ไดอารี่เเห่งความคิด

ลำดับตอนที่ #7 : มันผิดหรือไงที่ใจจะรัก [Y]

เมื่อก่อนผมเคยแอบรักเพื่อนต่างห้องตอน ม.4 นั้นคือรักเเรกของผม เเต่ว่าตัวเองเป็นผู้ชายเเท้ๆ เเต่ดั้นมาชอบผู้ชายด้วยกันสักได้ ผมเพ้อจนเขียนเป็นไดอารี่ เเละในที่สุดผมก็ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเขาตอน ม.6 อย่างกับฝันเลยล่ะ

"ยินดีที่ได้รู้จัก"

เวลาผ่านไปมากจนผมกับเขาสนิทกันได้ บางครั้งเวลาที่ผมเรียนไม่เข้าใจก็จะขอให้เขามาช่วยสอนให้ เขาเป็นคนที่สุขุม สุภาพ เเล้วก็เท่มากเลยล่ะ เวลาอยู่ด้วยกันนั้นมีความสุขที่สุด เเละด้วยความที่ผมซื่อเลยสารภาพรักออกไปเเบบตรงไปตรงมาตอนวันปัจฉิม

"ฉันคิดว่าฉันชอบนายเเล้วล่ะ"

เขามองผมแปลกๆ ผมรู้สึกแบบนั้น ผมก็เลยเลือกที่จะหยุดความรักของผม ผมอยากจะบอกว่าผมไม่เสียใจเลยที่เขาทำท่าทางแบบนั้น ผมเข้าใจ ผมดีใจที่ได้รักเขา พอเรียนมหาลัยกันแล้วผมได้ไปงานเลี้ยงรุ่นก็คุยกันปกติ ถ้าถามถึงหัวใจผม ผมยังมีความรู้สึกกับเขาอยู่ หลังงานเลี้ยงรุ่นเลิกผมก็บังเอิญได้นั่งอยู่กับเขาเพียงสองต่อสอง

"โอเว่น นายเนี่ยไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยนะ"

"นายก็เหมือนกันนั้นเเหล่ะ เอจ"

ปัจจุบันผมเรียนมหาลัยจบแล้ว เรื่องมันผ่านไปนานมาก เเต่ความรู้สึกผมก็เหมือนเดิม ถ้าพบเขาผมคงใจเต้นอยู่เหมือนเดิม เหมือนเมื่อ 7 ปีก่อน แต่ถ้าถามว่าผมอยากคบกับเขาไหม คงตอบว่าไม่แล้วล่ะ มีคนเข้าหาผมอยู่บ้าง แต่ผมเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน นึกถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นแล้ว ต้องขอบคุณเขาด้วย เพราะ เขาทำให้ผมเปลี่ยนตัวเองได้ เเต่ดูเหมือนตอนนี้โชคชะตาจะเล่นตลกกับผม ผมได้เจอกับเขาอีกครั้ง...

ผมมาเดินผ่านร้านซาลาเว่น (?) ก็มีเสียงคนโทรเข้า หยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์ของเขา ผมมองซ้ายมองขวาก็ไปเห็นเขาอยู่ในนั้น ผมพยายามจะเดินหนีเเล้วเเต่ก็โดนเขาจับได้สักงั้น

"มีเรื่องอยากจะคุยด้วย"

เขาพาผมมายังบ้านของเราที่เเสนจะหรูหราเเละทันสมัย ผมตะลึงอยู่สักพักก่อนจะโดนจับที่ข้อมือเเล้วก็โดนพามานั่งที่ห้องนั่งเล่น เเต่จะว่าไปทำไมเขาต้องมานั่งใกล้ผมด้วยล่ะ ใกล้เกินไปเเล้ว

"ที่ว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยเรื่องอะไร ปรึกษาปัญหาชีวิตหรือไง"

 "นายสารภาพรักกับฉัน หลังจากนั้นทำไมต้องหลบหน้าด้วยล่ะ"

ทำไมเขาถึงมาคุยเรื่องเเบบนี้ล่ะ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานเเล้ว เขายังไม่ลืมอีกเหรอ ผมเเทบไม่อยากจะเชื่อ

"มันเป็นเพราะนายไม่ใช่เหรอ ถ้าจะมาคุยเรื่องเเบบนี้ฉันก็ขอตัวกลับก่อนล่ะ"

"ฉันจะไปส่งนาย"

"ไม่ต้องเลยฉันกลับเองได้"

เเต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ฟังผมเลยสักกะติ๊ด ผมเลยต้องยอมให้เขามาส่ง ระหว่างทางผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลยเเล้วผมก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีผมก็โดนเขาปลุก ก่อนที่ผมจะเปิดประตูลงรถ เขาก็ลงรถเหมือนกันกับผม 'นี้คุณเอ็งต้องการอะไรจากผมอีก' ผมได้เเค่คิด เเล้วเขาก็เดินตามผมมาติดๆจนมาถึงห้องพักผมหยิบกุญเเจไขเข้าห้อง เขาก็จะเข้ามาด้วยเเต่ผมขวางไว้ก่อนมันรู้สึกหงุดหงิด

"ขอบคุณ เเต่ว่าบางทีนายก็น่าจะกลับไปได้เเล้วนะ"

"ฉันขอนอนอยู่ที่นี้ล่ะกัน"

บางทีก็นอนเบียดกันเกินไปเเล้วนะ ผมหนิใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยไม่เคยได้นอนใกล้กันกับเขาขนาดนี้มาก่อน เขาไม่ยอมฟังที่ผมพูดเลยสักกะติ๊ด นี้เขาต้องการอะไรจากผมกันเเน่ มีเเต่เรื่องที่น่าชวนสงสัยทั้งนั้น...

"นายอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงตามนายจนมาถึงที่นี้ เเล้วก็เอาเเต่พูดเรื่องเเบบนั้น"

"ก็นิดหน่อย ทำไมล่ะ"

"ก็เพราะว่า... ฉันรักนายไงโอเว่น"

เขาพูดอะไรเนี่ยพาใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลย เเล้วเขาก็จับผมจูบเเบบไม่ทันตั้งตัว หลังจากนั้นก็...

(ขออธิบายนิดนึง คือ มันเป็นฉากติดเรทที่เขียนไม่เป็นจริงๆนะ I'm so sorry สมมุติว่าได้กันเเล้วนะ)

ผมลุกขึ้นมาเเต่งตัวให้เรียบร้อยเเล้วก็ปลุกให้เขาตื่น

"เฮ้ย ฉันมีงานที่ต้องทำอยู่นะ นายรีบกลับไปได้เเล้วจะล็อคห้อง"

"โอเว่น ขอบคุณจริงๆที่นายยังรักฉันอีก"

ตอนนี้หน้าผมเเดงไปหมดเเล้ว ผมเองก็เเอบดีใจเหมือนกันที่เขามารักผม เเล้วตอนที่เขาจูบผม ทำไมผมถึงไม่ขัดขืนเขาเลย อืมม...น่าคิดเเฮะ

ขืนยังอยู่ที่นี้ต่อไปตอนต่อไปคงไม่ได้เกิดสักที อันนี้เขียนเเบบขอไปทีล่ะกันจะได้จบๆ

Gossip ; อาจจะได้นำไปทำเป็นเรื่องยาวก็เป็นไปได้ ถ้าสมองไม่ตันสักก่อนอ่ะนะ 555+ :P