คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความลับไม่มีในโลก
“โอยยยยย” เสียงโอดครวญของร่างสูงเรียกให้เธอเงยหน้ามอง ก่อนจะสะกิดแขนให้คนที่นอนหมดแรงอยู่บนพื้นห้องเขยิบมานอนหนุนตักเธอแทน
“ทำอะไรมา บ่นอย่างกับคนแก่เลย” เอ่ยถามก่อนจะหันไปเร่งอุณหภูมิของแอร์ให้แรงขึ้น
“ซ้อมบอลมาอ่ะ เหนื่อยสุดๆ ร้อนด้วย” ตอบคำถามทั้งๆที่ตายังปิดสนิท ซุกหน้าเรียวลงกับตักอีกคนอ้อนๆ
“กอล์ฟคะ ลุกไปนอนเตียงดีๆเลยนะ” ลูบผมเด็กร่างสูงอย่างเอ็นดู คนนอนหลับหน้ามุ่ยก่อนจะลุกไปโดยดี
“ก็ได้ แต่กอล์ฟไม่อาบน้ำนะ อาบไม่ไหวแล่ว” เดินโซเซไปถึงห้องก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาแทนเตียงนุ่ม ถึงจะง่วงงุนและเหนื่อยขนาดไหนแต่ก็รู้ดีว่ากลิ่นเหงื่อขนาดนี้ นอนบนเตียงมีหวังร่างบางคงนอนไม่ได้แน่ๆ
“กอล์ฟจะกินอะไรกะ...อ้าว”คนตัวเล็กส่าหน้าน้อยๆให้กับคนนอนหลับสนิท สงสัยจะใช้พลังจนหมดแม็คจริงๆนั่นแหละถึงได้หลับเป็นตายขนาดนั้น
จะว่าไปเมื่อก่อนตอนคบกับอาร์มกลับมาจากเล่นบอลทีไร ไม่ว่าเหนื่อยแทบขาดใจขนาดไหน ก่อนจะมาหาเธอก็ต้องไปอาบน้ำมาให้เรียบร้อยด้วยเหตุผลที่ว่า ‘เหม็นเหงื่อ’ แต่กับกอล์ฟ เธอไม่เคยนึกรังเกียจกลิ่นเหงื่อเลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะเป็นผู้หญิงด้วยกันหละมั้งเลยรู้สึกว่าคุ้นชิน ไม่เหม็นติดจมูกเหมือนกับผู้ชาย
ครืด ครืด ครืด
‘เอาไงดีหละกอล์ฟหลับเป็นตายเลย งั้นรับก่อนแล้วค่อยว่ากัน’ ตัดสินใจรับโทรศัพท์ ก่อนจะประหลาดใจเมื่อรู้ว่าปลายสายคือใคร
“กอล์ฟถึงห้องยัง พี่ไปส่งมั๊ย” เสียงหวานของออยเอ่ยถามถึงร่างสูง ทำเอาคนรับแทนหงุดหงิด
“กอล์ฟถึงแล้วหละ นอนหลับเป็นตายอยู่ในห้องอะออย” ฐาตอบกลับพยายามทำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด
“เอ๊ะ!! แล้วทำไมฐาถึงมารับโทรศัพท์กอล์ฟหละ หรือกอล์ฟไปนอนคอนโดฐา” ปลายสายเอ่ยถามน้ำเสียงประหลาดใจ
“เรื่องมันยาว เดี๋ยวเจอกันแล้วจะเล่าให้ฟังนะออย”
“โอเค งั้น...แค่นี้แหละ บาย” กดตัดสายแทบจะทันทีโดยไม่รอให้เธอกล่าวอะไรสักนิด ร่างเล็กวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะยืนกอดอกมองร่างสูง
‘เกิดอะไรขึ้นในใจของฉัน กับแค่เพื่อนสนิทโทรมาหารุ่นน้องทำไมฉันต้องรู้สึกหงุดหงิด แต่อย่างว่า..ก็ฉันหวงของฉันอะ ใครจะทำไม’
กำลังจะเดินออกจากห้องเพราะไม่อยากรบกวนอีกคน แต่สายตาเจ้ากรรมก็หันไปเจอกับหนังสือสีน้ำตาลเล่มนึงเข้า
“อะไรเนี่ยยยยยย ขออ่านหน่อยนะ” มือเล็กหยิบหนังสือมานั่งอ่านตรงโซฟาข้างๆร่างสูงอย่างสนอกสนใจ
“ก็แค่ไดอารี่นี่นา” บ่นกับตัวเองเบาๆ ตัดสินใจจะเดินไปเก็บที่เดิมอยู่แล้วเชียวถ้าไม่ใช่เพราะ...ขอบกระดาษยับๆที่มันเกินออกมาเหมือนชวนเชิญให้เปิดไปค้นหา
“เอ๊ะ!! อะไรเนี่ย”สายตาแวววาวราวกับเด็กเจอของเล่นชิ้นโปรดของฐากำลังจับจ้องที่หน้ากระดาษ มือเรียวเล็กพลิกหน้ากระดาษอ่านอย่างสนใจ
แรกๆก็เป็นเรื่องทั่วๆไปจนกระทั่ง....เธอเปิดไปอีกหน้าก็พบกับรูปถ่ายใบนึงแปะไว้อย่างเรียบร้อยที่กลางหน้ากระดาษพร้อมกับรอยปากกาสีดำที่โยงออกมาเขียนด้วยลายมือน่ารักว่า
‘คนนี้แหละที่ทำใจสั่น’
หล่อนพยายามเพ่งมองว่าบุคคลในภาพที่ร่างสูงพูดถึงคือใคร สาวร่างเล็กจึงหันมาอ่านหน้าถัดไปแทน กวาดสายตาอ่านผ่านก็ไม่ค่อยหน้าสนใจเท่าไหร่นัก แต่แล้วหล่อนก็สะดุดกับ 2 บรรทัดสุดท้ายที่เด็กร่างสูงเขียนไว้
‘จำได้ว่ารุ่นพี่เคยพูดถึงความเชื่อของเด็กวิศวะอยู่เรื่องนึงคือเรื่องของ ลานเกียร์ ที่ใครๆเค้าก็ลือกันว่า ถ้ามีคนเดินสะดุดลานเกียร์โดยไม่ได้ตั้งใจแล้วมีเด็กวิศวะเดินมาเห็นพอดีก็จะได้เป็นแฟนกัน ตอนแรกก็ว่าเรื่องแบบนี้จะเป็นไปได้ไง แต่แล้ววันนี้ก็เจอกับตัวเอง เค้าคนนั้นเดินมากับเพื่อน จู่ๆเธอก็สะดุดลานเข้าให้ แถมยังเป็นจังหวะที่กอล์ฟมองเห็นพอดี ให้ตายเถอะ ถ้าเรื่องเล่ามันเป็นจริงมันคงจะแฮปปี้มากเลย แต่เสียอย่างเดียว...ตั้งแต่ที่เค้าเล่ากันมา มันเป็นการเจอกันของผู้หญิงกับผู้ชาย’
พออ่านจบความฉงนสงสัยก็แล่นเข้ามาในสมอง หัวคิ้วเริ่มขมวดกันเป็นปม
‘ใครกันนะที่เด็กคนนี้พูดถึง’
ความสงสัยของเธอเริ่มทวีคูณ พลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยเผื่อจะเจอคำตอบของคำถามในใจ ห่างจากนั้นไปไม่กี่แผ่นก็เป็นรูปถ่ายอีกใบ แต่คราวนี้เป็นใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของเด็กร่างสูงพร้อมกับรอยปากกาสีชมพูอ่อนพร้อมกับลายมือน่ารักๆที่เขียนว่า
‘เธอคนนั้นแบบใกล้ๆเลย’
ภาพที่ว่าเป็นใบหน้านิ่งๆที่ก้มอ่านตำราอยู่อย่างคร่ำเคร่ง ถึงจะไม่มีรายละเอียดอะไรมากมายแต่เธอก็พอจะรู้แล้วว่าคนในภาพคือใคร อมยิ้มน้อยๆก่อนจะพลิกหน้ากระดาษต่อ
คราวนี้เป็นรูปของร่มคันนึงที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ จากตัวรูปถ่ายแล้วไม่ได้มีอะไรน่าสนใจนักแต่คำบรรยายใต้ภาพ...คำบรรยายที่ไขข้อข้องใจของหล่อนได้อย่างดี
‘วันนี้โชคดีมากเลยนะที่พกร่มออกมาด้วย ตอนที่กำลังจะเดินไปคืนหนังสือก็เจอเธอคนนั้นติดฝนพอดีเลย ใบหน้างอแงนั่นน่ารักสุดๆ อุตส่าห์อาสาไปส่งถึงที่แต่ดันลืมถามชื่อซะงั้น เอาวะถึงจะลืมถามชื่อก็เถอะ แต่ก็รู้ว่าเธอคือ....คนที่เอาใจไปตั้งแต่ครั้งแรก’
ปิดไดอารี่เล่มหนาลงพร้อมรอยยิ้มละไม หันไปมองเด็กร่างสูงบีบจมูกรั้นอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี
‘เราเสมอกันแล้วนะกอล์ฟ ขอบคุณที่ทำให้พี่.....รู้สักทีว่าความรู้สึกของพี่คืออะไร’
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีคะรีดเดอร์ที่รักกก
เอาหละสิ พี่ฐารู้ความลบับกอล์ฟหมดแล้วอะ
ทำไงดีหนอ...แย่แน่ๆเลยอิพี่กอล์ฟ
ไรท์เชื่อว่าหลายคนกำลังหลงเสน่ห์พี่กอล์ฟอยู่แน่ๆ (รึเปล่าหว่า)
แต่.......ตอนหน้า.....ไรท์จะบอกว่า มาม่าพร้อมเสิร์ฟแล้วคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะ รักรีดเดอร์ทุกคนเบย
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ เป็นกำลังใจอย่างดีให้ไรท์เลยแหละ ^^
ความคิดเห็น