ไดอารี่เเห่งความคิด

ลำดับตอนที่ #10 : ความรักที่เป็นไปไม่ได้

ผมเเอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นเพื่อนผมที่สนิทกันมาก ผมก็อยากจะบอกว่ารักเธอนะเเต่ว่าเธอมีใจให้คนอื่นไปเเล้ว  อีกอย่างถ้าผมบอกไปว่าผมชอบเธอล่ะก็ผมคงจะไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ ตอนนี้ผมทำได้เพียงเเค่ผลักดันให้เธอไปหาคนที่ใช่ เเค่ได้เห็นเธอมีความสุขผมก็ดีใจเเล้วล่ะ

 "นี่ๆนายช่วยฉันได้อยู่เเล้วใช่ไหม"

เธอขอร้องให้ผมช่วยให้เธอกับเขาได้สมหวังรักกัน ผมต้องตอบรับไปเเบบช่วยไม่ได้ก็เราเป็นเเค่เพื่อนเอสินะ ทำไมใจผมมันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ เธอชอบเขาไม่ได้ชอบผม ก็ผมมันไม่มีความหมายสำหรับเธอ ผมทำทุกวิธีทางตามคำขอร้องของเธอ วันนี้เธอก็มาอวดเรื่องของเธอกับเขามาให้ผมรับฟังอีกเเล้วเหรอ นี้ผมต้องทนฟังไปอีกนานเเค่ไหนกัน

 "ดูสิๆเขาให้ฉันมาด้วยล่ะ"

 "พวงกุญเเจเหรอ"

มันเป็นพวงกุญเเจเเกะน้อยที่น่ารัก มันเข้ากับเธอได้ดีเลยล่ะ ถ้าเป็นผมล่ะก็ต้องหาของที่ดีกว่ามาให้เธอได้อย่างเเน่นอน

 "เป็นเพราะนายนั้นเเหล่ะ ขอบคุณนะ"

เธอยิ้มให้ผม ผมก็เพียงเเค่ยิ้มตอบไป พอมาคิดอีกทีตอนเราเจอกันครั้งเเรก ทำไมตอนนั้นผมไม่ไปบอกรักเธอก่อนที่เขาอีกคนจะมาเเย่งผมไป ตอนนั้นผมคงยังไม่มีความกล้าพอ เเต่ตอนนี้ผมต้องหาเหตุผลดีๆมาฉุดรั้งเธอไว้ ผมไม่คิดที่จะหวังอีกต่อไปเเม้ว่าเธอจะไม่หันมาสนใจผมเลย เวลาผ่านไปนานมาก ผมตัดสินใจนัดเธอให้มาเจอผมที่ร้านอาหารเเห่งหนึ่ง 

 "เธอหิวหรือยังล่ะ ฉันสั่งของที่ชอบไว้ให้เเล้วนะ "

 "เอ่อ ขอบคุณ ว่าเเต่เรียกฉันมามีอะไรงั้นเหรอ"

 "อาหารมาเเล้ว กินให้เสร็จก่อนเเล้วค่อยว่ากัน"

เอาน่ารีบบอกให้มันจบๆไปดีกว่า เเค่เธอได้รับรู้ในสิ่งที่ค้างคาในใจผมอยู่ตั้งนาน เก็บไว้ก็เสียเวลาเปล่าๆ

  "ฉันชอบเธอนะ ถึงเเม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ เเต่ฉันก็อยากบอกให้เธอรู้"

  "อืม ขอบคุณที่ช่วยให้ฉันรักเขานะ"

เธอตอบผมเพียงเเค่คำสั้นๆเเล้วเธอก็เดินจากผมไป เธอไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลย ไม่ว่าผมจะพยายามทำให้เธอหวั่นไหวก็ตาม มีเเต่เธอที่จะรำคาญผม เเต่มันก็สายไปเเล้วล่ะ เธอกับเขาเริ่มคบหากัน หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยมาหาผมอีกเลย ผมนั่งเสียใจอยู่ในห้องคนเดียวทั้งวันทั้งคืนผมไม่ยอมออกจากห้องเลย วันหนึ่งผมจำเป็นต้องออกไปข้างนอกเพราะว่าผมต้องออกไปซื้อเสบียงอาหารมาใส่ตู้เย็น ผมเห็นว่าฝนตกเลยพกร่มลงไปด้วย เเล้วผมก็ไปบังเอิญเห็นเธอที่กำลังเดินตากฝนมา ผมรีบเอาร่มไปรับเธอทันที

 "นี้เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"

 "ช่างฉันเถอะน่า"

 "เกิดอะไรขึ้น"

 "นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก"

เธอร้องไห้เเล้วเธอก็เดินจากผมไปอีกเเล้ว ท่ามกลางฝนที่ตกไม่หยุดเลย ผมเปลี่ยนใจเดินกลับเข้าห้องตัวเอง เเล้วก็เดินไปหยิบรูปที่เราได้ถ่ายรูปคู่กัน ผมเผลอร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว เเม้ว่าผมจะไม่มีความหมายเเต่ผมก็อยากที่จะให้เธอนั้นอยู่ในใจผมตลอดไป

อ้างอิง : Mild - Unloveable