ไดอารี่เเห่งความคิด

ลำดับตอนที่ #4 : วิญญาณสาวกับหนุ่มไอที

ผมเป็นเพียงเเค่พนักงานไอทีธรรมดาๆคนหนึ่งที่ทำงานในบริษัทที่ไมค่อยติดหูคนทั่วไปสักเท่าไรก็มันพึ่งก่อตั้งได้ไม่นานมานี่เอง มีคนเเนะนำให้ผมมาทำงานนี้ ถ้าคนมันว่างงานเเบบผมเนี่ย งานเเบบไหนก็ทำได้หมดนั้นเเหล่ะ จะได้มีเงินเอาไว้เลี้ยงชีพตัวเอง เเต่มันก็ย่อมมีอุปสรรคอยู่เเล้วล่ะผมมีอะไรหลายๆอย่างที่อยากจะเเย้งเขาเเต่ก็ทำไม่ได้ ก็ผมเป็นเเค่พนักงานหนิจะไปมีอำนาจสูงส่งกว่าเจ้านายได้อย่างไรกัน ขากลับกลางดึกจากที่ทำงานผมตัดสินเเวะเข้าทางกะว่าจะหาอะไรกินเเก้หิวสักหน่อย ผมฝืนตัวเองทำงานเเบบนี้ไปได้อย่างไงก็ไม่รู้สิเเต่ก็ทำมันมาได้สักพักเเล้ว พอซื้อเสร็จผมก็เดินขึ้นรถ เเล้วก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างเหมือนกับมีใครนั่งอยู่ข้างหลัง เเต่เดี๋ยวนะ ผมมาคนเดียวใครจะมานั่งหลังผมได้ล่ะ ผมตัดสินใจมองกระจกข้างหลังสักสองสามครั้ง เเต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย สงสัยผมจะคิดไปเอง จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมกดรับสายทันที

 "ว่าไงครับ พี่ม่อน"

 (เอกขับรถมารับพี่หน่อยได้ไหม?คือพอดีรถพี่เสียนะ ตอนนี้พี่ยังอยู่ที่บริษัทเลยบลาๆๆๆ)

 "ครับพี่ม่อน"

พอสิ้นสุดบทสนทนาผมก็ขับรถตรงไปรับพี่ม่อนที่หน้าบริษัทที่ผมเพิ่งออกมาได้เมื่อกี้เอง รถพี่ม่อนเเกมาเสียอะไรตอนนี้เนี่ย เเต่ว่าพี่ม่อนมาก็ดีเเล้วจะได้ช่วยผมผ่อนคลายจากบรรยากาศข้างหลังสักที ในที่สุดก็มาถึงบริษัทสักที ก่อนที่พี่ม่อนเเกจะขึ้นรถเขาก็ไปเปิดประตูข้างหลังรถมองหาอะไรอยู่ในนั้นสักพัก ก่อนที่จะยื่นสร้อยพระมาให้ ผมมึนงงอยู่สักพัก เเล้วพี่ม่อนก็พูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจังว่า...

 "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้หยุดลงไปดูเเล้วค่อยขับรถต่อ" 

ผมเริ่มขวัญเสียเเล้วหลังจากที่ผมส่งพี่ม่อนลงบ้าน เเล้วนี้ผมจะรอดถึงหอไหมเนี่ย ขับไปได้สักพักจู่ๆก็ได้เสียง 'เเกรก...เเกรก...เเกรก...' ผมจอดข้างทางเปิดประตูรถลงไปดูทันทีก็เห็นเศษกิ่งไม้ไปติดกับล้อรถ นี้มันด่านเเรกเเห่งความตายของผมสินะ ผมตัดสินขับรถต่อไป ขับไปได้สักพักมันมาอีกเเล้วคร่าวนี้รถบรรทุกเเซงรถขึ้นมาจะมาชนผมอยู่เเล้วเเต่โชคดีที่ผมหลบได้ทันเวลาพอดี ด่านสองเเห่งความตายมาเเล้วเหรอเนี่ย ผมก็ขับรถต่อไปอีกคร่าวนี้เเมวสีดำวิ่งมาจากทางไหนไม่รู้ผมเบรกรถไม่ทันเลยชนเเมวเเบบจังๆ ผมเดินลงจากรถไปดูเเมวตัวนั้น มันตายคาทีถ้าจะท้องเเก่ด้วย เเละนี้ก็คือด่านสามเเห่งความตายสินะ คร่าวนี้ผมตัดสินใจท่องบทสวดที่รู้เเละขอให้พระที่ผมนับถือคุ้มครองจนถึงหอให้ได้เถอะ ผมทำเเบบนี้ไปเรื่อยๆจนขับมาถึงหอพักได้อย่างปลอดภัยมันเหมือนกับเกิดใหม่เลย เเล้วผมก็รีบเข้าห้องไปนั่งสมาธิเเผ่เมตตาให้เขาจนเช้าก็มีบางอย่างมาสะกิดผม ผมลืมตาไปมองก็สบตาเข้ากับวิญญาณจังๆ

 "พอได้เเล้วล่ะ เเล้วก็ขอบคุณนะคะ" เธอยิ้มให้ผม

 "ขอโทษครับ คือ ผมไม่รู้จริงๆว่าผมไปเคยทำอะไรให้คุณมาก่อน "

 "อืมม...เรื่องนั้นนะเหรอ ไม่เป็นไรหรอก ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายผิดเอง เพื่อเป็นการขอโทษฉันจะรับหน้าที่คุ้มครองคุณเองค่ะ"

 "อ่า ถ้าคุณอยากได้อะไรให้ไปเข้าฝันคนอื่นเเทนผมล่ะกันนะเเฮะๆ"

อันที่จริงถ้าเธอคนนี้มาเข้าฝันผม ผมคงกลัวไปจนวันตายเลยล่ะ เห็นหน้านิ่งๆเเต่ผมกลัวเป็นนะครับ หลังจากนั้นเป็นต้นมาผมกับเธอก็ได้เป็นเพื่อนกันโดยไม่รู้ตัวเลย เเล้วเธอก็เข้าฝันคนอื่นเเทนผมจริงๆด้วย...