ไดอารี่เเห่งความคิด

ลำดับตอนที่ #9 : เพื่อนสมัยเด็กอย่างงั้นเหรอ?

ฝ่ายเจ้าสาว

ไม่รู้ว่าฉันไปเเอบชอบเขาตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ชอบเขาไปสักเเล้ว ถึงเเม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรกับฉันก็ตาม ฉันพยายามที่จะทำให้เขาหวั่นไหว เเต่มันก็ไม่ได้เป็นเเบบนั้นเลย มันยิ่งทำให้เขามองฉันว่าเป็นพวกจุ้นจ้าน น่ารำคาญ น่าหงุดหงิด นี้ฉันถามนายจริงๆเถอะ ฉันมันไม่ดีพอเหรอ คุณพ่อ คุณเเม่ของนายยังสนับสนุนจะให้พวกเราเเต่งงานกันเลย

ฉัน : ขอนั่งกินข้าวด้วย

นาย : ขอปฏิเสธ

ฉัน : ไมอ่า

นาย : ก็เพราะว่าฉันไม่ชอบเธอ

ฉัน : ไม่ชอบก็คือชอบ

ฝ่ายเจ้าบ่าว

เฮ้อ เมื่อไรเธอจะเลิกตามฉันมาสักที ตัวติดขนาดนี้เดี่ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหรอก เเล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันทำนู้นทำนี้ เเต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบคนเเบบเธอสักหน่อย ฉันก็เเค่ไม่กล้าบอกกับเธอเท่านั้นเอง อย่าเข้าใจผิดล่ะ นี้ฉันถามเธอจริงๆเถอะ เธอชอบฉันขนาดไหนกัน ถ้าเธอชอบฉันจริงทำไมไม่พิสูจน์ให้ฉันเห็นล่ะ ฉันรอเธอคำตอบจากเธออยู่นะ

ฉัน : เลิกตามฉันสักทีจะได้ไหม

เธอ : ไม่ได้หรอก คนรักกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน

ฉัน : /// มองผู้หญิงอื่น

เธอ : /// จิ้มตา

ฉัน : ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย มองไม่เห็น