ไดอารี่เเห่งความคิด

ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตนักเรียนม.ปลายที่เเสนจะธรรมดา

ถ้าใครไม่รู้จักเธอคนนี้หนิ So bad เธอมีชื่อเสียงในด้านการตัดผมสั้นที่เรียบร้อยที่สุดในสายชั้น การเรียนดูจะเเย่ลง เพราะเธอนะชื่นชอบการวาดรูปเเละเขียนมากกว่าเรียนหนังสือสักอีก ไม่ไหวเลยจริงๆ เเล้วก็ไม่ว่าเธอจะเดินไปไหนก็มีเเต่คนทัก เเต่ดูเหมือนว่าเธอจะชอบพูดอยู่เสมอว่า "อะไร" คนอื่นๆเขาก็เรียกเธอไปงั้นเเหล่ะ พอถึงเวลากลับบ้านเมื่อไรถ้าเธอได้เจอเพื่อนล่ะก็จะมีการบายๆเกิดขึ้น ซึ่งเธอเองก็อืมตามเขาไป อ๊ะ มีคนมาจีบเธอด้วย เเต่เธอกลับเมินอีกฝ่ายเเบบว่าทำเป็นไม่เห็นล่ะมั่ง อืมม...ช่างมันเถอะ ตั้งเเต่ที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี้มันก็รู้สึกได้ว่าเธอโดดเดี่ยว ทั้งที่มีเพื่อนอยู่ด้วย ชีวิตดูไม่สนุกเลย

.

.

.

.

.

เธอชอบร้องไห้ 

ถ้ามีอะไรที่เธอทนไม่ได้ก็จะร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กเลยล่ะ 

อย่าปลอบเธอนะไม่งั้นร้องไม่หยุด เธอจะหยุดร้องไห้เอง

.

.

.

.

.

เธอชอบหัวเราะ 

สิ่งที่ไม่น่าจะหัวเราะได้ก็หัวเราะสักงั้นเหมือนคนบ้าเลยอ่ะ

พอมองหน้าคนอื่นก็หัวเราะหรือไม่ก็ยิ้มอยู่คนเดียว

.

.

.

.

.

เเต่ถึงอย่างงั้นเธอก็อยากจะมีส่วนร่วมกับคนอื่นอยู่บ้างกล้าๆกลัวๆเกร็งๆ เเค่เธอคุยกับคนอื่นได้เเบบเป็นกันเองไม่ต้องเขินอายเนี่ยมันคงจะเป็นโจทย์ยากสำหรับเธอคนนี้มากเลยล่ะ ดูเหมือนเธอจะรีเฟรชอยู่ตลอดเวลาเลยสินะ เเต่ก็นะเป็นมุมมองที่เเบบหาได้ยากล่ะมั่ง เอาเป็นว่าชื่อของเธอนั้นก็คือ... 

  /// อุ้ย เวลาหมดเเล้วล่ะ ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า