรอ่ะไม่อบพี่เลย, ไม่อ่าน, เรียนอยู่ป่ะ, เียบ! , เฮ้ เป็นอะไรเหรอ,ไม่อบพี่ ,โอเ,เี๋ยวอนเย็นพี่ไปรับนะเธอเรียมัวไว้ไ้เลย”
ัมเบล อ่าน้อวามออึนอเสียัเพราะวามื่นเ้น
“อย่าเสียัสิ”
“แย่ล่ะ”
ลุ่มนแยออเป็นทาเมื่อเา้าวเิน สายาเหมือนเหยี่ยวมอเห็นเป้าหมายไ้อย่าไม่ยา แม้ว่าเธอะอยู่ท่ามลานนับร้อยนับพัน ฝูนเริ่มรุมล้อมเ้ามาพร้อมับเสียรีอย่าลั่ไล้ มือให่เอื้อมว้าร่าบาไว้แล้วระับเ้ามาในอ้อมอ
าลมโมอไปทั่ว และท่าทาเป็นห่ว สร้ารอยยิ้มอบอุ่นให้ปราึ้นบนใบหน้าอยอวอน หน้ามมอใบหน้าหวานและมือเรียวยาวที่ับแนเา อารม์ุ่นมัวสลายไป เมื่อเ้าใวันนี้เอว่าทำไมหล่อนถึไม่เยยอมให้เามาหา
“พี่ไม่เป็นอะไร น้อล่ะบาเ็บรไหนหรือเปล่า”
ยอวอนถามน้าๆ้วยเ่นัน อึนอมอหน้าพี่ายยัไม่ลายัวล
“อนนี้เราะไปไหนันะ”
อึนอถามเมื่อเห็นรถเลี้ยวไปนละเส้นทาลับบ้าน
“ไปห้าอเพื่อน ื้ออใ้ส่วนัวสัหน่อย”
อึนอสะุ้เหลือบมอยอวอน แล้ว็พบับสายามที่มออยู่อย่ารู้ทัน
“ระ...เหรอะ?”
“อืม...พันี้อุิหายไป"
“อืม...นั่นสินะไว้หาเวลาไปเที่ยวันบ้าีว่า”
ภายในห้าหรูที่มีแ่เพาะนในวารเท่านั้นที่มาที่นี่ผู้นึไม่พลุพล่าน อึนอเลือสิน้าเบ็เล็เพลินอยู่นเียว ส่วนยอวอนที่สวมหมวอำพราใบหน้านั้นยืนุมเิอยู่ใล้
“อ้าว เป็นั้นไป”
“เอ๊ะ!นั่นยอวอนสินะ”
“เห็นบอว่าิธุระสำัแ่ไหมา๊อปฯับ....?”
“สวัสี่ะหนูอึนอเป็นน้อสาวอพี่ยอวอน่ะ”
“อ้อ....น้อสาวนี่เอสวัสี๊ะ”
“แหม ุเป็นนสำัอวันนี้เลย านเลี้ยทั้ทีทำไมไม่ไปล่ะะ”
เอลลี่เอ่ยทั ยอวอนไม่อบแ่ลับทำหน้าเยเมย ารสนทนาเริ่มะอึอั
“านเลี้ยอะไระพี่”
“็านเลี้ยปิล้อที่เราถ่ายเอ็มวีันนะ"
แอลลี่ยัไม่ละวามพยายาม เธอรเ้าไปหายอวอนเพื่อะรั้แนเาไว้ แ่ยอวอนเบี่ยัวไปอยู่้าน้าอึนอแทน แอลลี่เสียหน้าเป็นที่สุ ายหนุ่มไม่อบานเลี้ยอะไรนั่น ไม่เห็นะสนุ อยู่ับน้อเายัรู้สึีว่า และเายัรู้ถึารับู่อเาับแอลลี่าสื่อ้วย
“อะ เอ่อ..”
แอลลี่แ้เ้อ หล่อนหันไปทาทีมานเพื่ออเสียสนับสนุนแ่ทีมานทุน่าเียบริบไม่มีใรล้าปริปา
“พี่ะานสำันานั้นพี่ไปเถอะ่ะ เี๋ยวหนูนั่แท็ี่ลับไ้”
“นี่พวนายันไม่ไปานเลี้ย็ไม่ล่มหรอน่าไปๆพาันไปเถอะ”
“รับๆเิุยอวอนพัผ่อนามสบายเลยรับ”
“ไปันเถอะพี่อยาลับบ้านเราแล้ว”
“พวนายเนี่ยไม่ไ้เรื่อเลย”
“ถ้าุยอวอนอยู่ับุอึนอแล้วเนี่ยไม่มีทาที่ะไปับพวเราแน่รับ”
“ทำไม? ”
“เาิน้อน่ะุแอลลี่”
“นานั้นเียว ถึนาเมินนอย่าันเียวหรือ”
่าวลือถูปล่อยออมาถึเมีที่เ้าัน ทัู้่ถูล่าวถึว่าเป็นู่ที่เหมาะสมันมา ทำให้บริษัท C.T.โปรัส์ั่น้นสััับทัู้่มาร่วมานันามระแส แอลลี่ีใมา เพราะเธอแอบอบเามานานแล้ว าเี่ยวเหลือบมอหน้ามอย่าหลไหล... แ่้านายหนุ่มูไร้ารอบสนอใๆ เาไม่สนเธอเอาะเลย เหมือนับเธอเป็นอาาศ หน้าหล่อมาย้มมอแ่มือถือ อารม์เสีย พอว่า็อยแ่ส่้อวามแล้ว็ทำหน้าหุหิ
บ่ายล้อย เสร็าั่วโมเรียนอึนอหยิบมือถือึ้นมา เปิเรื่อไ้แล้วล่ะเพราะปิมารึ่วันแล้ว เสีย้อวามที่เ้ามาอย่ารัวๆทำให้นรอบ้าหันมามอสาวน้อยเป็นาเียว ทั้หมล้วนเป็น้อวามา ยอวอน ทั้ๆที่เาทำานอยู่แท้ๆ ไม่รู้ว่าเอาเวลาไหนมาส่้อวามไ้ าลมโเบิว้า
“อึนอ ,ทำไรอ่ะไม่อบพี่เลย, ไม่อ่าน, เรียนอยู่ป่ะ, เียบ! , เฮ้ เป็นอะไรเหรอ,ไม่อบพี่ ,โอเ,เี๋ยวอนเย็นพี่ไปรับนะเธอเรียมัวไว้ไ้เลย”
ัมเบล อ่าน้อวามออึนอเสียัเพราะวามื่นเ้น
“อย่าเสียัสิ”
อึนอปรามเพื่อนและแย่โทรศัพท์ืน หน้าหวานแสวามัวล
"อโทษที แ่มันื่นเ้น่ะ พี่ยอวอนะมารับแเหรอ"
"มาไม่ไ้หรอนะ ัน้อบอพี่เา"
สาวๆ ส่้อวามหาันเี่ยวับวามเลื่อนไหวอุปาร์ ลียอวอน
"พี่ะ แย่แล้วทำไีๆ"
เธอพยายามส่้อวามหาพี่าย แ่เหมือนเาแล้เอาืน ไม่ยอมอ่าน้อวามอเธอเหมือนัน
เวลาที่ทุนรออย็มาถึเมื่อปรารถสปอร์สีำเลี้ยวมาามสถานที่นัพบ ลุ่มแฟนลับมาถึนาที่เามอไม่เห็น อึนอ
“แย่ล่ะ”
หน้ามายวามัวล เาไม่ไ้ห่วัวเอแ่ห่วนอเามาว่า
"อึนออยู่รไหน"
้อวามอยอวอนส่ผ่านให้อึนอ
"น้อถูรั้เอาไว้รลา่ะ พี่อย่าลมานะมันอันราย"
อึนอนึห่วพี่าย แ่สิ่ที่เธอบอลับรัน้ามับสิ่ที่เาทำ เมื่อยอวอนเปิประูรถ ร่าสูส่า้าวลมาับลุเท่ห์ระเบิ หน้าหล่อมายสวมแว่นันแูหล่อเหลา เสียรี๊ัไปทั่ว ร่าสูเินรเ้าหาฝูนอย่าไม่ลัวที่ะบาเ็บ อึนอมออย่าเป็นห่ว ัวเธอเอ็ยับไม่ไ้เ่นัน
ลุ่มนแยออเป็นทาเมื่อเา้าวเิน สายาเหมือนเหยี่ยวมอเห็นเป้าหมายไ้อย่าไม่ยา แม้ว่าเธอะอยู่ท่ามลานนับร้อยนับพัน ฝูนเริ่มรุมล้อมเ้ามาพร้อมับเสียรีอย่าลั่ไล้ มือให่เอื้อมว้าร่าบาไว้แล้วระับเ้ามาในอ้อมอ
"ับัวไ้แล้ว"
รอยยิ้มปราบนหน้าหล่อมาย ร่าบาถูโอบไว้้วยอ้อมอแ็แร่ อึนอถูเาพามาที่รถอย่าปลอภัย
"อย่าลมานะ"
ปาแย้มยิ้มให้หล่อน เหุาร์วุ่นวายแ่ยอวอน็ยืนถ่ายรูปับแฟนๆอย่าใเย็น อึนอมออย่าเป็นห่วมือเรียวสายหาใรนหนึ่
"นิหน่า พวแ้อทำหน้าที่แฟนแล้วล่ะ ่วยพี่ยอวอนที"
"รับทราบ"
เสียปลายสายอบรับ ไม่นานปราร่าำยำอสาวลุ่มหนึ่ที่มีพลัมหาศาลมา่วยบัยอวอนาลุ่มน
"พี่ยอวอนึ้นรถเลย่ะ"
ยอวอน้มหัวอบุสาวๆ และยิ้มอบุ
"พี่เป็นอะไรรึเปล่า่ะ?”
าลมโมอไปทั่ว และท่าทาเป็นห่ว สร้ารอยยิ้มอบอุ่นให้ปราึ้นบนใบหน้าอยอวอน หน้ามมอใบหน้าหวานและมือเรียวยาวที่ับแนเา อารม์ุ่นมัวสลายไป เมื่อเ้าใวันนี้เอว่าทำไมหล่อนถึไม่เยยอมให้เามาหา
“พี่ไม่เป็นอะไร น้อล่ะบาเ็บรไหนหรือเปล่า”
ยอวอนถามน้าๆ้วยเ่นัน อึนอมอหน้าพี่ายยัไม่ลายัวล
"ไม่เป็นอะไร่ะ พี่อย่าทำแบบนี้อีนะมันอันราย"
อึนอรู้สึใหายริๆ ิว่าเาะบาเ็บะแล้ว หน้ามมอรมาอย่าแน่วแน่
"ไม่ว่าี่รั้ถ้ามันเิอะไรแบบนี้พี่็ยัะทำ อึนอสำัับพี่มานะ"
ึั ึั ใวน้อยๆเ้นแร อย่าน่าประหลาใ อึนอหลบสายามู่นั้นพลาหันไปทาอื่น พร้อมับรถที่เลื่อนัวออไปาที่นั่น
..........
เสียเพลเปิลอไปามทาแ่ทาที่พี่ายพาไปลับไม่ใ่เส้นทาเิม
“อนนี้เราะไปไหนันะ”
อึนอถามเมื่อเห็นรถเลี้ยวไปนละเส้นทาลับบ้าน
“ไปห้าอเพื่อน ื้ออใ้ส่วนัวสัหน่อย”
อึนอสะุ้เหลือบมอยอวอน แล้ว็พบับสายามที่มออยู่อย่ารู้ทัน
“ระ...เหรอะ?”
“อืม...พันี้อุิหายไป"
อึนอหลบสายาพี่าย ลัวสายาและวามลาอเาะรู้ทันเ้า
“พี่.. พี่ทำานหนัไปรึเปล่าแหมี้ลืมน่ะสิ.. พัะบ้านะ แหะๆ”
อึนอพยามหาเหุผล
“อืม...นั่นสินะไว้หาเวลาไปเที่ยวันบ้าีว่า”
ยอวอนอมยิ้ม เาไม่ถือสาหล่อนเลย ลับรู้สึันะมาว่า ยัยเ็อมแสบ ยอวอนิอย่าเอ็นู
ภายในห้าหรูที่มีแ่เพาะนในวารเท่านั้นที่มาที่นี่ผู้นึไม่พลุพล่าน อึนอเลือสิน้าเบ็เล็เพลินอยู่นเียว ส่วนยอวอนที่สวมหมวอำพราใบหน้านั้นยืนุมเิอยู่ใล้
“นี่เสร็ยัอ่ะเรา เลือเพลินเียวนะ สนุล่ะสิ”
“อ้าว เป็นั้นไป”
(อๆพี่ทั้นั้นเลยนะเนี่ย)อึนอลท่าทาอพี่าย ยอวอน็สนุเ่นัน ยามเาอยู่ับน้อสาวเหมือนไ้ผ่อนลาย แ่ยืนมอเธอยิ้มสนุสนานเา็อารม์ี
“เอ๊ะ!นั่นยอวอนสินะ”
เสียทัทายมาาทา้านหลั แอลลี่นาแบบสาวที่ร่วมานันวันนี้เินเ้ามาหา ยอวอนพร้อมับทีมาน สายามอหิสาวหน้าสวยหวานหยที่ยืนอยู่้าายายหนุ่ม้วยวามไม่พอใ
“เห็นบอว่าิธุระสำัแ่ไหมา๊อปฯับ....?”
“สวัสี่ะหนูอึนอเป็นน้อสาวอพี่ยอวอน่ะ”
“อ้อ....น้อสาวนี่เอสวัสี๊ะ”
พอรู้ว่าเป็นน้อสาวแอลลี่็ยิ้มสใสึ้น
“แหม ุเป็นนสำัอวันนี้เลย านเลี้ยทั้ทีทำไมไม่ไปล่ะะ”
เอลลี่เอ่ยทั ยอวอนไม่อบแ่ลับทำหน้าเยเมย ารสนทนาเริ่มะอึอั
“านเลี้ยอะไระพี่”
อึนอถามพี่ายทำลายวามเียบ
“็านเลี้ยปิล้อที่เราถ่ายเอ็มวีันนะ"
ยอวอนอบน้อสาว เาไม่อยาให้อึนอรู้ะ้วยว่าที่ริแล้วเา้อไปานเลี้ย แ่เาลับเลือไปรับเธอที่มหาวิทยาลัย
"ริหรือะ"
อึนออุทาน พลามอ้อนนัวสูที่ยัั้น้นมาหาทั้ๆที่เธอบอไม่้อมา
" ทีมานทุนบ่นันให่อยาใหุ้ไป อนนีุ้ว่าแล้วใ่ไหมะ เราไปันเถอะ่ะยอวอน”
แอลลี่ยัไม่ละวามพยายาม เธอรเ้าไปหายอวอนเพื่อะรั้แนเาไว้ แ่ยอวอนเบี่ยัวไปอยู่้าน้าอึนอแทน แอลลี่เสียหน้าเป็นที่สุ ายหนุ่มไม่อบานเลี้ยอะไรนั่น ไม่เห็นะสนุ อยู่ับน้อเายัรู้สึีว่า และเายัรู้ถึารับู่อเาับแอลลี่าสื่อ้วย
“อะ เอ่อ..”
แอลลี่แ้เ้อ หล่อนหันไปทาทีมานเพื่ออเสียสนับสนุนแ่ทีมานทุน่าเียบริบไม่มีใรล้าปริปา
“พี่ะานสำันานั้นพี่ไปเถอะ่ะ เี๋ยวหนูนั่แท็ี่ลับไ้”
อึนอทำลายารสนทนาที่แสนอึอั สายามล้าอยอวอนมอ้อนทีมาน
“นี่พวนายันไม่ไปานเลี้ย็ไม่ล่มหรอน่าไปๆพาันไปเถอะ”
ยอวอนัวามรำา เพราะานเา็ทำเ็มที่แล้ว ใรอยาะลอ็เป็นเรื่อที่ไม่สำัสำหรับเา
“รับๆเิุยอวอนพัผ่อนามสบายเลยรับ”
ทีมานพูอย่านอบน้อม
“ไปันเถอะพี่อยาลับบ้านเราแล้ว”
มือให่อายหนุ่มว้าแนเรียวอน้าายให้เินามเา หน้าหวานมอามทีมานและเเอลลี่อย่าเห็นใ ่อนะเินามร่าสูอยอวอนไป แอลลี่หันไปวาทีมาน
“พวนายเนี่ยไม่ไ้เรื่อเลย”
“ถ้าุยอวอนอยู่ับุอึนอแล้วเนี่ยไม่มีทาที่ะไปับพวเราแน่รับ”
ทีมานอบเเอลลี่เพราะร่วมานับยอวอนมานาน
“ทำไม? ”
แอลลลี่ถามอย่าสสัย
“เาิน้อน่ะุแอลลี่”
“นานั้นเียว ถึนาเมินนอย่าันเียวหรือ”
แอลลี่ัฟัน้วยวามโรธ รู้สึริษยาสาวน้อย้าายยอวอนอย่ารุนแร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น