ไดอารี่เเห่งความคิด

ลำดับตอนที่ #6 : White Valentine day

เด็กผู้หญิงหลายคนปรารถนาที่จะมีความรักเหมือนในนิยาย พวกเธอเฝ้าฝันว่าสักวัน คนที่เธอรักจะมอบดอกกุหลาบช่อใหญ่ ให้ในวันวาเลนไทน์ พร้อมคำบอกรักเเสนหวาน เช่นเดียวกับคาซึโกะที่กำลังพยายามเต็มที่เพื่อความรักครั้งนี้ คาซึโกะรวบรวมความกล้าสารภาพรักกับยูโตะ หนุ่มห้องเดียวกันซึ่งเป็นคนที่การเรียนดีเด่น กีฬาเด่นเเละเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงของโรงเรียน

วันที่ 14 กุมภาพันธ์

เธอมอบกล่องช็อคโกเเลตให้กับเขาพร้อมกับพูดสิ่งที่อยู่ในใจมาตั้งนาน

 "ยูโตะเป็นเเฟนกับคาซึโกะนะ"

 

เเละสิ่งที่คาดไม่ฝันคือยูโตะตกลงคบกับเธอ

 

 "ได้สิ"

 

ตามมาด้วยความอึดอัดใจ... เสียงนินทาของเพื่อนในห้อง

 

 "ยัยเนี้ยเหรอเเฟนของยู"

 

 "ไม่น่าเชื่อเลยว่ายูจะยอมเป็นเเฟน"

 

 "จริงด้วย ทั้งที่ผู้หญิงที่ดีกว่านี้มีให้เลือกตั้งมากมาย"

 

อีกไม่กี่เดือนก็จะครบรอบ 1 ปี ที่คบกันเเล้ว เเต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังไม่พัฒนา

 

 "ตั้งเเต่คบกันมายูโตะไม่ค่อยบอกว่าชอบฉันสักคำ"

 

 "ช่วงนี้เธอเเปลกๆนะ"

 

ที่ผ่านมา มีเเต่คาซึโกะที่เป็นฝ่ายวิ่งตามยูโตะ เเม้จะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เเต่ยูโตะไม่เคยเเสดงออกเหมือนคนกำลังคบกันเลย ท่าทีของยูโตะทำให้คาซึโกะไม่มั่นใจ ยิ่งตัวเองที่ทำทุกทางให้ตัวเองดูดียิ่งขึ้น เพื่อที่วันหนึ่ง ยูโตะจะหันมาใส่ใจเธอเเละปฏิบัติกับเธอเหมือนคู่รักคนอื่นๆ อย่างที่เธอฝันไว้บ้าง

 

 "เเล้วนี้เธอจะไป..."

 

 "ไม่ล่ะ ฉันขอตัวไปก่อนนะ"

 

 ".........."

 

เธอพยายามห่างเหินเพื่อนเพื่อไปพบกับยูโตะคนที่เธอรัก ระหว่างทางกลับบ้านเธอพยายามคุยเรื่องสนุกๆ เพื่อผ่อนคลายความเงียบ

 

 "คือว่า... ฉันอยากได้ดอกไม้จากยูโตะ"

 

 "นี่เธอยังไม่เลิกพูดเพ้อเจ้ออีกเหรอ เคยบอกเเล้วนี่ว่า ดอกไม้ที่เด็ดจากต้นไม่นาน มันก็เหี่ยวเเล้วเธอก็ต้องทิ้งอยู่ดี"

 

 "เเต่ว่า..."

 

 "ถ้าเธอเอาเเต่เรียกร้องสิ่งที่มันฉาบฉวยอย่างดอกไม้อะไรพวกนี้อีกเราคงคุยกันต่อไปไม่ได้เเล้ว"

  

 "ยูโตะ..."

 

 "ช่วงนี้เราอย่าเพิ่งมาเจอกันเลย"

 

ความน้อยเนื้อต่ำใจ บวกกับจิตใจคาซึโกะอ่อนเเอ เธอวิ่งเตลิดไปด้วยความเสียใจ 'ยูโตะใจร้าย!!!' หลังจากนั้นมา คาซึโกะก็เอาเเต่หลบหน้ายูโตะตลอด

 

 "คาซึโกะ"

 

เธอไม่ยอมพูดด้วย 'โกรธถึงขนาดนี้เลยเหรอ'

 

ยูโตะ ชายหนุ่มผู้มักซ่อนความเขินอายไว้ใต้ใบหน้าเย็นชา เพราะเขาไม่กล้าเเสดงออกถึงสิ่งที่อยู่ในใจ ไม่กล้าบอกคำว่ารักเพราะคิดว่าต่อให้ไม่พูดคาซึโกะก็น่าจะรู้ ไม่เคยให้ดอกไม้หรือทำหวานๆ เพราะเขาคิดเอาเองว่ามันเป็นสิ่งฉาบฉวย สุดท้ายเเล้วตัวเองต้องมาเสียใจในวันที่สายไป 'ไม่หรอก มันยังไม่สาย' ยูโตะเริ่มเเผ้วถางหญ้า ทำความสะอาด สวนหลังบ้าน ท่ามกลางความงุนงงของพ่อเเม่

 

 "ทำอะไรนะ"

 

เขาเเสดงความตั้งใจจริงที่จะมอบของขวัญให้กับคาซึโกะ เขาจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้พ่อเเละเเม่ฟัง

 

 "ขอร้องล่ะครับ"

 

 "เอาเถอะ ถ้าผลลัพธ์ออกมาดีนะ"

 

ทุกวัน ทั้งตอนเช้าเเละหลังเลิกเรียน ยูโตะจะรีบกลับบ้านมาที่สวนเเห่งนี้ ปลูกกุหลาบทีละต้น ดูเเลด้วยความใส่ใจ เเละรอให้เวลาที่มันผลิบานมาถึง

 

วันที่ 14 มีนาคม

วันไวต์เดย์ก็ได้มาถึง คาซึโกะก็ยังคงหลบหน้ายูโตะอยู่ดีไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลง 

หลังเลิกเรียน เขาเดินไปรอคาซึโกะที่หน้าประตูโรงเรียนพร้อมกับช่อดอกไม้ที่เธออยากได้จากเขา เเต่ทว่าคาซึโกะก็ได้วิ่งหนีเขาไปเเบบสุดชีวิต ยูโตะจึงวิ่งตามเธอไปเเล้วก็จับที่ข้อมือของเธอไว้

 "ปล่อย อย่ามายุ่งกับฉัน"

คาซึโกะค่อยๆหลั่งน้ำตาออกมาทีละนิดทีละหน่อย ยูโตะตัดสินใจหยิบผ้าเช็ดหน้าที่มีอยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขาขึ้นมาเช็ดน้ำตาของเธอ

 "ถ้าเธอจะห้องไห้ล่ะก็มาให้ฉันซับน้ำตาเลย เเล้วก็ดอกไม้ที่เธออยากได้รับไว้สิ"

 "เอ๊ะ!? ไหนยูโตะบอกว่าไม่ชอบสิ่งที่มันฉาบฉวยอย่างดอกไม้ไง"

เขาอธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่เธออาจจะไม่ได้รู้มาก่อนว่าเขานั้นเป็นพวกเขินอาย

 "สุขสันต์วันไวต์เดย์... คาซึโกะ"

 "ขอบคุณนะ... ยูโตะ"

 

เเล้ววันไวต์เดย์ปีนี้ คาซึโกะก็ได้รับดอกกุหลาบที่ไม่มีวันโรยรา เเละคำบอกรักจากผู้ชายที่เธอรักที่สุด