ทริปนี้ ... มีรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

“มิรินลูกรัก ดูแลตัวเองด้วยนะลูก เที่ยวให้สนุกนะ” คำพูดห่วงใยจากพ่อแม่ของมิริน หรือ มิรินทร์ ปรภักษ์ หญิงสาวที่มีใบหน้าหวานงดงามราวกับพระเจ้าบรรจงปั้นให้ลงตัวหมดตัวอย่าง ปากนิด จมูกหน่อย รูปร่างสูงเพียวราวกับนางแบบ ที่ไม่ว่าเป็นชายหรือหญิงต่างก็เหลียวมอง

“ค่ะ พ่อแม่ก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ มิรินไปถึงแล้วจะโทรมาบอก”เธอบอกพร้อมกับเข้าไปกอดพ่อแม่อันเป็นที่รัก หอมแก้มของคนทั้งสองก่อนจะปล่อยอ้อมกอดนั้น แล้วเตรียมกระเป๋าเดินทาง ที่เธอจัดสรรไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เดินทางปลอดภัยนะ”พ่อแม่ของเธอเอ่ยย้ำอีกครั้ง ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ก่อนจะช่วยหิ้วกระเป๋าใบเล็กของเธอขึ้นรถกระบะของครอบครัว

“ขอบคุณค่ะ”มิรินบอกพร้อมกับเปิดประตูนั่งข้างคนขับ ก่อนจะโบกมือให้กับพ่อแม่ รถกระบะเคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ ระหว่างทางผ่านหมอกยามเช้า ที่ลอยเป็นสีจางๆ ยามเธอสูดกลิ่นเข้าไป มันช่างเป็นอากาศที่ดีมาก ผิดกับตอนกลางวันที่นอกจากจะร้อนแทบจะแผดเผาผิวของเธอให้ไหม้เกรียม บนถนนที่มีรถวิ่งแล่นผ่านไปผ่านมาตลอดหลายชั่วโมง ตอนนี้ถนนเส้นนี้คงมีเพียงแค่รถของเธอเท่านั้น

“คุณหนูจะไปกี่วันครับ”ยศเสริม ผู้ทำหน้าที่เป็นคนขับในยามนี้ เอ่ยถามคุณหนูของบ้าน หลังจากที่ออกรถมาได้ไม่นานเท่าไรนัก

“ประมาณ สองอาทิตย์ค่ะลุงยศ” มิรินตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวาน

“แล้วนี่ คุณหนูไปคนเดียวหรือครับ”

“อ๋อ ค่ะ ตอนแรกยัยมิ้นบอกจะไปด้วย แต่เจ้านายไม่ให้ลาพักยาวขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“ครับ”ยศเสริม เพียงแค่จบคำถามลงแค่นั้นก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ ที่ตอนนี้มีเพลงกำลังบรรเลงอย่างช้าๆ คลอเบาๆ  

          ไม่นานรถกระบะของมิรินก็จอดเทียบกับฟุตบาต ยศเสริมยกกระเป๋าเดินทางของมิรินไปวางไว้ที่หน้าบ้านที่แปะป้ายไว้ว่า “ทัวร์สราญสุข” ก่อนจะช่วยเธอยกกระเป๋าเล็กอีกสองใบ

“ขอบคุณค่ะ ลุงยศ”มิรินเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางและกระเป๋าใบเล็กเข้าไปพักที่ข้างใน เพราะตอนนี้ยังไม่ทันเวลาที่ทัวร์จะออกเดินทาง

“สวัสดีค่ะ เชิญพักด้านในก่อนค่ะ รถจะออกประมาณหกโมงยี่สิบ”พนักงานคนหนึ่งกล่าวขึ้น หลังจากที่เธอเข้ามาข้างในนี้ เมื่อหล่อนบอกว่ารถจะออกประมาณหกโมงยี่สิบ มิรินก็ยกนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนี้แค่เวลาหกโมงห้านาที อีกสิบห้านาทีคงออกเดินทาง เธอเดินไปตรงเก้าอี้ที่เป็นห้องรับแขก ก่อนจะพักกระเป๋าไว้ตรงข้างเก้าอี้นวมแล้วนั่งอ่านหนังสือนิตยสารที่วางอย่างเป็นระเบียบตรงหน้า เวลาผ่านเลยไปจนถึงเวลาหกโมงยี่สิบนาที มิรินเก็บหนังสือเข้าที่ ก่อนจะลากกระเป๋าของตัวเองไปยังรถทัวร์ที่ตอนนี้เทียบข้างไว้ก่อนแล้ว เธอส่งกระเป๋าให้พนักงานบนรถก่อนจะขึ้นรถทัวร์ไปยังที่นั่งที่ถูกกำหนดไว้แล้ว เมื่อไล่ไปตามทางก็พบว่าเธอนั่งในฝั่งกระจก มีผู้ร่วมเดินทางคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเธอก่อนอยู่แล้ว 

“ขอทางหน่อยค่ะ”มิรินเอ่ยพร้อมกับผู้ร่วมเดินทางของเธอนั้น เขยิบให้เล็กน้อย มิรินเห็นเขาหรือเธอใส่หมวกใบย่อม เสียบหูฟังอยู่พร้อมกับใส่แว่นตาดำ เธอไม่รู้ว่าเขาคนนี้เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะเขาปิดหน้าปิดตาไว้ คงเห็นแค่สีผิวของเขาเท่านั้น ที่เป็นสีขาวอมชมพูที่ขาวพอๆกับมิรินก็เป็นได้ เธอเดินเข้าไปเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวนั่งพร้อมกับเอากระเป๋าถือของเธอไว้บนตัก พร้อมกับดูโน่นนี้ไปเรื่อย เมื่อครบคนและสำรวจความเรียบร้อยแล้ว รถทัวร์ก็เริ่มเคลื่อนที่ไปตามทางอย่างช้าๆ เธอเพิ่งรู้ว่าคนที่นั่งข้างเธอนั้นเป็นผู้ชาย เพราะไกด์ที่มาถามชื่อ เขาเปิดแว่นตาดำเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแค่ว่า “ธนัตน์ ไพศาลพงษ์ครับ” จากนั้นเขาก็สวมแว่นตาดำ ก่อนจะหลับตาหรือไม่ก็ไม่รู้ นอนเอนเบาะเล็กน้อย สงสัยเขาคงหลับแล้วมั้ง มิรินคิดเช่นนั้น

“คุณ ๆ” เสียงเรียกเบาๆ ปลุกให้มิรินตื่นก่อนจะหันหน้าไปหาคนที่เรียกชื่อเธอ มิรินแทบจะละลายไปกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเพื่อนร่วมทางคนนี้ จมูกโด่งสวยได้รับ กับริมฝีปากชมพูระเรื่องนั้น ช่างน่ามองนัก

“เอ่อ... ค่ะๆ”มิรินตอบด้วยเสียงติดๆ ขัดๆ ก่อนจะเบือนหน้าเล็กน้อย เมื่อพบว่าตอนนี้รถทัวร์หยุดลงให้นักท่องเที่ยวทำธุระส่วนตัว เธอลงจากรถไปเข้าห้องน้ำ พร้อมกับแวะเซเว่นซื้อกาแฟอุ่นๆ มาดื่ม และขนมปังสักนิดหน่อย เมื่อขึ้นไปบนรถ เธอก็พบว่าผู้ชายที่นั่งข้างเธอนั้นยังไม่หายไปไหน

“คุณคะ ทานนี้ไหม” มิรินกล่าวพร้อมกับ ยื่นขนมปังที่ซื้อเมื่อกี้ไปให้เขาอันหนึ่ง ธนัตน์ลืมตาเล็กน้อยมองไปยังขนมที่ถูกส่งให้ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ พร้อมกับหลับตานอนต่อมิรินเมื่อเห็นดังนั้นก็อดนินทาในใจไม่ได้ สงสัยเมื่อคืนไม่ได้นอนแหงๆ หน้าตาของเขาดูซีดเซียว

“คุณชื่ออะไรเหรอ”เธอเอ่ยถามชื่อเขาเบาๆ ธนัตน์เมื่อได้ยินเธอถาม ก็ถอดแว่นตาดำพร้อมกับเอ่ยชื่อของตัวเอง

“ผมธนัตน์ เรียกนัตน์ก็ได้ คุณล่ะ”

“ฉันมิรินนะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”